ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : [SHINee] Trouple Couple !! (HoHyun)
Title :: [SF] Trouble Couple !!
Couple :: HoHyun
Rate :: PG-13
Author :: ตวงมี่!~ @ SHINee Thailand [TuangMi @ HoHyun’s World]
~~!!~~
คุณเคยเห็นคนดื้อมั้ยครับ? คนดื้อที่ง่วงจนตาจะปิดอยู่รอมร่อแต่ก็ยังคงนั่งฝืนแต่งเพลงต่อไป ทั้งๆที่แต่งยังไงก็แต่งไม่ออกอยู่ดีน่ะแหละ ,, ก็ง่วงซะขนาดนั้นนี่นา
แล้วคุณเคยเห็นคนดื้อคนไหนน่ารักขนาดนี้มั้ยครับ? คิ้วหนา ตาหวาน จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากเรียวแล้วก็ผิวขาวนวลนั่นอีก ผมคนหนึ่งแหละครับที่เห็นว่าคนตรงหน้าน่ารักที่สุด ให้ผมนั่งมองทั้งวันยังได้เลยครับ ,, แต่เอ๊ะ! ผมก็นั่งมองเค้ามาทั้งวันอยู่แล้วนี่นา ... ได้เวลาเข้านอนของเด็กดื้อแล้ว
“พี่จงฮยอนครับ” เด็กดื้อที่แอบหลับสะดุ้งสุดตัว รีบมองหาต้นตอของเสียงทันที
“พี่จะหันไปไหนล่ะครับ ผมอยู่นี่” ท่าทางหันซ้ายหันขวาพยายามมองหาคนพูดด้วยดวงตาปรือๆทำให้ผมต้องอมยิ้ม ,, ก็บอกแล้วว่าคนนี้แหละน่ารักที่สุด ชเว มินโฮขอฟันธง!!!
“อ้อ มินโฮหรอ” พี่เค้าเริ่มเอนไปทางโน้นทีทางนี้ทีจนผมเริ่มกลัวว่าเด็กดื้อของผมจะหงายหลังล้มลงซะก่อนก็เลยรีบจับไหล่บาง(!?)ของเค้าเอาไว้แน่น
“ครับ ผมเอง เข้านอนเถอะนะ ดึกมากแล้ว” สงสัยว่าจะง่วงมากจริงๆถึงได้พยักหน้าอย่างว่าง่ายแถมยังอ้อนด้วยการยื่นมือทั้งสองข้างมาให้ผมฉุดลุกขึ้นยืนด้วยอย่างนี้ ,, ปกติไม่มีซะล่ะ
“เดินไม่ไหวว่ะ” ใบหน้าของเค้าพิงอยู่กับไหล่ของผม แล้วก็พูดอู้อี้ๆ แต่ไม่ว่าจะอู้อี้ขนาดไหน ผมก็ฟังรู้เรื่องครับ
“ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” ในเมื่อวันนี้อ้อนมา ชเว มินโฮจัดไป ผมค่อยๆย่อตัวลงให้พี่เค้าขึ้นขี่หลังแล้วผมก็ต้องเปิดประตูห้องนอนเข้าไปเงียบๆเพราะว่าสมาชิกคนอื่นเค้าหลับกันหมดแล้วน่ะสิครับ ไม่มีใครดื้อเท่าพี่จงฮยอนของผมหรอก
“มินโฮ” พี่เค้าเรียกผมเบาๆหลังจากที่ลงมายืนบนพื้นแล้ว ผมหันไปส่งสายตาถามว่ามีอะไรรึเปล่า
“ปีนไม่ไหว” เท่านั้นผมก็ถึงบางอ้อ เป็นที่รู้กันใช่มั้ยครับว่าพี่จงฮยอนเค้านอนเตียงชั้นบน แต่ตอนนี้เค้าง่วงจนหมดแรงปีนแล้วล่ะครับ
“พี่มานอนกับผมก็ได้นะครับ หรือว่าจะนอนกับแทมิน รึว่าพี่อนยู” พี่จงฮยอนส่ายหัวปฏิเสธทันทีเมื่อพูดถึง 2 คนนั้น
“ไม่เอา เดี๋ยวตกเตียง”
“ครับๆ งั้นก็มานอนกับผมนะ” ผมให้พี่เค้าปีนขึ้นเตียงไปก่อน แล้วผมค่อยตามขึ้นไป ที่ผมให้พี่เค้านอนด้านในก็เพราะว่ากลัวพี่เค้าจะกลิ้งตกเตียงน่ะสิครับ - -*
“เบียดหน่อยนะครับ” ดูเหมือนพี่เค้าจะไม่ได้ฟังที่ผมพูดเลย เพราะพี่เค้าดึงผมเข้าไปกอดราวกับผมเป็นหมอนข้าง ขยับหาที่ที่สบายที่สุด แล้วหลับไปในทันที การกระทำแบบนี้มันช่าง ,, น่ารักจริงๆเลย
~~!!~~
คุณเคยเห็นคนน่าหมั่นไส้มั้ยครับ? คนน่าหมั่นไส้ที่ทั้งสูง ทั้งเก่ง แถมยังแข็งแรง อ๊ะ! ไม่ได้หมายความว่าผมไม่แข็งแรงนะครับ ผมน่ะแข็งแรงแต่แค่ไม่สูงแล้วก็ไม่เก่งแค่นั้นเองเหอะ
แล้วคุณเคยเห็นคนน่าหมั่นไส้คนไหนดูดีเท่านี้มั้ยครับ? คิ้วเรียว จมุกโด่ง ผิวสีแทนๆ ไหนจะรอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นกับเสียงนุ่มๆนั่นอีก ผมนี่ล่ะเห็นว่าคนตรงหน้าดูดีที่สุดในโลกหล้า ,, อยากจะนั่งมองทั้งวันอยู่หรอกนะ แต่ผมทำไม่ได้หรอก .. มันเขิน!!! ให้มันมองผมจะยังดีซะกว่า ,, เฮ้ย! ให้มันมองผมก็ไม่ดี .. เขินมากกว่ามองมันอีกเหอะ
“ไอ่สูง .. เบื่อว่ะ” ไอ่สูงที่ผมเรียกหันมามองหน้าผมแล้วอมยิ้มนิดๆ ดูดีว่ะ!! คิม จงฮยอนขอคอนเฟิร์ม!!
“พี่อยากทำอะไรครับ” ไอ่สูงเอ่ยถามผมที่เพิ่งทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆมัน
“อยากไปเดินเล่น” แต่ไอ่สูงมันขมวดคิ้วอ้ะ - -* ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร ,,, ก็ไม่เห็นด้วยไง!
“นะๆ มินโฮ อยากไปเดินเล่น อยู่แต่ในคอนโดมันอุดอู้ไง .. แต่งเพลงไม่ออกเลย” ถึงจะอายอยู่บ้างที่ต้องมาอ้อนมันอย่างงี้ แต่ทำไงได้ล่ะครับ ไม่อยากออกไปเดินเล่นคนเดียวนี่นา มันเหงานะ
“แต่เดี๋ยวพี่อนยู คีย์แล้วก็แทมินกลับมาแล้วไม่เห็นเราจะเป็นห่วงเอานะครับ”
“ก็เขียนโน้ตทิ้งไว้สิ รึไม่ก็โทรไปบอกก็ได้ นะๆ ไปกัน” ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ หน้าตาออกจะแมนแสนแมน มาทำตัวแอ๊บแบ๊วอ้อนแฟนอยู่ได้ .. ไม่ไหวอ่ะ *-*
“ก็ได้ครับ”
“เยี่ยมเลย!” อ๊ากกกก ทำไปได้ยังไงเนี่ยๆๆ ไปกอดมันอย่างงี้มันจะคิดว่าผมใจง่ายมั้ยอ้ะ
“เอ่อ ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะเว้ย อย่าลืมเขียนโน้ตด้วยนะ” เง้ออ... เมื่อไหร่จะเลิกซักทีนะจงฮยอนไอ่นิสัยเสียๆอย่างเงี้ย พอเขินก็โวยวายๆ อย่างงี้มันก็รู้หมดดิว่านายกำลังเขินมันอ่ะ ฮือๆ คิม จงฮยอนอยากจะบ้า!
พอเราเอาโน้ตที่บอกให้พวกพี่อนยู คีย์ แล้วก็แทมินซึ่งไปห้างใกล้ๆคอนโดว่าเราสองคนออกไปเดินเล่นไม่ต้องเป็นห่วงไปติดตู้เย็นเสร็จแล้ว เราก็ควรจะได้ออกไปใช่มั้ยครับ ,, ใช่มันควรจะเป็นอย่างงั้น ถ้าไอ่มินโฮมันไม่คว้าตัวผมไปจรดจมูกลงบนแก้มของผมซะก่อน เท่านั้นยังไม่พอนะครับมันยังเคลื่อนริมฝีปากมาบดเบียดกับริมฝีปากของผม มันเรียกร้อง .. จนกระทั่งผมยอมตอบรับสัมผัสของมัน ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันในโพรงปากกำลังทำให้ผมหมดแรง เริ่มทรงตัวไม่อยู่จนต้องยกแขนที่เดิมทีจับแขนของมันเฉยๆขึ้นมาคล้องคอมันแทน
“ค่าพาไปเดินเล่น” นอกจากจะยิ้มกวนส้นผมแล้วมันยังยักคิ้วให้ผมอีกแน่ะ เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวแต่ก็นะแรงจะยืนยังแทบไม่มีจะเอาแรงที่ไหนไปเหนี่ยวมันล่ะครับ TT
“โคตรคุ้มเหอะว่ะ”
“อะแฮ่มๆ” และเพราะเสียงนั้นแหละทำให้ผมสะดุ้งสุดตัวแล้วเราก็เลยผละออกจากกัน พอหันไปทางต้นเสียงก็พบกับพี่อนยู คีย์ และแทมิน ,, ครบเซ็ทกำลังส่งยิ้มล้อเลียนมาให้ผมอยู่ ให้ตาย! ไม่ใช่เห็นอะไรๆหมดหรอกนะ
“มายืนพลอดรักอะไรกันตรงหน้าประตูล่ะเฮีย” คีย์เห็น ,, คนอื่นก็ต้องเห็นน่ะสิ เผลอๆ มายืนดูกันนานแล้วด้วยซ้ำ อาเมน~~ คิม จงฮยอน ขอไว้อาลัยให้ตัวเอง 1 นาที
“เปล่า จะไปเดินเล่น เร็วๆดิวะไอ่สูง” เป็นการแก้ตัวที่แย่มาก - -* พูดไปคนละทางเลย แถมไอ่มินโฮยังหัวเราะหึๆอีก มือไม่พายเอาเท้าราน้ำนี่หว่า ชิ
สาบา...อ๊ะ! ไม่ดีกว่า เดี๋ยวทำไม่ได้แล้วจะยุ่ง ,, ผมสัญญาเลยว่าจะไม่ยอมให้มันจูบผมแถวๆหน้าประตูอีกแล้ว เอาความสูง 173 เซนฯ ของผมเป็นประกัน - -*
~~!!~~
ToT ให้ตายสิ SHINee ได้พักแทนที่ผมจะได้ไปเดทกับพี่จงฮยอน ตามประสาคนเป็นแฟนกัน แต่ผมดันต้องกลับบ้าน ด้วยเหตุผลที่แม่บอกว่า ... คิดถึง ,,, คิดถึงทั้งๆที่เมื่ออาทิตย์ก่อนแม่เพิ่งมาหาผมเนี่ยนะ ชเว มินโฮ Fail!!!
“ก็ลากพี่จงฮยอนไปด้วยดิวะ ไม่เห็นยากเลยจะมานั่งเซ็งทำไม” คีย์ตบบ่าผมเบาๆโดยมีแทมินนั่งพยักหน้าสนับสนุนอยู่ข้างๆ อย่างที่รู้ๆกันนั่นแหละครับว่าคีย์กะแทมินตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋ - -* บางทีผมก็อิจฉาสองคนนี้อยู่เหมือนกันที่ได้อยู่ใกล้ๆกันแทบตลอดเวลา ถึงจะไม่ใช่ฐานะเหมือนผมกะพี่จงฮยอนก็เถอะ ,,
พี่จงฮยอนชอบอยู่เงียบๆคนเดียวเพื่อที่จะได้มีสมาธิในการแต่งเพลง แถมยังเอาแต่ใจแบบสุดๆ แต่ยังไงๆพี่เค้าก็น่ารักที่สุดอยู่ดี แม้แต่แทมินก็สู้ไม่ได้ ,, อย่างน้อยก็ยังดีนะครับที่มีผมเห็นความน่ารักของพี่เค้าแค่คนเดียว .. จะได้ไม่ต้องไปสู้รบปรบมือกะใครเค้าไงครับ ^^
“พูดง่ายนี่หว่าคีย์”
“แล้วมันทำยากตรงไหนล่ะครับ” แทมินถามขึ้นด้วยความสงสัยพร้อมกับเอียงคอ 45 องศาซะด้วย น่ารักนะครับแต่พี่จงฮยอนของผมน่ารักกว่า ,, พองลมที่แก้มด้วย
“ลองชวนแล้ว แต่พี่เค้าไม่ไป” พูดเรื่องนี้แล้วมันก็นอยนะครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่เค้าถึงไม่ยอมไปกับผม
“เฮ้ย จริงดิ!? เอ่อ ... คืนนี้ลองชวนดูอีกทีดิ เผื่อเฮียแกจะเปลี่ยนใจ” ผมพยักหน้ารับไปงั้นๆ ผมคิดว่าผมรู้จักพี่เค้าดีนะครับ ตัดสินใจไปแล้ว ,, ยากที่จะเปลี่ยนใจ เห้อ .. ผมอยากร้องไห้
.
.
.
“พี่จะไม่ไปกับผมจริงๆน่ะหรอครับ” ในที่สุดผมก็ถามพี่เค้าอีกรอบนึงจนได้ด้วยยังหวังในใจลึกๆว่าพี่เค้าจะเปลี่ยนใจ แต่ท่าทางผมจะทำได้แค่หวัง
“จริง” คำเดียวสั้นๆ แต่บอกหมดทุกอย่าง คำเดียวสั้นๆที่ทำให้ผมน้อยใจ จนเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อก ที่ผ่านมาก็มีแต่ผม มีแต่ผมที่คอยบอกรักพี่เค้าทุกวัน ตั้งแต่วันที่ผมรวบรวมความกล้าสารภาพรักและขอคบกับพี่จงฮยอน ถึงพี่เค้าจะตกลง และเขินอายเวลาที่ผมเข้ามาวุ่นวาย เข้ามาอยู่ใกล้ๆ แต่ไม่เคยมีเลยซักครั้งที่พี่เค้าจะพูดว่า ‘รัก’ กับผม แล้วตลอดเวลาก็มีแต่ผมที่คอยเอาใจ คอยตามใจพี่เค้า ,,, พี่เค้าไม่เคยสนใจผมเลย พี่เค้ารักผมบ้างรึเปล่า???
“อ๋อครับ ผมเข้าใจแล้วล่ะ” ผมล้มตัวลงนอนโดยหันหน้าเข้าหาผนังห้อง ก็ในเมื่อพี่เค้าไม่สนใจผม ผมก็จะไม่สนใจพี่จงฮยอนเหมือนกัน
~~!!~~
“อ้าว ไอ่มินโฮล่ะ” ผมที่ตื่นสายกว่าทุกคนในวงเดินออกมาที่โต๊ะกินข้าวซึ่งพี่อนยู คีย์ และแทมินนั่งกันพร้อมแล้ว แต่ไม่ยักเห็นไอ่มินโฮแฮะ มันไปไหนหว่า
“เฮ้ย ไอ่จง มากินข้าวก่อนดิวะ เนี่ยมีแต่ของอร่อยๆ คีย์ทำเยอะแยะเลยนะ” ทุกคนดูมีท่าทางล่อกแล่กแปลกๆ แถมยังไม่ยอมสบตาและตอบคำถามผมอีก อย่างงี้มีอะไรชัวร์ๆ
“พี่ ,, ไอ่ – มิน – โฮ – ล่ะ” เสียงของผมเน้นหนักอันเป็นสัญญาณเตือนว่าถ้าไม่ตอบมาเดี๋ยวนี้ ผมจะปรี๊ดแตกแล้วนะ ... ในที่สุดก็เป็นแทมินที่ตอบคำถามของผม
“พี่มินโฮออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ” ผมรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปคำพูดของแทมิน ออกไปตั้งแต่เช้ามืด? โดยที่ไม่บอกกันซักคำเนี่ยนะ ,, นี่มันโกรธผมจริงๆใช่มั้ย? ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่มันนอนหันหลังให้ผมทั้งคืน ผมรู้ว่ามันต้องโกรธ แต่ไม่คิดว่าจะโกรธมากขนาดนี้
“เอาน่า เดี๋ยวอาทิตย์หน้ามันก็กลับมา” พี่อนยูวางมือลงบนบ่าผมเบาๆ แต่ผมน่ะตกใจเหมือนโดนตีแสกหน้า
“อะไรนะ!! มันไป 3 วันไม่ใช่หรอพี่” คีย์ส่ายหน้าปฏิเสธแทนพี่อนยูที่มีสีหน้าลำบากใจขึ้นมากะทันหัน
“ไม่ใช่แล้วล่ะพี่ ไอ่มินโฮมันเพิ่งไปขอพี่ชเวจินไปอาทิตย์นึง เมื่อเช้าตอนก่อนออกไปอ่ะ” ผมเสียใจนะครับ ทำอย่างงี้มันเรียกว่าเมินกันชัดๆอ่ะ ชเว มินโฮมันเมินผม! อย่างงี้เลิกกันเลยดีกว่ามั้ย?
,,, ไม่ดีอ่ะ ก็ผมรักมันนี่หน่า ถึงจะไม่เคยพูดก็เถอะ ,,,
.
.
.
ทำไมเวลามันผ่านไปช้าอย่างงี้นะ ผมเหงามากๆเลยเมื่อไม่มีมินโฮคอยอยู่ใกล้ๆ คอยเอาใจเหมือนเคย นี่ล่ะนะที่เค้าบอกว่า ‘คนเราจะเห็นค่าของสิ่งๆหนึ่งก็ต่อเมื่อได้เสียสิ่งๆนั้นไปแล้ว’
เฮ้ย! คิม จงฮยอน ทำไมนายปากเสียอย่างงี้นะ นายยังไม่ได้เสียมินโฮไปซะหน่อยเหอะ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้!!! ToT (เสียสติไปแล้ว)
.
.
.
“ก็เฮียเค้าไม่เคยบอกรักไอ่มินโฮนี่พี่ ไอ่มินโฮมันน้อยใจแล้วมันผิดตรงไหน” มินโฮน้อยใจผม O.O คีย์กำลังพูดเรื่องของมินโฮกับผมอยู่หนิ ,,, ฟังต่อ
“มันก็ไม่ผิด แต่ไอ่จงมันก็เสียใจนะที่มินโฮทำแบบนี้” ถูก เสียใจมากด้วย พี่อนยูน่ารักที่สุด
“ไอ่มินโฮมันอยากทำซะที่ไหน มันก็แค่น้อยใจ”
“เข้าใจ แต่กะอีแค่คำบอกรัก มันสำคัญมากหรอวะ” นั่นดิ สำคัญมากหรอไง?
“พี่ลองคิดดูสิว่าถ้าพี่มีแฟนแล้วพี่ก็รักแฟนของพี่มาก พี่กับแฟนคบกันโดยที่ไม่เคยได้ยินแฟนตัวเองบอกรักเลยสักครั้งแม้กระทั่งตอนที่พี่ขอคบ พี่จะทนได้หรอ ความอดทนของคนเรามันไม่ได้มีไม่จำกัดนะพี่ มินโฮมันก็คน จะให้มันไม่รู้สึกอะไรเลยไม่ได้หรอก” ได้ยินที่คีย์พูดแล้วผมก็นิ่งอึ้ง เพิ่งจะมาคิดได้นาทีนี้เองว่าผมไม่เคยบอกรักมัน มันคงเหนื่อย มันอาจจะเข้าใจผมผิดไปถึงไหนๆแล้ว
“อืม แต่พี่คิดว่าการแสดงออกมันสำคัญกว่านะ”
“มันก็ต้องมีบ้างแหละที่อยากได้ยินคำว่ารักน่ะ นานๆทีก็ได้ ไม่ใช่ไม่พูดเลย แล้วอีกอย่างนะเฮียแกก็ไม่เห็นจะแสดงออกเลยเหอะ” จริงอย่างที่คีย์พูดนะครับ แม้แต่การแสดงออก ผมก็ยังไม่เคยแสดงให้มันรู้ว่าผมรักมันมากแค่ไหน ,, ผมคงเป็นแฟนที่แย่ที่สุดในโลกแล้วล่ะมั้ง ,,
“อ้าว พี่จงฮยอนมายืนทำอะไรตรงนี้ล่ะครับ ไม่เข้าไปนั่งคุยกะพี่ๆเค้าล่ะ”เสียงทักของแทมินทำให้บทสนทนาในห้องนั่งเล่นหยุดชะงัก พี่อนยูกับคีย์หันขวับมามองผมด้วยความตกใจ ผมยังฝืนส่งยิ้มให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆคีย์ที่รีบเอื้อมมือมากุมมือของผมไว้ และนั่นทำให้น้ำตาที่คลอหน่วยอยู่แข่งกันไหลลงมาจากดวงตาของผมทันที
“มินโฮ มันจะเกลียดพี่รึยัง มันจะยังรักพี่อยู่มั้ย?” ผมรู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เง่าสิ้นดี เพราะผม ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมคนเดียว มินโฮไม่ผิด ไม่เคยผิด ที่ผมโดนแบบนี้มันก็สมควรแล้ว ,, น้อยไปซะด้วยซ้ำ
“มินโฮมันรักพี่จะตายไป อย่าคิดอย่างงั้นสิ” ผมยิ้มจืดๆให้ตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว
“พี่อนยู ผมจะไปบ้านไอ่มินโฮ!!!”
~~!!~~
“เป็นอะไรไปล่ะลูก หืม กลับบ้านมานั่งซึมกะทืออย่างงี้น่ะหรอ” ผมนั่งซึมตั้งแต่วันแรกที่มาถึง จนแม่ผมต้องเข้ามาถามด้วยความห่วงใย เมื่อแม่นั่งข้างๆอย่างนี้ผมก็เลยถือโอกาสล้มตัวลงนอนหนุนตักแม่ซะเลย
“มีเรื่องไม่สบายใจอะไรเหรอลูก” ผมหลับตาลงพยายามไม่คิดถึงพี่จงฮยอน แต่มันก็เป็นสิ่งที่ทำได้ยากเหลือเกิน
“บอกแม่ได้นะลูก หรือว่าเกี่ยวกับจงฮยอน” ดวงตาของผมเบิกโพลง เพราะผมยังไม่เคยเล่าให้แม่ฟังว่าผมคบกับพี่จงฮยอน แล้วแม่รู้ได้ยังไง?
“แม่รู้ได้ยังไงครับ?” แม่ของผม ท่านนั่งหัวเราะยาวราวกับคำถามของผมตลกสิ้นดี
“โถ่เอ๊ย แม่ไม่โง่นะลูก เกิดก่อนลูกตั้งกี่สิบปี กะอีแค่ลูกชายรักใคร ทำไมแม่จะไม่รู้”
“ความจริงเราสองคนเป็นแฟนกันน่ะครับ” ผมต้องแปลกใจอีกครั้งที่แม่ของผมไม่มีท่าทีว่าตกใจเลยสักนิดเดียว
“แม่รู้ตั้งแต่ไปเยี่ยมลกครั้งก่อนแล้วล่ะ ที่ชวนกลับมาบ้านนี่ก็กะให้พาว่าที่ลูกสะใภ้มาด้วยนะเนี่ย”
“ผมชวนแล้วครับ แต่พี่เค้าไม่ยอมมา”
“อ๋อ ถึงได้มานั่งซึมกะทือยังกับวิญญาณหายใช่มั้ย?” ผมพยักหน้ารับแต่โดยดีเพราะรู้ว่าปฏิเสธยังไงก็ไม่สามารถปิดบังแม่ได้ และยังไม่ทันที่เราจะคุยอะไรกันต่อ....
“ชเว – มิน – โฮ!!!” เสียงตะโกนที่คุ้นเคยดังขึ้นมาถึงห้องนอนของผม
“พี่จงฮยอน” พึมพำเพียงแค่นั้นผมก็กระเด้งตัวออกจากตักของแม่แล้ววิ่งลงไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว
“พี่จงฮยอน!” พี่จงฮยอนในสภาพที่หอบกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความหงุดหงิดกับใบหน้าบูดสนิทกำลังจ้องผมอยู่
“พี่มาทำอะไรที่นี่ครับ”
“มาคุยกับนายให้รู้เรื่องไง!” พูดจบก็ทิ้งกระเป๋าเสื้อไว้ตรงนั้นแล้วเดินตรงดิ่งมาหาผมก่อนจะคว้าผมไป .. เอ่อ จูบ รุนแรงซะด้วย
“ฟังฉันให้ดีๆนะ ฉันรักนาย ต่อจากนี้ไปอย่าได้คิดว่าฉันไม่รักนายอีกเด็ดขาด เพราะฉันรักนาย นายคิดว่าฉันจะเขินเวลานายกอด เวลานายหอมแก้ม เวลานายจูบทำไม นายคิดว่าฉันจะยอมคบกับนายทำไม แล้วนายคิดว่าฉันจะยอม เอ่อ มีอะไรกับนายทำไม ถ้าฉันไม่ได้รักนาย แล้วที่ฉันไม่ยอมกลับบ้านกับนายก็เพราะว่า อยากให้นายใช้เวลาอยุ่กับครอบครัวมากๆ ถ้าฉันมาด้วยนายก็จะมัวแต่ดูแลฉัน ไม่สนใจอย่างอื่น หายโกรธได้รึยัง” ผมได้แต่ยืนอึ้ง หาเสียงตัวเองอยู่นานกว่าจะเจอ
“ผม...ขอโทษ”
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ” ผมค่อยๆยกแขนขึ้นมากอดพี่เค้าไว้แน่นๆ ซึ่งพี่เค้าเองก็กอดตอบผมเช่นกัน
“หายโกรธรึยัง”
“ผมไม่ได้โกรธพี่นี่ครับ แค่น้อยใจ ,,, เข้าบ้านกันเถอะนะครับ” ผมส่งยิ้มยืนยันไปให้พี่เค้าก่อนจะพาพี่เค้าเข้าบ้าน
~~!!~~
“ผมขอโทษนะครับ อยู่ดีๆก็มาอย่างงี้ ลำบากคุณป้าแย่เลย” ผมขอโทษแม่ของมินโฮเป็นรอบที่ 98 -- --*
“ไม่ต้องขอโทษเลยลูก จงฮยอนมาน่ะดีแล้ว ลุกชายแม่จะได้เลิกซึมซะที อ้อ! แล้วก็คุณแม่นะลูกไม่ใช่คุณป้า” คุณแม่มองมินโฮที่ตั้งแต่พาผมเข้ามานั่งในบ้านก็ยังยิ้มไม่หุบด้วยความหมั่นไส้
“ครับ คุณแม่” พูดไปแล้วก็แอบเขินนะเนี่ย ><
“ปะ ไปกินข้าวกันดีกว่าลูก” แล้วเราทุกคนก็ไปกินข้าวด้วยกันที่สวนหน้าบ้านอย่างมีความสุข
.
.
.
“พี่ครับ ไปอาบน้ำกันเถอะ” เห็นสายตาพราวระยับอย่างงั้น ผมเริ่มไม่อยากไว้ใจมันแล้วสิ ลองมันทำท่าทางอย่างงี้ ,, ผมได้เหนื่อยชัวร์! รึบางทีอาจจะไม่ได้นอน - -*
“อยากอาบก็ไปอาบคนเดียวดิวะ” ผมเริ่มขยับหนีมันที่ขยับตามผมมาเรื่อยๆ ในที่สุดผมก็จนมุม อาเมน~~ คิดดีๆนะจงฮยอน อาบด้วยกันไม่เปลืองน้ำ ไม่เปลืองเวลาแต่เปลืองแรง อาบทีละคนเปลืองน้ำ เปลืองเวลา แถมแรงก็ยังเปลืองอยู่ดี ..
“เออๆ ก็ได้ๆ ไม่ต้องอุ้มนะเว้ย” ผมรีบเสริมเมื่อมันทำท่าจะเข้ามาอุ้มผม
“ฮะๆ นึกว่าอยากให้ผมอุ้มซะอีก”
“จะบ้ารึไง ไม่ต้องเว้ย .. เดินเองได้” หน้าผมร้อนไปหมดแล้วเนี่ย แน่ใจด้วยว่าหน้าต้องแดงมากแน่ๆ ตัวผมเองก็ไม่ค่อยอยากจะขัดใจมันนักหรอกนะ คือ อยู่ในช่วงง้อไงครับ ถึงจะรู้ว่ามันไม่ได้โกรธก็เถอะ แต่ผมก็ควรจะเอาใจมันซักหน่อย
.
.
.
“อือ...” นั่นไงล่ะ พอเข้าห้องน้ำแล้ว ถอดเสื้อได้มันก็เริ่มเลย >< อ่างอาบน้ำก็ไม่มีหรอกนะครับ แต่อย่าหวังว่ามันจะแคร์ ,, ฝาผนังนี่แหละ ดิบดีแท้ ... แฟนใครวะ ไม่เห็นจะสุภาพบุรุษเลยเหอะ
“มินโฮ ทำอย่างงี้มันเมื่อยนะเว้ย” ผมเริ่มโวยวายเมื่อมันอุ้มผมขึ้นแล้วจัดการให้ขาผมเกี่ยวกะเอวมันไว้ คิดดูดิครับว่ามันจะเมื่อยขนาดไหน แล้วไอ่คนที่เมื่อยเนี่ยก็คือผมนะ - -* ไม่ให้โวยวายยังไงไหว
“นิดเดียวเองครับ” ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากจะขัดใจซักเท่าไหร่ สุดท้ายผมก็ยอม ... เสียศักดิ์ศรีชะมัด
.
.
.
“ไปเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้เลย” กว่าเราจะอาบน้ำกันเสร็จก็ปาเข้าไปตั้งชั่วโมงกว่าแน่ะครับ
“ความจริงไม่ต้องใส่ก็ได้นี่นา” ผมชักจะโมโห นี่มันกะไม่ให้ผมนอนจริงๆใช่มั้ยเนี่ย ... ไม่เอาด้วยหรอก เหนื่อยจะตาย
“ไม่ต้องเลย เหนื่อยนะโว้ย จะนอน” แต่พอผมเห็นมันทำหน้าเศร้าก็ต้องรีบเสริม
“เอ่อ กลับไปถึงคอนโดก่อนค่อยทำได้มั้ย วันนี้มันเหนื่อยจริงๆนะ”
“ได้ครับ” แน่ะ มันยังทำหน้าเศร้าอยู่อีก
“งั้นก็เลิกทำหน้าอย่างงี้ดิ ยิ้มหน่อยยิ้ม” มันยิ้มให้ผมนิดนึง
“ผมไปแต่งตัวก่อนนะครับ” มันวางเสื้อผ้าของผมไว้ ให้ผมใส่เอง - -* ไอ่บ้า ... คนเหนื่อยจะตาย ไม่อยากขยับตัวน่ะเข้าใจมั้ยเนี่ยยยย
~~!!~~
ความจริงผมไม่ได้โกรธหรือเศร้าอะไรหรอกครับ ผมแค่ผิดหวังนิดหน่อยแต่ก็นะ พี่จงฮยอนก็ยังเป็นพี่จงฮยอน ,,, พี่จงฮยอนที่ผมรัก ผมรีบแต่งตัวแล้วเดินกลับไปที่เตียง ปรากฏว่าพี่เค้ายังไม่แต่งตัวเลยครับแถมยังนอนอยู่ที่เดิม ไม่ขยับไปไหนอีกต่างหาก ... จะยั่วกันรึไงเนี่ย
“พี่จงฮยอน” พี่เค้าหันมามองผมช้าๆ
“ทำไมไม่แต่งตัวล่ะครับ ถ้าเกิดผมเปลี่ยนใจขึ้นมาจะยุ่งนะครับ”
“ก็เหนื่อยนี่หว่า ... ไม่อยากขยับตัวเลยอ่ะ ใส่ให้หน่อยดิ” ขออะไรไม่คิดถึงความอดทนอดกลั้นของผมเลยนะครับพี่จงฮยอน
“มันอันตรายนะครับแบบนี้อ่ะ”
“ช่างเหอะ อยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่มีแรงขัดขืนหรอกว่ะ” เหอะๆ เล่นมามุขนี้ผมก็ไปไม่ถูกสิครับคราวนี้ แล้วท่าทางพี่เค้าคงจะเหนื่อยจริงๆ ตาปรือซะขนาดนั้น
“ครับๆ ผมล้อเล่น ไม่ทำอะไรหรอก ขอแค่ Good Night Kiss กับนอนกอดพี่ทั้งคืนก็พอแล้ว” พี่จงฮยอนพยักหน้ารับเบาๆ ระหว่างที่ผมใส่กางเกงซึ่งเป็นเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายให้พี่เค้าอยู่โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมเลยต้องหยุดการใส่กางเกงให้พี่จงฮยอนไว้ก่อนแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือมารับ
“ฮัลโหล มินโฮพูดครับ”
,, มินโฮ เป็นไงมั่ง ,,
“สบายดีครับ พี่อ่ะ” หลังจากได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกจากโทรศัพท์แล้วรู้ว่าเป็นผู้หญิงโทรมา พี่จงฮยอนก็ลืมตาขึ้นมาสบตาผมทันที แถมท่าทางเหมือนจะหายง่วงแล้วด้วย
,, ก็ดีแหละ เข้านอนรึยังเนี่ย ,,
“ใกล้แล้วครับ”
,, ออมปากออมคำจัง อยู่กับแฟนหรอ ,,
“เอ่อ .. ครับ”
,, 555+ เข้าใจแล้ว ,,
“ขอโทษนะครับ”
,, ไม่เป็นไรๆ เข้านอนเถอะ ,,
“ครับ สวัสดีครับ” ทันทีที่วางสายพี่จงฮยอนก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งจ้องตาผมเขม็งทำเอาผมเริ่มกลัวขึ้นมาทันที
“ใคร” เสียงที่พี่เค้าใช้มันน่ากลัวมากๆเลยอ่ะครับ
“รุ่นพี่น่ะครับ” สายตาพี่เค้าเริ่มเปลี่ยนเป็นจับผิดปนหงุดหงิด
“ผู้หญิงหนิ ทำไมโทรมาดึกๆดื่นๆ” ท่าทางอย่างงี้ถ้าเดาไม่ผิด พี่เค้าคงกำลังหึงอยู่
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่หึงหรอ”
“เออ”
“แหะๆ เข้านอนเถอะนะครับ ไม่มีอะไรจริงๆ ผมรักพี่จะตายจะไปมีคนอื่นทำไมกันล่ะครับ” ผมเริ่มใส่กางเกงให้พี่จงฮยอนที่ใส่ค้างไว้จนเสร็จแล้วจับพี่เค้าเอนตัวลงนอน
“พี่ครับ Good Night Kiss” ผมทวงสัญญาเบาๆ ใบหน้าของพี่จงฮยอนแดงขึ้นเล็กน้อย
“ยังจะเอาอีกหรอวะ”
“ครับ กอดทั้งคืนด้วย”
“เอาเปรียบกันเห็นๆเหอะว่ะ” บุ่นงุบงิบเล็กน้อยก่อนจะยอมให้ผมจูบโดยที่ผมเองก็ไม่ค่อยกล้าจูบลึกซึ้งหรือจูบนานมากหรอกครับ เดี๋ยวมันจะเกินเลย
~~!!~~
เหอะ! มีผู้หญิงโทรมาหาตอน 5 ทุ่มเนี่ยนะ มันน่าโมโหชะมัด ถ้าไม่ติดว่าไม่มีแรงนะอย่าฝันเลยว่าผมจะนั่งจ้องมันเฉยๆอ่ะ ช่วงนี้ยิ่งไม่ค่อยปกติอยู่ แต่เรื่องนั้นค่อยเคลียร์วันพรุ่งนี้ยังทัน ตอนนี้ผมง่วงมากมาย นอนก่อนดีว่า
วันรุ่งขึ้น...
“คุณแม่ครับ มินโฮมันนอกใจผมครับ” ผมรีบฟ้องคุณแม่ทันทีที่เข้ามาถึงห้องครัว อาศัยฐานะลูกคนใหม่ฟ้องเอาเนี่ยแหละ ... บอกแล้วว่าช่วงนี้ไม่ค่อยปกติ
“มินโฮ นอกใจพี่เค้าหรอลูก” แน่ะ อย่ามามองกันด้วยสายตาคาดโทษแบบนั้นนะโว้ย ทำตัวน่าสงสัยก่อนเองนี่หว่า ช่วยไม่ได้ ชิ!
“ผมเปล่านะครับแม่ ,, พี่ครับ เมื่อคืนน่ะรุ่นพี่จริงๆนะ พี่เค้าเป็นแฟนคลับโฮฮยอนด้วย จริงๆนะครับ เชื่อใจผมหน่อยสิครับ” ยังไม่พอหรอก แค่นี้ผมยังไม่เชื่อง่ายๆหรอกนะ
“แล้วทำไมต้องโทรมาดึกๆดื่นๆ”
“ไม่รู้สิครับ เพิ่งเลิกงานล่ะมั้ง แต่ผมไม่ได้นอกใจพี่จริงๆนะครับ” ความจริงผมเชื่อแล้วล่ะ แต่หมั่นไส้มันอ่ะเลยขอเล่นตัวนิดหน่อย แอบเห็นคุณแม่ยิ้มขำด้วยอ่า - - เลิกเล่นก็ได้
“อย่าให้จับได้ละกันว่านอกใจอ่ะ”
“จับไม่ได้แน่นอนครับ เพราะผมไม่เคยคิดนอกใจพี่เลย ผมรักพี่จะตาย” รออีกนิดหน่อยผมค่อยพยักหน้ารับ ส่งผลให้มันวิ่งเข้ามากอดผมทันที
“น้อยๆหน่อยเว้ย ยังไม่หายโกรธซะหน่อย” ทั้งๆที่คุณแม่ก็ยืนอยู่ตรงนั้น แต่มันก็ยังไม่อายมีหน้ามาหอมแก้มผมอีกแน่ะ ผมเองก็พยายามหลบนะครับแต่ก็นั่นแหละหลบไม่ได้มากหรอก สุดท้ายแล้วเช้านั้นก็อบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะของพวกผมสองคน
.
.
.
“กลับมาแล้วคร้าบบบ” ในที่สุดเราก็กลับมาถึงคอนโดในสภาพที่มินโฮยิ้มแป้น ส่วนผมหน้าบูดสนิท เพราะอะไรน่ะหรอครับ ก็เพราะว่าระหว่างทางมันเล่นนั่งทวงสัญญามาตลอดแถมรุ่นพี่คนนั้นยังโทรมาอีกตั้ง 2 รอบ น่าโมโหมาก!!!! พอถามว่าคุยกะไรกันมันก็เปลี่ยนเรื่องเฉยเลยแล้วยังมีหน้ามายิ้มระรื่นอีกนะ
“เฮ้ย เฮียไปง้อไอ่มินโฮนะ แล้วทำไมหน้าบูดมางั้นล่ะ” ยังไม่ทันจะอ้าปากตอบคำถามของคีย์ ไอ่สูงตัวดีก็ชิงตอบซะก่อน
“อ๋อ พี่เค้ากำลังโมโหหึงน่ะ” นี่ถ้าไม่ติดว่ามันจับมือผมไว้ข้างนึง แล้วมืออีกข้างก็ถือกระเป๋าอยู่นะ ผมจะข่วนให้!!
“ไม่ได้หึงโว้ย” โกหกชัดๆ แถมโกหกไม่เนียนอีกต่างหาก อาเมน~ คิม จงฮยอนอยากตาย
“เฮ้ย จง .. แกสวยขึ้นเปล่าวะ” มินโฮหัวเราะหึๆในลำคอ แต่ผมสิ..ไม่ขอดีใจได้มั้ย TT ผมน่ะแมนนะแมน แมนเต็มร้อย!!!
“พี่อย่ามาพูดมั่วๆน่ะ ผมน่ะหล่อขึ้นไม่ใช่สวยขึ้น เนอะแทมิน” ผมหันไปหาเสียงสนับสนุนจากแทมินที่พึ่งสุดท้าย อย่างน้อยแทมินก็โดนจับคู่กะผมให้เป็นฮยอนมินล่ะน่ะ เข้าข้างกันหน่อยจะเป็นไร .... แต่ผมคิดผิด - -*
“แต่พี่สวยขึ้นจริงๆนี่ฮะ” โอเค ผมยอมแพ้
“ไอ่สูง ไปเก็บกระเป๋า” แทนที่มันจะยกแต่กระเป๋าไป มันดันลากผมไปด้วยซะนี่ แล้วไม่ใช่อะไรนะมันพาผมเข้าห้องพี่ชเวจิน!! รู้แล้วแหละว่าอะไรจะเกิดขึ้น
“เบาๆมือหน่อยนะเว้ยมินโฮ” เสียงจากพี่อนยู
“อย่าให้ท้องนะเฮีย” เสียงจากคีย์
“อย่าเสียงดังนะฮะ” เสียงจากแทมิน
.
.
.
“เดี๋ยวๆ ตอนนี้เลยหรอวะ”
“ครับ ตอนนี้แหละ” นี่ผมกลายเป็นฝ่ายต้องยอมมันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยย
.
.
.
“อื้มม ,, มินโฮ ,, อา”
Happy Ending Story ^o^
Talk ** อ่า เคยลงที่ชายนี่ไทย แล้วก็ บอร์ดโฮฮยอน มาแล้วนะคะ ถ้าเคยอ่านแล้วก็ขอโทษด้วยเน่ออ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น