○○Hello my girl! รักนาย เจ้าหญิงของฉัน!?○○

ตอนที่ 3 : ○ Chapter 2 ว่าที่ 'พี่สะใภ้' ○

Matesoul

my 

2

ว่าที่ ‘พี่สะใภ้’

 
 

ตุ้บตั้บ! โครมคราม! ฉ่งเช้ง!!!

สาบานได้ว่านี่คือเสียงประกอบการทำอาหารในบ่ายวันนี้ของฉัน! -_-^ และอย่าคิดว่าฉันลงมาทำตามคำสั่งของไอ้พี่มหาโหดนั่นเชียวนะ ฉันมาทำอาหารรสเริศสำหรับหนึ่งคน หนึ่งที่เท่านั้น! พี่เตรียมตัวอดข้าวตายได้เลย เพราะฉันจะไม่มีวันทำให้เด็ดขาด!!

ติ๊ง~!

อาหารรสเริศที่ฉันอุ่นไว้เสร็จแล้วสินะ >_< ฉันสุดแสนจะภูมิใจนำเสนอเมนูนี้สุดๆ เพราะมันคือ!

“โห กลิ่นมาม่าโคตรหอมเลย =.,=”

ใช่! มันคือมาม่าสำเร็จรูป >_<;; ว่าแต่ พี่บ้าของฉันลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!

“พี่อย่าหวังจะได้กินอาหารฝีมือฉันเลย แบร่!”

“เธอกล้าเรียกเจ้านี่ว่า ‘อาหาร’ งั้นเหรอ เฮอะ! -_- ไอ้บะหมี่ก้อนๆ แช่น้ำร้อนเนี่ยนะ ไปทำผัดกระเพราให้ฉันดิ๊”

ดูสิคะ!! ฉันถูกหมอนี่ใช้งานอีกแล้ว!! รู้งี้ฉันไม่น่าเผลอลืมล็อกประตูรั้วและยอมปล่อยให้เขากลับเข้ามาในบ้านเพื่อใช้งานฉันแบบนี้เลย -_-^

“ข้าวผัดไม่มี อยากได้ต้องไปอุ่นเอง อีซี่โกน่ะอยู่ในช่องฟิช”

“หืม? ข้าวกล่องแช่แข็งงั้นเหรอ =_= ฉันไม่สงสัยเลยทำไมน้องสาวตัวเองถึงยังเป็นโสดขึ้นคานอยู่แบบนี้ เนอะนิวเยียร์”

“อืม -_-;”

อ้าว พูดงี้ก็หล่อสิ -_-^ (พี่ฉันเป็นผู้ชายน่ะ ใช้สวยคงแปลกๆ =O=) แล้วใครใช้ให้ยัยหน้าหนานี่เดินเข้ามาตอบรับคำพี่ชายฉันด้วยเนี่ย -_-^^^ โกรธธธธ! ถึงฉันจะทำอาหารไม่เป็น แต่ฉันก็เป็นแม่บ้านที่อุ่นกับข้าวเก่งที่สุดในโลก!

“เอามาม่าของเธอถอยไป ไอ้นิว โชว์ฝีมือซิ ^O^”

“จะดีเหรอ นี่ไม่ใช่บ้านฉัน =_=”

“ดีสิ! ไม่งั้นพวกเราต้องอดตายแน่ๆ! ฉันหวังเพิ่งแก เอ้ย เธอเลยนะ”

“อะ อืม... เอางั้นก็ได้ =_=”

ตกลงกันเสร็จสรรพ ไอ้พี่บ้าก็จัดการวิ่งไปคว้ากระทะมายัดใส่มือแฟนสาวที่เหลือบสายตามามองหน้าฉันแว้บหนึ่ง

หึ! ถือว่าเป็นแฟนพี่แล้วจะทำอะไรก็ได้ใช่มั้ย! ดี! เชิญทำกับข้าวกันให้สบายใจไปเลย ฉันจะไปกินมาม่าแสนอร่อยแล้ว เชอะ! -_- (อ้าว? )

มาม่าของฉันอร่อยที่สุดในโลก มีหมูสับชิ้นเล็กชิ้นน้อยทำให้น้ำซุปหอมกรุ่น อุดมไปด้วยธาตุไอโอดีนและธาตุผงชูรส (?) ท่องเอาไว้ว่ามาม่าของฉันอร่อยที่สุดในโลก อร่อย... อร่อย...

แต่ไม่รู้ทำไมสายตาของฉันถึงต้องคอยชำเลืองมองอาหารในจานคนสองคนตรงข้ามอยู่ตลอดด้วย!! TOT

“นิวเยียร์ฝีมือไม่เคยตกเลยจริงๆ ฉันโคตรภูมิใจในตัวเธอ ง่ำๆๆ *)O(* ”

มันก็แค่หมูผัดกระเพราธรรมดาๆ เท่านั้นแหละน่า! มันก็แค่มีกลิ่นหอมยั่วยวนเป็นอาวุธ มันก็แค่เป็นฝีมือของยัยคนหน้าตาดี และมันก็แค่... นี่มันกี่แค่แล้วเนี่ย! T_T

“เรียนจบแล้วจะให้แม่ไปขอ เธอจะได้มาทำกับข้าวให้ฉันกินแทนน้องสาวสุดห่วยของฉันทุกวันยังไงล่ะที่รัก~♥”

“พูดอะไรบ้าๆ แกทำฉันขนลุก -_-^^”

“ขนลุกอะไรเล่า เธอเขินฉันใช่ไหมล่ะ ฮุๆ ฮิๆๆ >__<//”

นี่เป็นครั้งแรกและคงเป็นครั้งเดียว ที่ฉันและยัยคนที่จู่ๆ ก็กลายมาเป็น ‘ว่าที่พี่สะใภ้’ ของฉันชักสีหน้าออกมาเหมือนกัน

-____-^

นายปอนด์พี่บ้านั่นยังคงไม่เลิกพล่ามคำประมาณว่า อู้~ อร่อย อ้า~ แซ่บอีหลีออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน =O=; ในขณะที่ฉันเคี้ยวเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่อุดมไปด้วยผงชูรสไปพร้อมกับจ้องมองใบหน้าสะ... สะ... เออ สวยก็ได้ -*- ของแฟนพี่คนนี้ (ไม่อยากจะยอมรับนักหรอก =_=) และฉันก็ค้นพบความจริงอีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ…

พี่ชายฉันเปลี่ยนรสนิยมไปชอบสาวทอมบอยซะแล้ว =O=;

ก็ดูเค้าเข้าสิ ทรงผมซอยประบ่าถอดแบบมาจากทอมที่ฉันเคยเห็นเดินเพ่นพ่านในโรงเรียน ไหนจะไหล่กว้างๆ หน้าขาวๆ ปากแดงธรรมชาติไม่ต้องอาศัยลิปกลอส และถ้าหากว่าสูงสู้พี่ได้อีกสักนิด ฉันคงจะเชื่อไปแล้วว่าหมอนี่ เอ้ย ยัยคนนี้เป็นผู้ชาย -_-; อ้อ แล้วคงไม่ต้องให้ฉันบรรยายสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ใช่ไหม? ว่ายัยคนที่ถูกพาดพิงถึงว่าเป็นทอมนั่น กำลังตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกระเพราที่ตัวเองเป็นคนผัดด้วยท่าทีเอร็ดอร่อย แต่มีรัศมีเซ็งแฝงออกมาเป็นระยะๆ เมื่อพี่ชายฉันปริปากพูด (ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าหมอนี่จะพูดเรื่องอร่อยกับเรื่องให้แม่มาสู่ขอสลับกันไปมาระหว่างกินทำไม -_-^) ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่ายัยนั่นนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ระหว่างกินข้าวด้วย (ไร้มารยาทสุดฤทธิ์สุดเดช ! >O<)

เอ๊ะ! ฉันบอกว่าฉันจะไม่พรรณนาโวหารภาพยัยว่าที่ ‘พี่สะใภ้’ นี่นา -_- (หลงพูดมาตั้งกี่บรรทัดแล้วล่ะ) ฉันรีบไปล้างจานแล้วหนีไปซบอกพระเอกซีรี่ส์ที่หน้าตาดูแล้วสบายใจกว่าพี่ชายตัวเองดีกว่า =.,=

“เดี๋ยว! นั่นเธอจะไปไหน”

“ก็ไปล้างจานน่ะสิถามได้ -_-^”

“แต่ยังกินเหลืออยู่เลยนี่นา... เยอะด้วย ไดเอ็ทเหรอยัยหมูตอน O.O”

ฉันกินไม่ลงเพราะไอ้บรรดาประโยคเลี่ยนๆ ของพี่นั่นแหละ! -_-/

ฉันตัดสินใจไม่ตอบคำถามพี่และจะรีบเดินไปล้างจานให้เสร็จๆ ก่อนจะถูกใช้งานต่ออีก แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวดี ก็มีน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะ -_-! ดังขึ้นมา

“เฮ้ออ~ ทำไงดีนิวเยียร์สุดที่รัก น้องสาวเมินฉันอ่ะ~ L”

“ก็สมควร...”

กร๊ากกก!!! คำตอบของยัยว่าที่พี่สะใภ้ถูกใจฉันมาก! >.,< แต่เฮอะ! ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับง่ายๆ อยู่ดีล่ะน่า ฉันเลิกสนใจสองคนนั้นดีกว่า คิมกินทีนกับวอนชิมยุงรอคอยฉันอยู่~ >///<

ชามหนึ่งใบถูกล้างสะอาดเอี่ยมอ่องภายในเวลาอันรวดเร็ว ฉันวางมันตากไว้ข้างซิงก์น้ำแล้วตั้งท่าจะเดินออกจากห้องครัว แต่ก็ถูกร่างของใครบางคนขวางประตูไว้ซะก่อน

ชึ้บ~ เขยิบไปทางซ้าย (-_- )/

ชึ้บ~ ขย้าย (?) มาทางขวา \( -_-)

ชึ้บ~ ซ้าย (-_- )^!

ชึ้บ~ ขวา! !^^^( -_-)

หมับ!!!

O_O!!!

คนตรงหน้าใช้มือหนึ่งจับไหล่ฉันเอาไว้ จากนั้น... จ้อง

จ้อง...จ้อง... !!! -___-;;

“ธะ เธอ...”

ชึ้บ~ ยังไม่ทันพูดจบตัวฉันก็ย้ายมาอยู่ทางขวาด้วยมือของคนตรงหน้าราวกับจับวาง และทันทีที่ฉันหลีกไปพ้นทาง ดวงตาคู่สวยที่เคยจ้องมองมาก็ผละไปทางอื่นทันที

อะไรของยัยนี่กันนะ -_-? (ฉันเลยเสียบรรทัดไปเล่นๆ ตั้งหลายบรรทัดเลยเห็นไหม! )

“นั่นกำลังทำอะไรน่ะ”

“ฉันก็กำลังเย็บตุ๊กตาให้นายน่ะสิถามได้ -_-^”

“เย็บตุ๊กตา! วูดูรึเปล่า! O_O”

“นายจะบ้าเหรอ! >O<”

ฉันขังตัวเองไว้ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่ถูกเรียกว่า ‘ห้องนอน’ มานานตั้งแต่โซ้ยมาม่าไปตอนบ่าย ยันตอนนี้สองทุ่มกว่าๆ แล้ว และไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าฉันกำลังทำอะไร เพราะในห้องนอนฉันคงไม่โชคดีถึงขั้นมีหนุ่มๆ มาให้พูดคุยต่อล้อต่อเถียงอยู่แบบนี้หรอก หรือต่อให้มีฉันก็คงไม่เถียง เพราะหนุ่มพวกนี้คือเทพบุตรกลับชาติมาเกิด >.,<

“ไม่ยักรู้ว่านายมีงานอดิเรกแปลกๆ แบบนี้ด้วย”

“ฉันจะมีหรือไม่มีแล้วมันเกี่ยวกับนายรึไง คิมกินทีน! ”

“เกี่ยวสิ เพราะนายกำลังทำตัวเหมือนผู้หญิง! ”

กร๊อบ! ป๊อกขี้หักคาปากฉันดัง ‘กร๊อบ’ ทันทีที่คิมกินทีนพระเอกของเรื่องตะโกนประโยคล่าสุดออกมา! O_O ความลับที่ฮาจังแกปลอมตัวเป็นผู้ชายกำลังจะถูกเปิดเผยแล้วเหรอเนี่ย! จะทำยังไงดีล่ะ!! >_</// (อินจัด)

“กะ กินทีน... ทำไมนายถามแบบนั้นล่ะ หรือว่านายรู้แล้วว่าฉัน...”

ปึง! ปึง! ปึง! ปึง! ปึง!

เปล่า! นั่นไม่ใช่เสียงในหนัง แต่เป็นเสียงประตูห้องนอนฉันที่แทบจะถูกพังเข้ามาต่างหาก -_- มันเป็นการเคาะประตูที่หยาบคายและไร้อารยธรรมซึ่งฉันไม่ได้สัมผัสมานานกว่าสองปีได้แล้ว นับตั้งแต่ผู้ชายคนนี้หิ้วกระเป๋าหนีออกจากบ้านไป (อยู่หอ)

“จะพังประตูรึไงนายเค้กปอนด์! -_-^”

“ก็กะอยู่แต่พอดีคิดขึ้นมาได้ว่าต้องเสียค่าซ่อมเลยไม่ทำดีกว่า >_<” นี่ขนาดไม่ทำนะเนี่ย -*-

“ฉันจะมาถามว่าทำไมเธอไม่ลงไปกินข้าวเย็น”

“ฉันติดซีรี่ส์อยู่ -_-;”

“แล้วไม่หิวรึไง”

“ไม่ล่ะ เชิญพี่กับแฟนนน พี่ กินกันไปเถอะ”

“กินเสร็จแล้ว กำลังจะเข้านอน >_<”

 “เออ งั้นเชิญเข้านอนไปเลย”

ฉันพูดก่อนเตรียมจะปิดประตู แต่แล้วกลับคิดอะไรขึ้นมาได้ก่อน! O_O

ถ้ากำลังจะเข้าห้อง งั้นก็หมายความว่ายัยนิวเยียร์นั่นก็จะเข้าไปด้วยล่ะสิ ใช่ไหม!? แบบนี้ ยอมไม่ได้!!!

ตึก ตึก ตึก ตึก! หมับ!!

“O_O เฮ้ย! มาจับมือไอ้นิวทำไม!”

“เรื่องของฉัน เรื่องของผู้หญิง แบร่!”

“เฮ้ยๆๆ!! แล้วนั่นจะไปไหนกัน!!”

“ก็เข้าห้องน่ะสิถามได้ นี่มันก็ดึก (สองทุ่ม -_-;) มากแล้วนะ ได้เวลาสาวๆ เค้าจะอยู่กันตามลำพังแล้วล่ะ บ๊ายบายยย ^O^+”

ฉันยิ้มแก้มปริใส่นายปอนด์ ในขณะที่หน้าของยัยนิวเยียร์มีเหงื่อตก ยัยนั่นดูตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ขัดคืนอะไร ออกจะงงซะมากกว่า แต่ฉันรู้หรอกน่า อยากนอนกับพี่มากกว่าใช่ไหมล่ะ -_-^

“เธอจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะพายฟู! ห้ามนอนด้วยกันนะ!”

ฉันไม่สนใจหรอก ฉันปิดประตูแล้ว ปึง! >__<

 
สวัสดีค่า  
ไรเตอร์ขอบคุณทุกความเห็นและข้อชี้แนะนะคะ
สำหรับใครที่รอบทบาทของพระเอกสุดสวยของเรา รับรองว่ามีแน่นอนค่ะ
ส่วน พี่ชายตัวแสบนั้น กำลังมีแพลนว่าถ้าเรื่องนี้ออกมาโอเค ไรเตอร์จะแต่งของพี่เค้กปอนด์ต่อค่ะ (แต่จะคู่กับใครและเป็นยังไงนั้น ขอแว้บไปคิดแป๊ปนึง >_<)

ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ (หรือเลื่อนมาอ่านแค่ตรงนี้ ฮ่าๆ) มากนะคะ