(จบ) [Fic Tom x Hermione] My demon รักชั่วนิรันดร์...ปีศาจของฉัน

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 เงาสะท้อน

ตอนที่ 5 เงาสะท้อน

สัปดาห์ที่สองของการเรียน ดูเหมือนเพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์จะกลายเป็นนักเรียนคนโปรดอีกคนของฮอเรซ ซลักฮอร์นเสียแล้ว เมื่ออาจารย์สอนวิชาปรุงยาถามคำถามซึ่งจะมีไว้สำหรับแจกคะแนนเข้าบ้าน ทอมเก็บเกี่ยวไปได้มากเสียส่วนใหญ่ทว่าลูเซียน่า เชฟีคค์ก็ไม่น้อยหน้า ทำคะแนนเข้าบ้านกริฟฟินดอร์ได้ต่อเนื่องจนสองบ้านคู่อริตีเสมอกันได้และถูกแซงไปไม่นานเมื่อเฮอร์ไมโอนี่ตอบคำถามแจกแต้มข้อสุดท้ายก่อนลงมือปรุงน้ำยา

“อะไรคือส่วนผสมอย่างสุดท้ายที่ขาดไปในสูตรที่ฉันจดให้พวกเธอ” ซลักฮอร์นถามพลางปรายตามองมายังเฮอร์ไมโอนี่

“ไข่แช่แข็งของแอชวินเดอร์ค่ะ” เธอตอบซึ่งนั่นยิ่งทำให้ซลักฮอร์นยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม

“เยี่ยมมากคุณเคลียร์วอเตอร์ สิบแต้มให้กริฟฟินดอร์” เขาพูดก่อนจะให้นักเรียนแยกย้ายกันปรุงยาเสน่ห์ ระหว่างเฮอร์ไมโอนี่กำลังคนน้ำในหม้ออย่างตั้งใจ ไม่ลืมกะเวลาพอดีในการใส่ส่วนผสม จู่ๆ เสียงดังตู้ม! ก็ดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียนบ้านเรเวนคลอตามด้วยเสียงกรีดร้องจากทั้งชายและหญิง นักเรียนหญิงคนหนึ่งชนเธอขณะกำลังใส่ส่วนผสมลงในหม้ออย่างระวังจนหน้าเธอเกือบจุ่มน้ำยา

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หันไปมองที่มาของเสียงเหล่านั้นก็พบว่ามีน้ำยาสีใสเจิ่งนองทั่วพื้นพร้อมเสียงฉ่าๆ ราวกับกำลังกัดกร่อนพื้นหินของห้องใต้ดินในปราสาทฮอกวอต เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเพราะความตื่นกลัวเกินเหตุ เธอหันไปใส่ผสมตัวสุดท้ายและคนอย่างตั้งใจ

“เอาล่ะๆ ระวังกันหน่อยนะ” ซลักฮอร์นเอ่ยขณะทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบ

“ให้ตายสิ ยัยเลือดสีโคลนนั่น!” เสียงสบถจจากกลุ่มนักเรียนสลิธีรินซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะของเธอมากนักดังลอยมาเข้าหู เป็นเสียงที่เธอไม่คุ้นหู ฟังดูก้าวร้าว

เฮอร์ไมโอนี่หยุดคนน้ำยาเมื่อคนได้ครบรอบก่อนก้มหน้าดูสีของน้ำยาซึ่งใสบริสุทธิ์ ไร้ซึ่งสีสันใดๆ นั่นทำให้มั่นใจได้ว่าน้ำยาของเธอปรุได้อย่างถูกต้อง เมื่อเธอเงยหน้ามองลูเซียน่า เด็กสาวผมบลอนด์เองก็ปรุงยาเสร็จเรียบร้อยแล้วและยกมือเรียกให้ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นมาตรวจดูซึ่งตอนนี้เขากำลังก้มตัวเหนือหม้อปรุงยาของทอม ริดเดิ้ล

“ดีมากทอม น้ำยานี้คือยาเสน่ห์รุนแรง หากใช้มากเกินไปก็คือยาพิษดีๆ นี่เอง” เขาเอ่ยชมนักเรียนคนโปรด ส่วนเด็กหนุ่มว่าที่โวลเดอมอร์ก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจกับตนเอง นั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่อดที่จะเบ้ปากใส่เขาไม่ได้

ซลักฮอร์นผละจากทอมมา เดินตรงมาหาลูเซียน่ากล่าวชมหล่อนตามมารยาทก่อนจะตรวจดูของเฮอร์ไมโอนี่และชมนั่นนี่ไม่หยุดจนเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ฟังเลยแม้แต่น้อย ในใจหวนคิดถึงเรื่องของโวลเดอมอร์กับฮอร์ครักซ์ของเขาซึ่งมีทั้งหมดหกอย่างไม่ได้ตั้งใจสร้างอีกหนึ่ง เธอจะหาทางขัดขวางเขาได้ไหมนะ ไม่ให้เขารู้เรื่องวิธีการทำฮอร์ครักซ์ที่ถูกต้อง

“คุณเคลียร์วอเตอร์เป็นอะไรไป” ซลักฮอร์นถามเสียงฉงนเรียกความสนใจจากเพื่อนนักเรียนไม่เว้นแม้แต่ทอม

เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าไปมา “คุณว่าอะไรนะคะศาสตราจารย์”

“แหม คุณใจลอยไปถึงใครกันล่ะเนี่ย” ซลักฮอร์นกล่าวหยอกล้อ “ผมกำลังบอกถึงงานเลี้ยงครั้งแรกของปีการศึกษาใหม่ซึ่งได้รับเชิญเฉพาะสมาชิกเท่านั้น ในวันศุกร์นี้เวลาหกโมง เป็นเพียงงานเลี้ยงน้ำชาเล็กๆ ซึ่งนั่นจะทำให้สมาชิกเก่าและใหม่ได้รู้จักกัน”

เธอพยักหน้าเข้าใจ “ฉันจะไปค่ะศาสตราจารย์”

“เยี่ยม!” เขาว่าก่อนหันไปหาลูเซียน่า “คุณเป็นสมาชิกเก่าคงรู้ดีว่าต้องไปทางไหนนะ”

ดาวเด่นประจำบ้านกริฟฟินดอร์พยักหน้าเข้าใจ “ไม่ต้องห่วงค่ะศาสตราจารย์ หนูจะพาเพเนโลพีไปงานเลี้ยงน้ำชาโดยไม่หลงทางแน่นอนค่ะ”

ฮอเรซยิ้มให้อีกครั้งก่อนเดินไปตรวจนักเรียนคนอื่นต่อ ลูเซียน่าและเฮอร์ไมโอนี่ตักน้ำยาใส่ขวดแก้วเล็กๆ ก่อนไปวางไว้ที่โต๊ะอาจารย์ประจวบเหมาะกับนักเรียนชายบ้านสลิธีรินทั้งกลุ่มเดินสวนมาพร้อมถือขวดบรรจุสีใสๆ พร้อมทว่าบางคนกลับมีน้ำขุ่นๆ

สองสาวตั้งใจจะมองเมินทว่าหนึ่งในนั้นกลับโฉบมาขวางทางทั้งคู่เอาไว้ส่วนพวกที่เหลือเพียงเฝ้ามองและใช้รูปร่างสูงใหญ่ของตนเองบังเอาไว้ ลูเซียน่าจับแขนเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้แน่น เธอนึกว่าหล่อนกลัวเสียอีกทว่าเมื่อเห็นไม้กายสิทธิ์ในมือแล้วก็มั่นใจได้ว่าเด็กสาวผมบลอนด์คนนี้เพียงนึกว่าพวกนี้ตั้งใจจะทำร้ายเฮอร์ไมโอนี่ต่างหาก

“เธอคบหากับพวกเลือดสีโคลนเชฟีคค์!” เด็กหนุ่มรูปร่างสูงพร้อมผมหยิกสีน้ำตาลใบหน้าซูบตอบชั่วร้าย

“ถอยไปเลสแตรงค์” ลูเซียน่าตะคอก ไม้กายสิทธิ์ยกขึ้น เฮอร์ไมโอนี่จับแขนหล่อนเอาไว้ การดวลกันในโรงเรียนโดยไม่ได้รับอนุญาตถือว่าผิดกฎโรงเรียน แต้มบ้านอาจถูกหักคะแนนได้และเธอไม่อยากให้เพื่อนสนิทในตอนนี้ต้องเป็นสาเหตุ

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตระกูลเลสแตรงค์หัวเราะเยาะในลำคอ “นายเห็นว่าไงเอเวอรี่” เขาหันไปหาเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเขาผู้มีผมบลอนด์ ดวงตาสีฟ้าแนวกรามและจมูกเหมือนกับลูเซียน่าแทบจะพิมพ์เดียวกัน เฮอร์ไมโอนี่อดไม่ได้ที่จะหันไปมองใบหน้าของเพื่อนสาว…เหมือนจริงๆ เสียด้วย

เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตระกูลเอเวอรี่เผยรอยยิ้มเย้ยหยัน “เธอ…ญาติที่รักคงไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ คบกับเลือดสีโคลนมีแต่ทำให้เลือดบริสุทธิ์อย่างเราแปดเปื้อน”

ลูเซียน่าลดไม้กายสิทธิ์ลงเสียบเข้ากระเป๋าเสื้อคลุมก่อนพูดเสียงเย็นชา “นาย…ญาติที่น่ารังเกียจคงไม่รู้ตัวว่ากำลังทำให้ตัวเองดูตกต่ำเพราะเลือกคบเพื่อนผิดประเภท” หล่อนเอ่ยย้อนก่อนเหลือบสายตาขยะแขยงใส่เลสแตรงค์

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลดูเดือดดาลทันทีที่ได้ยินคำสบประมาทแบบนั้น เอเวอรี่เองก็ไม่ต่างกัน สองหนุ่มทำท่าจะก้าวเข้ามาทว่าซลักฮอร์นและทอมเดินเข้ามาขัดจังหวะของทั้งสี่พอดิบพอดี

“นี่ใกล้เวลาเข้าเรียนคาบต่อไปแล้ว พวกคุณควรจะรีบนะ” ชายวัยกลางคนพูดมองสลับไปมาระหว่างที่สี่คน

“เลสแตรงค์ เอเวอรี่ พวกนายต้องไปเรียนวิชาแปลงร่าง” ทอมเอ่ยเสียงเรียบทว่าเยือกเย็นชวนขนลุก สองหนุ่มบ้านสลิธีรินรีบวางขวดน้ำยาของตนเองทันทีก่อนคว้ากระเป๋าและรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที กลุ่มนักเรียนชายสลิธีรินคนอื่นๆ สลายตัว เสแสร้งราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเมื่อสักครู่นี้ เหมือนไม่ได้รับรู้เลยว่าเพื่อนนักเรียนร่วมบ้านของพวกเขาเพิ่งข่มขู่ผู้หญิงสองคนตัวเล็กๆ

ทอมก้าวเข้าไปหาทั้งสองคน ลูเซียน่ายิ่งจับแขนเฮอร์ไมโอนี่แน่นขึ้นอีกก่อนดึงร่างของเธอตามการเคลื่อนไหวของหล่อนซึ่งถอยออกไป ดวงตาจ้องเขม่งที่เขา

เฮอร์ไมโอนี่มองว่าที่ลอร์ดโวลเดอมอร์ด้วยสายตาเย็นชาก่อนเดินอ้อมตัวเขาดึงเพื่อนสาวไปกับเธอด้วย ก่อนทั้งคู่จะรีบไปเข้าเรียนวิชาเวทมนต์คาถาซึ่งพวกเธอกำลังจะสายและอาจถูกลงโทษโดยการกักบริเวณซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่เสียเวลามากต่อเฮอร์ไมโอนี่ เพราะเวลาในการอ่านหนังสือของเธอจะลดน้อยถอยลงหรือแม้แต่เรื่องหาทางขัดขวางโวลเดอมอร์ในวัยหนุ่มจากความรู้เรื่องฮอร์ครักซ์อย่างสมบูรณ์แบบ

+---+

สองสาวมาทันเรียนวิชาเวทมนต์คาถาเรียกได้ว่าเฉียดฉิว ทอมก้าวตามมาติดๆ โดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้ตัวเลยว่าเขามาอยู่ด้านหลังพวกเธอตั้งแต่เมื่อไร ลูเซียน่าลากเธอไปนั่งกับอีกสองสาวอย่างเอมิเลียและดาโกต้าซึ่งส่งสายตาเป็นเชิงคำถาม ลูเซียน่าตอบกลับโดยไร้เสียงว่า ‘เดี๋ยวเล่าให้ฟัง’

ทอมนั่งลงอีกฟากหนึ่งของห้องสังเกตพฤติกรรมของนักเรียนใหม่ สถานการณ์ในห้องเรียนวิชาปรุงยานั้นอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา เขาไม่ได้เข้าไปห้ามเพราะอยากรู้ว่าเด็กใหม่คนนี้จะมีปฏิกิริยาอย่างไรซึ่งเห็นได้ชัดว่าไร้ความกลัวเกรงในสายตา

ตั้งแต่คนอื่นๆ ยอมก้มหัวให้เขาโดยไร้เงื่อนไข ทอมก็พาบ้านสลิธีรินไปสู่ความยิ่งใหญ่และอำนาจตลอดหลายปีมานี้ที่เขาเฝ้ารักษาภาพลักษณ์อันแสนดีจนนักเรียนบ้านอื่นคล้อยตามแม้แต่อาจารย์ยังหลงกลเขาและตลอดหลายปีที่เขาเฝ้าขวนขวายหาความรู้ในเรื่องศาสตร์มืดจนรู้คำสาปมากมายเอาไว้ทดลองกับพวกที่อยู่ในสมาคมลับหรือพาพวกนั้นไปสู่ด้านมืดมากขึ้นเรื่อยๆ

กระทั่งเขาได้ปล่อยบาซิลิสก์ออกมาจำกัดพวกศัตรูของทายาทแห่งสลิธีริน คนอื่นๆ ก็ยิ่งไม่กล้าตอแยนักเรียนบ้านนี้มากขึ้นเท่านั้นต่อให้นั่นเป็นพวกหัวใจสิงห์

ส่วนเพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์แม้จะอยู่บ้านของก็อดริกทว่าเลือดสีโคลนควรจะมีความกลัวต่อพวกเลือดบริสุทธิ์อยู่บ้าง ไม่ใช่ไร้อารมณ์แบบนี้

ช่างน่าแปลก…ไม่มีเลือดสีโคลนไหนในฮอกวอตไม่เกรงกลัวอำนาจของนักเรียนบ้านสลิธีริน

ทอมมั่นใจว่าเขาจะต้องทำให้เพเนโลพียอมก้มหัวให้เขาได้แน่นอนแต่ก่อนจะถึงขั้นนั้น เขาต้องหาทางตีสนิทให้ได้เสียก่อนจะดึงเข้ามาเป็นพวกและต้องคิดเอาไว้ด้วยว่าหากดึงมาได้แล้วจะต้องสัญญาเช่นไรถึงจะสามารถเก็บสายลับฝีมือดีเอาไว้ในกลุ่มได้

เพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์…เธอคือเป้าหมายคนต่อไปของฉัน ทอมคิดในใจพร้อมเผยรอยยิ้มเย็นชาจนเพื่อนนักเรียนข้างๆ อดขนลุกไปกับรอยยิ้มนั่นไม่ได้

+---+

การเรียนผ่านไปได้ด้วยดีตลอดสิบเอ็ดวันตั้งแต่เปิดการเรียนที่ฮอกวอต ตอนนี้บ้านกริฟฟินดอร์สามารถทำแต้มได้เป็นที่หนึ่งแซงหน้าบ้านสลิธีรินไปแล้วอยู่หลายแต้มทั้งจากเฮอร์ไมโอนี่ ลูเซียน่าซึ่งทำได้ดีในวิชาปรุงยากับเบลี่ย์ ลองบัตท่อมซึ่งไปได้ด้วยดีในวิชาสมุนไพรศาสตร์หรือเอไรออน วีสลี่ย์ผู้ทำแต้มจากการฝึกปฏิบัติในวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์จนได้อันดับหนึ่งของชั้นเรียนในวิชานี้

นอกจากนี้พวกนักเรียนบ้านสลิธีรินต่างไม่พอใจกันมากถึงกับต้องลอบทำร้ายกันลับหลังอาจารย์ โดยลูเซียน่าและเฮอร์ไมโอนี่โดนมัลฟอยและเลสแตรงค์รวมหัวกันเอ่ยถากถางเรื่องเลือดสีโคลนหรือสกุลเชฟีคค์จะเป็นเหมือนวีสลี่ย์…พวกทรยศต่อเลือด

วันศุกร์คาบเรียนสุดท้ายของสัปดาห์ เฮอร์ไมโอนี่เลือกเรียนดูแลสัตว์วิเศษซึ่งต้องออกไปเรียนด้านนอกใกล้กับชายป่าต้องห้าม

เฮอร์ไมโอนี่พร้อมอีกสามสาวเดินพูดคุยไปพลาง ไม่พ้นเรื่องของเอลดริก ดิกกอรี่อีกตามเคยจนตอนนี้เธอเริ่มเอือมเสียแล้ว ทั้งวันทั้งคืนสองสาวก็ไม่อาจหยุดพูดเลยแม้แต่นิด ลูเซียน่าเองก็ดูเหมือนจะคิดเช่นนั้นถึงต้องดุทั้งสองด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

ขณะกำลังยื่นอ่านสมุดบันทึกสำหรับทบทวนบทเรียนระหว่างรอศาสตราจารย์แอ็กซ์ล็อกผู้สอนวิชาดูแลสัตว์วิเศษหายไปในป่าต้องห้ามและบอกให้นักเรียนรอ แรงกระแทกจากด้านหลังทำให้เธอเซถลาล้มคมำไปด้านหน้าก่อนตามด้วยเสียงหัวเราะเยาะจากพวกนักเรียนชายและหญิงบ้านสลิธีริน

“พวกเลือดสีโคลนก็เหมาะกับโคลนดีล่ะนะ!” มัลฟอยตะโกนเสียงดังเรียกความสนใจจากนักเรียนคนอื่นๆ ขณะสามสาวช่วยกันพยุงเฮอร์ไมโอนี่ขึ้นมาจากพื้นดินแฉะๆ เมื่อหันไปมอง เธอเห็นเด็กหนุ่มในกลุ่มเมื่อวันจันทร์ผู้ช่วยใช้ร่างตนเองบังการกระทำเพื่อนๆ ของตนเอาไว้ทว่าเธอไม่รู้ชื่อเขาจนกระทั่ง เด็กหนุ่มคนนั้นตีมือกับเอเวอรี่ด้วยความสะใจ

“เยี่ยมโดโลฮอฟ” เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตระกูลเอเวอรี่ ญาติของลูเซียน่าพูดพร้อมตีมือ

ดาโกต้าก้าวออกไปตะโกนด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย เอมิเลียร่วมวงด้วย พวกนั้นตอบกลับมาด้วยถ้อยคำถากถางถึงเรื่องเลือดสีโคลน

+---+

ทอมมองเหตุการณ์ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่คิดจะช่วยพวกกริฟฟินดอร์แม้แต่น้อย ถึงเพเนโลพีจะน่าสนใจแต่เพราะทำตัวรังเกียจใส่เขา ทอมอดไม่ได้ที่จะสะใจกับการได้เห็นหล่อนหน้าทิ่มกับพื้นโคลนแฉะๆ เป็นเสมือนการลงโทษเล็กโดยยืมมือคนอื่นๆ ทว่าเมื่อทอมสังเกตเห็นศาสตราจารย์แอ็กซ์ล็อกกำลังเดินออกมาพร้อมกรงเล็กๆ ซึ่งในนั้นบรรจุสัตว์เล็กอย่างงูสีเทาอ่อน ผอมบาง ตาสีแดงเพลิงคล้ายสีดวงตาของบาซิลิสก์ ทอมรีบหันไปส่งสายตาลุกโชนใส่คนอื่นๆ นั่นทำให้ทุกคนหยุดอย่างพร้อมเพรียงแต่โดยดี

ศาสตราจารย์สอนวิชาดูแลสัตว์วิเศษเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างท้วม เขารีบโบกมือให้นักเรียนขยับเข้าไปใกล้เขาและสั่งให้นักเรียนจดบันทึกลักษณะของงูตัวนี้โดยเร็วที่สุด สำหรับทอมเขารู้ว่านั่นคือตัวแอชวินเดอร์ สัตว์วิเศษซึ่งจะเกิดจากกองไฟเวทมนต์โดยไม่มีคนดูแลเป็นระยะเวลานานก่อนเลื้อยหามุมมืดๆ เพื่อวางไข่ซึ่งไข่จะทำให้เกิดการลุกไหม้ทันทีเพราะฉะนั้นจึงต้องมีการแช่แข็งเอาไว้ซึ่งเป็นส่วนผสมอย่างหนึ่งของน้ำยาเสน่ห์

แค่เพียงกวาดตามองทอมก็จดจำลักษณะมันได้เรียบร้อย เขาเดินออกห่างจากคนอื่นๆ เพื่อวาดรูปลักษณะของแอชวินเดอร์ตามลำพังโดยไม่ได้สนใจสิ่งแวดล้อมรอบกายเลยแม้แต่น้อย ระหว่างทอมกำลังวาดงูตัวนั้นเกือบเสร็จแล้ว เสียงกรีดร้องจากฝูงชนเรียกความสนใจเขาให้หันมองยังที่มาของเสียง ทอมสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุลอยพัดตามลมมาทางเขาก่อนจะสังเกตเห็นโดโลฮอฟลงไปนอนดิ้นไปมากับพื้นแฉะๆ มือข้างหนึ่งตบเข้าที่แขนเสื้อคลุมที่มีเปลวไฟสีน้ำเงินลามเลีย

ทอมลุกขึ้นยืนพร้อมกับที่ศาสตราจารย์แอกซ์ล็อกวิ่งออกมาจากชายป่าต้องห้ามตรงเข้ามาหากลุ่มนักเรียน โดยไม่รู้ว่าทำไม สายตาเขาเหลือบไปเห็นเพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์กำลังเผยรอยยิ้มที่มุมปากแม้ตาและมือจะอยู่ตรงสมุดบันทึก ทอมเข้าใจเรื่องราวทันที เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นฝีมือของเลือดสีโคลนเพเนโลพี ถ้าหากเขาใช้เรื่องนี้มาแบล็กเมล์เธอล่ะ?

แต่เขามีหลักฐานอะไรจะไปมัดตัวหล่อนล่ะ? เพเนโลพีคงตอบกลับมาแบบนี้

+---+

เฮอร์ไมโอนี่ต้องฝืนตัวเองถึงที่สุดไม่ให้เผลอเปล่งเสียงหัวเราะหรือยิ้มดีใจจนออกนอกหน้าเกินไป แม้ว่าเธอจะไม่ใช่พวกเจ้าคิดเจ้าแค้นแต่ถ้าหากไม่เอาคืนพวกสลิธีรินเสียบ้างคงจะได้ใจกันไปใหญ่ คงคิดว่าตนเองจะรังแกใครก็ได้ง่ายๆ หรือ ถึงพวกนั้นจะกลายเป็นผู้เสพความตายในอนาคตแต่ในวัยนี้พวกเขาล้วนยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นเลือดร้อนจะไม่แก้แค้นเลยก็คงจะไม่ได้

มุมปากเธอยกขึ้นอีกเมื่อคิดเช่นนั้น ดาโกต้า เอมิเลียและพวกกริฟฟินดอร์คนอื่นๆ หัวเราะชอบใจที่โดโลฮอฟเอาตัวลงไปคลุกกับดินจนตอนนี้ทั้งตัวเขาเปื้อนโคลนไปทั่วพร้อมแขนเสื้อคลุมขาดเป็นรูโหว่เห็นเนื้อแดงเถือกและเริ่มมีตุ่มพองผุด ศาสตราจารย์แอ็กซ์ล็อกจึงต้องเลิกชั้นเรียนก่อนเวลาโดยไม่ลืมสั่งเขียนรายงานเรื่องตัวแอชวินเดอร์ความยาวหนึ่งม้วนกระดาษ

ลูเซียน่าหันมามองเฮอร์ไมโอนี่เพื่อให้เธอเดินเข้าไปสมทบกับเพื่อนสาวทั้งสามทว่าจู่ๆ ว่าที่โวลเดอมอร์ก็โฉบมาหยุดข้างเธอก่อนเอ่ย

“ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณเคลียร์วอเตอร์” เขาพูดเสียงอ่อนน้อมแม้ใจจะไม่เต็มใจ

เด็กสาวผมบลอนด์เลื่อนสายตามองไปทางทอมอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนหันมองเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้งเป็นคำตอบยืนยันซึ่งเธอก็พยักหน้า “แล้วเจอกันที่หอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ลูเซียน่าจึงยอมผละจากปล่อยให้ทั้งคู่ยืนอยู่ไม่ไกลนักจากป่าต้องห้ามพร้อมกองขี้เถ้าที่เคยเป็นงูแอชวินดอร์และไข่ที่ถูกแช่แข็งเอาไว้สองสามใบ

นักเรียนบ้านอื่นๆ ทยอยเดินกลับเข้าปราสาท ส่วนนักเรียนชายบ้านสลิธีรินคนอื่นๆ เดินตามศาสตราจารย์แอ็กซ์ล็อกเข้าปราสาทโดยช่วยกันพยุงร่างโดโลฮอฟเอาไว้ไปที่ห้องพยาบาล

ไม่นานก็เหลือแค่เธอกับทอมสองคน นั่นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ระแวงมาก

“คุณมีธุระอะไร” เธอถามเสียงกระด้าง ทอมไม่พอใจที่ได้ยินน้ำเสียงเช่นนั้น ผู้หญิงแทบจะทุกคนในโรงเรียนไม่เคยมีใครพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเหินห่างแบบนี้มาก่อนอาจยกเว้นพวกบ้านกริฟฟินดอร์แต่เขาไม่สนเพราะอย่างไรพวกนั้นก็ตัวคนเดียวในขณะที่ฮัฟเฟิลพัพและเรเวนคลอหลงคารมณ์เขาได้อย่างง่ายดายแค่เพียงใช้น้ำเสียงสุภาพนิดหน่อย

“ผมเห็นว่าคุณคือคนที่ทำร้ายโดโลฮอฟ” ทอมพูดพร้อมรอยยิ้มยียวน

เฮอร์ไมโอนี่สะบัดหน้าก่อนตอบเสียงหวาน “ถ้าใช่แล้วจะทำไมหรือคุณริดเดิ้ล คุณไม่มีหลักฐานนอกจากคำพูดของคุณเองและเพื่อนกริฟฟินดอร์ของฉันคงเป็นพยานได้ว่าฉันก้มหน้าก้มตาจดบันทึกตลอดเวลา”

“ไม่ทำไมกับผมหรอกแต่ผมสงสัยว่าคุณทำด้วยวิธีไหน” เขาถามก่อนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงนักเรียน เอียงคอน้อยๆ รอคอยคำตอบ

เฮอร์ไมโอนี่ต้องยอมรับจริงๆ ว่าในท่าทางแบบนี้ทอม ริดเดิ้ลหรือโวลเดอมอร์ในอนาคตดูหล่อและมีเสน่ห์มาก หากเป็นสาวๆ ทั่วไปคงหลงเสน่ห์เขาเข้าไปอย่างถอนตัวไม่ขึ้นแน่ทว่าโชคดีที่เธอไม่ใช่เด็กสาวทั่วไปที่จะมาสนใจเรื่องรักๆ ในวัยรุ่นๆ เธอไม่มีวันลืมการต่อสู้กับพวกผู้เสพความตายตอนปีห้าหรือเซดริกนอนแน่นิ่งบนพื้นไม่ขยับเขยื้อนตอนปีสี่ ดัมเบิลดอร์ตกลงมาจากหอดูดาวตอนปีหกและถูกเบลลาทริกซ์ เลสแตรงค์ทรมานด้วยคำสาปกรีดแทง

เธอไม่มีวันลืมเหตุการณ์พวกนั้น…เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะคนตรงหน้า! ปีศาจอย่างทอม ริดเดิ้ล ผู้เป็นสาเหตุของทุกเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับแฮร์รี่และเธอ

เฮอร์ไมโอนี่หลับตาและส่ายหน้าช้าๆ ลบภาพพวกนั้นออกไป ทอมมองสีหน้าปวดร้าวเพียงเสี้ยวเล็กๆ บนใบหน้าของเด็กสาวด้วยความตกใจ เขาเกือบผงะถอยเพราะเมื่อใดที่มองสีหน้านั้นนั่นมันราวกับว่าเขากำลังมองตัวเองซึ่งเป็นภาพสะท้อนของตนเอง ทอมเจ็บปวดเมื่อนึกถึงเรื่องครั้งยังเด็ก สีหน้าเขาในตอนนั้นเป็นแบบเดียวกันกับเพเนโลพีในตอนนี้

ทอมบดฟันพร้อมไอเย็นแผ่จากตัว เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงพลังเวทมนต์ด้านมืดบางอย่างจึงชักไม้กายสิทธิ์ออกมาอย่างรวดเร็วตาสัญชาตญาณปกป้องตนเอง ปลายไม้ชี้ไปที่อกของเด็กหนุ่มตรงหน้า

“ไปให้พ้นริดเดิ้ล” เธอเอ่ยช้าๆ เน้นทุกถ้อยคำ “อย่ามายุ่งกับฉัน”

ลึกลงไปในดวงตาสีดำสนิทของว่าที่แห่งจอมมาร เขาเห็นตนเองผ่านเพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์อีกครั้ง มันภาพที่เขากำลังขู่เด็กคนอื่นๆ ที่กำลังแกล้งเขาด้วยความสนุกสนานในขณะที่เขาเจ็บปวดทั้งกายและใจพร้อมหัวใจถูกกรีดเป็นรอยแผลความแค้นฝังลึกลงไปในรอยกรีดจนมันไม่อาจสมานได้ เหลือแต่เพียงเลือดที่ไหลไม่หยุดที่มองไม่เห็นจากแผล

อะไรทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้? ทอมนึกสงสัย มือสองข้างในกระเป๋ากางเกงกำแน่นโดยไม่รู้ตัว

อะไรทำให้เธอต้องเป็นเสมือนภาพสะท้อนของเขา?!

*Talking*

มาแล้วจ้า งานเยอะมากค่ะตอนนี้ ฮือออ ขอบคุณทุกกำลังใจและผู้อ่านทุกคนนะคะ

ปล. อยากติตรงไหนติได้เลยนะคะไม่ว่ากันแต่ขอภาษาสุุภาพเนอะหรือเราเขียนคำไหนผิดบอกได้เลยจ้า