ตอนที่ 16 : สารภาพ
Chapter : 16
ท้องฟ้าที่มืดครึ้มดูน่ากลัว สายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง สายฟ้าที่พาดผ่านราวกับคมมีดที่หมายคร่าชีวิตผู้คน สิ่งเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในความรับรู้ของทั้งสองคนแต่อย่างใด
“อย่านะ.....นายกำลังเข้าใจผิด ชั้นไม่ได้คิด หรือทำอะไรอย่างที่นายเข้าใจเลย” ร่างน้อยพยายามอ้อนวอนคนตรงหน้าให้ละมือจากสิ่งที่เค้าคิดจะกระทำต่อไป
“พอแล้ว....ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว.....” ร่างสูงพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เค้ารู้มาตลอดว่าร่างบอบบางตรงนี้ให้ความรักความสำคัญกับคนที่จากไปมากแค่ใหน ยิ่งรู้ ยิ่งทำให้เจ็บปวด เค้าไม่สามารถจะช่วยอะไรร่างบางนี้ได้เลย แต่ก็ไม่อยากเห็นคน ๆ นั้นได้ในสิ่งที่มันต้องการ เค้ายินดีจะทำแม้จะรู้ผลอยู่แล้วก็ตาม ชีวิตของเค้ายอมแลกให้ได้เพื่อเจ้าตัวน้อยตรงหน้านี้
“หยุดเถอะนะเนจิ.....นายฟังชั้นก่อน.....ฟังชั้นพูดก่อน....ได้โปรด” ร่างเล็กยังคงอ้อนวอด้วยน้ำตานองหน้า สายฝนที่ต้องกระทบผิวหน้าแม้มันจะเย็บเฉียบแต่ในใจเค้าตอนนี้มันร้อนลนยิ่งกว่าโดนไฟเผาเสียอีก ร่างกายที่ถูกคาถาพันธนาการของอีกฝ่ายทำให้ขยับตัวไปใหนไม่ได้ เค้าไม่อยากเห็นภาพที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้ไป.......แล้วเนจิก็ปักมีดสั้นเข้าไปตรงตำแหน่งหัวใจของตนเองอย่างแรง.....เลือดสีแดงใหลรินลงมาเป็นทางยาวราวฝนเลือด ใหลนองเต็มพื้นบวกกับสายฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสายทำให้ดูเหมือนคนทั้งสองจมอยู่ในทะเลเลือดก็ไม่ปาน เหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อนารูโตะได้เห็นภาพตรงหน้า ร่างกายเหมือนถูกแช่แข็ง เหมือนโลกกำลังจะหยุดหมุน เนจิที่เลือดท่วมกายใช้มือข้างหนึ่งที่เปื้อนเลือดของตนเขียนอักษรเลือดคำว่า ผนึก ไว้บนแผลที่เนินไหล่ของนารูโตะ จากนั้นก็กลับมาประสานอินเพื่อผนึกคาถา
“ผนึก....”
ทันทีที่เนจิใช้คาถาผนึก ร่างบางก็รู้สึกร้อนเหมือนถูกไฟเผา ยิ่งเลือดของคนร่างสูงสัมผัสผิวกายของเค้ามากเท่าไหร่มันก็ยิ่งร้อน ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น เมื่อร่างกายขยับไม่ได้ความเจ็บปวดก็ดูจะมีชัยเหนือสิ่งอื่นใด
“อ๊ากกก.......” ร่างบางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง สายฝนไม่ได้ช่วยให้เค้ารู้สึกถึงความเย็นเลยแม้แต่น้อย พอเห็นคนตรงหน้าร้องด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น เนจิจึงคลายคาถาพันธนาการออกแล้วคว้าร่างนั้นขึ้นมากอดไว้ ตัวเค้าเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกันมันเป็นผลสะท้อนของคาถาที่ตัวเค้าจะได้รับหากทำการคลายคาถาให้ เป็นหนึ่งในเงื่อนไขของการคลายคาถาพลางรับรู้ได้ว่าเวลาที่ถูกใช้คาถากำกับร่างบางจะต้องเจ็บปวดถึงเพียงใหน เนจิขบกรามแน่นเพื่อข่มความเจ็บทั้งจากบาดแผลและผลสะท้อนของคาถา หยดเลือดเริ่มใหลซึมจากมุมปากของเค้า คาถาที่สะท้อนกลับมาที่ตัวเค้าเองมันไปกระตุ้นการไหลเวียนของเลือดในกายรวมทั้งจักระด้วยทำให้เลือดจากบาดแผลยิ่งหลั่งรินมากขึ้น แต่เค้าก็ยังไม่คลายอ้อมกอดจากร่างบอบบางตรงหน้าจนเวลาผ่านไปซักระยะเมื่อร่างน้อย ๆ หยุดอาการกระวนกระวายลงแล้วเค้าถึงได้เอ่ยบางอย่างออกมา
“ขอโทษนะ......ไม่ใช่ชั้นจริง ๆ ใช่มั้ย นายถึงได้ทรมานแบบนี้” เนจิรู้สึกได้ว่าเสียงร้องของนารูโตะในขณะนั้นมันเป็นเหมือนมีดนับพันนับหมื่นเล่มวิ่งเข้ามาทิ่มแทงหัวใจของเค้า เป็นเค้าเองที่ทำร้ายร่างน้อยนี้ให้เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม เป็นเค้าเอง....
“เน....จิ......ชั้น.....” ร่างในอ้อมกอดเรียกชื่อนั้นออกมาอย่างยากลำบาก พลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน
“ไม่ต้องพูดหรอก.......ชั้นขอโทษที่เห็นแก่ตัวมากขนาดนี้.....ชั้นทำให้นายต้องเจ็บปวดมากแบบนี้...ขอโทษนะ...ขอโทษจริง ๆ ” เลือดยังคงใหลออกมาอย่างไม่คิดที่จะหยุด มันทำให้ร่างกายของเค้าเริ่มจะอ่อนแรงลงอย่างช่วยไม่ได้ เนจิคลายอ้อมแขนของตัวเองออก ตอนนี้ร่างในอ้อมแขนของเค้าดูสงบลงกว่าเมื่อกี้แล้ว อย่างที่ท่านซึนาเดะบอกไว้...ถ้าเป็นคนอื่นจะไม่สามารถช่วยได้กลับจะยิ่งแย่ลงแต่นารูโตะก็ไม่ถึงตาย ส่วนคนที่ทำเพราะเห็นแก่ตัวอย่างเค้าก็ไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่ต่อไป.........สมควรแล้ว... ร่างบางที่หอบหายใจหนัก ๆ ลืมตาขึ้นมาสบสายตากับเค้า ขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่มีเสียง มันยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งเจ็บปวดทรมาน เค้าทำอะไรลงไป ร่างเล็ก ๆ ที่ตอนนี้แทบไม่เหลือเสื้อผ้าปกปิดร่างกายเริ่มสั่นเพราะผลของคาถาบวกกับสายฝนที่ตกลงมา มือเรียวสวยเกาะกุมชายเสื้อของร่างสูงไว้แน่นเหมือนกับว่าถ้าเพียงเผลอปล่ยอมือไปก็จะสูญเสียคนตรงหน้านี้ไปตลอด เนจิก้มลงจูบหน้าผากกลมมน....ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เค้าจะได้ทำแบบนี้ ตาเริ่มพร่ามัว ร่างกายที่เคยหนักอึ้งกลับรู้สึกเบาอย่างน่าประหลาด เวลาของเค้าที่จะอยู่กับคนตรงหน้าคงใกล้หมดแล้ว......ก็สมควร สมน้ำหน้าตัวเอง...
ร่างสูงเริ่มทรงตัวไม่อยู่ และค่อย ๆ ทรุดลงไปกองกับพื้นที่นองไปด้วยเลือดของเค้าเอง นารูโตะรับรู้ได้ถึงร่างกายของคนตรงหน้าจึงพยายามพยุงกายรับน้ำหนักไว้แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะน้ำหนักของเนจิมีมากกว่าประกอบกับร่างกายของเค้าที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง จึงถูกร่างสูงล้มทับไว้ทั้งตัว
“เนจิ เนจิ ได้ยินชั้นหรือเปล่า เนจิ อดทนไว้นะ” ร่างบางร้องเรียกพร้อมกับพยายามดันร่างสูงออกแล้วพลิกตัวเองขึ้นมานั่งได้ในที่สุดถึงจะทุลักทุเลไปบ้างก็ตาม ลมหายใจของร่างบนตักมันแผ่วเบาลงทุกที ๆ ยิ่งมันเบาลงมากเท่าไหร่ ก็เหมือนจะทำให้หัวใจของเค้าเต้นช้าลงไปเท่านั้น
“อดทนไว้นะ....อดทนไว้.....อย่าเป็นอะไรนะเนจิ.....อย่าเป็นอะไรนะ” ร่างบางพูดซ้ำไปซ้ำมา มือน้อย ๆ ไล่ไปตามใบหน้าคมของชายหนุ่มที่บัดนี้กลับกลายเป็นขาวซีด ดวงตาสีมุขที่เคยจ้องมองเค้าด้วยความอ่อนโยนกลับปิดสนิท ผมสีดำยาวสลวยบัดนี้กลับแผ่สยายอยู่เต็มตักของเค้า เลือดที่ใหลจากแผลที่อกยังคงไม่ยอมหยุดเช่นเดียวกับสายฝน เค้าพยายามกดบาดแผลไว้แต่เหมือนไม่ช่วยอะไร ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ยังรู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัวแต่เค้าไม่สนใจพยายามข่มความเจ็บปวดนั้นไว้เต็มที่
“อย่าทิ้งชั้นไว้แบบนี้...เนจิ...อย่าทิ้งชั้น...” ร่างน้อยพยายามร้องเรียกร่างที่นอนนิ่งอยู่บนตักตนเอง น้ำตาที่ล่วงหล่นปะปนไปกับสายฝนใหลลงมาอาบสองแก้ม เนจิพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ชาหนึบไปทั่วร่าง
“นา..รูโตะ” แค่เพียงจะเอ่ยออกมาก็เหมือนร่างกายมันจะแหลกเป็นชิ้น ๆ ด้วยความเจ็บปวดที่ร่างกายแบกรับ
“ไม่ว่านายจะรู้หรือเปล่า....แต่ชั้นก็อยากจะบอกกับนาย.....อยากบอกมาตลอด....แค่นายเท่านั้น..”
เนจิพยายามเอ่ยสิ่งที่เก็บไว้ในใจออกมาก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้บอกออกไป ไม่ว่าคนตรงหน้าจะคิดหรือรู้สึกอย่างไร เค้าก็อยากจะบอก....เป็นครั้งแรก.....และครั้งสุดท้าย...พลางเอื้อมมือไปเกาะกุมมือบางที่วางทาบทับอยู่บนแผลของเค้าไว้ หัวใจของเค้ามีไว้ให้แค่คน ๆ นี้เท่านั้น เท่านั้นจริง ๆ
“ชั้นรักนายมาตลอด....นารูโตะ....จะรักแค่นาย....จากนี้ตลอดไป...” คำสารภาพที่ถูกเอ่ยออกมามันทำให้หัวใจของคนได้ฟังยิ่งเจ็บปวด เป็นดั่งคำสัญญาว่าจะรักเพียงคน ๆ นี้ตลอดไป ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าคน ๆ นี้รู้สึกอย่างไรกับเค้า แต่ไม่เคยคิดว่าคน ๆ นี้จะรักเค้ามากถึงเพียงนี้ เพราะรักจึงไม่อยากสูญเสีย เพราะรักจึงได้ตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ลงไป ทั้งหมดก็เพราะตัวเค้าทั้งนั้น ความรู้สึกที่ทั้งยินดี ทั้งเจ็บปวด และอบอุ่นในหัวใจตอนนี้มันสามารถเรียกว่า รัก ได้หรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นเค้าเองก็คงรักคน ๆ นี้มากเช่นกัน ถึงได้รู้สึกว่าไม่อยากสูญเสียคน ๆ นี้ไป
“ชั้นรู้....เนจิ....ชั้นเองก็ระ....” นารูโตะรู้สึกว่าร่างบนตักของเค้าเหมือนจะนิ่งเงียบไปไม่มีการตอบสนองอีกแล้ว หัวใจกระตุกวาบ ความรู้สึกเจ็บเหมือนใจจะขาดแบบนี้มันคืออะไร
“ไม่นะ....เนจิ.....ไม่นะ ชั้นยังไม่ได้บอกนายเลย นายจะทิ้งชั้นไว้แบบนี้ไม่ได้นะ นายตื่นมาฟังชั้นก่อนสิ เนจิ เนจิ ได้โปรด...” ร่างบางพยายามร้องเรียกแต่เสียงของเค้าก็คงไม่อาจไปทัดทานมัจจุราชที่รอคอยชีวิตคน ๆ นี้อยู่ได้ ชีวิตของเค้าจะสูญเสียสิ่งสำคัญไปอีกแล้วหรือ ดวงตาคู่สวยเอ่อนองไปด้วยหยาดน้ำตาผสมปนเปไปกับสายฝน ร่างเล็ก ๆ นั่งกอดชายหนุ่มไว้แน่น ความสูญเสีย.....เค้าต้องพบเจออีกเท่าไหร่ ความเจ็บปวดต้องทนไปอีกนานแค่ใหน ชะตาที่เค้าไม่เคยเชื่อว่าจะกำหนดชีวิตของเค้าได้ เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายเค้าเสียที...ถึงจะได้รับการยอมรับ ถึงจะมีชีวิตรอดแต่กลับต้องเสียคนที่รักไป นี่เค้าต้องพ่ายแพ้ให้กับชะตากรรมอย่างนั้นเหรอ..........นารูโตะร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่เค้าเองก็ไม่รู้ แต่ที่รับรู้ได้ก็คือตอนนี้ในหัวของเค้ามันมีแต่คำว่า สูญเสีย ตะโกนก้องอยู่เต็มไปหมด เค้ากำลังจะสูญเสียอีกครั้ง.....
“ทำไมไม่ฟังกันบางละ ชั้นไม่ได้คิดจะออกไปหาหมอนั่น ไม่ได้คิดจะไปจากหมู่บ้าน และไม่เคยคิดที่จะจากนายไปเลยนะ.....เนจิ” ร่างบางเอ่ยตัดพ้อกับร่างที่นอนนิ่งบนตักตนเอง ฝนเริ่มขาดเม็ดแล้วเหมือนกับเส้นใยชีวิตของใครบางคนก็ใกล้จะขาดลงไปเหมือนกัน มือบางที่กดบาดแผลตรงหน้าอกไว้แทบสัมผัสการเคลื่อนไหวตรงหน้าอกไม่ได้เลย
“นายจะได้ยินที่ชั้นบอกหรือเปล่าชั้นก็ไม่รู้....แต่ชั้นเองก็อยากจะบอกนายเหมือนกัน.....อยากจะบอกแค่นายเท่านั้น..........ชั้นก็รักนาย....เนจิ” วาจาที่เอื้อนเอ่ย ดั่งคำสัญญาว่าจะรักคน ๆ นั้นตลอดไปเช่นกัน น้ำตาที่เคยไหลรินลงมาไม่ขาดสายบัดนี้กลับเหือดแห้งเหมือนกับหัวใจของเค้าตอนนี้ มือบางเปลี่ยนหน้าที่จากที่คอยกดบาดแผลมาเป็นเกาะกุมมือของร่างสูงไว้ ถ่ายทอดความรู้สึกที่มีให้และที่ได้รับทั้งหมดไปยังร่างสูง ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้มที่แสนเจ็บปวด
“ถ้าไม่มีนาย.....ชีวิตชั้นก็ไม่มีความหมายกับใครอีกแล้ว...นายไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะว่าชั้นไม่เคยโกรธนายเลย....ไม่เคยซักครั้ง...” เมื่อหัวใจไร้นิยามของการคงอยู่อะไรก็ไม่สำคัญอีกแล้วร่างบางเองรู้สึกเหมือนอุณหภูมิในร่างกายจะลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว สติของเค้าเองก็เลือนลางลงทุกทีจากนั้นจึงค่อย ๆ ซบหน้าตัวเองลงกับแผ่นอกกว้างของร่างบนตักเสียงหัวใจเต้นเบาลงทุกทีแล้ว เค้าเองก็เหมือนจะประคองสติไว้ไม่ได้อีก....
“ชั้นอยากไปกับนายนะ ได้รึเปล่า...เนจิ” แล้วสัมผัสทุกอย่างก็ดับวูบลงไม่สามารถรับรู้สิ่งรอบกายได้อีก
...................
เสียงคนพูดคุยกันดังบ้าง เบาบ้าง จับใจความไม่ได้ เสียงผู้คนวิ่งไปมาเหมือนมีอะไรเร่งด่วน ร่างที่เคยเจ็บปวด ก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลับรู้สึกเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้เค้าอยู่ที่ใหนกัน....พยายามจะลืมตาขึ้นมามองให้รู้ว่าตนเองอยู่ที่ใหน แต่ภาพที่เห็นก็พร่าเลือนเกินกว่าจะบอกได้.....แล้วสติก็ดับวูบลงไปอีกครั้ง
“รู้สึกตัวขึ้นมาได้สองวินาทีค่ะ”
“อืม.....คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ปล่อยให้นอนพักไปก่อนก็แล้วกัน อย่าเพิ่งให้อาหารล่ะ ให้แต่น้ำเกลือไปก่อน”
“ทราบแล้วค่ะ”
“งั้นฝากที่เหลือด้วยนะ”
........................
..............
......
สารภาพ.....ว่าในใจมันแอบรัก
สารภาพ.....ว่าที่ทักนั้นแอบเขิน
สารภาพ.....ว่าอยากอยู่เคียงคู่เดิน
อยากให้เธอ.....เป็นส่วนหนึ่งของ.....หัวใจ
*...*...*...*...*...*...*...*...*...*...*...*
หากจะ......เพียงวอนขอรอให้รัก
หากจะ......เพียงหาญหักใจที่หมอง
หากจะ......เพียงแค่น้ำตาที่เอ่อนอง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นัตจังก็อย่าเป็นอะไรไปนะ อดทนไว้
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาอยา่าพึ่งพรากทั้งสองคนไปสิไรท์หนูไม่เอาบทจบดราม่าของสองคนนนี้หรอดนะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รับไม่ได้อ่ะถ้าเนจิคุงต้องตายไปอ่ะ
เกิดอะไรขึ้น
อย่าไปน่ะ
อ่านแล้วแอบนำ้ตาซึมนะคะเนี่ย ตอนนี้น่ะ
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย เนจจี้ เนจจี้อย่าเป็นอะไรไปนะ TT0TT
หนูโตะรักเนจจี้นะ ไม่ได้จะไปหาเจ้าเกะสักหน่อย แงๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ทำเอาน้ำตาซึมเลยค่ะ เพื่อคนที่รักยอมให้กระทั่งชีวิต ฮึกๆ T^T
ไรเตอร์ขา รีบอัพนะคะ อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว เนจจี้จะเป็นยังไงนะ ฮืออออ T___T
ฝากไว้อีกสองตอนมันต้องอ่านต่อกันถึงจะได้อารมณ์
ก็เลยลงให้สองตอนติดกัน คือสองตอนนี้อารมณ์มันหัก
จากตอนก่อนหน้ามากทีเดียวนะฮ่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงานมาจนถึงตอนนี้
อาจจะสนุกน้อยไปหน่อย ก็ขอโทษด้วยแล้วกัน
และที่ต้องขอบคุณมาก ๆ เลยคือ คุณเหมียวซ่า
ที่ comment ให้ทุกตอนเลยขอบคุณมากฮ่ะ