กบฏหัวใจซาตานร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 100%

และเมื่อยามเช้ามาถึง กิจวัตรประจำวันของทุกคนจึงเริ่มต้นใหม่ ของพริมาด้วยเช่นกัน จากที่เคยตื่นเช้าอยู่แล้ว ก็ต้องตื่นให้เช้ากว่าเดิม เพราะต้องเพื่อเตรียมตัวที่จะไปทำงาน ถึงแม้ว่าบริษัทจะอยู่ห่างจากบ้านไม่กี่สถานีรถไฟฟ้า  แต่เธอก็ไม่อยากได้ชื่อว่าไปสาย อีกทั้งยังต้องทำอาหารไว้เผื่อตักบาตรและมารดาด้วย

“พรีมไปก่อนนะคะแม่” ใบหน้าหวานชะโงกหน้าไปหอมแก้มมารดา ก่อนที่จะเดินเร็วๆ ไปยังประตูหน้าบ้าน “อย่าทำงานหนักมากนะคะ แล้วพรีมจะรีบกลับค่า”

แต่เมื่อออกจากบ้านแล้ว พริมากลับพบว่าวันนี้เธอออกจากบ้านสายกว่าทุกๆ วันไปห้านาที “เรือหายแล้ว!!!”

เสียงสบถเล็กๆ ที่ไม่ค่อยจะไพเราะนักดังออกจากปากเรียวเล็กแต่แดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่สองขาบนรองเท้าส้นสูงสองนิ้วจะก้าวยาวๆ ไปยังหน้าปากซอยแล้วพึ่งวินมอเตอร์ไซค์ไปทำงานแทนที่จะใช้บริการรถไฟฟ้าอย่างทุกๆ วัน

“ไปตึก SMT พี่เต๋อ ขอด่วนๆ “ ว่าแล้วหญิงสาวก็หยิบหมวกกันน็อคมาสวมที่ศีรษะก่อนที่จะขึ้นนั่งพร้อมกับเก็บแข้งเก็บขาให้เรียบร้อย เพราะเธอรู้ดีว่าในนาทีเร่งรีบแบบนี้ เธอจะกลายเป็นสาวสก๊อยไปในทันตา

“ร้อยนึง”

“อะไรนะพี่!!!” พริมาเอ่ยถามด้วยไม่เชื่อหูว่าเส้นทางแค่กี่สถานีรถไฟ จะทำให้ราคาแพงหูฉี่ได้มากขนาดนี้ “ร้อยนึงเลยเหรอ”

“โถ่ ไอ้พรีม แกก็รู้ว่าช่วงนี้น้ำมันๆ แพง นี่ข้าคิดให้เอ็งถูกที่สุดแล้วนะ”

“ก็ได้ๆ นี่เห็นว่าสนิทกันมานานนมน่ะเนี่ย” ถึงจะบ่นกระปอดกระแปดแต่รอยยิ้มก็ไม่ได้จางหายไปจากใบหน้าหวาน รอยยิ้มที่แสนจะสดใสทำให้คนมองอารมณ์ไปกับรอยยิ้มนั้น รวมไปถึงบุคคลที่นั่งอยู่ในรถยุโรปคันโตที่เพิ่งขับผ่านหน้าเธอนั่นด้วย โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิด

“ตั้งใจทำงานล่ะ เดี๋ยวพี่จะฝากแม่ดูน้าสอางค์ให้ ไม่ต้องห่วงนะ” ว่าแล้ววินหนุ่มนามว่าเต๋อก็เคลื่อนรถคู่ใจกลับไปทำงานต่อ ส่วนพริมาก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้าบริษัท เมื่อมองนาฬิกาแล้วพบว่าอีกสิบนาทีจะถึงเวลาแปดโมง ตายแล้ว!!!!

หญิงสาววิ่งแทบจะสี่คูณร้อยเพื่อหมายจะให้ลิฟต์โดยสารที่ประตูกำลังจะปิดแต่เมื่อเห็นว่าคงไม่ทัน เธอจึงใช้เสียงช่วย “ไปด้วยค่ะ ไปด้วย” แต่เมื่อมาถึงประตูลิฟต์กลับปิดไปแล้วจนพริมาหน้าเสีย

และประตูลิฟต์ตัวนั้นก็ถูกเปิดออก ใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้างหมายจะขอบคุณใครสักคนที่ใจดีกดเปิดประตูลิฟต์ให้เธอ แต่เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ดวงตาคู่สวยกลับต้องเบิกกว้างขึ้นเมื่อภายในลิฟต์มีบุคคลแค่สองคน และเมื่อเงยหน้าขึ้นดูป้ายที่แปะอยู่หน้าลิฟต์ ก็ยิ่งตอกย้ำความแน่ใจให้กับเธอ

’จะเข้าไปยังไงล่ะเนี่ย’

“ตกลงจะเข้ามั๊ย ถ้าไม่ผมจะได้ปิด”

ไม่ต้องรอให้ถูกถามอีกครั้ง พริมาก็เคลื่อนตัวเองเข้าไปในลิฟต์โดยสารตัวใหญ่อย่างรวดเร็วและบังคับให้ตัวเองยืนติดผนังและห่างจากทั้งคู่ให้มากที่สุด

“จะไปชั้นไหน” คำถามง่ายๆ แต่กลับทำให้คนถูกถามสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ประหม่าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นตอบร่างสูงใหญ่

“ชะ..ชั้นสิบห้าค่ะ ขอบคุณ”  แล้วใบหน้าหวานก็ก้มต่ำลงไปอยู่ที่เดิม

ติ๊ง

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ว่าแล้วหญิงสาวก็แทบจะวิ่งออกจากลิฟต์ไปในทันที โดยไม่ทันได้สังเกตเลยว่ามีสายตาสองคู่มองตามหลังมา

“นั่น!!” โจชัวร์รีบเก็บคำพูดของตัวเองกลืนลงคอไปทันทีที่ร่างสูงในสูทสีเทายกมือขึ้นเป็นสัญญาณห้าม

“ไปสืบมาว่าเธอมาทำอะไรที่นี่”

และเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ โดมินิกก็เตรียมตัวก้าวออกจากลิฟต์ หากสายตาคู่คมจะไปเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยสีฟ้าอ่อนตกอยู่ที่พื้น ร่างสูงค่อยๆ ทรุดตัวลงเก็บผ้าผืนนั้นขึ้นมา แล้วบอกตัวเองว่า ครั้งแรกและครั้งนี้มันอาจจะแค่เรื่องบังเอิญ  แต่สำหรับครั้งหน้า มันจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญอีกต่อไป ....



เขาเจอกันแล้วนะ เขาเจอกัน วู้ๆๆๆๆ

แฮะๆ เอามาส่งหนึ่งตอนเต็มๆ แบบไม่ตัดตอน

รักเฮียดอม ชอบคุณเธียร ก็เม้นสรรเสริญ เอ๊ย ให้กำลังจะพี่แกเยอะนะค้าาาาาา


รักทุกคนค้า
พิริสา