[Fic Naruto] The wind with endless love~ [Yaoi]

ตอนที่ 22 : ค่ำคืน

Chapter : 22

หลังจากที่ทุกคนกลับไปหมดแล้วเค้ารับรู้ได้ว่าภายในบริเวณบ้านหลังนี้ไม่มีใครอื่นนอกจากตัวเค้าและใครอีกคนที่อยู่ห้องอีกฟากหนึ่ง  แต่ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเพราะคน ๆ นั้นคงถูกท่านฮิอาชิเลือกมาเพื่อทำหน้าที่นี่ก็น่าเห็นใจอยู่ไม่น้อยแต่จะให้เค้าทำอย่างไรได้หลังจากที่นั่งคิดทบทวนอยู่นานเค้าก็ตัดสินใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอาจจะได้เจอกับใครคนนั้นอีกก็ได้  อยากพบอีกครั้ง  ขอแค่อีกสักครั้งคงไม่มากเกินไปใช่มั้ยตัวเค้าตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะตัดใจ  เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดคืออยู่ต่อไปอาจจะไม่มีความสุขแต่ก็เพื่อรอวันนั้น  วันที่จะได้เจอเจ้าตัวเล็ก......ถึงจะไม่รู้ว่าต้องรออีกนานแค่ใหนก็ตาม……

......................................

ภายในห้องที่เงียบงันได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองเท่านั้นคนที่เพิ่งถูกส่งตัวเข้ามาที่นี่ทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี  เดินออกมาเปิดประตูรับแสงจันทร์สีเงินยวงที่สาดส่องเข้ามาพอจะทำให้จิตใจที่หม่นหมองรู้สึกผ่อนคลายลงได้บ้าง  แล้วก็พลันนึกถึงคำสั่งห้ามที่ว่าไม่ให้ไปหาคนที่อยู่อีกฟากหนึ่ง  แต่กฏก็ย่อมมีช่องว่างเสมอในเมื่อไม่ให้ไปหาคนในห้องนั้นเค้าก็ไม่ไป  แต่ถ้าขอออกไปชมพระจันทร์ยามค่ำคืนคงไม่เป็นไรใช่มั้ย 

“ไม่มีคำสั่งห้ามออกไปชมพระจันทร์นี่นา”

คิดได้ดังนั้นก็ยิ้มออกมาได้แล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว  ร่างบางเดินไปตามระเบียงทางเดินซึ่งเป็นคนละทางกับห้องที่ถูกสั่งห้ามไม่ให้ไป  จะว่าไปอาณาเขตของบ้านหลังนี้มันกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาทีเดียวมีทิวสนอยู่บริเวณรอบนอก  แต่ด้านในมีต้นซากุระปลูกอย่างเป็นระเบียบสวยงาม  ขาสองข้างพาร่างบางมาหยุดอยู่ใต้ต้นซากุระต้นใหญ่ต้นหนึ่ง

“ขนาดเกือบสิบคนโอบได้ละมั้งเนี้ย”  ร่างบางเปรยกับตัวเองเบา ๆ  ขนะที่มือก็ลูบไล้ไปตามลำต้นใหญ่ ๆ นั้นอย่างชื่นชม สายยมยามค่ำคืนให้ความรู้สึกที่เย็นสบายจริง ๆ กลีบดอกซากุระที่พริ้วไหวล่องลอยไปตามสามลมช่างงดงามนัก  พระจันทร์เสี้ยวในค่ำคืนนี้ดูสวยงามน่าหลงใหลกว่าคืนใหน ๆ

“การได้ยืนมองพระจันทร์ยั่วยิ้มให้  แล้วก็ชมดอกซากุระยามค่ำก็มีความสุขดีเหมือนกันนะเนี้ย”  ร่างบางเอ่ยกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี  จิตใจที่ปลอดโปร่งทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าได้อย่างง่ายดายเค้ายืนชมความงามยามค่ำคืนอยู่ตรงนั้นเป็นนาน  ในขณะที่กำลังตัดสินใจจะกลับเข้าห้องสายตาก็สบเข้ากับร่าง ๆ หนึ่งที่ยืนมองมาจากระเบียงทางเดินเข้าพอดี  ด้วยไม่คิดว่าจะมาเจอกันในเวลานี้จึงได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก

“เนจิ.......”  เสียงใสเอ่ยเรียกออกไปราวกับละเมอ  แต่แล้วคนที่ถูกเอ่ยเรียกก็เบือนหน้าหนีไม่สนใจคนตรงหน้าแม้แต่น้อย  คนถูกเมินจึงเริ่มใจเสีย

“นี่...เอ่อ…คือว่าชั้น...”  เสียงใสพยายามเอ่ยทักแต่ก็พูดไม่ออกมิหนำซ้ำพ่อหนุ่มฮิวงะคนนั้นกลับหันหลังให้อีกตะหาก ร่างบางจึงเริ่มโมขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

“ถ้าไม่อยากเจอหน้ากันขนาดนี้บอกมาตรง ๆ ก็ได้ไม่ต้องมาทำเมินแบบนี้หรอกไอ้บ้า  เนจิ”  ร่างบางเอ่ยตัดพ้อคนตรงหน้าแล้วก็หันหลังเดินจากไปทันทีแต่เพียงแค่ก้าวเดินไปไม่ถึงสองก้าวด้วยซ้ำก็ถูกวงแขนแข็งแรงสวมกอดมาจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว  จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้บ้าที่ทำเป็นเมินเค้าเมื่อกี้นั่นไงแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยประท้วงอะไรออกไปร่างบางก็ถูกจับหมุนให้หันไปเผชิญหน้ากับคนที่สวมกอดอยู่แล้วก็ตามด้วยสัมผัสจากริมฝีปากเรียวสวยคู่นั้นที่ทาบทับกับริมฝีปากอิ่มสวยของตน  นิ่งนานและแสนอ่อนโยนจนตัวเค้ารู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจจึงได้ดันคนตรงหน้าออกห่าง

“เป็นนายจริง ๆ ใช่มั้ย.....นารูโตะ ชั้นไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย...”  เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจนัก

“................”  คนถูกถามไม่ตอบเพราะยังเคืองเรื่องก่อนหน้านี้อยู่

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง  เกิดอะไรขึ้นกันแน่”  ร่างสูงยังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นระคนแปลกใจ

“................”  แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

“ยังโกรธอยู่เหรอ........ชั้นขอโทษก็ไม่คิดว่าจะเป็นนายนี่นา”  ร่างสูงกล่าวขอโทษเสียงหวาน

“ทำเป็นมาพูดดี  เมื่อกี้ทักแล้วทำเป็นเมินไม่สนใจแถมยังหันหลังใส่ชั้นอีกต่างหากคนเค้าอุตสาห์ยอมทำขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นใจอีก  ปล่อยเลยไม่ต้องกอดแล้ว”  เสียงใสแหวใส่คนตรงหน้าพลางพยายามแกะมือที่โอบเอวเค้าไว้ออก  แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับผ้าพันแผลบนมือข้างนั้น

“มือนายไปโดนอะไรมา  ทำไมต้องพันแผล  หรือว่าเสียงที่ชั้นได้ยินเมื่อเย็นงั้นเหรอ”

“อืม....มีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อยแล้วชั้นก็ได้แผลนี่มาเป็นที่ระลึก”

“ทำไม ???  ชั้นถามครูคาคาชิเค้าก็พูดเหมือนกับนายเลยว่าเข้าใจผิด  มันเรื่องอะไรกันทำไมถึงบาดเจ็บได้ล่ะ”

“เป็นห่วงแบบนี้แสดงว่าหายโกรธแล้วใช่มั้ย”  เสียงทุ้มต่ำออดอ้อนมา

“ทีเมื่อกี้ทำเมินตอนนี้ทำเป็นมาง้อ เชอะ..!!!..”  ร่างบางยังงอนไม่เลิก

“ก็ตอนนั้นคิดว่าคงเป็นภาพที่ชั้นจินตนาการขึ้นมาเอง  ไม่กล้าเข้าไม่หากลัวว่าพอเอื้อมมือไปทุกอย่างก็จะว่างเปล่าเหมือนเช่นทุกครั้ง  มันเจ็บปวดมากรู้มั้ยที่ต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนั้นซ้ำ ๆ”  ร่างบางรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่เอ่ยออกมามันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมา  แต่ก็ยังอดหมั่นไส้ไม่ได้ก็ถึงแม้น้ำเสียงจะดูเจ็บปวดเสียใจ  แต่แววตาที่มองเค้าอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่แววตาของคนที่รู้สึกเจ็บปวดเลยซักนิดมันดูกรุ่มกริมแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างที่เคยชอบทำกับเค้าบ่อย ๆ

“แล้วทำไมคราวนี้ถึงยอมเชื่อว่าเป็นตัวจริงล่ะ”

“ก็ความรู้สึกมันบอกว่านายเป็นตัวจริงไม่ใช่ภาพมายาที่ชั้นสร้างขึ้นมา”  จะว่าไปตอนที่ตัวเค้าเองคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดีก็เลยตัดสินใจเดินออกมาข้างนอกแล้วก็เหมือนมีอะไรบางอย่างบอกให้เดินมาทางนี้  แล้วพอมาถึงภาพที่เห็นก็แทบจะทำให้เค้าลืมหายใจกันไปเลย  ภาพของสาวน้อยผมยาวสีดวงตะวันที่ยาวสยายปลิวไสวไปตามสายลม  สวมชุดกิโมโนสีขาวอย่างพิธีการยืนยิ้มอยู่ใต้ต้นซากุระขนาดใหญ่ราวกับว่าเค้ากำลังมองเห็นภาพของเทพธิดาผู้งดงามที่ปรากฏกายออกมาชมพระจันทร์ในงามค่ำคืนจนเมื่อเค้าได้เห็นใบหน้านั้นเต็มตา  หัวใจก็แทบจะหยุดเต้นไปเสียเดี๋ยวนั้น  มันเป็นใบหน้าที่สลักอยู่ในใจของเค้าเสมอมา.......นารูโตะ....  แล้วเค้าก็นึกถึงใจความในจดหมายของท่านซึนาเดะ “ความรู้สึกของเราไม่มีวันโกหก” เค้าจึงได้รีบมารั้งร่างน้อยนี้ไว้ก่อนที่จะหายตัวไปอีกครั้ง

“ความรู้สึกช้า.....”  เสียงใสค่อนขอดแล้วก็ปูดแก้มใส่คนตรงหน้าเสียอีกหนึ่งทีขณะที่พยายามแกะมือที่ดูจะเหนียวเป็นพิเศษออกจากเอวของตนต่อไป

“ยังไม่หายงอนอีกเหรอ.....งั้นชั้นควรจะง้อนายยังไงดีนะ”  ไม่พูดเปล่ากลับรั้งร่างงามเข้ามาใกล้กว่าเดิมเสียอีกจนปลายจมูกโด่ง ๆ นั้นอยู่ห่างจากใบหน้าเนียนใสเพียงไม่กี่นิ้ว ลมหายหายอุ่น ๆ ที่สัมผัสได้มันทำให้อุณหภูมิบนใบหน้าของร่างเล็กเพิ่มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ไม่ต้อง......แล้วก็ปล่อยชั้นซะที....”  คนถูกง้อรีบออกปากห้าม เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาทำให้เค้าเรียนรู้ว่าถ้าปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้ต่อไปก็มีแต่จะเสียเปรียบร่างสูงเท่านั้น

“หายโกรธจริง ๆ นะ....”  ร่างสูงถามย้ำ

“จริง....ปล่อยซะทีซิ”  คนตัวสูงกว่าจึงคลายวงแขนออกแล้วจูงร่างเล็ก ๆ ไปนั่งที่ระเบียงทางเดินพลางกอบกุมมือน้อย ๆ ไว้เหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยไปคนตรงหน้าอาจจะหายวับไปอีก แล้วเอ่ยถามในสิ่งที่ยังคาใจ

“ชั้นเข้าใจว่านายออกไปหาเอ่อ.........ที่นอกหมู่บ้านเพราะว่าชั้นช่วยนายไม่ได้มีแต่หมอนั้นเท่านั้นที่จะช่วยได้”  คำที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกมาแต่คนฟังเข้าใจความหมายดีจึงส่งยิ้มไปให้พร้อมกับเอ่ยว่า

“ชั้นตื่นมาก็อยู่ที่โรงพยาบาลพร้อมกับนายแล้ว และร่างกายของชั้นก็หายเป็นปกติดีคาถาก็คลายแล้ว  ต่างจากนายที่อาการหนักชั้นเองก็กลัวว่านายจะไม่รอดเหมือนกัน  แล้วป้าซึนาเดะก็ช่วยนายเอาไว้ได้แต่กว่านายจะฟื้นก็กินเวลามากทีเดียวระหว่างนั้นชั้นก็เลยถูกลงโทษโดย....”  ยังเล่าไม่จบคนที่ฟังอยู่ดี ๆ ก็เอ่ยแทรกขึ้นมา

“ลงโทษ ? ทำไม ? นายทำอะไรผิดถึงต้องโดนลงโทษ  ชั้นไม่เข้าใจ”  ร่างสูงรัวคำถามใส่แบบไม่มียั้ง

“ก็ไอ้สภาพที่นายเห็นอยู่ตอนนี้แหละ  มันก็คือบทลงโทษอย่างหนึ่งที่ชั้นได้รับ  อีกหลายวันกว่าจะพ้นโทษ”

“ร่างผู้หญิงเนี้ยนะ  ไม่เห็นจะเข้าใจเลยมันเป็นการลงโทษตรงใหน”

“นี่ไม่ใช่ร่างแปลงซักหน่อย....ร่างจริงตะหากส่วนไอ้ผมยาว ๆ เนี้ยก็ฝีมือป้าซึนาเดะนั่นแหละให้ชั้นกินยาอะไรก็ไม่รู้ กินปุ๊บยาวปั๊บทันตาเห็นเลย  แล้วความผิดของชั้นก็........”  ว่าพลางเหลียวมองคนข้าง ๆ แล้วก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางไม่พูดอะไรต่อจนคนรอฟังต้องเอ่ยถาม

“อะไร.....นายทำอะไรผิด  แล้วทำไม่ต้องให้นายอยู่แบบนี้ด้วยล่ะ”

“ก็แบบว่า.....อย่ารู้เลย  เอาเป็นว่าสาเหตุมาจากนายนั่นแหละ”  ร่างบางบอกปัดไม่ยอมบอกความจริง  ก็ความผิดของเค้าที่ป้าอกโตยัดเยียดให้มันน่าอายจะตายไป.......ข้อหาล่อลวงผู้ชายในตระกูลฮิวงะให้ช่วยเหลือตนจนเกือบทำให้คน ๆ นั้นเสียชีวิตและเป็นการผิดกฏของตระกูลด้วย........บทลงโทษก็คือต้องทำทุกวิถีทางให้คน ๆ นั้นพ้นผิด......สุดท้ายตัวเค้าเลยต้องมาตกอยู่ในสภาพน่าอนาจเช่นนี้ยังไงล่ะ

“ถ้าไม่บอกแล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ”  ร่างสูงยังซักต่อไป

“เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ  เพราะชั้นก็เต็มใจรับโทษนั้นอยู่แล้ว” พูดออกไปแล้วใบหน้าก็เริ่มแดงจัด

“แล้วนายไปอยู่ที่ใหนในหมู่บ้านชั้นค้นหาจนทั่วตอนที่ฟื้นขึ้นมาทีแรกก็หาไม่เจอ”

“ชั้นก็ถูกส่งไปอยู่ที่บ้านของนายนะซิ  จะพูดให้ถูกก็คงเป็นถูกกักบริเวณอยู่ที่บ้านนายมากกว่าต้องทำนู่นทำนี่ไม่ได้ออกไปใหนอยู่แต่ในบ้านอย่างเดียว.....ทุกคนเดาว่านายจะตามหาชั้นทุกซอกทุกมุมในหมู่บ้านยกเว้นบ้านตัวเอง”  ก็จริงอย่างที่พูดมาเพราะว่าบ้านตัวเองเป็นที่เพียงแห่งเดียวที่ไม่ได้ให้ความสนใจจะค้นหา  ใครมันจะไปคิดว่าทุกคนจะรวมหัวกันเอาเจ้าตัวเล็กข้าง ๆ นี้ไปซ่อนที่บ้านของเค้าล่ะ

“แล้วทำไมพอชั้นถามใครก็ไม่มีใครยอมตอบว่านายอยู่ที่ใหน  ปล่อยให้เข้าใจผิดว่านายออกจากหมู่บ้านไปแล้วซะอีก”

“มันเป็นคำสั่งของป้าซึนาเดะ  มันเป็นบทลงโทษสำหรับนายที่ทำอะไรบุ่มบ่ามไม่คิดให้ดี  ไม่นึกเลยว่าคนขรึม ๆ อย่างนายพอบทจะใจร้อนขึ้นมาใครห้ามก็ไม่ฟัง  ดีแค่ใหนแล้วที่รอดกันมาได้เนี้ย”

“แล้วทำไมคาถาถึงได้คลาย มันเกิดอะไรขึ้นท่านฮิอาชิบอกว่าชั้นไม่รู้เงื่อนไขจริง ๆ ทั้งหมดแต่ก็ทำได้จนครบ มันคืออะไรนายรู้มั้ย”

“รู้แต่ไม่บอก”  พอนึกถึงเงื่อนไขสุดท้ายที่ซึนาเดะบอกเค้าตอนที่ฟื้นขึ้นมา  ใบหน้าเนียนสวยก็เริ่มเปลี่ยนสี……มันก็คือการที่คนทั้งสองได้สาบานต่อกันว่าจะรักกันตลอดไป......เพราะเหตุนั้นพิธีในวันนี้จึงเกิดขึ้นเพื่อให้ตัวเค้าเป็นคนในครอบครัวอย่างสมบูรณ์

“อ้าว.....ทำไมล่ะหรือว่ามีอะไรพิเศษ”  เหมือนจะโดนจับทางได้ร่างเล็กข้าง ๆ เริ่มขยับถอยห่างแต่คนตัวสูงก็มือไวพอจะคว้าเอวบางเอาไว้ไม่ได้ถอยหนี

“ก็.......แค่หมั่นไส้เลยไม่บอกก็เท่านั้นแหละ”  พูดแล้วก็หลบสายตาอย่างมีพิรุธ

“ไม่สบตากันแบบนี้มันน่าสงสัย.......จะบอกหรือไม่บอก?”  คนตัวสูงแกล้งขู่พร้อมกับรั้งร่างบางเข้ามาใกล้มากขึ้น

“อย่านะ.....นายห้ามทำอะไรชั้นนะ  ครูคาคาชิไม่ได้บอกเหรอ”  เจ้าตัวเล็กเห็นท่าไม่ดีจึงรีบหาทางออกให้ตัวเอง

“บอกแล้วแต่ถึงชั้นจะทำครูก็ไม่มีทางรู้....หรือว่านายจะไปฟ้องว่าชั้นทำอะไรนาย ฮึ  นารูโตะ”  เจอคำขู่กลับแบบนี้เล่นเอาแทบหมดแรงใครมันจะบ้าไปบอกคนอื่นว่าตัวเองโดนคนตรงหน้าทำอะไรต่อมิอะไรได้เล่า คิดแล้วก็ให้แค้นใจตัวเองไม่น่าออกมาข้างนอกเลย

“ชั้นจะกลับเข้าห้องแล้ว  นายเองก็กลับไปห้องของนายซะ  เราต่างคนต่างอยู่ตกลงมั้ย”  พูดแล้วพยายามดิ้นให้หลุดจากวงแขนที่ดูจะเหนียวแน่นมากในวันนี้

“ม่ายยยอาววว  ชั้นจะไปนอนห้องนาย”  พูดแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างที่ชอบทำบ่อย ๆ

“ม่ายยยยด้ายยยยย  คิดว่าชั้นจะยอมง่าย ๆ รึไงเจ้าบ้า.........ปล่อยเดี๋ยวนี้”  ร่างเล็กร้องห้ามเสียงดังกว่าเก่าอย่างขัดใจแต่ก็ช้าไปเพราะคนตัวสูงกว่าเปลี่ยนจากการโอบกอดมาช้อนร่างบางขึ้นไปอุ้มอย่างรวดเร็วพร้อมกับพาเดินไปยังห้องที่เป็นเป้าหมายโดยไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของคนที่ถูกอุ้มอยู่แม้แต่น้อย

“ไอ้บ้า....แก่คิดจะทำอะไร.....ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะเฟ้ย...แก่ไปห้องชั้นไม่ได้นะ.....”  เจ้าตัวเล็กยังร้องประท้วงมาตลอดทางแถมด้วยการทั้งทุบทั้งหยิกคนที่กำลังอุ้มเข้าอยู่เป็นพัลวัน

“ถ้าเกิดปากแผลชั้นเปิดขึ้นมาอีกรอบนายจะต้องรับผิดชอบด้วยนะ”  คำขู่ของคนตัวสูงได้ผลร่างเล็กหยุดอาการประท้วงต่าง ๆ ลงแทบจะทันทีพลางเอ่ยถามเสียงสั่น ๆ

“นายวางชั้นลงก่อนเถอะนายยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ  เดี๋ยวแผลก็เปิดอย่างที่นายว่าหรอก”  น้ำเสียงฟังดูนุ่มนวลลงอย่างเห็นได้ชัดไม่เพียงเท่านั้นดวงตาคู่สวยเริ่มจะมีน้ำใส ๆ เอ่อคลอบาง ๆ

“ไม่เป็นไรหรอก  นายไม่ได้หนักมากมายอะไรแล้วมันก็ใกล้จะถึงแล้วด้วย”  พอพูดจบก็เดินมาถึงหน้าห้องพอดี

“ถึงแล้วก็วางชั้นลงซิ...”

“นายเอื้อมไปเปิดประตูซิจะได้เข้าไปข้างในกัน”  ร่างสูงเอ่ยบอกหน้าตายพลางยิ้มอย่างคนมีแผน

“ม่ายยยยยย.....ถ้านายไปปล่อยชั้นไม่เกรงใจนะ”  คนถูกอุ้มเริ่มโวยวายพร้อมกับระดมกำปั้นใส่คนตัวสูงแบบไม่ยั้งคราวนี้เค้าสามารถหลุดออกมาจากอ้อมแขนนั้นได้อย่างหวุดหวิดพอทรงตัวได้แล้วก็หันไปจะเอาเรื่องกับคนตัวสูงแต่ก็ต้องตกใจ  เพราะร่างสูงทรุดลงไปกองกับพื้นมือก็เกาะกุมบริเวณหน้าอกเอาไว้

“เนจิ....นายเป็นไงบ้าง ชะ...ชั้นเตือนนายแล้วนี่นา.....ขอโทษเจ็บมากมั้ย”  ร่างบางรีบเข้าไปดูอาการคนเจ็บอย่างร้อนลน

“นายใจร้ายมากเลยนะ.....นารูโตะ  คิดจะฆ่ากันเลยใช่มั้ย”  คนแกล้งเจ็บตัดพ้อด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกอาการน้อยใจพลางแอบลอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ก็ขอโทษแล้วไงชั้นไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ......”  ร่างบางที่ยังไม่รู้ตัวว่าถูกแกล้งก็เอ่ยอย่างสำนึกผิดเต็มที่

“นายต้องรับผิดชอบ”  พูดจบก็คว้าร่างงามตรงหน้าเข้ามากอดก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วก็อุ้มคนที่ไม่ทันระวังตัวเข้าห้องไปด้วยกัน  คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าโดนหลอกก็ตั้งท่าจะโวยวายอีกครั้งแต่คราวนี้คนชอบแกล้งไวกว่าเค้าวางร่างบางลงบนที่นอนหนานุ่มแล้วตัวเองก็คร่อมร่างคนขี้โวยวายเอาไว้ทันที  ทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลงในเวลาเพียงชั่วพริบตา  จากการกระทำนั้นของเนจิทำให้นารูโตะต้องรีบปิดปากตัวเองลงทันทีก็ไอ้เหตุการณ์แบบนี้มันเคยเกิดขึ้นกับเค้ามาแล้วนะซิ  ขืนพูดอะไรออกไปมีหวังต้องเปลืองตัวอีกตามเคยคิดได้แบบนั้นก็รีบเบือนหน้าหนีไม่สบตากับคนที่คร่อมร่างเค้าอยู่  ก็ไอ้แววตาแบบนั้นมันทำให้เค้าใจอ่อนได้ทุกที  และดูเหมือนเนจิเองก็จะจับความรู้สึกของร่างข้างใต้ได้จึงเอ่ยถามออกไป

“ทำไมคราวนี้ยอมเงียบง่าย ๆ  ไม่โวยวายต่อล่ะ”

“ขี้เกียจ.....”

“ถึงนายจะยอมง่าย ๆ แต่ก็ต้องโดนทำโทษ  ข้อหาที่ทำร้ายร่างกายคนเพิ่งฟื้นไข้อย่างชั้น”  ข้อหาเฉพาะกิจที่ถูกตั้งขึ้นมากระทันหันทำให้ร่างข้างใต้หันควับมามองอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“นายจะบ้าเรอะ  คนเพิ่งฟื้นไข้เค้าทำอย่างที่นายทำกันรึไงละ....”  ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นปากอิ่มสวยก็ถูกปิดด้วยปากเรียวของใครบางคน  อ้อยอิงและอ่อนหวาน  นุ่มนวลและอ่อนโยน  ช้านานกว่าที่เนจิจะยอมถอนริมฝีปากออกและขยับกายออกมานั่งข้าง ๆ ร่างเล็กแทน  ถึงร่างกายจะเป็นอิสระแล้วแต่ก็ยังนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ใบหน้าที่ร้อนผ่าว หัวใจที่เต้นแรง มันทำให้ร่างกายเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงไปซะอย่างนั้นเอง

“ชั้นขอเตือนนะถ้านายยังนอนอยู่แบบนั้นชั้นจะคิดว่านายยอมให้ชั้นทำอย่างว่านะ....นารูโตะ”  ได้ผลร่างเล็กรีบดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับขยับถอยหนีเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“ถ้านายทำ  คราวนี้ชั้นฆ่านายจริง ๆ แน่”  เจ้าตัวเล็กขู่เสียงหวาน

“งั้นชั้นขอทำก่อนค่อยยอมให้นายฆ่าดีมั้ย”  คนตัวสูงยังล้อไม่เลิก

“หยุดคิดไปเลยนะ......ไอ้บ้าคิดอะไรของนายเนี้ย”  พูดแล้วก็ขยับถอยห่างออกไปอีก

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า.........ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ชั้นไม่ทำตอนนี้หรอก”  แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่ไว้ใจมองคนตรงหน้าอย่างระแวดระวัง

……………………………..

……………………

…………….

ค่ำคืน......ที่ดาราดูพร่างพราย

ค่ำคืน......ที่เมฆคลายหลบซ้อนเร้น

ค่ำคืน......ที่สายลมพัดผ่านเย็น

ภาพที่เป็น...เห็นสัมผัส...จริงหรือลวง...