คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ข้อเสนอที่น่าสนอง 1
ข้อเสนอที่น่าสนอง
“ว้าย!”
ตึง!!!
เสียงลูกค้ากรีดร้องก่อนจะมีเสียงบางอย่างลงกระแทกพื้น
คนที่ยืนถูพื้นอยู่ไม่ไกลหันขวับมาดูก็ตกใจสุดขีด
เมื่อลูกค้าสาวคนหนึ่งนอนจุกอยู่บนพื้น
เด่นดวงรีบวิ่งเข้าไปหมายจะช่วยแต่เธอก็ลื่นจนล้มทับลูกค้าซ้ำอีกที
ลูกค้าสาวคนนั้นจุกจนร้องไม่ออก
“เด่นดวง!!!”
เสียงนลินผู้จัดการสาขาเรียกชื่อเด่นดวงดังลั่น ทำเอาคนถูกเรียกหลับตาปี๋
เดาอนาคตตัวเองได้ทันทีว่าจะโดนอะไรบ้าง
เบญจากับพนักงานคนอื่นๆ
เข้ามาช่วยพยุงลูกค้าให้ลุกยืนพร้อมเอาเก้าอี้มาให้นั่ง
นลินไหว้ขอโทษลูกค้าไปหลายครั้ง
เด่นดวงเองก็ยกมือไหว้พร้อมกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดจากใจจริง
“ขอโทษด้วยจริงๆ
นะคะ เดี๋ยวหนูพาไปหาหมอนะคะ จะออกค่ายาให้ทั้งหมดเลยค่ะ”
“ไม่...ต้อง” ลูกค้าพูดทั้งอาการจุกยังไม่หาย เด่นดวงเลยหน้าเจื่อน
“ทำไมไม่ระวังให้มากกว่านี้” เสียงนลินห้วนดุ ดวงตาที่จ้องมองเด่นดวงวาววับราวกับมีดโกน
“เด่นระวังแล้วค่ะ
แต่ลูกค้าคนก่อนทำน้ำหก เด่นเลยต้องถูพื้นเพราะกลัวว่าลูกค้าที่เข้ามาใหม่จะลื่นไงคะ”
“แล้วทำไมไม่เอาป้ายมาวาง”
“วางแล้วค่ะ
นี่...”
หันไปชี้ป้ายเตือนที่นำมาวางไว้แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมันไม่อยู่ที่เดิม
พอหันมองหาจึงเห็นว่าเด็กชายวัยประมาณสี่ขวบคนหนึ่งเอาไปเล่นอีกมุมของร้าน
และเธอจำได้ว่าเด็กคนนั้นคือลูกชายของผู้หญิงที่ล้มเมื่อครู่นี้...อีเด็กเวร!
“วันนี้ฉันจะต้องเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด!”
นลินคาดโทษลูกน้องแล้วเดินไปส่งลูกค้าที่รถ
ยกมือไหว้พร้อมกล่าวขอโทษอีกครั้ง
พอกลับเข้ามาในมินิมาร์ทจึงเรียกเด่นดวงไปคุยหลังร้าน
เบญจาขอตามไปด้วยแต่ไม่ได้รับอนุญาต “รู้ไม่ใช่เหรอว่าตัวเองเป็นตัวซวย
แล้วทำไมไม่รอบคอบให้มากกว่านี้”
“ถ้าคุณหลินไม่อคติ
ก็ต้องเห็นว่าเด่นรอบคอบแล้ว เด่นเอาป้ายไปวางแล้ว แต่เด็กคนนั้นเอาไปเล่น”
“ก็แล้วทำไมไม่เฝ้าให้ดี
ปล่อยให้เด็กเอาไปเล่นได้ยังไง”
“เฝ้าได้ไงคะ
เด่นต้องถูพื้น”
“ถูไปด้วยเฝ้าไปด้วย
มันจะยากอะไร”
เด่นดวงจ้องหน้าผู้จัดการสาววัยสามสิบเจ็ดปี
ทั้งสีหน้าแววตาและท่าทางฝ่ายนั้นบอกชัดว่าไม่เคยมองเธอแง่ดีเลย
อคติในใจผู้จัดการคนนี้สูงและหนาเกินกว่าเธอจะทะลุผ่านได้
เพราะงั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไร หรือให้เหตุผลยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด
“คุณหลินพูดมาตรงๆ
เลยค่ะว่าจะให้เด่นทำยังไง”
“เธอไม่ต้องทำอะไร
ฉันจะทำเอง”
“ไล่เด่นออกงั้นเหรอคะ?”
“ใช่”
“ความผิดเด่นมันร้ายแรงถึงขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“แล้วเธอคิดว่ามันไม่ร้ายแรงหรือไง
ถ้าลูกค้าหลังหัก หรือเอาไปโพสต์ลงโซเชียลขึ้นมา มินิมาร์ทจะเสียชื่อเสียงขนาดไหน
เอพลัสอยู่ในช่วงพัฒนาให้ทันคู่แข่ง มีคนจ้องจะเล่นงานตลอดเวลา
เธอคงไม่รู้ว่าความผิดพลาดแม้เพียงนิดเดียวหรือจุดเดียวจะส่งผลได้มหาศาลขนาดไหน”
“คุณหลินก็เลยคิดว่าถ้าไล่เด่นออกทุกอย่างจะดีขึ้นงั้นสินะคะ”
“แล้วนับตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี่
ระหว่างความเสียหายกับผลประโยชน์ เธอคิดว่าสาขาเราได้อะไรจากเธอมากกว่ากันล่ะ”
เด่นดวงพูดไม่ออก
มันเจ็บจนจุกอยู่ในอก รู้ตัวดีว่าความซวยของตัวเองคงไม่มีใครในโลกนี้เทียบได้
แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอเลือกได้เหมือนกัน ถ้าเลือกได้เธอก็อยากเป็นคนโชคดี
หรืออย่างน้อยเป็นคนปกติที่มีทั้งดีและร้ายพอๆ กัน ไม่ใช่ร้าย และก็ร้าย และก็ร้าย
และก็ร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้
เธออยากตะโกนบอกนลินเหลือเกินว่าเธออยากเป็นคนโชคดีจนใจจะขาด
ได้ยินไหมยายหลินปิงฉันอยากเป็นคนโชคดีใจจะขาดเหมือนกันโว้ย!
“งั้นก็ไล่เด่นออกเลยค่ะ” สุดท้ายเธอก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความซวยของตัวเอง
“นี่ท้าเพราะคราวก่อนฉันไล่เธอออกไม่สำเร็จใช่มะ” เด่นดวงอ้าปากหวอ เธอไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยสักนิด
นลินชักจะอคติกับเธอเกินไปแล้ว เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองถึงไม่ถูกไล่ออก “ไม่ต้องห่วง คราวนี้ฉันจะเอาเธอออกให้จนได้ ถ้าทำไม่ได้ฉันนี่แหละจะออกเอง!”
“งั้นก็ออกไป”
ประตูห้องสตาฟถูกเปิดออกโดยชายหนุ่มคนหนึ่ง
ก่อนที่เจ้าของเสียงทรงพลังเมื่อครู่จะแทรกกายเข้ามา
เด่นดวงกับนลินหันไปมองแล้วเบิกตาโตพร้อมกัน ทว่าตกใจคนละอย่างกัน
“คุณ!”
เด่นดวงจำเขาได้
“เจ้าสัว” นลินรู้จักชายสูงวัยคนนี้เป็นอย่างดี แม้จะไม่เคยเจอตัวจริงก็ตาม
ความคิดเห็น