คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จอมใจจอมทมิฬ :: บทที่ 3 (1)
[R e - u p]
e-book >> https://goo.gl/K5N86N
หรือ get it now ค่ะ
บทที่ 3
“ร้านนี้บรรยากาศดี
อาหารก็อร่อย ผมพาลูกค้ามารายไหนรายนั้นเป็นต้องกลับมาซ้ำครับ รับรองว่าคุณวินทร์จะต้องติดใจ”
สุพจน์นายหน้าที่ดินวัยกลางคนรูปร่างท้วมกล่าวขึ้นขณะเดินนำภาวินทร์และลูกน้องจากลานจอดรถใต้ร่มไม้ไปยังร้านอาหารเรือนวรินทร์
หลังจากเสร็จธุระเรื่องที่ดินเขาก็ชวนภาวินทร์มากินข้าวที่นี่ต่อ
เนื่องจากอยากตอบแทนที่เดินทางมาถึงเชียงใหม่ด้วยตัวเอง
ทั้งที่เป็นถึงผู้บริหารระดับสูงที่ดูเหมือนว่างานจะยุ่งมากแต่ก็ยังมา และที่เลือก
‘เรือนวรินทร์’ ก็เพราะอยากสร้างความประทับใจให้ เผื่อจะมีโอกาสกลับมาเป็นคู่ค้ากันอีกครั้ง
“ร้านสวย
แถมบรรยากาศดีอย่างที่คุณพจน์ว่าจริงๆ ครับ”
ภาวินทร์ว่าไปตามจริง
ความจริงแล้วเขาเกือบจะปฏิเสธคำชวนของสุพจน์ แต่ไม่ได้ไปไหนต่อจึงตอบตกลง
เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียน้ำใจ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีร้านอาหารที่มีดูมีเสน่ห์เฉพาะตัว
ชื่อแสนไพเราะและบรรยากาศร่มรื่นแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ด้วย
“หนูนางค์เจ้าของร้านเป็นคนหัวสมัยใหม่ครับ
เห็นร้านสวยๆ แบบนี้ แต่ก่อนเป็นแค่บ้านไม้ธรรมดาๆ เองนะครับ”
ชื่อคุ้นหูที่หลุดออกมาจากปากสุพจน์ทำให้ภาวินทร์นิ่งไปเล็กน้อย
ก่อนจะคิดว่าคงเป็นแค่คนชื่อเหมือนเท่านั้น คนชื่อนางค์บนโลกนี้อาจมีเป็นร้อยๆ คน
ไม่น่าจะใช่นางค์ที่เป็นอดีตภรรยาของตัวเองหรอก…
“เชิญด้านในเลยครับ”
เปิดประตูแล้วผายมือเชื้อเชิญให้ภาวินทร์และลูกน้องเข้าไปก่อน
คู่ค้ารุ่นลูกจึงค้อมศีรษะให้เล็กน้อยแทนคำขอบคุณแล้วเดินเข้าไปด้านในร้านที่บรรยากาศแตกต่างจากข้างนอกพอสมควร
ยังดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดาและเลยเที่ยงมาแล้วลูกค้าเลยไม่ค่อยเยอะเท่าไรนัก
ไม่อย่างนั้นคงได้รอนาน
“สวัสดีจ้ะ
เชิญด้านในเลยจ้า” พนักงานวัยใสของร้านในชุดไทยล้านนาเดินเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มพร้อมไหว้อย่างนอบน้อม
ก่อนจะมองเข้าไปด้านในเพื่อหาโต๊ะว่างให้ลูกค้า
“ลูกค้าสามท่านนะจ๊ะ
เชิญที่โต๊ะเจ็ดเลยจ้ะ” เมื่อลูกค้าที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเป็นอย่างดีที่เดินมาด้านหลังพยักหน้ารับ
จึงผายมือและเดินนำไปยังโต๊ะว่างที่อยู่ติดกับหน้าต่าง
ก่อนจะไปหยิบเมนูอาหารแล้วกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง
ภาวินทร์มองสำรวจบรรยากาศภายในร้านด้วยแววตาชื่นชม
การตกแต่งด้วยสไตล์วินเทจแต่มีความทันสมัย เน้นสีฟ้าขาวทำให้รู้สึกอบอุ่นและสบายตา
แถมยังมีที่นั่งในสวนสไตล์อังกฤษอันร่มรื่นเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจไปในตัว สงสัยเขาต้องปักหมุดเอาไว้
หากมาเชียงใหม่คราวหน้าจะได้พาคุณรัมภาและคุณรวิตาแวะมาเยือนสักครั้ง เพราะเป็นร้านที่เหมาะแก่การพาครอบครัวมาไม่น้อย
แค่มองด้วยตาก็รู้ว่าเจ้าของร้านต้องรักและตั้งใจทำร้านนี้มากๆ ขนาดเขามาครั้งแรกยังรู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก
คล้ายถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์เฉพาะตัวอย่างไรอย่างนั้น
“วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนเหรอมะเฟือง”
สุพจน์ถามขึ้นหลังจากทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ มองเด็กหญิงนิรมล
หลานสาวของแม่ครัวประจำร้านซึ่งรู้จักกันดีด้วยแววตาเอ็นดู
ปกติจะเห็นมาช่วยงานที่ร้านเฉพาะวันหยุด
“ไม่ได้ไปจ้ะตา
วันนี้โรงเรียนหยุด มะเฟืองเลยมาช่วยแม่ที่ร้านจ้ะ” เด็กหญิงตอบฉะฉานแล้วยิ้ม ก่อนจะวางสมุดรายการอาหารสีฟ้าอ่อนลงบนโต๊ะให้ลูกค้า
“เมนูจ้ะ
เดี๋ยวมะเฟืองมารับออร์เดอร์นะจ๊ะ” เอ่ยก่อนล่าถอยออกมาเพื่อไปบริการลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ
เนื่องจากผ่านช่วงเที่ยงไปพนักงานในร้านจะผลัดกันไปพัก มะเฟืองพักไปก่อนหน้านั้นแล้วจึงมารับช่วงต่อ
“ยังเด็กอยู่เลย
แต่ขยันน่าดูเลยนะครับ” เห็นแล้วภาวินทร์ก็อดชมไม่ได้ เด็กผู้หญิงคนนั้นน่าจะอยู่แค่ชั้นมัธยมต้นด้วยซ้ำกระมัง
แต่กลับต้อนรับและดูแลลูกค้าในร้านได้คล่องแคล่ว
“แม่กับยายแล้วก็น้าเขาสอนมาดีครับ
วันหยุดก็มาช่วยทำงานตลอด ไม่เคยเกเรเลย”
เพราะเห็นมาตั้งแต่เล็กเลยรู้ว่าเด็กหญิงนิรมลนั้นเป็นเด็กดีมากเพียงใด
“เชิญสั่งได้ตามสบายเลยนะครับคุณวินทร์คุณคม
อาหารที่นี่อร่อยทุกอย่างครับ”
สุพจน์กล้ารับประกันเพราะเป็นร้านอาหารประจำของครอบครัว
ตอนนี้แทบจะผูกปิ่นโตกันอยู่แล้ว ตั้งแต่รู้ว่าหลานสาวของพัชรีจะมาเปิดร้านอาหาร โดยที่มีอีกฝ่ายและลูกสาวเป็นแม่ครัวประจำร้าน
เขากับภรรยานั้นแสนยินดีและแวะมาอุดหนุนตลอดแม้คนจะแน่นร้านแทบทุกวัน เนื่องจากติดใจในฝีมือการทำอาหารของพัชรี
อีกทั้งเวลามีงานบุญงานบวชในชุมชนก็มักมีคนมาไหว้วานให้ไปช่วยทำอาหารให้ตลอด
“เห็นทีต้องให้คุณพจน์ช่วยจัดการแล้วละครับ
สั่งเลยครับ ผมกินได้ทุกอย่าง” ภาวินทร์มอบหน้าที่ให้กับคนพามา คมกริชที่นั่งอยู่ด้านข้างผู้เป็นนายก็พยักหน้ารับเช่นกัน
“ได้ครับ
เดี๋ยวผมจัดการให้เอง”
ชายวัยกลางคนไม่ขัดข้องเลยแม้แต่น้อย
จัดการสั่งอาหารให้เสร็จสรรพ ก่อนจะพูดคุยกันในเรื่องทั่วไประหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ
ดื่มด่ำกับบรรยากาศอันแสนสงบและผ่อนคลาย เพราะช่วงบ่ายลูกค้าไม่แน่นร้านเหมือนช่วงเที่ยงเลยทำให้ค่อนข้างเงียบและเป็นส่วนตัวมากทีเดียว
**********
เมี้ยววว
เมี้ยววว
เสียงร้องของลูกแมวทำให้ภคนางค์ที่กำลังจะพาลูกสาวเดินออกไปที่ร้านชะงักแล้วมองไปยังทิศทางของเสียงเพื่อหาตัวลูกแมวน้อยแสนน่ารัก
“หืม เสียงเหมียวๆ นี่นา”
ก้มลงกระซิบเสียงนุ่มกับลูกสาวที่พยายามมองหาต้นตอของเสียงลูกแมวน้อย
คงจะจำเสียงได้เพราะเห็นแทบทุกวัน อีกทั้งยายจ๋ายังเคยพาไปหาถึงบ้าน
แต่ลูกสาวเธอดันไม่ดูอย่างเดียว ใช้มือป้อมๆ คว้าเหมียวน้อยจะเอาเข้าปากซะงั้น
เห็นอะไรก็คิดว่าเป็นของกินเสียหมด
“นั่นไง
เห็นเหมียวๆ ไหมลูก เหมียวๆ เหมียวๆ”
ภคนางค์ชี้ไปยังลูกแมวลายสลิดวัยกำลังซนสามตัวของคนข้างบ้านที่ชอบออกมาไต่กำแพงและหยอกล้อกัน
ป้าบ้านข้างๆ เลี้ยงแมวด้วยระบบเปิดไว้หลายตัว พวกมันน่ารักและเชื่องทุกตัว
แอบมีข้ามมาบ้านเธอบ้างแต่ไม่เคยมาสร้างความเดือดร้อนให้ แค่มานอนหน้าบ้านก็กลับไป
“แอ๊!”
น้องพลินทร์ใช้ดวงตากลมโตมองตามแม่ก่อนส่งเสียงกรี๊ดแล้วยิ้มร่า ปรบมือชอบใจใหญ่
“ดูซิ
เหมียวน้อยไต่กำแพงเก่งจังเลย เห็นไหมจ๊ะ”
หญิงสาวชวนลูกพูดคุยแล้วพาเข้าไปดูใกล้ๆ
อีกนิด น้องพลินทร์มักให้ความสนใจกับสัตว์แทบทุกชนิด โดยเฉพาะแมวของคนข้างบ้าน เวลาเห็นจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ
เพราะตอนเช้ายายจะชอบพาออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน พาดูนก ดูแมว
แถมไม่ได้มีความกลัวเลยสักนิด อยากจะเข้าไปหาใกล้ๆ เสียมากกว่า
“มะ
มา!”
“เหมียวๆๆ
เหมียวๆ มาหาพี่พลินทร์หน่อยเร็ว”
ลูกแมวตัวน้อยได้ยินเสียงเรียกก็ไต่กำแพงเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีกล้าๆ
กลัวๆ ทำให้เด็กน้อยแก้มกลมที่มองไม่วางตานั้นยิ้มแป้นพร้อมทั้งยกมือขึ้นชี้ตามด้วยความไร้เดียงสา
“เหมียวๆ
มาหาพี่พลินทร์หน่อย”
“อู...อู้”
หนูน้อยห่อปากตาโตด้วยความตื่นเต้น
“เหมียวมาหาลูกแล้วเห็นไหมจ๊ะ
เรียกน้องเร็ว เมี้ยวๆๆ”
ภคนางค์คลี่ยิ้มอ่อนหวานในยามมองน้องพลินทร์ให้ความสนใจกับสิ่งตรงหน้า
การได้ออกมานอกบ้านมีอะไรแปลกใหม่ให้ลูกได้เรียนรู้เสมอ ซึ่งเธอก็ไม่เคยปิดกั้น ให้เวลาและใจเย็น
ปล่อยให้พลินทร์ค่อยๆ ได้เรียนรู้ไปตามวัย เพราะคุณแม่มือใหม่อย่างเธอไม่เคยมีประสบการณ์เลี้ยงลูกมาก่อนก็ศึกษาจากป้า
หนังสือบ้าง อินเทอร์เน็ตบ้างแล้วนำมาปรับใช้เอา โชคดีที่เด็กหญิงภควรินทร์เป็นเด็กเลี้ยงง่ายด้วยจึงไม่เหนื่อยเท่าไรนัก
จะมาเหนื่อยก็ช่วงที่เริ่มนั่งและคลานได้นี่ละ อีกหน่อยถ้าเดินได้คงปวดหัวน่าดูเลย
คอกกั้นจะเอาเด็กดื้อของเธออยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้
“ไม่ได้จ้ะ เข้าไปใกล้ๆ ไม่ได้ เดี๋ยวน้องตกใจนะจ๊ะ”
อธิบายเสียงนุ่มเมื่อลูกโน้มตัวและยื่นมือออกไปข้างหน้าหมายจะให้แม่พาเข้าไปใกล้ๆ
มองมือน้อยๆ ที่ขย้ำๆ แทนการกวักเพื่อเรียกแมวเหมียวแล้วได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู แต่ลูกแมวขี้ตกใจง่ายเลยรีบไต่ลงกำแพงเข้าบ้านไป
“แอะ!”
ประท้วงพร้อมยืดตัวขึ้นมองหาเมื่อเหมียวๆ หายไปแล้ว นิ้วเล็กแสนน่ารักนั้นก็ชี้ไปตรงหน้า
ปากจิ้มลิ้มก็บ่นพึมพำราวกับจะฟ้องแม่ว่าลูกแมวปีนลงไปตรงนั้นแล้ว
“เหมียวกลับบ้านแล้ว
ไปหายายจ๋ากันดีกว่าเนอะ”
ภคนางค์หอมแก้มนุ่มๆ
แล้วอุ้มลูกเดินออกจากบริเวณที่ยืนอยู่ไปยังประตูไม้สีเข้มซึ่งเป็นทางเข้าหลังร้าน
‘เรือนวรินทร์’ โดยสองฝั่งของประตูคือต้นดอกแก้วที่ถูกตัดแต่งให้เป็นแนวยาว
ทึบและสูงพอสมควร ใช้เป็นกำแพงกั้นพื้นที่ระหว่างร้านอาหารกับบ้านซึ่งอยู่ด้านหลังเพื่อความเป็นส่วนตัว
ร้านอาหารเรือนวรินทร์เป็นร้านที่ภคนางค์ตั้งใจทำขึ้นมาซึ่งเปิดมาได้ปีกว่าๆ แล้ว
หลังจากที่ตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่
หญิงสาวจึงอยากทำธุรกิจเป็นของตัวเอง เห็นว่าป้าและพี่สาวอย่างนิชดามีฝีมือทำกับข้าวจึงชวนเปิดร้านอาหาร
โดยมีความคิดว่าจะปรับปรุงพื้นที่ส่วนหน้าซึ่งเป็นบ้านเก่าของตายายทำเป็นร้านอาหาร
คราแรกป้าคัดค้านเนื่องจากทำเลไม่ดี อยู่ในหมู่บ้านแถมเป็นแค่ทางผ่านไปยังจุดท่องเที่ยว
กลัวว่าจะไปไม่รอด ภคนางค์จึงขอให้พี่สาวช่วยเกลี้ยกล่อม ขอให้พี่เขยที่ทำงานด้านครีเอทีฟช่วยโน้มน้าวอีกแรง
เพราะเธอเชื่อว่าถ้าทำร้านให้มีจุดขาย ยังไงลูกค้าก็ต้องมาหาอย่างแน่นอน จนในที่สุดป้าก็ยอมใจอ่อนให้ทำ
บ้านสองชั้นกึ่งไม้กึ่งปูนขนาดใหญ่ของตายายที่ไม่มีใครอาศัยอยู่แล้วแต่ยังคงสภาพดีและแข็งแรงเพราะได้รับการดูแลรักษาเป็นอย่างดี
จึงเริ่มถูกรีโนเวทและต่อเติมไปพร้อมกับการสร้างบ้านหลังเล็กที่เธออาศัยอยู่กับลูกในปัจจุบัน
โดยภคนางค์ใช้เงินส่วนตัวทำทั้งหมด ซึ่งเงินจำนวนนั้นบางส่วนได้มาจากการหย่ากับอดีตสามี
ที่ครอบครัวของเขาให้ถึงเก้าหลัก แต่เธอรับมาเพียงแค่แปดหลักต้นๆ
จนในที่สุดบ้านก็สร้างเสร็จตอนเธอตั้งครรภ์ได้เกือบสามเดือน
ส่วนบ้านของตายายที่ถูกรีโนเวทและต่อเติมจนกลายเป็นบ้านสไตล์วินเทจสีขาวก็เสร็จในอีกสองเดือนถัดมา
ชั้นล่างที่เคยเป็นผนังปูนถูกปรับให้มีความโปร่งโล่งด้วยหน้าต่างสูงจากเพดานจดพื้น
เพื่อรับแสง รับลม และชมบรรยากาศโดยรอบอันแสนร่มรื่นจากสวนสไตล์อิงลิชคอทเทจ
ภายในถูกตกแต่งด้วยสไตล์วินเทจเน้นสีฟ้าขาวดูอบอุ่น
ภายนอกมีโซนนั่งท่ามกลางธรรมชาติ
ในตอนนั้นภคนางค์เพิ่งทราบว่าลูกในท้องเป็นผู้หญิง
จึงนำชื่อที่ตั้งให้ลูกว่า ‘ภควรินทร์’ มาเป็นส่วนหนึ่งของร้าน ‘เรือนวรินทร์’ และถึงแม้บรรยากาศทั้งภายในและภายนอกร้านจะมีความทันสมัย
แต่เรือนวรินทร์ขายเพียงแค่อาหารล้านนาและอาหารไทยเท่านั้น
และร้านอาหารเรือนวรินทร์นั้นถือว่าเป็นธุรกิจครอบครัวโดยแท้ ป้าและพี่สาวเป็นแม่ครัวกับคนดูแลร้าน
พี่เขยทำเรื่องการโปรโมตผ่านสื่อรูปแบบต่างๆ เพื่อให้ร้านเป็นที่รู้จัก
ส่วนเธอดูแลเรื่องบัญชี พนักงานในร้านก็เป็นญาติๆ และคนละแวกนี้ทั้งนั้น
จากตอนแรกที่มีลูกค้าวันละไม่กี่โต๊ะ
ตอนนี้เรือนวรินทร์มีลูกค้าแวะเวียนมาอุดหนุนแทบไม่ขาดสาย ภคนางค์ถือว่านี่คือความสำเร็จที่คนในครอบครัวช่วยกันสร้างขึ้นมา
แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความสำเร็จแบบก้าวกระโดด แต่เป็นการก้าวไปทีละขั้นอย่างสม่ำเสมอเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ก่อนไปถึงจุดมุ่งหมายอันสูงสุด
เมื่อถึงจุดนั้นแล้วจะมีจุดยืนที่มั่นคง เหมือนกับที่ใครคนหนึ่งเคยสอนเธอมาตลอดว่าความพยายามจะประสบผลสำเร็จช้าหรือเร็วอยู่ที่ตัวเราไม่ใช่คนอื่น
เพราะสู้กับใครก็ไม่เท่าสู้กับความพยายามและความเพียรของตัวเอง...
+++++
มีความคิดเห็นยังไง ฝากคอมเม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ / อิงธารา
e-book >> https://goo.gl/K5N86N
หรือ get it now ค่ะ
ความคิดเห็น