เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #30 : ใครเป็นคนเลือก 3

“หนึ่งเดือนนับจากนี้คือให้ศึกษากัน ถ้าไม่เจอกันแล้วจะศึกษากันตอนไหน ปู่บอกแล้วว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หรือยักษ์คิดว่าคนที่กล้าตายแทนปู่ เราไม่สมควรดูแลเขาล่ะ?”

โอฬารจะพูดอย่างไรได้ ในเมื่ออัศวินพูดมาขนาดนั้นแล้ว

“ครับ...ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี” เขาบอกแล้วโค้งศีรษะให้ผู้ใหญ่ทั้งคู่ก่อนจะลุกเดินออกไป เด่นดวงคิดว่าเธอได้ยินไม่ผิดแน่ๆ เมื่อกี้อีตายักษ์นั่นกัดฟันกรอดตอนบอกจะดูแลเธอเป็นอย่างดี...น่ากลัวเป็นบ้าเลย!

“งั้นอั๊วขอตัวกลับเลยเหมือนกันนะ ลื้อไม่ต้องออกไปส่งหรอก อั๊วมาที่นี่บ่อยจนเหมือนบ้านตัวเองแล้ว ไม่หลงแน่ๆ” ซินแสหวังเอ่ยกับอัศวินแล้วหันมาทางเด่นดวง รับไหว้หญิงสาวพร้อมกับยิ้มให้ก่อนจะลุกออกจากห้องไปอีกคน

“เจ้าสัวคะ...”

“ฉันอยากให้หนูเรียกฉันว่าปู่...ได้ไหม?”

“แต่...หนูยัง...ไม่ได้แต่งงานกับหลานเจ้าสัวเลยนะคะ และทุกอย่างก็อาจจะเปลี่ยนแปลงได้ หนูรู้ดีว่าหลานของเจ้าสัว ไม่มีใครอยากได้หนูเป็น...เอ่อ...”

“จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ซินแสหวังไม่เคยพลาด และถึงตอนนี้หนูยังไม่ได้แต่งงานกับยักษ์ฉันก็รับหนูเป็นหลานตั้งแต่วันที่ผูกด้ายแดงให้แล้ว ชีวิตฉันไม่ได้มีค่ามากกว่าคนอื่นหรอกนะ...แต่หนูทำให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ นั่นก็แปลว่าชีวิตเรามีค่าเท่ากัน”

อัศวินวางมือลงบนศีรษะหญิงสาว ชีวิตเขาเริ่มต้นมาจากติดลบ สร้างฐานะขึ้นมาด้วยตัวเอง เคยลำบากเคยยากจน วันนี้สุขสบายสร้างธุรกิจมากมายไว้ให้ลูกหลาน สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยลืมคือกำพืด และความมานะพยายามในอดีต

เด่นดวงรู้สึกตื้นตันในอก...นับตั้งแต่บิดาเสียไปก็ไม่เคยมีใครวางมือบนหัวเธอแล้วให้ความรู้สึกอบอุ่นเช่นนี้อีกเลย

“แต่หนูไม่อยากฉวยโอกาสเลยค่ะ วันนั้นหนูไม่ได้ตั้งใจรับกระสุนแทนท่าน หนูแค่หยิบกระเป๋าตังค์ไปคืนท่านจริงๆ นะคะ”

อัศวินหัวเราะเบาๆ ยิ้มเอ็นดูให้เธอมากยิ่งขึ้น ถ้าเธอจะฉวยโอกาสแล้วเรียกร้องอะไรต่อมิอะไรมากมายเท่าไรเขาก็ยินดีตอบแทนอยู่แล้ว แต่เธอกลับเลือก ‘ซื่อสัตย์’ นั่นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าซินแสหวังไม่พลาด

“ฉันเชื่อในสิ่งที่หนูพูด แต่หนูต้องเชื่อฉันด้วยนะว่าวันนั้นไม่มีกระเป๋าตังค์ที่หนูพูดถึง ในมือหนูไม่มี ข้างตัวหนูก็ไม่มี และกระเป๋าฉันก็ยังอยู่ที่เดิม แล้วมันแปลว่าอะไรล่ะ?” เด่นดวงมองเขาอย่างหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน “แปลว่าทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วน่ะสิ”

“แต่หนูอาจไม่ดีพอสำหรับหลานท่านนะคะ”

“แล้วทำไมถึงตัดสินใจมาที่นี่ล่ะ”

“หนูแค่...อยากโชคดีสักครั้งในชีวิตค่ะ”

“งั้นก็โชคดีครั้งเดียวไปตลอดชีวิตซะเลยสิ เพราะฉันก็อยากให้ยักษ์โชคดีไปตลอดชีวิตเหมือนกัน” อัศวินก้มลงมองใบหน้าเธออย่างพิจารณา เด่นดวงไม่ใช่คนสวยเด่น แต่เธอสวยพิศ ถ้าจับแต่งหน้าแต่งตัวสักหน่อยรับรองว่าโอฬารควงไปไหนได้ไม่อายใคร แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือเขาถูกชะตากับเธอ “รับปากฉันได้ไหม ว่าหนูจะเอาชนะใจยักษ์ให้ได้ ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น อย่ายอมแพ้ อย่าถอยเด็ดขาด”

“ดูเหมือนเจ้าสัวจะห่วงคุณยักษ์เป็นพิเศษนะคะ”

“อืมม์ ฉันรักหลานทุกคนเท่ากัน แต่ยอมรับว่าถ้าเปลี่ยนมือผู้บริหารฉันอยากให้ยักษ์เป็นคนดูแล ไม่ใช่เพราะรักเขามากกว่าใคร แต่เพราะเขาเหมาะสมมากกว่าใคร และเขาควรมีคนข้างตัวที่เหมาะสม...นั่นคือหนู”

“หนูไม่มั่นใจเลยค่ะ”

“ยักษ์อาจจะดูเย็นชา หน้าดุไปสักหน่อย แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนใจดี จิตใจอ่อนโยน เพียงแต่ไม่แสดงออกก็เท่านั้น ฉันเชื่อว่าหนูจะทำให้เขาเปลี่ยนได้ ช่วยฉันเปลี่ยนเขาหน่อยเถอะนะ ถ้าไม่มั่นใจในตัวเองก็ขอให้มั่นใจในตัวฉันว่าฉันมองคนไม่ผิดและไม่มีวันทิ้งหนูเด็ดขาด”

เด่นดวงสบตาคนสูงวัยกว่า แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและเอื้อเอ็นดู เธอตัดสินใจมาหาเขา ยอมรับข้อเสนอเขา กล้าถึงขนาดนี้แล้วจะถอยทำไมกัน ถอยไปชีวิตก็เหมือนเดิม ลองเดินหน้าดูสักตั้งก็ไม่มีอะไรเสียหาย...หรือถ้าจะเสียหายก็คงไม่ร้ายไปกว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมาแล้วล่ะ

หญิงสาวพนมมือขึ้นแล้วกราบลงบนตักชายสูงวัย เขาลูบผมเธอเบาๆ

“หนูจะพยายามให้เต็มที่ค่ะ...คุณปู่”

“ต้องอย่างนี้สิ” อัศวินเอ่ยปากชม พร้อมกับยิ้มกว้างให้ เด่นดวงเลยยิ้มกว้างตอบจนเกิดรอยบุ๋มเล็กๆ บนแก้ม

“แต่คุณปู่อย่าปล่อยให้คุณยักษ์ฆ่าหนูนะคะ หนูยังไม่อยากโดนยักษ์จับหักคอค่ะ แหะๆ”

อัศวินหัวเราะลั่น รู้สึกว่าเขาทลายกำแพงความหวาดหวั่นในใจเด่นดวงได้แล้ว และนี่แหละคือตัวตนที่แท้จริงของเธอ...ตัวตนของคนธรรมดาที่มีแววตามุ่งมั่น และไม่หวั่นแม้ชีวิตต้องพบเจออะไรแย่ๆ

เขาหวังสุดหัวใจว่าเธอคนนี้จะทำให้ ‘ยักษ์’ ที่ไร้หัวใจเพราะเอาไปฝากไว้ที่ใครคนหนึ่ง จะได้กลับมามีหัวใจที่เต้นไหวในอกอีกครั้ง

**********************************

งื้ออออ คุณปู่เนี่ย หนุนเต็มกำลังเลยเนาะ หนูเด่นต้องสู้นะลูก