ไฟพิศวาสเทพบุตรแดนทราย

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 พายุรักแรงหึง

ตอนที่ 8

พายุรักแรงหึง

สายลมหนาวพัดมาแผ่วเบา ดวงดาวบนนภาทอแสงระยิบระยับ บรรยากาศโดยรอบเงียบเชียบ มีเพียงเสียงสองหนุ่มสาวที่กำลังยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน

"คุณนิล เป็นคนเชื้อชาติไหนเหรอครับ ผมดูจากลักษณะของคุณแล้ว คุณคงไม่ใช่คนซาเนียแน่"

ราชาร์ตยิ้มกรุ่น มองสำรวจร่างระหงตรงหน้าด้วยความสุภาพ....รูปร่างเล็กบอบบาง ผิวขาวผ่องเป็นยองใยขนาดนี้ คงไม่ใช่หญิงสาวในแถบบ้านเมืองของเขาอย่างแน่นอน

"คนไทยค่ะ นิลเป็นคนไทย...." นิลยายิ้มบางๆ ให้อีกฝ่าย รู้สึกภูมิใจทุกครั้งเมื่อนึกถึงบ้านเกิด เฮ้อ....เมื่อไรเธอจะได้กลับบ้านเกิดสักทีนะ

"คนไทยหรือครับ ทำไมพูดภาษาถิ่นของเราได้ชัดจังเลย"

ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าหญิงสาวเป็นคนเชื้อชาติไหน เนื่องจากประเทศของเธออยู่ไกลจากประเทศของเขามากพอสมควร อีกอย่างคนต่างถิ่นไม่น่าพูดคุยภาษาของเขาได้ชัดเจนขนาดนี้

"นิลมาอยู่ที่นี่หลายปีแล้วล่ะคะ ก็เลยพูดได้...." นิลยาตอบชายหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะเล่าต่อถึงมารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว

"แม่ของฉัน ได้สามีใหม่เป็นคนที่นี่ค่ะ ฉันก็เลยย้ายจากไทยตามท่านมา"

"แล้ว...เอ่อ..." ชายหนุ่มอึกอัก ไม่รู้จะถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจดีหรือไม่ "คุณเป็นอะไร กับคุณคาเบลครับ" และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจถาม

"ฉัน...เอ่อ...ฉัน..."

นิลยาหน้าถอดสี ไม่รู้จะตอบชายหนุ่มอย่างไรดี...จะตอบเขาว่าเธอเป็นนางบำเรอของคาเบลอย่างนั้นหรือ?

"เธอเป็นเมียฉันเอง แกมายุ่งอะไรกับเมียฉัน"

เสียงเข้มทรงอำนาจตวาดดังลั่นมาจากทางด้านหลัง ดวงตาคมกล้ามองทั้งคู่ด้วยความเยือกเย็นน่ากลัว ก่อนที่ร่างหนาบึกบึนของคาเบลจะปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อของราชาร์ต และหยัดกำปั้นใส่ใบหน้าของอีกฝ่ายไม่ยั้ง

"โอ๊ย!!!...."

"ว้าย!...พี่คาเบล หยุดนะคะ...หยุด!...."

หญิงสาวกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเห็นกระกระทำแสนป่าเถื่อนของคาเบล ก่อนจะรีบเข้าไปดึงมือใหญ่ที่กำลังประเคนกำปั้นใส่หน้าราชาร์ตเอาไว้

"นิลบอกให้หยุด พี่คาเบลหยุด!" นิลยากล่าวเสียงห้วน กระชากมือใหญ่เอาไว้สุดแรง

"อย่ามายุ่งนิล เธอเองก็มีความผิดไม่ต่างจากมัน...."

คาเบลกล่าวเสียงกร้าว โมโหจนเลือดขึ้นหน้ามองหญิงสาวตาวาวโรจน์ อารมณ์หึงหวงทำให้ขาดสติ ก่อนจะหันกลับมาหาราชาร์ตอีกครั้ง....ตอนนี้เขาขอชำระความผิดกับไอ้ไก่อ่อนคนนี้ก่อน และค่อยไปชำระความกับหญิงสาวทีหลัง

กำปั้นหนักๆ ยังประเคนใส่หน้าราชาร์ตไม่ยั้ง จนเลือดกบปาก หน้าตาบวมช้ำ สภาพของอีกฝ่ายแทบดูไม่ได้ เมื่อคาเบลรัวกำปั้นใส่แบบไม่คิดชีวิต

"ทำไมถึงได้อันตพาล ป่าเถื่อน ทำอะไรเกิดเหตุอย่างนี้ค่ะ....หยุด! นิลบอกให้หยุด.... เดี๋ยวคุณราชาร์ตก็ตายกันพอดี" นิลยาตวาดดังลั่น มองอีกฝ่ายด้วยสายตาวาวโรจน์ โมโหเดือดดาลเมื่อเห็นการกระทำแสนป่าเถื่อนของคนเอาแต่ใจ....ทำไมเขาถึงไม่ยอมฟังเหตุผลของเธอเลยนะ

คาเบลหันขวับกลับมามองนิลยา ยิ่งเห็นเธอเป็นห่วงไอ้หน้าอ่อนมากเท่าไร ความโมโหก็ยิ่งมากขึ้นทั้งนั้น

"พี่คาเบล หยุดนะ" มือเล็กรั้งมือใหญ่ของคาเบลเอาไว้มั่น เธอจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายราชาร์ตอีกแล้ว แค่นี้ชายหนุ่มผู้เคราะร้ายคนนั้นก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ทว่าคาเบลกลับไม่ยอมฟังคำร้องขอของเธอเลย

เมื่อห้ามปรามคนเอาแต่ใจไม่ได้ ดวงตากลมโตจึงคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะหยดลงอย่างอดกลั้น ใบหน้าสวยนองไปด้วยน้ำตาในเวลาไม่นาน เสียใจ น้อยใจ สะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อคนๆ หนึ่งต้องมาถูกทำร้ายปางตายเพราะเธอ

"ทีหลังอย่ามายุ่งกับเมียฉันอีก ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่" คาเบลคำรามเสียงดังลั่น ก่อนจะผลักร่างหนาที่เต็มไปด้วยเลือดของราชาร์ตให้ลงกับกองกับพื้น

"ส่วนเธอ มานี่นางตัวดี...." คาเบลกระชากร่างบางให้เดินตามเขาไปอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้ราชาร์ตนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง

นิลยาหันไปมองราชาร์ตตาละห้อย รู้สึกสงสารชายหนุ่มเหลือเกินที่ต้องเคราะห์ร้าย มาเจอคนป่าเถื่อน ไร้เหตุผล จอมเอาแต่ใจ และร้ายกาจเช่นนี้

"ปล่อยนิลนะ.....ปล่อยยยย..."

นิลยาพยายามขืนตัวไว้ ไม่ยอมเดินตามแรงฉุดของร่างหนา แต่เรียวแรงอันน้อยนิดของเธอ มีหรือจะต้านท้านพละโมโหของคาเบลได้ ดังนั้นร่างเล็กๆ จึงปลิวไปตามร่างหนาอย่างง่ายดาย

"คนบ้า...คนป่าเถื่อน ปล่อยนะ นิลจะกลับไปดูคุณราชาร์ต....ปล่อย!"

"ก็ลองกลับไปดูมันสิ คราวนี้มันตายจริงแน่...." คาเบลกล่าวเสียงเหี้ยม มองหญิงสาวตาวาววับเมื่อเธอแสดงความห่วงใยชายอื่น

"บ้า!...ป่าเถื่อน เรื่องแค่นี้ถึงกับจะฆ่ากันเลยเหรอคะ?"

"ใช่! ก็มันมายุ่งกับของของฉัน...เธอก็เหมือนกันร่านดีนัก..."

กล่าวจบร่างหนาก็ผลักหญิงสาวเข้าไปในรถ อารมณ์หึงหวงทำให้สุภาพบุรษขาดสติและกลายเป็นซาตานได้ในพริตา

"ว้าย!...คนบ้า เอาแต่ใจ ป่าเถื่อน ใช้แต่กำลัง......" เสียงหวานตวาดแว้ด เมื่อร่างกระเดนเข้าไปในรถ ยังไม่ทันได้หายจุก คนร้ายกาจก็ตามเข้ามาติดๆ

"กลับบ้าน!" สั่งเสร็จมือใหญ่ก็ปิดผ้าม่านที่กั้นเอาไว้ระหว่างคนขับกับเบาะหลังรถ

"ปล่อยนะคนบ้า คนใจร้าย.... " ร่างเล็กพยายามดิ้นหนี เมื่อถูกอีกฝ่ายรวบเข้าไปกอด

"ใช่! ฉันบ้า...บ้าเพราะเธอนั่นแหละ" เสียงเข้มตวาดกลับ สายตาวาวโรจน์จับจ้องใบหน้าเรียวด้วยความโกรธเคือง

"นิลทำอะไรผิด!"

ใบหน้าสวยเชิดขึ้นถามเสียงห้วน ถึงแม้จะรู้สึกเกรงกลัวอีกฝ่ายมากแค่ไหน แต่ด้วยความโมโหก็ทำให้เธอลืมความกลัวไปได้เหมือนกัน

"หึ....ทำอะไรนะเหรอ ก็ร่านไม่รู้จักพออย่างที่ทำอยู่นี่ไง....."

เพี๊ยะ!!!

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มสากดังสนั่น เมื่อคนตัวเล็กโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ไม่นึกกลัวอะไรทั้งนั้น ตายเป็นตาย!

"หยาบคาย ป่าเถื่อน ร้ายกาจที่สุด คุณเห็นฉันเป็นคนยังไงกันแน่" นิลยาเอ่ยถามทั้งน้ำตา เสียใจ น้อยใจ และผิดหวังเหลือเกินที่อีกฝ่ายดูถูกเธอถึงเพียงนี้

"นิลยา!...เธอคิดว่าเธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาตบหน้าฉัน....." เสียงเข้าคำรามก้อง ดวงตาเหี้ยมเกรียมลุกวาวไปด้วยเพลิงโทสะ มองใบหน้าสวยของผู้หญิงตรงหน้าอย่างเดือดดาล

 "ก็ตบให้ตบตื่นสักทียังไงล่ะ หน้ามืดตามัว เป็นบ้าใช้แต่อารมณ์อยู่ได้...." ถึงแม้ท่าทางของอีกฝ่ายจะน่ากลัวสักป่านใด ทว่าตอนนี้นิลยาไม่นึกกลัวเลยสักนิด ดวงตาคู่สวยจ้องดวงตาวาวโรจน์ของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว...

"ใช่! ฉันบ้า ฉันใช่แต่อารมณ์....แล้วไง? ก็ใครกันล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้...หลอกฉันว่าจะไปห้องน้ำ แต่ก็ออกมาหาผู้ชายคนอื่น ทำไม!...มีฉันคนเดียวไม่พอหรือไง ถึงได้ออกมาว่านเสน่ห์ให้คนอื่นอีก" เสียงเข้มตวาดลั่น ถ้าไม่ใช่เพราะนิลยาแอบมาหาชายอื่น เขาคงไม่โมโหจนอยากจะฆ่าคนขนาดนี้เหรอ

"นิลไม่ได้ว่านเสน่ห์ และนิลก็ไม่ได้หลอกคุณด้วย" เสียงหวานอ่อนลง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าใจเธอผิดเรื่องอะไร ทว่าการกระทำของเขามันก็เกินกว่าเหตุเกินไป

"แล้วที่ฉันเห็นล่ะมันคืออะไร....ถ้าเธอไม่ได้หลอกฉัน แล้วทำไมไม่เข้าไปหาฉันในงาน มายืนคุณกับไอ้บ้านั่นข้างนอกทำไม!" สายตาคมเข้มมองอีกฝ่ายด้วยสายตาตัดพ้อ ในใจเจ็บแปลบทันทีเมื่อนึกถึงรอยยิ้มหวานที่เธอส่งให้ชายอื่น....

"ก็หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำ นิลกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง พี่คาเบลก็มีสาวๆ รุมล้อมเต็มไปหมด จนไม่สนใจนิลเลย พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านิลเดินกลับไปหาพี่...."

หญิงสาวกล่าวอธิบาย เรื่องเล็กน้อยไม่น่ามีปัญหาอะไร ทว่าคาเบลกลับทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้อย่างสบาย

"อ๋อ...ก็เลยประชดฉัน โดยการออกมาว่านเสน่ห์เผื่อจะได้ผัวใหม่หรือไง...."

เพี๊ยะ!!!

เป็นอีกครั้งที่ฝ่ามือเล็กฝ่าลงที่ใบหน้าคมเข้ม ก็คำพูดของเขามันร้ายกาจ ทำร้ายจิตใจของเธอเหลือเกิน

"นิลยา!" เสียงเข้มตวาดลั่นรถ ดวงตาเหี้ยมเกรียม มือใหญ่เงื้อขึ้นสุดแขนหมายจะฟาดลงใบหน้าสวย เพื่อเป็นการสั่งสอนให้เธอรู้ว่า เขาไม่ได้ยอมให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ

นิลยาเชิดหน้าขึ้นรอรับฝ่ามือของคาเบลทันควัน ถึงแม้จะหวาดกลัวอีกฝ่ายมากเพียงไร ทว่าความโกรธมีมากกว่า จึงทำให้เธอเห็นเสือร้ายไม่ต่างจากแมวตัวเล็กๆ

"เธอนี่มันอวดดีจริงๆ!" คาเบลกัดกรามแน่นก่อนจะลดมือลง ถึงจะโกรธเคืองเธอมากเพียงไร ทว่าเขากลับตัดใจทำร้ายผู้หญิงตรงหน้าไม่ลง

"อ้าว!...ทำไมไม่ตบนิลล่ะคะ ตบผู้หญิงร่านคนนี้ให้สาแก่ใจไปเลย...จะได้หายโกรธ หายบ้าสักที...." คนตัวเล็กยังกล่าวท้าทายอย่างประชด จ้องใบหน้าหล่อบึ้งตึงของอีกฝ่าย อย่างต้องการบอกให้เขารู้ว่าเธอไม่กลัว!

"หึ...ไม่หรอก ฉันไม่ตบเธอหรอก เพราะผู้หญิงร่านอย่างเธอ มันต้องเจอ คนบ้าอย่างฉัน....." คาเบลแสยะยิ้มน่าเกลียด มองสำรวจร่างระหงตรงหน้าด้วยสายตาหื่นกระหาย

แกร๊ก....

"ว้าย!!"

          ทันใดนั้นชุดราตรีแสนสวยของนิลยา ก็ถูกชายหนุ่มกระชากขาดออกจากกันอย่างรุนแรง เสื้อผ้าหลุดลุ่ย อวดผิวขาวผ่องที่เกิดรอยแดงขึ้นทันที เมื่อได้รับการเสียดสีจากแรงกระชาก

          "พี่คาเบลจะทำอะไร....อย่านะ....."

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร้องห้ามด้วยความตื่นตระหนก มือบางรีบยกขึ้นปิดส่วนที่ชุดสวยขาดออกจากกันเป็นพัลวัน หันมองไปรอบตัวก็ไร้หนทางหนี เนื่องจากตอนนี้เธอนั่งอยู่เบาะหลังรถซึ่งปกติก็กว้างขวางใหญ่โต ทว่าตอนนี้มันดูแคบเหลือเกินเมื่อมีร่างยักษ์ของคนร้ายกาจนิ่งเบียดเธอไม่ห่าง

            "ผู้หญิงร่านอย่างเธอต้องเจออย่างนี้ มันถึงจะเหมาะสมกัน...." ชายหนุ่มกล่าวเสียงเหี้ยม แสยะยิ้มน่าเกลียด พร้อมกับฝังจมูกและปากลงที่ซอกคอหอมกรุ่น

            "อย่า! คนบ้า ปล่อยสิ...นี่มันในรถนะ... ปล่อยๆๆ...คนบ้า...คนใจร้าย อย่าทำอย่างนี้นะ ปล่อยยย" หญิงสาวพยายามดิ้นรนผลักไส ทุบตีหยิกข่วนร่างหนาเป็นพัลวัน แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจหรือเจ็บปวดเลยสักนิด

          "ไม่ปล่อย! คนบ้าก็ต้องทำอะไรบ้าๆ สิ....ใช่ไหม?" คนบ้าเอ่ยลอดไรฟัน ก่อนจะขบเม้มไปตามผิวเนื้ออ่อนหอมกรุ่นของหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง

"ไม่นะ ปล่อย...อย่าทำอย่างนี้......"

แกร๊ก....แกร๊ก...

เสียงร้องห้ามไม่เป็นผล เมื่อมือใหญ่กระชากชุดราตรีแสนสวย แล้วดึงทึ้งส่วนที่เหลือออกจากร่างงามตรงหน้า เปิดเปลือยผิวขาวผ่องจนเหลือเพียงชุดชั้นในสีหวาน

"กรี๊ดดดดด....หยุดเดี๋ยวนี้นะ คนป่าเถื่อน คนใจร้าย....บอกให้หยุด!"

หญิงสาวร้องห้ามทั้งน้ำตา ครางสะอื้นด้วยความสะเทือนใจ เมื่อลิ้นอุ่นไต่ไล่ไปตามผิวเนื้อเนียน โทสะบวกราคะทำให้คาเบลไม่คิดสนใจอะไรอีกแล้ว ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าการกระทำของตนมันรุนแรงมากน้อยเพียงไร

          "อย่าค่ะ....ได้โปรด...."

          นิลยาร้องห้ามเสียงเบาหวิว เมื่อใบหน้าคมละจากทรวงงาม แล้วลากลิ้นต่ำลงไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มไล้วนปลายลิ้นไปรอบๆ หน้าท้องแบบราบ ก่อนจะลากต่ำลงไปอีก

          "อย่านะ...นี่มันในรถนะคะ" นิลยาพลิกตัวหนี เมื่อมือใหญ่กำลังจะกระชากกางเกงในตัวจิ๋วของเธอออก

          "ในรถแล้วไง....เธอเป็นนางบำเรอฉัน ถ้าฉันต้องการตรงไหน เวลาไหนก็ได้ทั้งนั้น...ต่อไปจะได้เลิกทำตัวร่านอย่างนี้อีกยังไงล่ะ"

น้ำเสียงเย้ยหยันกระซิบบอกอย่างหยาบคาย ก่อนจะจับสะโพกมนของนิลยาเอาไว้ กระชากประการสุดท้ายออกอย่างรำคาญ

          "ไม่!....อ่ะ...."

          นิลยาสั่นสะท้านไปทั้งตัว เมื่อปลายลิ้นอุ่นสร้างความรัญจวนให้เธอแทบคลั่ง ร่างเล็กหอบหายใจกระชั้นถี่ ความซาบซ่านพุ่งพล่านไปทั่วกาย สติทั้งมวนเริ่มเลือนหาย เสียงครวญครางดังสนั่น ถึงอยากจะปฏิเสธการกระทำของเขามากเพียงไร ทว่าร่างกายของเธอกลับตอบสนองสัมผัสของเขาดีเหลือเกิน

            "เป็นไง...ลีลาฉันเด็ดขนาดนี้ ยังอยากจะไปหาคนอื่นอีกหรือเปล่า" คำพูดหยาบคายยังถูกเปล่งออกมาเรื่อยๆ ร่างหนาเล้าโลมพร้อมกลับปลดเปลืองอาภรของตนบ้าง 

"อุ้ย!...อย่า...."

ร่างบางยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็เข้ามาซ้อนทับเธอจากทางด้านหลัง แล้วประสานร่างเธอและเขาด้วยความเร่าร้อน อารมณ์โกรธขึงรุนแรงของอีกฝ่าย ทำให้คลื่นปรารถนาที่โหมกระหนำเข้ามารุนแรงเหลือเกิน

นิลยาเกร็งตัวจิกเล็กลงบนเบาะสุดแรง รู้สึกเจ็บระคนเสียวซ่านไปกับทุกจังหวะการเคลื่อนไหวของเขา แต่ถึงแม้สัมผัสของร่างหนาจะร้อนแรงไร้ความปราณี ทว่าเธอก็อดยอมรับไม่ได้ว่าในการกระทำแสนป่าเถื่อนของคาเบล ทำให้เธอมีความสุขรัญจวนแทบจะขาดใจ จังหวะรักเร่งขึ้นเรื่อยๆ และไม่นานเสียงหวานก็กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง ร่างเล็กกระตุกเกร็ง เมื่อความหฤหรรษ์ของเขาและเธอจบลง

"เป็นไง....ต่อไปจะไปหาคนอื่นอีกไหม ยังจะคิดนอกใจฉันอีกหรือเปล่า" น้ำเสียงที่เอ่ยถึงแม้จะเบาลง ทว่าความหยาบคายยังไม่จางหาง

"........"

ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากเสียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

"ฉันถามทำไมไม่ตอบ อยากโดนอีกหรือไง..."

"พอแล้วค่ะ....ไม่เอาแล้ว" เสียงหวานสั่นเทารีบร้องห้าม กลัวคนใจร้ายจอมหื่นจะเริ่มต้นบทลงโทษครั้งใหม่อีก

"งั้นก็ตอบมาสิ จะไปหาคนอื่นอีกไหม"

เสียงทุ้มเอ่ยถามข้างใบหูเล็ก ส่งผลให้คนที่นอนหอบอยู่บนเบาะขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ทำไมนะ....ทำไมเขาถึงรู้สึกหึงหวงนิลยาขนาดนี้ หึงแม้กระทั่งน้ำเสียง แววตา และรอยยิ้ม เขาไม่ต้องการให้ใครได้เห็นหรือได้รับจากเธอทั้งนั้นนอกจากเขา

"นิลไม่เคยคิดจะไปหาคนอื่น...ไม่เคยคิดจะนอกใจพี่...." เสียงหวานกล่าวแผ่วเบา น้ำตาไสๆ คลอขึ้นมาด้วยความน้อยใจคนตัวโตที่คร่อมอยู่ด้านบน ทว่าเธอก็พยายามเก็บกดมันเอาไว้ไม่ให้ไหลรินออกมา

"แล้วทำไมต้องออกมายืนคุยกับมัน"

"นิลไปได้ตั้งใจออกมายืนคุยกับเขานะคะ นิลออกมับลมข้างนอก เผอิญว่าคุณราชาร์ตผ่านมาเจอ เขาก็เลยแวะทักทายเท่านั้น"

"เสน่ห์แรงนักนะ...แล้วทำไมไม่เข้าไปในงานออกมายืนเปิดโอกาสให้มันทำไม" คาเบลยังถามอย่างหาเรื่อง ถึงแม้จะรู้ว่านิลยาพูดจริง ทว่าเขาก็ไม่ชอบใจอยู่ดี

"นิลบอกไปกี่ครั้งแล้วคะ ว่านิลเข้าไปแล้วค่ะ แต่พี่คาเบลมัวแต่สนใจสาวๆ ไม่สนใจนิล นิลเลยเดินออกมาข้างนอก"

นิลยาเหนื่อยใจเมื่อต้องตอบคำถามซ้ำๆ ของอีกฝ่ายหลายรอบแล้ว ทว่าคนตัวโตก็ไม่ยอมเข้าใจอยู่ดีว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะออกมาให้ท่าหรืออ่อยใคร

"อ๋อ...ประชด..." คิ้วเข้มของคนที่อารมณ์เย็นลงเลิกขึ้นสูง สายตาคมเข้มกลับมาอ่อนโยนอีกครั้งเมื่อมองใบหน้าสวย

"เฮ้อ...เปล่าค่ะ...." นิลยาอ่อนใจกับนิสัยงี้เง่าของอีกฝ่าย ปกติก็ไม่ได้ทำตัวงี้เง่าเซ้าซี้ขนาดนี้นี่นา

"ไม่รู้ป่านนี้คุณราชาร์ตจะเป็นยังไงบ้าง" ก่อนในใจจะนึกหวนไปถึงชายหนุ่มผู้เคราะร้ายคนนั้น

"เป็นห่วงมันมากหรือไง" เมื่อหญิงสาวแสดงท่าทีห่วงใยคนอื่น อารมณ์ที่เย็นลงเมื่อสักครู่ก็เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

          "เฮ้อ...อย่าพาลสิคะ ก็เขาโดนหนักขนาดนั้น แถมนิลยังเป็นต้นเหตุอีก นิลก็ต้องห่วงเขาเป็นธรรมดา...ถ้าเขาไม่เข้ามาคุยกับนิล เขาก็คงไม่ต้องเจ็บตัว" นิลยากล่าวอย่างหนักใจ มองค้อนคนขี้โมโหอย่างขุ่นเคือง

            "รู้ก็ดีว่าเธอเป็นต้นเหตุ....ต่อไปจะได้ไม่ทำอีก เห็นแล้วใช่ไหมว่าคนที่มายุ่งกับของของฉันต้องเจออะไร ถ้าเธอไม่อยากให้ใครต้องเจ็บตัวเพราะเธออีก เธอก็อย่าไปยุ่งกับใคร ไม่งั้นฉันเอาพวกมันตายแน่" คาเบลกล่าวเสียงกร้าว แค่นึกถึงเวลาที่หญิงสาวอยู่กับชายอื่น เขาก็แทบจะทนไม่ได้

          "โหดร้าย!...ป่าเถื่อน!..." เสียงหวานบ่นพึมพำด้วยความขุ่นเคือง คนอะไรเอาแต่ใจ อันตพาล ความเป็นสุภาพบุรุษหายไปไหนหมดนะ

          "ไอ้บ้านั่นยังน้อยนะ...ถ้ามันยังมายุ่งกับเธออีก มันตายสถานเดียว!" คาเบลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ดวงตาคมกล้ามุ่งมั่น ยืนยันได้ดีว่าเขาทำอย่างที่พูดจริงๆ

          "ลงไปจากตัวนิลได้แล้ว นิลหนัก...." คนตัวเล็กเริ่มผลักไสคนตัวโตให้ออกห่าง เมื่อรู้สึกว่าเขาคร่อมอยู่บนตัวเธอนานเกินไปแล้ว

          "ไม่!...ฉันยังลงโทษเธอไม่หนำใจเลย...." คนเจ้าเล่ห์ยิ้นกรุ่น

          "ไม่นะ!...นี่มันในรถ พอเถอะนิลขอร้อง นิลอายคนขับ...แล้วก็หนาวมากด้วย"

นิลยากล่าวขอร้องอย่างกระดากอาย ถึงแม้จะมีผ้าม่านปิดปังสายตาจากคนขับ แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่ได้ยินเสียง ไม่รับรู้ถึงการสั่นสะเทือน อีกอย่างเครื่องปรับอากาศในรถก็เย็นเหลือกิน เย็นจนหนาวยะเยือก

          "ไม่ต้องอายหรอก ไอ้พวกข้างหน้ามันไม่สนใจเราหรอก อีกอย่าง....รถฉันเก็บเสียงดีจะตาย เธอร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครได้ยินหรอก ส่วนเรื่องหนาวน่ะไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีทำให้เธอร้อนได้"

คาเบลบอกพร้อมกับเริ่มเล้าโลมหญิงสาวอีกครั้ง จมูกโด่งคลอเคลีย นัวเนียไปทั่วซอกคอหอมกรุ่น และร่างงามเปล่าเปลือย ลิ้นอุ่นลากไล้ไปทั่ว มือใหญ่ก็ไม่ยอมแพ้บีบเค้นลูบคลำไปตามสัดส่วนที่เย้ายวนของอีกฝ่าย

และในที่สุดบทลงโทษแสนเร่าร้อน ทว่าวาบหวามรัญจวนใจก็เกิดขึ้นใหม่ ตามความต้องการของคนเอาแต่ใจ ท่ามกลางรถยนต์คันหรูที่กำลังแล่นทะยานอยู่กลางถนน มุ่งหน้ากลับคฤหาสน์หลังใหญ่ บทรักของพวกเขาดำเนินไปอย่างเร่าร้อน เสียงครวญครางของคนทั้งคู่ดังสนั่น ถึงแม้อากาศในรถจะเย็นฉ่ำ แต่เรือนร่างกลับเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ......

 

*** มาดูคาเบลหึงโหดกันค่ะ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านและคอมเม้มดีๆ ที่ส่งกำลังใจมาให้นะคะ และก็ขอบคุณทุกท่านเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่แวะมาอุดหนุน ส่วนใครยังไม่ได้สั่งจองไฟพิศวาสเทพบุตรแดนทราย ก็แวะเข้ามาสั่งจองได้นะคะที่เมลล์ปลาค่ะ  memo_dp@hotmail.com ตั้งแต่วันนี้จนถึง 15เม.ษค่ะ ราคาเต็ม 290 บาท ลด 20% เหลือ 232 บาทค่ะ ฝากเพื่อนๆ แวะเวียนมาให้กำลังใจนักเขียนตัวน้อยๆ คนนี้ด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ ปลา