My heart belongs to her ฝากใจไว้กับเธอ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ปล่อยให้ความลับนี้...ตายไปกับฉัน....(แพรพลอย)
:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

  ความผิดของฉัน...คือไม่รู้จักห้ามใจตัวเอง...มันก็สมควรแล้ว...ที่ต้องมาเจ็บแบบนี้...

                                                (แพรพลอย)
                                            
                                            ถ้าผมรู้...ผมคงไม่ทำ 
                                                                          (เจย์ซี)

                            
                               ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...เพราะฉันรักเขา...
                                                 (ไนติงเกล)

           "เฮ้ เเพรพลอย เธอจะไปไหนน่ะ" ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาและเส้นผมสีน้ำตาลเข้มตะโกนเรียกหญิงสาว
        สองเท้าเล็กๆของเจ้าของชื่อแพรพลอยวิ่งอย่างรวดเร็ว เธอไม่คิดอะไรทฃั้งนั้น นอกจาก ออกไปให้พ้นจากที่ที่เจย์ซี เพื่อนสนิทของเขากับแฟนสาวยืนอยู่...ไปให้ไกลที่สุด...ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
        "ฮึก..ฮึก ฮือๆๆ" เธอปล่อยโฮอย่างอดกลั้นเมื่อมาถึงบ่อน้ำหลังสวนของบ้านเธอเอง มันเป็นที่ที่เดียวที่เธอคิดว่ามันสงบที่สุด...เป็นที่ที่เธอได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองได้ดีที่สุด
         ตัวเธอรู้ดี การที่เธอร้องไห้หนักมากๆ ไม่ใช่ผลดีต่อตัวเธอนัก...เพราะเธอเป็นโรคร้ายแรง โรคเนื้องอกในสมอง!!
         แพรพลอยเป็นหญิงสาวตัวเล็ก ผิวขาวจัดจนซีด ถึงแม้อายุเธอจะปาไป 18 ปีแล้ว เธอก็สูงเพียง 154 เซนติเมตรเท่านั้น เธอมีดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรั้น รับกับริมฝีปากเล็กๆสีชมพูอ่อน เส้นผมสีดำสนิทยาวคลอเคลียบ่าเล็กๆน่าทะทุถนอม รวมๆแล้วเธอน่ารักราวกับตุ๊กตาเลยทีเดียว 
          แต่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบอย่างเธอจะมีอะไรไปสู้กับสาวนักสู้อย่างพี่ไนติงเกลล่ะ เธอนึกสมเพชตัวเองขึ้นมา เธอรู้จักกับเจย์ซีมาชั่วชีวิต มีความรู้สึกดีๆมอบให้เขามา 5 ปีเต็ม แต่พี่ไนติงเกล หญิงสาวหน้าตาสวยจัด เจ้าของฉายา "ราชินีแห่งเซนต์เซฟอร์ด"  รู้จักกับเขาเพียงไม่กี่วัน ก็ขโมยใจของชายหนุ่มไปได้อย่างรวดเร็ว...
           "ฮู่ๆ ฉันนึกว่าเธอไปไหน ที่แท้ก็มาอยู่ที่นี่นี่เองนะ ยัยขี้แย" เธอรีบปาดน้ำตาออกจาใบหน้าเนียนใสอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เจย์ซีมัวเเต่เช็ดเหงื่อบ่นใบหน้าของตัวเอง เลยไม่ทันสังเกตุ
           "ใครขี้เเย ไอ้บ้า" เธอแกล้งตีแขนคนตัวสูงแรงๆ จนเขาต้องรีบจับแขนคนตัวเล็กไว้ ไม่งั้นยัยเปี๊ยกนี่หงายหลังกันพอดี ข้างหลังเป็นบ่อน้ำนะ ทำอะไรไม่ระวังจริงๆ!
           "อ๊ะ..." เเพรพลอยร้องขึ้นเบาๆ เพราะไอ้คนตัวสูงนี้กระชากเธอจนล้มไปทับเขาน่ะสิ ลมหายใจของทั้งคู่สัมผัสกันจนหัวใจที่เคยเต้นช้าๆของแพรพลอยเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา
           "ใจเธอเต้นแรงจัง..." เมื่อเขาขยับปากพูด ริมฝีปากก็จวนจะสัีมผัสกันเต็มที เเพรพลอยรีบพยุงตัวขึ้นมาทันที
           "พะ...พี่ไนติงเกลล่ะ" เธอถามเสียงสั่นๆ
            "เกลเขาขอกลับก่อนน่ะ"
            "งะ...งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ นี่ก็เย็นมากเเล้ว" เธอรีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันทีถ้าไม่ติดว่า...
             "หน้าเธอแดงจัง เป็นไข้เหรอ"
             "ปะ...เปล่า ฉะ...ฉันไม่ได้เป็นอะไร นะ...นายก็รีบกลับบ้านได้เเล้ว น้ารินบิดหูไม่รู้ด้วย" เธอรีบจ้ำเท้าออกห่างเขา ทั้งที่ใจเต้นแรง
                   เช้าวันต่อมา
เคร้ง!!
            "พลอย! แพรพลอย! ลูกเป็นอะไรรึเปล่า..." ไม่มีเสียงขานรับเหมือนเคย ผู้เป็นแม่รีบสาวเท้าขึ้นบันไดไปยังต้นตอของเสียงซึ่งอยู่ในห้องของลูกสาว
            "พลอย!!!!!! พลอยลูกแม่...พลอย!!!!!" คนเป็นเเม่กรีดร้องไม่เป็นภาษาเมื่อเห็นสาวร่างเล็กสลบอยู่กับพื้น ข้างๆมีกรอบรูปที่แตกละเอียด เธอพยายามตั้งสติ แล้วเรียกรถพยาบาลทันที
โรงพยาบาาล    
ื           "คุณ...ยัยพลอยเป็นอะไรไม่รู้ ฮึก..จู่ๆลูกก็สลบไปเลย ฉันว่าโรคของลูกกำเริบอีกแล้วนะคะ... ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆๆ..." คำพูดของแม่ของแพรพลอยทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึงมองด้วยความสนใจ
            "คุณน้าครับ พลอยเป็นโรคอะไรเหรอครับ" เสียงของชายหนุ่มเรียกให้คู่สามีภรรยามองเขาอย่างอึ้งๆ แต่ก็พอจำได้ว่าลูกสาวบอกอะไรกับตนไว้เมื่อ 2 ปีก่อน
            'แม่ค่ะ...พ่อคะ... อย่าบอกเจย์ซีเด็ดขาดนะคะ หนูไม่อยากให้เขารู้'
            'ทำไมล่ะลูก'
            'หนูไม่อยากให้เขามามัวแต่เป็นห่วงหนู...ขนาดหนูหกล้มมีแผลนิดเดียว ยังทำอย่างกับหนูถูกแทงแน่ะ ' สาวร่างเล็กพูดติดตลก
            "ยัยตัวเล็กของน้า ไม่เป็นอะไรหรอก สงสัยคงเป็นโรคเก่าน่ะ นอนไม่พอ ก็เลยล้มทั้งยืนแบบนี้ ใช่มั้ยคะคุณ" เธอหันไปถามสามี
            "ใช่ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ แพรพลอยพักผ่อนสักวันสองวันเดี๋ยวก็หาย"


            "เจย์ นายนั่งเหม่อเเบบนี้มาหลายวันแล้วนะ" ไนติงเกลพูดเสียงเรียบ
            "ฉัน...ขอโทษที"
            "ถ้านายคิดถึงยัยนั่นมาก ทำไมไม่ไปเยี่ยมล่ะ"
            "ไปได้เหรอ?"
            "นี่ นายไม่ใช่นักโทษของฉันนะ ไปสิ ฉันไปด้วย"
โรงพยาบาล
            เเพรพลอยนอนมองหน้าต่างอย่างเหม่อลอย มองนกตัวน้อยๆที่กำลังป้อนอาหารให้ลูกน้อยอยู่บนต้นไม้ที่ไม่ห่างจากหน้าต่างออกไปไกลนัก แม้แต่นกยังมีอิสระที่จะรักกัน เธอคงไม่โชคดีขนาดนั้น ความรักของเธอ...ไม่มีวันเป็นไปได้
            "เฮ้ ยัยขี้โรค ฉันมาเยี่ยม~" เธอรีบปาดน้ำต่ที่ไหลออกมาอย่างลวกๆก่อนจะพลิกตัวไปหาเจ้าของเสียง รู้สึกว่าชื่อเธอจะมีพัฒนาการจริง ยัยขี้แย->ยัยขี้โรค
             ริมฝีปากอิ่มเล็กคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะค่อยๆหุบลงเมื่อเห็นสาวยสวยอีกคนเดินเข้ามา...ไนติงเกล
             "สวัสดีค่ะ...พี่เกล" เธอพูดเสียงสั่น
             "ไม่ต้องลุกหรอก ฉันแค่มาเยี่ยม" เธอยิ้มเล็กๆให้ เเต่สายตาของเธอไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย
             "นี่ ฉันซื้อของโปรดเธอมาด้วยนะ พุดดิ้ง สาลี่ มาการองก์ เอแคล์ เเล้วก็..."
ื             "นี่นายตั้งใจจะให้ฉันอยู่โรงพยาบาลทั้งปีหรือไง "
             "ก็...เห็นเธอซูบไปตั้งเยอะนี่นา จะเป็นไม้กระดานเสียบผีอยู่แล้ว ว่าแต่ ตกลงเธอเป็นอะไรกันแน่ ฉันถามคุณลุงคุณป้า ท่านก็บอกว่าเธอนอนไม่พอ มีเรื่องให้เครียดมากมายเหรอ" เมื่อเขาถาม เธอหลบสายตาที่มองมาอย่างหวั่นๆ เธอกลัว...กลัวว่าเขาจะรู้
             "ฉัน...ฉัน..."
             "ว่าไง"
             "ฉัน..."
             "เจย์ ฉันอยากดื่มน้ำผลไม้น่ะ ไปซื้อให้หน่อยสิ" คนที่ช่วยเธอครั้งนี้คือไนติงเกล เจย์ซีมองมาที่ไนติงเกลอย่างงงๆ เเต่ก็ยอมออกไปซื้อให้เเต่โดยดี
ปึง!!
             ทันทีที่ชายหนุ่มออกไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ แพรพลอยหลบสายตาเย็นชาที่ไนติงเกลส่งมาให้ พร้อมกับจิกมือตัวเองแน่น สุดท้ายไนติงเกลเป็นคนทำลายความเงียบนั่นด้วยการเอ่ยขึ้นมาก่อน
             "ฉันรู้ว่าเธอเป็นโรคเนื้องอกในสมอง"
             "พะ..พี่...พี่รู้!!!!!"
              "ฉันรู้ว่าเธอจะอยู่ได้อีกไม่นาน ฉันมีอะไรจะถาม ขอให้เธอตอบฉันตามตรง"
              "คะ...ค่ะ"
              "เธอรักเจย์ใช่มั้ย" คำถามของหญิงสาวทำให้แพรพลอยถึงกับพูดไม่ออก
              "พะ...พี่เกล"
              "ฉันจะไม่โกรธเธอหรอกนะ..." คำพูดของเธอช่างขัดกับสายตาที่เธอใช้มองมาอย่างชัดเจน ดวงตาเรียวสวยมีร่องรอยของความโกรธเคือง เศร้า น้อยใจ เสียใจ ระคนกัน จนทำให้แพรพลอยตองหลบสายตาอย่างหวาดหวั่น
                เธอไม่ใช่คนที่สู้คน และเธอก็ไม่มีอะไรจะไปสู้กับผู้หญิงตรงหน้า  แค่มองตาเธอก็แพ้อย่างหมดรูป
              "แต่เจย์เขาเหม่อตลอด เขามองเธอด้วยสายตาที่ไม่เหมือนกันกับฉัน..."
              "เมื่อเเขามองเธอ เขามองด้วยความรัก ความเอ็นดู เเต่เวลาที่เขามองฉัน ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ที่เขาใช้คำเรียกว่าแฟนเท่านั้น แต่ไม่มีความรักจะมอบให้..." เสียงของเธอเริ่มสั่นเครือ ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอ แต่เธอก็เชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง
              "ฉันจะไม่อ้อมค้อมอีกแล้ว ฉันขอได้ไหม!!! ฉันขอเจย์ได้ไหม!!!"
              "พี่เกล พลอยรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทย์...ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดด้วยซ้ำ พลอยมีลมหายใจต่อไปได้อีกเดือนเดียว..."น้ำตาร่วงผล็อยจากดวงตากลมโต ทีละหยด...ทีละหยด...ทีละหยด
              "พลอยไม่มีสิทย์...รั้งเขาไว้หรอกค่ะ..."เธอกล้ำกลืนก้อนสะอื้นอย่างยากลำบาก
              "เรื่องระหว่างเรา...ไม่มีทางเป็นไปได้ พลอยไม่อยากรั้งใครมาผูกมัดกับคนที่ใกล้จะตายอย่างพลอย..."
           "คิดอย่างนี้ได้ก็ดี เพราะต่อไปนี้เขาจะเป็นของฉันคนเดียว"
เมื่อพูดจบ เธอก็เดินออกไปทันที ทิ้งฉัน...ไว้คนเดียว...กับความเงียบงัน
จบ