เมียนำโชค

ลำดับตอนที่ #20 : ข้อเสนอที่น่าสนอง 2

แววตาท่าทางของอัศวินสงบนิ่ง ไร้แววคุกคามหรือวางอำนาจ แต่แววตาของเขาส่งผลต่อนลินอย่างมาก เธอยกมือไหว้สั่นๆ แล้วประสานไว้ด้านหน้า ก้มหน้าลงเล็กน้อย ในขณะที่เด่นดวงได้แต่ทำหน้างงๆ

“ออกไปก่อน” อัศวินเอ่ยโดยไม่ได้ระบุชื่อใคร แต่เด่นดวงเป็นคนขยับ “ฉันไม่ได้หมายถึงหนู ฉันหมายถึง...คุณนลิน” ชายชราเหลือบมองชื่อบนบัตรพนักงานของนลินก่อนเอ่ยเรียก ฝ่ายนั้นเงยหน้าขึ้นมองอึ้งๆ งงๆ แล้วหันไปมองเด่นดวงคล้ายจะตำหนิบางอย่าง

“เอ่อ...”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับหนูเด่น”

‘หนูเด่น’ ถึงกับอึ้ง เขาเป็นใคร รู้จักชื่อเธอได้ยังไง ทำไมถึงเรียกได้เหมือนสนิทกันปานนั้น แน่นอนว่านลินเองก็สงสัยไม่แพ้กัน แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาถาม เธอต้องทำตามคำสั่งเขาก่อน

“ขะ...ขอตัวนะคะ” พูดจบก็เดินก้มตัวผ่านอัศวินออกไป เหลือไว้แค่เด่นดวงกับอัศวินและยิ่งยศ

“เป็นไงบ้าง หายดีหรือยัง” อัศวินเอ่ยถามน้ำเสียงกับแววตาอ่อนโยนลงกว่าเมื่อครู่มาก

“หะ...หาย...หายดีแล้วค่ะ”

“นั่งสิ เราอาจจะต้องคุยกันนานหน่อย” เขาเอ่ยพลางชี้ไปยังเก้าอี้นั่งพักของพนักงานประจำมินิมาร์ท พอเธอถอยไปนั่งด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ ยิ่งยศก็รีบไปเลื่อนเก้าอี้อีกตัวให้ประธานบริษัทนั่งบ้าง “ฉันชื่ออัศวิน หนูรู้จักฉันไหม”

เด่นดวงเม้มปากไม่กล้าตอบ ลองเขาเข้ามาถึงนี่ได้และท่าทางนลินกลัวขนาดนั้น แสดงว่าต้องสำคัญมากพอ...และคงจะสำคัญสำหรับบริษัทนี้โดยตรง เธอจึงไม่กล้าตอบ เพราะตัวเองจำชื่อผู้บริหารไม่ได้เลยสักคน

“คือ...หนู...”

“ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้นหรอก ไม่แปลกนี่ที่จะไม่รู้จัก เราไม่เคยแนะนำตัวกัน งั้นฉันขอแนะนำตัวเลยนะ ฉันชื่ออัศวิน อัศววงศ์ธรรมเป็นปู่ของ โอฬาร อัศววงศ์ธรรม เจ้านายโดยตรงของหนู”

เด่นดวงอึ้งจนแทบจะเป็นลมหงายหลัง แค่แนะนำตัวเองก็อึ้งพอแล้วยังจะมาแนะนำว่าเกี่ยวข้องกับใครอีก หญิงสาวถึงกับหน้ามืดไปชั่วขณะ พอนึกได้ก็รีบยกมือไหว้ทันที

“สะ...สวัสดีค่ะท่านเจ้าสัว”

อัศวินหัวเราะด้วยความเอ็นดู นั่งด้วยท่วงท่าสบายมากขึ้นเผื่อจะช่วยให้อีกฝ่ายผ่อนคลายความเกร็งลงบ้าง แต่ไม่เลยเด่นดวงยังนั่งเกร็งเหมือนเดิม

“ฉันขอบคุณเรื่องวันนั้นมากนะ ถ้าไม่ได้หนู ป่านนี้ฉันคงเหลือแค่ชื่อแล้ว”

เด่นดวงยังนึกไม่ออกว่าเขาพูดอะไร แต่พอเขามองมายังหน้าอกด้านซ้ายของเธอถึงนึกได้

“อะ อ้อ หนูไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะ ก็แค่...”

“อย่าถ่อมตัวเลย ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่น่าตกใจไม่น้อย ความจริงตอนหนูนอนโรงพยาบาลฉันแวะไปเยี่ยมตลอดนะ แต่วันที่หนูยายออกฉันติดธุระพอดี มารู้ทีหลังว่าแม่ของหนูก็พาไปพักฟื้นที่อื่นเสียแล้ว”

“แสดงว่าท่านเจ้าสัวเองเหรอคะที่ออกค่าใช้จ่ายให้หนูตอนอยู่โรงพยาบาลนั้น”

“ใช่สิ ก็หนูช่วยชีวิตฉันไว้นี่ จะให้ฉันปล่อยปละละเลยได้ยังไง”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันเป็นความซวยของหนูเท่านั้นเองค่ะ เอ้อ...ไม่ใช่ค่ะ หนูไม่ได้หมายความว่า...”

“ฉันเข้าใจ” น่าแปลกที่พอเขาพูดคำนั้น เด่นดวงกลับรู้สึกว่าเขาเข้าใจจริงๆ ยิ่งแววตาอ่อนโยนที่มองมาทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจประหนึ่งเขาเป็นญาติผู้ใหญ่มากกว่าเป็นเจ้านายเสียอีก “ที่ฉันมาวันนี้เพราะมีเรื่องจะคุยกับหนู ฉันอยากตอบแทนน้ำใจหนู ความจริงฉันรู้แล้วว่าหนูทำงานที่นี่ แต่ไม่อยากผลีผลามกลัวหนูจะตกใจ ถึงมาตอนนี้ก็ตกใจอยู่ดีเนอะ” ประโยคหลังเจือรอยขันเล็กน้อย

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่ต้องจริงๆ แค่ช่วยรักษาหนูก็เป็นพระคุณมากแล้วค่ะ”

อัศวินเงียบเพื่อให้เวลาคนตรงหน้าได้ตั้งสติ ตอนนั้นเองที่เขาเหลือบเห็นด้ายแดงบนแหวนที่สวมนิ้วก้อยเธออยู่ ชายชรายิ้มจนเด่นดวงต้องมองตามสายตาเขา แล้วเธอก็เหมือนจะเอะใจบางอย่าง

“อย่าบอกนะคะว่าด้ายแดงนี่เป็นของ...ท่านเจ้าสัว”

ชายชราพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เด่นดวงถึงกับเบิกตาโต ชักเริ่มมึนปนสับสนมากขึ้นทุกที ตอนเธอสลบไปห้าวันที่โรงพยาบาลนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“หนูตั้งใจฟังให้ดีนะ เรื่องที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ ทั้งแปลก ทั้งเหลือเชื่อ จนหนูอาจคิดว่าฉันบ้า แต่ฉันยืนยันว่าทุกอย่างเป็นความจริง” เกริ่นมาซะน่ากลัวขนาดนั้นเด่นดวงก็ใจไม่ดี กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอพยักหน้ารับแบบกล้าๆ กลัวๆ อัศวินเลยเอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบร้อน “ฉันอยากได้หนูมาเป็นหลานสะใภ้”

“ฮึก! แค่ก! แค่ก! แค่ก!”

เมื่อครู่ยังเกริ่นอยู่ดีๆ พอถึงตอนนี้ทำไมถึงเข้าเรื่องเร็วนัก เด่นดวงสะอึกก่อนจะสำลักจนหน้าแดง น้ำตาเล็ด เธอพยายามตบอกตัวเองและตั้งสติ นานทีเดียวกว่าจะตั้งหลักได้ พอเงยขึ้นมองถึงได้เห็นว่าทั้งชายชราและชายหนุ่มกำลังยิ้มมองเธออยู่

“ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ ฉันพูดจริง ซินแสประจำตระกูลฉันบอกว่าหนูคือคนที่จะนำโชคมาให้ครอบครัวฉัน”

*****************************

มาแบบนี้หนูเด่นตั้งรับไม่ทันสิคะ 555555555+