คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ตอนที่ 13 ของรักของหวง 50% แรกค่ะ
ตอนที่ 13
ของรักของหวง
ติ๊ง...ติ๊ง...ติ๊งๆๆๆ
นักรบงัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสาย เมื่อได้ยินเสียงเตือนของโทรศัพท์ดังไม่ขาดสาย ชายหนุ่มหันไปมองสิ่งที่รบกวนโสตประสาท ซึ่งพบว่ามีไฟกระพริบและเสียงเตือนดังออกมาจากโทรศัพท์ของคนที่ยังหลับสนิทในอ้อมกอดของเขา...เจ้าหล่อนคนเพลียมาก เพราะเมื่อคืนเขาลงโทษเธอหนักและหลายรอบพอสมควร แม่สาวน้อยจึงนอนขี้เซานอนได้ขนาดนี้
ติ๊ง...ติ๊ง...
“ใครไลน์มาแต่เช้า ใจคอจะไม่ให้มีเวลาส่วนตัวเลยหรือไง”
คนหล่อบ่นพึมพำเมื่อเสียงเตือนดังไม่หยุด ชายหนุ่มจึงถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของพิรัชฎาที่วางอยู่หัวเตียงมาดูข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา
-พี่เชษฐ์-
รายชื่อของคนที่ส่งข้อความมาหาพิรัชฎา ทำให้ใบหน้าหล่อบึ้งตึงขึ้นทันควัน ก่อนจะเหล่มองคนที่นอนหลับอยู่อย่างขุ่นเคืองในใจ...
“นายคนนี้อีกแล้ว...จะควบทั้งพี่ทั้งน้องหรือไง”
“ตื่นยังหนูน้อย”
“จะกลับเมื่อไร”
“พี่กับนุชรอดูหนังอยู่นะ”
“คิดถึงๆๆๆ”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น ดวงตาทรงเสน่ห์วาวกล้าขึ้น เมื่อไล่ไปตามข้อความและสติ๊กเกอร์ ที่อีกฝ่ายส่งมา ยิ่งอ่านใจก็ยิ่งร้อนรุ่ม ยิ่งอ่านก็ยิ่งหงุดหงิดหัวใจ
ติ๊ง...ติ๊งๆ...
และเมื่ออีกฝ่ายยังส่งข้อความมาไม่หยุด คนขี้หึงและหวงจนหน้ามืด ก็ไม่รอช้าพิมพ์ข้อความตอบกลับอีกฝ่ายทันที
“ข้าวหอมยังไม่ตื่น”
“เมื่อคืนจัดหนักไปหน่อย”
“ถ้ายังมีความเกรงใจ”
“ก็อย่าไลน์มากวนเมียฉันอีก”
ซึ่งก็ได้ผลเกินคาด เพราะเมื่อเขาพิมพ์ตอบกลับไปแล้ว ปลายทางก็เงียบไปเลย...คงยังอึ้งและตั้งสติไม่ทัน
“ให้มันรู้ซะบ้างว่าของๆ ใคร”
คนเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากอย่างสมใจ ดวงตาแพรวพราวอย่างมีสุข ทว่าไม่นานนักก็ต้องสะดุ้งตกใจ ลนลานรีบลบข้อความบทสนทนาของเขาออก แล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม ก่อนจะล้มตัวลงนอนนิ่ง เมื่อคนในอ้อมกอดเริ่มขยับตัว
ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปรือขึ้น ไม่นานนักก็สามารถปรับสายตาได้ หญิงสาวมองชายหนุ่มที่นอนข้างกายด้วยความรู้สึกกระอักกระอวลปนเขินอาย...ทุกเหตุการณ์เมื่อคืนยังแจ่มชัดในสมอง เธอและเขาแนบชิดกันทุกตารางนิ้วจนร้อนฉ่า ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ปากเธอพร่ำบอกว่าเกลียด ขยะแขยง แต่ทว่าเมื่อเขาสัมผัส เธอกลับอ่อนระทวยไม่ต่างจากขี้ผึ้งลนไฟ...
“สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย”
เมื่อเห็นเวลาที่นาฬิกาข้างฝาห้อง พิรัชฎาถึงกลับตาโตเมื่อมันบอกเวลาว่าเกือบเที่ยงวัน ร่างงามขาวผ่องรวบผ้าห่มมาคลุมกาย แล้วพยุงตัวลุกขึ้นนั่งหัวเตียง มือเล็กเสยผมที่ยุ่งเหยิงของตนให้เข้าที่ ดวงตาชวนฝันก้มลงมองชายที่นอนร่วมเตียงด้วยความรู้สึกหลากหลาย...ทั้งต้องการเข้าใกล้และอยากผลักไสในเวลาเดียวกัน มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทรมานและบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน...
“มองหน้าพี่นานขนาดนี้...อย่าบอกนะว่าเริ่มหลงรักพี่ขึ้นมาแล้ว”
พิรัชฎาสะดุ้งสุดตัว หัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเมื่อจู่ๆ ใบหน้าหล่อจัดก็ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก พร้อมกับดวงตาคมแสนร้ายกาจที่ลืมตาขึ้นมามองเธอ โดยไม่มีวี่แววงัวเงียของคนเพิ่งตื่นแม้แต่นอน
“นี่พี่กายแกล้งหลับเหรอคะ” เสียงเขียวกลบเกลื่อนความกระดากอาย
“ถ้าไม่แกล้งหลับ...พี่กายก็ไม่รู้สิว่ามีคนแอบมอง” ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ตอบหน้าตาย
“ชิร์ หลงตัวเอง”
“ไม่ได้หลงตัวเองสักหน่อย พี่โดนแอบมองจริงๆ”
“...”
พิรัชฎาเงียบไม่โต้ตอบอีกแล้ว เพราะรู้ว่าอย่างไรเสียเธอก็ไม่สามารถเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้ และเมื่อสบสายตาแพรวพราวแสนร้ายกาจ ที่มีแววขี้เล่นแฝงความปรารถนาเอาไว้อย่างชัดเจน แก้มของเธอก็ร้อนผ่าว ใจเต้นโครมครามราวกลองศึก ซึ่งทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขามันจะเป็นอย่างนี้เสมอ เธอแพ้เขาตั้งแต่ยังไม่ลงสนามแข่งด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้มีหรือเธอจะชนะเขาได้...ดังนั้นเมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถต่อกรกับผู้ชายคนนี้ได้ ทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอคือ...หนี!
“จะไปไหน?” มือใหญ่รีบคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะก้าวลงจากเตียง เขาไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมพิรัชฎาถึงตั้งป้อมรังเกียจเขานัก คอยแต่จะหนีเขาอยู่ร่ำไป ทั้งที่เขาคอยเอาใจเธอสารพัด พยายามแสดงความจริงใจออกมาให้เห็น แต่เจ้าหล่อนก็พยายามมองข้าม ไม่คิดจะแยแส หรือเปิดใจยอมรับเขาเลยแม้แต่น้อย...คิดแล้วก็น่าน้อยใจนัก
“ใกล้เที่ยงแล้วค่ะ ข้าวหอมจะไปอาบน้ำ จะได้ออกไปหาอะไรกิน...หิวค่ะ”
คนหิวหันมามองชายที่ฉุดเธอเอาไว้ด้วยสายตาขุ่นเคือง...นี่เขาไม่รู้เลยหรือไรว่ากำลังทำให้เธอประหม่าจนแทบไม่เป็นตัวของตัวเองอยู่แล้ว เขาจะปั่นหัวเธอไปถึงไหน...
“พี่อาบด้วย”
“ไม่ได้”
“พี่ก็หิวเหมือนกัน รีบๆ อาบจะได้ไม่เสียเวลา”
“พี่ก็ไปอาบห้องอื่นสิค่ะ ข้าวหอมเห็นข้างนอกก็มีห้องน้ำ”
“ก็พี่อยากอาบกับเมีย”
“อย่าพูดพล่อยๆ นะคะ”
“ยอมรับความจริงเถอะ ว่าพี่เป็นผัวเธอ”
“หยาบคาย!”
“รู้สึกดีออก...”
ชายหนุ่มตอบหน้าตาย ไม่ยีระกับใบหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่าย เพราะแก้มแดงๆ และท่าทางเขินอายของเธอ ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว
“คนบ้า! ข้าวหอมไม่อยากคุยกับคนพูดไม่รู้เรื่อง”
ใบหน้าสวยแดงก่ำ สะบัดหน้าเชิดใส่คนร้ายกาจ แล้วรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำ ทั้งกระดากอาย ทั้งโกรธเคือง ผู้ชายอะไรหน้าด้านหน้าทน ชอบแกล้งให้เธออายอยู่ร่ำไป...
นักรบอมยิ้มขำในหน้า ก่อนจะรีบเดินตามสาวน้อยขี้โมโหไปทันที ทว่าช้าไปก้าวหนึ่ง เมื่อเจ้าหล่อนรีบปิดประตูลงกลอนหนีเขาไปแล้ว...เฮ้อ! เห็นทีเขาคงต้องใช้ห้องน้ำข้างนอก อย่างที่เธอบอกไว้แล้วล่ะ
**ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้มของเพื่อนๆ ค่ะ อ่านแล้วยิ้มหน้าบานดีใจค่ะ ^__^
ดังนั้นอย่ารอช้าเลยค่ะ...อ่านคุณกายกับหนูข้าวหอมต่อเลยดีกว่า
ปล. 1 ช่วงปีใหม่อาจจะหยุดยาวนิดนึงนะคะหลังปีใหม่จะกลับมาอัพต่อค่ะ ตอนนี้ฟินๆ ไปกับคุณกายจอมหึงไปก่อนนะคะ
ปล.2 หรือใครที่กำลังเหงาๆ และหาอะไรอ่านห้ามเวลา ก็อยากลืม โหลด เล่ห์ร้ายบ่วงรัก ฉบับe-books มาอ่านกันนะคะ (เล่ห์ร้าย บ่วงรัก เป็นเล่มเก่าที่หมดสัญญา แล้วนำกลับมาปรับปรุงใหม่ค่ะ)
ตามลิงค์เลยค่ะ
ขอบคุณทุกๆ ท่านค่ะ ^__^ จุ๊บๆ /ดาราพรรณ
ความคิดเห็น