ตอนที่ 11 : คำถาม
Chapter : 11
หลังจากที่ทุกคนฟังเรื่องราวจากเนจิแล้ว คาคาชิก็สรุปได้ว่าโอโรจิมารุน่าจะทำสัญลักษณ์หรืออะไรซักอย่างไว้บนตัวนารูโตะ ซึ่งมันไม่ใช่อักขระเหมือนกับที่เคยใช้ก่อนหน้านี้
“มีทางรักษามั้ย ซากุระ” เนจิถามหลังจากที่ซากุระตรวจร่างกายให้แล้ว
“รอยผื่นนี้มีผลกับจักระในตัวนารูโตะมันออกฤทธิ์ต่อต้านกันนะก็เลยทำให้รู้สึกชาทั้งตัวแบบนี้”
“ไม่มีวิธีแก้เลยเหรอครับ” ลีถามอย่างอดห่วงไม่ได้
“ชั้นเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องพากลับไปให้ท่านซึนาเดะดูอาการแล้วล่ะ”
“แต่จะกลับตอนนี้เลยก็คงไม่ได้เพราะภารกิจของเรายังไม่สำเร็จ” คาคาชิเอ่ยแทรก
“ก็หมายความว่าถ้าพวกเราทำภารกิจเสร็จเร็ว เราก็จะได้กลับเร็วขึ้นใช่มั้ยครับ”
“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหละ”
“ชั้นไม่เป็นไรหรอก อย่าห่วงเลย ถึงมันจะมีผลกับจักระแต่ก็ใช่ว่าชั้นจะใช้ไม่ได้เลยนี่นา แล้วตอนนี้ภารกิจของเราก็สำคัญกว่าเรื่องแผลบนไหล่ชั้น เพราะฉะนั้นเราต้องทำภารกิจต่อไป ถ้าเสร็จภารกิจแล้วค่อยกลับไปให้ป้าซึนาเดะดูก็ยังทันใช่มั้ยครับครูคาคาชิ” เมื่อเจ้าตัวเล็กออกปากแบบนั้นแล้วทุกคนก็มองหน้ากันไปมา สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่คาคาชิ
“เอางั้นก็ได้ แต่ถ้านายรู้สึกผิดปกติอะไรจะต้องรีบบอกไม่งั้นทุกคนอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ เข้าใจนะนารูโตะ”
“ครับ” เจ้าตัวเล็กรับคำแข็งขันพร้อมกับรอยยิ้มน้อย ๆ ที่มอบให้กับทุกคน ทันใดนั้นเนจิก็สัมผัสได้ว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งตรงมาทางนี้ เค้าจึงร้องบอกทุกคนให้เตรียมพร้อม
“คงไม่ต้องออกไปหลอกล่อแล้วมั้ง พวกนั้นจมูกดีตามกลิ่นเรามาถึงที่นี่แล้ว ทุกคนทำตามแผน อย่าประมาทล่ะ” พูดจบคาคาชิ กับ ซาอิ ก็กระโจนออกจากห้องไปก่อนที่พวกนั้นจะพังประตูเข้ามาล้อมทุกคนในห้องไว้
“อย่าให้พวกมันหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว แล้วก็จับเป็นเท่านั้น เป็นคำสั่งของท่านมิซึกิ” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าในกลุ่มออกคำสั่งเสียงดัง แล้วการต่อสู้ที่สร้างความวุ่นวายมากกว่าความเสียหายก็เริ่มต้นขึ้น การต่อสู้ดำเนินต่อไปอีกพักใหญ่กว่าที่พวกนารูโตะจะแกล้งยอมให้จับกุมตัวตามแผน แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือพวกกลุ่มที่มาไล่ล่าเหมือนจะมาเป็นกระสอบทราบให้พวกนารูโตะซ้อมมือเล่นเสียมากกว่าก็แต่ละคนถูกอัดจนกระเด็นไปกองรวมกันแบบนั้น แล้วจู่ ๆ ฝ่ายที่เป็นคนอัดกลับยอมให้จับกุมหน้าตาเฉย เล่นเอาพวกที่มานั้นงุนงงกับพฤติกรรมของผู้ถูกจับกุมจนต้องเอ่ยถาม
“ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงยอมให้จับซะล่ะทั้ง ๆ ที่พวกแกเล่นพวกเราซะและแบบนี้”
“ก็ไม่ทำไมหรอก แค่เริ่มเบื่อ......แล้วก็อยากถูกจับ” เนจิตอบหน้าตาเฉย
“ง่าย ๆ แค่นี้เนี้ยนะ........คำตอบของแก”
“ใช่.......หรือไม่ชอบ อยากให้พวกเราอัดพวกแกอีกซักรอบก็ได้นะ”
“อย่าหวังเลย.....พวกแกถูกจับแล้ว และก็ไม่มีทางได้อัดพวกชั้นอีกแน่ ๆ” พูดจบก็ลากพวกนารูโตะที่ถูกจับมัดมือให้เดินตามไป
“นารูโตะ...นายเป็นไงบ้าง..ไหวรึเปล่า” เนจิกระซิบถามเบา ๆ
“อืม..ยังไหว...ไม่เป็นไรหรอก” เจ้าตัวเล็กตอบพลางหอบหายใจถี่ ๆ เค้าเสียจักระไปมากกว่าปกติในการต่อสู้เมื่อกี้ นั่นก็เพราะเค้าต้องเค้นจักระออกมามากกว่าปกติถึงสองเท่า จึงทำให้เหนื่อยแบบนี้มันคงเป็นผลมาจากรอยผื่นบนไหล่ของเค้าใช่มั้ย เนจิเองก็สังเกตุได้ว่าเจ้าตัวเล็กดูจะเหนื่อยกว่าปกติ
“อดทนหน่อยนะ.....ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ชั้นจะให้พวกนั้นหยุดเอง” เนจิกระซิบบอก
“ไม่ต้องหรอกมันค่อย ๆ ดีขึ้นแล้ว....ถ้าเราหยุดพักจะยิ่งเสียเวลามากขึ้นอีกนะ” แล้วเจ้าตัวเล็กก็หันไปก้มหน้าก้มตาเดินต่ออย่างอดทน
สถานที่ที่พวกเค้าถูกพาตัวไม่ใช้โรงแรมหรูเมื่อคืนก่อน แต่เป็นปราสาทเก่า ๆ ที่อยู่นอกหมู่บ้านแต่ไม่ไกลมากนัก ทางเข้าปราสาทเป็นกลไกที่จะรู้กันเฉพาะคนในเท่านั้นเมื่อเข้ามาในปราสาท สิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้มันต่างจากที่พวกเค้าคิดไว้มาก เพราะภายในนั้นเป็นห้องโล่งกว้างเพียงห้องเดียวไม่มีอะไรประดับตกแต่ง ไม่มีประตูห้องต่าง ๆ อย่างที่ควรจะมี หรือแม้แต่หน้าต่างซักบานก็ไม่มี มันให้ความรู้สึกเหมือนเข้ามาอยู่ในกล่องทรงสูงที่มีฝาปิดมิดชิด แสงสว่างภายในมีเพียงโคมไฟดวงเล็กจากเพดานเพียงดวงเดียวเท่านั้น พวกเค้าถูกพลักให้มากองรวมกันอยู่กลางห้อง
“พาเรามาที่นี่ทำไม” เนจิเอ่ยถามออกไป
“พวกชั้นไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของพวกแก”
“แล้วจะทำยังไงกับพวกเราต่อ...หัวหน้าของพวกแกล่ะอยู่ที่ใหน” เนจิยังคงถามต่อไป
“เดี๋ยวก็รู้...” พูดจบก็เดินไปยังมุมห้องอีกฝั่งที่มืดมิด เพียงชั่วครู่ผู้ที่มาปรากฏกายต่อหน้าพวกนารูโตะก็คือ มิซึกิ บุตรชายของท่านไดเมียว แววตาสีเหลืองอำพันที่มองมามันดูไม่น่าไว้วางใจ
“พวกเจ้าต้องการพบข้าอย่างนั้นหรือ งั้นเราลองมาคุยกันดี ๆ ดูหน่อยเป็นไร” ว่าแล้วก็เดินตรงมายังพวกของนารูโตะ ทว่าฉับพลันความรู้สึกชาที่หัวไหล่ก็แปรเปลี่ยนเป็นแสบร้อนราวกับไฟเผา มันเหมือนจะไหม้ไปทั้งร่าง นารูโตะนิ่วหน้า ขบกรามแน่นพยายามข่มความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง เนจิที่เฝ้ามองอยู่ตลอดเริ่มหวั่นใจ
“นารูโตะ...เป็นอะไร....เกิดอะไรขึ้น....นารูโตะ....นารูโตะ” นารูโตะรู้สึกเหมือนเสียงเรียกนั้นจะดังห่างออกไปทุกที ๆ สายตาพร่าเลือน เริ่มที่จะทรงกายไม่อยู่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ภาพสุดท้ายที่เห็นก็คือใบหน้าคมคายเจ้าของดวงตาสีมุขที่มองมาด้วยความตื่นตระหนก แล้วทุกอย่างก็มืดลง
“นารูโตะ...เป็นอะไรไปนารูโตะ” เมื่อเห็นร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นต่อหน้า เนจิรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นตามร่างบางไปเสียอย่างนั้น
“อะไรกันไม่เห็นจะเหมือนอย่างที่คิดไว้เลย แค่นี้ก็หมดสภาพแล้วเหรอ” มิซึกิเอ่ยอย่างเย้ยหยันขณะก้าวเข้ามาใกล้พวกเค้าเรื่อย ๆ เนจิพยายามแก้เชือกที่มัดมือตัวเองออกเพราะถ้ายังอยู่ในสภาพนี้พวกเค้าจะตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
“นายทำอะไรนารูโตะ....บอกมาเดี๋ยวนี้” เนจิตะโกนก้อง มือก็พยายามจะดึงเชือกที่มัดมืออยู่ออก
“ชั้นไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของนาย....แต่เอาเถอะชั้นจะใบ้ให้นิดหน่อยก็ได้ว่าคนที่ทำไม่ใช่ชั้น”
“โอโรจิมารุ........มันอยู่ที่ใหน” ถ้ามือไม่ถูกมัดไว้แบบนี้เค้าคงเข้าไปฆ่าเจ้าคนตรงหน้านี่นานแล้ว
“ใจเย็น ๆ ก่อนเนจิ.....นี่มันอยู่นอกเหนือจากแผนของครูนะ” ซากุระเอ่ยเตือนสติ
“นารูโตะเป็นแบบนี้แล้ว....ชั้นเย็นไม่ไหวหรอก” เนจิตวาดกลับ ซากุระเองก็ร้อนใจเหมือนกันจึงหันไปถามชายที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเค้าตอนนี้
“นายจะเอายังไง.....”
“พวกนายมาที่หมู่บ้านนี้เพราะต้องการตัวชั้นไม่ใช่เหรอ”
“ก็รู้ไม่ใช่รึไง”
“ท่านพอส่งพวกนายมาใช่มั้ย”
“.............”
“ที่เงียบแบบนี้แสดงว่าชั้นเข้าใจถูกใช่มั้ย”
“.............” ไม่มีใครเอ่ยตอบอะไรออกไป
“ถ้าอย่างนั้นพวกนายก็คงไม่ได้กลับออกไปแล้วล่ะ” ว่าแล้วก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องลงมือได้
“......................” เงียบ ไม่มีใครโผล่หน้ามาลงมือเลยซักคนเดียว คนออกคำสั่งเริ่มสงสัย
“เกิดอะไรขึ้น......เจ้าพวกบ้าหายไปใหนหมด” มิซึกิเริ่มมองอย่างระแวดระวัง แล้วก็หันมาถามกับกลุ่มคนตรงหน้า
“นายทำอะไรกับคนของชั้น”
“ชั้นไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของนาย....แต่เอาเถอะชั้นจะใบ้ให้นิดหน่อยก็ได้ว่าคนที่ทำไม่ใช่ชั้น” เนจิย้อนคำพูดเหล่านั้นคืนให้มิซึกิทั้งหมด
“แล้วใครล่ะที่เป็นคนทำ พวกแกยังซ่อนใครไว้อีกใช่มั้ย”
“เจอไปแค่นี้อย่าเพิ่งสติแตกสิ ไม่เห็นจะเหมือนอย่างที่คิดไว้เลย แค่นี้ก็หมดสภาพแล้วเหรอ” ซากุระย้อนเค้าให้อีกหนึ่งดอก
“มันอยู่ที่ใหน....” ก่อนที่จะมีใครย้อนมิซึกิอีก คำตอบของคำถามก็ปรากฏกายออกมาจากมุมมืด
“เรียกหาพวกเรางั้นสินะ” คาคาชิเอ่ยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“นายเองสินะที่เป็นคนทำ” มิซึกิพอจะคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกลูกน้องของเค้า แต่ที่ยังสงสัยอยู่ก็คือ
“นายทำอะไรกับเจ้าพวกนั้น” คนเพียงแค่สองคนไม่น่าจะเอาชนะคนพวกนั้นได้แถมยังเงียบมากอีกด้วย
“ก็จัดการอะไรไปนิดหน่อยแต่เหนื่อยน่าดูเหมือนกัน…..แล้วพวกเธอจะอยู่ท่านั้นกันอีกนานมั้ย ชอบเชือกเส้นนั้นกันมากรึไง” ประโยคหลังส่งผ่านไปให้พวกเนจิที่ยังถูกมัดรวมกันอยู่กลางห้อง
“ไม่ได้อยากจะอยู่แบบนี้ซักหน่อยก็มันเอาไม่ออกจริง ๆ นี่ค่ะ ครูช่วยเอาออกให้หน่อยสิค่ะ” เพราะเป็นเชือกจักระจึงไม่สามารถตัดได้ง่าย ๆ
“ผมช่วยเองครับซากุระ” ซาอิเอ่ยพร้อมกับจะเดินเข้าไปช่วยอย่างที่พูด แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวเชือกเส้นนั้นก็คลายออกด้วยฝีมือของพ่อหนุ่มผมยาวคนนั้น พอเป็นอิสระเนจิก็รีบรุดไปดูร่างบางทันทีด้วยใจที่ร้อนรุ่ม
“นารูโตะเป็นอะไรไปเหรอครับ” ซาอิร้องถามเพราะตั้งแต่อยู่ทีมเดียวกันมาเค้าไม่เคยเห็นเจ้าตัวเล็กหมดสภาพขนาดนี้มาก่อนเลย
“ฝืมือโอโรจิมารุ” คำตอบเพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ได้เป็นอย่างดี
“เจ้านั่นก็อยู่ที่นี่ด้วยซินะ” คาคาชิเอ่ยพลางใช้ความคิด ถ้าจะต้องสู้กับโอโรจิมารุ ในขณะที่ต้องทำภารกิจไปด้วยคงหนักเอาเรื่องเหมือนกัน
....................
.............
.......
แม้นคำถาม......นั้นได้สื่อความรู้สึก
แม้นคำถาม......นั้นจะลึกซึ้งเพียงใหน
แม้นคำถาม......นั้นจะเอ่ยเผยความใน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอโรจิมารุ แก๊ แกอย่าอยู่เลย มาทำร้ายหนูโตะ แบบนี้แม่ยกอภัยไม่ได้ค่า /พ่นไฟ
หนูโตะอย่าเป็นไรไปน้า~~~~~~~~~ ToT