ตอนที่ 10 : บาดแผล
Chapter 10 :
หลังจากเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายจบลงทั้งหมดก็สามารถมารวมตัวกันที่จุดนัดหมายได้สำเร็จห้องที่ใช้คราวนี้มีเป็นเพียงห้องเล็ก ๆ ที่มีไว้สำหรับประชุมวางแผนเท่านั้น
“ตามที่นารูโตะบอกมาท่านมิซึกิไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในห้อง แต่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังก็ยังคงเป็นโอโรจิมารุแน่นอน” คาคาชิเอ่ยพร้อมกับคาดคะเน
“พวกนั้นต้องออกค้นหาเราอีกแน่ และก็อาจจะเพิ่มกำลังคนมากขึ้นไปอีก” เนจิออกความเห็น
“ถ้าเราจะบุกเข้าไปจับตัวท่านมิซึกิตรง ๆ เลยก็คงยาก ทางนั้นเองก็ต้องเตรียมรับมือเราไว้เป็นอย่างดีเหมือนกัน”
“ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็ต้องเสี่ยงเข้าไป ต่อให้เป็นกับดักก็ตาม” คาคาชิยืนยันความคิด
“แล้วเราจะวางแผนบุกกันยังไงล่ะค่ะ” เท็น เท็น สงสัย
“คงไม่ต้องใช้แผนให้ยุ่งยากหรอก เพราะเดี๋ยวพวกนั้นก็จะพาเราเข้าไปหามิซึกิเองนั้นแหละ”
“หมายความว่าเราจะยอมให้พวกนั้นเจอตัว แล้วก็ยอมให้จับเพื่อที่จะได้ถูกส่งเข้าไปหามิซึกิงั้นเหรอค่ะ” ซากุระเริ่มหนักใจ
“ก็ตามนั้นแหละ”
“แล้วถ้าเกิดพวกมันไม่พาเราไปหาท่านมิซึกิ แต่กลับฆ่าเราทิ้งล่ะค่ะ” ซากุระไม่ค่อยมั่นใจในแผนเท่าไหร่
“ไม่หรอกเพราะทางนั้นเองก็อยากเจอพวกเราอยู่เหมือนกัน เพราะแบบนั้นเราก็ไม่ต้องเสียกำลังไปค้นหาแต่ให้พวกมันเป็นคนพาเราเข้าไปเองนั้นแหละดีแล้ว” คาคาชิยืนยันความคิดเดิม
“แล้วจะให้ใครเข้าไปละครับ” ลีถามเพราะตัวเค้าเองก็ยังกังวลกับแผนการอยู่
“พวกเธอทุกคนยกเว้นชั้น กับ ซาอิ คราวนี้เราจะไม่แตกกลุ่มแต่จะเข้าไปทั้งหมดเลย ประเมินจากสถานการณ์ที่ผ่านมาตอนนี้เราอยู่ในภาวะเสี่ยงมากเกินไป เพราะฉะนั้นพวกเธอต้องทำงานเป็นทีมให้เนจิเป็นหัวหน้ากลุ่มย่อยและทุกคนต้องฟังคำสั่งจากเนจิ เข้าใจนะ”
“ถ้าพวกเราเข้าไปได้แล้วต้องทำยังไงต่อละครับ” เนจิร้องขอคำอธิบาย
“หลังจากที่พวกนั้นพาเธอเข้าไปพบท่านมิซึกิแล้วแล้วส่งสัญญาณบอกชั้น แล้วพยายามถ่วงเวลาไว้จนกว่าชั้นจะไปที่เหลือชั้น กับ ซาอิ จะเป็นคนจัดการให้เอง”
“เราจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่ครับ”
“พระอาทิตย์ขึ้นเมื่อไหร่ให้พวกนายเริ่มลงมือได้ทันที ถ้าเข้าใจกันแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้เจองานหนักแน่”
“ครับ / ค่ะ”
ในขณะที่ทุกคนกำลังแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามที่คาคาชิบอกจู่ ๆ ไหล่ขวาของนารูโตะก็ปวดหนึบขึ้นมามันเป็นข้างที่โดนข่วนจนเลือดซึม นารูโตะพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงอีก ขณะกำลังจะล้มตัวลงนอนมือของใครบางคนก็มารั้งบ่าของเค้าไว้เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นพ่อหนุ่มผมยาวนัยน์ตาสีมุขนั้นเอง
“เนจิ.....มีอะไรเหรอ” พยายามใช้น้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าผิดสังเกตุ
“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“เป็นอะไรล่ะ”
“ก็ชั้นเห็นนายนิ่วหน้าแล้วก็กุมหัวไหล่เมื่อกี้ บาดเจ็บเหรอ” เนจิพูดแล้วก็ทำท่าจะลุกเข้ามาดูที่หัวไหล่ของคนเจ็บ เจ้าตัวถึงต้องถอยหนีอย่างลืมตัว
“นายจะทำอะไรของนาย......ชั้นไม่ได้บาดเจ็บ...ก็แค่ปวดเมื่อยธรรมดาเท่านั้นเอง นายนะไปพักผ่อนเถอะไม่ต้องเป็นห่วงชั้นหรอก” พูดจบก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้คนตาไวช่างสักเกตุทันที
“ก็ได้” ถึงจะยังไม่วางใจแต่เนจิก็ทำอะไรไม่ได้ก็ในเมื่อเจ้าตัวเค้าไม่ยอมบอกนี่น่า แต่เอาเถอะตอนนี้ยังไม่บอกก็ได้แต่เดี๋ยวเค้าก็จะต้องรู้ให้ได้เหมือนกัน คิดได้ดังนั้นก็ล้มตัวลงนอนมันข้าง ๆ คนปากแข็งนี่แหละจะได้รู้ทุกการเคลื่อนไหว
..............เช้าวันใหม่....................
หลังจากที่พยายามอดทนข่มความเจ็บปวดมาตลอดคืน จนตอนนี้มันเริ่มชาไปทั้งตัวแล้ว นารูโตะค่อย ๆ ลุกออกมาจากที่ ๆ นอนอยู่โดยระมัดไม่ให้คนข้าง ๆ รู้ตัวแล้วก็ผลุบหายเข้าห้องน้ำไป ปกติเค้าไม่ใช่คนตื่นเข้าแต่ถ้ามีใครตื่นขึ้นมาเจอเค้าเสียก่อนคงลำบากน่าดู นารูโตะเปิดเสื้อออกเพื่อสำรวจบาดแผลบนไหล่ของตัวเอง บาดแผลที่เมื่อวานมีแค่รอยเลือดซึมออกมาเท่านั้น ตามปกติแล้วแผลของเค้าจะสมานตัวกันเองไม่ต้องรักษาก็ได้ แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นรอยผื่นสีดำคล้ำ จะว่าเค้าโดนพิษก็ไม่น่าจะใช่ แล้วแผลนี่มันคืออะไรกัน คิดไปก็ไม่เข้าใจ
“คงต้องลองถามซากุระดู” บ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะดึงเสื้อขึ้นมาปิดไว้ตามเดิม
“ไปโดนอะไรมา.......นารูโตะ” เสียงเข้ม ๆ ดังขึ้นจากด้านหลังพอร่างเล็กหันไปก็สบเค้ากับดวงตาสีมุขที่มองมาด้วยความไม่พอใจ
“เอ่อ.......โดนข่วนมา”
“ใคร…?”
“ก็......โอโรจิมารุ....” เจ้าตัวเล็กตอบไม่เต็มเสียง
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” คนตัวสูงดึงร่างเล็ก ๆ เข้ามาเพื่อจะดูแผลใกล้ ๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อบาดแผลที่บอกว่าแค่โดนข่วน กลับกลายเป็นรอยผื่นสีดำคล้ำ
“รอยแบบนี้มัน.......คล้ายกับอักขระที่โอโรจิมารุใช้ไม่ใช่เหรอ” ร่างสูงร้องถามด้วยความตกใจ
“แต่ชั้นไม่ได้โดนมันกัดนะ ก็แค่โดนข่วนเฉย ๆ แล้วมันก็.....” ร่างเล็กนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้นแล้วก็อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
“อะไร....มันทำอะไรนายอีกบอกมานารูโตะ” ร่างสูงเขย่าร่างบางอย่างลืมตัว
“มันก็เลียเลือของชั้นไปนะซิ”
“เจ็บมากหรือเปล่า...” จู่ ๆ น้ำเสียงของร่างสูงก็อ่อนลง เล่นเอ่าเจ้าตัวเล็กเป็นมึน
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วล่ะ......แต่ว่ามันชาไปทั้งตัวเลยตอนนี้ แล้วนายแอบตามชั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย” ร่างบางร้องถามเพราะเค้ามั่นใจว่าไม่มีใครตื่นหรือรู้สึกตัวเลยตอนนี้ลุกออกมา
“ตั้งแต่นายลุกมาจากที่นอนนั้นแหละ ก็เลยได้รู้ว่านายมีความลับนี่ไง” ร่างสูงตอบตามตรง พลางโอบเอวบางไว้หลวม ๆ แล้วก็ทำในสิ่งที่เจ้าตัวเล็กคิดไม่ถึงอีกแล้ว เค้าก้มลงจูบบนรอยผื่นที่เนินไหล่เนียนนั้นอย่างแผ่วเบา ทุกอย่างเกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็วไม่ทันที่เจ้าตัวเล็กจะคิดปฏิเสธแต่อย่างใด
“จากนี้ไปนายต้องบอกกับชั้นทุกเรื่อง ห้ามปิดบังเข้าใจมั้ย” เนจิออกคำสั่งแต่ยังไม่คลายวงแขน
“..........” เจ้าตัวเล็กยังเงียบ
“ว่าไง.......เข้าใจที่พูดมั้ย” เนจิถามย้ำพลางก้มหน้ามาใกล้กว่าเดิม
“..........”
“ถ้านายไม่ตอบ ชั้นจะลงโทษนะ” พูดแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าก้มต่ำกว่าเดิมทำให้ร่างเล็กๆ ในวงแขนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของคนร่างสูง
“ก็ได้...” ในที่สุดเจ้าตัวเล็กก็ตอบออกมาแบบไม่เต็มใจนัก
“นายตอบช้า.....เพราะงั้นก็ต้องโดนทำโทษอยู่ดี”
“เอ๋...อืม...” ร่างเล็กตั้งท่าจะโวยวายแต่ก็ช้าไปเพราะคนเจ้าเล่ห์เข้าครอบครองริมฝีปากสวยนั้นเสียก่อน รสจูบที่เริ่มต้นอย่างอ่อนหวานค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนจนยากที่จะต่อต้านได้ ร่างสูงละจากริมฝีปากสวยซุกไซร้ไปตามซอกคอนวล ร่างบอบบางต้องสะดุ้งเพราะไม่คิดว่าร่างสูงจะรุกเร้าเช่นนี้ทั้งที่ใจอยากให้หยุดแต่ร่างกายกับตอบสนองทุกสัมผัส สองมือพยาพยามดันแผ่นอกกว้างให้ออกห่าง
“อืออ....เนจิ....อย่านะ....หยุดเถอะ” เสียงใสที่ร้องขอมา เนจิฟังแล้วก็อยากจะทำอะไรต่อมิอะไรต่อไปอีก แต่ก็ต้องตัดใจละจากซอกคอนวลนั้นออกมาอย่างเสียดาย พลางรั้งเอวบาง ๆ ให้เค้ามาใกล้มากขึ้นพร้อมกับเชยคางมนให้เงยขึ้นมาสบตากับเค้า
“หยุดก็ได้....แต่นายต้องให้ซากุระดูแผลนี้ไม่งั้น....ชั้นทำต่อ...” พูดแล้วก็ทำท่าจะทำต่อจริง ๆ ร่างบางจึงรีบตอบตกลงในทันทีไม่มีอิดออด
“ตกลง.....นายก็ปล่อยได้แล้ว” แต่แล้วทั้งสองคนก็ต้องสะดุ้งเพราะมีเสียงเคาะประตูถามมาจากข้างนอก
“นารูโตะ....นายอยู่ในนั้นหรือเปล่า.....หรือว่าเป็นเนจิ......ส่งเสียงตอบด้วยครับ” เสียงลีร้องถามมา นารูโตะหันมองหน้ากับเนจิพลางคิด....เอาแล้วมั้ยละไอ้สถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้มันคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอที่ใหน ยังไงชอบกล แต่ทว่าเนจิกลับทำในสิ่งที่มันล่อแหลมยิ่งกว่าก็คือ
“เราอยู่ในนี้ทั้งสองคนนั้นแหละเดี๋ยวจะออกไป...บอกทุกคนให้ด้วยนะลี” เนจิร้องตอบออกไป
“ทำไมตอบไปแบบนั้นละ เดี๋ยวพวกนั้นก็เข้าใจผิดหรอก” เจ้าตัวเล็กโวยวาย
“ก็อยากให้พวกนั้นเข้าใจถูกนะซิ เพราะเราก็ทำอย่างที่เค้าคิดนั่นแหละ” เนจิตอบหน้าตาย นารูโตะได้แต่แอบก่นด่าในใจ ไอ้บ้ามันคิดได้ไงเนี้ย แทนที่เค้าจะไม่รู้ กลับกลายเป็นรู้กันหมด
“นายไม่ต้องพูดอะไรถ้าออกไปแล้ว เดี๋ยวชั้นจัดการเอง” ว่าแล้วก็ดึงร่างเล็กให้ออกมาจากห้องน้ำด้วยกัน มุ่งตรงไปยังที่ ๆ ทุกคนรออยู่ พอทั้งสองไปถึงก็เจอเข้ากับสายตาของทุกคนที่มองมาซึ่งมันอ่านไม่ยากเลย ว่าคิดอะไรกันอยู่
“นายสองคนไปทำอะไรกันในห้องน้ำตั้งแต่เช้ามืด” คาคาชิเอ่ยถามเป็นคนแรก แต่เนจิไม่ตอบกับปลดเสื้อของนารูโตะออกให้ทุกคนได้เห็นรอยผื่นสีดำคล้ำบนไหล่เนียนแทนคำตอบ ทุกคนพอได้เห็นก็นิ่งอึ้งกันไปตาม ๆ กัน
“เกิดอะไรขึ้นนารูโตะ นายไปโดนไอ้นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ซากุระร้องถามด้วยความตกใจ เนจิเป็นฝ่ายเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ที่มาของรอยแผลนี่ไปจนถึงเค้าตามนารูโตะเข้าไปในห้องน้ำเพื่อถามความจริง แล้วลีก็ตามไปเรีบกพวกเค้าให้ทุกคนฟัง ในขณะที่เจ้าตัวเล็กได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่เอ่ยอะไร
......................
...............
........
เมื่อบาดแผล......ทิ้งร่องรอยให้รับรู้
เมื่อบาดแผล......ที่คงอยู่ไร้ความหมาย
เมื่อบาดแผล......ที่ได้รับต้องกลับกลาย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำไมเราแอบชอบโอโรจิมารุที่ข่วนนารูโตะคุงแล้วเลียเลือดไปก็ไม่รู้ เหมือนแอบจิตนิดๆ เลยอ่ะ- -;
กรี๊ดดดดด คนแรกค่า
อ่านไปยิ้มไปไม่หยุดเลย เนจจี้เจ้าเล่ห์ได้อีกนะคะเนี่ย >///////<
ให้คนอื่นเข้าใจถูกล่ะดีแล้วหนูโตะว่าหนูกะเนจจี้มีซัมติงต่อกัน โฮะๆๆ
คลิกอ่านตอนต่อไปด่วน!!!
ขอบคุณทุก ๆ คนที่แวะเวียนเข้ามา ไม่ว่าจะจงใจหรือหลงเข้ามาก็ตาม
ขอบคุณมาก ๆ
ปล. ถึงเจ๊ถ้าเข้ามาเห็นโพสต์นี้แล้วก็เลิกแซวได้แล้วเน้อ