ตอนที่ 15 : อารมณ์
Chapter : 15
เช้านี้อากาศแจ่มใสมากแต่คนเพิ่งหายป่วยกลับรู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปป่วยหนักอีกครั้ง อยากจะนอนต่ออีกซักหน่อยก็เมื่อคืน คุณชายเนจิท่านไม่ยอมบอกว่าเข้ามาในห้องของเค้าได้อย่างไร ถามเท่าไหร่ก็ไม่ตอบขู่ก็แล้ว อ้อนวอนก็แล้ววิธีใหนก็ไม่ได้ผล พอไล่ให้กลับก็ทำเป็นอิดออดอยู่นานแถมยังต้องเปลืองตัวให้มันกอดมันจูบไปฟรี ๆ อีกตั้งหลายครั้ง กว่าจะยอมกลับก็เกือบสว่างเค้าแทบไม่ได้นอนเลยแล้วนี่ชิกามารุยังมาเรียกแต่ไก่โห่ไม่รู้รึไงว่าเค้าเพิ่งหายป่วยเห็นใจกันบ้างซิเป็นความผิดของเจ้าเนจิคนเดียวเลย เจ้าตัวเล็กนึกบ่นคนเดียวในใจขณะเดินตามชิกามารุไปยังห้องทำงานของโฮคาเงะ ชิกามารุเคาะประตูก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้อง ภายในนั้นมีคนยืนรออยู่ก่อนแล้ว ครูคาคาชิ ซากุระ ซาอิ สงสัยมีภารกิจถึงได้เรียกรวมทีมแต่เช้าแบบนี้…..
“นารูโตะนายคิดหรือยังว่าจะให้ใครมาช่วยตัวเอง” คำถามยิงตรงจากโฮคาเงะทรงโตส่งมาให้ทันทีที่นารูโตะเข้ามายืนในห้อง
“ยังครับ...” นารูโตะตอบตามตรง
“ถ้าอย่างนั้นก็แย่หน่อย เพราะมันมีข้อจำกัดเรื่องเวลาด้วย” ซึนาเดะบอกด้วยแววตากังวล
“เวลา ??? ทำไมมีเวลามาเกี่ยวด้วยละครับ” ชิกามารุถามเพราะยังไม่แน่ใจ
“คืนเดือนมืดที่จะถึงนี้คือเส้นตายของเธอนารูโตะ”
“อีกแค่สิบห้าวันเองเหรอค่ะ ทำไมเร็วอย่างนี้ละ” ซากุระร้องอย่างตกใจ
“ใช่...ถ้าไม่รีบคลายคาถากำกับภายในเวลาที่กำหนดตัวนายก็จะตกอยู่ภายใต้คาถาของมันไปตลอด ต่อให้มีจิ้งจอกเก้าหางอยู่ในตัวก็เถอะ.....มันมีแต่จะทำให้นายไปสบายเร็วขึ้นก็เท่านั้น” ซึนาเดะเอ่ยในสิ่งที่กังวลใจให้ทุกคนได้รู้ร่วมกัน
“งั้นที่เรียกพวกเรามาที่นี่เพื่ออะไรละครับ” คาคาชิร้องถาม
“เพราะชั้นจะบอกวิธีที่จะคลายคาถากำกับนั้นให้นะซิ ส่วนที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของพวกเธอเองว่าจะไปหาใครมาช่วย หรือจะทำยังไงให้นารูโตะรอดจากปัญหาคราวนี้”
“แล้ววิธีละครับ..”
“วิธีก็คือ...............????”
“ห๊าาาา......” ทุกคนอุทานด้วยความตกใจจะมีเพียงแค่เจ้าตัวต้นเหตุเท่านั้นที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นไม่ออกอาการใด ๆ
“ต้องทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอค่ะ” ซากุระร้องถามเพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“มันเป็นวิชาต้องห้ามที่โอโรจิมารุคิดค้นขึ้นมานี่นา”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ผมขอตัวก่อนนะครับ” ตัวต้นเหตุพูดจบก็เดินออกไปเงียบ ๆ
“แล้วถ้าให้คนอื่นที่ไม่ได้มีเงื่อนไขพิเศษนั้นช่วยละครับผลจะเป็นยังไง” คาคาชิลองถามดูเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง
“มันไม่ได้ผลหรอกมีแต่จะส่งผลร้ายกับคนที่โดนคาถาเสียมากกว่า แต่ก็ไม่ถึงตายหรอก...แค่เกือบเท่านั้น”
นารูโตะเดินเหม่อออกมาจากห้องทำงานของโฮคาเงะโดยไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้าง จึงไม่ได้สังเกตุถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองตรงมายังเค้าด้วยความสงสัยและกังวล จนร่างบางหายลับไปตรงมุมตึกไม่ไกลนัก….
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ....ทำไมนายถึงทำหน้าแบบนั้น” ชายหนุ่มผมยาวเอ่ยถามราวกับว่าคนที่เดินหายไปจะได้ยินและตอบกลับมาถึงปัญหานั้น เค้ายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกพักใหญ่ก่อนจะเดินจากไปยังจุดนัดหมาย
“รอนานมั้ย....เนจิ...ขอโทษที่มาช้าพอดีว่ามีเรื่องนิดหน่อย” เท็น เท็น พูดไปหอบไป
“ไม่นิดหน่อยนะครับ เรื่องใหญ่เลยทีเดียวละครับ” ลี รีบแย้ง
“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ.....พวกนายไปได้ยินอะไรมาล่ะ” เนจิรีบพูดดักทางเพื่อนร่วมทีมทันที
“ก็เรื่องวิธีคลายคาถาที่ตัวนารูโตะนะซิมันมีปัญหาเยอะเลยทีเดียว” คนฟังขมวดคิ้วอย่างสงสัยมันมีเรื่องอะไรที่เค้าไม่รู้อีกเหรอเมื่อคืนเจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้บอกอะไรนี่นา
“แล้วมันมีอะไรเหรอ” เนจิเอ่ยเร่ง
“ก็วิธีแก้มันต้อง....เอ่อ.....คือมันต้อง...........” ทั้งสองจึงบอกเรื่องเงื่อนไขในการคลายคาถากับคุณสมบัติของคนที่จะมาช่วยรวมถึงกำหนดเส้นตายให้เนจิฟังทั้งหมด
“ใครเป็นคนบอกเรื่องนี้ ????” หลังจากฟังจบคนฟังก็เริ่มกระวนกระวาย
“คุณซากุระครับเมื่อกี้ระหว่างทางมาที่นี่เราเจอกับทีมของครูคาคาชิ ก็เลยรู้เรื่องทั้งหมดนี้ละครับเนจิ” ลีตอบเสียงดังฟังชัด
“แต่เหมือนพวกนั้นเองก็รู้อยู่ว่าคนที่จะช่วยนารูโตะได้ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านแล้ว” เท็น เท็นเอ่ยตามที่ได้ยินมา
“เธอหมายถึงใคร....????” เนจิหันไปถามเสียงดุ
“ก็..ซา....”
“หยุดเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องพูดแล้ว” เนจิเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะรีบเดินจากไป
“ก็ถ้าไม่ใช่หมอนั่นแล้วยังจะมีใครที่นารูโตะให้ความสำคัญ แล้วเค้าคนนั้นก็เห็นว่านารูโตะสำคัญอีกล่ะ ถึงจะอยู่ห่างกันก็ตาม...” เท็น เท็น ตะโกนไล่หลังเนจิไป
ไม่ใช่ว่าเค้าจะไม่รู้แต่ไม่อยากยอมรับว่าใครคนนั้นเป็นคนที่เจ้าตัวเล็กเฝ้าติดตามอยู่ตลอดมาจนถึงตอนนี้.....ทำไมล่ะ.....ขอให้เค้าเป็นคน ๆ นั้นแทนไม่ได้เหรอ.....แล้วภาพที่ร่างน้อยปฏิเสธเค้าเมื่อคืนก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด....เพราะยังรอคอยใครคนนั้นอยู่เสมอจึงไม่อาจให้ใครเข้าไปครอบครองพื้นที่ในหัวใจได้...ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บ
.............
หลายวันแล้วที่นารูโตะเก็บตัวเงียบไม่ออกไปใหนประกอบกับไม่มีภารกิจเลยไม่ได้ก้าวเท้าออกจากห้องไปใหนเลย มีเพื่อน ๆ แวะมาหาด้วยความเป็นห่วงพยายามคิดหาวิธีช่วยต่าง ๆ นานาแต่ก็ไม่เข้าท่าเลยซักวิธี เค้าเลยปฏิเสธไป ไม่ใช่ว่าเค้าไม่เข้าใจเพราะรู้ดีว่าไม่มีวิธีใหนนอกจากต้องทำแบบนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ตัวเค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร......ก่อนหน้านี้เค้าพยายามที่จะตามหาใครคนนั้นแทบพลิกแผ่นดินเพื่อที่จะได้เห็น พบเจอ พูดคุย แต่พอโอโรจิมารุจะมาพาเค้าไปหาใครคนนั้นจริง ๆ เค้ากลับไม่อยากไป.....ทำไมกันนะ... ตอนนี้เค้าเหลือเวลาอีกไม่กี่วันแล้ว ร่างบางนั่งมองพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวคมสวยบนฟากฟ้าที่มืดมิด เคยมีใครบางคนบอกเค้าว่าหากมองเห็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวบนท้องฟ้าในยามที่จิตใจหม่นหมอง มันก็เหมือนถูกคมเขี้ยวของราตรีฟาดฟัน ถ้าหากเป็นจริงจิตใจของเค้าคงกำลังหม่นหมองอยู่สินะเค้าถึงได้รู้สึกเหมือนมีมีดมากรีดลงบนหัวใจแบบนี้....แล้วก็ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย
............................
ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปนานแล้วแต่ร่างของใครบางคนยังคงฝึกฝนต่อไปอย่างไม่หยุดหย่อน เนจิอยู่ฝึกที่นี่คนเดียวจนดึกดื่นมาหลายคืนแล้วคืนนี้ก็เช่นกัน เสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วพร้อมกับเมฆครึ้มที่ลอยมารวมตัวกันทำให้เค้าต้องหยุดการฝึกในค่ำคืนนี้เพราะดูท่าว่าฝนคงจะตกลงมาในไม่ช้านี้ ระหว่างทางที่เค้ากำลังจะกลับก็รู้สึกเหมือนเห็นเงาคนเคลื่อนไหวอยู่ไกล ๆ จึงตัดสินใจปลุกเนตรสีขาวขึ้นมาในทันทีเพราะถ้าเป็นศัตรูเข้าก็จะได้ชิงลงมือก่อน แต่สิ่งที่เค้าได้รับรู้ในเวลาต่อมาทำให้เค้ายิ่งประหลาดใจเจ้าของเงาน่าสงสัยกลับกลายเป็น.....นารูโตะ
ระยะห่างระหว่างเค้ากับนารูโตะมีมากพอควรเนจิจึงเร่งความเร็วเพื่อที่จะตามคนข้างหน้าให้ทัน แต่เส้นทางที่คนข้างหน้ากำลังมุ่งไปนั้นมัน......ไม่จริงใช่มั้ย........คนตรงหน้าคิดจะทำอะไรกันแน่…….
นารูโตะมาหยุดอยู่ที่หน้าน้ำตกขนาดใหญ่มีรูปปั้นบุรุษสองคนหันหน้าเข้าหากัน.......ใช่แล้วที่นี่คือ น้ำตกของผาสิ้นสุด [ชื่อไทยมันเขียนอย่างนี้มั้ยนะ : ไรท์เตอร์] ร่างบางยืนนิ่งอยู่นานเหมือนจะหวนคิดถึงอดีตที่ผ่านมา สถานที่แห่งความทรงจำของเค้า....เค้าได้สูญเสียคนสำคัญในชีวิตคนหนึ่งไปที่นี่ ขณะกำลังจะก้าวเดินไปข้างหน้าก็ต้องหยุดชะงักเพราะมีเสียงใครคนหนึ่งเรียกเค้าไว้
“นารูโตะ………นายคิดจะไปใหน” ชายหนุ่มผมยาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงกร้าว
“เนจิ....นายมาได้ยังไง” ร่างบางถามออกไปเพราะตกใจที่จู่ ๆ คนตรงหน้าก็มาโผล่ที่นี่พร้อมกับเค้า
“นายคิดจะทำอะไร...คิดจะออกไปหามันใช่มั้ย...มันสำคัญกับนายมากจริง ๆ สินะ” เนจิไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับตะคอกถามร่างบางกลับมาด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะคุกรุ่นขึ้นเรื่อย ๆ
“เนจิ....นายฟังชั้นก่อนซิ...ชั้นอธิบายได้นะ” ร่างเล็กพยายามอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะคนตรงหน้าเวลานี้คงไม่ยอมรับฟังง่าย ๆ แน่
“จะแก้ตัวงั้นเหรอ....นายทำแบบนี้มันไม่เหมือนกับนารูโตะที่ชั้นเคยรู้จัก....นายจะยอมทิ้งหมู่บ้านเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอดอย่างนั้นเหรอ....” ได้ฟังดังนั้นก็ให้รู้สึกเจ็บแปลบ ความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ มันปะทุขึ้นมาอย่างรวดเร็วที่คนตรงหน้าไม่เชื่อใจเค้า
“นายคิดว่าชั้นจะทำอะไรล่ะ....เนจิ” ร่างเล็กเอ่ยตัดพ้อ
“ชั้นรู้ว่านายไม่เคยลืมใครบางคนที่สูญเสียไป และยังคงเฝ้าติดตามจนถึงตอนนี้แล้วตอนนี้นายก็มีโอกาสที่จะได้พบกับคน ๆ นั้นแล้ว นายก็เลยเลือกที่จะไปหามัน เลือกที่จะทรยศหมู่บ้านเพื่อให้ตัวเองรอดใช่มั้ย” ร่างสูงพูดออกไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเค้าเพียงหวังว่าซักวันเจ้าตัวเล็กจะยอมเปิดใจให้กับเค้าบ้างแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าความหวังของเค้าถูกร่างบางตรงหน้าทำลายจนสิ้น....ไม่มีวันที่เค้าจะได้รับความรู้สึกแบบนั้นจากเจ้าตัวเล็กเลย...
“ชั้นไม่ปล่อยให้นายไปหามันง่าย ๆ หรอกนะ”
“แล้วนายจะทำอะไรได้....นายจะหยุดชั้นงั้นเหรอ” ร่างบางเอ่ยประชดประชัน
“ชั้นจะทำมากกว่านั้นนะซิ” พูดแล้วก็ตรงเข้าไปกระชากร่างบางตรงหน้าเข้ามาใกล้แล้วบดริมฝีปากของตนลงไปบนริมฝีปากอิ่มสวยอย่างดุดัน มือไม้ก็เริ่มลุกล้ำจ้วงจาบต้องการครอบครองมากขึ้น ร่างเล็กถูกกดลงบนพื้นพร้อมกับร่างสูงที่ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว สัมผัสที่รุนแรงต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ใครคนเดิมที่เค้ารู้จักอีกต่อไป
“อืออ...” ร่างเล็กพยายามดันร่างสูงออกแต่ก็ไม่เป็นผลซ้ำร้ายมือสองข้างยังถูกคนตรงหน้ากดไว้กับพื้นอีกด้วย เมื่อร่างสูงปล่อยให้ริมฝีปากคู่นั้นเป็นอิสระก็หันไปซุกไซร้ตามซอกคอนวลโดยไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของคนข้างใต้
“หยุดนะ....เนจิ...บอกให้หยุดเดี๋ยวนี้” เมื่อร่างบางร้องหนักขึ้นเรื่อย ๆ เค้าจึงหันไปตะคอกเสียงดังด้วยความโกรธ
“ชั้นไม่ปล่อยให้นายออกไปหามันหรอก....ไม่มีทาง หรือถ้าจะไปนายจะต้องไม่มีอะไรเหลือไว้ให้มันอีกเลย” พูดแล้วก็กระชากเสื้อนอนตัวบางให้หลุดติดมือไป หัวใจของร่างเล็กก็แทบจะหยุดเต้นไปเสียตรงนั้น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอดวงตาคู่สวยแต่คนตรงหน้าไม่ได้สนใจกับประกบริมฝีปากกับเค้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกที่หนักหน่วงกว่าเดิมจากนั้นก็ไล่เรื่อยลงไปผ่านซอกคอนวลต่ำลงไปจนถึงเนินอกทุกที่ ๆ ไล่ผ่านไปร่างสูงจะฝากร่องรอยเอาไว้เหมือนจะประกาศความเป็นเจ้าของบนเรือนร่างนี้ ยิ่งลิ้นอุ่นนั้นลากต่ำลงไปมากเท่าไหร่น้ำตาของร่างบางก็ยิ่งใหลรินมากเท่านั้น
“เนจิ....อย่านะ...อย่า” ร่างเล็กร้องอ้อนวอนด้วยน้ำตานองหน้าเรี่ยวแรงที่ดูจะด้อยกว่าของตนในเวลานี้ ทำให้ไม่สามารถขัดขืนได้ แรงสะอื้นที่มีมากขึ้นเหมือนจะทำให้คนที่กำลังรุกเร้าอยู่นั้นสัมผัสได้ ร่างสูงก็ดูจะตกใจอยู่ไม่น้อยกับการกระทำของตนจนต้องชะงักการกระทำทั้งหมด สายฝนเริ่มโปรยปราย สายฟ้าแลบแปลบปลาบไปทั่ว ราวกับอารมณ์และความรู้สึกของคนทั้งสองในเวลานี้ที่กรุ่นโกรธ และไม่เข้าใจ
“ทำไมนารูโตะ....นายรังเกียจชั้นมากขนาดนี้เลยเหรอ” น้ำเสียงตัดพ้อเอ่ยออกมาจากใจ
“อย่าทำกับชั้นแบบนี้เลย...” น้ำตายังคงใหลรินจากดวงตาคู่สวย น้ำเสียงอ้อนวอนกึ่งปฏิเสธจากร่างข้างใต้มันทำให้เนจิเจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งใหน ๆ........แล้วสายฟ้าก็ฟาดลงมาบริเวณยอดไม้ใกล้ ๆ เป็นเหมือนสัญญาณให้ใครบางคนได้ลงมือทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าเค้าจะทำมาก่อน
“ชั้นจะเป็นคนช่วยนายเอง......ถึงนายจะไม่ต้องการแต่ชั้นก็จะทำมัน.....ชั้นจะไม่ยอมให้นายจากไปแบบนี้แม้ต้องแลกด้วยชีวิตชั้นก็จะทำ” ร่างสูงก้มลงมากระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู พอได้ยินแบบนั้นแล้วหัวใจของนารูโตะมันเหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ....ร่างสูงตรงหน้าคิดจะทำอะไรเค้ารู้ดีแล้วเค้าก็จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด พยายามจะดิ้นให้หลุดแต่ทว่าเนจิใช้คาถาพันธนาการกับเค้า ปากก็ร้องห้ามด้วยความตกใจ
“ไม่ได้นะ.....นายจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ...ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้เนจิ.....อย่าทำนะ....ปล่อย....บอกให้ปล่อยไอ้บ้าเนจิ...อย่านะ....อย่า” ช้าไปแล้วเนจิคว้ามีดสั้นออกมาถือไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว สายตาสีมุขที่ดูมุ่งมั่นในยามปกติแต่ในเวลานี้มันกลับยิ่งดูจริงจังจนน่ากลัว....เค้าตัดสินใจแล้วใครก็หยุดเค้าไม่ได้ ถึงเค้าจะไม่ใช่คน ๆ นั้น แต่การกระทำทั้งหมดจากนี้ไปเค้าจะทำเพื่อร่างเล็กนี้.....อย่างเต็มใจ.....
............................
...............
.......
แรงอารมณ์......ที่ถูกส่งผ่านสัมผัส
แรงอารมณ์......ที่ผูกมัดจากส่วนลึก
แรงอารมณ์......ที่บ่งบอกความรู้สึก
จิตสำนึก.....ความรัก.....ความต้องการ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เนจินายจะทำอะไรนารูโตะน่ะ
ว่าแต่เงื่อนไขคืออะไรกันแน่ ทำไมต้องเล่นมีดด้วย- -?
กรี๊ดดดดดดดดดดด เนจจี้ทำไรหนูโตะ อย่านะคะ อย่า อย่า.....อย่าช้าสิ (เฮ้ย ไหงพูดงี้ = [ ] =!! / โตะ)
แล้วเงื่อนไขที่ว่านี่อะไรกันนะ? หรือว่าหนูโตะต้องโดนจับกดก่อน = [ ] =!!!!
เนจจี้คุง อย่าเล่นมีดสิ อันตรายนะ ไม่เอาๆ อย่าบอกนะว่าเนจจี้เป็น S น่ะ = [ ] =!!!! (แอ่ก / โดนมวยอ่อนอัด)