ตอนที่ 21 : ส่งตัว
Chapter : 21
เนจิกลับมาอยู่ที่บ้านพักของตระกูลอีกครั้ง เค้ายังคงนั่งนิ่งราวรูปสลักอยู่ในห้องเพียงลำพัง เท็น เท็น กับ ลี ก็ยังคงอยู่เป็นเพื่อนแต่ไม่ได้ซ่อนตัวเหมือนคราวแรก แต่มานั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูอย่างเปิดเผยแทน
“ที่เนจิเงียบแบบนี้แสดงว่ารู้เรื่องอะไรมาแล้วใช่มั้ยครับ” ลี เอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยกัน
“ก็แหงซิ....แล้วนี่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ไม่พูดไม่จา ถามอะไรก็ไม่ตอบ”
“แล้วเอาไงต่อละครับ”
“ไม่รู้เหมือนกัน” พูดจบก็นั่งหน้าเศร้าพลางหันไปมองทางห้องของคนที่เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง
“เราช่วยอะไรเนจิมากกว่านี้ไม่ได้เลยเหรอครับ”
“ก็ไอ้ที่เราทำอยู่เนี้ยมันก็ช่วยกันสุด ๆ แล้ว”
“ผมหมายถึงจิตใจนะครับ ตอนนี้เค้าคงรู้สึกหดหู่มาก ๆ เลยล่ะครับ” ลีเอ่ยอย่างเห็นใจ
“ถ้าเรื่องนั้นน่ะ ไม่มีใครช่วยได้หรอกนอกจาก.......” ประโยคสุดท้ายถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อสายตาของ เท็น เท็น พบเข้ากับบางสิ่งที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้ ลี เองก็สังเกตุเห็นเช่นกัน
“สถานการณ์ทางนี้เป็นไงบ้างล่ะ” คาคาชิร้องทักทั้งสองคนที่นั่งอึ้งอยู่ตรงหน้า
“..............................”
“เอ้า....ถึงกับพูดไม่ออกเลยรึไง” คาคาชิเอ่ยแซว
“พาใครมาด้วยเหรอค่ะ” เท็น เท็นไม่ได้ตอบคำถามแต่เอ่ยถามกลับในสิ่งที่ตนสงสัย เพราะเกี้ยวหลังงามที่ถูกหามมาวางอยู่ด้านหลังของคาคาชิ มันดึงดูดความสนใจมากกว่า
“นกอีกตัวนะ ท่านซึนาเดะให้เอามาเข้ากรงที่นี่” คาคาชิอธิบาย
“นก ???...”
“ฮ่ะ ๆๆๆ......ทำเป็นงง เอาเถอะยังไงนกมันก็คือนกล่ะนะ”
“หรือว่า........วันนี้เลยเหรอครับ” ลี ร้องถามขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเริ่มเข้าใจใสสิ่งที่คาคาชิพูด
“อืมม.....แล้วเจ้านั่นเป็นไงบ้าง”
“ขังตัวเองอยู่ในห้องไม่ยอมพูดกับใครเลย”
“เดี๋ยวชั้นไปดูเอง เธอสองคนพานกไปไว้ในห้องทีนะ” แล้วสาวน้อยในชุดกิโมโนสีขาวแบบพิธีการก็ก้าวออกมาจากเกี้ยวหลังงามด้วยท่าทางอ่อนช้อย พอทั้งสองคนได้เห็นเต็มตาก็ถึงกับยืนอึ้งพูดไม่ออกไปอีกรอบ
“นี่.....สวยขนาดนี้เชียวเหรอ” เท็น เท็น เอ่ยชมจากใจจริง
“นั่นซิครับ” ลี เองก็เห็นด้วย สาวน้อยตรงหน้าได้ยินคำชมตรง ๆ แบบนั้นก็ถึงกับขัดเขินด้วยความอายจนต้องรีบก้มหน้างุด
“พวกเธอสองคนเลิกจ้องได้แล้วยังต้องเห็นไปอีกนานเลย” คาคาชิร้องบอกทั้งสองคน
“ก็แหม.........ไม่คิดว่านกตัวนี้จะสวยขนาดนี้นี่ค่ะ” เท็น เท็น รีบแย้งเพราะไม่ใช่แค่สวยแต่ดูน่ารัก น่าทนุถนอมเป็นที่สุด
“รีบพาเข้าไปข้างในได้แล้ว ชั้นจะได้ไปดูทางนั้นซะที” คาคาชิเอ่ยเร่งพลางเดินไปยังห้องที่เป็นเป้าหมายทันที ทั้งสองจำต้องหยุดจ้องแล้วพาสาวน้อยคนนั้นเข้าไปข้างในตามคำสั่ง ห้องที่ทั้งสองพาสาวน้อยไปนั้นเป็นห้องที่กว้างพอสมควร ภายในประดับด้วยภาพวาดรูปดอกไม้ และทิวทัศน์ดูสวยงาม
“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ เพราะเธอเองก็ดูว่าจะลำบากอยู่เหมือนกัน” เท็น เท็น เอ่ยอย่างเป็นมิตร
“ตอนนี้ยังไม่มีอะไร แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ” เสียงใสเอ่ยตอบมา
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอฝากเรื่องเนจิด้วยนะ อย่าให้เค้าต้องทนทุกข์ทรมานกับความไม่รู้อีกเลย ที่ผ่านมาเค้าต้องเจ็บปวดมามากแล้ว เธอช่วยเค้าด้วยนะ” เท็น เท็น เอ่ยฝากฝังเพื่อนร่วมทีมไว้กับคนตรงหน้าอย่างมีความหวัง
“ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่จะพยายามเต็มที่นะ” พูดจบก็ส่งรอยยิ้มสดใสมาให้คนทั้งสองเป็นการยืนยัน
“ขอบใจนะ” เท็น เท็น เอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับลี เมื่อประตูถูกปิดลงร่างบางก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างอ่อนแรง รอยยิ้มที่ถูกสร้างขึ้นมาก่อนหน้าก็พลันสลายไปอย่างรวดเร็ว ใจที่เคยเต้นรัวตอนที่ทำพิธีเมื่อเช้ามาตอนนี้มันเหมือนจะเต้นช้าลงไปทุกขณะ ตัวเองเริ่มไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ตัดสินใจทำไปทั้งหมดมันถูกต้องหรือเปล่า รับปากสองคนนั้นไปแล้วว่าจะทำให้ใครคนนั้นมีความสุขแต่เอาเข้าจริง ตัวเค้าเองจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่าก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ความหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ หวาดหวั่นว่าใครคนนั้นจะไม่ยอมรับตัวตนของเธอในเวลานี้
“ตอนนี้นายคงเจ็บปวดมากใช่มั้ย.....ชั้นขอโทษนะ” เสียงหวานพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนที่จะปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย…………
“เคร้ง !!!......โครม !!!!” เสียงที่ดังมาจากห้องอีกฟากหนึ่งช่วยดึงความคิดให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน มันเกิดอะไรขึ้นที่ห้องฟากนั้นงั้นเหรอ ลังเลอยู่ว่าจะออกไปดูดีหรือไม่แต่ถ้าตัวเค้าออกไปตอนนี้จะดีจริง ๆ เหรอ แล้วเสียงก็เงียบไปนานเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วไม่นานประตูห้องของเค้าก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของคาคาชิ
“อย่าออกจากห้องนี้ไปห้องทางนั้นเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่ง” พูดจบก็เตรียมจะผล่ะจากไป แต่สาวน้อยตรงหน้าก็เรียกรั้งเอาไว้ได้ทัน
“ทำไม ? “
“เจ้านั้นจะต้องคิดได้ด้วยตัวเอง.......จำไว้ว่าต้องรออยู่ในห้องนี้เท่านั้น” คาคาชิกล่าวย้ำอีกครั้ง
“แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทางนั้นเป็นอะไรงั้นเหรอ”
“ไม่มีอะไรแค่เข้าใจกันผิดนิดหน่อย ตอนนี้ปกติดีแล้ววางใจได้” พูดจบก็ปิดประตูจากไปทันที
“เข้าใจผิด ???” สาวน้อยพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
…………………………..
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องอีกฟากก่อนหน้านี้คือ......เมื่อคาคาชิตั้งใจจะเดินไปดูว่าเนจิเป็นอย่างไรบ้างมีอาการแปลก ๆ หรือคิดจะทำอะไรเสี่ยง ๆ อีกหรือเปล่า แต่พอเปิดประตูออกก็เห็นเนจิกำมีดสั้นอยู่ในมือแล้วหันปลายแหลมของมีดเข้าหาตัวเองราวกับจะกระทำในสิ่งที่เคยทำมาก่อนหน้านี้ ได้เห็นเพียงเท่านั้นดาวกระจายก็ถูกปาออกไปปักฉึกอยู่บนมือข้างที่กำมีดอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวต้องปล่อยมีดในมือให้ล่วงหล่นไป ครั้นพอจะหันไปดูให้ชัดว่าใครกันที่เข้ามาทำร้ายตนเองถึงข้างในนี้ ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนก็กระโดดเข้ามาล็อคคอและแขนของเค้าอย่างรวดเร็วด้วยความชำนาญ เนจิพยายามดิ้นรนให้ตัวเองหลุดจากพันธนาการนั้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้จึงได้ร้องถามออกไป
“ครูคาคาชิทำแบบนี้หมายความว่ายังไงเหรอครับ”
“นั่นมันควรจะเป็นคำถามของชั้นมากกว่านะ นายคิดจะทำอะไรกันแน่”
“ผมทำอะไรเหรอครับ”
“ก็มีดในมือนายที่กำลังจ่ออกอยู่เมื่อกี้นั่นไงล่ะ นายคิดจะฆ่าตัวตายอีกครั้งรึไง ทำไมถึงคิดอะไรโง่ ๆ แบบนี้”
“ฆ่าตัวตาย ????.....ผมไม่คิดทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ”
“ก็เห็นอยู่คาตาเมื่อกี้จะให้ชั้นเชื่อที่นายพูดอย่างนั้นเหรอ”
“ปล่อยก่อนได้มั้ยครับ”
“ถ้าเล่นตลกล่ะก็ นายเจ็บตัวแน่” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ยอมปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ คนที่ถูกทำร้ายเพราะเข้าใจผิดก็เล่าเหตุการณ์ว่าขณะที่กำลังนั่งครุ่นคิดเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาและคิดถึงอนาคตในวันต่อไปว่าจะทำอย่างไรกับตนเองดี พลันก็นึกถึงเหตุการณ์ในคืนวันนั้นขึ้นมาจึงได้รื้อเอาสัมภาระที่ติดตัวมาด้วยแล้วก็หยิบมีดสั้นขึ้นมาดูแล้วก็นึกว่าตัวเองทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไรกัน ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำอะไรบ้าบิ่นแบบนั้นได้ สุดท้ายก็หวนคิดถึงไปหน้าของเจ้าตัวเล็กที่พยายามร้องห้ามเค้า นึกถึงแล้วก็ให้รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งแต่ก็ยังอยากจะนึกถึงอยู่แบบนั้นเพราะอะไรตัวเค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ทว่าขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองจู่ ๆ ก็มีดาวกระจายที่ไม่ทราบที่มาลอยมาปักอยู่ที่มือของเค้าอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นเรื่องเข้าใจผิดอย่างเมื่อครู่นี้ขึ้นมานั่นเอง คนเล่าก็นั่งทำแผลให้ตัวเองไปพอเล่าจบก็หันมามองหน้าคนที่ทำให้เค้าต้องเจ็บตัวด้วยความหนักใจทว่าเสียงฝีเท้าที่วิ่งมาทางนี้อย่างรวดเร็วมันทำให้เข้าปวดหัวหนักกว่าเดิม....
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” ลีกระโจนเข้ามาในห้องอย่างลืมตัว จนคนทั้งสองที่นั่งอยู่ก่อนต้องรีบกระโดดหลบเช่นกัน
“ไม่มีอะไรหรอก ถ้าจะมีก็เพราะนายนั่นแหละ” เนจิเอ่ยเสียงเขียว
“แล้วมือไปโดนอะไรมา” เท็น เท็น เห็นแผลที่ทำค้างไว้ของเนจิจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ก็มีอุบัติเหตุนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรแล้ว”
“เฮ้อ.....งั้นก็ดีแล้วเห็นนายยอมพูดยอมจาแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย เดี๋ยวนกน้อยของเราจะเหงาแย่ถ้านายไม่ยอมพูดอีก” เท็น เท็นกล่าวอย่างที่คิด
“นกน้อย ????....อะไรเหรอ” เนจิเอ่ยอย่างสงสัยในคำพูด
“พวกเธอสองคนออกไปรอข้างนอกก่อน ชั้นขอคุยกับเจ้านี่หน่อย” คาคาชิเอ่ยตัดบทไล่สองคนที่เพิ่งแทรกเข้ามาออกไปก่อน
“มีอะไรงั้นเหรอครับ ? แล้วครูมาที่นี่ทำไมเหรอครับ ? เกิดอะไรขึ้นอีกงั้นเหรอครับ ?” คำถามถูกส่งมาไม่หยุดด้วยความอยากรู้
“ชั้นพาคนที่ท่านฮิอาชิบอกไว้มาส่งให้ที่นี่แล้ว เค้าอยู่ที่ห้องอีกฟากหนึ่งทางนู้น” คำตอบเพียงเท่านี้ก็สามารถอธิบายได้ทุกอย่างแล้ว
“ทำไมถึงเป็นวันนี้ล่ะครับ” ถามออกไปเพราะเค้ายังไม่ได้เตรียมใจอะไรเลย เพราะเพิ่งจะรู้เมื่อเช้าว่าตัวเค้าต้องทำอะไร แต่มันกระทันเกินไป
“แค่เอามาส่งให้เท่านั้น เป็นการเตือนนายว่าอย่าคิดทำอะไรอีก เรื่องนี้จะสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อถึงกำหนดที่ท่านฮิอาชิบอกเอาไว้เข้าใจมั้ย นายห้ามทำอะไรกับคน ๆ นั้นเด็ดขาด”
“ผมไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกครับ” เอ่ยตอบพร้อมกับเบือนหน้าหนี เค้าจะไปทำอะไรแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่อใจของเค้าไม่ได้ต้องการคน ๆ นี้ซักหน่อย
“ขอให้มันเป็นแบบนั้นจริง ๆ เถอะอย่าให้รู้ว่าทำก็แล้วกัน” แต่ดูท่าคนที่ถูกหมายหัวจะไม่ยอมรับรู้อะไรเลยเนี้ยซิ
“ที่มาเพราะเรื่องนี้เรื่องเดียวใช่มั้ยครับ”
“อืมม.....แล้วก็มีจดหมายจากท่านซึนาเดะฝากมาให้นายด้วย” ว่าแล้วก็ยื่นซองจดหมายให้คนตรงหน้าก่อนจะออกจากห้องไป
“ขอบคุณครับ” รับซองจดหมายมาแล้วก็เปิดออกดูด้วยความสนใจ
ถึง เนจิ
เนตรสีขาวของนายสามารถมองผ่านได้ทุกสิ่งก็จริงอยู่ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่นายไม่สามารถมองหาได้ ถ้าอยากหามันให้เจอนายต้องใช้ความรู้สึก ใช้หัวใจของนายค้นหามันด้วยตัวเองจงซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง ไม่ว่าเมื่อไหร่ความรู้สึกของคนเราก็ไม่มีวันโกหกตอนนี้นายอาจจะไม่เข้าใจแต่เมื่อถึงตอนนั้นนายจะเข้าใจมันได้เองนั่นแหละ
ซึนาเดะ (โฮคาเงะ)
เนจิไม่ค่อยเข้าใจเนื้อหาในจดหมายนักว่าต้องการจะสื่ออะไรถึงตนกันแน่
“ใช้ความรู้สึกค้นหาอย่างนั้นเหรอ......แล้วจะค้นหาอะไรล่ะ” คิดแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจแล้วก็ยิ่งหนักใจเมื่อได้รับรู้ว่ามีใครอีกคนมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเค้าในค่ำคืนนี้..........
.......................................
............................
................
อยากส่งตัว......ส่งใจให้ครอบครอง
อยากส่งตัว......เข้าสำรองทุกพื้นที่
อยากส่งตัว......มาร่วมเรียงเคียงชีวี
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เนจิ รีบๆไปดูตัวเจ้าสาวซะสิ ชักช้าระวังเสียดายทีหลังนะ
กรี๊ดดดดดดดดดด กลอนช่วงท้ายน่ารักมากค่า
เป็นกลอนส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอชัดๆเลย << จิ้นเองค่ะ แหะๆ