ตอนที่ 20 : กฏเกณฑ์
Chapter : 20
ขณะที่เนจิกำลังรีบมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านใหญ่ของตระกูลฮิวงะเพราะเค้ารู้สึกว่ามีสิ่งผิดปกติกำลังเกิดขึ้นแต่ดูเหมือนว่าจะมีคนมาคอยขัดขวางเค้าอยู่มากทีเดียว เมื่อเค้ารับรู้ได้ว่าทางข้างหน้าที่กำลังมุ่งไปมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งยืนรออยู่
“นายรีบร้อนจะไปใหนเหรอ.....เนจิ” คาคาชิเอ่ยทักทันทีที่เห็นตัว
“แล้วทำไมต้องมาขวางด้วยละครับ” เนจิย้อนกลับให้บ้าง
“ก็แค่อยากรู้ว่านายกำลังคิดจะทำอะไร ใหนบอกว่ายังไม่คิดจะไปใหนตอนนี้ไม่ใช่เหรอ” ไกร้องตอบมา
“ถ้าแค่ส่งสัยเรื่องแค่นี้ทำไม่ต้องแห่กันมามากขนาดนี้ด้วยละครับ” เนจิเอ่ยพลางกวาดตามองทุกคน อันประกอบด้วย ไก คาคาชิ ซากุระ ซาอิ แถมด้วยทีมของชิกามารุที่มากันครบทั้งสามคน
“มีอะไรปิดบังไม่อยากให้ผมรู้อย่างนั้นเหรอครับ”
“ก็ไม่ได้ปิดบังแค่ยังไม่บอกให้รู้ตอนนี้ก็เท่านั้น” ชิกามารุเป็นคนตอบคำถามแทน
“ทำไมถึงรู้ไม่ได้ล่ะในเมื่อเรื่องที่ว่ามันเกี่ยวข้องกับชั้น”
“เฮ้อ....น่าเบื่อชะมัด ชั้นเองก็ไม่ได้อยากทำภารกิจนี้นักหรอกนะแต่ว่ามันเป็นคำสั่งปฏิเสธไม่ได้” พูดจบก็ลงมือใช้คาถาเงาท่าถนัดของตนทันที เนจิที่ระวังตัวอยู่แล้วโดดหลบได้อย่างง่ายดาย
“แค่ทุกคนยอมบอกว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้นเอง ทำไมทำไม่ได้ละครับ” เนจิร้องถามมาอย่างไม่เข้าใจว่าจะมีเรื่องอะไรที่เข้าไม่ควรรู้ ก่อนจะปลุกเนตรสีขาวขึ้นมาหวังจะใช้มันเพื่อสำรวจดูเหตุการณ์ข้างหน้า
“มันไม่ได้ผลหรอก เพราะว่าเราอยู่ห่างจากระยะที่เนตรสีขาวของนายจะมองไปถึงบ้านใหญ่ได้” ไก ที่รับรู้ถึงความสามารถของศิษย์คนนี้ดี เอ่ยออกมาเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของเนจิ
“ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไม่เกรงใจแล้วนะครับ” แต่ก่อนที่จะได้มีการลงไม้ลงมือกัน พลุสามลูกก็ถูกปล่อยขึ้นมาบนท้องฟ้าเป็นสัญญาณให้พวกเค้าได้รับรู้ว่าภารกิจด้านนั้นสำเร็จลงแล้ว
“คงไม่ต้องแล้วมั้ง” คาคาชิเปรยขึ้นมาเบา ๆ หลังจากมองเห็นสัญญาณพลุที่ส่งมา
“ก็คงงั้น” ไก รับคำอย่างเห็นด้วย
“งั้นก็แปลว่าภารกิจทางนี้ไม่ต้องแล้วใช่มั้ยครับ” ชิกามารุเอ่ยอย่างโล่งใจ
“นายไปได้แล้วล่ะ เนจิ” คาคาชิหันมาบอกคนที่ตั้งท่าเตรียมสู้เต็มที่
“หมายความว่าไง จู่ ๆ ก็มาขวาง แล้วตอนนี้ก็บอกให้ไป”
“ก็ตอนนี้มันไม่จำเป็นต้องถ่วงเวลานายแล้วนะซิ เพราะเมื่อนายไปถึงก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี” ซากุระเป็นคนอธิบาย
“จะไปก็ไปเถอะ พวกเราเองก็มีภารกิจต้องทำต่ออีกเหมือนกัน เสร็จงานนี้แล้วเราจะมาเอาคืนกับนายทั้งต้นทั้งดอกเลย” ชิกามารุเอ่ยเร่ง
“ชั้นไม่เข้าใจ” แต่ไม่มีใครให้ความกระจ่างกับเค้าแม้ซักคนเดียวเพราะทุกคนรีบสลายตัวไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วเหมือนไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้นมาก่อนนอกจากตัวเค้า
เมื่อเนจิมาถึงบ้านใหญ่ของตระกูลตามที่ตั้งใจไว้ก็พบเพียงความเงียบสงบดังเช่นปกติ เค้าไม่ได้เข้าไปข้างในแต่ใช้เนตรสีขาวมองสำรวจจากภายนอกแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ ภายในตัวบ้าน แต่ความรู้สึกในใจของเค้ามันบอกว่ามีบางอย่างได้เกิดขึ้นที่นี่ทว่าเค้าไม่อาจรู้ได้ว่ามันคือสิ่งใด ขณะที่กำลังคิดว่าจะเข้าไปข้างในดีหรือไม่ก็มีเสียงใครคนหนึ่งเอ่ยเรียกมาจากด้านหลัง
“พี่เนจิ”
“ท่านฮินาตะ”
“เอ่อ......จะกลับมาอยู่บ้านแล้วเหรอค่ะ” ฮินาตะเอ่ยถามไม่เต็มเสียงนัก
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่เหรอครับท่านฮินาตะ” เนจิไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับย้อนถามให้คนฟังได้สะดุ้งแทน
“เอ่อ.....คือว่า...มัน...” คนถูกถามกลับไม่รู้จะตอบอย่างไร
“ถ้าท่านฮินาตะลำบากใจที่จะพูดเดี๋ยวชั้นจะไปถามท่านฮิอาชิเองแล้วกัน” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านทันที คนที่เค้าต้องการพบยืนรออยู่ที่ระเบียงทางเดินแล้ว
“ตามชั้นมาสิ เนจิ” ฮิอาชิเอ่ยเรียกเบา ๆ ก่อนจะเดินนำไปที่ห้องโถงกลางที่เคยใช้ทำพิธีเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า เนจิเดินตามเข้าไปด้วยต้องการรู้คำตอบของคำถามทั้งหมด โดยมีฮินาตะยืนมองตามด้วยความเป็นห่วงไม่รู้ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร
“เอ่อ......พี่เนจิ อดทนไว้นะค่ะ” ฮินาตะเอ่ยปลอบใจไปเบา ๆ โดยที่คน ๆ นั้นไม่อาจได้ยิน
ภายในห้องโถงกลางคนทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากันท่ามกลางความเงียบด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน
“เจ้าต้องการรู้ใช่มั้ยว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้น” ฮิอาชิเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นก่อน
“ครับ”
“ถ้าข้าจะบอกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่และกำลังจะเกิดต่อจากนี้ เพราะมีเจ้าเป็นต้นเหตุล่ะ”
“ผมเองก็อยากทราบว่ามันเป็นเรื่องใดกันแน่”
“เรื่องที่เจ้าคลายคาถากำกับให้คน ๆ นั้น” คำตอบที่ได้รับรู้มันทำให้คนฟังยิ่งไม่เข้าใจ มันเกี่ยวอะไรกับการที่ตัวเค้าเป็นคนคลายคาถาในเมื่อผลของมันก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าล้มเหลว ตัวเค้าเองเกือบตาย แล้วนารูโตะก็ออกจากหมู่บ้านไปแล้ว....เพื่อไปหาใครคนนั้น พอคิดมาถึงตรงนี้ก็ให้รู้สึกปวดแปลบในใจ
“ผมคลายคาถาให้นารูโตะก็จริง แต่ว่ามันก็ล้มเหลวไม่ใช่เหรอครับ”
“นายไม่รู้เงื่อนไขจริง ๆ ทั้งหมดในการคลายคาถานั่น จนทำให้ทุกอย่างเกือบจะสายไป”
“หมายความว่ายังไงเหรอครับ”
“ตามที่เธอรู้มาคนที่จะช่วยคลายคาถาได้จะต้องมีขีดจำกัดของสายเลือดและต้องเป็นคนที่มีความหมายกับตัวคนที่ถูกคาถา ส่วนวิธีมันก็คล้าย ๆ กับที่เธอทำเพียงแต่มันไม่ต้องรุนแรงแบบนั้นหรอก ที่เธอทำมันเกินไป”
“แล้วมันมีเงื่อนไขอื่นที่ผมไม่รู้อีกอย่างนั้นใช่มั้ยครับ”
“ใช่ ถึงเธอจะไม่รู้แต่ก็สามารถทำมันได้จนครบทุกเงื่อนไข”
“ผมทำอะไรงั้นเหรอครับ” เนจิถามเพราะไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรลงไปจนครบทุกเงื่อนไข
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกแต่อีกเรื่องที่ตามมามันเป็นปัญหามากกว่า”
“อีกเรื่องคืออะไรครับ”
“เธอใช้เลือดเป็นสื่อในการคลายคาถาเพราะฉะนั้นตัวเธอจึงได้รับผลสะท้อนของคาถามา ซึ่งนั่นก็คือปัญหาที่ชั้นพูดถึงนั่นแหละ”
“ผลสะท้อนของคาถาที่ผมได้รับมันมีอะไรเหรอครับ” เนจิถามออกไปเพราะยังไม่เข้าอยู่ดีว่าคนตรงหน้าต้องการจะสื่ออะไร
“มันเป็นหนึ่งในเงื่อนไขในการคลายคาถา คำว่า คนที่มีความหมายมากสำหรับคนที่ถูกคาถา ในกรณีนี้มันหมายถึงคนในครอบครัว หรืออีกนัยก็คือทั้งสองต้องมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง”
“ครอบครัว ? ลึกซึ้ง ?” เนจิทวนคำราวกับละเมอ
“แต่ที่เธอทำลงไปมันไม่มีตรงใหนเรียกได้ว่าเป็นครอบครัว แล้วเธอทั้งสองคนก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง”
“ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกี่ยวกันตรงใหนกับเรื่องที่ทุกคนพยายามปิดบัง รวมทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ก่อนหน้าที่ผมจะมาถึงด้วย”
“นายลืมกฏของตระกูลไปแล้วเหรอ”
“กฏ ? หรือว่า.........ไม่จริงใช่มั้ยครับ” เนจิอุทานด้วยความตกใจ ขออย่าให้เป็นอย่างที่เค้าคิดเลย
“ใช่ มันเป็นแบบนั้น ถึงนายจะเป็นคนของตระกูลสาขาก็ไม่มีข้อยกเว้น” ฮิอาชิยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แต่ว่าท่านฮิอาชิ ผมไม่คิดว่าการที่ผมใช้เลือดของตระกูลช่วยเหลือคนอื่นมันจะเป็นความผิด ได้โปรดพิจารณาก่อนได้มั้ยครับ” เนจิกล่าวอย่างร้อนรนเพราะกฏนั้นมันหมายถึงความรู้สึก และชีวิตทั้งหมดของเค้า
“ก่อนที่นายจะมาถึงที่นี่ ทุกอย่างก็พร้อมแล้ว และตอนนี้ก็เหลือเพียงขั้นตอนสุดท้าย หากนายไม่ยินยอมก็มีเพียงวิธีเดียวที่จะหลุดพ้นได้ เข้าใจใช่มั้ยว่าหมายถึงอะไร”
“ท่าน.........” เนจิไม่สามารถเอ่ยคำใด ๆ ออกมาได้อีกเค้ารู้สึกเหมือนโลกกำลังจะถล่มลงมาต่อหน้า
“นายจะอยู่ที่นี่หรือจะกลับไปที่บ้านพักก็ได้”
“กำหนดเมื่อไหร่ครับ....”
“อีกสามวัน....”
“ผมขอไปอยู่ที่บ้านพักครับ”
“เข้าใจแล้ว” พูดแล้วก็ลุกออกจากห้องไปปล่อยทิ้งให้ใครอีกคนนั่งนิ่งราวรูปสลักอยู่กลางห้องเพียงลำพัง
เมื่อเห็นบิดาของตนเดินออกจากห้องโถงมาฮินาตะก็รีบร้องถามด้วยความร้อนใจเพราะอยากรู้ผลเช่นกัน
“พี่เนจิ.......ยอมรับหรือเปล่าค่ะ”
“อืม......เค้าขอไปอยู่ที่บ้านพัก ลูกช่วยแจ้งเรื่องนี้ให้ท่านซึนาเดะรู้ด้วยนะ”
“ค่ะ” ฮินาตะรับคำอย่างโล่งใจพร้อมกับรีบไปทำตามที่บิดาบอกทันที
“ตอนนี้อาจจะรู้สึกเจ็บปวดแต่ชั้นก็อยากให้นายมีความสุขนะ เนจิ” ฮิอาชิเอ่ยพลางมองไปทางห้องที่ตัวเองเพิ่งเดินจากมา
.........................................
“งั้นเหรอ เข้าใจแล้วไม่คิดว่าจะยอมบินกลับเข้ากรงตามเดิมง่าย ๆ แบบนี้”
“พี่เนจิเข้าใจว่ามันเป็นกฏค่ะ” ฮินาตะอธิบาย
“กฏ ? อะไรเหรอ” คาคาชิร้องถามเพราะไม่เข้าใจเหมือนกับว่าตนเองพลาดอะไรสำคัญไป
“เอ่อ...คือว่ามันเป็นกฏของตระกูลค่ะ ตระกูลฮิวงะของเรามีข้อห้ามเรื่องเลือดอยู่ว่าจะใช้เลือดในการช่วยเหลือ หรือ เข่นฆ่ากันก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาติแล้วเท่านั้นเพราะมันอาจสร้างโอกาสให้คนนอกใช้ประโยชน์จากเลือดของเรากลับมาทำร้ายหมู่บ้านได้ค่ะ”
“แล้วถ้าเกิดทำผิดกฏล่ะ” คาคาชิยังซักถามต่อไป
“จะถือว่าสายเลือดของคน ๆ นั้นไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปจะต้องทำให้บริสุทธิ์อีกครั้งด้วยการเอ่อ.....เอ่อ...” มาถึงตอนท้ายฮินาตะก็เริ่มหน้าแดง อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พูดไม่ออก
“ต้องทำยังไงล่ะ รีบบอกมาซิหรือว่าเป็นความลับ” คาคาชิรีบซักไซร้ด้วยความอยากรู้
“เอ่อ....แบบว่า....คือต้องแต่งงานกับคนในตระกูลเดียวกันเพื่อให้สายเลือดนั้นบริสุทธิ์อีกครั้งค่ะ”
“อืม....แต่ถ้าแค่แต่งงานมันจะทำให้เลือดบริสุทธิ์ได้ยังไงกันละ”
“กฏถูกกำหนดขึ้นเพราะไม่อยากรับคนนอกตระกูลเข้ามานะค่ะ”
“สุดท้ายก็เลยต้องเป็นแบบนี้ซินะ เจ้านั่นคงกำลังเศร้าน่าดู” คาคาชิเปรยขึ้นมาเบา ๆ
“แต่ชั้นยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมเนจิถึงได้ยอมง่าย ๆ แบบนี้” ซึนาเดะตั้งข้อสังเกตุ
“ถ้าไม่ทำตามกฏ ก็จะต้องสละชีวิตเพื่อทำลายสายเลือดนั้นทิ้งค่ะ” [กฏบ้าไรเนี้ย งง วุ้ย : ไรท์เตอร์]
“แล้วไม่คิดบ้างเหรอว่าเจ้านั่นจะยอมตายแต่ไม่ยอมแต่ง” ซึนาเดะพูดให้ทุกคนได้คิด
“แต่พี่เนจิรับปากท่านพ่อแล้วนะค่ะ” ฮินาตะร้องค้าน
“อาจจะเพื่อซื้อเวลาก็ได้ เพราะกว่าจะถึงวันนั้นยังเหลืออีกตั้งสามวันเชียวนะ แถมยังขอไปอยู่ในที่ห่างไกลผู้คนอีกด้วย มันน่าสงสัยมั้ยล่ะ”
“อาจจะเป็นอย่างที่ท่านพูดก็ได้ ถ้างั้นเราควรทำอะไรซักอย่างกันไว้ก่อนนะครับ” คาคาชิเสนอความเห็น
“งั้นฮินาตะเธอกลับไปแจ้งกับท่านฮิอาชิว่าชั้นขอให้ส่งนกอีกตัวเข้าไปในกรงวันนี้เลย ไม่ต้องรออีกสามวันแล้วประเดี๋ยวเจ้านกตัวนั้นมันจะขาดใจตายไปเสียก่อน” ซึนาเดะออกคำสั่งเสียงเข้ม
“ทราบแล้วค่ะ” ฮินาตะรับคำแล้วก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“คาคาชินายช่วยเอานกตัวนี้ไปส่งในกรงให้ทีนะ”
“ครับ”
.....................................
.........................
...............
ใครกำหนด......กฏเกณฑ์ชีวิตนี้
ใครกำหนด......ชะตาที่ต้องห่างเหิน
ใครกำหนด......บทบาทให้ก้าวเดิน
ให้หมางเมิน.....หม่นหมอง......นองน้ำตา...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รู้สึกว่าพอจะเริ่มจับเค้าได้บ้างแล้วล่ะ ทั้งหมดเป็นแผนสำหรับสองคนนั้นสินะ นกสองตัวก็คือเนจิกับนัตจัง หึๆ ไขปริศนาได้แล้ว ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว! #เดี๋ยวๆ ผิดเรื่องละ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นหนูดตะแน่ๆเลย *0*
ใกล้จะได้เจอกันแล้วสินะ เนจจี้กับหนูโตะ ><
คลิกอ่านตอนต่ออย่างด่วน หุหุ