คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : CHAPTER 8 [100 เปอร์เซ็น]
CHAPTER 8
เช้าวันรุ่งขึ้น ยูชอนที่เหนื่อยอ่อนจากกิจกรรมเมื่อคืนทำเอาร่างบางไข้ขึ้นสูงจนไปมหาลัยไม่ได้อีกทั้งยุนโฮยังต้องไปประชุมในตอนเช้าอีกต่างหากเลยไม่รู้ว่าน้องชายป่วย
“ยูชอนลูกทำไมวันนี้ตื่นสายนะ” เรมี มารดาของยูชอนที่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นอังมือไปตามเนื้อตัวลูกชายอย่างเป็นห่วง ก่อนจะดึงผ้าห่มพื้นหนาออกเพื่อจะเช็ดตัวให้ลูก
“ยูชอน!!!!!!!” ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อร่างกายของลูกชายคนกลางเต็มไปด้วยร่องรอยของการมีเพศสัมพันธ์แบบรุนแรง
“อื้อออ....ไม่เอาแล้วนะฮะ พี่ยุน...” ภาพลูกชายนอนบิดตัวหนีแสงสว่างพร้อมทั้งเพ้อเรียกชื่อลูกชายคนโตทำให้เรมีใจหาย นี่ยุนโฮ...พายูชอนถล้ำลึกไปแล้วใช่ไหม..
“ยูชอนจ๊ะ นี่แม่ไงค่ะ ตื่นมาก่อนน้า เช็ดตัวนะค่ะลูก” เรมียังคงเรียกลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอรู้ถึงยังไงก็ไม่ใช่ความผิดของลูกชายคนนี้ของเค้าแน่ๆ
“อื้อ...แม่ฮะ หนาวจังเลย แม่ฮะ!!!” ยูชอนซุกหน้าลงบนหน้าท้องของมารดาก่อนจะเอ่ยอ้อนเพราะพิษไข้
“อ้อนจังเลยลูกแม่ เฮ้อออ ตายุน แกทำอะไรลูกชายที่น่ารักของฉันเนี่ย ไอ้ลูกชายคนนั้นก็จริงๆเลย...” เรมีบ่นเบาๆก่อนจะเดิมไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้ลูกชาย วันนี้ว่าจะกลับมาเซอร์ไพรส์ลูกๆแต่ไม่เจอใครเลย ยุนโฮไปทำงาน ยูฮวานไปนอนบ้านตาชางมิน เจอยูชอนก็มาไม่สบายอีกแน่ะ
“คุณแม่ค่ะ..ยูชอนไม่สบายหรอค่ะ ให้กาอินทำให้ไหมค่ะ” เรมีหันไปทางลูกสะใภ้ก่อนจะตวัดผ้าห่มคลุมร่างกายของยูชอนเอาไว้
“ไม่เป็นไรจ๊ะกาอิน ยังไงช่วยทำข้าวต้มมาให้ยูชอนหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่เช็ดตัวให้เค้าเอง” เรมียิ้มให้กาอินอย่างอ่อนโยน กาอินเป็นผู้หญิงที่ดี ดีมากๆสำหรับเธอแต่ว่าน่าสงสารที่กลับโดนยุนโฮใช้เป็นบันไดเพื่อความสุขในอนาคตของตัวเอง
“ค่ะคุณแม่...” หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะเดินออกไป เรมีเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ลูกชายทั้งสงสารทั้งเห็นใจ สงสัยเธอต้องคุยกับยุนโฮให้รู้เรื่องซะแล้ว
“อื้ออ ครายอ่ะ...” หลังจากเช็ดตัวลูกชายไปได้ซักพักดูเหมือนว่ายูชอนจะรู้สึกตัวแล้ว ร่างบางพลิกตัวกลับมาก่อนจะยกมือขยี้ตาอย่างง่วงงุน
“แม่เองจ๊ะ เป็นไงปวดหัวไหมลูก...” เรมียิ้มก่อนจะยกมือปัดผมปรกหน้าให้ลูก ส่วนยูชอนพอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใครก็ได้แต่ตกใจ
“คุณแม่!!!!!!” เสียงใสเอ่ยเสียงดังก่อนจะขยับตัวไปชิดหัวเตียงทันที มือน้อยกำผ้าห่มแน่น ถ้าแม่เห็นแม่ตรงรู้แน่ๆ เรมีมองอาการหวาดกลัวของลูกชายแล้วก็ได้แต่เศร้าใจ มือบางดึงแขนลูกชายให้เข้ามาหาตัวเองแล้วกอดไว้แน่น
“อย่ากลัวแม่เลยยูชอน แม่รู้หมดแล้ว”
“แม่..ระ..รู้” กลีบเนื้ออิ่มเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา แผ่วเสียจนแทบจะไม่ได้ยิน
“ใช่ แม่รู้....” ยูชอนมองแม่อย่างไม่เชื่อสายตา ไม่มีแววตาที่ผิดหวังในตัวเค้า ไม่มีน้ำเสียงที่ผิดหวังในตัวเค้า ไม่มีถ้อยคำกล่าวโทษ มีแต่รอยยิ้มที่เข้าใจ
“ผม..ฮึก ขอโทษฮะแม่ ฮือออออ ผะ..ผม ผิด ฮือออ” ร่างบางสะอื้นออกมาอย่างไม่อาย เรมีกอดลูกอย่างสงสาร โธ่เอ้ย ยูชอนลูกแม่ นี่แม่ทำร้ายหนูหรือป่าวลูก...
“ลูกไม่ผิดนะยูชอน ลูกไม่ผิด ลูกแค่ไม่รู้ แม่ผิดเองนะลูก เงียบซะนะ” มือเรียวลูบผมนุ่มของยูชอนเบาๆก่อนจะเอ่ยปลอบ ยิ่งแม่อ่อนโยนเท่าไรเค้าก็ยิ่งเสียใจมากเท่านั้น
“แม่ ฮืออออออออออออ” เรมีเช็ดน้ำตาให้ลูกชายก่อนจะดันเจ้าตัวเล็กลงบนเตียงก่อนจะกล่อมให้หลับ ฝ่ายยูชอนที่ทั้งร้องไห้ ทั้งมีเรื่องในใจ ทั้งอะไรเยอะแยะทำให้เค้าหลับไปได้อย่างไม่ยากนัก เมื่อเห็นว่าลูกหลับแล้ว เธอจึงโทรหาเจ้าลูกชายคนโตให้มาคุยเรื่องนี้กันให้รู้เรื่อง
“ยุนโฮ กลับบ้านมาหาแม่ด่วน!!!” ร่างสูงเมื่อได้ยินคำสั่งของแม่ก็รีบออกจากบริษัททันที เรมีเข้ามานั่งรอลูกชายคนโตที่ห้องทำงานของเธอ ต้องเตือนซะหน่อยแล้วยุนโฮข่มเหงน้องขนาดนั้น
“อ้าว ยุนกลับมาแล้วหรอค่ะ”กาอินเอ่ยทักแต่ชายหนุ่มไม่สนใจเดินผ่านร่างบางของกากินไปอย่างรีบร้อน หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพียงแต่เดินเข้าครัวไปชงกาแฟให้ยุนโฮเท่านั้น
อีก 50 เปอร์เซนค่ะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรียกให้เรมีไปเปิดต้อนรับลูกชายตัวดีที่ทำหน้ายุ่งมาแต่ไกลเพราะแม่โทรไปรบกวนเวลางานอันแสนมีค่าของเค้า
“ผมเรียกผมมาทำไมครับ” ยุนโฮเอ่ยถามมารดาพร้อมทั้งนั่งลงบนโซฟาตัวนุ่มภายในห้องทันที เรมีเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้กับท่าทีโอหังของลูกชาย
“แม่จะคุยเรื่องยูชอน....” เรมีเอ่ยเปิดประเด็นอย่างจริงจัง
“ทำไมหรอครับ” ยุนโฮยังคงไม่สนใจสิ่งที่มารดาจะเอ่ยแถมยังหันไปหยิบหนังสือมาอ่านเล่นด้วยท่าทีเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
“ยุนโฮ ถึงแม้แม่จะไม่ห้ามที่ลูกรักน้อง แต่ไม่ได้หมายความว่า ลูกจะข่มเหงยูชอนได้นะ!!” เรมีดึงหนังสือออกจากมือลูกชายก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกร้าว
“ผมไม่ได้ข่มเหงยูชอนซักหน่อยนี่ครับ...ผมแค่ทำแบบที่คนรักกันเค้าทำ”
“แต่นั่นน้องนะยุนโฮ น้องชายแท้ๆของแกนะ...” เรมีนั่งลงข้างๆลูกชายก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงเธออาจจะผิดเองที่ยอมรับในสิ่งที่ยุนโฮเป็น
“ผมรู้ครับแม่ ผมรู้ว่ายูชอนเป็นน้องของผม...”
“ยุนโฮ แม่รู้ว่าแกรักยูชอน แต่....การที่ทำแบบนั้นกับน้องมันไม่มากเกินไปหน่อยหรอลูก ตอนนี้แกมีทั้งเมีย อีกไม่นานแกต้องมีลูก แล้วน้องล่ะ แกคิดว่าน้องจะเป็นยังไงน้องจะเจ็บปวดมากแค่ไหน....” มือเรียวของเรมีบีบมือของลูกชายเบาๆเพื่อจะย้ำว่าเธอไม่ได้ต่อต้านหัวใจของยุนโฮเพียงแต่เธอพูดตามเหตุผลเท่านั้น
“ลูกหรอครับ....ผมแต่งงานกับกาอินเพราะผมต้องการลูกแค่นั้นล่ะครับแม่ พอมีลูก ผมจะปล่อยเธอไปตามทางที่เธอต้องการ แต่แน่นอนว่าทางนั้นต้องไม่มีผมอยู่ด้วย!!!” เพียะ!!!!!! สิ้นคำพูดของลูกชาย ฝ่ามือเรียวของผู้เป็นแม่ก็กระทบแก้มกร้านของยุนโฮทันที คนที่ไม่เคยทำร้ายลูกซักครั้งมองหน้ายุนโฮด้วยสายตาเสียใจ เธอไม่เคยเลี้ยงลูกให้เป็นคนแบบนี้ ไม่เคยเลียงลูกให้ไร้ความเป็นมนุษย์แบบนี้ ทำไม!!!!!!!! ทุกอย่างมันผิดที่เธอคนเดียว เธอดึงให้ผุ้หญิงที่ดีคนนึงเข้ามาเจ็บปวดกับเกมส์ของยุนโฮ เธอผิดเอง ยุนโฮมองแม่ที่นั่งร้องไห้อยู่อย่างเสียใจ
“แม่ครับ ผมขอโทษ.....ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใคร ผมแค่รักยูชอน ผมรักน้องจริงๆนะครับแม่” ยุนโฮพูดไปแล้วดึงแม่เข้ามากอดไว้ เรมีตบหลังลูกชายเบาๆเหมือนจะบอกว่าเธอก็ขอโทษด้วยเช่นกัน
“พี่กาอิน ทำอะไรฮะ” ยูชอนเดินออกมาจากห้องเห็นกาอินถือถาดของว่างขึ้นมาข้างบน หญิงสาวยิ้มให้ยูชอนก่อนจะอังมือไปตามหน้าผากของน้องชายอย่างอ่อนโยน
“กำลังจะเอาของว่างไปให้คุณแม่กับยุนโฮจ๊ะ” ยูชอนขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“อ้าว พี่ยุนโฮกลับมาแล้วหรอฮะ”
“จ๊ะ....” กาอินยิ้มก่อนจะทำท่าจะเดินไปห้องทำงานของเรมี
“เอ่อ พี่กาอินฮะ ยูชอนของเอาไปให้พี่ยุนกับแม่เองได้ไหมฮะ ยูชอนมีเรื่องจะคุยกับแม่อ่า!!” กาอินทำหน้าหนักใจเพราะยูชอนก็ยังป่วยอยู่
“นะฮะ น้า.....พี่กาอินสุดสวยน้า.” กาอินยิ้มก่อนจะยอมยกถาดให้ยูชอนไป ร่างบางยิ้มก่อนจะเดินไปทางห้องทำงาน การที่พี่ยุนกับแม่คุยกันต้องไม่ใช่เรื่องที่พี่กาอินสมควรจะได้รับรู้แน่ๆแต่สิ่งที่ยูชอนได้รับรู้มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เค้าสมควรจะรับรู้เช่นกัน พี่ยุนกำลังทำร้ายทุกคนเพื่อเค้า...ไม่ได้หรอก เค้าจะทำร้ายครอบครัวของพี่ยุนไม่ได้!!! มือเล็กที่ถือถาดสั่นสะท้านเพราะความตกใจเมื่อได้ยินบทสนทนาของแม่กับพี่ชาย มือเล็กจับลูกบิดประตูก่อนจะเปิดเข้าไป
“แม่ฮะ....ผมจะไปเรียนที่ญี่ปุ่นกับแม่ฮะ”
OOOOOOOOOOOOOOO 100 เปอร์เซ็น OOOOOOOOOOOO
ย๊ากกกกกกกส์ กดดัน ฟิกเรื่องนี้แต่งแล้วกดดันเว่อร์!!!!!!! อย่าโกรธยุนโฮเลยนะค่ะ ยุนมีเหตุผลของยุนอ่ะค่ะ T^T ส่วนเรื่องแม่อ่ะค่ะ มายเคยบอกไว้แล้วใช่ไหมค่ะว่า แม่ของ 2 พี่น้องรู้หมดแล้วว่า ยุนโฮรักยูชอนนะค่ะ ไม่แปลกที่เรมีจะไม่แปลกใจนะค่ะ ขอบคุณค่า
colors grace.
ความคิดเห็น