คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 12 รวบหัวรวบหาง 50% ค่ะ
ตอนที่ 12
รวบหัวรวบหาง
ทันทีที่เห็นดวงหน้าหวานง้อเง้ายืนรออยู่ข้างรถ ใบหน้าคมก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ในที่สุดเจ้าหล่อนก็ไม่สามารถหลีกลี่หนีหน้าเขาได้อีกแล้ว...
อยากหลบหน้าเขาดีนักก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ อำนาจมีอยู่ในมือ ถ้าจะใช้ในทางที่ผิดไปบ้าง ก็คงจะไม่เสียหายอะไรมากนัก...ใครอยากให้เธอดื้อรั้นและพยศกับเขาก่อน
“คนสวย จะยืนเชิดหน้าอีกนานไหมครับ ขึ้นรถสิ...”
“ชิร์”
พิรัชฎาค้อนควักเมื่อถูกกระเซ้า ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งข้างใน ซึ่งมีคนเจ้าเล่ห์เป็นคนขับ แล้วกระแทกประตูปิด...แต่เอ๊ะ! ทำไมเขาถึงขับรถเอง คนขับรถไปไหน? เดินทางตั้งไกล ทำไมถึงไม่ใช้คนขับรถ
“เอ๊ะ!”
ขณะที่เธอกำลังคุ้นคิด ชายหนุ่มคนข้างกายก็เอื้อมตัวมาดึงสายเข็มขัดนิรภัยแล้วคาดให้เธอ ก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มเนียนสองสามฟอดเพื่อเป็นรางวัล...แล้วเริ่มเคลื่อนรถออกเดินทาง โดยแสร้งทำเป็นไม่เห็นสายตาเขียวปัด ของคนแก้มใสที่ตวัดมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ...
“ฉวยโอกาสตลอด...บ้ากามไม่มีใครเกิน”
เสียงหวานพึมพำแผ่วเบา ทำให้ชายหนุ่มนึกสุขใจมากกว่าขุ่นเคือง...นับวันก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองบ้ามากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่โดนด่าโดนค้อน แต่กลับชอบใจ
“อยากไปเที่ยวไหน”
จากที่สนใจข้างทางอยู่ดีๆ พิรัชฎาก็ต้องหันขวับกลับมามองคนที่เอ่ยถาม...เธอกับเขาเดินทางไปทำงานที่นครนายกไม่ใช่เหรอ แล้วเหตุใดอีกฝ่ายถึงถามเธอเช่นนี้
“หมายความว่าไงคะ...เราจะไปรีสอร์ทลูกค้าที่นครนายกไม่ใช่เหรอ”
“เผอิญ ลูกค้าเขาโทรมาเลื่อนนัด...สรุปจะไปเที่ยวไหนกันดี”
“ไม่ไป!...ข้าวหอมจะกลับบ้าน”
“คิดว่าออกมาขนาดนี้แล้ว จะกลับบ้านได้ง่ายๆ เหรอ”
“คุณ...”
ดวงตาคมดุดันที่ตวัดมองของนักรบ ทำให้พิรัชฎาลำคอแห่งผากขึ้นมาโดยอัตโนมัติ จึงหยุดคำพูดไว้แค่นั้นแล้วเปลี่ยนสรรพนามใหม่...สถานการณ์เช่นนี้เธอไม่ควรเสียงอย่างยิ่ง
“เจ้าเล่ห์นัก...พี่กายรู้แต่แรกแล้วใช่ไหมคะ ว่าลูกค้าเลื่อนนัด”
“ก็ไม่เชิง...”
นักรบหันมองคนข้างกาย ดวงตาหวานซึ้งมองเขาอย่างเอาเรื่อง และเต็มไปด้วยคำถาม ดังนั้นในเมื่ออยากเที่ยวให้สนุก เขาก็ควรจะบอกเธอตรงๆ
“ที่จริงลูกค้าไม่ได้นัดเลยต่างหาก”
“คิดอยู่แล้วเชียว! เจ้าเล่ห์นัก ในเมื่อไม่ได้ทำงาน ข้าวหอมก็จะกลับบ้าน”
“อยากไปเที่ยวไหน”
ดูเหมือนนักรบจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าพิรัชฎานั้นต้องการอะไร...ชายหนุ่มยังขับรถมุ่งหน้าออกนอกตัวเมือง ทั้งที่ยังไม่รู้จุดหมายปลายทางแน่นอน
“ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากกลับบ้าน”
“จะไปเที่ยวกับพี่ดีๆ โดยที่ไม่พูดถึงเรื่องกลับบ้านอีก...หรือจะให้พี่หันหัวรถกลับ แล้วไปนอนกกเธอที่คอนโดแทน เลือกเอามีแค่สองตัวเลือก...”
“เผด็จการชัดๆ”
“...”
ชายหนุ่มเงียบไม่โต้ตอบ ทว่าพิรัชฎารับรู้ได้ว่าเขากำลังรอคำตอบอยู่ ซึ่งคำตอบนั้นก็ต้องเป็นสองทางเลือกที่เขาขีดเส้นให้นั่นแหละ...
“ไหนๆ ก็ตั้งใจจะไปนครนายกแล้ว...ไปเที่ยวน้ำตกก็ได้”
เฮ้อ...ยังไงก็เสียเปรียบทั้งขึ้นทั้งล่อง แต่อย่างน้อยไปเที่ยวก็ยังมีทางหนีทีไล่ มากกว่าเป็นอาหารอยู่บนเตียงของเขาหลายเท่านัก...
“โอเค พี่มีบ้านพักอยู่แถวนั้นพอดี”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง ซึ่งเมื่อสนทนาและตกลงกันเรียบร้อย สาวน้อยก็หันหน้าหนีคนหล่อไปสนใจข้างทางอีกครั้ง และนักรบเองก็ไม่ได้กวนใจหญิงสาวอีก จวบจนกระทั่งสองชั่วโมงกว่าๆ พวกเขาก็เดินทางถึงที่พัก...
“เราจะพักที่นี่ บ้านพี่เอง...” เมื่อเห็นเห็นคิ้วสวยขมวดมุ่นมองด้วยความสงสัย เจ้าของบ้านจึงกล่าวขึ้น โดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายเสียเวลาถาม...
ชายหนุ่มจัดแจงยกกระเป๋าทั้งของเขาและหญิงสาวเดินเข้าบ้านไปก่อน พิรัชฎาจึงมีโอกาสได้สังเกตรอบๆ ตัวบ้านอย่างถี่ถ้วยอีกครั้ง....
บ้านหลังใหญ่ปลุกบนเนินเขาเล็กๆ ที่มีคลองขนาดย่อมล้อมรอบ ไกลออกไปมีน้ำตกขนาดใหญ่ ซึ่งประเมินจากสายตาแล้วมีประมาณสามชั้นที่น่าจะเล่นน้ำได้...อากาศโดยรอบร่มรื่น เย็นสบาย ร่มเงาของต้นไม้ขนาดยักษ์ ทำให้บริเวณโดยรอบชุ่มช่ำ อากาศแสนบริสุทธิ์ต่างจากเมืองกรุงลิบลับ สาวน้อยหลับตาพริ้มสูดกลิ่นอายธรรมชาติเข้าปิดลึกๆ ก่อนที่ดวงตากระจ่างใสจะลืมขึ้นพร้อมรอยยิ้มละมุน ธรรมชาติทำให้ร่างกายและจิตใจสดชื่นแจ่มใสได้อย่างประหลาด...
“ชอบไหม...”
“ค่ะ ร่มรื่น เย็นสบาย เหมาะกับการพักผ่อนมาก...” ไม่ต้องหันกลับไปมองเธอคนถามเธอก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะบ้านหลังนี้มีเพียงเธอและเขา
“ใช่! เวลาพี่ต้องการความเงียบสงบ พี่ก็ชอบมาพักผ่อนที่นี่แหละ ไม่วุ่นวาย เป็นส่วนตัว แถมบรรยากาศดีทีเดียว...แต่ตอนนี้เข้าไปหาอะไรกินก่อนเถอะ พี่หิวแล้ว”
ชายหนุ่มเดินมาซ้อนอยู่ด้านหลังหญิงสาว พร้อมโอบเอวพาเดินเข้าบ้าน ซึ่งคนตัวเล็กก็เดินตามอย่างว่าง่าย นั่นคงเพราะเธอเองก็หิวเหมือนกัน
“พี่กายจะกินอะไรคะ เดี๋ยวข้าวหอมเอาไปเวปให้”
พิรัชฎาชูอาหารสำเร็จรูปที่ซื้อติดมาให้ชายหนุ่มเลือก ทว่าคนเจ้าเล่ห์กับชี้นิ้วมาที่เธอ
“อยากกินข้าวหอม เสิร์ฟร้อนๆ บนเตียงได้ไหม”
“ทะลึ่ง...อย่านอกเรื่องสิค่ะ จะกินอะไรก็รีบบอกมา เดี๋ยวเปลี่ยนใจให้ทำเองเลยนี่”
“แหมๆ ล้อเล่นแค่นี้ก็โกรธ...เอาสปาร์เก็ตตี้แล้วกันครับ”
“ก็แค่นี้แหละค่ะ”
สาวสวยส่งค้อนให้คนทีหนึ่ง ก่อนหันไปจัดอาหารที่ต้องการรับประทานใส่จานนำเข้าเตาอบ แล้วนำอาหารที่เลือกยัดใส่ตู้เย็น
“เอ๊ะ! ในตู้มีของสดด้วยนี่ค่ะ เหมือนเพิ่งซื้อมาด้วย”
“พี่ให้คนเตรียมไว้ให้น่ะ”
“ตอนไหนคะ ก็ตอนจอดเตรียมน้ำมัน แล้วข้าวหอมเข้าห้องน้ำไง”
“อ้อ...แล้วพวกเขาไปไหนคะ ข้าวหอมไม่เห็นสักคนร” ในเมื่อมีคนมาจัดเตรียมทุกอย่างขนาดนี้ แต่ทำไมตั้งแต่มาเธอยังไม่เห็นใครในบ้านหลังนี้สักคน
“กลับบ้านของเขาสิ ทำงานเสร็จเข้าก็กลับบ้าน ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายที่นี่หรอก”
“หมายความว่าไงคะ พวกเขาไม่ได้พักที่นี่เหรอ”
“เปล่า...พี่จ้างพวกเขามาดูแลที่นี่อาทิตย์ล่ะครั้งเท่านั้น...ทำความสะอาด จัดสวน แล้วแต่ว่ามีอะไรสมควรจะทำ เสร็จแล้วพวกเขาก็ไป...พี่ชอบความเป็นส่วนตัว เวลาพี่มาพักที่นี่จะไม่มีใครเข้ามายุ่ง เป็นอันรู้กันดี”
“อ้อ...โลกส่วนตัวสูง”
“ก็ประมาณนั้น”
หลังจากนั้นสาวน้อยก็ไม่ได้ถามอะไรเขาอีก นักรบนั่งมองเธอจัดโน้นเตรียมนี่อยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่เจ้าหล่อนก็ออกมาพร้อมอาหารจานด่วนร้อนๆ
^______^ ฝากรักและเอ็นดู พี่กาย และ หนูข้าวหอม ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ปลา
ความคิดเห็น