Risk Heart แลกรักเสี่ยงหัวใจ

Risk Heart แลกรักเสี่ยงหัวใจ

                                     
                                          Story By Nejung

"To love is to risk not being loved in return. To hope is to risk pain. 
To try is to risk failure, but risk must be taken, 
because the greatest hazard in life is to risk nothing." 
ความรักคือการเสี่ยงที่จะไม่ได้รับความรักตอบกลับมา
ความหวังเป็นการเสี่ยงต่อความเจ็บปวด 
ความพยายามคือการเสี่ยงจากความล้มเหลวแต่เราก็ต้องเสี่ยง 
เพราะชีวิตคือการเสี่ยง 


***************************
 

        นายชิน...อีตานี่แหละ เขาจะพาฉันเดินไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เขากำลังพาฉันเดินอยู่บนสะพาน และฉันปวดเท้ามากๆ ด้วย คนบ้า! ไม่เห็นเหรอว่าฉันใส่ส้นสูงมาอ่ะ มันปวดไปหมดแล้วนะ แล้วชุดที่เจ้อันอันยัดใส่ตัวฉันนี่อีก มันทั้งสั้นทั้งรัดแน่นอึดอัดไปหมด ฉันเดินไม่ไหวแล้วนะ

          "โอ้ย! คนบ้าจะพาฉันไปไหน ปวดเท้า ปวดขาหมดแล้วนะ"

          ฉันสะบัดมือของชินออกแล้วหยุดเดินโซซัดโซเซจับราวเหล็กข้างๆ ตัวไว้

          "หมวยปวดขาเหรอ?"

          หมอนี่...ให้ตายสิ แง่! ปังปังจะบ้าตาย TOT

          ชินเดินกลับมาหาฉัน ก่อนจะจับคางฉันให้เงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาตรงๆ แอร็ย! อย่านะ ฉันแพ้คนหล่อ ฉันเห็นคนหล่อไม่ได้ ฉันจะจับกิน ><

          "ปิกาจูทำไมหน้าหมวย?" อีตาชินพูดแล้วหัวเราะใส่หน้าฉัน กรี๊ด! ฉันเกลียดหมอนี่ที่สุดเลย ถึงจะหมวยก็สวยย่ะ

          ฉันไม่สนใจนายชินนี่ ก้มลงมองเท้าตัวเอง ก่อนจะนั่งลงตรงราวเหล็ก แล้วยกเท้าขึ้นมาถอดรองเท้าออกปามันทิ้งคนล่ะทิ้งคนล่ะทาง คิดว่าฉันจะสนใจมันงั้นเหรอไอ้รองเท้าเส็งเคร็งนั่นน่ะ ของเจ้อันหรอกของฉันไม่มี -_- ชินมองฉันอึ้งๆ ก่อนจะหัวเราะในคอ ฉันไม่สนใจเขา ก่อนจะรวบผมที่ปล่อยสยายยาวมาทำเป็นมวย

          "หมวยซ่าส์เลย กระโปรงขาดนะ"

          "ว่าไงนะ?"

          ฉันก้มลงมองกระโปรงตัวเอง ว้าก! ขาดจริงๆ ด้วย แหวกถึงคืบเลยล่ะ สงสัยเพราะตอนที่ฉันยกเท้าขึ้นมาถอดร้องเท้าแน่ๆ ฉันทำหน้าจะร้องไห้ทันทีเลย ทำไมฉันชอบจะซวยตลอดเลยนะ TOT

          "ชิน...กระโปรงฉันขาด?" เพราะไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครดีฉันเลยหามิตรผลข้างๆ ที่ใกล้ตัวที่สุด

          "เหรอ?"

          "ใช่จ๊ะ T^T"

          "ยัยหมวยเอ้ย! งั่งกว่านี้มีอีกไหมฮะ"

          คิดว่าอาจจะมี นังเนสท์หรือไม่ก็นังเซรอนไง สองคนนั่นก็งั่งเหมือนกัน ชินจำใจถอดเสื้อแจ๊คเก็ตของเขามาห่อตัวให้ฉันอย่างไม่เต็มใจจนได้

          "นายนั่งลงหน่อยสิ..." ฉันบอกเขาเสียงอ่อยอีก

          "อะไร ทำไมฉันต้องนั่งลงล่ะ"

          "ขี่หลังหน่อยปังปังเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ"

          ฉันบอกน้ำตาคลอเบ้า ชินเอาลิ้นดันกระพุงแก้มอย่างโมโหๆ แล้วหันมามองฉันตาเขียว แง! ฉันทั้งกระโปรงขาด ทั้งเท้าบวมนะ นายลากฉันมาด้วยทำไมล่ะ พอเขาย่อตัวลง ฉันเลยไม่รอช้ารีบปีนขึ้นหลังเขาทันที ขอบใจนะ ฉันจะเป็นมิตรกับนายมากยิ่งขึ้น นายเป็นลูกเสือหลงที่ดี อิอิ

STORY BY NEJUNG

STORY BY NEJUNG