คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ตอนที่ 12 รวบหัวรวบหาง 50% หลังจ้า
ตอนที่ 12
รวบหัวรวบหาง 50% หลังจ้า
“ข้าวหอมขอไปนั่งเล่นที่น้ำตกได้ไหมคะ”
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ พิรัชฎาก็ล้างจาน ก่อนจะเข้าไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ แล้วออกมาพร้อมชุดใหม่ที่สบายกว่าเดิม
“ได้สิ แต่ขอพี่เปลี่ยนชุดแป๊บนึง แล้วพี่จะตามไป”
ดวงตาคมดุมองผู้หญิงสวยตรงหน้าอย่างชื่นชม ชุดลำลองลายดอกไม้พลิ้วๆ เหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ทำให้เธอดูอ่อนเยาว์ลงมากทีเดียว(จากที่ดูคล้ายเด็กอยู่แล้ว) รอยยิ้มหวานสดใสทำใจเขาเต้นแรงทุกทีสินะ...
“ข้าวหอมไปคนเดียวได้ค่ะ พี่ขับรถมาเหนื่อยๆ นอนพักเถอะ”
สาวน้อยไม่ได้รอคำตอบจากคนตัวโต หญิงสาวพูดแล้วก็เดินจากไป ซึ่งนักรบเองก็ไม่ได้เรียกคนหัวดื้อเอาไว้ เพราะรู้ว่าเปล่าประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงเดินกลับเข้าห้อง แล้วไม่นานร่างหนาก็ออกมาพร้อมเสื้อยืดและกางเกงขาสั้น ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปทางน้ำตก...
ภาพสาวงามที่นั่งสูดอากาศข้างต้นไม้ใหญ่ ทำให้นักรบไม่อยากละสายตา หัวใจอิ่มเอม มีความสุขได้แค่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของเธอ...หญิงสาวนั้งยิ้มน้อยิ้มใหญ่ หย่อนเท้าลงไปในน้ำตกเล็กน้อย มือพิมพ์ตอบข้อความในมือถือไปด้วย เล่นน้ำไปด้วย สลับกันไปมาอย่างเพลิดเพลิน...เห็นแล้วอดรู้สึกอิจฉาคนปลายสายไม่ได้ สักวันเขาต้องเป็นคนๆ นั้นให้ได้ คนที่ทำให้เธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นข้อความของเขา...
“คุยกับใครอยู่ข้าวหอม” นักรบหย่อนตัวลงนั่งไม่ไกลจากพิรัชฎานัก
“พี่เชษฐ์ค่ะ” หญิงสาวตอบทั้งๆ ที่ไม่ได้หันหน้ามามองเขาด้วยซ้ำ มือเล็กยังพิมพ์ตอบโต้ในไลน์โดยไม่สนใจเขาเลยสักนิด เหมือนเขาเป็นเพียงอากาศธาตุไม่มีตัวตน
“ข้าวหอม คบกับพี่ได้ไหม”
จู่ๆ คนที่นั่งข้างๆก็เอ่ยขึ้น ทำให้พิรัชฎาต้องหันมามองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ ดวงตาคู่หวานมองลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้มดุดันทว่าทรงเสน่ห์ ค้นหาสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน ทว่าไม่เห็นอะไรมากนัก...
“ไม่ค่ะ!”
“ทำไม?”
“เท่าที่พี่กำลังคบอยู่มันยังไม่เยอะพอเหรอคะ ข้าวหอมไม่ชอบคนเจ้าชู้ เย็นชา ไร้หัวใจ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น ชั่วครั้งชั่วคราว...ผู้หญิงกี่คนแล้วที่เขาต้องเจ็บเพราะความเย็นชาของพี่ เบื่อแล้วก็เขี่ยทิ้งเหมือนสิ่งของไร้ค่า...ไม่ค่ะ! ข้าวหอมไม่อยากเป็นของเล่นไร้ค่า...”
“ก็ผู้หญิงพวกนั้นเขาเต็มใจ พี่บอกก่อนทุกครั้งว่าไม่มีการผูกพันธ์...แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่แคร์”
“แต่ข้าวหอมไม่ใช่คนเหล่านั้นค่ะ...เพราะการกระทำของพี่ มันบ่งบอกว่าเห็นแก่ตัวที่สุด และข้าวหอมก็เกลียดผู้ชายแบบพี่มาก ไม่รู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นทำไมถึงรักถึงหลงพี่นัก ทั้งๆ ที่เป็นได้แค่ของเล่น”
“นั่นสิ คนอื่นเขาต้องการพี่ทั้งนั้น ทำไมข้าวหอมถึงเล่นตัวนัก”
“คนบ้า! ข้าวหอมไม่ได้เล่นตัวนะ แต่เราคบกันไม่ได้จริงๆ...พี่เพิ่งหักอกพี่นุชมาไม่กี่วัน แล้วมาขอคบกับข้าวหอมเนี่ยนะ พี่เห็นเราสองพี่น้องเป็นอะไรคะ ของเล่น ดอกไม้ริมทาง หรือแค่ขนมหวานๆ...รู้ไหมคะว่าการเห็นแก่ตัวของพี่ มันฆ่าผู้หญิงให้ตายทั้งเป็น”
ดวงตาร้าวรานมองจ้องคนหล่อจัดตรงหน้า รูปร่าง หน้าตา และฐานะของเขาสินะ ที่ดึงดูดผู้หญิงเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน
“พี่ไม่รู้หรอก...และพี่ก็ไม่ได้เห็นแก่ตัวด้วย เราแฟร์ๆ กันทุกฝ่าย...ข้าวหอมเปิดใจมองพี่ในแง่ดีบ้างสิ ผู้หญิงเล่านั้นวิ่งเข้ามาหาพี่เองนะ พี่ไม่ได้ไปหลอกเขามา เขาเต็มใจและพอใจแค่นั้น...อีกอย่างเรื่องของนุช ข้าวหอมเองไม่ใช่เหรอที่ไม่สบายใจ พี่ก็เคลียร์ให้แล้วไง จะเอาอะไรอีก...”
พิรัชฎาอึ้งไปหลายอึดใจ ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้วถามอกไป
“อย่าบอกนะว่าเลิกกับพี่นุชเพราะข้าวหอม”
“ก็ไม่เชิง จะคิดอย่างนั้นก็ได้...ถึงแม้ความจริง พี่จะไม่เคยเป็นแฟนนุชก็ตาม เพราะพี่ไม่เคยชอบเขาเลย”
“ถ้าพี่ไม่ชอบพี่นุช แล้วทำไมต้องให้ความหวัง ไม่รักก็บอกไม่รักสิ ทำไมต้องทำให้พี่นุชคิดว่าเขาเป็นคนสำคัญสำหรับพี่...อ้อ ใช่สิ พี่คงถนัดทำให้คนอื่นคิดเข้าข้างตัวเองว่าเป็นคนพิเศษ เหมือนที่พี่กำลังทำให้ข้าวหอมคิดใช่ไหม?”
“พี่ไม่มีความจำเป็นต้องหลอกใคร...อย่างนุชเองก็เหมือนกัน ถ้าเขายอมรับความจริงเขาจะรู้ว่าพี่ไม่เคยสนใจเขาเลยหรือไม่เขาก็อาจจะรู้แล้ว แต่พยายามมองข้ามมันเองต่างหาก”
“ในเมื่อพี่ไม่เคยสนใจพี่นุช แล้วทำไม...”
“เพราะเธอไงล่ะข้าวหอม...ที่ฉันยอมไปไหนมาไหนกับพี่ของเธอ เพราะฉันอยากเจอเธอ ฉันชอบเธอ...ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ว่าได้”
พิรัชฎาอึ้งไปอีกครั้ง จ้องมองให้ลึกเข้าไปในดวงตาทรงเสน่ห์ หัวใจดวงน้อยพองโต ชีพจรเต้นแรงผิดจังหวะ เมื่อดวงตาคมเข้มของเขาไม่มีแววเสแสร้งแม้แต่น้อย...
“ข้าวหอมอยากพักผ่อนขอตัวนะคะ”
เมื่อหัวใจเริ่มอ่อนไหวไปกับคำหวาน ซึ่งไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือคำลวง เธอก็ยังไม่พร้อมจะเปิดใจ เพราะถ้าเธอคบกับเขาก็เท่ากับเธอทรยศนุชนาถ ถึงแม้เขาจะพร่ำบอกว่าไม่เคยคิดอะไรกับพี่สาวของเธอ แต่เธอรู้อยู่เต็มอกว่านุชนาถรักผู้ชายคนนี้มากแค่ไหน...
“เธอยังไม่ตอบพี่เลย จะคบกับพี่ได้ไหม”
ข้อมือเล็กถูกดึงเอาไว้ ไม่ยอมให้เธอหนีได้ดั่งใจ...
“ข้าวหอมตอบไปแล้วค่ะว่า ไม่!...ขอตัวนะคะ”
ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างถือดี พยายามปิดบังความอ่อนแอในใจด้วยการแสดงความเย็นชา ดวงตาหวานซึ้งจึงไร้ความรู้สึกเมื่อสบดวงตาเว้าวอนของผู้ชายนักรัก ก่อนจะบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมแล้วเดินหนี
นักรบตัวแข็งทื่อมองตามหลังบางไปจนสุดสายตา หัวใจเจ็บจี๊ดเหมือนมีเข็มนับพันทิ่มแทง เป็นครั้งแรกที่เขาบอกรักและขอคบกับใครสักคน...กว่าจะกล้าพูดออกมามันยากเย็นยิ่งกว่าคิดแผนธุรกิจหลายร้อยเท่านัก แต่กับถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี...
พิรัชฎา...เธอช่างกล้านักที่ปฏิเสธคนอย่างฉัน คอยดูนะไม่ว่าต้องใช้เล่ห์กลมนต์ใด ฉันจะทำให้เธอกลับมาคุกเข่าขอเป็นแฟนให้ได้!
“ทำอะไร...” ใบหน้าหล่อบึ้งตึงทันทีเมื่อเดินกลับมาจากน้ำตก แล้วพบว่าแม่คนพยศหอบกระเป๋าออกจากห้อง
“บ้านพักมีห้องตั้งเยอะ ข้าวหอมขอห้องส่วนตัวค่ะ”
“ไม่! เธอต้องพักในห้องนี้กับพี่” คนหล่อตอบแบบไม่เสียเวลาคิดแม้แต่น้อย
“ไม่ค่ะ...ข้าวหอมจะไม่ยอมเป็นของเล่นให้พี่เด็ดขาด ที่ยอมมาด้วยเพราะโดนหลอกหรอกนะคะ ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ข้าวหอมไม่มีทางมากับพี่แน่นอน...หลีกค่ะ หรือไม่ถ้าใจดีช่วยพาข้าวหอมกลับบ้านด้วย”
ใบหน้าสวยหยิ่งทระนง พร้อมกับเดินออกจากห้อง ไม่สนใจคนตัวโตที่ยืนขวางหน้าห้องแล้วมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ
“เอากระเป๋ามาให้พี่!”
“ปล่อยนะพี่กาย...”
พิรัชฎาตาโต ใจเต้นตึกตัก เมื่อกระเป๋าในมือถูกแย่งแล้วโยนไปไว้หน้าตู้เสื้อผ้า พร้อมกับร่างที่ลอยละลิ่วเข้าสู่อ้อมกอดของจอมเผด็จการ
“เด็กดื้ออย่างเธอ คงต้องลงโทษบ่อยๆ จะได้หายพยศ”
กล่าวจบปากหยักได้รูปก็ก้มลงบดขยี้เรียวปากแดงระเรื่อ ยิ่งร่างเล็กดื้นรนขัดขืนเหมือนรังเกียจเขานักหนา แรงบดขยี้ก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งถึงแม้เขาจะลงโทษเธอหนักแค่ไหน จูบแล้วจูบเล่าจนเธอแทบหมดลมหายใจเพราะจุมพิตของเขา แต่กระนั้นความพยศของร่างนุ่มนิ่มก็ไม่น้อยลงเลย เธอยังคงดิ้นรนเอาตัวรอด ไม่ยอมคล้อยตามง่ายๆ เหมือนที่ผ่านมา
“คนบ้า คนเลว...คราวหลังอย่าเอาปากสกปรกที่จูบคนอื่น มาจูบข้าวหอมอีกนะ ข้าวหอมรังเกียจ” และเมื่อปากเป็นอิสระพิรัชฎาก็ไม่รอช้า เช็ดน้ำลายและไอชื้นของคนมักมากออกจากปากตนทันที
“จูบคนอื่น?...”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นมองใบหน้าสวยแดงก่ำเอาเรื่องของหญิงสาวด้วยความสงสัย ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากด้วยหัวใจอันครื้นเครง
“หึงเหรอ...แค่รูปกายภายนอก ไม่เห็นต้องหวงเลย”
“ใครหึง! ไม่ได้หึง แต่รังเกียจ!”
สาวสวยรีบส่ายหน้า แก้มแดง หลบตาต่ำ เมื่อดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายแพรวพราวระยิบระยับ เห็นแล้วทั้งหมั่นไส้ทั้งหวั่นไหว และถ้าเธอยังใกล้ชิดกับเขาอย่างนี้ต่อไป มีหวังเธอควบคุมหัวใจไม่รักดีของตนไม่ได้แน่นอน...
“รังเกียจ...” น้ำเสียงกดต่ำ สายตาดุดัน เลือดขึ้นหน้าทันที เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีความรู้สึกอย่างที่เขาคิด
“ใช่!...อุ๊บ...”
และยิ่งเห็นใบหน้าสวยเชิดขึ้นท้าทาย ก็ยิ่งทำให้อารมณ์เขาเดือดผุดๆ มือใหญ่จับท้ายทอยเล็กเอาไว้มั่น แล้วบดขยี้เรียวปากของคนอวดเก่งอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับโถมร่างเข้าหาจนร่างสองร่างล้มลงไปเกยกันอยู่บนที่นอน
“ปล่อยนะ! คนบ้า คนเลว คนมักมาก ปล่อยยยย”
ร่างเล็กดิ้นรนขัดขืนเต็มที่ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่ลดละความพยายาม และเมื่อปากเป็นอิสระเพราะปากและจมูกของคนบ้ากามจูบสะเปะสะปะไปที่อื่น สาวเจ้าก็ไม่รอช้าที่จะประท้วงต่อต้าน เธอจะไม่ยอมเป็นของเล่นให้ผู้ชายมักมากคนนี้อีกแล้ว...
“มีสิทธิ์อะไรมารังเกียจผัวตัวเอง...แคร่กกกกก” เมื่อโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ชุดสวยที่ชายหนุ่มรำคาญนักหนาก็ถูกกระชากออกจากร่างงามอย่างไม่เป็นชิ้นดี
“กรี๊ด!....คนบ้า คนป่าเถื่อน ปล่อยยย...”
ร่างเล็กดิ้นรนทั้งที่แรงลดน้อยลงทุกที เล็บยาวขีดข่วนไปตามใบหน้าหล่อเหลา แผ่นหลังและที่อื่นๆ เท่าที่จะทำได้ ทว่าชายหนุ่มไม่คิดจะสนใจ และเมื่อรำคาญมากขึ้นเขาก็รวบข้อมือเธอขึ้นไปไว้เหนือศีรษะโดยใช้มือเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็ทำหน้าที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอและเขาอออกอย่างชำนาญ
“ผู้หญิงของพี่ก็ล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด เท่าที่มียังสนองตัณหาของพี่ไม่พออีกหรือไง ทำไมต้องบังคับคนที่เขาไม่เต็มใจด้วย”
“ไม่รู้สิ ฉันซาดิสมั้ง....”
น้ำเสียงเยือกเย็นทว่าฟังแล้วหื่นกระหายจนขนลุกเกรียวกระซิบข้างหู ก่อนจะกดจูบลงที่ชีพจรตรงขาวผ่องบริเวณวอกคอ ขบเม้มบ้างตามอารมณ์ แล้ววกมาปิดกลีบปากบางเพื่อปิดเสียงประท้วงของหญิงสาว ตอนนี้เขาไม่อยากฟังเสียงใดๆ ของเธอทั้งสิ้น นอกจากเสียงครางกระเส่าจากบทรักที่ร่างกายของเขาเป็นผู้สร้าง...
*** ขอโทษนะคะที่หายไปหลายวัน เผอิญว่าปลามีปัญหาด้านสุขภาพนิดหน่อยค่ะ(แพ้ท้อง) แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว สัญญาว่าจะมาอัพให้อ่านบ่อยๆ ค่ะ ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งนักเขียนตัวน้อยๆ คนนี้นะคะ
และต้องขอขอบคุณมากๆ สำหรับเพื่อนๆ ที่ยังรอ และคอยติดตาม myboss คำสั่งรักคนเถื่อนอยู่ค่ะ มารอลุ้นกันนะคะว่าพี่กายจะโหดได้สักแค่ไหน แล้วเขาจะใช้วิธีใดเพื่อให้ข้าวหอมยอมตกเป็นของเขาแต่โดยดี...ลุ้นกันไปเรื่อยๆ นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ / ดาราพรรณ
ความคิดเห็น