ตอนที่ 12 : ติดตาม
Chapter : 12
มิซึกิอาศัยจังหวะที่ทุกคนให้ความสนใจกับร่างบางที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของพ่อหนุ่มผมยาว วิ่งไปที่มุมห้องอีกฝั่งที่มืดมิดทันทีแต่ทว่า เท็น เท็น ก็ปล่อยโซ่ออกมารั้งตัวเค้าไว้เสียก่อนที่จะวิ่งไปถึงเป้าหมาย เพราะจิตใจที่อ่อนแอในยามที่รู้สึกว่าตนเองสิ้นหนทางความมืดที่อยู่ภายในจิตใจก็ปลุกให้พลังบางอย่างที่แอบแฝงอยู่ภายในตื่นขั้นมาอย่างง่ายดาย อักขระสีดำแผ่ออกมาจากบริเวณหน้าออกกระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว ร่างกายของมิซึกิกำลังเปลี่ยนไปกลายเป็นสัตว์รูปร่างประหลาดใบหน้าที่เคยหล่อคมกลับกลายสภาพเป็นเหมือนใบหน้าสุนัข แขนและขาที่มีขนาดใหญ่ขึ้นกลับปรากฏลวดลายเหมือนเสือ แถมด้วยหางที่งอกออกมาก็มีลักษณะคล้ายกับหางของแมงป่อง สภาพโดยรวมก็กลายเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ประหลาดไป
“หมอนี่ก็มีอักขระของโอโรจิมารุด้วยงั้นเหรอ” ซากุระเอ่ยด้วยความแปลกใจ
“ถ้าไม่มีก็คงจะแปลกไปหน่อยเพราะคนที่ติดต่อกับโอโรจิมารุส่วนใหญ่แล้วก็ได้รับอักขระกันทั้งนั้น” คาคาชิเอ่ยตอบ
“แล้วนี้กลายเป็นตัวอะไรละเนี้ย พิลึกจริง ๆ เลย” มิซึกิในร่างที่ใช้อักขระกระโจนเข้าใส่คาคาชิอย่างรวดเร็วและรุนแรงทั้ง ๆ ที่ยังถูกโซ่รั้งไว้ เมื่อคาคาชิโดดหลบได้อย่างหวุดหวิด ก็เบนเป้าหมายไปที่คนอื่นแทน เท็น เท็นจึงเพิ่มโซ่เข้าไปรัดไว้อีกหลายเส้น คนอื่น ๆ ก็เข้ามาช่วยกันดึงโซ่ไว้ระหว่างที่คาคาชิเตรียมพันปักษา แต่ดูเหมือนแรงของมิซึกิในร่างอักขระจะมีมากกว่าทุกคนจึงถูกเหวี่ยงกระเด็นกันไปคนละทิศคนละทาง
“นี่มันมีแต่สัญชาติญาณของสัตว์เท่านั้น จิตสำนึกของความเป็นคนหายไปหมดเลยสินะ” ซากุระเอ่ยขึ้น
“จักระก็ดูสับสนไปหมด” คาคาชิที่ใช้เนตรวงแหวนมองดูกล่าวเสริม
“แล้วเราจะหาทางโจมตียังไงล่ะค่ะ เข้าใกล้ตัวมันไม่ได้เลย” คาคาชิเองก็หนักใจอยู่เหมือนกันเพราะจะใช้เนตรวงแหวนดูดให้หายไปเหมือนอย่างที่ทำกับลูกสมุนของมิซึกิก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ เค้าสูญเสียจักระไปมากพอดูแถมร่างกายอาจทนกับคาถาได้ไม่นานอีกด้วย ระหว่างที่กำลังใคร่ครวญอยู่นั้น เสียงหนึ่งก็ดังบอกมา
“ทุกคนช่วยเบนความสนใจของมันให้หน่อยได้มั้ยครับ” เนจิเอ่ยขึ้นหลังจากที่พิงเจ้าตัวเล็กไว้กับผนังด้านหนึ่งเรียบร้อยแล้ว
“คิดว่าจะได้ผลรึเปล่า” คาคาชิร้องถามขอความมั่นใจ
“ครับ” เนจิก็ตอบด้วยความมั่นใจเช่นกัน
“งั้นถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกด้วย”
“ได้ทุกเมื่อครับ”
“งั้นก็ไปทำให้มันจบ ๆ กันซะทีพวกเรา” คาคาชิร้องบอกทุกคนให้เข้าไปพร้อมกันทีเดียวแล้วความวุ่นวายเล็ก ๆ ก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อพวกพ้องทำหน้าที่ในการหลอกล่อ เนจิก็ใช้มวยอ่อนหยุดการไหลเวียนของจักระตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย ในที่สุดร่างของมิซึกิก็ค่อย ๆ กลับคืนเป็นปกติแต่ผลข้างเคียงของอักขระที่ร่างกายเกินจะแบกรับพลังมหาศาลได้ จึงได้เปลี่ยนสภาพจากชายหนุ่มรูปงามให้กลายเป็นชายชราอายุเฉียดร้อย
“นี่มันอะไรกัน......ทำไมเป็นแบบนี้...ใหนบอกว่าด้วยพลังนี้จะทำให้ข้าแข็งแกร่งไม่มีใครต้านทานได้ยังไงละ แล้วทำไม....ทำไม” มิซึกิที่คลุ้มคลั่งเริ่มตะโกนด้วยเสียงอันแหบพร่า ทั้งด่าทอ สาปแช่ง ผู้ที่ทำให้ตนเองตกอยู่ในสภาพที่ทุกข์ทรมานเช่นนี้ กระทั้งแม้จะหายใจก็ยังทำได้ยากยิ่ง แต่ก็ยังไม่ลดละที่จะเอ่ยคำผรุสวาสต่อไป
“ไอ้สารเลวโอโรจิมารุ.....ออกมาเดี๋ยวนี้นะ....แกหลบอยู่ที่ใหน.....ออกมา” พร้อมกับเสียงหัวเราะแหบห้าวที่คุ้นหูยิ่งนักดังก้องไปทั่ว
“คนที่อ่อนแอไร้ค่าอย่างเจ้าได้เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้วไม่ใช่รึ” โอโรจิมารุเอ่ยตอบมาแต่ยังไม่ยอมปรากฏตัว
“อย่ามัวแต่หลบ ๆ ซ่อน ๆ กันอยู่เลย.....โอโรจิมารุ” คาคาชิร้องทักไปในเงามืด
“ข้าไม่ได้มีธุระกับพวกเจ้า.....เหตุใดจึงต้องพบหน้า....แต่คนที่ข้าต้องการก็คือ...” พอสิ้นเสียงร่างงูขาวขนาดใหญ่ที่จู่ ๆ ก็โผล่ออกมาโฉบเอาร่างบางที่นอนพิงอยู่กับผนังด้านหนึ่งไปอย่างรวดเร็ว
“นารูโตะ......” เนจิอุทานด้วยความตกใจ
“ชั้นมารับตัวนารูโตะตามที่เคยบอกไว้ไงล่ะ” ร่างงูขาวขนาดใหญ่ได้แปรเปลี่ยนเป็นร่างของโอโรจิมารุยืนอยู่โดยมีร่างบางอยู่ในอ้อมแขนนั้น
“โอโรจิมารุ.........ปล่อยนารูโตะเดี๋ยวนี้นะ” เนจิตะโกนก้อง
“ชั้นคงทำอย่างที่นายขอไม่ได้.....นารูโตะต้องไปกับชั้น” โอโรจิมารุเอ่ยด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“นายต้องการตัวนารูโตะไปทำไม....” คาคาชิร้องถามด้วยความแปลกใจ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่โอโรจิมารุให้ความสนใจและต้องการตัวมากที่สุดไม่ใข่นารูโตะ แต่เป็นใครอีกคนต่างหาก และตอนนี้ใครคนนั้นก็อยู่กับโอโรจิมารุแล้ว แล้วตอนนี้โอโรจิมารุกลับต้องการตัวนารูโตะ
“ฮึ ฮึ ฮึ นายจะรู้ไปทำไม คาคาชิ รู้แล้วนายจะช่วยอะไรได้ล่ะ”
“นายจะไม่บอกก็ได้....แต่ต้องคืนนารูโตะมาเดี๋ยวนี้” เนจิประกาศกร้าวพร้อมกับพุ่งเข้าใส่อย่างลืมตัว แต่โอโรจิมารุก็หลบหลีกได้อย่างง่ายดาย ขณะนั้นร่างบางในอ้อมแขนของโอโรจิมารุ ก็เหมือนจะได้สติคืนมาเพียงแต่ยังคงชาไปทั้งตัวไม่สามารถขยับร่างกายได้ เปลือกตาที่หนักอึ้งพยายามจะเปิดขึ้นเพื่อมองดูคนที่กำลังโอบอุ้มเค้าอยู่ ภาพตรงหน้าพร่าเลือนไปหมด ได้ยินเสียงใครบางคนร้องเรียกมาแต่ความรู้สึกมันช่างเบาบางเหลือเกิน แล้วคนที่กำลังหลบหลีกการโจมตีอยู่ก็สัมผัสได้ถึงร่างกายของคนในอ้อมแขน
“ชั้นมารับเธอแล้วนะ.....นารูโตะ ถ้าเธอยอมไปกับชั้นดี ๆ ชั้นจะละเว้นพวกนี้ให้ก็ได้” โอโรจิมารุกล่าวเสียงเย็น
“.....อือ......” ร่างบางพยายามจะเปล่งเสียงพูดแต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด
“นารูโตะ....อย่าไปฟังมัน” ในความรู้สึกของนารูโตะเหมือนได้ยินเสียงของเนจิดังมาจากที่ไกล ๆ
“เน..จิ....” คำที่เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา มันทำให้หัวใจของเนจิเต้นแรงยิ่งขึ้น
“ไม่ได้น๊า....เธอต้องไปกับชั้นเท่านั้น” ว่าแล้วก็กลายร่างเป็นครึ่งคนครึ่งงูทำทีจะพุ่งเข้าหาพวกของเนจิ แต่แล้วก็วกกลับไปอีกด้านแล้วก็พุ่งผ่านผนังด้านนั้นออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว ทั้งหมดรีบตามออกไปด้านนอกก็แต่ดูเหมือนว่าบรรดาลูกสมุนของโอโรจิมารุจะมารอกันพร้อมหน้าอยู่ด้านนอกเพื่อขวางไม่ได้พวกนี้ตามไป
“ทางนี้เดี๋ยวพวกเราจะจัดการให้เอง ครูคาคาชิกับเนจิรีบตามนารูโตะไปเถอะค่ะ” ซากุระเอ่ยเร่ง
“งั้นก็ฝากด้วยแล้วกัน เสร็จแล้วก็รีบตามมาก็แล้วกันนะ” คาคาชิที่แบกร่างของมิซึกิมาด้วย เอ่ยก่อนที่จะตามนารูโตะกับโอโรจิมารุไป
ร่างบางที่ตอนนี้ถูกจับพาดบ่าเอาไว้เริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นร่างกายที่รู้สึกชาก่อนหน้านี่ก็ดีขึ้นสามารถขยับร่างกายได้บ้างถึงจะไม่เต็มร้อยก็ตาม คนที่แบกอยู่ก็รับรู้ได้เช่นกัน
“ปล่อยชั้น....” ร่างบางดิ้นรนหวังให้หลุดพ้นจากคนที่กำลังแบกเค้าอยู่ตอนนี้ เค้าไม่ได้อยากไปกับคน ๆ นี้ซักหน่อยถึงแม้ว่าถ้ายอมไปจะได้พบกับใครคนนั้นก็ตาม แต่ในใจของเค้าตอนนี้อยากกลับไปหาใครอีกคนมากกว่าคนที่กำลังไล่ตามเค้ามาอย่างไม่ลดละเช่นกัน เค้าต้องกลับไป....ต้องกลับไปหาคน ๆ นั้น อยากกลับไปกับคน ๆ นั้น คิดได้ดังนั้นร่างเล็กจึงพยายามรวบรวมจักระที่เหลืออยู่ทั้งหมดมาไว้ทีฝ่ามือ แต่โอโรจิมารุก็ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้ทำอย่างที่ใจคิด
“อยู่เฉย ๆ ดีกว่านะ” เค้าประสานอินอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้คาถาที่มีผลกับร่างที่เค้าแบกอยู่ นารูโตะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างจนต้องกรีดร้องออกมา
“อ๊ากกกกก....” ความรู้สึกเหมือนไหล่ขวาจะถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เจ้าโอโรจิมารุมันใช้คาถากับเค้าอีกแล้วสำนึกสุดท้ายก่อนสติจะดับวูบก็คือเค้าอยากกลับไปกับเนจิมากกว่าจะไปกับคน ๆ นี้ เนจิที่ตามมามองเห็นร่างบางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ก็ขบกรามเน่นด้วยความแค้นใจอย่างที่สุด แต่แล้วจู่ ๆ โอโรจิมารุก็หยุดวิ่งชะเฉย ๆ พลางหันกลับมาเผชิญหน้ากับพวกเค้าที่ไล่ตามมา
“พวกนายจะไม่ยอมปล่อยชั้นไปจริง ๆ ซินะ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว” คาคาชิที่ยังแบกร่างของมิซึกิไว้ร้องตอบ
“งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน....เรามาเล่นสนุกกันซักหน่อยเป็นมั้ย” โอโรจิมารุกลายร่างเป็นงูยักษ์อีกครั้งแต่คราวนี้งูยักษ์กลับมีสองหัว หัวหนึ่งเป็นร่างกายส่วนบนของโอโรจิมารุ ส่วนอีกหัวหนึ่งแลบลิ้นยาว ๆ ออกมาพันร่างบางเอาไว้พร้อมที่จะกลืนกินได้ทุกเมื่อ โอโรจิมารุเป็นฝ่ายเริ่มบุกก่อนคาคาชิโดดหลบได้อย่างคล่องแคล่วหลังจากโยนร่างของมิซึกิไปอีกทาง ทั้งสองฝ่ายพลัดกันรุกพลัดกันรับไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ ขณะที่เนจิเป็นฝ่ายบุกอยู่นั้นจู่ ๆ โอโรจิมารุก็มีอาการผิดปกติร่างงูยักษ์สองหัวสลายไปกลายเป็นร่างของโอโรจิมารุที่กำลังกระอักเลือดอย่างเอาเป็นเอาตาย เนจิจึงพุ่งตัวไปรับร่างเล็ก ๆ ที่กำลังร่วงลงมาไว้ได้ทันก่อนจะกระแทกกับพื้น
“ดูท่าว่านายเองก็ไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไหร่เลยนี่นา แล้วยังจะออกมาเดินเล่นไกล ๆ แบบนี้อีก.....มันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพนะ” ประโยคสุดท้ายของคาคาชิฟังอย่างไรก็ไม่น่าจะหวังดีอย่างที่พูดออกไป
“ฮึ ฮึ ฮึ...งั้น่ชั้นเองก็คงต้องบอกว่าวันนี้พวกนายโชคดี แต่คราวหน้าพวกนายจะไม่โชคดีแบบนี้อีก.....แค่ก ๆๆๆ” โอโรจิมารุพูดไปก็กระอักกระไอไปด้วย
“คงไม่มีคราวหน้าแล้วล่ะ เพราะโชคของนายจะหมดลงวันนี้” คาคาชิอัดพันปักษาเข้าใส่ชนิดไม่ให้ตั้งตัวได้เลยทีเดียว แต่โอโรจิมารุก็ยังว่องไวเพราะร่างที่รับพันปักษาเข้าไปเป็นเพียงร่างที่เค้าลอกทิ้งเอาไว้เท่านั้น
“หนีไปจนได้งั้นเรอะ” คาคาชิเอ่ยอย่างหัวเสียก่อนจะรีบไปดูนารูโตะ
“เป็นไงบ้างเนจิ”
“อาการไม่ดีเลยครับ จักระข้างในเริ่มต่อต้านกันเองถ้าร่างกายรับไม่ไหวอาจจะแย่ได้” เนจิกล่าวอย่างกังวลพลางโอบร่างบางไว้ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งภายในใจ
“ครูค่ะ......เนจิ......เป็นอะไรมั้ย” เสียงซากุระร้องถามมาแต่ไกล
“ก็ดี...แต่นารูโตะถ้าจะแย่” คาคาชิตอบ
“เรารีบกลับหมู่บ้านกันดีกว่าค่ะ”
“พวกเธอพานารูโตะกลับหมู่บ้านไปก่อน เดี๋ยวชั้นขอไปส่งท่านมิซึกิให้ถึงมือท่านไดเมียวเพื่อจบภารกิจก่อน แล้วจะรีบตามไป” ว่าแล้วก็เดินไปยังร่างของมิซึกิที่โยนทิ้งไว้ใกล้ ๆ
“แล้วพวกคนที่เค้ารวบรวมมาละครับจะทำยังไง” ลี ถามถึงพวกสมุนของมิซึกิที่ยังเหลืออยู่
“ถ้าไม่มีมิซึกิแล้วพวกนั้นก็คงแยกย้ายกันไปหาคนพึ่งพิงคนใหม่นั้นแหละ มันก็เป็นธรรมดาของคนนี่นา” คาคาชิตอบง่าย ๆ
“งั้นเราก็รีบกลับกันเถอะ”
ร่างบางพยายามลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบกับใบหน้าของคนที่เค้าอยากจะกลับไปด้วยที่สุด มือเรียวเอื้อมไปสัมผัสใบหน้าคมคายนั้น สัมผัสที่อบอุ่นเหมือนจริง นี่คงไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย เค้าจะได้กลับไปกับคน ๆนี้ใช่มั้ย
“เนจิ” ร่างบางเอ่ยออกมาก่อนที่ภาพทุกอย่างจะเลือนหายไป
..........................
.................
.........
เฝ้าติดตาม.....ตัวและใจที่ไกลห่าง
เผ้าติดตาม.....ทวงถามถึงเหตุผล
เฝ้าติดตาม.....เสาะหาด้วยร้อนรน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ถึงเราจะเกลียดโอโรจิมารุมาก แต่ก็แอบสงสารนิดๆ เหมือนกันนะ
ยิ่งอ่านยิ่งอยากฆาตกรรมโอโรจิมารุมากค่า ฮึ่ยๆๆๆ
ดีนะที่หนูโตะไม่ถูกพาตัวไป แต่ถ้าไปก็เจอเกะนี่เนอะ -,,-
อ๊ะ ม่ายๆๆเรื่องนี้เนจจี้พระเอกนะ ห้ามเอนเอียงๆ /เก็บความจิ้นซาสึนารุลงไห
รีบมาอัพนะคะ ไรเตอร์สู้ๆค่า ><