[ SF exo hunhan ] ชอบเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

ชอบเธอ


 

 

Luhan : ถึงจะป่วนฉันแค่ไหน ฉันก็หลงรักนายไปเต็มๆแล้ว จะวาเลนไทน์แล้ว ฉันจะกล้าบอกชอบนายมั้ยนะ?

 

Sehun :.....ไม่รู้ว่าทำไม ผมแค่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้พี่เท่านั้น ผมหวง


 

Shortficเรื่องแรกของไรท์นะคะอาจจะกากไปซักนิด

แต่สำหรับวาเลนไทน์ค่ะ หวังว่าคงจะฟินกันนะคะ

ลงก่อนวาเลนไทน์ไม่เป็นไรเนอะ เพราะพรุ่งนี้ไรท์ไม่ว่างเลย

ฟิคชอบเธอ อ่านกันเยอะๆนะ เนื้อหาอาจตรงกับชีวิตจริงรีดเดอร์ก็ได้ 5555 J

 

 

THE★ FARRY

เนื้อเรื่อง

12 กุมภาพันธ์

“ งั้นผมไปแล้วนะครับพี่ลู่หาน เจอกันนะครับ ” เสียงของแทมินเดือนคณะนิเทศเดินโบกมืออำลารุ่นพี่ปีสี่ที่แอบชอบอย่างเสียดาย เพราะสายตาที่จิกตลอดเวลาของน้องรหัสของพี่คนสวยทำให้แทมินถอยออกมาอย่างไม่พอใจนิดๆ พี่รหัสเองก็รู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่อยู่ตลอดเวลาการคุยของเขากับแทมิน

“ เมื่อไหร่นายจะเลิกทำนิสัยแบบนี้ซักที ฉันไม่ใช่กระดูกนะโว้ย ” ลู่หานโวยใส่น้องรหัสตัวดีที่ตอนนี้ทำเป็นนิ่งเฉยได้ยินคำพูดของพี่รหัสตัวเอง เอาแต่เสียบหูฟังและเหม่อมองไปเรื่อยเปื่อยไม่ยอมพูด

“ อย่ามาเนียนนิ่งใส่ฉัน โอเซฮุน ” ใช่แล้ว น้องรหัสโอเซฮุน เขาเป็นคนที่พูดน้อยมากเหลือเกิน ตอนแรกคิดว่าเป็นใบ้เสียอีก ที่เขาไม่พูดเหตุผลที่ว่า ขี้เกียจพูด เปลืองน้ำลาย เขาเลยดูกวนบาทาในสายตาชาวบ้านรวมถึงพี่รหัสของเขาด้วย

“ ….. ” ก็ยังคงนิ่งไม่ไหวติงสิ่งใด

“ นี่ไอ้เด็กบ้า ได้ยินที่ฉัน.... ” เสียงของลู่หานเงียบไปในทันทีเมื่อน้องรหัสตัวดีเอนกายมาพิงร่างบางและหนุนที่หัวไหล่ของเขาหลับตาพริ้มสบายใจเฉิบ หัวรุ้งๆนั่นประทะรับลมเย็นจนมันไปจักจี้คอของลู่หาน

“ ออกไป” น้ำเสียงเด็ดขาดของลู่หานไม่ได้เข้าโสตประสาทเซฮุนเลยแม้แต่น้อยนอกจากไม่ยอมถอยออกยังคลอเคลียอีก

“ นี่ ถามอะไรหน่อยสิ ” จู่ๆลู่หานก็นึกอะไรได้เลยตัดสินใจถามเจาเด็กหน้าตายที่เอาแต่หนุนไหล่เขา

“ ทำไมนายต้องกันคนอื่นไม่ให้ยุ่งกับฉันเรื่อยเลยล่ะ นี่คนที่สิบสองแล้วนะ เฮ้ยนี่ฟังอยู่ป้ะเนี่ย อย่ามาทำหูทวนลมนะ  ”

“ หวง”

“ อะ...ห้ะ? ” ลู่หานที่กำลังจะเอ่ยปากว่าเจ้าเด็กนี่ต่อแต่คำพูดกลับกลืนหายไปหมดสิ้น ใบหน้าขึ้นสีทันที

“ ไม่ได้หรอ?” ไม่ว่าแค่นั้นยังส่งสายตาที่ทำให้ลู่หานใจอ่อนทุกครั้งมาให้

ไอ้เด็กบ้า....หวั่นไหวนะรู้มั้ย

“ พอเลย ออกไปๆ หนักนะเว้ย แล้วนี่ไม่เรียนหรือไงฟะ ” ลู่หานทำเป็นเปลี่ยนเรื่องผลักไสเจ้าเด็กตัวดีให้ไปเรียนเพราะถึงคลาสของเจ้าตัวป่วนแล้ว ไปไม่ทันเดี๋ยวโดนตัดคะแนนกันพอดี

แล้วทำไมเราต้องใส่ใจรายละเอียดของไอ้เด็กนี่ถึงขนาดนี้เนี่ย?

“ ลูฮาน ”

“ หืม? ”

“ ไม่โกรธที่ทำงี้ใช่มั้ย? ”

“ โกรธไร? ”

“ ก็ที่...ผมหวงลูฮานอ่ะ ” หัวใจดวงน้อยเต้นอีกครั้ง

ถึงจะโกรธก็โกรธไม่ลงหรอก

“ ไร้สาระน่า แล้วนี่ฉันเป็นพี่นายนะ ชื่อฉันก็ยังเรียกผิด อย่างน้อยก็เติมพี่ข้างหน้าบ้างเหอะไอ้เด็กนี่ ” ก็จริง ลู่หานเป็นคนจีนชื่อของเขาควรออกเสียงให้เต็มและชัดเจน แต่สำหรับคนเกาหลีมันอาจจะยากไปซักนิด เจ้าเด็กนี่ก็ไม่เคยเลยที่จะเคารพคนที่แก่กว่าเขาถึงสามปี

“ ไม่อยากเรียก”

“ เอ๊ะ! ไอ้เด็กนี่ ” ลู่หานฟาดมือบางลงไปที่แขนผิวสีน้ำนมของเซฮุน แต่ไอ้เด็กนี่ดันหลบทันมือลู่หานเลยฟาดโต๊ะหินอ่อนไปเต็มๆ ความเจ็บแล่นเข้ามือลู่หานตวัดสายตาใส่ไอ้น้องรหัสที่นั่งยิ้มกวนบาทาอยู่ข้าง ไวเท่าความคิดลู่หานทั้งจิกทั้งตีเซฮุนด้วยความหมั่นไส้คนถูกทำร้ายก็พยายามจับข้อมือยั้งไว้ไม่ให้ถูกคนหน้าสวยตี จนคนแถวนั้นเริ่มมอง

กลางวันแสกๆยังจะมาหยอกล้อกัน อายฟ้าอายดินบ้างเหอะ

“ ลูฮาน ไปเรียนกัน ” ร่างเล็กของคิมแทยอนวิ่งมาหาเพื่อนรักที่กำลังจีบ(?)กับน้องรหัสอยู่จนทำให้แทยอนต้องเอ่ยแซว

“ แหมๆๆๆ คู่นี้นี่แรงแซงทางโค้งจริงๆ อย่าพึ่งหวานตอนนี้สิ เดี๋ยวไปหวานต่อตอนเรียนจบแล้วเถอะ 5555 ” เมื่อแทยอนพูดแบบนั้นทั้งสองต่างมองหน้ากันและผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว เซฮุนกระแอมเล็กน้อยก่อนจะลุกพรวดออกไป

“ กลับหอเร็วๆ เดี๋ยวรอ ดูหนังกัน ” ไม่เพียงเดินจากไปเฉยๆยังเดินกลับมายีหัวรุ่นพี่ที่รักพร้อมประโยคเล็กๆที่ทำให้รุ่นพี่ตัวเล็กยิ้มจนแก้มแทบปริ

“ แอะๆๆ ยิ้มอีกและ ถามจริงเหอะแก ชอบเซฮุนป้ะเนี่ย ”

“ จะบ้าหรอแท ฉันเป็นผู้ชายเว้ย ลู่หานคนแมน ใจป้ะ ไปเรียนเหอะน่า ” เฉไฉเปลี่ยนเรื่องพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและกำลังจะเดินไปตึกเรียนแต่ก็ต้องชะงักกับคำพูดของเพื่อนรัก

“ จะวาเลนไทน์แล้วนะแก ถ้ารักก็บอกไปเลย ”

ถ้ารักก็บอกไปเลย?

ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ

17.30 pm.

“ กลับมาแล้ว ” เสียงใสของลู่หานดังขึ้นทำให้เซฮุนที่นอนเล่นไอโฟนหันมามองตาม ก็ไม่เข้าใจว่าเด็กนี่ทำไมต้องมองตามขนาดนี้ แต่เมื่อลู่หานหันไปมองหน้ารุ่นน้องก็พบกับสิ่งผิดปกติ

ทำไมหน้าของเซฮุนถึงมีแต่รอยฟกช้ำแบบนั้นล่ะ แล้วไหนคราบเลือดที่มุมปากนั่นอีก?!

“ ไปโดนอะไรมา? ” เซฮุนเบนหน้าหนีและก้มใบหน้าฟุบกับหมอนที่โซฟาไม่ให้รุ่นพี่หน้าสวยเห็น

“ เซฮุน ตอบฉันมานะ ไปโดนอะไรมา? ” รุ่นน้องตัวดียังคงก้มหน้าต่อไปไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยด้วยทำให้ลู่หานชักหงุดหหงิด

“ ได้ ถ้าไม่เงยหน้าก็ไม่ต้องมาคุยกัน ” ลู่หานลุกออกจากโซฟาทันทีเพราะความหงุดหงิด แต่ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือบางของตัวเองไว้ เซฮุนดึงร่างบางของรุ่นพี่ให้มาชิดตัวและฟุบหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบนั้นก่อนใช้แขนทั้งสองโอบเอวบาง

“ ไม่มีอะไร ” นั่นคือคำตอบ

“ ไม่มีอะไรแล้วทำไมนายถึงหน้าเยินขนาดนั้นล่ะ เงยหน้ามาคุยกับฉันนะ ” เซฮุนถอนหายใจก่อนจะผละออกมาและสบตาลู่หาน ใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำเยอะพอสมควรและมุมปากก็มีเลือดที่แห้งแล้วเกาะอยู่ ลู่หานลุกออกจากโซฟาไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล

“ ผมไม่เป็นไรหรอก ” ลู่หานสะดุ้งเมื่อรุ่นน้องตัวดีเดินเข้ามาประชิดด้านหลังและวางคางเกยบนไหล่ของตนทำให้ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ ถะ...ถ้าไม่เป็นอะไรแล้วหน้าจะเป็นแบบนี้มั้ย? ไปนั่งที่โซฟาไปฉันจะทำแผลให้ ” ลู่หานดันหลังเซฮุนให้ไปนั่งที่โซฟาและจัดการทำแผลบนหน้าหล่อๆของเซฮุน

“ ไปมีเรื่องมารึไง? ” ลู่หานไม่ยอมเปลี่ยนเรื่องเซฮุนก็นิ่งไปเลย

“ ได้ยินที่ฉันพูดบ้างมั้ย? ”

“ ได้ยินแต่ไม่อยากพูด ”

“ ก็ฉันอยากรู้ นายเจ็บตัวทั้งคนนะ ”

“ เป็นห่วงหรอ? ”

“ ก็ใช่ไง...เอ่อ ” ลู่หานเผลอหลุดปากพูดว่าเป็นห่วงไปเมื่อกี๊ทำให้เซฮุนอมยิ้มและมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กที่หน้าขึ้นสีทันที

“ ไม่มีอะไรหรอก แค่แข่งบาสแล้วฝ่ายตรงข้ามมันแพ้ มันเลยมาชกผมแค่นั้น ”

“ งี่เง่าว่ะ ”

“ ก็เออดิพี่ ”

“ แล้วคนที่ชกแกรู้จักมั้ย ”

“ ไม่หรอก....มั้ง? ”

“ ยังไงของนาย? ” ลู่หานปาหมอนใส่เซฮุนที่กวงประสาทเขาและลุกไปเก็บอุปกรณ์ทำแผลในห้องครัว ทิ้งให้เซฮุนพูดพึมพำคนเดียวได้

“ ก็คนที่ชกผมมันเป็นคนเดียวกันกับคนที่จะแย่งลูฮานไปจากผมนี่นา ”

อู๋ อี้ฟาน หรือคริส เป็นเพื่อนที่คณะเดียวกันกับลู่หาน คริสเป็นคนที่ฮอตมากในหมู่สาวๆและเจ้าชู้เอาการ คริสเคยเจอกับเซฮุนแล้วและคริสรู้ว่าความรู้สึกของเซฮุนที่มีต่อลู่หานมันไม่ใช่แค่รุ่นพี่กับรุ่นน้อง และคริสเองก็ชอบลู่หาน เซฮุนก็รู้เรื่องนี้แต่ไม่บอกลู่หาน และนี่คือเหตุผลที่เขากลับมาแล้วมีรอยฟกช้ำเพราะเขาไปมีเรื่องกับคริสนั่นเอง

 “ จะจบแล้วสินะ ” จู่ๆไอ้เด็กบ้าก็พูดขึ้นมา ทำให้ลู่หานที่กำลังหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะอาบน้ำชะงักในทันที

ใช่....ลู่หานจะเรียนจบแล้ว และก็ไม่แน่ใจด้วยว่าจะได้เรียนต่อที่เกาหลีอีกหรือเปล่า

“ แล้วใครจะดูแลผมล่ะเนี่ย ” เซฮุนก้มหน้าฟุบลงไปกับหมอน ลู่หานที่ทนความน่ารักของรุ่นน้องไม่ได้เลยเข้าไปยีหัวไอ้ตัวป่วนให้ยุ่งเล่นๆ

“ ดูแลตัวเองได้แล้ว ทำเป็นลูกแงไปได้ ” ว่าจบก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

ลูกแงเฉพาะแค่ลู่หานเท่านั้นแหละโอเซฮุนน่ะ....

กลางดึกนักศึกษาที่อาศัยอยู่ในหอแทบทุกห้องนอนกันหมดแล้ว ก็ยังมีอยู่ห้องของเซฮุนและลู่หานที่ยังคงเปิดไฟสลัวๆอยู่

ภาพยนตร์เรื่อง แวมไพร์ ทไวไลท์ ดำเนินเรื่องมาใกล้จะจบแล้ว และทั้งสองที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็เริ่มง่วง แต่เหมือนจะมีแค่รุ่นน้องที่ยังจดจ่ออยู่กับฉากที่ใกล้จะจบ

“ เซฮุน ฉันง่วงแล้ว ” ลู่หานขยี้ตาตัวเองก่อนจะลุกและเดินไปที่เตียง เซฮุนทำเป็นนั่งดูต่อไปแต่สายตากลับมองตามรุ่นพี่หน้าสวย

ทำไมทำตัวเด็กจัง

“ ปิดทีวีด้วยนะ” พูดจบก็ข่มตาหลับในทันที นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะไอ้เด็กบ้า

23.56 pm.

ไฟทุกห้องดับลง ทุกคนต่างเข้าสู่ห้วงนิทรา เซฮุนเมื่อดูหนังจบแล้วก็ปิดทีวีเดินมานอนเตียงชั้นบนของตัวเอง เตียงของพวกเขาเป็นเตียงสองชั้นที่ไม่ใหญ่มากนักแต่มันก็พอสำหรับหนึ่งคน ลู่หานที่กำลังจะจมเข้าสู่ห้วงนิทราเต็มที่แต่ก็ยังนอนไม่หลับซักทีเพราะเซฮุนที่นอนอยู่ชั้นบนเอาแต่พลิ๊กตัวไปมาไม่ยอมหลับซักที

“ นอนไม่หลับหรอ? ”

“ อืม ”

“ นอนได้แล้วน่า ” หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบไป คงจะนอนกันแล้วล่ะ แต่แล้วลู่หานก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกว่าข้างกายของเขามีอีกคนมานอนด้วย

“ เฮ้ย ออกไปนะ มานอนทำไมเนี่ย? ” ลู่หานโวยวายใส่รุ่นน้องทันที จู่ๆก็ลงมานอนด้วยกันแบบนี้

“ เหงา ไม่อยากนอนคนเดียว ” ว่าจบก็ข่มตาหลับหนุนไหล่รุ่นพี่หน้าสวย

มันอึดอัดนะไอ้เด้กบ้า!!

13 กุมภาพันธ์

7.10 am.

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น ใบหน้าสวยของลู่หานปะทะกับแสงแดดยามเช้าความร้อนเข้าแผ่ทั่วใบหน้าทำให้คนหน้าสวยต้องตื่นขึ้น และเมื่อหันไปข้างๆตัวก็พบกับใบหน้าของรุ่นน้องที่หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ลู่หานหลงใหลใบหน้าที่หล่อราวเทพบุตรของเซฮุนไม่รู้อะไรดลใจให้มือเรียวสวยของลู่หานยกขึ้นมาลูบใบหน้าเรียวนั่นและยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า

“ ทำอะไร? ” ลู่หานชักมือกลับในทันทีที่จู่ๆเซฮุนก็ตื่นขึ้นมาและมองใบหน้าหวาน ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงคืบแบบนี้ก็ต้องหวั่นไหวกันบ้างแหละ

“ ฉะ...ฉันไปเรียนก่อนนะมีคาบเช้า ”

“ กลับเมื่อไหร่? ”

“ เย็นๆแหละ แล้วทำไมนายตัวร้อนๆ ” ลู่หานใช้หลังมืออังหน้าผากเซฮุนไว้

“ ปวดหัวน่ะ นอนพักก็หาย ”

“ แล้ววันนี้ไม่มีเรียนหรือไง? ”

“ มี...แต่ไม่อยากเรียน ”

ก็นี่แหละน้า

ลู่หานปาหมอนใส่หน้าเซฮุนและลุกไปทำธุระของตัวเองก่อนจะออกจากห้องไป

“ ลู่หาน ” เสียงของใครบางคนเรียกร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเงยขึ้นมา

คริส

“ ไง ไม่ค่อยได้ทักเลย ”

“ อืม พอดียุ่งๆ ต้องดูแลไอ้จอมป่วนด้วย ”

“ เซฮุนหรอ? ”

“ อืม วุ่นวายชิบหาย นี่ก็พึ่งโดนต่อยมาปวดหัวแต่เช้าเลย ” ลู่หานละจากหนังสือเล่มหนาเงยหน้าขึ้นและหลับตาคลายความเครียดที่สะสม เดี๋ยวก็สอบไฟนอลแล้ว ไหนยังจะเรื่องของเซฮุนที่ทำให้เขาต้องปั่นป่วนหัวสมองและหัวใจอีก

“ จะวาเลนไทน์แล้ว มีคนที่ปิ๊งหรือยัง? ” คำถามที่ทำให้ลู่หานถึงขั้นสะอึกในทันที

“ เงียบเลย 5555 ถ้ายังไม่มี... ” คริสโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ทำให้ลู่หานถอยออกห่างในทันที และคริสก็กระซิบข้างหูลู่หาน “ ฉันยังรออยู่นะ ”

ฟึ่บ!

“ อย่ามายุ่งกับของของกู ” เด็กหัวรุ้งที่ลู่หานคุ้นเคยตรงเข้ามากระชากคริสให้ออกห่างจากลู่หานในทันที

“ หึ! กูสั่งสอนมึงเมื่อวาน มึงไม่เข็ดใช่มั้ยไอ้เด็กเหลือขอ ”

“ สมองกูไม่เคยจำเรื่องเชี่ยๆแบบนั้นหรอก ”

“ ไอ้โอเซฮุน!! ” คริสเลือดขึ้นหน้าในทันที ลู่หานยังคงงงกับสถานการณ์อยู่ได้แต่มองหน้าเด้กหัวรุ้งกับคริสสลับกันไปมา

“ จำใส่สมองมึงไว้ ของของกูใครห้ามแตะโดยเฉพาะมึง ไอ้หน้าม่อ ”

“ เหอะ มึงใจกล้า บอกให้เขารู้หรือยังเถอะ แล้วค่อยมาพูดว่าของของมึง ” คำพูดของคริสทำให้เซฮุนนิ่งไปในทันทีก่อนจะเดินจากไปกับรอยยิ้มกวนประสาทที่เซฮุนอยากจะเข้าไปชกอีกซักหมัดสองหมัด

“ นี่! มาทำไม หายปวดหัวแล้วหรอ? ”

“ ยัง แต่กลัวหมามาคาบของของผมเลยรีบมาดูและแม่งก็อยู่จริงๆด้วย โถ่เว้ย! ” เซฮุนลุกขึ้นก่อนจะเดินจากไป

“ เดี๋ยว จะไปไหน? ”

“ กลับห้อง ไม่ไหวแล้ว รีบกลับมานะทำกับข้าวรอ ”

“ อะ...อืม ” ลู่หานยังคงงงกับสถานการณ์แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดไปก็รกสมองเขาเสียเปล่าๆ

16.30 pm.

หอพัก

“ กลับมาแล้ว ” ลู่หานผลักประตูห้องเข้ามาก็ได้กลิ่นข้าวผัดแฮมที่คุ้นเคยลอยออกมาจากห้องครัว แต่ลู่หานก็เดินผ่านไปเฉยๆเพราะพรุ่งนี้เขาต้องสอบไฟนอลแล้วต้องอ่านหนังสือ

“ ลูฮานกินข้าวกัน ” เซฮุนเดินมาที่โต๊ะญี่ปุ่นของลู่หานก่อนจะวางข้าวผัดแฮมทั้งสองจานไว้ที่โต๊ะ ตอนนี้กวางน้อยของเซฮุนกำลังสวมแว่นตาอันโปรดและก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ

น่ารัก....

เซฮุนลุกออกไปและเปิดลิ้นชักหยิบยางมัดผมคิตตี้สีชมพูออกมาและกลับมานั่งข้างลู่หานอีกครั้ง

หมับ!

“ เฮ้ย ทำอะไร? ” ลู่หานสะดุ้งละสายตาจากหนังสือเล่มหนามามองหน้ารุ่นน้องที่กำลังบรรจงมัดจุกของเขาอยู่ สายตาของลู่หานจดจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเซฮุนคนถูกมองเองยังรู้สึกได้ก็ส่งยิ้มหวานให้รุ่นพี่ใจเต้นเล่นๆ เมื่อเซฮุนมัดจุกเสร็จก็ผละออกมาจากลู่หานพร้อมเอื้อมมือเอาผมที่ยังปรกหน้าทัดหูรุ่นพี่อย่างนุ่มนวล

จะทำให้ใจเต้นไปถึงไหนนะ ไอ้เด็กบ้า

“ อ่านต่อสิ ผมกินก่อนได้ ” พูดจบพร้อมตักข้าวผัดของตัวเองเขาปาก ลู่หานจึงสะบัดความคิดบ้าๆออกจากสมองและต้องใจอ่านหนังสือ

ผ่านไปได้ซักพักเซฮุนกินข้าวผัดจนหมดและยกจานของตัวเองไปไว้ที่ซิ้งค์ในห้องครัวและกลับมานั่งข้างๆรุ่นพี่ตัวเล็กที่จดเนื้อหาสำคัญลงโน้ต เซฮุนรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเอามากๆแต่การที่ได้มองคนตัวเล็กกลับไม่น่าเบื่อเลยซักนิด

“ เฮ้ย อะไรอีกเนี่ย? ”

“ เงียบน่า อ่านหนังสือต่อไปสิ ”

“ ฉันจะอ่านได้ไงในเมื่อนายมาหนุนตักฉันแบบนี้เนี่ย ” รุ่นพี่หน้าสวยโวยวายใส่ทันทีที่รุ่นน้องยังคงหนุนตักเขาแบบนี้

แบบนี้ก็ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือกันพอดี ไอ้เด็กบ้า

“ อ่านต่อไปเถอะน่า ผมง่วงอยากนอน ”

“ อยากนอนก็ไปนอนที่เตียงสิ ”

“ ก็อยากหนุนตักลูฮานอ่ะ ” ไม่ว่าแค่นั้นยังซุกหน้าตัวเองเข้าหาหน้าท้องแบนและโอบเอวรุ่นพี่ไว้หลวมๆ อยากจะเอาสันหนังสือฟาดหัวเจ้าเด็กจอมกวนจริงๆ แต่ลู่หานก็ไม่ได้ว่าอะไรต่ออ่านหนังสือต่อไป เพราะอะไรนะ เพราะอะไร....ถึงยอมให้เจ้าเด็กนี้นอนหนุนตักทั้งๆที่รู้ว่ามันกวนสมาธิเขามาก แต่พอเจ้าเด็กนี่มาอยู่ข้างๆหรือนอนหนุนตัก มันทำให้รุ่นพี่หน้าสวยคนนี้มีความสุขแปลกๆ นั่งยิ้มไปอ่านหนังสือไปตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะเนี่ย

30 นาทีผ่านไป......

ลู่หานยังคงอ่านหนังสือต่อไป เซฮุนเริ่มตื่นแล้วแต่ก็ยังงัวเงียอยู่ หนุนตักรุ่นพี่นี่มันหลับสบายจริงๆ เซฮุนเหลือบไปเห็นว่าลู่หานยังไม่ได้กินข้าวผัดของเขาเลยตั้งแต่กลับมา และหัวสมองก็คิดอะไรออกเซฮุนตักข้าวผัดพอดีคำขึ้นมาและยื่นจ่อใกล้ปากลู่หาน

“ หืม? ” รุ่นพี่หน้าสวยหันมามองงงๆ

“ อ่านต่อไปสิ เดี๋ยวป้อนให้ ยังไม่ได้กินเลยนี่ เดี๋ยวหิวไม่มีแรงอ่านนะ ”

“ มะ....ไม่ต้องฉันกินเองได้ ” ลู่หานเอื้อมมือจะหยิบช้อนจากมือของเซฮุนแต่เซฮุนชักกลับพร้อมส่งสายตาดุใส่ลู่หาน

“ อย่าทำสายตาแบบนั้นสิ อ่ะๆๆ ก็ได้ ป้อนไม่ดีฉันจะฆ่านาย ” รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของรุ่นน้อง ก่อนจะยื่นข้าวผัดพอดีคำใส่ปากรุ่นพี่

ทำไมข้าวมื้อนี้อร่อยจังเลยนะ J

20.56 pm.

“ อ้ากกกกกก เสร็จแล้ว อ้ะ?” ลู่หานบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยล้า และหันไปเห็นรุ่นน้องที่ฟลุบหลับอยู่ข้างๆเขา

“ เวลานายนอนเฉยๆก็น่ารักนะเนี่ย หน้าไม่กวนบาทาดี ” เอื้อมมือไปเกลี่ยผมสีรุ้งที่ปรกหน้ารุ่นน้องเบาๆเพราะกลัวรุ่นน้องตื่น

Rrrrrrr

[ kris ]

ไม่ใช่ใครที่ไหน คริสคนที่เซฮุนไม่ค่อยชอบขี้หน้านี่เอง

“ ยอโบเซโย มีอะไรหรอคริส ”

[ พรุ่งนี้ตอนเย็นมาหาฉันที่สนามข้างบนหน่อยสิ ฉันมีอะไรจะให้เนื่องในวาเลนไทน์น่ะ ]

“ พรุ่งนี้ตอนเย็นหรอ ก็ได้นะถ้าว่าง ”

[ ดีจัง มาเร็วนะๆ ]

“ อ่าๆ ได้ แล้วฉัน....เฮ้! อะไรของนายเนี่ยเซฮุน ” สายถูกตัดทิ้งโดยฝีมือของรุ่นน้องที่ตื่นขึ้นมาตอนไหนก็ไม่รู้ และเงยหน้าขึ้นมาสบตารุ่นพี่หน้าสวยด้วยสายตาที่หน้ากลัวกว่าทุกครั้ง

“ ยะ...อย่ามามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะเซฮุน ”

“ คุยกับมันทำไม? ” น้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าข่มอารมณ์มากขนาดไหนดังรอดไรฟันออกมา

“ คริสชวนฉันไปที่สนามข้างบนมหาลัยเฉยๆ ”

“ แล้วตอบตกลงว่างั้น!! ”

“ เอ๊ะ! แล้วทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วย!!”

“ ก็ผมไม่ชอบให้ลู่หานยุ่งกับคนอื่น!!!”

“ โอ้ย!!! มันจะอะไรกันนักกันหนา ยุ่งกับคนนู้นก็ไม่ได้กับคนนี้ก็ไม่ได้ มีสิทธ์อะไรนักงะ....อื้ม!” ดวงตาหวานเบิกโผลงขึ้นมาทันทีที่ริมฝีปากแดงของรุ่นน้องทาบลงมาที่ริมฝีปากของตน จูบที่ไม่ได้รุกล้ำมาก แต่เป็นจูบที่เหมือนจะสื่ออะไรบางอย่าง และจูบนนี้ก็ไม่ได้นานมากแต่มันทำให้ลู่หานนิ่งอึ้งไปนาน เซฮุนผละออกมาและสบตารุ่นพี่หน้าสวยเซฮุนทำสายตาเลิกลัก

“ ขอโทษ ” เซฮุนเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ลู่หานยังคงอึ้งอยู่ในห้องแต่ไปลู่หานกำหน้าอกหน้าซ้ายของตัวเองแน่น

“ ทำไม ต้องทำให้ใจฉันหวั่นไหวขนาดนี้ ไอ้เด็กบ้า ”

14 กุมภาพันธ์

วันวาเลนไทน์

8.45 am.

Rrrrrr

“ ยอโบเซโย ”

[ ลู่หานเป็นไงบ้างลูก สู้ๆนะ จะจบแล้ว ] เสียงใสของผู้เป็นแม่ดังขึ้นทำให้ลู่หานที่นอนเครียดตลอดทั้งคืนยิ้มขึ้นมาได้นิดนึง

เมื่อคืนเซฮุนไม่กลับห้อง ก็เลยนอนเครียดทั้งคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยไง

“ ขอบคุณครับแม่ ”

[ เรียนจบแล้ว แม่จะให้ลูกมาเรียนต่อที่อเมริกาอีกสามปีนะ เราจะได้อยู่ด้วยกันไงลูก ]

“ ว่าไงนะ!! ” ได้ยินไม่ผิด แม่เขาให้เขาไปเรียนที่อเมริกาอีกสามปี

[ ลูกเคยบอกว่าอยากมาอยู่กับแม่ที่นี่ไม่ใช่หรอ ]

มันก็ถูกของแม่เขา เขาเคยบอกว่าอยากไปอยู่อเมริกากับแม่ซักพัก

แต่เมื่อเจอกับเจ้าเด็กเซฮุนความคิดนั่นกลับหายไปจนลืมไปแล้ว แต่...เขาสัญญากับแม่แล้วว่าจะไปอยู่ ถ้าผิดสัญญาแม่เขาน้อยใจแย่เลย และโอกาสแบบนี้มันหายากนะ แล้วไหนจะต้องดูแลเซ....

พอเถอะ เด็กนั่นตอนนี้ยังมองหน้ากันแทบไม่ติดแล้วด้วยซ้ำมั้ง ก็เมื่อเช้าไปออกกำลังกายสบตาเจ้าเด็กนั่น แต่เจ้าเด็กนั่นกลับเมินเรา เหมือนไม่เห็นเรา

“ ตกลงครับ ผมจะไปเรียนอเมริกา เย็นนี้ผมจะบินไปหาเลยละกัน ”

15.20 pm.

สนามกีฬาด้านบนมหาลัย

“ มาช้าจังเลย ”

“ ก็กว่าจะสอบเสร็จ ในที่สุดก็จบแล้ว ” คริสหัวเราะลู่หานเล็กน้อย ก็แหมท่าทางน่ารักแบบนั้นใครเห็นก็อมยิ้มกันทั้งนั้น

“ อ้ะ! ให้ ”

“ ?? ” ดอกกุหลาบสีแดง ถูกยื่นให้คนหน้าสวย ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองคริสด้วยสายตางงๆ แต่ก็รับมันมา

“ สุขสันต์วาเลนไทน์นะ ฉันชอบนาย ” คำตอบของคริสทำให้ลู่หานหันมามองหน้าเขาอัตโนมัติ

“ คริส...ฉัน อุ๊บ! ” ริมฝีปากหนาทาบลงมาทันที ลู่หานตกใจมากกับการกระทำของคริส และพยายามผลักคริสออกแต่แรงของเขาเยอะกว่ามาก

ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม...ตอนจูบกับเซฮุนถึงไม่ผลักเขาออก

เมื่อ 30 นาทีที่แล้ว

1 ข้อความจาก xxx-xxx-xxxx

ถึง โอ เซฮุน

วันนี้ฉันจะสารภาพรักลู่หาน ถ้านายไม่ได้ชอบลู่หานจริงๆอย่างที่ปากพูด ทนให้ได้ละกันนะไอ้น้อง J

เซฮุนเปิดอ่านข้อความนี้ก็รีบลุกพรวดไปที่สนามกีฬาทันที ใจเขามันว้าวุ่นไปหมด เมื่อได้รับข้อความนี้หัวใจของเซฮุนกระตุกวูบทันที

กลัว....กลัวว่ารุ่นพี่ที่รักของเขาจะตอบตกลง และเขาไม่มีทางให้มันเกิดขึ้น เพราะอะไร?

เพราะโอเซฮุนคนนี้ก็ตกหลุมรักรุ่นพี่ลู่หานของตัวเองไปแล้วเหมือนกัน

ผลัก!!

หมัดหนักๆของเซฮุนซัดไปที่หน้าของคริสเต็มแรงจนคริสล้มลงเลือดไหลมุมปาก ลู่หานอึ้งไปชั่วครู่ เพราะเมื่อกี๊คริสบอกอะไรเขาบางอย่างหลังจากที่จูบแล้ว

“ นี่ รู้มั้ยเซฮุนน่ะ เห็นมันปากแข็งมันก็ติ๋มๆนะ มันแค่ป๊อดเท่านั้นเอง”

“ ห้ะ? ”

“ ตอนนี้มันมองเราสองคนอยู่ มันเคยบอกว่ามันไม่ได้ชอบนาย เห็นแค่นายเป็นพี่ที่ดีเท่านั้น ”

อึก....แค่นั้นเองหรอ แล้วที่จูบกับฉันเมื่อคืนล่ะ แล้วความรู้สึกแปลกๆที่ฉันมีให้นาย ใครจะรับผิดชอบห้ะ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!

“ ถ้ามันเห็นแบบนี้แล้วมันอยู่เฉยๆและเดินจากไปมันก็ไม่ได้ชอบนายจริงอย่างที่มันพูด ”

“ …. ”

“ แต่ถ้ามันเข้ามากระชากฉันหรือต่อยฉัน แสดงว่าตอนนี้ใจมันปั่นป่วนอยู่ไง ” 

ใจปั่นป่วน?

“ หรือง่ายๆมันชอบนายแหละ”

เซฮุน....นายชอบฉันหรอ

“ อย่าสะเออะมายุ่งกับของของกูคริส กูเตือนมึงแล้ว ”

“ เสียดายจัง งั้นไปดีกว่า ลู่หานนายคงรู้คำตอบแล้วนะ ”คริสเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ ทิ้งให้ลู่หานอยู่กับเซฮุนสองคน ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรเลย ซักพักลู่หานเลยพูดทำลายความเงียบ

“ ฉัน...ปฏิเสธนะ ไม่ได้ตอบตกลง ”

“ รู้ ” ว่าแล้วเซฮุนก็ดึงร่างบางเข้าไปกอด ลู่หานอึ้งอยู่ชั่วครู่แต่ก็กอดตอบ เก็บความทรงจำดีๆนี้ไว้ดีกว่า เพราะจะไม่ได้เจออีกตั้งสามปี ไปอยู่ที่นู่นจะได้พิสูจน์ใจเขาและตัวเองด้วยว่ามันยังไงกันแน่

แต่ก็รู้คำตอบของตัวเองแล้ว ว่าฉันชอบนาย โอเซฮุน

“ เซฮุนหลังจากนี้นายจะไม่ได้เจอฉันนานเลย ”

“ อะไร? ”

“ ก็อย่างที่พูด ”

“ งั้นไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากได้ยิน ” เซฮุนก้มลงจูบหน้าผาก

“ เขินหรอ? ” ร่างบางก้มหน้าหงุดทันที ก็จู่ๆมาทำอะไรก็ไม่รู้ เขินเว้ย!

“ จูบที่หน้าผากแปลว่า ผมอยากดูแลถะนุถนอมนาย ”

“ ….. ” แล้วเซฮุนก็ก้มลงจูบที่แก้ม

“ จูบที่แก้มแปลว่า ผมจะเป็นเพื่อนที่ดีคอยอยู่ข้างๆนาย ”

“ ….. ” เซฮุนเลื่อนมาจูบที่จมูก

“ จูบที่จมูกแปลว่า นายน่ารักมากสำหรับผม ”

“ เซฮุน... ” และเซฮุนก็เลื่อนใบหน้ามาจูบที่ริมฝีปาก

เหมือนตอนที่เราจูบกันครั้งแรกเมื่อคืน ไม่ได้รุกล้ำ ไม่ได้รุนแรง มันนุ่มนวลแต่แฝงความร้อนแรง ร่างบางโอบรอบคอของเซฮุนไว้และขยุ้มกลุ่มผมสีรุ้งเพื่อระบายอารมณ์ที่โพยพุ่งออกมา ทั้งสองคนผละออกมาและสบตากัน ดวงตาของเขาสวยมากจริงๆนี่คือความคิดของลู่หาน

“ ให้ ”

“ อะไรอ่ะ? ” เซฮุนยื่นสมุดโน้ตสีน้ำตาลอ่อนให้ลู่หาน ไดอารี่?

“ อย่าพึ่งเปิดอ่านนะ รอเราจากกันก่อน ” เหมือนเขาจะรู้ว่าคนตัวเล็กจะไม่อยู่แล้วเลยแฮะ

“ ได้ ”

“ แฮปปี้วาเลนไทน์นะ ” เซฮุนพูดไปก้มหน้าไปใบหน้าขึ้นสีเห็นได้ชัด หูเขาแดงด้วย น่ารักจริงๆเซฮุนยังคงโอบเอวลู่หานไว้ไม่ยอมปล่อย

“ เซฮุน ”

“ ครับ ”

“ รอฉันนะ ” ลู่หานเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเซฮุน เขาจับไรผมที่ปรกหน้าสวยๆขึ้นทัดหูและลูบใบหน้าหวานนั้น

“ จะนานแค่ไหนเซฮุนก็จะรอลูฮานนะครับ”

ต้องแบบนี้สิเด็กบ้าของฉัน J

สามปีผ่านไป......

มหาลัยแห่งหนึ่ง จัดฉลองจบการศึกษา

“ เย้ จบซักทีเนอะเซฮุน กูรอวันนี้มานานเหลือเกิน ” จงอินเพื่อนของเซฮุนเดินมาพร้อมชุดจบการศึกษาและเกียรติบัตรที่ถืออยู่เหมือนเซฮุนมาหาเขา

ใช่แล้ว วันนี้เซฮุนและเพื่อนๆของเขาจบการศึกษาแล้วสามปีนี่ไวเสียจริง

แต่หัวใจของเขาก็ยังรออยู่คนคนเดียว....

“ ไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอวะเซฮุน กูเห็นมึงนี่โสดตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนะ ” จงอินพูดขึ้น

“ มึงก็รู้กูรออยู่คนเดียว ”

“ อ่ะจ้ะๆ เชื่อละ งั้นไปถ่ายรูปกัน ”

“ โอเคเดี๋ยวไปนะ ” เขากำลังจะหยิบไอโฟนเครื่องสวยมาถ่ายรูปตัวเองเพื่อจะส่งให้คนที่เขารอมานานทางเมล แต่ในจังหวะที่กำลังหยิบ ม้วนเกียรติบัตรก็หลุดและกลิ้งไกลออกไปหยุดอยู่ตรงพื้นหญ้า

เซฮุนสบถเล็กน้อยและก้มลงไปเก็บแต่จังหวะที่กำลังก้มลงไปเก็บมีใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้าของเขา เซฮุนเงยหน้าขึ้นมาและยืนเต็มความสูง ใบหน้าหวานที่ดูสวยขึ้นแต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยของรุ่นพี่หน้าสวยอยู่ตรงหน้าเขา รุ่นพี่ที่เขาทำข้าวผัดแฮมให้กิน รุ่นพี่ที่ดูแลเขา รุ่นพี่ที่แอบชอบมาสามปีเต็มๆและคนที่เขารอตั้งสามปี

“ ยินดีที่เรียนจบนะ ไอ้เด็กบ้า J ”

“ ลู...ฮาน ”

ไดอารี่ของโอเซฮุน

อ่า วันนี้วันวาเลนไทน์ จะว่านี่คือไดอารี่ก็ไม่เชิงนักหรอก แต่อยากเขียนจดจำความทรงจำดีๆกับรุ่นพี่ที่ผมแอบชอบชื่อว่า ลูฮาน

ผมชอบเขา ชอบมากๆ และอยากจะบอกให้ลูฮานรู้ว่าถึงผมจะทำตัวเงียบใส่ กวนบาทา แต่ผมหงุดหงิดทุกครั้งที่ลูฮานอยู่ใกล้คนอื่น นี่เขาเรียกว่าอาการชอบใช่มั้ยนะ

ไดอารี่อันนี้เขียนบันทึกแต่ความทรงจำของผม

1 มิถุนายน : วันนี้เข้าเรียนมหาลัยแล้ว จับพี่รหัสชื่อว่า ลูฮาน ชื่อตลกดีว่ะ แต่พอเห็นหน้าแล้ว ใจมันบอกเลย ว่าคนนี้แหละ คนที่ใช่ของโอเซฮุนคนนี้ ชอบ ถูกใจ อยากจีบ เป๊คว่ะ

25 ธันวาคม : แมรี่คริสต์มาสนะครับลูฮาน ว้าววันนี้นายดูน่ารักเป็นพิเศษเลยแฮะ ใส่ที่คาดผมเขากวางนั่นนายดูเหมือนกวางจริงๆเลย น่ารักจริงๆกวางน้อยของฉัน

1 มกราคม : แฮปปี้นิวเยียร์นะลูฮาน หนึ่งปีแล้วที่เราได้อยู่ด้วยกันขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอดนะครับ สักวันผมจะบอกให้ลูฮานรู้ว่าผมชอบลูฮานนะ

12 กุมภาพันธ์ : วันนี้ผมโดนไอ้คริสต่อยมา มันบังอาจมาบอกว่าจะทำให้ลูฮานรักมัน ฝันไปเถอะ ไม่มีทางที่ลูฮานของผมจะรักแกหรอกไอ้คริส

13 กุมภาพันธ์ : นี่ๆๆๆๆ วันนี้ผมได้นอนหนุนตักลูฮานอีกแล้วล่ะผมได้ทำข้าวผัดให้ลูฮานกินด้วยนะมีความสุขจัง จะสอบไฟนอลแล้ว สู้ๆนะ แล้วถ้าจบแล้วลูฮานจะยังอยู่ดูแลผมมั้ย

ลูฮานคุยกับไอ้คริสทำไม มันชอบลูฮานนะ ผมไม่ชอบ! และผมก็เผลอจูบลูฮานไปแล้วด้วย ผมขอโทษนะ

14 กุมภาพันธ์ : วันนี้วันวาเลนไทน์ ผมมองหน้าลูฮานไม่ติดเลยรู้มั้ย วันนี้ไอ้คริสมันส่งข้อความนั่นมา ผมรีบไปเจอมันกำลังจูบลูฮาน ใจผมแตกสลายเลยนะรู้มั้ย

ลูฮานคงจะไปเรียนต่อสินะ ไม่เป็นไรผมจะรอ ไม่ว่ายังไงผมก็จะรอ เพราะใจผมนะ ชอบลูฮานมานานมากแล้ว ชอบลูฮานตั้งแต่เข้ามามหาลัยนี้ได้เป็นน้องรหัสของลูฮาน

อ่า พร่ามเยอะมาก จดบันทึกแค่ไม่กี่วันเอง กากป้ะล่ะ 5555 แต่ผมทำได้แค่นี้ แต่แค่นี้ก็คงจะรู้นะว่า...

โอเซฮุน รัก ลูฮาน ที่สุด J





 

จบปิ๊ง

จบแล้วค่า โอ้ยยย ยากพอตัวเลย ขอบคุณที่อ่านนะคะ

ลงก่อนวาเลนไทน์จริงหนึ่งวันไม่เป็นไรเนอะ พรุ่งนี้ไรท์ไม่ว่างลงเลยเสียดายกะจะลงให้ตรง

ขอให้สมหวังในวันวาเลนไทน์กันทุกคนนะ

จะสอบกันแล้วนะคะ แต่งานไรท์โครตเยอะเลยอ่ะ อาจารย์ไม่เคยเข้าใจหรอก ฮอลลล

เอาเป็นว่าสู้ๆทุกคนเลยนะคะอย่าอ่านฟิคกันมากอ่านหนังสือกันด้วยนะคะ

แม่ไรท์บอกว่าถ้าไม่ได้ 3.5 ขึ้นไป แม่ไรท์จะไม่พาไปคอนฯเอ็กโซ อยากกรีดร้อง o<-<

ยังไงก็ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านและคนที่หลงเข้ามาหรืออะไรก็ตาม ขอบคุณค่ะ 555

รักคนอ่านจุงเบย :D

style="font-family: tahoma; font-size: 11px; cursor: default" href="http://writer.dek-d.com/cromejang/writer/view.php?id=704041" _ :)  Shalunla