เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #31 : ใครเป็นคนเลือก 4

โอฬารมองหญิงสาวที่นั่งเคียงข้างทางหางตาหลายรอบแล้ว นับตั้งแต่เบญจภัทรเคลื่อนรถออกจากบ้านมา ทีท่าของเธอไม่นิ่งเหมือนอย่างเคย ปกตินีราเป็นคนสงบนิ่งและเยือกเย็น นั่นเป็นเสน่ห์ของเธอที่เขาชอบ ทว่าเวลานี้มือที่ประสานกันบนตักบีบกันไปมา ริมฝีปากบางเคลือบลิปสติกสีชมพูสวยเม้มแล้วคลาย หลายต่อหลายรอบ และเขาสังเกตเห็นว่าเธอก็เหลือบมองเขาหลายรอบแล้วเหมือนกัน

“มีอะไรจะพูดก็พูดสิ”

ในที่สุดก็เป็นเขาที่อดรนทนไม่ไหวต้องเอ่ยขึ้นก่อน และพอเขาเอ่ยอย่างนั้นร่างบางก็เอียงตัวไปหาเขาทันที

“นีราถามได้ไหมคะว่า...คุณตกลงกับเจ้าสัวว่ายังไง”

“แบบนี้ไม่เรียกถามแล้วเหรอ” เขาพูดราบเรียบปลายเสียงติดห้วนเล็กน้อย ดวงตาเรียบนิ่งมีรอยขุ่นเคืองจางๆ นีราเลยเม้มปากอีกครั้งหากไม่หลบตา แปลว่าเธออยากรู้จริงๆ ซึ่งโอฬารเข้าใจดี การที่ภัคภณไปรับเธอมา แต่เวลากลับเขากลับเลือกบอกว่าอยากอยู่คุยกับอัศวินก่อน มันน่าน้อยใจ นีราจึงขอติดรถเขาออกมา

...เขาก็แค่ตัว(บังคับ)เลือก

“คุณจะไม่ตอบก็ได้ค่ะ นีราขอโทษที่ละลาบละล้วง”

“ก็ไม่ได้มีอะไรปิดบัง ยังไงคุณปู่ก็ต้องบอกกับทุกคนอยู่แล้ว”

คราวนี้นีราตาเป็นประกาย เงยขึ้นสบตาเขาอย่างมีความหวัง ริมฝีปากระบายยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่

“แปลว่า...”

“แปลว่าผมจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น และจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมไม่ยกเธอให้ใครแน่นอน”

เบญจภัทรเกือบสลับเท้าไปเหยียบเบรกเพราะความตกใจ เขาเหลือบมองเจ้านายผ่านทางกระจกมองหลัง สีหน้าแววตาของโอฬารค้านกับคำพูดมาก และความที่รู้จักเจ้านายดี เขาคิดว่าโอฬารไม่มีทางยอมรับสิ่งที่อัศวินต้องการง่ายๆ แน่ ถึงจะเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องยื้อให้ถึงที่สุด...แล้วนี่มันคืออะไรกัน

“นีรายินดีด้วยนะคะ” น้ำเสียงของอดีตเลขาเขาสดชื่นขึ้นทันที ท่าทีกังวลเมื่อสักครู่หายไปจนหมดสิ้น โอฬารเผลอขบกรามแล้วเมินหน้าหนี มองตรงไปเบื้องหน้ายามเอ่ยคำพูดถัดมา

“ยินดีเรื่องอะไร ไม่กลัวเหรอว่าเจ้านายคุณอาจไม่ได้เป็นประธานบริษัท”

“เรื่องนั้น...ไม่ว่าใครได้ตำแหน่ง นีราก็ดีใจด้วยทั้งนั้นแหละค่ะ ทั้งคุณ คุณใหญ่และคุณโตมีโอกาสเท่ากันนี่คะ”

“อ้อ...” โอฬารทำเสียงรับรู้ “งั้นที่ยินดีก็แปลว่ายินดีให้ตัวเองสินะ...ที่ไม่ต้องกังวลว่าคนที่แต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจะเป็นไอ้โต”

นีราชะงักเพิ่งสำเหนียกได้ว่าตัวเองแสดงกิริยาออกนอกหน้าไปสักหน่อย แต่เพราะรู้จักโอฬารมานาน เธอจึงเลือกเงียบแทนการโต้ตอบ เอียงตัวกลับมานั่งท่าเดิม

ต่างฝ่ายต่างเงียบกันมาจนกระทั่งอีกสามร้อยเมตรก็จะถึงบ้านของเธอ นีราจึงรู้สึกว่าเธอควรพูดมันออกไป

“ขอบคุณนะคะ”

คนที่เอียงหน้ามองไปนอกกระจกตลอดเวลาเอ่ยขึ้นสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“มันเป็นทางผ่านอยู่แล้ว”

“นีราหมายถึง...เรื่องที่คุณยอมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นค่ะ” คราวนี้โอฬารหันมาสบตาเธอตรงๆ หญิงสาวจึงรีบพูดต่อก่อนที่เบญจภัทรจะขับรถไปจอดหน้าบ้านเธอเสียก่อน “นีรารู้...ว่าคุณไม่ได้ทำเพื่อนีรา แต่...นีราก็รู้ว่าคุณไม่ได้อยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน”

“แล้วบังเอิญคุณได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้ ก็เลยอยากขอบคุณงั้นเหรอ?” โอฬารเป็นคนพูดน้อยต่อยหนักเสมอ และนีราคงจะเจ็บจนจุก ถ้าตอนนี้ความรู้สึกของเธอจะไม่ได้ทุ่มไปหาภัคภณจนหมดแล้ว

“นีรายอมรับค่ะ”

“หึ!”

“คุณยักษ์คะ”

“ถึงบ้านคุณแล้ว”

รถจอดนิ่งสนิทแต่นีรายังไม่ยอมเปิดประตูลงจากรถ เธอยังมองเขาด้วยท่าทีลังเล

“นีราขอได้ไหมคะ...อย่าทำเย็นชาใส่นีราแบบนี้เลย ถึงเราจะไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้ว แต่เราก็น่าจะเป็น...เพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอคะ”

โอฬารอยากหันมาแล้วตวาดใส่เธอแรงๆ หรือหัวเราะเยาะก็ยังดี อยากทำให้เธอสะอึก ทำให้เธออึ้ง เจ็บปวด หรืออะไรสักอย่างเหมือนที่เขากำลังเป็นอยู่ตอนนี้

แต่ก็นั่นล่ะ...ปากทำเหมือนเกลียดการกระทำของเธอ แต่ใจกลับไม่เคยแข็งพอที่จะสวนกลับไปให้เด็ดขาดเลยสักที

“ผมก็ไม่เคยมองคุณเป็นอย่างอื่น แต่ผมเป็นคนแบบนี้ คุณน่าจะรู้จักผมพอสมควร”

“นีราทราบค่ะ และถ้าเราเจอกันแค่เรื่องงาน นีราก็เข้าใจคุณดี แต่หลังจากนี้เราอาจจะเจอกันบ่อยขึ้น...นีราแค่อยากให้เรา...”

โอฬารเข้าใจละ...เขาเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อแล้ว เบญจภัทรที่นั่งฟังมาตลอดก็เข้าใจด้วยเหมือนกัน เขาปลดเข็มขัดนิรภัยพร้อมจ่อมืออยู่ที่มือจับประตูรถ

       “อยากให้เราดูสนิทสนมกัน เหมือนเป็นญาติงั้นสิ” โอฬารพูดต่อให้

     ***************************

คุณยักษ์เนี่ยก็แอบร้ายอยู่เหมือนกันนะคะ