คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [SHINee] (Im)Possible Love (HoHyun)
Title :: [SF] (Im)Possible Love
Rate :: PG-13
Couple :: HoHyun
Author :: ตวงมี่!~ @ SHINee Thailand , TuangMi @ HoHyun’s World
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ เฮ้ย วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยวะไอ่จง “ ชายหนุ่มนามว่า อนยู ... ผู้ซึ่งจงฮยอนหรือ ไอ่จง อย่างที่อนยูเรียกเคารพนับถือมาก ถามขึ้นเมื่อพบว่าจงฮยอนทำหน้าเบื่อโลกอยู่ที่บ้านคนเดียว
“ ไม่ไป เบื่อ ”
“ เว้ย ไม่ไปจริงน่ะ .. มีคนเค้าอยากเจอนะ ” เพราะประโยคหลังเนี่ยแหละทำให้จงฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองด้วยความสนใจนิดๆ
“ ใคร? อยากเจอทำไม? “ อนยู เลิกคิ้วขึ้นข้างนึง ก่อนจะตอบจงฮยอนไป
“ ลูกพี่ลูกน้องฉันเนี่ยแหละเว้ย “ จงฮยอนขมวดคิ้วแล้วก้มหน้าลงอย่างเดิม ไม่มีท่าทีว่าสนใจอีก แต่ก็นั่นแหละ .. อนยูอยากให้จงฮยอนไปด้วยนี่นา
“ ไปเหอะน่า ไม่เสียเงินนะเว้ย ฉันเลี้ยงๆ น้องฉันมันอยากเจอนายจริงๆ “ จงฮยอนถอนหายใจอีกแล้ว น้องของอนยูคงจะอยากจีบเค้าล่ะมั้ง ... เจอมาบ่อยจนชิน เนื่องด้วยว่าจงฮยอนนั้นหล่อมาก ทำให้มีสาวน้อย สาวใหญ่ มาตามจีบมากมาย แต่จงฮยอนก็ไม่เคยสนใจเลยซักครั้ง แถมยังปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยโดยสิ้นเชิงอีกต่างหาก ต่อให้สวยขนาดไหนจงฮยอนก็ยังไม่สนใจ
“ เออ ไปก็ได้ ”
“ แน่ใจหรอวะ? ว่าจะจีบมันน่ะ เย็นชาจะตายห่ะนี่ ” อนยูพูดกะลูกพี่ลูกน้องคนนั้นเบาๆ เมื่อมาถึง
“ แน่ใจสิ พาไปรู้จักหน่อยๆ ” อนยูได้แต่มองลูกพี่ลูกน้องเข้าปากเสือ T^T “ จงฮยอน ” จงฮยอนหันมาหาอนยูแล้วก็ต้องตกใจจนตาค้างเพราะคนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของอนยูเป็น “ผู้ชาย” น่ะสิ!!!!!!!!!! แถมยัง..หล่ออีก
“ นี่ลูกพี่ลูกน้องฉันเอง.. มินโฮ มินโฮ นี่ จงฮยอน “ ทั้งคู่ทำความรู้จักกันเงียบๆ แล้วจากนั้นก็นั่งกินข้าวกันเงียบๆอีกเหมือนเดิม จนอนยูตัดสินใจลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเพราะทนอึดอัดไม่ไหวนั่นแหละ
“ นึกว่าน้องพี่อนยูจะเป็นผู้หญิงซะอีก “ จงฮยอนเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อน มินโฮชะงักมือที่กำลังตักอาหารเข้าปากไว้ก่อนจะตอบว่า
“ ผมก็คิดว่าพี่คงคิดอย่างงั้นแหละครับ ”
“ แล้วอยากรู้จักฉันทำไมล่ะ? ” จงฮยอนมองหน้ามินโฮแบบขอเหตุผลจริงๆ
“ ก็ผมชอบพี่ ” “ O_O ”
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ ไอ่เด็กนั่น มันบ้าไปแล้วรึป่าว? ผู้ชายด้วยกันเนี่ยนะ “ กลับมาถึงบ้านจงฮยอนก็นั่งเอามือกุมหัวแล้วบ่นออกมา เพราะท่าทางของมินโฮไม่มีคำว่าล้อเล่นเลยซักนิดเดียว ... มันชอบเราจริงๆ T^T
“ ฮัลโหล พี่อนยู ”
.. ว่าไงวะ ..
“ น้องพี่นี่มันอะไรกัน ”
.. เออ ก็มันชอบแก ฉันก็พาไปให้รู้จัก แค่นั้นเอง ..
“ น้องพี่เป็นเกย์รึไง ”
.. ไม่รู้โว้ย ก่อนนี้แมร่งก็มีแฟนเป็นผู้หญิงนะ แต่ทำไมชอบแกก็ไม่รู้ ..
“ แล้วทำไมต้องเป็นผมวะ “
.. ไม่ดีรึไง ลองเปลี่ยนบรรยากาศดูไง ผู้หญิงมาจีบไม่ชอบ ลองผู้ชายจีบดู จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง 555 ..
“ เออ พี่ไม่ใช่คนโดนจีบนี่หว่า ”
.. เอาน่า ถ้าไม่ชอบก็บอกมันไป มันไม่กัดแกหรอก ..
“ อืมๆ งั้นแค่นี้แหละ ”
.. เดี๋ยวไอ่จง ฉันให้เบอร์แกกับมินโฮไปแล้วนะเว้ย ..
“ ทำไรไม่เคยปรึกษา แค่นี้นะพี่ “
ตื้ด ตื้ด ... เสียงโทรศัพท์สั่นดังขึ้นทันทีที่จงฮยอนวางสายจากอนยู มีข้อความเข้า 1 ข้อความ เบอร์แปลกด้วย .. หรือว่าจะเป็น ....
จริงๆด้วย T^T มินโฮส่งข้อความมากู๊ดไนท์จงฮยอน
... นอนหลับฝันดีนะครับพี่จงฮยอน อย่าลืมห่มผ้านะ Good Night ครับ ...
จงฮยอนจึงส่งกลับไปว่า ... อืม ขอบคุณมาก ฝันดี ...
เพียงเท่านี้คนได้รับข้อความก็เก็บกลับไปนอนฝันดีได้หลายคืนแล้วล่ะ
“ จงฮยอนคะ วันนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะคะ ” พอมาถึงมหาลัยในวันรุ่งขึ้นก็โดนผู้หญิงหลายคนรุมล้อมทันที
“ ไม่ล่ะ ” แล้วสายตาก็ดันเหลือบไปเห็นมินโฮยืนมองอยู่ไกลๆ จงฮยอนขมวดคิ้วนิดๆ .. อยู่มหาลัยเดียวกันหรอ?
“ ขอตัวก่อนนะ ” ผู้หญิงเหล่านั้นจำต้องผละจากจงฮยอนด้วยความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง
“ นี่นาย ก็เรียนที่นี่งั้นหรอ? “ เดินมาถึงตัวมินโฮแล้วก็ถามขึ้นทันที
“ ครับ ไม่งั้นผมคงไม่เคยเห็นพี่หรอกครับ “ จงฮยอนพยักหน้านิดๆ แล้วก็ถามอีกว่า “ นายน่ะ ไม่มีแฟนรึไง? “
“ ไม่มีครับ เคยมีแต่เลิกกันไปแล้ว “
“ ขอถามตรงๆเลยนะ ... นายเป็นเกย์รึไง ถึงได้คิดจะชอบฉันน่ะ “ มินโฮยิ้มนิดๆ แต่ยิ้มนิดๆของมินโฮนั้นทำให้หัวใจของจงฮยอนเต้นผิดจังหวะ!!!
“ ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมไม่รู้สึกอย่างงี้กับผู้ชายคนอื่น นอกจากพี่ แล้วผมก็ไม่ได้คิดจะชอบพี่ด้วยเพราะผมชอบพี่ไปแล้ว เข้าใจมั้ยครับ? “ จงฮยอนหลบตามินโฮก่อนจะพยักหน้า
“ อือ เข้าใจ แต่อย่าหวังมากละกัน ฉันไม่เคยรักใคร “ นั่นเท่ากับว่าจงฮยอนบอกให้มินโฮจีบเค้าได้ ... แค่นี้มินโฮก็พอใจแล้ว
“ ผมก็ไม่กล้าหวังมากหรอกครับ แต่ผมจะพยายามเต็มที่ ^^ “ จงอยอนพยักหน้ารับเบาๆ “ ฉันไปละมีเรียน โชคดี “
“ เอ่อ ถ้าพี่ไม่รังเกียจ ... วันนี้ไปกินข้าวเที่ยงกับผมได้มั้ยครับ? ” คนถูกถามชะงักไปนิดหนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจ สุดท้ายก็...
“ รอแถวๆนี้ละกัน ” เกิดอะไรขึ้นกับจงฮยอน????????? ส่วนมินโฮน่ะหรอ ถ้าไม่เกรงใจคนรอบข้างก็จะแหกปากตะโกน กระโดดให้ตัวลอยไปแล้วล่ะ
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ ฮัลโหล “
.. เที่ยงว่างมั้ยวะไอ่จง ..
“ ไม่อ่ะ “
.. ไปไหนวะ ..
“ ไปกินข้าว “
.. เอ๊า ก็จะชวนไปด้วยกันอยู่นี่ ..
“ ก็ไม่ว่างไงพี่ “
.. ไปกะใครวะ?? .. (น้ำเสียงอยากรู้เต็มที่)
“ มินโฮ “
.. หือออออ? ..
“ อือ ได้ยินไม่ใช่หรอ “
.. เออ ได้ยินแต่แปลกใจเว่ย ..
“ ช่างเหอะน่า วันหลังละกัน รับปากมินโฮไปแล้ว “
.. ก็ได้ๆ งั้นแค่นี้แหละ ..
“ ครับๆ “
“ อะไรของมันวะ? “ อนยูเกาหัวตัวเองแกรกๆด้วยความงุนงง
“ จะไปกินอะไร “
“ พี่อยากกินอะไรล่ะครับ? “ ดูเหมือนมินโฮจะอารมณ์ดีเหลือเกิน - -
“ งั้นกินร้านนี้แหละ “ พวกเค้าเดินวนในห้างมาได้เกือบชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่ได้กินอะไรซักทีเพราะมัวแต่เกี่ยงกันเลือกน่ะแหละ เดินตั้งแต่ชั้นใต้ดินยันชั้นบนสุด ผ่านฟู้ดคอร์ทประมาณหกสิบแปดครั้ง
“ พี่ครับ เรามาเล่นถาม-ตอบกันดีมั้ย ระหว่างรอข้าวอ่า “ จงฮยอนมองหน้ามินโฮอย่างค้นหาก่อนจะพยักหน้า
“ อืม เอาสิ “
“ งั้นผมเริ่มก่อน ... พี่มีแฟนรึยังครับ? “
“ ไม่มี ไม่เคยมี “ เอาล่ะสิ จะถามอะไรคนตรงหน้าดี ไอ่ที่อยากถามก็ถามไปตั้งแต่เช้าแล้วซะด้วย เหวยๆๆ ทำไงดีๆ
“ นายชอบคนแบบไหน? “ มินโฮยิ้มกว้าง
“ ไม่รู้สิครับ ตอบไม่ถูก เห็นแล้วใช่ก็คือใช่ .. พี่ไม่เคยรักใครจริงๆหรอ? “
“ จริง ... แฟนเก่านายเป็นคนยังไง? “ ทำไมถามวนเวียนแต่เรื่องแบบนี้วะ - - จงฮยอนไม่เข้าใจ
“ ก็ดีครับ นิสัยดี ... แล้วพี่จะรักผมได้มั้ย? “ จงฮยอนอึ้งไปกับคำถามที่ได้รับ
“ ทั้งได้และไม่ได้ ฉันเป็นของฉันแบบนี้ รับได้ก็รับไป รับไม่ได้ก็พอ ... แล้วเลิกกะแฟนเก่าทำไม ถ้าเค้านิสัยดี? “
“ ก็เพราะว่าคบไปแล้วมันยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่เราเข้ากันไม่ได้ ... ผมขอไปรับไปส่งพี่ได้มั้ยครับ? “ จงฮยอนมองคนที่เพิ่งรู้จักกันก็รุกมากขนาดนี้แล้วด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
“ ไม่มากไปหน่อยหรือไง? ไปรับไปส่ง ฉันเป็นผู้ชายนะ ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องลำบากไปรับหรอก แต่ถ้าไปส่ง .. บางวันคงได้ “ แล้วจงฮยอนก็ต้องแปลกใจในตัวเองอีกครั้ง .. เป็นไรไปวะเนี่ย?
“ ข้าวมาแล้ว “ จงฮยอนตัดบทเอาดื้อๆ แต่มินโฮก็ยังยิ้ม ยอมหยุดเกมถาม-ตอบไว้แค่นั้นแต่โดยดี
“ ขอบคุณนะครับ ” คนถูกขอบคุณเบือนหน้าหนีนิดนึงแล้วพยักหน้ารับ
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ งั้นวันนี้ผมไปส่งพี่ที่บ้านได้มั้ยครับ? ” พอกินเสร็จมินโฮก็ถามขึ้นมา เพราะวันนี้ทั้งคู่ไม่มีเรียนอีกแล้ว “ จะไปซื้อของก่อน ไม่ต้องหรอก ”
“ ผมพาไปซื้อก็ได้ ” ... อย่างงี้มันเข้าขั้นตื๊อแล้วเว้ย ... จงฮยอนคิดอยู่ในใจ แล้วผ่อนลมหายใจออกมา
“ อืม เอาสิ ” ... เอ๊ะ แล้วให้มันไปด้วยทำไมวะ ... (แกล้งโง่หรอคะพี่? : ตวงมี่!~) มินโฮไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้ม ยิ้ม ยิ้ม และ ยิ้ม
“ จะยิ้มอะไรของนายนักหนา? ” ไม่ใช่ว่ารำคาญหรืออะไรหรอกนะ ก็แค่ ... เริ่มจะทำตัวไม่ถูก จากที่เคยเย็นชากับทุกคน ตอนนี้กำแพงนั้นเริ่มสั่นคลอนตั้งแต่ที่คนตรงหน้าก้าวเข้ามา จงฮยอนทำตัวไม่ถูก ... อาการอย่างงี้เค้าเรียกว่า ,, หวั่นไหว ,, ใช่มั้ยนะ?
“ ผมมีความสุขที่ได้มองพี่นี่ครับ มีความสุขก็ต้องยิ้มสิ จริงมั้ย? ” ยังมีหน้ามายิ้มใส่ตาอีก เห้อ จงฮยอนเครียด
“ ตามใจนายเถอะ เรื่องของนายนี่ไม่เกี่ยวกับฉันซะหน่อย จะยิ้มก็ยิ้มไปสิ ” จงฮยอนแสร้งทำเป็นก้มลงหาเงินในกระเป๋าสตางค์ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ .. ก็ไม่อยากสบตาเด็กบ้าตรงหน้าหนิ
“ แต่ผมอยากให้มันเป็นเรื่องของ ,, เรา ,, นะครับ ”
“ เสี่ยวว่ะ เลิกพูดเถอะ เสียดายของที่กินเข้าไป ” มินโฮหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินโดยปฏิเสธเงินของจงฮยอนที่ยื่นมาให้ “ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง ”
“ ตามใจ ” จะเป็นอาเสี่ยรึไงฟะ?
“ กินข้าวกะไอ่จงเป็นไง? ” อนยูถามมินโฮทันทีที่มินโฮกลับมาถึงบ้าน
“ อร่อยสิพี่ พี่เค้าน่ารักมากๆเลยอ่า ” อนยูมองน้องชายที่นั่งทำหน้าเคลิ้มแล้วหมั่นไส้จนต้องเดินมาขยี้หัวมินโฮไปหนึ่งที
“ รุกเร็วขนาดนี้ ไอ่จงมันไม่ด่าหรอ? ” มินโฮขมวดคิ้วน้อยๆ “ ก็ไม่เห็นว่าอะไรนะ พี่เค้ายอมให้ผมไปส่งที่บ้านบางวันด้วยล่ะ ” ได้ยินดังนั้นอนยูก็ตาโตขึ้นมาทันที (แล้วมันต่างจากเดิมมั้ยคะ? 555 : ตวงมี่!~)
“ เออว่ะ แปลกจริง แกอาจจะสมหวังนะเนี่ย ”
“ ฮ่าๆ สาธุเลยพี่ ” คืนนั้นมินโฮก็ยังคงส่งข้อความไปให้จงฮยอนอีก
.. คืนนี้อากาศเย็นๆ นอนห่มผ้าด้วยนะครับพี่จงฮยอน เดี๋ยวจะไม่สบาย ฝันดีครับ .. หลังจากส่งข้อความไปประมาณสิบนาที มินโฮก็ได้รับข้อความจากจงฮยอน
.. อืม ห่มผ้าแล้ว กำลังจะนอน ฝันดีล่ะ .. อนยูที่มายืนอ่านอยู่ด้วยก็แอบตกใจอีกครั้ง นี่มันไม่ธรรมดาแล้วนะเนี่ย รอดูอีกซักพัก คู่นี้ได้เป็นแฟนกันชัวร์
วันรุ่งขึ้น...
“ จงฮยอนคะ วันนี้ว่างมั้ยคะ? ”
“ ทำไม? ” ก็เป็นเหมือนอย่างเคยที่พอมาถึงมหาลัยแล้วจงฮยอนจะต้องโดนรุมล้อมด้วยผู้หญิง มินโฮมองภาพนั้นเฉยๆ ออกจะรำคาญแทนซะด้วยซ้ำ
“ ก็ฉันว่าจะชวนคุณไปช็อปปิ้งกันที่ห้างน่ะค่ะ ไปนะคะ ” มินโฮเดินเข้ามาใกล้ที่ๆจงฮยอนยืนอยู่อีกนิด จงฮยอนเองก็มองเห็นมินโฮแล้วเหมือนกันจึงทักทายทางสายตาไปก่อน
“ ไม่ล่ะ ไปชวนคนอื่นเถอะ ฉันมีนัด ” ถึงตรงนี้มินโฮขมวดคิ้วนิดๆ มีนัด? มีนัดกับใคร .. ใครกล้ามาตัดหน้ากูวะ?
“ นัด? นัดกับใครคะ? ” จงฮยอนเม้มปากชั่วครู่ก่อนจะหันมาทางมินโฮแล้วพูดว่า
“ มินโฮ ตอนเที่ยงรอที่เดิมนะ ” แล้วก็เดินฝ่าวงล้อมของหญิงสาวออกไปอย่างรวดเร็ว .. แล้วมินโฮจะอยู่ให้เป็นเป้าสายตาทำไมล่ะคร้าบบบ ... เผ่นสิพี่น้อง
“ ฮัลโหล ว่าไง ”
.. เรามีนัดกันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? ..
“ ก็เมื่อกี๊นั่นแหละ ทำไม ไม่อยากไปใช่มั้ย? จะได้โทรชวนพี่อนยู ”
.. ไม่ใช่ไม่อยากครับ ก็แค่แปลกใจ ที่พี่พูดแบบนั้น ..
“ เออ ก็นะ ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก นายโผล่เข้ามาพอดี ”
.. คร้าบบครับ ได้ทุกอย่างครับ ว่าแต่พี่จะไปไหน? ..
“ ไปกินข้าวดิ แต่ตอนบ่ายมีเรียนต่อนะ ”
.. อืมม งั้นกินใกล้ๆละกันเนาะ ..
“ อือ แล้วแต่ ”
.. มีเรียนต่อกี่โมงครับ ตอนบ่าย ..
“ บ่ายสอง ”
.. เรียนเสร็จกี่โมงครับ? ..
“ สี่โมง .. ทำไม? ” (ถามทำม้ายย รู้ๆกันอยู่ : ตวงมี่!~)
.. จะได้ไปส่ง ..
“ อืม โทรมาอีกทีละกัน อาจเลทหน่อย ” O_O (หน้าของมินโฮ)
.. ครับๆ ..
“ อาจารย์เข้าแล้ว แค่นี้ก่อนนะ ”
.. คร้าบบครับ ..
“ อะไรจะโชคดีขนาดน้านน ฮึ มินโฮ ” มินโฮเปรยกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเข้าเรียนด้วยรอยยิ้ม...
“ มารอนานรึยัง? ” จงฮยอนมาเลทไปประมาณยี่สิบนาที “ ไม่เป็นไรหรอกครับ ”
“ อาจารย์ปล่อยช้าน่ะ มีเทส แล้วก็ไม่บอกก่อนจะได้อ่านหนังสือมา เซ็ง ” มินโฮฟังจงฮยอนบ่นเงียบๆแต่แฝงไปด้วยรอยยิ้ม เป็นเพราะเค้ารู้สึกได้ว่าคนอายุมากกว่าเปิดใจมากขึ้น และนั่นก็ทำให้มินโฮมั่นใจมากขึ้นด้วยเช่นกัน
“ พี่ทำได้อยู่แล้วแหละน่า ”
อนยูที่เพิ่งเดินออกมาจากมินิมาร์ทถึงกับอึ้งเมื่อเห็นจงฮยอนเดินกับมินโฮ แถมยังขึ้นรถออกไปข้างนอกด้วยกันเป็นวันที่สองติดต่อกัน ... ไม่ธรรมดาๆ
“ ฮัลโหล ว่าไงพี่อนยู ”
.. อยู่ไหนวะ? ..
“ อ่อ มากินข้าวน่ะ แถวๆมหาลัยเนี่ยแหละ เดี๋ยวก็กลับแล้วมีเรียนตอนบ่ายสอง “
.. ไปกะใครวะ? คนเดียวหรอ? .. (แหม ช่างถามน้อ : ตวงมี่!~)
“ เปล่า มากะมินโฮ ”
.. เออ ไม่เคยชวน ไปกันสองคนตลอด ..
“ พูดบ้าๆน่ะพี่ ”
.. เอ๊ออ แกลืมฉันแล้วหนิ ..
“ ไม่ได้ลืมโว้ยไอ่พี่อนยู ”
.. เชอะ ไปกินข้าวซะ ฉันไม่กวนแระ ..
“ พี่ชายนายงอนแล้วน่ะ ” จงฮยอนเงยหน้ามาพูดกับมินโฮที่ตั้งใจฟังเต็มที่
“ เหอๆ โตจนขนาดนี้ยังจะงอน ”
“ ก็นั่นน่ะสิ กินๆ เดี๋ยวเย็นหมด ”
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ แกไปไหนมาเนี่ยมินโฮ วันนี้ไม่มีเรียนตอนบ่ายไม่ใช่หรอ? ” อนยูมองหน้าลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง งงๆ ก็วันนี้มันวันอังคาร มินโฮมีเรียนแค่เที่ยงนี่นา แต่นี่มันห้าโมงเย็นเข้าไปแล้ว เพิ่งกลับถึงบ้าน
“ ไปส่งพี่จงฮยอนที่บ้านมาดิ ”
“ มันยอมให้แกไปส่งอีกแล้ว? ” เมื่อมินโฮพยักหน้ารับ อนยูก็เลยยิ้มกว้าง “ ดีแล้วๆ อย่างงี้แสดงว่ามันเริ่มเปิดใจรับแกแล้ว พยายามไปเรื่อยๆนะเว้ย ” มินโฮพยักหน้ารับแล้วก็เดินยิ้มขึ้นบ้านไป
ตื้ด ตื้ด ... เสียงสั่นข้อความเข้าของมินโฮ
.. พรุ่งนี้เช้ามารับหน่อยสิ เรียนแปดโมง กลัวไปไม่ทัน โทรมาปลุกด้วยก็ดี .. อ่านจบปึ๊บ มินโฮก็ตะโกนเรียกอนยูด้วยความตื่นเต้นทันที
“ พี่อนยู~~~~~~~ ”
“ อะไรวะ แหกปากซะลั่น ”
“ พี่อ่านนี่ อ่านๆๆๆๆ ” อ่านจบอนยูก็นั่งหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง “ ฉันรู้จักกะมันมาตั้งหลายปี ไม่เค้ยไม่เคยบอกให้ไปรับไปส่งว่ะ พิเศษนะแกอ่ะ คืนนี้จะนอนมั้ยล่ะนี่? ” อนยูแซวยิ้มๆ
“ นอนดิ ” ....
เวลา 06.45
“ ฮาโหลล ”
.. ตื่นได้แล้วครับพี่ เดี๋ยวผมพาไปกินข้าวเช้าก่อน ..
“ อืมมม ตื่นแล้วๆ ซื้อมากินที่บ้านดิ ”
.. อ่า โอเคครับ พี่จะกินอะไร ..
“ อารายก็ได้ ซื้อมาเหอะ ฮ้าววว ” น้ำเสียงงัวเงียเต็มที่
.. ห้ามกลับไปนอนต่อนะครับ อาบน้ำๆ ..
“ รู้แล้วน่า จะไปอาบอยู่เนี่ยย ”
.. ครับๆ เดี๋ยวเจอกันครับ ..
“ อือ ”
“ มาแล้วคร้าบ ” จงฮยอนที่นั่งรออยู่บนโซฟาหน้าทีวีหันมาพยักหน้าให้แล้วก็หันกลับไปดูทีวีต่อ - -
“ มากินเถอะครับ เดี๋ยวกินไม่ทัน ” เมื่อมินโฮพูดอย่างงั้นจงฮยอนจึงปิดทีวีแล้วก็ลุกขึ้นมานั่งกินข้าวเช้ากับมินโฮแต่โดยดี
“ ซื้อมาทำไมเยอะแยะเนี่ย กินกันสองคนนะนาย ” เห็นของทั้งหมดแล้วจงฮยอนตกใจ..ยังกะกินซักสี่ห้าคน - -
“ ก็ผมไม่รู้ว่าพี่จะกินอะไรนี่นา พี่อยากกินไรก็กินเถอะครับ ไม่หมดไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง ” ดังนั้นจงฮยอนจึงเลือกกินอย่างละนิดละหน่อย พอไม่ให้เสียน้ำใจคนซื้อ
“ ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวพี่จะสาย ”
ผ่านไปเกือบสามเดือน...
.. นี่เธอ พี่จงฮยอนอยู่กะนายคนนี้อีกแล้วอ่ะ ..
.. นั่นสิ มีอะไรกันรึเปล่านะ? ..
.. บ้าน่า จะเป็นไปได้ได้ไง ไม่ใช่หรอก ..
เสียงกระซิบกระซาบเริ่มมากขึ้น เมื่อจงฮยอนไปไหนมาไหนกับมินโฮบ่อยครั้ง ซึ่งทั้งคู่ก็ทราบดีและเริ่มกังวลขึ้นมาแล้ว โดยเฉพาะจงฮยอนน่ะสิ
“ พี่อนยู ฝากบอกมินโฮหน่อยสิว่าไม่ต้องมาเดินด้วยกันซักหลายๆวันเลย ” อนยูฟังรุ่นน้องคนสนิทขอแล้วลำบากใจมากมาย เห้อ เต้าหู้เครียดครับพี่น้องงงงง
“ มินโฮ แกไม่ต้องไปเจอกับไอ่จงมันหลายๆวันเลยนะ มันขอมา ” ได้ยินอย่างงั้นมินโฮก็สลดลงทันที ว่าแล้วเชียวว่าข่าวลือกับเสียงกระซิบกระซาบมันต้องมีผลกับจงฮยอน แน่ล่ะเค้าไม่สนแต่อีกคนดันสนนี่สิ เห้ออออ
.. ขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ลำบากใจ .. จงฮยอนได้อ่านข้อความก็แอบตกใจ เอาล่ะเหวย ซวยแล้วไง ไปใหญ่แล้วๆๆๆ
.. ไม่ได้ลำบากใจ ก็แค่ไม่อยากให้นายมารอแบบไร้จุดหมายแค่นั้นเอง .. จนถึงตอนนี้จงฮยอนก็ยังไม่มั่นใจในตัวเองเลยว่าคิดยังไงกับมินโฮกันแน่ จึงอยากลองห่างๆกันก่อนซักพัก
ฝ่ายอนยูที่มินโฮเอาข้อความให้อ่านก็กระซิบบอกมินโฮว่ามีแผน ..
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ น้องมินโฮคะ พี่ชอบน้องมานานแล้วค่ะ ช่วยรับช็อกโกแล็ตของพี่ไว้ด้วยนะคะ ” มินโฮยิ้มน้อยๆ แล้วรับช็อกโกแล็ตของรุ่นพี่คนนั้นมาไว้พร้อมกับพูดอะไรบางอย่าง จงฮยอนที่มองเห็นก็ได้แต่เบือนหน้าหนี และรู้สึกปวดหนึบๆในใจ
“ ฮัลโหล ว่าไงพี่อนยู ”
.. เฮ้ย เป็นไรวะ เสียงดูเหนื่อยๆ ..
“ เปล่า ไม่ได้เป็นไรหนิ ”
.. เออ วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านฉันกันนะเว้ย ..
“ ไม่ล่ะ ขี้เกียจ ”
.. ไปเถอะน่า น่านะ .. ร้อยวันพันปีไม่เคยอ้อน ไปซักหน่อยก็ได้วะ
“ อืม ตอนไหน ”
.. ซักห้าหกโมงอ่ะ ให้ไปรับมั้ย? ..
“ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวไปเอง ”
.. อืมๆ อย่าลืมล่ะ ..
“ นี่ๆ ไอ่จงอันนี้อร่อยเว้ย กินๆ ” ตั้งแต่มาถึงบ้านของอนยู จงฮยอนยังไม่ยอมสบตาหรือมองหน้ามินโฮเลยซักครั้งเดียว แล้วก็นั่งเงียบตลอด ถ้าโดนเซ้าซี้มากๆก็จะตอบทีนึง
“ พี่ครับ .. กินช็อคโกแล็ตมั้ย? อร่อยนะครับ ” จงฮยอนมองกล่องช็อคโกแล็ตที่ผู้หญิงคนนั้นให้มินโฮมา แล้วก็ปวดหนึบๆที่ใจอีกครั้ง
“ ไม่ล่ะ นายกินเถอะ ” แล้วจงฮยอนก็ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ สองพี่น้องมองหน้ากันก่อนที่มินโฮจะลุกตามไป
“ พี่ครับ... ” มินโฮเรียกจงฮยอนเบาๆ จงฮยอนที่ยืนเหม่ออยู่หน้าอ่างล้างหน้าจึงสะดุ้งขึ้นได้ง่ายๆ “ ตามมาทำไม? ”
“ ผมอยากคุยกับพี่ให้รู้เรื่อง ”
“ ไม่มีอะไรต้องคุยหนิ เราก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว..ตั้งแต่แรก ” ฟังแล้วมินโฮก็เริ่มท้อจากที่คิดว่าตัวเองมีหวัง ตอนนี้มันกลับไปเป็นศูนย์อีกครั้ง มินโฮจึงเบือนหน้าหนีอีกคนแล้วพูดว่า
“ เราเป็นได้แค่รุ่นน้องคนสนิทของพี่ชายกับน้องชายของรุ่นพี่ที่เคารพ...แค่นั้นสินะครับ? ” จงฮยอนเงยหน้ามองคนในกระจกที่ยืนอยู่ข้างหลังแล้วหลับตาลงช้าๆ
“ ก็คงจะเป็นอย่างงั้น ” มินโฮเดินออกไปจากห้องน้ำแล้ว เหลือก็แต่จงฮยอนที่จับขอบอ่างล้างหน้าไว้แน่นแล้วน้ำตาก็ไหลลงมาช้าๆ
“ ทำไมพี่จะต้องทำแบบนี้ด้วย? ” จงฮยอนที่เพิ่งรู้ตัวว่ามินโฮไม่ได้เดินออกไปไหนเลยก็ต้องตกใจเมื่อถูกกอดจากทางด้านหลัง เค้าพยายามดันตัวออกจากอ้อมกอดแกร่งนั้น แต่ก็ไม่สำเร็จ
“ ปล่อยเถอะ ”
“ ผมไม่ปล่อย จนกว่าพี่จะบอกผม..ว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม? ” จงฮยอนยังคงดิ้นอยู่ตลอดๆ ไม่ยอมอยู่นิ่งง่ายๆ
“ ฉันทำอะไร นายนี่พูดไม่รู้เรื่อง ปล่อยฉันได้แล้ว ”
“ ก็ที่พี่บอกไม่ให้เรามาเจอกัน แล้วก็มาแอบร้องไห้นี่ไง ” จงฮยอนชะงัก หยุดดิ้นซึ่งถือเป็นการเปิดโอกาสให้มินโฮหมุนตัวจงฮยอนมาให้คุยกันดีๆ
“ ว่าไงครับ พี่ทำแบบนี้ทำไม? รู้มั้ยว่าผมเสียใจแค่ไหน? ” มินโฮรั้งร่างอีกคนเข้าสู้อ้อมกอด แต่จงฮยอนก็ยังคงขืนตัวเอาไว้ “ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายเสียใจหรอ? แน่ใจใช่มั้ยที่พูดมา? .. ถ้านายเสียใจจริงๆนายคงไม่รับช็อคโกแล็ตกล่องนั้นมาหรอก ” .. นายอ่อนแอจริงๆ คิม จงฮยอน แค่นึกถึงเรื่องนี้ก็อยากร้องไห้ขึ้นมาอีกแล้ว .. ฝ่ายมินโฮแทนที่จะสลดกลับแอบยิ้ม
“ พี่หึงผมหรอครับ? ” จงฮยอนตกใจ ตาโต เออว่ะ .. พูดไปแบบนั้นก็เท่ากับเราหึงมันนี่นา
“ หะ หึงอะไร? ฉันจะไปมีสิทธิ์อะไรมาหึงนาย .. อยากทำอะไรก็ทำไปสิ ” ร่างสูงมองคนคนในอ้อมกอดหน้าแดงด้วยความเอ็นดู “ สิทธิ์ที่เป็นคนที่ผมรักไงครับ ” ทั้งคู่มองสบตากัน แล้วก็เป็นจงฮยอนที่พยายามจะหลบตาก่อน
แต่มีหรือที่มินโฮจะยอม ร่างสูงเช็ดคราบน้ำตาให้จงฮยอนแผ่วเบา ได้รับการขัดขืนเล็กน้อย จากนั้นใบหน้าหล่อคมคายก็ก้มต่ำลงไปเรื่อยๆ ชิดเข้าไปเรื่อยๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน สุดท้าย..ริมฝีปากก็ทาบทับลงไป มินโฮไม่ล่วงล้ำเข้าไปข้างในแต่กดย้ำหนักๆอยู่หลายทีก่อนจะเปลี่ยนองศาให้จูบได้ถนัดขึ้น จนถึงตอนนี้จงฮยอนไม่ขัดขืนอีกแล้วแต่ปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจชอบ
“ ผมรักพี่นะครับ ” จงฮยอนพยักหน้ารับเบาๆ “ รักแล้วทำไมรับช็อคโกแล็ตนั่นล่ะ ” ไม่ได้ตั้งใจเลยนะ..แต่เสียงมันสะบัดไปเองอ่ะ
“ เอ่อ ถ้าบอกไปแล้วอย่าโกรธนะครับ .. มันเป็นแผนของพี่อนยู ” พอได้ยินดังนั้นจงฮยอนก็หน้ามุ่ยขึ้นมาทันที “ ตลอดเลย สรุปว่ายังไงอธิบายมาเดี๋ยวนี้ ” ตอนนี้ไม่สนใจแล้วว่าตัวเองจะโดนกอดหรือโดนอะไร แค่ไหน ยังไง ขอรู้ความจริงก่อน
“ พี่ผู้หญิงคนนั้นเค้าเป็นเพื่อนกับพี่อนยูน่ะครับ พี่อนยูก็เลยวานให้มาทำอย่างงั้น ” จงฮยอนสะบัดหน้าหนีมินโฮ แล้วไม่ยอมพูดอะไรอีก มินโฮจึงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นจนใบหน้าขาวๆของจงฮยอนปะทะกับแผ่นอกแกร่งของมินโฮ
“ พี่คร้าบบ พี่จะไม่พูดอะไรกับผมหน่อยหรอ? ”
“ พูดอะไร ไม่เห็นมีอะไรจะพูด ”
“ ก็อย่างเช่นว่า พี่รู้สึกยังไงกับผม อ่ะครับ ” ใบหน้าของจงฮยอนระเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
“ ไม่พูด .. เก่งนักก็หาคำตอบเอาเองดิ ” จงฮยอนผละออกมายักคิ้วกวนๆให้มินโฮทีนึง จึงโดนมินโฮจูบเข้าให้
“ อืมม ” จงฮยอนยึดไหล่มินโฮไว้แน่น แต่ไม่ผลักออก
“ พี่ก็รักผมใช่มั้ยล่า? ” ไม่พูดเปล่ายังทำสายตากรุ้มกริ่มใส่จงฮยอนอีกแน่ะ ผลก็คือโดนทุบเข้าไปอั้กหนึ่ง อิอิ
“ อะไรเล่า ” เวลาที่จงฮยอนเขินนั้นน่ารักซะจนมินโฮอดรนทนไม่ได้ต้องก้มลงไปหอมแก้มเบาๆหลายๆที
“ พอเลย ฉวยโอกาสว่ะ ” จงฮยอนเอียงหน้าหลบจมูกโด่งซุกซน แต่กลับเป็นการกระทำที่ผิดพลาดอย่างแรง เพราะเป็นการเปิดโอกาสให้อีกคนซุกใบหน้าหล่อลงที่ลำคอระหงแทนน่ะสิ!!
“ ไม่เอา ไม่เล่น ”
“ ก็ใครว่าผมเล่นล่ะครับ ” ความจริงมินโฮไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่เป่าลมหายใจใส่แค่นั้นแหละ แต่มันจั๊กจี้นี่นา ...
“ อื๊อ ออกไปเลย มันจั๊กจี้ ” ผลักอกอีกคนเบาๆ แต่มินโฮก็ยังไม่ยอมออกไปซักที
“ ไม่ จนกว่าพี่จะบอกว่าพี่คิดยังไงกับผม ” จงฮยอนยู่ปากอย่างขัดใจ แล้วก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง
“ ก็ได้ๆ รักเหมือนกัน พอใจรึยัง? ” พูดเองก็เขินเอง หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง จากที่คิดว่ารักใครไม่เป็น พอไอ่หน้าหล่อนี่เข้ามาก็ดันรักมันซะได้ เห้อออ
“ แค่นี้เองครับ บอกตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ”
“ เออ ปล่อยได้ยังเล่า ” มินโฮเลิกพ่นลมหายใจใส่คอของจงฮยอนไปแล้ว แต่ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอดเลย
“ อะไรอีกล่ะ? ” จงฮยอนถามเมื่อเห็นอีกคนยื่นแก้มเข้ามาใกล้ๆ
“ หอมแก้มผมก่อน เอ๊ะ หรือว่าอยากจูบ ” จงฮยอนหน้าหงิก พอยอมพูดหน่อยก็ได้ใจใหญ่เลยนะ แต่สุดท้ายก็ ...ฟอด...
“ รักพี่ที่สุดเลยครับ ” ร่างสูงปล่อยจงฮยอนออกจากอ้อมกอดแกร่งแล้วเปลี่ยนมาเป็นจับมือแทน
“ คืนนี้นอนบ้านผมนะ ” จงฮยอนส่ายหัวพรืดแบบไม่ต้องคิด “ ไม่ ไม่ ไม่ ”
“ ทำไมล่ะครับ? นะๆ นอนด้วยกัน ผมไม่ปล้ำพี่หรอกน่า ”
“ ไม่ได้กลัวซะหน่อย แต่ไม่ได้เอาชุดมาเถอะ พรุ่งนี้ก่อน ” หืมมม จงฮยอนน่ารักขึ้น หกสิบแปด เปอร์เซ็นต์อ่า อนยูที่แอบมองอยู่ไกลๆนึกขึ้นในใจ
“ จริงนะครับ? ” จงฮยอนพยักหน้ารับเบาๆ “ จริงดิ ไปส่งที่บ้านหน่อย ” มินโฮนั้นดูร่าเริงซะจนจงฮยอนหมั่นไส้ ต้องหยิกเตือนมินโฮไปหนึ่งครั้ง
“ ต่อไปนี้ผมก็มารับมาส่งพี่ได้แล้วสินะครับ ” ทั้งคู่นั่งคุยกันระหว่างทางกลับบ้านของจงฮยอนบนรถ
“ ก็ตามใจสิ ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว ”
“ ไม่หรอกครับ ถ้าพี่บอกว่าไม่อยากให้ผมมารับมาส่ง ผมก็จะไม่ทำ ” จงฮยอนเม้มปากก่อนจะทิ้งตัวลงพิงพนักเบาะอย่างแรง “ มารับมาส่งน่ะดีแล้ว อย่าให้พูดมากดิ เขินเป็นนะ ”
“ พี่นี่โคตรน่ารักเลยอ่ะครับ ผมนอนบ้านพี่ได้มั้ย? ” ใบหน้าขาวของจงฮยอนระเรื่อขึ้นมานิดหนึ่ง “ เอาดิ ” (ยอมเค้าง่ายๆอย่างงี้เลยหรอค้า : ตวงมี่!~)
“ อาบน้ำเลย ขอดูทีวีก่อน ”
“ ไม่อาบพร้อมกันหรอครับ? ”
“ บ้า ”
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ วันนี้พี่มีเรียนตอนไหนครับ? ” มินโฮดึงจงฮยอนมานอนกอดไว้แนบอก โดยไร้ซึ่งการขัดขืน “ บ่าย ทำไมอ่ะ? ”
“ ดีจัง เหมือนผมเลย เราจะได้นอนกอดกันตั้งครึ่งวันแน่ะ ” ฟังแล้วก็เขิน ... ไอ่เด็กบ้า จะพูดอะไรหัดเกรงใจกันซะมั่ง คนไม่เคยมีความรักนะเว้ยย
“ บ้าหรือไง ไม่ทำอย่างอื่นมั่ง จะนอนกอดกันอย่างเดียวเนี่ยนะ ” มินโฮพยักหน้ารับซะอย่างนั้น “ ไม่เอาอ่ะ ทำอย่างอื่นมั่งสิ ”
“ งั้นทำอะไรล่ะครับ? ” ดูจากเสียงและสายตากรุ้มกริ่มแบบนั้นแล้วคงไม่พ้นเรื่องทะลึ่งแน่ๆ - -* “ ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้นเลย คิดทะลึ่งๆอยู่ล่ะสิ ”
“ ผมเปล่านะครับ ... เรื่องพรุ่งนี้เอาไว้คิดทีหลังละกัน แต่คืนนี้ผมขอนอนกอดพี่นะครับ ”
“ นี่ ไม่ต้องพูดมากก็ได้ มัน..เขินอ่ะ อยากจะทำอะไรก็ทำ อ๊ะ แต่ยกเว้นเรื่องอย่างว่านะ ” มินโฮแอบยิ้ม แล้วจึงก้มลงหอมแก้มจงฮยอนด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ รักพี่ที่สุดเลยครับ ”
“ อืมม รักเหมือนกัน ” พูดจบก็หลบหน้าคนร่างสูงทันที แผ่นอกแกร่งเค้ามีไว้ทำอะไรล่ะครับ..ซุกสิ ซุกเข้าไป
“ พี่ครับ ผมเดินจับมือพี่ที่มหาลัยได้มั้ย? ” จงฮยอนมองใบหน้ากังวลของมินโฮแล้วยิ้มน้อยๆ เป็นฝ่ายยื่นมือไปสอดประสานกับมินโฮซะเอง
“ เป็นแฟนกันแล้วทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ ” อึ้งครับพี่น้องง พี่จงฮยอนเปลี่ยนไปจริงๆ น่ารักกว่าเดิมตั้งเยอะ เดี๋ยวอดใจไม่ไหวจับกดขึ้นมาจะหาว่าไม่เตือนนะครับ
“ จงฮยอนคะ นายคนนี้เป็นใครน่ะคะ ทำไมต้องเดินจับมือกันด้วย ” ก็เป็นเหมือนอย่างเคยก็คือ เมื่อมาถึงมหาลัยจงฮยอนจะถูกรุมล้อมด้วยบรรดาสาวสวย
“ แฟน ” แม้แต่มินโฮยังอึ้งจนตาค้าง อะไรจะมั่นขนาดน้านนนนครับพี่น้อง
“ หมดธุระแล้วใช่มั้ย? ขอตัว ” จงฮยอนลากมินโฮออกมาจากวงล้อมนั้น แล้วเดินไปที่คณะอย่างรวดเร็ว แต่มินโฮดึงตัวเอาไว้
“ อะไรอ่ะ? ” เมื่อลากแล้วคนตัวสูงไม่ยอมเดิน จงฮยอนจึงต้องหยุดแล้วหันมาคุยด้วย แต่กลับถูกดึงเข้าไปจูบอย่างดูดดื่มแทน
“ อื้อ ประเจิดประเจ้อ ” ดังนั้นมินโฮจึงย้ายตัวเข้าไปในซอกอาคารซึ่งมิดชิดกว่าเดิมมากแล้วก็ละเลียดชิมรสหวานจากอีกคนต่อไป
“ พี่ทำให้ผมทนไม่ไหวเองนะครับ ” จมูกโด่งคลอเคลียอยู่แถวแก้มขาวไล้เรื่อยมาถึงกกหู ลงมาตามลำคอระหงจนถึงไหปลาร้า ก่อนจะประทับจูบลงไป
“ มาทำอะไรที่นี่เล่า ” จงฮยอนที่แทบไม่มีแรงยืนแต่ยังมีสติ ดันตัวอีกคนเบาๆ “ ถ้างั้นคืนนี้พี่ไม่รอดแน่ ”
“ อะไร ไหนว่าจะไม่ปล้ำไง? ”
“ ก็ไม่ได้จะปล้ำนี่ครับ แค่จะทำให้พี่ยอม ”
“ ไม่มีทาง ” มินโฮยิ้มมั่นใจก่อนจะโฉบลงหอมแก้มของจงฮยอนอีกครั้งส่งท้าย แล้วออกเดินอีกครั้ง “ เดี๋ยวก็รู้ครับว่าใครชนะ ”
## ~(Im)Possible Love~ ##
“ ฮัลโหล ไอ่มินโฮ แกจะกลับบ้านมั้ยเนี่ย? ตั้งแต่มีแฟนละลืมฉันเลยนะ ”
.. ยังพี่ ยังไม่กลับ คืนนี้นอนกับพี่จงฮยอน ..
“ เออ แล้วทำไรอยู่วะ? ” เหมือนได้ยินเสียงแปลกๆ
.. เอ่อ อ๊ะ มินโฮ อื้มม ..
“ >< ”
.. แค่นี้นะพี่ ผมไม่ว่าง ..
“ ใครบอกให้รับโทรศัพท์เล่า อ๊ะ พี่อนยูรู้หมดดิ ว่า อื้มมม อ๊ะ ว่า เราทำไรกัน อื๊อออ ”
“ รู้ก็ดีแล้วหนิครับ อา~ ”
“ ดีตรง อึ๊ ไหน? ”
“ ตรงเนี้ยแหละครับ อา อา อื้มม ”
“ อ๊า~~~ ” มินโฮทิ้งตัวลงกอดจงฮยอนไว้แนบอก จูบเบาๆที่หน้าผากมน
“ ผมรักพี่นะครับ รักมากที่สุดเลย ”
“ อื้ม รู้แล้ว รักนายเหมือนกัน ” แล้วทั้งคู่ก็หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน ><
## ~ThE HaPpY EnDiNG StoRY~ ##
ตวงมี่!~ TaLK : โฮกฮากมากค่ะ ฟิกเรื่องนี้ยาวชนะเลิศมากกกกกก ป๊าดดดด อาจจะไม่สนุกเท่าที่ควร เพราะปรับเปลี่ยนวิธีการแต่งนิดหน่อย แฮ่ๆ ถ้าพิมพ์ผิดหรืออะไรก็ขอโทดด้วยนะค้า ไม่ได้ตรวจทานเลย มันยาวอ้ะ T^T อ่านแล้วเม้นท์กันหน่อยน้า เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ ไรเตอร์จะตายแล่ว มือหงิก ๕๕๕ ถ้าไม่สนุกก็บอกกันตรงๆเลยค่ะ ไรเตอร์รับได้ทุกสถานการณ์ >< ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้นะคะ ^^
ความคิดเห็น