ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ความในใจของไรอัน
ตอนที่ 19 ความในใจของไรอัน
ไรอัน ครัม กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงสี่เสาของเขาในหอนอนของนักเรียนเดิร์มแสตรงค์ สายตาของเขาเหม่อมองไปที่เพดาน ศีรษะของเขาอยู่บนแขนทั้งสองข้าง ความจริงแล้วเวลานี้เจาควรจะออกไปข้างนอก หรือไม่ก็ลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมเหมือนพวกเพื่อน ๆ ของเขา แต่ไรอันกลับไม่อยากที่จะทำอย่างนั้น สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือที่เงียบ ๆ ซักที่ให้เขาได้สงบจิตสงบใจลงบ้าง
ไรอันหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน และภาพ ๆ หนึ่งก็มาปรากฏในหัวสมองของเขาอีกครั้ง ภาพของเด็กสาวผมสีน้ำตาลฟูฟ่อง ริมฝีปากเรียวบางที่กำลังยิ้มให้เขา ดวงตาสีน้ำตาลสวยคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขา
ภาพของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
ไรอันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พยายามอย่างยิ่งที่จะไล่ความคิดที่กำลังอยู่ในหัวของเขาไปไกล ๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ประสบผลสำเร็จแม้แต่น้อย เพราะว่าแม้เขาจะพยายามไม่คิดเพียงไร ภาพของเฮอร์ไมโอนี่ก็จะมาวนเวียนอยู่ในหัวของเขาร่ำไป
ไรอันกำลังคิดถึงวันแรกที่เขาพบเด็กสาว เขากล้าบอกได้เลยว่าเขารู้สึกชอบเธอตั้งแต่แรกพบ เขาชอบดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นของเธอ รอยยิ้มของเธอที่เขามักเห็นเป็นประจำ เขาประทับใจในทุก ๆ อย่างที่เป็นเธอ
ไรอันนึกไปถึงครั้งแรกที่ วิคเตอร์ ครัม พี่ชายของเขาเล่าเรื่องของเฮอร์ไมโอนี่ให้เขาฟังในฤดูร้อนของปีที่แล้ว ซึ่งเป็นช่วงที่วิคเตอร์กลับมาบ้านหลังจากการแข่งประลองเวทย์ไตรภาคีสิ้นสุดลง
“ไหนนายเล่ามาซิ วิค ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง” ไรอันถามพี่ชายของเขาอย่างกระตือรือล้น ขณะที่ทั้งสองกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา ส่วนวิคเตอร์กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ก็ไม่มีอะไรมาก” วิคเตอร์ตอบ
“แล้วไอ้คำว่า ‘ ไม่มีอะไรมาก ’ ของนายน่ะมันหมายความว่าไง ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม” ไรอันแย้ง
“ฉันเล่าเรื่องฮอกวอตส์ให้นายฟังเป็นร้อยครั้งได้แล้วมั้ง” วิคเตอร์โต้ “คราวนี้นายอยากรู้เรื่องอะไรอีกล่ะ” วิคเตอร์พูดพลางมองน้องชายตัวเองที่กำลังทำหน้ากวน ๆ อยู่
“เอ่อ” ไรอันนึก “เอาเป็นเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำก็ได้”
“งานเลี้ยง?”
“ใช่ งานเลี้ยงที่จัดในวันคริสต์มาสไง ฉันจำได้ว่านายยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังเลย” ไรอันถาม
“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก” วิคเตอร์ตอบอย่างเดิม
“โอย นายจะช่วยพูดอย่างอื่นนอกจากคำ ๆ นี้ได้ไหม วิค หรือนายไม่อยากเล่าให้ฉันฟัง” ไรอันพูดอย่างรู้ทัน
“เปล่านี่ ฉันก็แค่คิดว่ามันไม่มีอะไรไง ฉันก็ได้เต้นเปิดฟลอร์ มันก็แค่นั้น” วิคเตอร์ตอบ
“นายคู่ใคร” ไรอันถาม
“หา?”
“ฉันถามว่านายเต้นคู่ใคร” ไรอันย้ำ
“เอ้อ”
“คงเป็นแฟนคลับของนายคนใดคนหนึ่งล่ะสิท่า” ไรอันพูด
“เปล่านะ เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่ ไม่ใช่แฟนคลับของฉัน” วิคเตอร์ท้วง
“ฮะฮ้า” ไรอันร้อง “หล่อนชื่ออะไรนะ เฮิร์ม-โอ…” ไรอันพยายามเรียกตามพี่ชายของเขาอย่างลำบาก
“เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่” วิคเตอร์ย้ำ “แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเรียกชื่อเธอถูกหรือเปล่านะ”
ไรอันพยักหน้า เขาก็พอทราบความบกพร่องทางภาษาของพี่ชายตนเอง
“เธอสวยไหม” ไรอันถาม ส่วนวิคเตอร์นั้นหน้าแดงและรีบหลบสายตาเขาทันที
“ฉันเดาว่าเธอคงแทบกรี๊ดเลยสิ ที่ได้นายมาเป็นคู่ เธอทำยังไงนายนถึงยอมคู่เธอ” ไรอันพูด
“เปล่าซะหน่อย เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่ ไม่ใช่คนอย่างนั้น ฉันเป็นคนชวนเขาเอง” วิคเตอร์เถียง
“เหลือเชื่อเฮอะ” ไรอันอุทาน “นายไปชวนเธอก่อน ทั้ง ๆ นายมีผู้หญิงเป็นโขยงที่พร้อมจะไปงานกับนายโดยที่นายไม่ต้องชวนเนี่ยนะ”
“ใช่ ฉันไปชวนเธอก่อน” วิคเตอร์ยอมรับ
“ว้าว ฉันชักสนใจแล้วเฮอะ ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรถึงทำให้พี่ชายของฉันเปลี่ยนไปขนาดนี้” ไรอันพูด เขารู้สึกแปลกใจอย่างมากกับเรื่องที่ได้ยิน เพราะเท่าที่เขารู้วิคเตอร์นั้นไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องผู้หญิงซักเท่าไหร่ สาเหตุก็มาจากบรรดาแฟนคลับที่คลั่งไคล้เขาเหลือเกินนั่นแหละ มันเลยทำให้วิคเตอร์ขยาดผู้หญิงไปเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจับได้ว่ามีนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดิร์มแสตรงค์พยายามเข้ามาขโมยของในห้องนอนของเขาที่หอนอนเดิร์มแสตรงค์ เพียงเพื่อจะเอาไปอวดเพื่อน ๆ ว่านี่เป็นของวิคเตอร์ ครัม
“เธอเป็นยังไงบ้าง” ไรอันถาม “ฉันหมายถึงคู่เต้นรำของนายน่ะ วิค” ไรอันพูด และวิคเตอร์ก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่ให้ไรอันฟัง
“เธอเป็นคนน่ารักทีเดียว เป็นผู้หญิงแบบที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน นายก็รู้ผู้หญิงส่วนมากมักจะคลั่งไคล้ฉันเกินเหตุ มันเลยทำให้ฉันคิดว่าฉันไม่สามารถคบพวกเธอได้อย่างสนิทใจ” วิคเตอร์ถอนใจ
“แต่ เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่ ไม่ใช่อย่างนั้น เธอเป็นคนเดียวที่คบฉันโดยไม่คลั่งไคล้ฉัน ไม่สนที่ว่าฉันเป็นคงดัง” วิคเตอร์เล่า “แต่เธอสนใจในตัวตนของฉันมากกว่า นั่นแหละที่ทำให้ฉันประทับใจในตัวเธอ”
ตอนแรกไรอันก็ไม่เข้าใจหรอกว่าที่วิคเตอร์พูดนั้นมันเป็นยังไง จนเขาได้มาอยู่ที่ฮอกวอตส์ ได้มารู้จักกับเธอและเขาก็ได้รู้ว่าสิ่งที่พี่ชายของเขาพูดนั้นมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะตั้งแต่ที่เขาได้คบหาเฮอร์ไมโอนี่นั้นเขาเองก็ได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มองเขาในฐานะ ‘ ไรอัน ครัม ’ ไม่ใช่ในฐานะ ‘ น้องชายของวิคเตอร์ ครัม ’
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ไรอันนั้นอยู่ในฐานะน้องชายของวิคเตอร์ ในสายตาคนอื่น เท่าที่เขาจำความได้วิคเตอร์นั้นมีพรสวรรค์ทางด้านควิดดิชมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว นั่นเลยทำให้พ่อและแม่ชื่นชมเขามาตลอด และพวกเขาก็คาดหวังว่าวิคเตอร์จะได้เป็นนักกีฬาที่มีชื่อเสียงในวันหนึ่ง
และเขาก็ทำได้ตามที่พ่อและแม่วาดหวังไว้ เขาได้เป็นนักควิดดิชทีมชาติที่อายุน้อยที่สุด เขาโด่งดัง มีคนมารุมรักมากมาย มีแฟนคลับมาคลั่งไคล้ และมีคนชื่นชมในตัวเขา ผิดกับไรอันที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรให้พ่อและแม่ชื่นชม ไม่ได้สร้างชื่อเสียงให้ใครสนใจ ไม่ได้เป็นคนดัง เขาไม่ได้ทำอะไรที่พอจะเทียบกับพี่ชายของเขาได้สักอย่างเลย
ไรอันหลับตาลงอย่างครุ่นคิด เขานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเกือบทั้งหมดในชีวิต นึกถึงความแตกต่างของเขากับวิคเตอร์ ความอิจฉาที่เข้าครอบงำเขาในบางครั้ง แต่ความไม่ยุติธรรมที่เขาได้รับ ความจริงแล้วจะพูดว่าไม่ยุติธรรมเสียเลยก็ไม่ถูกเท่าไหร่นักเพราะเขาเองก็มีสิ่งหนึ่งที่พี่ชายเขาไม่มี นั่นคือรูปร่างหน้าตาของเขา ไรอันไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเขามีหน้าตาที่หล่อเหลากว่าวิคเตอร์ในระดับหนึ่งทีเดียว แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาได้รับ ขณะที่พี่ชายของเขาไม่มีสิ่งนี้ แต่เขากลับได้รับความรักจากคนรอบข้างมากมาย
ไรอันถอนใจพลางพลิกตัวเปลี่ยนไปนอนตะแคง เพราะน้ำหนักของศีรษะที่กดทับแขนทั้งสองเป็นเวลานานเกินไปทำให้เขาเมื่อย ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปโกรธ เกลียดวิคเตอร์ เขาไม่ได้เป็นคนผิด เขาเพียงโชคดีที่เกิดมามีทุก ๆ อย่างพร้อมไปกว่าน้องชายของเขาที่ไม่มีอะไรเลยก็เท่านั้น
ตั้งแต่เล็กมาทุกคนรอบข้างเขาก็จะให้ความสนใจแต่กับวิคเตอร์ ไม่ว่าเขาไปที่ไหนคนส่วนใหญ่ก็จะมองเขาว่าเป็น น้องชายของวิคเตอร์ ครัม ไม่เว้นแม้แต่เพื่อน ๆ ของเขา รวมถึงผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่เข้ามาในชีวิตของเขานั้นก็ล้วนเห็นว่าเขาเป็นน้องชายของวิคเตอร์ ไม่ใช่ไรอัน
จนกระทั่งเขาได้มาพบกับเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่ได้มองเขาแบบนั้น เธอไม่ได้จงใจเข้ามาสนิมสนมกับเขาเพียงเพื่อจะช่วยให้เธอสามารถสนิมสนมกับวิคเตอร์ด้วย เธอคบเขาที่ตัวตนของเขา ไม่ใช่ชื่อเสียงของพี่ชายของเขา หรือความหล่อเหลาที่เขามี และนั่นคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ไรอันประทับใจในตัวเธอเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเฮอร์ไมโนี่นั้นมีคนรักอยู่แล้ว ซึ่งเขาก็คือ เดรโก มัลฟอย เด็กหนุ่มที่ไรอันคิดว่าเขาอวดดีและเย่อหยิงเป็นที่สุด เขาเองก็ไม่เข้าใจหรอกว่าเฮอร์ไมโอนี่รักคนอย่างมัลฟอยไปได้อย่างไร แต่เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วเขาก็รู้ดีว่าเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว
แม้ว่าไรอันจะคิดอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถทำอย่างที่ตัวเองคิดได้เลย เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเขานั้นชอบเฮอร์ไมโอนี่มากจนเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่ความรักหรอไม่ แต่ที่เขารู้ก็คือ เขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้ว่าเขาจะพยายามห้ามตัวเองเท่าไร พยายามที่จะตัดใจจากเธอเท่าไหร่ มันก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยมันกลับทำให้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นด้วยซ้ำ
โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นเธอเสียใจ เห็นเธอปวดร้าวเพราะการกระทำของ เดรโก มัลฟอย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงเธอยิ่งนัก มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากปกป้องธอมากกว่าครั้งไหน เขาได้แต่เพียงคิดว่าถ้าเขาเป็นมัลฟอยล่ะก็ เขาจะไม่มีวันทำกับเธออย่างนี้เด็ดขาด
ไรอันละสายตาที่เหม่อลอยของเขาไปที่มือทั้งสองของเขา มือที่เขาใช้โอบกอดเธอเมื่อวันก่อน ไรอันยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ความรู้สึกที่มีเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา ในวันนั้นเขาไม่อยากปล่อยมือเธออกไปเลย เขาอยากโอบกอดเธอไว้ให้นานกว่านั้น ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอมันคืออะไรกัน และเขาก้คิดว่าป่วยการที่จะไปห้ามมัน
ถ้าเธอเสียใจเขาจะปลอบใจเธอเอง
ถ้าเธอร้องไห้เขาจะเช็ดน้ำตาให้เธอเอง
และถ้าเธอไม่มีใครเขานี่แหละที่จะอยู่ข้าง ๆ เธอเอง
สั้นไปนิดนะคะ อยากให้ตอนนี้มีแต่เรื่องของไรอัน ( เหมือนชื่อตอนอ่ะ ) ก็เลยให้เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยไปออกโรงตอนหน้าละกัน ท่านผู้อ่านได้โปรดอย่างแค้นเคียงกันเลย ( โดยเฉพาะแฟนที่ทอมอ่ะ )
ไรอัน ครัม กำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงสี่เสาของเขาในหอนอนของนักเรียนเดิร์มแสตรงค์ สายตาของเขาเหม่อมองไปที่เพดาน ศีรษะของเขาอยู่บนแขนทั้งสองข้าง ความจริงแล้วเวลานี้เจาควรจะออกไปข้างนอก หรือไม่ก็ลงไปที่ห้องนั่งเล่นรวมเหมือนพวกเพื่อน ๆ ของเขา แต่ไรอันกลับไม่อยากที่จะทำอย่างนั้น สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือที่เงียบ ๆ ซักที่ให้เขาได้สงบจิตสงบใจลงบ้าง
ไรอันหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน และภาพ ๆ หนึ่งก็มาปรากฏในหัวสมองของเขาอีกครั้ง ภาพของเด็กสาวผมสีน้ำตาลฟูฟ่อง ริมฝีปากเรียวบางที่กำลังยิ้มให้เขา ดวงตาสีน้ำตาลสวยคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขา
ภาพของเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
ไรอันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พยายามอย่างยิ่งที่จะไล่ความคิดที่กำลังอยู่ในหัวของเขาไปไกล ๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ประสบผลสำเร็จแม้แต่น้อย เพราะว่าแม้เขาจะพยายามไม่คิดเพียงไร ภาพของเฮอร์ไมโอนี่ก็จะมาวนเวียนอยู่ในหัวของเขาร่ำไป
ไรอันกำลังคิดถึงวันแรกที่เขาพบเด็กสาว เขากล้าบอกได้เลยว่าเขารู้สึกชอบเธอตั้งแต่แรกพบ เขาชอบดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นของเธอ รอยยิ้มของเธอที่เขามักเห็นเป็นประจำ เขาประทับใจในทุก ๆ อย่างที่เป็นเธอ
ไรอันนึกไปถึงครั้งแรกที่ วิคเตอร์ ครัม พี่ชายของเขาเล่าเรื่องของเฮอร์ไมโอนี่ให้เขาฟังในฤดูร้อนของปีที่แล้ว ซึ่งเป็นช่วงที่วิคเตอร์กลับมาบ้านหลังจากการแข่งประลองเวทย์ไตรภาคีสิ้นสุดลง
“ไหนนายเล่ามาซิ วิค ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง” ไรอันถามพี่ชายของเขาอย่างกระตือรือล้น ขณะที่ทั้งสองกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา ส่วนวิคเตอร์กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
“ก็ไม่มีอะไรมาก” วิคเตอร์ตอบ
“แล้วไอ้คำว่า ‘ ไม่มีอะไรมาก ’ ของนายน่ะมันหมายความว่าไง ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหม” ไรอันแย้ง
“ฉันเล่าเรื่องฮอกวอตส์ให้นายฟังเป็นร้อยครั้งได้แล้วมั้ง” วิคเตอร์โต้ “คราวนี้นายอยากรู้เรื่องอะไรอีกล่ะ” วิคเตอร์พูดพลางมองน้องชายตัวเองที่กำลังทำหน้ากวน ๆ อยู่
“เอ่อ” ไรอันนึก “เอาเป็นเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำก็ได้”
“งานเลี้ยง?”
“ใช่ งานเลี้ยงที่จัดในวันคริสต์มาสไง ฉันจำได้ว่านายยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังเลย” ไรอันถาม
“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอก” วิคเตอร์ตอบอย่างเดิม
“โอย นายจะช่วยพูดอย่างอื่นนอกจากคำ ๆ นี้ได้ไหม วิค หรือนายไม่อยากเล่าให้ฉันฟัง” ไรอันพูดอย่างรู้ทัน
“เปล่านี่ ฉันก็แค่คิดว่ามันไม่มีอะไรไง ฉันก็ได้เต้นเปิดฟลอร์ มันก็แค่นั้น” วิคเตอร์ตอบ
“นายคู่ใคร” ไรอันถาม
“หา?”
“ฉันถามว่านายเต้นคู่ใคร” ไรอันย้ำ
“เอ้อ”
“คงเป็นแฟนคลับของนายคนใดคนหนึ่งล่ะสิท่า” ไรอันพูด
“เปล่านะ เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่ ไม่ใช่แฟนคลับของฉัน” วิคเตอร์ท้วง
“ฮะฮ้า” ไรอันร้อง “หล่อนชื่ออะไรนะ เฮิร์ม-โอ…” ไรอันพยายามเรียกตามพี่ชายของเขาอย่างลำบาก
“เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่” วิคเตอร์ย้ำ “แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันเรียกชื่อเธอถูกหรือเปล่านะ”
ไรอันพยักหน้า เขาก็พอทราบความบกพร่องทางภาษาของพี่ชายตนเอง
“เธอสวยไหม” ไรอันถาม ส่วนวิคเตอร์นั้นหน้าแดงและรีบหลบสายตาเขาทันที
“ฉันเดาว่าเธอคงแทบกรี๊ดเลยสิ ที่ได้นายมาเป็นคู่ เธอทำยังไงนายนถึงยอมคู่เธอ” ไรอันพูด
“เปล่าซะหน่อย เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่ ไม่ใช่คนอย่างนั้น ฉันเป็นคนชวนเขาเอง” วิคเตอร์เถียง
“เหลือเชื่อเฮอะ” ไรอันอุทาน “นายไปชวนเธอก่อน ทั้ง ๆ นายมีผู้หญิงเป็นโขยงที่พร้อมจะไปงานกับนายโดยที่นายไม่ต้องชวนเนี่ยนะ”
“ใช่ ฉันไปชวนเธอก่อน” วิคเตอร์ยอมรับ
“ว้าว ฉันชักสนใจแล้วเฮอะ ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรถึงทำให้พี่ชายของฉันเปลี่ยนไปขนาดนี้” ไรอันพูด เขารู้สึกแปลกใจอย่างมากกับเรื่องที่ได้ยิน เพราะเท่าที่เขารู้วิคเตอร์นั้นไม่ค่อยจะยุ่งเรื่องผู้หญิงซักเท่าไหร่ สาเหตุก็มาจากบรรดาแฟนคลับที่คลั่งไคล้เขาเหลือเกินนั่นแหละ มันเลยทำให้วิคเตอร์ขยาดผู้หญิงไปเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาจับได้ว่ามีนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่เดิร์มแสตรงค์พยายามเข้ามาขโมยของในห้องนอนของเขาที่หอนอนเดิร์มแสตรงค์ เพียงเพื่อจะเอาไปอวดเพื่อน ๆ ว่านี่เป็นของวิคเตอร์ ครัม
“เธอเป็นยังไงบ้าง” ไรอันถาม “ฉันหมายถึงคู่เต้นรำของนายน่ะ วิค” ไรอันพูด และวิคเตอร์ก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่ให้ไรอันฟัง
“เธอเป็นคนน่ารักทีเดียว เป็นผู้หญิงแบบที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อน นายก็รู้ผู้หญิงส่วนมากมักจะคลั่งไคล้ฉันเกินเหตุ มันเลยทำให้ฉันคิดว่าฉันไม่สามารถคบพวกเธอได้อย่างสนิทใจ” วิคเตอร์ถอนใจ
“แต่ เฮิร์ม-โอน-นิน-นี่ ไม่ใช่อย่างนั้น เธอเป็นคนเดียวที่คบฉันโดยไม่คลั่งไคล้ฉัน ไม่สนที่ว่าฉันเป็นคงดัง” วิคเตอร์เล่า “แต่เธอสนใจในตัวตนของฉันมากกว่า นั่นแหละที่ทำให้ฉันประทับใจในตัวเธอ”
ตอนแรกไรอันก็ไม่เข้าใจหรอกว่าที่วิคเตอร์พูดนั้นมันเป็นยังไง จนเขาได้มาอยู่ที่ฮอกวอตส์ ได้มารู้จักกับเธอและเขาก็ได้รู้ว่าสิ่งที่พี่ชายของเขาพูดนั้นมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะตั้งแต่ที่เขาได้คบหาเฮอร์ไมโอนี่นั้นเขาเองก็ได้รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มองเขาในฐานะ ‘ ไรอัน ครัม ’ ไม่ใช่ในฐานะ ‘ น้องชายของวิคเตอร์ ครัม ’
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่ไรอันนั้นอยู่ในฐานะน้องชายของวิคเตอร์ ในสายตาคนอื่น เท่าที่เขาจำความได้วิคเตอร์นั้นมีพรสวรรค์ทางด้านควิดดิชมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว นั่นเลยทำให้พ่อและแม่ชื่นชมเขามาตลอด และพวกเขาก็คาดหวังว่าวิคเตอร์จะได้เป็นนักกีฬาที่มีชื่อเสียงในวันหนึ่ง
และเขาก็ทำได้ตามที่พ่อและแม่วาดหวังไว้ เขาได้เป็นนักควิดดิชทีมชาติที่อายุน้อยที่สุด เขาโด่งดัง มีคนมารุมรักมากมาย มีแฟนคลับมาคลั่งไคล้ และมีคนชื่นชมในตัวเขา ผิดกับไรอันที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรให้พ่อและแม่ชื่นชม ไม่ได้สร้างชื่อเสียงให้ใครสนใจ ไม่ได้เป็นคนดัง เขาไม่ได้ทำอะไรที่พอจะเทียบกับพี่ชายของเขาได้สักอย่างเลย
ไรอันหลับตาลงอย่างครุ่นคิด เขานึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเกือบทั้งหมดในชีวิต นึกถึงความแตกต่างของเขากับวิคเตอร์ ความอิจฉาที่เข้าครอบงำเขาในบางครั้ง แต่ความไม่ยุติธรรมที่เขาได้รับ ความจริงแล้วจะพูดว่าไม่ยุติธรรมเสียเลยก็ไม่ถูกเท่าไหร่นักเพราะเขาเองก็มีสิ่งหนึ่งที่พี่ชายเขาไม่มี นั่นคือรูปร่างหน้าตาของเขา ไรอันไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเขามีหน้าตาที่หล่อเหลากว่าวิคเตอร์ในระดับหนึ่งทีเดียว แต่นั่นก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาได้รับ ขณะที่พี่ชายของเขาไม่มีสิ่งนี้ แต่เขากลับได้รับความรักจากคนรอบข้างมากมาย
ไรอันถอนใจพลางพลิกตัวเปลี่ยนไปนอนตะแคง เพราะน้ำหนักของศีรษะที่กดทับแขนทั้งสองเป็นเวลานานเกินไปทำให้เขาเมื่อย ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปโกรธ เกลียดวิคเตอร์ เขาไม่ได้เป็นคนผิด เขาเพียงโชคดีที่เกิดมามีทุก ๆ อย่างพร้อมไปกว่าน้องชายของเขาที่ไม่มีอะไรเลยก็เท่านั้น
ตั้งแต่เล็กมาทุกคนรอบข้างเขาก็จะให้ความสนใจแต่กับวิคเตอร์ ไม่ว่าเขาไปที่ไหนคนส่วนใหญ่ก็จะมองเขาว่าเป็น น้องชายของวิคเตอร์ ครัม ไม่เว้นแม้แต่เพื่อน ๆ ของเขา รวมถึงผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่เข้ามาในชีวิตของเขานั้นก็ล้วนเห็นว่าเขาเป็นน้องชายของวิคเตอร์ ไม่ใช่ไรอัน
จนกระทั่งเขาได้มาพบกับเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่ได้มองเขาแบบนั้น เธอไม่ได้จงใจเข้ามาสนิมสนมกับเขาเพียงเพื่อจะช่วยให้เธอสามารถสนิมสนมกับวิคเตอร์ด้วย เธอคบเขาที่ตัวตนของเขา ไม่ใช่ชื่อเสียงของพี่ชายของเขา หรือความหล่อเหลาที่เขามี และนั่นคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ไรอันประทับใจในตัวเธอเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเฮอร์ไมโนี่นั้นมีคนรักอยู่แล้ว ซึ่งเขาก็คือ เดรโก มัลฟอย เด็กหนุ่มที่ไรอันคิดว่าเขาอวดดีและเย่อหยิงเป็นที่สุด เขาเองก็ไม่เข้าใจหรอกว่าเฮอร์ไมโอนี่รักคนอย่างมัลฟอยไปได้อย่างไร แต่เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้วเขาก็รู้ดีว่าเขาไม่ควรเข้าไปยุ่งกับผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้ว
แม้ว่าไรอันจะคิดอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถทำอย่างที่ตัวเองคิดได้เลย เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่าเขานั้นชอบเฮอร์ไมโอนี่มากจนเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันใช่ความรักหรอไม่ แต่ที่เขารู้ก็คือ เขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แม้ว่าเขาจะพยายามห้ามตัวเองเท่าไร พยายามที่จะตัดใจจากเธอเท่าไหร่ มันก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลยมันกลับทำให้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นด้วยซ้ำ
โดยเฉพาะเมื่อเขาเห็นเธอเสียใจ เห็นเธอปวดร้าวเพราะการกระทำของ เดรโก มัลฟอย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงเธอยิ่งนัก มันยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากปกป้องธอมากกว่าครั้งไหน เขาได้แต่เพียงคิดว่าถ้าเขาเป็นมัลฟอยล่ะก็ เขาจะไม่มีวันทำกับเธออย่างนี้เด็ดขาด
ไรอันละสายตาที่เหม่อลอยของเขาไปที่มือทั้งสองของเขา มือที่เขาใช้โอบกอดเธอเมื่อวันก่อน ไรอันยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ความรู้สึกที่มีเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา ในวันนั้นเขาไม่อยากปล่อยมือเธออกไปเลย เขาอยากโอบกอดเธอไว้ให้นานกว่านั้น ตอนนี้เขาได้รู้แล้วว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเธอมันคืออะไรกัน และเขาก้คิดว่าป่วยการที่จะไปห้ามมัน
ถ้าเธอเสียใจเขาจะปลอบใจเธอเอง
ถ้าเธอร้องไห้เขาจะเช็ดน้ำตาให้เธอเอง
และถ้าเธอไม่มีใครเขานี่แหละที่จะอยู่ข้าง ๆ เธอเอง
สั้นไปนิดนะคะ อยากให้ตอนนี้มีแต่เรื่องของไรอัน ( เหมือนชื่อตอนอ่ะ ) ก็เลยให้เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยไปออกโรงตอนหน้าละกัน ท่านผู้อ่านได้โปรดอย่างแค้นเคียงกันเลย ( โดยเฉพาะแฟนที่ทอมอ่ะ )
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น