คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 7
CHAPTER 7
หลังจากไล่พี่ชายตัวดีให้ไปเรียนได้สำเร็จแล้ว จุนซูก็มานั่งฟุบหน้ากับโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะเพื่อรอยูชอนที่ออกมาก่อนหน้าเค้าแต่ยังไม่ถึงซักที สงสัยกำลังเคลียร์กับพี่ยุนโฮอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่ๆ เฮ้ออออ....ทำไมนะ ทำไมไอ้พี่บ้าต้องมาทำดีกับเราด้วยนะ
“เฮ้อออออออออออออ” ยังไม่ทันที่จุนซูจะเงยหน้าขึ้นมา ร่างบางก็รับรู้ได้ถึงอีกคนที่ฟุบหน้าถอนหายใจเหมือนตัวเอง
“ยังไงแก..มาถึงก็ถอนหายใจ หมดเรี่ยวหมดแรงเลยนะ” เสียงแหลมๆเอ่ยถามเพื่อน ยูชอนเงยหน้ายิ้มเซียวๆให้จุนซูก่อนจะฟุบหน้าลงไปอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน
“เฮ้!!!!! ยูชอน รอยอะไรน่ะ....นี่แกอย่าบอกนะว่าพี่ยะ..ยุนโฮ” จุนซูตาโตก่อนจะคว้าคอเพื่อนมาดู รอยแดงใหม่ๆสดๆไม่จางเลยซักนิด โธ่ ยูชอนเอ้ยยยย
“ฉันขัดพี่ไม่ได้......ฉันไม่รู้จะทำยังไง” ยูชอนเอ่ยเสียงเศร้า ไม่ว่ายุนโฮจะต้องการเมื่อไร ที่ไหน แบบใด เค้าก็ไม่สามารถขัดยุนโฮได้ ไม่รู้ทำไมไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมเค้าถึงต้องยอมเป็นที่ระบายอารมณ์ให้พี่ยุนโฮขนาดนี้
“แม้แต่ข้างถนนน่ะหรอยูชอน.....ศักดิ์ศรีแกหายไปไหนหมดเนี่ย” จุนซูถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าที่ควร
“ฉันห้ามพี่เค้าไม่ได้ ฉันกลัว....” เอาอีกล่ะ พอเถียงอะไรไม่ได้ ก็ร้องไห้ จุนซูเบ้หน้าอย่างเบื่อหน่ายในความอ่อนแอของยูชอนแต่ก็ยอมที่จะเอื้อมมือไปโอบกอดเพื่อนไว้เพื่อปลอบโยน
“อย่าร้องไห้เลย ยูชอน.....ฉันเข้าใจแก นะ หยุดร้องซะแล้วไปเข้าเรียนได้แล้ว” จุนซูเช็ดน้ำตาให้เพื่อนก่อนจะจูงมือเล็กๆนั่นไปเข้าห้องเรียน
หลังจากไปส่งยูชอนมาแล้ว ยุนโฮก็กลับบ้านตั้งใจที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างเพรียวของกาอินนอนอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก
“กาอินครับ....มานอนอะไรตรงนี้เนี่ย” มือใหญ่สะกิดให้ภรรยาตื่นอย่างเบามือ กาอินเมื่อลืมตามาเห็นเป็นยุนโฮก็โผกอดอย่างดีใจ
“หายไปไหนมาค่ะ ไม่เห็นคุณกลับมา ฉันเป็นห่วงแทบแย่เลยนะค่ะ” ยุนโฮลูบผมนุ่มๆนั่นเบาๆ
“ผมเคลียร์งานน่ะ ขอโทษนะครับที่ทำให้เป็นห่วง ไหนมาให้สามีตรวจร่างกายหน่อยสิครับว่ามานอนข้างล่างที่ ใครมาทำอะไรภรรยาผมหรือเปล่า” ยุนโฮพูดก่อนจะซุกไซ้ไปตามเรือนร่างของกาอินอย่างชอบใจ หญิงสาวปัดป้องอย่างเขินอายก่อนจะเสียงร้องห้ามจะกลายเป็นเสียงครางเครือของคนทั้งคู่แทน
.
.
.
.
“ไอ้แจ.....เป็นอะไรว่ะ เหม่ออะไรอยู่ได้ มึงกรุณาฟังอาจารย์บ้างเถอะ” เพื่อนสนิทสะกิดแจจุงที่นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างโดยไม่สนใจฟังอาจารย์เลยซักนิด
“คิม แจจุง!!!!!!! ช่วยถือของไปส่งอาจารย์หน่อยได้ไหม” อาจารย์สาวสวยพอกับแจจุงทำเอา ผู้ชายในห้องบ่นกันอย่างไม่พอใจ ในเมื่ออาจารย์คนนี้เป็นที่หมายตาของนักศึกษาชายเกือบทุกคน
“ผมไม่ว่างครับ.....ขอตัวนะครับ” แจจุงพูดก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทันที ทิ้งให้อาจารย์สาวสวยมองตามอย่างไม่พอใจ
“คิม แจจุง...นึกว่าตัวเองหล่อนักหรือไง!!!!”
“จุนซู.....กลับบ้านเลยหรือเปล่า” จุนซูมองหน้าพี่ชายก่อนจะเดินจูงมือยูชอนไปอีกทางโดยมีแจจุงเดินตามอย่างไม่ลดละ
“ตามมาทำไม!!!!!!!” เสียงแหลมๆตวาดแว้ดอย่างรำคาญใจ แจจุงมองน้องชายนิ่งๆไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไร
“จุนซูกลับไปก่อนก็ได้เดี๋ยวยูชอนต้องรอพี่ยุนโฮมารับน่ะ” ยูชอนยิ้มก่อนจะปลดมือเพื่อนไปส่งแจจุง แจจุงเมื่อคว้ามือน้องชายได้ก็จูงจุนซูเดินลิ่วๆไปโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของจุนซูเลยซักนิด
“นั่นแจจุงกับใครหรอค่ะ อาจารย์รีนา”
“นั่นคิม จุนซูนะค่ะ น่ารักไหมล่ะค่ะ อาจารย์โบรา สงสัยจะเป็นเป้าหมายรายล่าสุดของแจจุงนะเนี่ย” รีนาหัวเราะก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้โบรามองตามอย่างอยากเอาชนะ มันจะซักแค่ไหนกันเชียว แค่นักศึกษาธรรมดา คิม แจจุง!!!
“อ่า พี่ยุนโฮทำไมยังไม่มาอีกนะ....” ยูชอนบ่นก่อนจะยกนาฬิกาขึ้นมาดู นี่มันเลยเวลาเลิกเรียนมาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้วนะทำไมพี่ยุนโฮยังไม่มาอีกล่ะ มือเรียวยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหายุนโฮอย่างร้อนใจเพราะกลัวว่าพี่ชายจะเป็นอะไรหรือป่าว
(ฮัลโหล..ค่ะ) เสียงปลายสายทำเอายูชอนแปลกใจ นี่มันเสียงพี่สะใภ้นี่
“ครับ พี่กาอิน พี่ยุนโฮลืมเอาโทรศัพท์ไปหรอฮะ”
(อ๋อ เปล่าจ๊ะยูชอน....ตอนนี้ยุนโฮกำลังหลับอยู่น่ะ” หลับ????? หลับตอน 6 โมงเย็นเนี่ยนะ ยังไม่ทันที่ยูชอนจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้
(อืมมมมม ใครโทรมาครับ ที่รัก....วางๆเถอะครับ)
(ยุนโฮค่ะ นี่ ยูชะ...อ่ะ!!! อะไรกันค่ะ ทั้งวันเลย อ๊า!!!!! ยุนโฮ!!!) โทรศัพท์เครื่องน้อยหลุดจากมือเจ้าของก่อนที่ร่างบางจะทรุดนั่งบนเก้าอี้ม้าหินอ่อนอย่างใจหาย นี่ที่ลืมเค้าเพราะพี่กาอิน นี่ที่ไม่รับโทรศัพท์เค้าเพราะพี่กาอิน นี่ที่ไม่มีรับเค้าเพราะพี่กาอิน อย่างนั้นหรอพี่ยุนโฮ
“อ้าว..ยูชอน ยังไม่กลับบ้านหรอ เราไปส่งไหม” ผู้ชายคนนึงที่ยูชอนจำได้ว่าเป็นเพื่อนในห้องเอ่ยทัก ร่างบางยิ้มเซียวๆก่อนจะเดินตามเพื่อนไป
“ทำไมมานั่งจนเย็นเลยล่ะ จุนซูไปไหนเนี่ย”
“เค้ากลับไปแล้วล่ะ....” ยูชอนเอ่ยตอบก่อนจะมองงนอกหน้าต่างไปเรื่อย จนสารถีหน้าตาดีแปลกใจว่าอะไรทำให้เพื่อนเค้าเศร้าขนาดนี้
“แล้วยูชอนรอใครล่ะ”
“....รอพี่ชายน่ะ แต่เค้า ลืมเรามั้งเลยไม่มารับ” เสียงเศร้าๆนั้นเรียกให้ชายหนุ่มมองอย่างสงสาร
“อ่า...อย่าคิดมากเลยยูชอน”
“ขอบคุณมากนะ ฮยอนจุง เราเข้าบ้านก่อนนะ” ยูชอนยิ้มก่อนจะลงจากรถไป
“เดี๋ยว ยูชอน!!!!” ฮยอนจุงวิ่งลงมาจากรถพร้อมกันยื่นหนังสือให้ยูชอนเพราะร่างบางลืมไว้
“ขอบคุณน้า....ถ้าไม่ได้ฮยอนจุงเนี่ยเราคงไม่ได้กลับบ้านแน่ๆเลย” ฮยอนจุงมองหน้ายูชอนอย่างหลงใหล ก่อนที่คนตัวสูงจะโน้มหน้าไปหอมแก้มยูชอนเบาๆแล้ววิ่งขึ้นรถไป ทิ้งให้ยูชอนยืนหน้าแดงอยุ่คนเดียว
“ชอง ยูชอน!!!!!!!!” เสียงเข้มๆของพี่ชายทำเอายูชอนสะดุ้งแต่ก็หนีไม่ได้แล้วเมื่อยุนโฮปราดเข้ามาปริดตัวเค้าเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยฮะ” ยูชอนบิดข้อมือออกจากพี่ชายแต่ยุนโฮกลับกำแน่นมากขึ้นก่อนจะกระชากยูชอนขึ้นห้องไป
“นั่นใคร!!!!!มันเป็นใคร” ยุนโฮตะวาดเสียงดังจนยูชอนต้องกระเถิบหนีไปจนชิดขอบเตียงแต่ยุนโฮก็ปราดเข้าไปประชิดตัวน้องชายอย่างรวดเร็ว
“เพื่อน!!!!!” ยูชอนจ้องหน้ายุนโฮแล้วพูดออกมาอย่างไม่กลัว อาจจะเป็นเพราะความเสียใจทำให้เค้าไม่กลัว
“เพื่อนแล้วทำไมต้องหอมแก้มกันขนาดนั้น!!!!”
“ก็ตอนนี้แค่เพื่อน แต่ต่อไป.........ไม่แน่!!!!!!” ยุนโฮจ้องหน้าน้องชายอย่างโมโหก่อนจะบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นจนยูชอนเบ้หน้าอย่างเจ็บปวด
“ยูชอน อย่ามาลองดีกับพี่!!!”
“ผมไมได้ลองดี!!! ขนาดพี่ยังแต่งงานได้เลย แล้วทำไมผมจะมีแฟนบ้างไม่ได้ ความสัมพันธ์ของเรามันจะได้โสมมเต็มขั้นไงพี่ชาย.......”ยูชอนพูดก่อนจะดันตัวลงจากเตียงแต่มีหรือที่ยุนโฮจะปล่อยให้น้องจอมอวดดีของเค้าหลุดมือไปได้ง่ายๆร่างสูงกระชากตัวยูชอนกลับมาพร้อมทั้งกดจูบอย่างรุนแรงจนร่างบางรู้สึกถึงความเจ็บปวดบนริมฝีปากได้ มือใหญ่บีบเค้นเรือนร่างของยูชอนอย่างหนักหน่วงจนเขียวช้ำขึ้นมาเป็นรอยมือใหญ่อย่างไร้ความเมตตา
“ยังไม่พออีกหรือไง......” ร่างที่นอนนิ่งเอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“อะไร!!”
“ทั้งวันกับพี่กาอินน่ะ......พี่ยังไม่พออีกหรือไง!!!! เห็นผมเป็นตัวอะไรกันแน่ พี่ยุน!!!!” ยูชอนตวัดมือลงบนแก้มร้านของยุนโฮอย่างแรง มือเล็กๆจิกทึ้งร่างกายยุนโฮอย่างโกรธและเสียใจร่างสูงมองหน้าน้องชายที่ร้องไห้โวยวายก่อนจะรวบตัวยูชอนมากอดไว้กับอก
“ไม่พอยูชอน....ถ้าไม่ใช่ยูชอนยังไงก็ไม่พอ พี่ขอโทษ.....” ร่างสูงจูบไล้เลียปากอิ่มของน้องชายอย่างแผ่วเบาเพราะเค้าเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้เพราะเค้าทั้งนั้น ยูชอนยกแขนกอดคอพี่ชายไว้เพราะใจอ่อน ใจอ่อนกับน้ำเสียงที่อ่อนระโหยของยุนโฮ ใจอ่อนกับคำขอโทษของยุนโฮ ถ้าไม่ใช่ยูชอนพี่จะไม่พอจริงๆใช่ไหมฮะ....พี่ยุนโฮ
Ooooooooooooooooooooooooooooooooooo
สวัสดีค่ะคนอ่านทุกคน อ่า มายหายไปนานใช่มะ มายไม่ได้ดองฟิกนะค่ะ แต่ก็ไม่เห็นมีใครอ่าน มีใครเม้น มายเลยไม่อัพนึกว่าจะไม่มีคนอ่านแล้วไงค่ะ ไม่เม้นก็ไม่อัพก็เท่ากันนะไม่มีใครได้ใครเสียนี่ค่ะ มายไม่ได้งี่เง่าแต่คอมเม้นมันลดเรื่อยๆจริง ลดจนมายน้อยใจว่าทำไมค่ะ คือมายแต่งมายก็เหนื่อยมายบอกแล้วนะ คนอ่านบางคนมายเชื่อว่าก็แต่งเหมือนกัน คงเข้าใจความรู้สึกมายนะค่ะ มายไม่ได้เรื่องมาก คนอ่านที่รู้จักมายจะรู้ว่ามายไม่ได้เรื่องมาก ขอโทษนะค่ะถ้าการคอมเม้นมันลำบากแก่พวกคุณมากๆก็จงรู้ไว้ว่าการแต่งฟิกมันก็ยากสำหรับมายมากๆเช่นกันค่ะ
จุดนี้ ขอโทษสำหรับคนอ่านที่เสมอต้นเสมอปลายนะค่ะ มายก็ยังรักทุกคนอยู่ดี
colors grace.
ความคิดเห็น