[Fic reborn] In my dream กาลคร้้งหนึ่งฉันฝันถึงเธอ...

ตอนที่ 5 : เมฆา สายลม สองเรา 1

ตึก! ตึก! ตึก!

         เสียงเท้ากระทบทางเดินอย่างเร่งรีบ อาคารุอิ สุมิเระ กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างเร่งรีบ ในตอนนี้เธอสายมากแล้ว เธอต้องรีบไปทำงาน ในจังหวะที่กำลังก้มดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือนั้น ตัวเธอก็ได้เดินข้ามถนน โดยไม่ได้สังเกตว่าเป็นไฟเขียวแล้วตอนนี้

"ระวัง!"

เอี๊ยดดดด โครมม!

        เสียงเตือนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมา แต่ภาพที่เห็นคือรถเก๋งสีขาวกำลังขับพุ่งมาด้วยความเร็ว รถคันนั้นพยายามเหยียบเบลคจนเสียงดังลั่นไปทั่ว ควันสีดำเริ่มออกมาจากล้อรถ แต่ทว่ามันไม่ได้ทำให้ รถช้าลงพอที่จะไม่ชนเธอแม้แต่น้อย ร่างของเธอลอยขึ้นกลางอาการ ภาพตั้งแต่เธอเกินฉายย้อนมาจนถึงปัจจุบัน ภาพสุดท้ายที่เห็นคือภาพของคนๆหนึ่งที่เธอไม่มีวันจะได้เจอ ฮิบาริ เคียวยะ...

"เรียกรถพยาบาลเร็ว!"

         ร่างบางหมดสติทันทีที่ร่วงลงมาถึงพื้น เหล่าพลเมืองดีช่วยกันกันรถแถวนั้น แล้วเรียกรถพยาบาลพาเธอไปรักษาอย่างรวดเร็ว 

"อืม..."

          เธอกำลังอยู่ที่ไหนกัน...ไม่ใช่ว่านี่ต้องเป็นห้องสีขาวที่เต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อรึไง จริงสิบาดแผลล่ะ สุมิเระสำรวจร่างกายตัวเองและพบว่าตนไม่มีบาดแผลเลยสักนิด พอสำรวจรวบๆ ที่นี่เหมือนเป็นดาดฟ้าโรงเรียนไหนสักแห่ง แต่ทำไมความรู้สึกมันช่างคุ้นเคยเหลือเกินนะ ก่อนที่จะได้คิดอะไรมากกว่านี้ ทอนฟาสีเงินก็พุ่งทะลุเธอจากด้านหลังจนเธอร้องอย่างตกใจไม่ได้ เดี๋ยวนะ...ทอนฟา...ดาดฟ้า...รึว่า!

"คุณฮิบาริ!?"

"หืม?...เด็กประถมหรอ แล้วทำไมตัวเธอ..."

         ไม่ใช่แค่เธอที่กำลังสับสนแต่เขาเองก็สับสนด้วยเช่นกัน ในตอนแรกที่เขาจะโจมตีผู้บุกรุก แต่ทอนฟาของเขามันทะลุร่างของเธอไป และพอมองดีๆ เธอก็เหมือนเด็กประถมเสียเหลือเกิน ยิ่งสีหน้าตกใจ นั่นยิ่งทำให้ดูเหมือนสัตว์กินพืชตัวเล็กๆจนเขาไม่อยากที่จะโจมตีต่อ

"คุณเป็นใคร.."

"เอ๊ะ! เอ่อ...ฉัน อาคารุอิ สุมิเระค่ะ"

"ดูเหมือนว่าฉันเป็นวิญญาณแหละค่ะ"

         ตัวเธอตอบอย่างไม่แน่ใจ เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่จากเมื่อกี้ทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธอได้กลายเป็นวิญญาณซะแล้ว...ฮิบาริเก็บทอนฟาลงและเดินผ่านหน้าสุมิเระไปและขึ้นไปนอนบนหลังคาห้องที่ใช้เชื่อมระหว่างข้างบนและล่าง

"...."

         เธอได้แต่ลอยตามเขาเงียบๆ และมองเขาที่นอนหลับไป  เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง บางทีเธออาจจะตาย รึนี่อาจเป็นความฝัน แต่ไม่ว่ายังไง ในเมื่อมีโอกาสที่จะได้เจอเขาแล้ว เธอก็ของใช้เวลากับเขาให้นานที่สุดและ ใกล้ชิดที่สุดแล้วกัน

"ยังอยู่?"

           ฮิบาริถามขึ้นอย่างรำคาญนิดหน่อยเขาไม่ชอบให้ใครมาตาม "เอ่อ...ฉันไม่รู้ว่าควรจะไปไหน และคุณก็เป็นคนเดียวที่เห็นฉันอีกด้วย.." ในระหว่างที่ฮิบาริหลับ เธอแอบไปสำรวจโรงเรียนนามิโมริดู แต่ที่น่าตกใจคือไม่มีใครเห็นเธอเลยสักนิดคนเดียวที่เห็นเธอมีเพียงคุณฮิบาริคนเดียว

"นั่นมันเรื่องของคุณไม่ใช่เรื่องของผม"

        เขาเอ่ยนิ่งๆแล้วลุกขึ้นไปเดินตรวจตราโรงเรียน แต่ว่าพอเดินได้เพียงสองสามก้าวเขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่ติดตามมาก จึงได้มองไปทางวิญญาณน้อยอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ส่งจิตสังหารไป เนื่องน้อยเขาไม่อยากทำร้ายเด็ก...ถึงไม่ใช่ก็เหมือน หรือสัตว์กินพืชตัวเล็กหรอกนะ 

"ฉันขอตามคุณฮิบาริเถอะนะคะ"

"สัญญาว่าจะไม่ส่งเสียงดังไม่วุ่นวายไม่ให้ลำบากเลยค่ะ"

         เขาไม่ตอบเธอแต่เดินนำไปเลย ถ้างั้นเธอจะถือว่าตกลงแล้วกัน สุมิเระตามติดฮิบาริไปตลอดเวลา ทั้งตอนตรวจตราโรงเรียน ทำงาน หรือตรวจตราเมือง ตัวเธอไม่ได้ส่งเสียงดังอย่างที่ว่าไว้  และที่เธอได้รู้อย่างนึงคือคุณฮิบาริไม่ทำร้ายเด็ก หรือสัตว์เล็กๆเลยออกจะอ่อนโยนด้วยซ้ำโดยเฉพาะสัตว์ นั่นคงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ได้ไล่เธออย่างรุนแรงสินะ เพราะตัวเธอเองมองเผินๆใครๆก็บอกว่าเหมือนเด็กประถม

"จะตามผมถึงบ้านเลยรึไง"

"อา...ได้เปล่าคะ?"

         เธอถามเขาอย่างเกรงใจ ยังไงมันก็ล่วงเกินพื้นที่ส่วนตัวเกินไป ท่าทางไม่มั่นใจและดวงตากลมโตที่หลุบลงทำให้ฮิบาริถอนหายใจเบาๆ "จะทำอะไรก็ทำ" สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ไล่เธอไป การปล่อยวิญญาณสัตว์เล็กนี่ไปลอยละล่องข้างนอกคนเดียวก็ไม่ใช่นิสัยเขาเท่าไหร่

"ขอบคุณนะคะคุณฮิบาริ!!"

          ดีใจขนาดนั้นนั้นเลยรึไงกับแค่การที่เขาให้เข้าบ้าน สุมิเระลอยตามฮิบาริไปจนถึงเรือนญี่ปุ่นเรือนกว้างป้ายหน้าบ้านเขียวว่า ฮิบาริ แสดงว่านี่เป็นบ้านของเขาสินะ ก็สมกับ

คนที่ชาตินิยมแบบเขาพอดู อีกอย่างที่นี่ก็ทั้งสงบและดูสวยงามจนเธออดล่อกแลกมองนู่นนี่นั่นไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่คนเดียวแล้ว นี่เธอหลงกับเขาแล้วรึเนี่ย แล้ว...ควรทำไงดี ที่นี่ก็กว้างมากๆซะด้วยสิ 

"ไหนบอกจะไม่ให้ลำบากไง?"

"ขะขอโทษค่ะ"

            เธอเอ่ยกับคนที่โผล่มาจากทางเลี้ยวข้างหน้า นี่แสดงว่าเขาเดินย้อนกลับมาหาเธอหรอเนี่ย ดีใจจัง... "ตามผมมา เร็วๆด้วย" เธอรีบพยักหน้าแล้วลอยตามเขาทันที เรามาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง ห้องหนึ่ง "ห้องคุณห้องนี้ ห้ามเสียงดัง ห้ามรบกวนผมเด็ดวขาด"

"เข้าใจแล้วค่ะ!"

            

หลังจากนั้นฮิบาริก็เกินเข้าไปอีกห้องที่เป็นห้องข้างๆเธอทันที ห้องเขาอยู่ข้างๆเธอหรอ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว การได้มานอนใต้หลังคาเดียวกับคนที่ชอบเนี่ย....เธอสบัดหน้าไปมาเรียกสติตัวเองกับมา แล้วรีบเข้าห้องทั้งที่หน้าแดงทันที

         ภายในห้องดูใหม่ไปซะหมดทั้งฟูก หมอน ผ้าห่ม หมายความว่าคุณฮิบาริที่หายไปมาเตรียมห้องให้เธอรึเปล่านะ? "จะบ้ารึไงสุมิเระ เลิกเพ้อได้แล้ว" เธอเอ่ยกับตัวเองเบาๆก่อนจะปูฟูกแล้วนอนหลับไปทันที

"อืม~"

         กลางดึกสุมิเระนอนดิ้นไปมาจนกลิ้งมาชิดกำแพงแต่ว่าด้วยความที่เธอนั้นสามารถทะลุสิ่งของได้ทำให้เธอข้ามมาอีกฝั่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัว ฮิบบาริที่สัมผัสไวกว่าคนทั่วไปลุกขึ้นมาและมองสิ่งแปลกปลอมในห้อง ในใจเตรียมจะเอ่ยว่ากล่าว แต่เมื่อเห็นอีกคนหลับสนิทใบหน้าตอนนอนราวเด็กน้อยไร้เดียวสา ทำให้เขาถอนหายเบาๆ

"ไหนคุณว่าจะไม่ทำให้ลำบากไง ครั้งที่สองแล้วนะ"

           เขาเอ่ยเบาๆ แล้วช้อนตัวร่างเล็กขึ้นมาเดินไปที่ห้องที่เขาจัดไว้ให้ ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงฟาดด้วยทอนฟาไปสองสามรอบแล้ว แต่คนตรงหน้าดันเป็นแค่สัตว์เล็กธรรมดาคนหนึ่ง นอกจากนี้ยังดูเหมือนเด็กเสียจนเขาไม่คิดจะทำอะไรถึงแม้จะรู้แค่ใจว่าเธอนั้นไม่ได้เด็กจริงๆก็ตาม เขาก็จะถือว่าเป็น

"ผมจะถือว่าคุณเป็นข้อยกเว้นแล้วกัน..."

          ฮิบาริเอ่ยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางร่างเล็กลงบนฟูกหนาแล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้ สุดท้ายจึงเดินออกไปนอนต่อ 

"หาว~"

"เลิกหาวแล้วรีบตามผมมาได้แล้ว"

"ว้ายย!"

         สุมิเระร้องอย่างตกใจเมื่อน้ำเสียงเย็นชาขัดขึ้น หันไปก็เจอฮิบารินั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นเธอตื่นแล้วก็ลุกขึ้นโดยไม่พูดอะไรเลย เธอนั่งงงสักพักก่อนจะรีบตามไปทันที เขานั่งรอเธอหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่? แต่ว่าก็อดไม่ได้ที่จะดีใจเลยสักนิด

"อรุณสวัสดิ์ครับคุณเคียวเมื่อวานงานหนักหรอครับวันนี้ถึงสายกว่าปกติ"

"หุปปากบคุซาคาเบะ"

"คะครับ!?"

          เอ๋ ปกติเขามาเช้ากว่านี้หนอเนี่ย ที่สายเนี่ยเป็นเพราะเธองั้นหรอ "ขอโทษนะคะคุณฮิบาริที่ทำให้สาย" เธอเอ่ยอย่างหงอยๆ บอกว่าจะไม่ทำให้ลำบากแท้ๆเลย ฮิบาริเหล่มองร่างเล็กที่ใบหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ฉัน "ไม่ใช่เรื่องของคุณ...."

"ค..คะ?"

"สายหรือไม่สายก็ไม่เกี่ยวกับคุณ"

     นี่แปลความได้ว่าไม่เป็นไรใช่ไหม? หรือไม่เกี่ยวจริงๆ บางทีคุณฮิบาริของเธอก็เดาอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ว่าแต่ตัวเธอยังไม่ตื่นอีกหรอเนี่ย หรือเธอจะตายแล้วจริงๆ!? 

"ครั้งที่สามที่คุณทำให้ต้องเสียเวลาเดินกลับมา"

"อยากให้ทิ้งไว้รึไงสัตว์กินพืชตัวเล็ก"

"ขะขอโทษค่ะ"

       เธอรีบลอยตามคนที่หน้าทะมึนไปครึ่งแทบแล้วทันที จะว่าไปครั้งที่สองเนี่ยตอนไหนนะ? 

"คุณฮิบาริคะ"

       ร่างสูงหันมันเลิกคิ้วใส่เธอเป็นเชิงถาม "ขอบคุณนะคะ" ฮิบาริมองรอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้นิ่งๆก่อนจะหันไปเดินต่อ

"อืม..."

  

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

TALK 

คู่นี้แต่งยากชะมัดเลยยยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกกก ฉันแต่งมาตั้งแต่บ่ายสองงงงง คิดไม่ออกโว๊ยยยยยยยย สั้นไปนิดขอภัย

อะแฮ่ม! ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะทุกคน เมื่อทุกคนแค่ตาฝาด

บะบายยย