[รวม Short Fic]Super Junior+Dong Bang Shin Gi+SHINee....Yaoi

ลำดับตอนที่ #13 : [SuJu] Honey Brother (WonKyu)

Title :: [SF] Honey Brother
Couple :: WonKyu
Rate :: PG
Author :: TuAngMi @ WON na be with KYU

~~!!~~

“แกเนี่ยนะมีความรัก ขำชะมัดเลยว่ะ”ผมชื่อ ฮันเกิง ครับ พวกคุณอาจจะงงว่าผมเกี่ยวไรกะฟิกเรื่องนี้...เกี่ยวสิครับเพราะผมเป็นเพื่อนสนิทของซีวอน พระเอกของเราในวันนี้ และประโยคที่ผมพูดไปเมื่อบรรทัดแรกก็คือบทสนทนาของผมกับซีวอนเมื่อ 3 เดือนก่อน ตอนที่ผมกับซีวอนออกมาเที่ยวด้วยกัน อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นมาว่ามันกำลังมีความรัก

ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอกครับเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาผมยังไม่เคยเห็นมันมีแฟนซักกะคน ทั้งๆที่มันออกจะมาดแมน เพอร์เฟ็คซะขนาดนี้ ทั้งหล่อ นิสัยดี แถมบ้านยังรวยอีก ผู้หญิงก็มาจีบตั้งหลายคนมีทั้งหวังใจ หวังร่างกาย และหวังเงิน แต่มันก็แม้แต่จะชายตามองจนผมเริ่มสงสัย...มันรักใครเป็นรึเปล่าวะ...แต่ตอนนี้ผมเลิกสงสัยเรียบร้อยแล้วครับ เพราะความรักของมันกำลังเบ่งบานอยู่กับ...กับ...กับ...ปิ๊งป่องง คยูฮยอน ไงครับ

คยูฮยอน เป็นลูกเลี้ยงของตระกูลชเว ที่คุณชาย..พ่อของซีวอนรับมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็กจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นเพื่อนกับพ่อของซีวอน และบังเอิญว่าวันที่ทางสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นเจอคยูเข้าพอดี พ่อของซีวอนจึงได้พบกับคยูด้วย วันนั้นคยูร้องไห้ใหญ่ ใครปลอบยังไงก็ไม่ยอมหยุดจนกระทั่งพ่อของซีวอนเข้าไปอุ้ม เด็กชายถึงยอมหยุดร้องแล้วเปลี่ยนมาจ้องตาแป๋วแทน คนที่เจอคยูบอกกับพ่อของซีวอนว่า คยูถูกทิ้งไว้ข้างถังขยะที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ คาดว่าคนนำมาทิ้งคงตั้งใจให้มีคนมาส่งคยูที่นี่อยู่แล้ว ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้คยูได้เข้ามาอยู่ในตระกูลชเว

ทุกคนในตระกูลปฏิบัติกับคยูเหมือนอย่างคยูเป็นบุคคลร่วมสายเลือด คยูจึงเติบโตมาด้วยความรัก ความห่วงใยจากคนรอบข้างและถึงแม้เค้าจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคนตระกูลชเวแต่อย่างใด แต่คยูก็ไม่เคยเคียดแค้นพ่อแม่ที่แท้จริงของตนเลย ทั้งหมดเป็นเพราะการเลี้ยงดูของพ่อและแม่ของซีวอนล้วนๆ เอ่อ เกริ่นเรื่องของคยูมาพอสมควรแล้วนะครับ ต่อไปก็มาถึงเรื่องทุกคนอยากรู้ เรื่องของ ซีวอนกับคยูฮยอน ผมคาดว่าบทบาทนี้ที่เพื่อนรักโยนมาให้จะหนักมากๆ ทำไมมันไม่เล่าเองน่ะหรอครับ?? .. ก็เพราะมันไปฮันนีมูนกับคยูรอบที่ 3 น่ะสิครับแล้วก็ทิ้งภาระอันใหญ่หลวงนี้ไว้ให้ผมทำคนเดียว ทั้งๆที่เรื่องของมันแท้ๆ -*- ไม่ใช่เรื่องของผมเล้ย แต่เอาเถอะเห็นแก่เพื่อนนะครับเนี่ย ไม่เอาค่าแรงซักบาท โอเคครับ เริ่มซักที(เถอะ) เรื่องทั้งหมดมันเริ่มตั้งแต่ซีวอนอยู่ประมาณป.3 และคยูอยู่ ป.1

“พี่ซีวอน พี่รักผมมั้ย”คยูถามซีวอนขณะที่นั่งเล่นด้วยกันบนสนามหญ้าหน้าบ้าน
“รักสิ ว่าแต่ทำไมคยูถามพี่อย่างงี้ล่ะครับ”ถึงจะอายุยังน้อยแต่การพูดจาของทั้งคู่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าวัยอยู่บ้างเป็นเพราะการอบรมเลี้ยงดู ก็มันจำเป็นนี่นาครอบครัวซีวอนน่ะทำธุรกิจเกี่ยวกับอัญมณีแถมยังมีอิทธิพลมากๆในเกาหลีอีกด้วย ส่วนครอบครัวผมนี่ทำธุรกิจเกี่ยวกับเสื้อผ้านะครับ ครอบครัวของเราสนิทกันมากเลยพลอยทำให้เราสนิทกันไปด้วย

“ก็ผมกลัวจะไม่มีใครรักผมนี่ ผมเป็นใครก็ไม่รู้ พ่อแม่ก็ไม่มี ความจริงผมไม่คู่ควรกับครอบครัวแสนดีของพี่ด้วยซ้ำ”พูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลลงมา เดือดร้อนให้ซีวอนต้องเข้าไปปลอบโดยด่วน
“โอ๋ๆ ไม่เอาน่า ทุกคนน่ะรักคยูกันทั้งนั้น คยูจะเป็นใครก็ไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อคยูเป็นคยูของพี่อ่ะ อีกอย่างนะตั้งแต่คยูเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ คยูก็คือคนในครอบครัวอย่าพูดว่าพ่อแม่ไม่มีอีกนะ เข้าใจมั้ยครับ ถ้าพ่อกับแม่ของเรามาได้ยินจะเสียใจนะ”คยูปาดน้ำตาทิ้งแรงๆจนซีวอนต้องจัดการปาดน้ำตาให้ซะเอง

“ผมไม่พูดอีกแล้วก็ได้ แต่พี่ต้องสัญญากับผมนะว่าพี่จะรักแล้วก็จะคอยดูแลผมตลอดไปห้ามทิ้งผมด้วย”ริมฝีปากบางเชิดขึ้นน้อยๆ อย่างมุ่งมั่น มุ่งมั่นซะจนซีวอนหลุดขำ และนั่นก็เป็นสิ่งที่ซีวอนพลาด
“ไม่สัญญาก็ไม่ต้องสัญญา”

“โอ๋ๆๆ สัญญาสิครับ อย่างอนสิ ชเว ซีวอนคนนี้ขอสัญญาว่าผมจะรักและดูแลเด็กขี้งอนแถมขี้แยที่ชื่อคยูฮยอนตลอดไปแล้วก็จะไม่มีวันทิ้งคยูฮยอนไปอย่างเด็ดขาด โอเครึยังครับ”คยูพยักหน้าเบาๆ แต่ยิ้มแก้มแทบปริไปถึงหู ..........



“ซีวอน วันนี้น้องรับใบประกาศนียบัตรนะลูก”
“ครับแม่ ผมไม่ลืมหรอกน่า”


“ความจริงผมกลับเองก็ได้นะครับ ไม่ต้องลำบากพี่มารับก็ได้”คยูพูดขึ้นเมื่อเข้ามานั่งในรถสปอร์ตคันโปรดของซีวอนเรียบร้อยแล้ว
“แหม พี่ก็อยากมาแสดงความยินดีกับน้องพี่บ้างสิ คนเราไม่ได้จบม.6กันคนละหลายๆครั้งซะหน่อย”คยูจนใจที่จะเถียง จึงเงียบไป ไม่ว่าจะนานแค่ไหน เค้าก็ยังเป็นคยูคนเดิม คยูที่ไม่ได้มีสายเลือดของตระกูลชเว แม้สักนิดเดียว


“เป็นไงบ้างลูก คยู ไหนใบประกาศล่ะ”คยูยื่นใบประกาศให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ดู ก่อนที่แม่ของพวกเค้าจะรั้งคยูมากอดด้วยความภูมิใจ
“ก็ดีครับคุณแม่”คยูกอดแม่ตอบอย่างเอาใจ ส่วนซีวอนกับพ่อนั้นได้เพียงแค่มองห่างๆด้วยความอิจฉา

“ซีวอน ลูกสาวเพื่อนแม่เค้าอยากเจอลูกมากเลยนะ ไม่ไปเจอเค้าซักหน่อยหรอ เผื่อชอบจะได้มีแฟนกะเค้าซักที มีแฟนแล้วก็จะได้แต่งงาน มีหลานให้พ่อกะแม่อุ้มไงลูก”ซีวอนมีสีหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที เค้าค่อยๆเบือนหน้าไปสบตาคยูที่มองมาก่อนแล้ว
“โถ่ แม่ครับ ผมเพิ่งจะ 20 เรียนยังไม่ทันจบเลยนะ จะรีบไปไหนนักหนา อีกอย่างนะครับ ผมยังรักใครไม่ได้”พูดจบซีวอนก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปโดยที่ลากคยูไปด้วย คยูเดินตามแรงดึงของซีวอนมาจนถึงห้องของคยูเอง

“พี่มีอะไรหรอครับ”เสียงหม่นหมองของคยูกำลังจะทำให้ซีวอนเป็นบ้า เค้ายกมือที่กุมกันอยู่ขึ้นมาแล้วค่อยๆคลี่มือของคยูออก ก่อนจะก้มลงไปจูบที่หลังมืออย่างอ้อยอิ่ง
“อย่าคิดมากเลยนะ”คยูเบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมสบตาซีวอน

“ความจริงผมก็ไม่มีสิทธิ์คิดมากอยู่แล้วล่ะครับ อีกอย่างทำไมพี่ถึงพูดกับคุณแม่อย่างนั้น ท่านอยากมีหลานไว้อุ้ม”ซีวอนยังคงกุมมือของคยูไม่ปล่อยและก็ยังนั่งพิจารณามือเล็กอยู่อย่างนั้น
“ก็พี่พูดความจริงนี่ ตอนแรกกะจะพูดว่ารักใครไม่ได้อีกแล้วซะด้วยซ้ำ”คยูส่ายหน้า ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่ซีวอนพูด

“พี่ไม่จำเป็นต้องแคร์ความรู้สึกของผมก็ได้นะครับแล้วสัญญานั้นน่ะมันเกิดขึ้นจากผม เกิดขึ้นเพราะผม เพราะฉะนั้นถ้าพี่ต้องการจะยกเลิกก็ได้นะครับ ผมไม่ว่าอะไร”ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาทันที เค้ากำลังโมโห ใช่ โมโหมากๆด้วย
“ไม่ให้แคร์? นายหมายความว่ายังไงแล้วสัญญาน่ะพี่ไม่ยกเลิกเด็ดขาด พี่บอกแล้วไง บอกเป็นพันๆรอบแล้วว่าพี่รักนาย”คราวนี้คยูยอมสบตากับซีวอน แต่มันก็ดูไม่มั่นคงเอาซะเลย

“บางที..พี่อาจจะยังไม่เจอคนที่ใช่ ถ้าวันนั้นมาถึง พี่ก็จะรู้ว่าความรักที่พี่มีให้ผมตอนนี้มันเป็นแค่ความรักที่พี่มีให้น้อง”มือเล็กของคยูถูกปล่อยให้เป็นอิสระก่อนที่ร่างสูงของซีวอนจะลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เค้าก้าวเดินไปที่ประตูห้องโดยไม่หันมามองคยูอีก แต่ว่าก่อนออกไปซีวอนได้ทิ้งท้ายไว้ว่า
“งั้นนายก็รักพี่แค่พี่ชายงั้นสิ”วินาทีที่ซีวอนเดินลับจากขอบประตูไป น้ำตาที่คยูพยายามกลั้นไว้ก็แข่งกันไหลออกมาทันที คยูนั่งสะอื้นรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แน่ล่ะสิ เพราะเค้าร้องไห้ทีไรก็มีซีวอนคอยปลอบเสมอ..



“จะไปไหนซีวอน”ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าเหมือนโกรธใครมาของลูกชายบวกกับอาการเหมือนจะรีบไปไหนซักที่
“ไปข้างนอกครับ ดึกๆคงกลับ”พูดจบก็เดินลิ่วๆออกไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้ใครถามอะไรอีก ฝ่ายคยูที่พยายามหยุดร้องไห้โดยไม่มีซีวอนได้แล้วจึงรีบลงไปข้างล่าง ตั้งใจจะขอโทษซีวอน แต่ลงมาถึงแล้วกลับไม่พบแม้เงาของคนที่ต้องการเจอ

“มันบอกว่าออกไปข้างนอก ดึกๆคงกลับ แล้วเราน่ะเป็นอะไรทำไมตาแดงๆ ทะเลาะกะซีวอนมันหรอลูก”คยูส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนีออกมาจากที่ตรงนั้นเพราะน้ำตามันเริ่มรื้นขึ้นมาอีกแล้วน่ะสิ ที่ที่คยูเลือกไปนั่งรอซีวอนก็คือโต๊ะม้าหินอ่อนที่สวนหน้าบ้าน คยูนั่งรออยู่ตรงนั้นไม่ลุกไปไหน ตาก็มองตรงไปยังประตูรั้ว แต่จนแล้วจนรอดซีวอนก็ยังไม่กลับมา รออยู่จนรอไม่ไหว คยูค่อยๆฟุบหน้าลงบนท่อนแขนและหลับอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนโดยที่ไม่มีใครสามารถเอาคยูเข้าบ้านได้เลยซักคน

เกือบเที่ยงคืน ซีวอนกลับเข้ามาแล้วเหลือบตาไปเห็นคยูนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนก็ตกใจ รีบวิ่งเข้าไปช้อนตัวคยูขึ้นมาแนบอกแล้วพาเข้าบ้านทันทีด้วยกลัวว่าคยูจะไม่สบายเพราะคืนนี้น้ำค้างลงจัดมากแถมยุงยังเยอะอีกด้วย

“อืม~” ...นี่เราอยู่ที่ไหนเนี่ย เอ๊ะ ในห้องนี่นา เข้ามาได้ยังไง... “ตื่นแล้วหรอ ทำไมไปนอนอยู่ในสวน ทำไมไม่เข้ามานอนในบ้านดีๆ รู้มั้ยว่ายุงเยอะ น้ำค้างก็ลงจัด ทำไมไม่รู้จักห่วงตัวเองซะบ้าง ห่วงแต่เรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้”ฟังจากน้ำเสียงดูก็รู้ว่าซีวอนยังไม่หายโกรธ ดูเหมือนจะโกรธมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ

“ผมไปนั่งรอพี่ตั้งแต่ตอนที่พี่ออกไปแล้วครับ”ซีวอนกำมือแน่นแวบหนึ่งแล้วก็คลายออกเพราะความพยายามในการที่จะจับมือเค้าของคยูกำลังทำให้เค้าใจอ่อน และที่ยังนั่งเงียบอยู่ถึงตอนนี้ก็เพราะไม่อยากจะใจอ่อนน่ะแหละ

“พี่ยังไม่หายโกรธผมอีกหรอครับ ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งจะพูดอย่างงั้นกับพี่ อ่ะ อื้อ!”ร่างสูงจัดการปิดปากคนตัวเล็กกว่าไม่ให้พูดได้อีกต่อไปด้วยริมฝีปากของเค้าเอง

“เลิกพูดมากซะทีสิ”คยูได้แต่พยักหน้ารับเพราะริมฝีปากยังคงถูกชิมอยู่ไม่ห่างโดยที่เจ้าตัวไม่ขัดขืน ตอนนี้ร่างของคยูค่อยๆเอนลงตามแรงกดทับจากซีวอนแล้ว

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราไม่ใช่พี่น้องกันอีกต่อไป”ดวงตากลมโตรื้นน้ำเบิกโตขึ้นด้วยความตกใจและเสียใจผสมปนเปไปหมดจนไม่ได้สังเกตสีหน้าท่าทางของคนข้างบนเลยแม้แต่น้อย แต่ก่อนที่คยูจะเข้าใจอะไรผิดไปมากกว่านั้นซีวอนก็อธิบายขึ้นมาซะก่อน

“เราเป็นพี่น้องกันไม่ได้ เพราะพี่แน่ใจว่าพี่ไม่ได้รักนายแบบที่พี่ชายคนหนึ่งจะมอบให้น้องชายได้ แต่พี่รักนายแบบที่คนๆนึงจะสามารถมอบให้อีกคนหนึ่งได้ นายเข้าใจรึเปล่า? ถึงนายจะรักพี่ในแบบไหน ยังไงพี่ก็ยังรักนายอย่างงี้อยู่ดี”มือทั้งสองข้างของคยูยกขึ้นมาทาบแก้มทั้งสองข้างของซีวอนเอาไว้

“ผมรักพี่นะครับ รักมาก รักแบบที่พี่รักผม ไม่ใช่แบบที่น้องชายรักพี่ชาย บางทีผมอาจจะรักมากกว่าที่พี่รักผมก็ได้นะ”พูดจบใบหน้าของซีวอนก็ถูกโน้มลงมารับจูบเบาๆ แต่เปี่ยมไปด้วยความรักจากคยู

“รู้มั้ยว่ามาจูบพี่แบบนี้น่ะค่าปรับแพงนะ”คงไม่ต้องบอกว่าค่าปรับที่ว่านั้นคืออะไร...ด้วยเหตุนั้นคืนนั้นทั้งคืนจึงมีแค่เพียงเสียงครางด้วยความเจ็บปวดปนความสุขสมไปตลอดทั้งคืน....

“ตื่นแล้วหรอครับ คนสวยของพี่”....ฮึ่ย เอาใหญ่เลยนะพี่ซีวอนบ้า....”ผมไม่ได้สวยนะ ผมเป็นผู้ชาย”แก้มใสพองขึ้นน้อยๆตามอารมณ์ของผู้เป็นนาย

“มายั่วกันแต่เช้าอย่างงี้พี่ก็แย่น่ะสิครับ”จมูกโด่งรั้นไล้ไปตามพวงแก้มใส กกหู ก่อนจะกลับมาที่ริมฝีปากบางแล้วปิดท้ายที่หน้าผากมน ส่วนคยูนั้นตาค้างไปแล้ว ... เค้าไปยั่วเมื่อไหร่....

“พอแล้วๆ พี่อ่า หื่น..ผมจะไปอาบน้ำแล้ว พาไปเลย”ซีวอนยิ้มยั่วอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมเตียงมาหาคยู แน่นอนซีวอนเอาผ้าห่มออกไปให้พ้นเรือนร่างขาวของน้องชายที่เพิ่งจะเป็นคนรักเมื่อคืนนี้แล้วยืนมองอยู่อย่างนั้นจนคยูต้องหยิกถึงจะรู้สึกตัวแล้วจัดการอุ้มร่างบางเข้าห้องน้ำไป

“ต้องให้พี่อาบให้รึเปล่า อาบเองไหวมั้ย”คำถามของร่างสูงปราศจากการล้อเล่นมีแต่เพียงความห่วงใยอย่างเต็มเปี่ยมเท่านั้น

“เอ่อ คือพี่..ช่วยเอา..เอ่อ ไอ่ที่..ที่..ที่อยู่ในตัวผมออกไปให้หน่อยได้มั้ย”กว่าจะพูดจบริ้วสีแดงก็ลามไปถึงคอแล้ว ซีวอนยิ้มเอ็นดูก่อนจะพยักหน้า

“ครับ เดี๋ยวพี่เอาออกให้ งั้นพี่อาบน้ำพร้อมคยูเลยดีกว่า”ร่างสูงจัดการเอาน้ำรัที่เค้าปล่อยไว้ในตัวร่างบางออกอย่างเบามือที่สุด แผ่นหลังกว้างเต็มไปด้วยรวยจิกเต็มไปหมดแต่ซีวอนก็ไม่ปริปากบ่น หลังจากที่อาบน้ำกันเสร็จเรียบร้อยคยูก็ถูกอุ้มมาวางบนเตียงอีกครั้ง คยูมองแผ่นหลังกว้างของคนที่ยืนเลือกชุดให้เค้าใส่อยู่แล้วก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ เพราะว่าบนแผ่นหลังนั้นมีแต่รอยจิกรอยข่วนของเค้าน่ะสิ

“ผมว่าวันนี้ผมเก็บตัวอยู่แต่ในห้องดีกว่า”ซีวอนขมวดคิ้วอย่างงุนงงขณะที่เค้าเริ่มแต่งองค์ทรงเครื่องของตัวเองบ้างหลังจากแต่งให้ร่างบางเสร็จ

“ทำไมล่ะครับ”คยูยื่นแขนมาให้ซีวอนดูแล้วก็บ่นกระเง้ากระงอดว่า “พี่ก็ดูสิ เป็นรอยทั้งตัวอย่างเงี้ย ขืนออกไป เค้าก็รู้หมดสิว่าผมไปทำอะไรมา...เสื้อแขนยาวไม่มีหรอครับ ทำไมต้องแขนสั้นด้วยล่ะ”

“โธ่ ที่รักครับ ดูอากาศหน่อยสิครับ ร้อนจะตายยังจะใส่แขนยาว ถ้าใส่แขนยาวแล้วบ่นร้อนจะถอดล่ะก็...พี่ให้ถอดแบบไม่ต้องใส่อีกเลยนะครับ”คยูอึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะสะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆ

“อย่างอนสิครับ ใครรู้ก็ช่างเค้าสิ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”ร่างสูงโดนหยิกอีกครั้ง “ผิดธรรมชาติตางหาก”ส่งค้อนวงโตให้แล้วก็ต้องรีบเบี่ยงตัวหลบปลายจมูกที่เตรียมจรดลงบนแก้มขาวของเค้าอีกครั้ง แต่อยู่ดีๆซีวอนก็เลิกแกล้งร่างบางเปลี่ยนมาเป็นโหมดจริงจังทันที

“พี่ว่าเราไปบอกพ่อกับแม่ดีกว่า ปะ”คยูที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ตัวปลิวติดมือซีวอนไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ “พ่อครับ แม่ครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะต้องบอก”พ่อและแม่ของพวกคเมองมือที่ประสานกันแน่นอย่างสงสัย แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ผมกับคยู เรารักกัน ผมคบกับใครหรือแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้หรอกครับ”ซีวอนกับคยูคำนับจนสุดตัว แต่แล้วพ่อกับแม่ก็เดินมาพยุงทั้งสองคนให้ยืดตัวขึ้น

“พ่อกับแม่ก็พอจะรู้เรื่องมาบ้างแหละลูก สังเกตกันมานาน ไม่คิดว่าจะใช่จริงๆ รักกันให้นานๆนะลูกนะ เรื่องแต่งงานมีหลานให้พ่อกับแม่อุ้มน่ะ พ่อกับแม่ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว แค่เห็นลูก2คนมีความสุขก็พอ ลูกอยากจัดงานแต่งงานมั้ย พ่อกับแม่จะจัดให้”แม่ลูบหัวทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน จนคยูซาบซึ้นแทบร้องไห้ผิดกับซีวอนที่ถ้ากรี๊ดได้คงทำไปแล้ว

“แต่งครับแม่ แต่งๆๆๆ”

“พ่อกับแม่ไม่อายเค้าหรอครับ”คยูถามแทรกขึ้นมาเบาๆ “อายทำไมล่ะลูก มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”ซีวอนกับคยูมองหนากันแล้วก็หัวเราะให้กันอยางมีความสุข

งานแต่งงานของทั้งคู่ถูกจัดในเดือนถัดมา เป็นเหมือนงานเลี้ยงธรรมดาแต่บรรดาแขกที่มาร่วมงานซึ่งก็คือญาติที่สนิทกันและเพื่อนของทั้งคู่ต่างก็ทราบดีว่างานนี้จัดขึ้นเพื่ออะไร ผมเองก้ไม่พลาดงานนี้แน่นอนครับ ผมช่วยจัดงานด้วยน้า(อย่าเพิ่งคิดว่าผมล้มหายตายจากไปแล้วนะครับ).......ไปดูตอนส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอดีกว่าครับ

“อ๊ะ พี่ซีวอน จะทำอะไรน่ะครับ”

“ก็ทำหลานให้คุณแม่อุ้มน่ะสิครับ” ผมว่าพอเถอะครับปล่อยมันเข้าหอกันไป2คนเถอะ อยู่ดูไปก็เสียสุขภาพตาครับ อีกไม่นานซีวอนกะคยูก็จะกลับจากฮันนีมูนมว่ามันต้องรีบแจนมาเล่าให้ทุกคนฟังชัวร์เลยครับ ฟันธง!!! สำหรับวันนี้หมดหน้าที่ผมแล้วขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคร้าบบ

******* Happy Ending Story ********

Talk : ชอบหายไปไหนนานๆ 5555 ยังมีคนอ่านอยู่มั้ยเนี่ย 

ปลาลิง .. เคยลงบอร์ด วอนคยูค่ะ