ภาวินทร์ภคนางค์

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 2 (3) จอมแสบของแม่นางค์

“น้านางค์...”

เสียงเรียกอ่อยๆ ของหลานสาวทำให้ภคนางค์ที่เพิ่งจัดเรียงขวดนมใส่เครื่องสำหรับนึ่งเสร็จ รีบเช็ดมือแล้วเดินออกมาชะโงกหน้าดูที่ประตู ก่อนจะห่อปากตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นลูกสาววัยเก้าเดือนที่หนักกว่าสิบกิโลฯ นอนคว่ำทับอยู่บนหลังพี่สาวอย่างสบายอารมณ์ ไม่พอยังส่งเสียงคุยโม้อืออากัดยางกัดจนน้ำลายยืด

“น้านางค์จ๋า น้อยหน่าจะหายใจไม่ออกแล้ว”

เด็กหญิงโอดครวญขอความช่วยเหลือ แล้วหันไปมองน้องสาวที่ยังไม่ยอมลงจากหลังเสียที ตอนแรกน้อยหน่าก็นอนเล่นกับน้องอยู่ดีๆ แล้วจู่ๆ น้องก็คลานขึ้นมานั่งบนหลัง ก่อนจะนอนทับลงมาแทบทั้งตัวอีก เด็กน้อยไม่กล้าขยับตัวลุกขึ้นเพราะกลัวน้องจะล้มแล้วเจ็บ เลยต้องเรียกให้น้ามาช่วยเพราะน้องตัวหนักจนทำให้ขยับไปไหนไม่ได้เลย

ภคนางค์หัวเราะขันก่อนจะรีบเดินไปยังคอกกั้นที่ปล่อยให้สองพี่น้องเล่นกันระหว่างที่ทำงานบ้าน “พลินทร์ ทำไมนอนทับพี่น้อยหน่าแบบนี้ล่ะลูก”

หญิงสาวเข้าไปช้อนตัวลูกสาวขึ้นก่อนที่น้อยหน่าจะแบนไปเสียก่อนเพราะโดนลูกหมูทับ เด็กหญิงนิรดาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเธอยกน้องลงจากหลังให้ แต่คนทับพี่กลับยังยิ้มแป้น ดีดแขนดีดขาอย่างอารมณ์ดี

“รักพี่น้อยหน่ามากเลยเหรอลูก ถึงได้นอนทับพี่แบบนั้นหือ”

ภคนางค์จับตัวลูกให้หันมาหาเพื่อจะดูหน้าเด็กแสบชัดๆ ก่อนจะหยิบผ้าอ้อมมาเช็ดน้ำลายให้ เรื่องแกล้งพี่น่ะชอบนัก เมื่อก่อนแค่ดึงผมเปียกับแย่งของเล่นพี่ แต่ตอนนี้ถึงขั้นขึ้นไปนอนทับบนตัวแล้ว ตัวแค่นี้แสบเหลือเกินลูกสาวเธอ

“ตัวหนูไม่ใช่เล็กๆ นะพลินทร์ ทับพี่น้อยหน่าไม่ได้นะลูก เดี๋ยวพี่หายใจไม่ออกนะจ๊ะ เข้าใจที่แม่บอกไหม เข้าใจไหมจ๊ะ” เธอแกล้งทำเสียงและหน้าดุๆ พร้อมทั้งยกนิ้วขึ้นส่ายไปมาเพื่อปรามว่าทำแบบนี้ไม่ได้

“แอ้ แอ้”

“แน่ะ ดูซิ แม่ดุยังมายิ้มให้อีกนะยายตัวแสบ น่ามันเขี้ยวจริงๆ นะลูกเนี่ย”

ดูเหมือนน้องพลินทร์จะไม่กลัวที่โดนดุเลยสักนิด ยังยิ้มร่าและคุยอ้อแอ้ราวกับว่าที่แม่ดุนั้นเป็นการหยอกล้อ คนเป็นแม่จึงได้แต่มองแล้วยิ้มอย่างอ่อนใจ ทั้งน่าเอ็นดูทั้งน่ามันเขี้ยวแบบนี้ใครล่ะจะดุได้ลงคอ

“น้อยหน่าโดนลูกหมูทับ เจ็บไหมลูก”

เสียงหวานถามหลานสาวที่ขยับเข้ามากอดคลอเคลียกับน้องด้วยความรักใคร่เหมือนเดิม โดนน้องแกล้งก็บ่อยแต่เด็กหญิงนิรดากลับไม่เคยโกรธเลย ออกจะยอมให้แกล้งด้วยซ้ำ แต่คราวนี้ภคนางค์ไม่คิดว่าลูกสาวจะถึงขั้นขึ้นไปนอนทับพี่แบบนั้น นับวันดีกรีความแสบยิ่งเพิ่มขึ้นจริงๆ

“ไม่เจ็บจ้ะน้านางค์ แต่น้องนักหนัก น้อยหน่าเกือบหายใจไม่ออกแน่ะ” น้อยหน่าบ่นอุบแต่ไม่ได้โกรธที่โดนน้องทับ เพราะแม่เคยบอกว่าน้องยังเด็ก เลยยังไม่ค่อยรู้เรื่องนัก ให้คอยบอกคอยสอน โตขึ้นเดี๋ยวน้องก็จะรู้เอง

“น้องรักพี่น้อยหน่าไงลูกเลยอยากนอนกอด”

ว่าพลางใช้มือบอบบางยีศีรษะเล็กของคนที่ยิ้มแป้นเพราะชอบให้น้องรักด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหัวเราะขันเพราะคำพูดต่อมาของเด็กช่างเจรจา

“น้อยหน่าก็รักน้องจ้ะ แต่น้อยหน่าหนัก” เด็กหญิงรักน้อง ให้น้องกอดได้ แต่ให้น้องนอนทับไม่ได้เพราะน้องหนักเกินไป

“เห็นไหมจ๊ะ พี่น้อยหน่าบอกว่าหนัก คราวหลังหนูห้ามนอนทับพี่อีกนะลูก เข้าใจที่แม่บอกไหมหือ”

หันมาเอ่ยกับลูกสาวที่ยืนขย่มตัวอยู่บนตักด้วยความชอบใจ ฝ่าเท้าน้อยๆ นั้นก็ยันสะเปะสะปะไปทั่วเพื่อดีดตัวขึ้น จนแก้มเป็นพวงนั้นเด้งขึ้นลง เห็นแล้วน่ามันเขี้ยวเป็นที่สุดจนอดใจไม่ให้ฟัดไม่ได้เลย

“แอ้”

ไม่รู้ว่าแม่พูดอะไรแต่น้องพลินทร์ก็ตอบรับเอาไว้ก่อน ทำให้ภคนางค์อดยิ้มในความไร้เดียงสาของลูกไม่ได้ ก่อนจะปล่อยให้เล่นกับพี่สาวต่อ โดยรอบนี้มีเธอนั่งเฝ้าเพราะไม่มีงานอย่างอื่นให้ต้องทำแล้ว เหลือแค่สอนการบ้านน้อยหน่าเพียงเท่านั้น ให้เล่นกับน้องอีกสักพักเดี๋ยวคอยพาทำการบ้าน เพราะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้ว

+++++

พลินทร์เอ๊ยยยย สงสารพี่น้อยหน่าหน่อยลูกกกก

มีความคิดเห็นยังไง ฝากคอมเม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ / อิงธารา

e-book >> https://goo.gl/K5N86N

หรือ get it now ค่ะ