คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : บทที่ ๑๕ ไขว่คว้า ๒
https://www.facebook.com/maprangloykaew
บทที่ ๑๕ ไว่ว้า
บทที่ ๑
“เอาเปรียบ?” เาเาะนิ้วลบนปลายมูรั้นอนาเบาๆ หัวเราะอบใ
พอหยุหัวเราะ็ปลายมูล้ามับาว แล้วเอ่ยเย้าว่า “เพียเ้าเท่านั้น”
เถียนิหรูะพริบาล้ายไม่เื่อ
และิว่านาอาะหูฝาไป ทว่าหลิินอ๋อไม่รอให้นารุ่นิสับสนนานนั
เาวยโอาสนี้สอมือให่อระับรัเอวอิ่วนุ่มนิ่ม โน้มใบหน้าเ้าใล้นปลายมูลอเลีย้าใบหูาว
สูลิ่นายหอมรุ่นาเรือนายอนัวเล็ เอ่ยอย่าอารม์ี
“้าะพาเ้าไปยัสถานที่แห่หนึ่”
นา้อนาึ้นมอใบหน้าอนเ้าเล่ห์
สายาอนาเ็มไป้วยำถามหลัารุ่นิรึรอูแล้ว พบว่าเส้นทาที่รถม้าเลื่อนผ่านหาใ่เส้นทาลับวนอท่านอ๋อไม่
ะที่นเ้าเล่ห์ราวับอ่านในาออ เา้อมอลึลในวาู่ามวนให้ันยุบยิบในหัวใ
หลิินอ๋อหวนระหวัไปถึเหุาร์อนพบับนาราแร
สรีผู้มีนัยน์าุน ทั้ยัเลียวลา แม้ในยามอยู่ในสถานาร์เป็นรอ แววาู่นี้ลับปราศาวามพรั่นพรึใๆ
้ำยัล้าิยืมมือเาัารับนพวนั้น นับว่านามีวามิแ่ล้าเินไปแล้ว ิมาถึรนี้
มุมปา็เผยรอยยิ้มบาๆ อย่าลั้นเอาไว้ไม่อยู่ สายายามทอมอนาพลันอ่อนโยนไม่มีวี่แววอวามรำาใแฝอยู่
น้ำเสียยามเอ่ยึนุ่มนวลอ่อนโยน ล้ายับว่านผู้นี้หาใ่หลิินอ๋อที่ผู้อื่นเพียไ้ยินื่อ่า็หวาหวั่นประหนึ่วามายอยู่รหน้า
“อีไม่ไลนั
มีหมู่บ้านแห่หนึ่ึ่รายล้อม้วย้นเหมยฮวา และไม่ว่าหิมะะโปรยปรายอาาศหนาวเหน็บ
้นไม้ใบห้าอไม้ร่วโรยราไปเพราะวามหนาวเย็น เหมยฮวาลับอออบานสะพรั่สีสันสใส
ัับสีาวบริสุทธิ์อหิมะามลอทั้ปี”
เถียนิหรูฟัแล้วเบิาโ
ลืมวามุ่นเือในใ
“ยัมีสถานที่เ่นนี้อยู่อีหรือเพะ”
“แน่นอนว่า้อมี”
เาเอ่ยยิ้มๆ “้าหน้ามีหมู่บ้านเล็ๆ
ว่าันว่าามุเมือสวรร์” เอ่ยมาถึรนี้็แลเห็นวามสนใใร่รู้ในแววาระ่าใสอนในอ้อมอ
ิ้วเ้มพลันระึ้น ่อนะเอ่ยแทร้วยเสียหัวเราะอ่อนโยน “เ้าอยาเห็นแล้วหรือไม่”
ลมหายใร้อนผ่าวเป่ารพวแ้มาว
ทว่าวามสนใใร่รู้ทำให้เถียนิหรูหลลืมวามเินอายไปนสิ้น นายับัวแนบิ พยัหน้าเบาๆ
ลี่ยิ้มบา รอยยิ้มเลื่อนบนวหน้าเล็ิ้มลิ้มพริ้มเพรา แลูสใสราวับ้นไม้ที่ผลิใบอออสะพรั่
ยิ่ในยามเอื้อนเอ่ยอออ้อนวาาอ่อนหวาน ล้ายเ็สาวในวัยยัไม่พ้นปัปิ่น
“หม่อมันอยาเห็นเพะ”
“เ้าัวโ่ม” เาสบถในลำอ รามแร่บแน่น่มลั้นอารม์อันพลุ่พล่านในอ
นาหารู้ไม่ว่าวามสใสน่ารัไ้ปลุเร้าวามปรารถนาอันำมืาสัาาบุรุษ
เถียนิหรูลอบระุมุมปายิ้มนิๆ
พลายับุัวในอ้อมอแร่ แนบแ้มาวับแผ่นออเา ถูไถเบาๆ
ล้ายลูแมวเื่อไร้พิษส
หลิินอ๋อัฟันำราม้อในลำอ นึอยาับนามารน้อยฟา้นยิ่นั รั้นพอิว่านเอพ่ายแพ้ให้แ่สรีัวเล็เท่าแมว
ในใรู้สึหหู่ึ้นมาราๆ เาวาาเยบนศีรษะเล็อนาพลาเอ่ยเสียระิบแหบพร่า
“ถึเวลานั้น ้าะทวเ้าทั้้นทั้อ” เอ่ยบ้มลูบแ้มนาัฟอ
“...” เถียนิหรูัวแ็ทื่อ ที่แท้นาระุหนวเสือเ้าให้แล้ว
สายลมบาเบาพัโยม่านหน้า่าเปิออ
แสสว่าุ่นมัวแทรผ่านม่านหน้า่ารถม้า ทำให้มอเห็นเสี้ยวหน้าอเาไ้อย่าัเน
นาลอบมอใบหน้าเหลี่ยมมอย่าพิารา รั้นเห็นว่าเาปิเปลือาลอย่าผ่อนลาย
ทว่าลับเผยวามอ่อนโยนนนารู้สึอบอุ่นใ เผลอเลิบเลิ้มใลอยอยู่ในอ้อมอแร่
ระทั่รถม้าันามประับประาอย่าสมานะวนินอ๋อเลื่อนเ้าสู่ายป่า ปลายมูอนาไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ
ล้ายลิ่นหอมออเหมย ร่าเล็พลันื่นัว่อนเบิาโพลล้ายลูแมว
“ลิ่นหอมออเหมยนี่เพะ”
หลิินอ๋อเปิเปลือาึ้นมอร่านุ่มนิ่มในอ้อมแน
“หมู่บ้านเหมยหลิวไม่เพียมีเหมยฮวาอออบานสะพรั่ามลอทั้ปี ยัมีนเผ่าลุ่มหนึ่อาศัยอยู่”
เถียนิหรูมวิ้ว
้อนวาลมึ้นมอเา
สายาุนไม่เ็บำายผ่านแววาู่าม
เาอใไม่ไหว ยมือให่ึ้นีปลายนิ้วลบนมูเิรั้นเบาๆ ่อนหันมาออำสั่ับอรัษ์เสียเ้ม
“โม่ฮวน
หยุรถ!”
“พ่ะย่ะ่ะ”
โม่ฮวนรับำหนัแน่น านั้น็ระุเือบัับฝีเท้าม้าให้ะลอ ั่วลมหายใ่อมา
รถม้าอหยุเทียบ้าลำธารสายหนึ่ อรัษ์ผู้ทำหน้าที่สารถีอย่ายันันแ็ระโลารถม้าอย่าล่อแล่ว
่อนนำเ้าอี้เหยียบไปั้วา้ารถม้า แล้วหันมา้อมัวล้าน้าอย่าสุภาพ
เถียนิหรูมอมือให่ยื่นมาหน้าม่าน
นายื่นมือเล็ออไปุมมือนั้นไว้อย่าไม่ลัเล หลัถูประอลารถม้า ปลายเท้าเล็ยืนมั่นีแล้ว็อที่ะเบิาโื่นะลึมิไ้
เมื่อรอบายรายล้อมไป้วยลีบเหมยร่วโรยุหิมะ
นายื่นมือเรียวาวออไป้าหน้ารับลีบอเหมยฮวาสีมพู
ลิ่นหอมาๆ เือละออหิมะัับแสแอ่อนล่อลอย ่อนร่วลบนฝ่ามือเล็บาเบาเหมือนปุยนุ่น
วหน้าามแย้มยิ้ม อมิไ้ที่ะเยหน้าึ้นมอม่านฟ้าลี่ระ่าใส
“ไม่ิว่าท่ามลาหิมะโปรยปราย
หม่อมันะไ้เห็นอเหมยบานสะพรั่ามเ่นนี้เพะ”
นาหันมาแย้มยิ้มให้เา
่อนหมุนัวเินไป้าหน้าพร้อมับยายระโปรึ้นเล็น้อย เสียระพรวน้อเท้าระทบันเบาๆ
วหน้าิ้มลิ้มพริ้มเพราแย้มยิ้มสว่าไสวแหนเยึ้นมอท้อฟ้า เรือนผมำลับุน้ำหมึลี่สยายพลิ้วไหวล้ายระลอลื่น
ประหนึ่โมามเปลือยเท้าร่ายรำ้อยท่ามลาลีบอเหมยปลิปลิวอยู่ในสายหมอ
ร่าเล็าแนเรียวออ ปิเปลือาบาสูลิ่นหอมอวลออเหมยที่เบ่บานสะพรั่ ปล่อยิใล่อลอยราวท่ออยู่ในินแนแห่สรวสวรร์
ภาพนั้นทำให้หลิินอ๋ออยู่ในภวั์ ยิ่เห็นนาแย้มยิ้ม็ล้ายว่าฤูใบไม้ผลิเือนสามไ้มาเยือนอีรา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใที่เา่มวามรู้สึที่ยาะบรรยายออมาเป็นถ้อยำ
รู้ัวอีทีมือให่ยื่นไปว้าร่าเล็สวมอแนบแน่น ผ่านไปเนิ่นนานว่าเาะเอ่ยออมา
“ไปเถิ”
เถียนิหรูเหลือบมอมือให่สอประสานมือเล็อนาอย่าโ่ม
มืออเามิไ้อ่อนนุ่มและมีวามหยาบระ้า แ่ลับอบอุ่นและเปี่ยม้วยพลัยามปลายนิ้วอเาและนาผสานรวมันแนบสนิทไร้่อว่า
พลันเิวามหวามไหวแผ่่านในโพรอ
บนพื้นหิมะสีาวื้นแะ
มีรอยเท้าเล็ให่อนทั้สอ้าวเินเียู่ัน ในเวลานี้ไม่มีบรราศัิ์
ไม่ยึถือธรรมเนียมปิบัิ ไม่มีแม้ถ้อยำมั่นสัาใๆ มีเพียระแสวามอบอุ่นอิ่มเอมเิมเ็มหัวใอันเว้าแหว่ให้มีพลั
และเปี่ยมไป้วยวามหวัอย่าแรล้า
ราบที่ในแววาอเามีเาอนาสะท้อนอยู่ไม่ืา ่อให้หนทา้าหน้าเป็นภูเา ทะเล นา็พร้อมที่ะ้าวเินเีย้าเา...
ิามมะปรา/ฟาิน ผ่าน Facebook
ความคิดเห็น