(จบ) [Fic Tom x Hermione] My demon รักชั่วนิรันดร์...ปีศาจของฉัน

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 ทอม ริดเดิ้ล

ตอนที่ 4 ทอม ริดเดิ้ล

วันรุ่งขึ้นหรือวันแรกของการเรียน เฮอร์ไมโอนี่ตื่นแต่เช้าแต่งตัวสวมเครื่องแบบนักเรียนอย่างเรียบร้อยพลางนั่งอยู่บนเตียง อ่านหนังสือทบทวนบทเรียนที่จะต้องเรียนในวันนี้ซึ่งมีเรียนสามวิชาคือปรุงยาและเวทมนต์คาถาในช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายคือวิชาแปลงร่าง

ไม่นานเพื่อนๆ ในหอนอนเริ่มทยอยตื่นทีละคนซึ่งคนแรกที่ตื่นหลังจากเฮอร์ไมโอนี่คือลูเซียน่า เชฟีคค์ เด็กสาวผมบลอนด์มองเธอด้วยสายตางุนงงก่อนเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมา ยังคงมองเธอด้วยความงุนงงเช่นเดิมจนเธอต้องถามออกไปเพราะความรู้สึกอึดอัดใจ

“เธอมีอะไรหรือเปล่าลู” เฮอร์ไมโอนี่ถือวิสาสะเรียกชื่อเล่นเพราะถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็ไม่ได้ว่าอะไร

เด็กสาวผมบลอนด์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนเผยรอยยิ้มบางๆ “ขอโทษไม ฉันแค่แปลกใจที่มีคนตื่นเช้ากว่าฉัน ปกติในหอนอนหญิงปีหกบ้านกริฟฟินดอร์แทบไม่มีใครตื่นเช้าเลยโดยเฉพาะช่วงแรกๆ ของการเปิดเทอม” หล่อนขอโทษขอโพยพร้อมอธิบายอย่างใจเย็น ก่อนเดินไปตรงหน้าตู้เสื้อผ้า ทันทีที่แต่งตัวเสร็จลูเซียน่าขอให้เฮอร์ไมโอนี่ช่วยปลุกดาโกต้าส่วนเธอหันไปปลุกเอมิเลียใกล้กับเตียงของเธอ

“โคลตื่นได้แล้ว ไม่งั้นเธอจะไปเรียนสายนะ” เฮอร์ไมโอนี่เขย่าเพื่อนเบาๆ เด็กสาวผมแดงตอบกลับมาด้วยเสียงงึมงำแม้ดวงตาจะยังปิดสนิท

เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะเขย่าปลุกอีกครั้งทว่าลูเซียน่ากลับเดินเข้ามาดึงผ้าห่มออก ไม่ลืมดึงหมอนออกด้วยจนศีรษะของดาโกต้าหล่นตุ้บลงบนที่นอน เปลือกตาค่อยๆ ลืมอย่างยากลำบากกะพริบอยู่สองสามทีก่อนจะเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้า ดาโกต้าเด้งตัวออกจากเตียงทันที ลูเซียน่าบ่นเป็นชุดเรื่องตื่นสายในวันเรียนวันแรกแม้สองสาวเพื่อนสนิทจะเดินเข้าห้องน้ำไปที่เรียบร้อย

ลูเซียน่าลากเฮอร์ไมโอนี่ไปห้องโถงใหญ่ก่อนสองสาว ทั้งคู่นั่งลงตรงข้ามกับเอไรออน วีสลี่ย์

“อรุณสวัสดิ์ไม” เขาทักทายพร้อมรอยยิ้มสดใส

“อรุณสวัสดิ์เอไรออน” เธอทักทายตอบไม่ลืมส่งยิ้มให้

เอไรออนชวนทั้งสองคุยระหว่างทานอาหารเรื่อยเปื่อยและสอบถามถึงโรงเรียนโบซ์บาตงส์ว่าเป็นอย่างไรบ้าง การเรียนการสอนของที่นั่นเป็นอย่างไรหรือจะเรื่องบรรยากาศ ไม่ก็เป็นสาเหตุที่ว่าทำไมถึงย้ายโรงเรียนในปีสูงๆ แบบนี้ เฮอร์ไมโนอี่ต้องพยายามคิดหาคำโกหกให้ทันและต้องจำให้ได้ว่าพูดอะไรออกไปบ้างเพื่อที่ใครถามอีกจะได้ไม่ต้องสงสัย

เมื่อใกล้เข้าเรียนเอมิเลียและดาโกต้าก็ปรากฏตัวจนได้และทานอาหารอย่างรวดเร็ว ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เดินแจกตารางเรียนให้นักเรียนทุกคนไล่มาจากหัวจนถึงกลางโต๊ะซึ่งนักเรียนปีหกนั่งกันอยู่ เขายื่นตารางสอนให้ลูเซียน่าก่อนจะยื่นให้เฮอร์ไมโอนี่

“คุณเชฟีคค์…คุณค่อนข้างมีตารางเรียนที่คล้ายกับคุณเคลียร์วอเตอร์ ผมอยากให้คุณคอยดูแลนักเรียนใหม่ของเราด้วยนะเพราะบางทีเขาอาจจะหลงทางในฮอกวอตและอยู่ผิดที่ผิดทาง คอยแนะนำเส้นทางห้องเรียนให้ด้วยล่ะ” ดัมเบิลดอร์พูดกับลูเซียน่าหลังจากเฮอร์ไมโอนี่รับตารางเรียนไปพลางเหลือบมองตารางเรียนของเด็กสาวผมบลอนด์

เป็นอย่างที่ดัมเบิลดอร์ว่า ลูเซียน่าเรียนเหมือนกับเธอแทบทุกวิชายกเว้นว่าหล่อนไม่ได้เรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์ทั้งที่เฮอร์ไมโอนี่เลือกเรียน เมื่อหันไปมองตารางเรียนของเพื่อนสาวอีกสองคนก็ต้องผิดหวังอีกครั้งที่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ลงเรียนวิชาตัวเลขมหัศจรรย์เช่นกัน เช่นนั้นเฮอร์ไมโอนี่คงต้องไปเรียนวิชานี้ตัวคนเดียว ไม่แน่ว่าจะหาเพื่อนจากชั้นเรียนนี้ได้หรือไม่

+---+

เมื่อเสียงระฆังดัง นักเรียนต่างรีบแยกย้ายกันเข้าชั้นเรียนอย่างวุ่นวายโดยเฉพาะนักเรียนปีหนึ่งที่ยังไม่คุ้นเคยกับเส้นทาง บรรดารุ่นพี่ต้องคอยชี้แนะเส้นทางให้

เฮอร์ไมโอนี่แสร้งทำเป็นว่าไม่เคยเห็นฮอกวอตมาก่อน พยักหน้าหงึกหงักตามที่เพื่อนสาวทั้งสามแนะนำเส้นทางและวิธีจดจำ เมื่อถึงบันได เอมิเลียและดาโกต้าต้องแยกขึ้นบันไดเพื่อเข้าเรียนวิชาอักษรรูณโบราณ ส่วนลูเซียน่าและเธอต้องเดินลงบันไดไปยังห้องใต้ดินสถานที่เรียนวิชาปรุงยา

ทันทีที่เข้ามาในห้อง ลูเซียน่าลากเฮอร์ไมโอนี่ไปนั่งด้านหน้าสุดซึ่งยังว่างอยู่โดยไม่มีใครจับจองทางด้านขวาสุดโดยไม่ได้สังเกตว่าทางด้านซ้ายสุดของห้องสายตาคู่หนึ่งมองตามทุกการเคลื่อนไหวของเธอ

ทอมมองนักเรียนใหม่อย่างตามติดสังเกตทุกกิริยาต่างๆ ตั้งแต่วันที่ได้เจอหน้าครั้งแรก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาผู้หญิงคนนี้เหลือเกินราวกับเคยเจอเคยรู้จักกันมาก่อน แล้วทอมก็นึกย้อนไปถึงคำพูดของคอว์ริส มัลฟอย ครั้งก่อนเปิดเทอมได้ไม่นาน เขาและมัลฟอยไปที่ตรอกไดแอกอนเพื่อไปร้านเบอร์เจนและเบิร์กด้วยเรื่องส่วนตัวเกี่ยวกับแผน เขาบังคับให้มัลฟอยเดินเข้าร้านเสื้อผ้าเพราะต้องการให้ทุกคนคิดว่าสองหนุ่มก็เป็นนักเรียน

นักเรียนใหม่คนนั้นคือคนที่เขาเจอที่ร้านเสื้อผ้าตอนไปซื้อเสื้อคลุมใหม่กับมัลฟอยนั่นเอง คนที่หมอนั่นรังเกียจเพียงเพราะอ่านหนังสือของมักเกิ้ล เขาจำชื่อหนังสือที่หล่อนอ่านได้…โรมิโอกับจูเลียต ทอมเคยอ่านเรื่องนี้อยู่ครั้งหนึ่งตอนยังเด็กซึ่งต้องฝืนใจอ่านอย่างมากเพราะอยากรู้ว่าความรักเป็นอย่างไรแต่ยิ่งอ่านทอมก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าคนสองคนจะรักกันได้ง่ายดายเพียงนั้นเชียวหรือ

ยิ่งไปกว่านั้นคือยอมตายเพราะคิดว่าคนที่รักจากไปแล้ว ทอมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมต้องเอาชีวิตไปทิ้งกับคนที่กำลังจะตายตอนที่จูเลียตแทงหัวใจตัวเอง ทำไมต้องยอมตายเพื่อความรัก มันมีดีอย่างไร ทำให้ชีวิตดีขึ้นอย่างไร เท่าที่เขาเห็นมีแต่ปัญหาชวนปวดหัวทั้งนั้น อยู่ตัวคนเดียวยังสบายใจซะยิ่งกว่าอะไรอีกอย่างบางครั้งผู้หญิงก็น่ารำคาญ ชอบเรียกร้องนั่นนี่ ทอมรำคาญมาก

ทว่านักเรียนใหม่โดยเฉพาะจากบ้านกริฟฟินดอร์ เหมาะมากที่จะรีบดึงมาเป็นพวก ถ้าหากเขาได้นักเรียนบ้านนี้มาร่วมกับสมาคมลับของเขาด้วยแล้วล่ะก็คงจะใช้เป็นสายลับเคยติดตามรายงานพฤติกรรมของดัมเบิลดอร์ได้และทอมจะสามารถหลีกเลี่ยงได้ทุกเมื่อ ดัมเบิลดอร์เองก็จะหาหลักฐานเอาผิดเขาได้ยากขึ้น ดูท่าต่อจากนี้เขาคงต้องเข้าไปทำความรู้จักกับนักเรียนใหม่หน่อยเสียแล้ว

เขาเผยรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าจนเพื่อนนักเรียนผู้นั่งข้างๆ เหลือบมองด้วยความสงสัย

ทอมต้องหยุดความคิดของตนเองชั่วขณะเมื่อศาสตราจารย์ฮอเรซ ซลักฮอร์นเดินเข้ามาในห้อง เอ่ยทักทายนักเรียนอย่างอารมณ์ดียิ่ง สายตาเขากวาดไปทั่วห้องก่อนจะมาหยุดที่ทอม

“สวัสดีทอม ยินดีต้อนรับกลับ” ฮอเรซทักทายศิษย์คนโปรด “ฉันหวังว่าปีการศึกษาใหม่นี้เธอจะยังคงรักษาตำแหน่งที่หนึ่งของชั้นเรียนไว้ได้นะ” ชายวัยกลางคนไว้หนวดเคราขยิบตา

ทอมไมได้ตอบอะไรนอกจากเพียงส่งยิ้มโปรยเสน่ห์จนนักเรียนหญิงหลายคนหันไปมองทอมด้วยดวงตาสุกสว่างก่อนหันไปซุบซิบกับเพื่อน นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ทั้งหญิงและชายมองเขม่นด้วยสายตาไม่พอใจ

+---+

ลูเซียน่าใช้ศอกสะกิดเฮอร์ไมโอนี่ก่อนกระซิบใส่หูเธอ “นั่นทอม ริดเดิ้ลพรีเฟ็คบ้านสลิธีรินปีหก ทุกคนในบ้านกริฟฟินดอร์รู้ดีว่าเขาอันตราย อยู่ห่างๆ เขาเข้าไว้”

เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าหงึกหงัก ไม่นึกว่าคนที่เธอเจอเมื่อวานตรงทางเข้าปราสาทคนนั้นคือทอม ริดเดิ้ลหรือโวลเดอมอร์ในอนาคต แม้แฮร์รี่จะเคยบอกว่าเขารูปงามทว่าไม่คิดจะหล่อเหลาขนาดนี้และเขาคือสาเหตุที่เธอเลือกย้อนเวลามา

“เอาล่ะ” ซลักฮอร์นเอ่ยเสียงดังเรียกความสนใจกลับคืนมาที่ตน “วันนี้เราจะเรียนเรื่องน้ำยาสันติกัน ใครบอกได้ถึงคุณสมบัติของน้ำยาชนิดนี้บ้าง” เขาเอ่ยถามพลางกวาดตามองรอบห้อง

นักเรียนสองสามคนยกมือตอบทันทีรวมถึงลูเซียน่าและทอม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ที่เคยเรียนเรื่องนี้มาแล้วตอนปีห้าต้องพยายามอย่างยิ่งที่จะต้องยับยั้งตนเองไม่ให้ยกมือกับคนอื่นให้เป็นที่น่าสนใจมากนัก หากคนในอดีตรู้จักเธอยิ่งน้อยเท่าไรยิ่งดี

ซลักฮอร์นผายมือให้ทอม

“คุณสมบัติของน้ำยาสันติคือช่วยให้ผ่อนคลายลดความกังวลหรือความเครียดและลดความปั่นป่วนใจครับ” ทอมตอบเสียงดังฟังชัดอย่างมั่นใจในตนเองและภูมิใจ

ชายวัยกลางคนเอ่ยชมศิษย์คนโปรดยกใหญ่ก่อนมอบคะแนนให้บ้านสลิธีรินสิบแต้ม นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ย่นจมูกไม่พอใจ หนึ่งในนั้นคือลูเซียน่า เชฟีคค์ซึ่งดูจากสีหน้าแล้ว เธอดูไม่พอใจและไม่สบอารมณ์เห็นชัดเด่นกว่าใคร

“ไม่เป็นไรน่าลู” เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ เด็กสาวผมบลอนด์หันมาส่งยิ้มบางๆ ให้

“น้ำยาสันติคือเอาไว้ลดความเครียดให้กับผู้ดื่ม ฉันเชื่อว่าหลายคนในนี้คงเคยดื่มมันมาก่อนในขณะที่พวกเธออยู่ปีห้าและต้องสอบว.พ.ร.สใช่ไหม” ซลักฮอร์นยิ้มขณะที่นักเรียนหลายคนแสดงสีหน้าพะอืดพะอมราวกับไม่อยากพูดถึงการสอบนั่นอีก

“ทีนี้ใครพอจะบอกฉันได้บ้างว่าส่วนผสมสำคัญของน้ำยานี่คืออะไร”

คราวนี้ลูเซียน่ายกมือชูสูงแทบจะทันที ซลักฮอร์นผายมือให้โดยไม่ได้ลำเอียงให้แต่นักเรียนคนโปรดเป็นคนตอบคำถาม “ว่าไงคุณเชฟีคค์”

“ผงมูนสโตนค่ะศาสตราจารย์” ลูเซียน่าตอบเสียงดังฟังชัดไม่แพ้ทอม ฮอเรซพยักหน้าและยิ้มอย่างพึงพอใจ

“ถูกต้องคุณเชฟีคค์ น้ำยาสันตินี่มีส่วนผสมสำคัญคือผงมูนสโตนและค่อนข้างมีความซับซ้อนในการปรุง หากอยากได้น้ำยาที่ดีเยี่ยมพวกเธอต้องควบคุมอุณหภูมิให้เหมาะสมและคำนวณเวลาให้แน่นอนก่อนจะใส่ส่วนผสมสุดท้ายลงไปเพราะถ้าหากเธอทำผิดขั้นตอนแม้แต่ขั้นเดียว แทนที่จะได้น้ำยาสันติพวกเธออาจจะได้น้ำยาที่ทำให้หัวใจวายตายได้แทน” ซลักฮอร์นอธิบายก่อนหันไปเขียนสูตรปรุงยาบนกระดานและนักเรียนจดตาม

“ก่อนเราจะลงมือปรุงกัน ฉันอยากจะแจกคะแนนเข้าบ้านด้วยอีกหนึ่งคำถามสำหรับผู้ที่ตอบได้ ใครพอจะบอกฉันได้บ้างว่าผงมูนสโตนนี่ใช้สำหรับน้ำยาอะไรอีกบ้างซึ่งในสัปดาห์ต่อไปพวกเธอจะได้เรียนกันและฉันอยากรู้ว่ามีใครเตรียมบทเรียนไว้ก่อนแล้วบ้าง”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบกริบ ทอมกำลังจะยกมือตอบเพราะเขาอ่านหนังสือเรียนวิชาปรุงยาของนักเรียนปีหกจบทั้งเล่มตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมแล้วและอ่านวนอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าสองรอบทว่ามือของนักเรียนใหม่กลับชูสูงก่อนเขาเสียอีก

“โอเคคุณ…”

“เคลียร์วอเตอร์ค่ะศาสตราจารย์” เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย “นอกจากน้ำยาสันติแล้วผงมูนสโตนยังใช้เป็นส่วนผสมสำคัญในน้ำยาอะมอร์เทนเทียหรือยาเสน่ห์อีกด้วยซึ่งมันคือบทต่อไปที่เราจะได้เรียนกันค่ะและอีกอย่างนอกเหนือจากน้ำยาสองตัวนี้แล้วยังมีน้ำยาหมายเลขแปดสิบหกซึ่งเป็นน้ำยาที่เกิดจากการทดลองโดยเอาน้ำเชื่อมเฮลลิเบอร์ผสมกับผงมูนสโตน คุณสมบัติของน้ำยาตัวนี้คือเป็นยาพิษชนิดร้ายแรงค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียยาวเหยียดเพราะอยากให้ศาสตราจารย์เข้าใจว่าเธอเข้าใจจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่อ่านมาจากตำราหนังสือ

ฮอเรซนิ่งอึ้งเงียบงันชั่วขณะที่นักเรียนคนนี้พูดจบ เขากำลังไม่อยากจะเชื่อหูตนเองว่าจะได้ยินคำตอบที่ชัดเจนและละเอียดเช่นนี้จากนักเรียนมาก่อน แม้แต่ทอมเองก็ยังไม่เคยตอบได้ละเอียดขนาดนี้มาก่อน ซลักฮอร์นจึงมีแผนในใจ

“ยอดเยี่ยมมากคุณเคลียร์วอเตอร์!” ชายวัยกลางคนเอ่ยชมจากใจจริง “ผมไม่อยากเชื่อว่าจะมีนักเรียนปีหกคนไหนรู้จักน้ำยาหมายเลขแปดสิบหกได้ดีเช่นนี้ สามสิบแต้มสำหรับกริฟฟินดอร์”

นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ทุกคนยิ้มแก้มปริพลางส่งสายตาเยาะเย้ยให้ทอม ริดเดิ้ลผู้มักจะทำคะแนนเข้าบ้านสลิธีรินอยู่บ่อยๆ ตอนนี้มีคนทำได้มากกว่าเขาเสียแล้วและคนคนนั้นคือนักเรียนจากบ้านกริฟฟินดอร์เสียด้วย ไม่แน่ว่าปีนี้สลิธีรินอาจถูกเขี่ยตกจากแชมป์บ้านดีเด่น

ทันทีที่ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นให้นักเรียนแยกย้ายกันปรุงน้ำยาสันติ เพื่อนนักเรียนร่วมบ้านต่างเข้ามาแสดงความยินดีไม่ขาดสายแม้แต่ลูเซียน่ายังมีสีหน้าที่ดูสดใสมากขึ้น

“เธอสุดยอดมากเลยไม” หล่อนว่าก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจดจ่อกับการหั่นส่วนผสม

เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มตอบก่อนลงมือหั่นส่วนผสมบ้าง ใจจริงแล้วเธอไม่ได้อยากจะยกมือตอบเพราะไม่อยากให้ตนเองเป็นจุดเด่นทว่าเธอดันนึกถึงครั้งที่ดัมเบิลดอร์เคยพูดกับเธอตอนที่เธอมาสมัครเรียนเข้าฮอกวอตโดยโกหกว่ามาจากโรงเรียนโบซ์บาตงส์ เฮอร์ไมโอนี่จึงเลือกที่จะตอบคำถามข้อนี้และตอบมากกว่าที่ซลักฮอร์นต้องการจนเขาพอใจมากจนให้แต้มถึงสามสิบแต้มทั้งที่ปกติเขาน่าจะให้เพียงสิบแต้มเท่านั้น เธอยิ้มอย่างภูมิใจที่ทำคะแนนเข้าบ้านได้มากภายในวันแรกของการเรียน มากกว่าบ้านสลิธีรินเสียอีก

ส่วนทอมนั้นขณะกำลังคนน้ำยาในหม้ออย่างตั้งใจและควบคุมอุณหภูมิให้เหมาะสมสายตาดันเหลือบไปมองเด็กใหม่นามสกุลเคลียร์วอเตอร์โดยไม่รู้ตัว ได้เห็นรอยยิ้มภูมิใจบนใบหน้าแล้วแทนที่เขาจะไม่ชอบใจทว่าเขากลับรู้สึกดีแปลกๆ เขาสรุปเอาเองว่าก็เป็นเพราะหากดึงนักเรียนจากบ้านกริฟฟินดอร์เป็นพวกได้และฉลาดหลักแหลม คงใช้งานได้ง่ายยิ่งกว่าคนในสมาคมตอนนี้เสียอีก

เมื่อใกล้ถึงเวลาหมดคาบเรียนแรก ซลักฮอร์นร้องบอกหมดเวลาพลางเดินตรวจดูน้ำยาในหม้อของนักเรียนแต่ล่ะคน เขามองเข้าไปในหม้อปรุงยาของทอมก่อนจะเอ่ยชมยกใหญ่ จากนั้นจึงเดินมาถึงหม้อของลูเซียน่าและเฮอร์ไมโอนี่ซึ่งยิ้มอย่างพอใจโดยเฉพาะของเธอ

“เยี่ยมมากคุณเคลียร์วอเตอร์ น้ำยาสันตินี่ปรุงยาได้สมบูรณ์แบบมากทั้งเรื่องการควบคุมอุณหภูมิและการคำนวนเวลาที่แม่นยำ ใส่ส่วมผสมสุดท้ายได้อย่างดี” ฮอเรสเอ่ยชมก่อนออกนอกเรื่อง “คุณเคลียร์วอเตอร์ ผมได้ยินมาว่าคุณมาจากโบซ์บาตงส์ใช่ไหมที่นี่ผมมีสโมสรซลักคลับซึ่งจะได้รับเลือกเฉพาะนักเรียนที่สมควรได้รับ คุณสนใจจะเข้าร่วมไหม”

เฮอร์ไมโอนี่อยากจะตอบปฎิเสธทว่าเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นทอม ริดเดิ้ลกำลังมองมาทางนี้ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนอยู่ปีหกแฮร์รี่เคยเล่าให้ฟังว่าฮอเรซคือคนที่บอกทอมเกี่ยวกับฮอร์ครักซ์ตอนเขาอยู่ปีหก ถ้าหากว่า…ถ้าหากเพียงแต่เธอขัดขวางไม่ให้เขาบอกได้ล่ะ บางทีโวลเดอมอร์อาจถูกทำลายอย่างถาวรตอนที่ถูกเวทมนต์เก่าแก่จากลิลี่สะท้อนคำสาปพิฆาตกลับไป

ถ้าโวลเดอมอร์ไม่รู้วิธีการทำงานที่แท้จริงของฮอร์ครักซ์ โวลเดอมอร์ก็จะไม่มีวันทำสำเร็จเพราะฉะนั้นหากการเข้าสโมสรซลักคลับจะช่วยหยุดยั้งเรื่องนั้นได้ เฮอร์ไมโอนี่ก็มีเพียงทางเลือกเดียว

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ”

ฮอเรซพยักหน้าด้วยความยินดีก่อนเดินไปตรวจคนอื่นต่อซึ่งเป็นนักเรียนชายบ้านสลิธีรินตัวอ้วน รูปร่างหนานามสกุลบัลสโตรดผู้ทำช้อนคนละลายถึงห้าอัน

ทอมยังคงมองนักเรียนใหม่ด้วยความสนใจใคร่รู้ เขาตักน้ำยาใส่ขวด คอยจังหวะที่เหมาะสม ทันทีที่เคลียร์วอเตอร์กำลังเดินถือขวดไปวางบนโต๊ะอาจารย์ ทอมก็รีบเดินตามหลังทันทีก่อนทั้งคู่จะได้วางน้ำยาสันติในขวดบนโต๊ะ เขารีบดึงเสื้อคลุมของเด็กสาวเอาไว้

เฮอร์ไมโ อนี่หันมองตามแรงดึงก่อนสายตาปะทะเข้ากับอกของใครคนหนึ่ง เมื่อเงยหน้ามองถึงรู้ว่านั่นคือทอม ริดเดิ้ลหรือว่าที่โวลเดอมอร์ เธอแทบจะกระโดดถอยออกไปห่างๆ ทันที

ทอมสังเกตเห็นท่าทางนั้นแล้วนึกไม่สบอารมณ์ นักเรียนหญิงส่วนใหญ่มักอยากจะเข้าใกล้เขาไม่ใช่รีบถอยแบบนี้ ต่อให้อยู่บ้านสิงโตแต่ก็เป็นเด็กใหม่ ทอมเชื่อว่าคงยังไม่ถูกความเป็นกริฟฟินดอร์กลืนกินหรือครอบงำจนหมดตัวแน่นอนทว่าเพราะมีแผนอยู่ในใจจึงต้องเมินท่าทางนั้นและเอ่ยแนะนำตัวเสียงอ่อนโยนเต็มไปด้วยเสน่ห์ชวนเคลิบเคลิ้ม

“ผมทอม ริดเดิ้ล พรีเฟ็คบ้านสลิธีริน” เขาพูดพลางยกมือของเฮอร์ไมโอนี่มาประทับริมฝีปากเบาๆ ตามแบบของสุภาพบุรุษตะวันตก

เฮอร์ไมโอนี่มองท่าทางแนะนำตัวของว่าที่โวลเดอมอร์ด้วยอาการตะลึงงันก่อนจะรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ในยุคสมัยเธอแทบไม่มีใครทักทายคนอื่นด้วยท่าทีนี้เลย ไม่แปลกถ้าเธอจะนึกไม่ชอบใจเอาอย่างมากอีกอย่างอยู่ๆ ทำไมทอม ริดเดิ้ลถึงเข้ามาทักทายแม่มดนามสกุลมักเกิ้ลอย่างเธอ เขาเกลียดพวกมักเกิ้ลและคนที่เกิดจากมักเกิ้ลนี่ เขาต้องมีแผนแน่ๆ ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่คิดจะแนะนำตัวเองกับฉันหรอกในเมื่อเขาเป็นพรีเฟ็คบ้านสลิธีรินไม่ใช่กริฟฟินดอร์

ทอมมองมือของตัวเองที่เคยกุมมือนิ่มๆ ของเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนสยาย รวบปอยผมเอาด้วยเครื่องประดับรูปสิงโตสีทองตัวเล็กๆ หนีบเอาไว้และดวงตาสีน้ำตาลสว่างพร่างพราวกลมโตและแก้มสีชมพูเปล่งปลั่ง เขาไม่เข้าใจท่าทีของผู้หญิงคนนี้จริงๆ ทำไมดูหล่อนรังเกียจเขานักทั้งที่เด็กสาวๆ หลายคนในโรงเรียนนี้อยากจะมีโอกาสให้เขาจุมพิตมือของพวกหล่อนบ้าง

เขาดูน่ารังเกียจตรงไหนกัน! ยิ่งคิดทอมยิ่งรู้สึกเดือดดาล

“ผมแค่อยากแนะนำตัวกับคุณเอาไว้เผื่อว่าคุณหลงทางในปราสาทและผมอยู่แถวนั้น คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากผมได้” ทอมพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสะกดความโกรธในใจเอาไว้

“แต่คุณเป็นพรีเฟ็คสลิธีรินนี่” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง

ทอมยิ้มด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ซึ่งได้ผลกับสาวๆ แทบทุกครั้ง “เป็นพรีเฟ็คบ้านสลิธีรินไม่ได้หมายความว่าผมให้ความช่วยเหลือนักเรียนบ้านอื่นไม่ได้คุณ…” ทอมแกล้งเว้นช่องว่างเพื่อให้เธอแนะนำตัวกับเขา

“เพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์ ยินดีที่ได้รู้จักคุณ” เฮอร์ไมโอนี่แนะนำตัวเองด้วยความไม่เต็มใจและน้ำเสียงกระด้างแข็ง แม้แต่ทอมยังรู้สึกได้ ยิ่งทำให้ใจเขาเดือดดาลยิ่งกว่าเดิม เขาพยายามมองเมินและยิ้มกลบเกลื่อนสีหน้าไม่พอใจตนเอง

“ผมยินดีให้ความช่วยเหลือแก่คุณไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามคุณเคลียร์วอเตอร์” ทอมพูดด้วยน้ำเสียงแบบเดิมเพื่อที่นักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์คนนึงจะได้มองเขาในแง่บวกและมันจะทำให้เขายิ่งดึงตัวเข้าสมาคมลับให้เป็นสายลับได้ ช่วยสืบเรื่องดัมเบิลดอร์ให้ได้ นั่นจะมีประโยชน์ต่อแผนการของเขามากทีเดียว

“ขอบคุณและฉันขอตัวก่อน ฉันต้องไปเรียนแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรวดเร็ว ไม่รอคำตอบจากทอม รีบวางขวดน้ำยาบนโต๊ะอาจารย์ก่อนก้าวยาวๆ ไปหาลูเซียน่า ผละจากทอมอย่างรวดเร็ว

ยิ่งเห็นท่าทางรังเกียจเขา ทอมยิ่งรู้สึกอยากเอาชนะมากกว่าเดิม เขาตั้งเป้าหมายมั่นเหมาะว่าจะต้องทำให้เพเนโลพี เคลียร์วอเตอร์คนนี้ยอมก้มหัวเขาให้ได้!

+---+

ลูเซียน่าและเฮอร์ไมโอนี่เดินออกจากห้องเรียนวิชาปรุงยาเพื่อไปเข้าเรียนวิชาเวทมนต์คาถา ทั้งคู่มาเจอกับเอมิเลียและดาโกต้าหน้าห้องเรียนก่อนสี่สาวจะเข้าไปเรียนและนั่งด้วยกันโดยที่สองสาวผมแดงและดำนั่งด้านหลังของพวกเธอสองคน

ทันทีที่นั่งลงลูเซียน่าหันมากระซิบถามทันที “ทอมเข้าพูดอะไรกับเธอเหรอไม”

“เขาแค่แนะนำตัวและบอกว่าขอความช่วยเหลือจากเขาได้เสมอ” เธอตอบ นึกหวาดหวั่นเพราะมีลางสังหรณ์ว่าต่อไปนี้ชีวิตเธอจะต้องไม่มีวันสงบสุขและอาจถูกก่อกวนโดยทอม ริดเดิ้ล