คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ทัณฑ์รักจอมทมิฬ - บทที่ 6 (2)
ีรีส์ุนี้เป็นโปรเพิเศษที่ะวาำหน่ายในานสัปาห์หนัสือ่ะ
เป็นารเียนร่วมันอนัเียน 3 น่ะ ไ้แ่ อัยย์าา สุนิย์และพรรารา่ะ
“อย่าิ้นให้มานัาร่า
ันไม่รับรอวามปลอภัยนะ”
เสียทุ้มห้าวระิบบอพลาุใบหน้าับลำอระหเพื่ออมมวามหอม
ฝ่ามือหนาโอบระับายนุ่มละมุนให้เ้ามาแนบิายมาึ้น
ร่าายอเามันื่นัวพรึบพรับเมื่อไ้อยู่ใล้่อาหลา
เลือร้อนในาย็พานแล่นพล่านไปทั่ว
“นบ้าอำนา ็อย่าอแน่นสิะ าหลาอึอั หายใไม่ออแล้วนะ” เสียอ่อนหวานละลัละล่ำบอ
สะเทิ้นอายนแ้มแปลั่ับไอร้อนาายหนาที่ส่ผ่านมาถึ
“ันะอแน่นๆ แบบนี้ มีปัหาอะไรไหม ัน่ายเินื้อเธอมาทำไม ำไม่ไ้แล้วเหรอ”
เาว่าอย่าเอาแ่ใพร้อมทัุ้ไ้ใบหน้าับลำอระหอย่าย่ามใ
ฝ่ามือร้อนเริ่มไม่อยู่นิ่
ลูบไล้ายอ้อนแอ้นผ่านุนอนผ้าาินเนื้อนุ่มอย่าอบใ
ผิวายนุ่มละมุนนี้่าปลุระุ้นวาม้อารไ้ีนั
่อาหลานอนบหน้าับหมอนนิ่
ไร้ารโ้แย้และ่อ้านารระทำอนอมทมิฬ
ะในั้นเ็บแปลบรุนแรนรู้สึว่าร่าายมันอ่อนแร
ระบอาร้อนผะผ่าวมีน้ำาลอเล้า แม้ะรู้ว่าหน้าที่อัวเอืออะไร
แ่ระนั้นมัน็อน้อยใไม่ไ้ับวาาที่ไร้ารถนอมน้ำใอลูเียโน
หิสาวิ้วยใที่เ็บหนึบแล้วปิเปลือาลอย่าอ่อนล้า
ลูเียโนหยุารระทำอัวเอเมื่อนัวเล็ในอ้อมแนเียบและไร้อาารพยศ
เาถอนหายใออมาเบาๆ แล้วยับัวึ้นเล็น้อยเพื่อเยปลายาไ้รูปับศีรษะทุยสวย
่อนูบลหาเรือนผมหอมเบาๆ
แล้วับมือนุ่มมาุมไว้อย่าถนอมะที่วาแนแร่ยัโอบอายอรรเอาไว้
“โรธันเหรอ าร่า” ลูเียโนรู้ว่าัวเอปาไม่ี
พลั้เผลอพูออมาโยที่ไม่ิถึิใอนฟั
“าหลาโรธุไ้้วยเหรอะ”
่อาหลาบอเสียเรียบอย่าพยายามวบุมน้ำเสียไม่ให้เรือสั่น
สิ่ที่ลูเียโนทำนั้นไม่่าาารบหัวแล้วลูบหลั โยเาไม่ิว่านอย่าเธอ็มีหัวใเหมือนัน
ถึไ้ยันทำร้ายิใเธอนั
“โรธไ้สิ ถ้าเธออยาโรธ ทำไมถึพูแบบนั้น”
บ้าะมั! ทำไมเา้อรู้สึร้อนรนในแทบบ้าับอาารประประันอ่อาหลา้วย
“ไม่โรธหรอ่ะ”
ำประที่หลุออมาาปาอหิสาวนั้น่าไม่่าาารอย้ำให้ลูเียโนรู้สึผิมาว่าเิม
ใอายหนุ่มมันรุ่มร้อนมาว่าเิมเสียอี
“ัน...ันอโทษที่ปาไม่ี”
ในที่สุลูเียโน็้อเป็นฝ่ายพ่ายแพ้อย่าหมมา
ายหนุ่มลใบหน้ามลุมพิที่มับนิ่มเบาๆ อย่าลุแ่โทษ ปาเสียๆ
นี่สมวรถูไล่ออาารเป็นอวัยวะในร่าายเหลือเิน
ทำไมถึไ้อบพูาทำร้ายิใหิสาวนันะ
“รู้ัว้วยเหรอะว่าปาัวเอมันไม่ี”
อไม่ไ้ที่ะประประันอีระลอ แล้วยับัวหนีอย่ามีแ่อน
แ่นใร้าย็ยัยับามมาอย่า้ออน
“อย่าประันแบบนี้สิาร่า”
พอโนประ้วยวามริลูเียโน็ถึับสะอึ เ็บุไปทั้อ
เาพรมุมพิพวแ้มเนียนอย่า้ออน วันนี้เพิ่ะ้อไป้วยอพิโอนีไปหมาๆ
็ทำให้หิสาวอนอีรอบเสียแล้ว
“ยับหน้าออไปห่าๆ เลย าหลารำาหนวุลู”
่อาหลาระฟัระเฟียใส่เมื่อเาเอาแ่หอมนไรเราแ็ๆ
นั้นระายผิวเธอไปหมแล้ว ะหอมอะไรันนัหนา็ไม่รู้
ิพลายับใบหน้าหนีารรุรานอย่ามีแ่อน เธอะไม่หายโรธเา่ายๆ อย่าแน่นอน
เพราะนอย่าลูเียโนน่ะไม่เยสำนึผิริๆ หรอ
ส่อไม้มา้อเธอไม่ทันไร็พูาร้ายๆ ใส่อีแล้ว
“็หอมมาั้เท่าไร ทำไมถึมานึรำาเอาป่านนี้”
ลูเียโนยัไม่หยุแล้
ูบลหาแ้มเนียนหนัๆ รูไรเราับผิวบอบบาเบาๆ
เมื่อ่อน็หอมทั้หนวทั้เราแบบนี้ไม่เห็นบ่นเห็นว่า พออนนี้ล่ะมาบ่น
หรืออบให้นอื่นมันหอมมาว่าเา ายหนุ่มเริ่มิอย่าพาลๆ
“ฮื้อ! าหลาเ็บนะ!”
หิสาวยมือึ้นุมแ้มป้อันารถูรัแ
ใบหน้าเริ่มอ้ำในวามมืเมื่อรู้ว่าารระทำที่ลูเียโน่ทำอยู่นั้นเป็นารลั่นแล้
ายหนุ่มหัวเราะในลำอเบาๆ
แล้วพลิายอ้อนแอ้นให้หันมาเผิหน้า
มือหนาเอื้อมไปเปิโมไฟที่หัวเียเพื่อ้อารแสสว่าในารมอเห็น
ปลายนิ้วแร่เยามนอนหน้าอๆ าว่ำๆ ให้เยึ้นมาสบา
แล้วรุมพิลหาหน้าผามนเบาๆ ่อนผละห่าเพื่อสบประสานสายา
“อบอพิโอนีที่ันื้อให้ไหม”
เสียนุ่มนวลทอถามพร้อมระับอ้อมแนให้สอายแนบิันมาึ้น
“ไม่รู้สิะ”
เธอหยั่เิ ไม่ยอมอบำถามรๆ
ทำหน้ามุ่ยๆ อย่าแสนอน
เสมอไปทาอื่นไม่ยอมสบาทั้ที่แ้มนวลนั้นแ่าน้วยวามเอียอายเพราะารระทำและำพูแสนอ่อนโยนอเา
ลูเียโนลอบยิ้มับท่าทาอนัวเล็ในอ้อมแน
รริมฝีปาลหาแ้มเนียนแเรื่ออีระลอ้วยวามมันเี้ยว ไม่รู้ว่าอบหรือไม่
แ่ัใส่โหลไว้ะสวยเลยนะแมุ่ทูนหัว แ่ไ้เห็นเา็อิ่มเอมในออย่าบอไม่ถู
ายหนุ่มยัำรายละเอียทุอย่าเี่ยวับ่อาหลาไ้ทั้หม
รู้ว่าหิสาวอบหรือไม่อบอะไร อาเป็นเพราะวามเยินที่มีเธออยู่้วยมานาน
มันเลยทำให้เาำไปโยปริยายและไม่เยิที่ะลบออไปาสมอเลยสัรั้
“นึว่าเมียอบ ะไ้ื้อให้บ่อยๆ”
ว่าอย่าหยอเย้าแล้วลายอ้อมแนเล็น้อยเมื่อ่อาหลายับัวเหมือนอึอั
ใบหน้าอสยหนุ่มเลื่อนไป้วยรอยยิ้มแห่วามผ่อนลาย
“ไม่อยาไ้ ไม่้อมาื้อให้”
หิสาวัสีหน้าใส่เา้วยวามเือุ่น
ไม่ำเป็น้อมาเอาอเอาใหลัาที่ทำร้ายิใอเธอหรอนะนบ้า!
“อ้าว ยอมรับแล้วเหรอว่าเป็นเมียัน”
ลูเียโนเย้าแหย่แล้วยยิ้มบริเวมุมปาเล็น้อยะมอหน้าามในระยะประิ
ส่วนนที่ถูเล่ห์เหลี่ยมหลอล่อนั้นทำหน้าอมาว่าเิม ใ้ำปั้นเล็ๆ ทุบอว้าแรๆ
เมื่อไม่สามารถโ้เถียเาไ้ นายหนุ่มไ้แ่มอ้วยวามเอ็นูระนบัน
“รู้ไหมาร่า เวลาเธออนแล้วมันน่าฟันาไหน”
เสียทุ้มเือ้วยแหบพร่านิๆ
ระิบว่า แล้วมอนรหน้า้วยแววาแพรวพราว ทำเอาสอแ้มนวลอ่อาหลาร้อนผ่าว
เธอรีบ้มหน้าุเ้าหาอว้าอย่าหลบเลี่ย
วามที่เปี่ยมล้นไป้วยไฟพิศวาสนั้นทำให้รู้สึร้อนๆ หนาวๆ
ในายอย่าบอไม่ถูเลย
เพราะลูเียโนเป็นผู้ายที่แสออถึวามปรารถนาอย่าัเนผ่านแววาอเาอย่านี้เสมอ
“ฮื้อ!”
หิสาวราประท้วในลำอเมื่อเายัามมารัแแ้มนุ่มไม่หยุ
ทำให้เธอ้อุหน้าับอว้ามาึ้น
มันทำให้ทั้รู้สึอุ่นและใเ้นแรอย่าบอไม่ถูเมื่อู่ๆ
็นึหวนไปถึวามทรำเ่าๆ ที่มีร่วมัน
เธอรู้สึอบอุ่นทุราที่ไ้อยู่ในอ้อมแนและอ้อมออลูเียโนแบบนี้
อาเป็นเพราะวามทรำเหล่านั้นเ็มไป้วยวามสุและวามสวยาม่อนที่วามสัมพันธ์ะถูทำลายล
มันเลยิรึอยู่ในใอ่อาหลาอยู่ลอเวลา
โมไฟที่หัวเียถูับลทำให้วามมืโรยัวเ้าปลุมอีรั้
ลูเียโนแนบุมพิลบนเส้นผมที่หอมรุ่น้วยลิ่นอแมพู
สูมวามหอมนั้นเ้าปอเบาๆ ้วยวามรู้สึผ่อนลาย
่อนระับผ้าห่มที่ลุมายทั้ัวเอและนทีุ่อยู่ับอเมื่ออาาศในืนนี้่อน้าเย็นว่าปิ
แล้วบใบหน้ามลับเรือนผมนุ่มพร้อมปิเปลือาลสู่นิทราอย่าแสนสุ
นึโทษัวเอที่ผ่านมาปล่อยให้วามสุแบบนี้หลุลอยไป
านี้ไปายหนุ่มะไม่มีวันปล่อยให้วามสุอย่า่อาหลาหล่นหายไปอีแล้ว
เาให้สัา...
่อาหลาะพริบาเปิปรือเปลือาึ้นมาเมื่อรู้สึเหมือนมีบาอย่าร้อนรุ่มแะพรมบนผิวาย
เธอราเสียแผ่วในลำอเมื่อสัมผัสนั้น่าวาบหวามเสียเหลือเินน้อปิเปลือาลอีรั้
วามเย็นาเรื่อปรับอาาศที่ระทบผิวนั้นทำให้รู้ว่าร่าายปราศาุนอนสีหวานและแพนี้ัวบาที่สวมใส่มาทั้ืน
่อท้ออหิสาวบิเป็นเรียว้วยวามรัวนเมื่อริมฝีปาร้อนื้นแนบุมพิลบนหน้าท้อแบนราบราวับะลั่นแล้
ายอ้อนแอ้นาวผุผ่อแอ่นหยัึ้นเล็น้อย้วยวาม่านหวิว
ลมหายใาห้วเป็นระยะ
ในยามที่ริมฝีปาร้อนระอุแะลบนผิวเนียนละเอียบวับลมหายใร้อนที่รวยร
วามรุ่มร้อน็แทรึมสู่ผิวายอเธอนรู้สึระอุร้อนไปหม
“ฮือ...ุลู”
โธ่...พ่อุนุนหนั เลว็ยัรู้ัว ปาไม่ี็ยัรู้ัวอี แ่ไม่เยปรับปรุัวเอเลยยยยยยนะอิุลู แล้วนี่ยัมาโมเมว่าน้อเป็นเมียอี มีหลัานอะไรมายืนยันะ ไม่ไ้เป็นอะไรันสัหน่อยเนอะ
มาทายันว่าอิหนูะรอมั้ยนะ หุหุ
อนที่แล้วมีเมให้เล่นนะะ ามไปเล่นันไ้่ะ
อ่านแล้วฝาอมเม้น้วยนะะ อบุสำหรับาริาม่ะ
รัมามาย / อัยย์าา
พรุ่นี้บีอหยุอัพนิยาย 1 วันนะะ เอันอีทีวันที่ 14 ่ะ
ความคิดเห็น