ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ฮอกมี้ดส์และการตัดสินใจ
ตอนที่ 20 ฮอกมี้ดส์และการตัดสินใจ
เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอในตอนนี้เธอเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดก็ว่าได้ เพราะดูเหมือนปัญหาและเรื่องราวชวนปวดหัวต่าง ๆ นั้นจะประเดประดังมาที่เธอคนเดียวราวกับว่ามันไม่ต้องการไปหาคนอื่น ๆ เลย ทั้งเรื่องที่เธอต้องไปกักบริเวณกับเสนป เรื่องของมัลฟอย แล้วไหนจะเรื่องข่าวลือกับงานเลี้ยงเต้นรำบ้า ๆ นั่น ( เฮอร์ไมโอนี่เริ่มคิดเหมือนรอนก็ตอนที่เธอรู้ว่ามีคนมากมายพนันกันว่าเธอต้องไปงานเต้นรำกับไรอัน )
วันนี้เป็นวันที่สามที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องไปกักบริเวณกับเสนป และมันก็ทำให้เธอเข้าใจว่ารอนนั้นรู้สึกอย่างไรเมื่อโดนกักบริเวณกับเขา แต่ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายซักเท่าไหร่หรอกนะ เพราะว่าเสนปนั้นไม่ค่อยได้มาหาเรื่องเฮอร์ไมโอนี่เท่าไหร่นัก ส่วนมากเขาก็จะทิ้งงานไว้ให้เฮอร์ไมโอนี่ทำและหายหน้าไปในห้องทำงานของเขาเป็นชั่วโมง ๆ ก่อนที่จะกลับมาตรวจดูความเรียบร้อยของงานและปล่อยเธอกลับหอนอน แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่งานที่เสนปให้เธอทำนี่สิ ไม่ได้พ้นไปจากการแคะสมองหนูหรือควักลูกตากบเลย แต่โชคดีที่เฮอร์ไมโอนี่นั้นพอรู้คาถาง่าย ๆ ที่จะจัดการกับเรื่องนี้แทนที่จะต้องลงมือแคะสมองเอง!
และอีกเรื่องหนึ่งที่สร้างความกลุ้มใจให้กับเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างมากก็คือเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำนั่น ( เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอเข้าใจความรู้สึกของรอนอีกเรื่องแล้ว ) นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกังวลเรื่องคู่เต้นของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอกลัวว่าจะหาคู่ไปงานไม่ได้หรอก ( อย่างน้อยที่สุดก็บากหน้าไปขอคู่กะรอนก็ได้ ) แต่ที่เธอรู้สึกลำบากใจก็คือเรื่องข่าวลือนั่น กับถูกการจับตามองอย่างใกล้ชิดจากคนรอบข้างมันทำให้เธอรู้สึกอึกอัดเกินจะทน ลองจินตนาการไปว่าถ้าเกิดเธอต้องไปงานคู่ไรอันจริง ๆ คนอื่น ๆ จะเอาเรื่องของเธอไปพูดกันอย่างไรบ้าง ความจริงเธอก็รู้ดีว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธออยากจะไปงานด้วย แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพระว่าตอนนี้เธอเองยังสับสนกับความรู้สึกที่มีต่อเขาอยู่เลย และอีกอย่างก็คือคนอื่น ๆ ที่เห็นเธอเดินเคียงคู่ไปกับมัลฟอยในวันงานน่ะจะทำหน้ายังไงนะ นั้นเป็นเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่นึกไม่ออกจริง ๆ เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้คือลืมเรื่องนี้ซะ
นั่นสิ เธอจะไปคิดได้อย่างไรในเมื่อมัลฟอยยังไม่ได้มาชวนเธอไปงานเลย
ในเย็นวันนั้นขณะที่ แฮร์รี่ รอนและ เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะรับประทานอาหารอยู่ที่ห้องโถงใหญ่นั้นก็มีเสียงเคาะแก้วไวน์ดังขึ้นเสียก่อน ส่วนรอนนั้นรู้ทันรีบคว้าแซนวิชเข้าปากไว้ก่อนพร้อมกับเคี้ยวเสียงอู้อี้ ๆ
“เอาล่ะฟังทางนี้นะ ฉันมีเรื่องแจ้งที่จะให้ทราบ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนตามแบบฉบับของเธอ “ในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะมาถึงนี้เราจะมีการไปฮอกมี้ดส์กัน” เธอพูดเสียงเรียบ “ซึ่งคราวนี้อาจารย์ใหญ่ได้อนุญาติให้นักเรียนปีหนึ่งและปีสองไปด้วย” สิ้นเสียงของเธอก็มีเสียงพึมพำด้วยความดีใจ และตื่นเต้นมาจากนักเรียนปีหนึ่งและปีสองของทุกบ้าน “เพราะอาจารย์ใหญ่เห็นว่าพวกเธอต้องเตรียมตัวสำหรับงานเต้นรำที่จะมาถึงในสัปดาห์หน้า” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดและเสียงพูดคุยในห้องโถงก็เงียบลงเล็กน้อย
“เอาล่ะ เชิญพวกเธอทานได้” เมื่อเธอพูดจบทั้งห้องโถงก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกับเสียงช้อนส้อมกระทบกันอีกครั้ง
“เธอจะไปฮอกมี้ดส์กับพวกเราหรือเปล่าเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม ส่วนรอนคงกินอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
“ฉันก็ต้องไปกับพวกเธอสิแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ แปลกใจที่แฮร์รี่ถามเธออย่างนั้น ส่วนแฮร์รี่นั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“เอ่อ ผมจะไปกับคุณด้วยได้ไหมครับ” ไรอันถามอย่างเกรง ๆ
“ได้สิไรอัน จริงสิ เธอยังไม่เคยไปฮอกมี้ดส์เลยนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ครับ แต่ถ้าผมทำให้คุณลำบากใจ เอ่อ เรื่อง…” ไรอันพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“เธอกลัวว่าจะมีคนเอาไปพูดกันใช่ไหม ถ้าฉันกับเธอไปฮอกมี้ดส์ด้วยกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้ทัน ส่วนไรอันก็พยักหน้ารับ “ครับ ผมกลัวว่าคุณจะลำบากใจ”
“ช่างมันเถอะไรอัน ใครจะเอาไปถูกยังไงก็ช่างเขาเถอะ ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันบริสุทธ์ใจซะอย่าง” เฮอร์ไมโอนี่พูด ป่วยการที่จะไปห้ามคนเหล่านั้น สิ่งที่เธอพอจะทำได้ก็คือไม่สนใจมันเสียก็หมดเรื่อง
แต่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ไหมนะว่าไรอันนั้นไม่ได้คิดอย่างเธอเลย
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าและน่าอึดอัด ท่ามกลางการรอคอยของนักเรียนหลาย ๆ คนโดยเฉพาะนักเรียนปีหนึ่งและปีสอง กับนักเรียนจากเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะได้ไปฮอกมี้ดส์ และเมื่อวันนั้นมาถึงทุกคนอย่างตื่นเต้นดีใจกับการที่จะได้ไปเที่ยวครั้งนี้ ทุกคนยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่ สาเหตุนั้นก็มาจากคืนก่อนวันเดินทางไปฮอกมี้ดส์ในตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ไปกักบริเวณกับเสนป
“พรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่ห้องทำงานตอนแปดโมงเช้าด้วยนะมิสเกรนเจอร์” เสนปเอ่ยเสียงเรียบนุ่ม
“แต่ว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการกักบริเวณนี่คะ” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าของเสนปเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ว่าเธอสมควรจะเงียบดีกว่า
“ใช่ มิสเกรนเจอร์ แม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของการกักบริเวณก็จริงแต่ว่างานของฉันที่จะให้เธอทำยังไม่เสร็จสิ้น” เสนปพูดน้ำเสียงเย็นเยียบ มองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาสีดำของเขา “เพระาฉะนั้นเธอจึงต้องมาทำงานต่อในวันพรุ่งนี้” เสนปพูด
“แต่ เป็นวันอื่นไม่ได้หรือคะ หนูหมายถึงทำไมอาจารย์ไม่ให้หนูมาตอนหัวค่ำ” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง เพราะว่าเวลาที่เสนปให้เธอมาทำงานนั้นมันเป็นเวลาที่เธอต้องไปขึ้นรถไฟเพื่อไปฮอกมี้ดส์น่ะสิ
“ไม่ได้ มิสเกรนเจอร์ และถ้าเธออยากรู้นะ มันเป็นเพราะฉันไม่ว่างในเวลานั้น และฉันก็ไม่โง่พอที่จะปล่อยให้เธออยู่ในห้องทำงานของฉันตอนที่ฉันไม่อยู่ เพราะไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างที่แล้วมาอีก” เสนปอธิบายอย่างรวดเร็ว เขามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยท่าทีเยือกเย็น
“แต่อาจารย์ก็รู้ว่าหนูต้องไปฮอกมี้ดส์” เฮอร์ไมโอนี่เถียงออกมาในที่สุด เธอทนไม่ได้ที่จะมาโดนกลั่นแกล้งโดยไร้ซึ่งความยุติธรรมแบบนี้
“เธอคิดว่าคะแนนบ้านของเธอสำคัญน้อยกว่าการไปเที่ยวฮอกมี้ดส์เชียวหรือเกรนเจอร์” เสนปพูด ดวงตาราวโรจน์ด้วยความพอใจที่ได้กลั่นแกล้งเธอ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่จนปัญญาที่จะไปเถียงเขา
“แต่…”
“ไม่มีคำว่าแต่มิสเกรนเจอร์ ถ้าเธอไม่อยากให้คะแนนบ้านของเธอเหลือศูนย์ล่ะก็มาหาฉันพรุ่งนี้แปดโมงเช้า” เสนปพูดเสียงเฉียบขาด ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ทำได้แค่จ้องมองเขา เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปที่อุ้งมืออย่างเคียดแค้น
“อย่างนี้มันจงใจแกล้งกันนี่!” รอนระเบิดออกมาเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามอย่างปลอบโยน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างอับจน
“ไปฟ้องมักกอนนากัลเลยสิ” รอนร้อง “ให้มันรู้กันไปเลย”
“ไม่ได้หรอกรอน ถ้าฉันทำอย่างนั้นเสนปก็จะหาเรื่องหักคะแนนบ้านเราอีก” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง ส่วนรอนนั้นพึมพำอะไรบางอย่างออกมา ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่พอจะจับใจความได้ว่า ‘ ใครสนล่ะ ’
“แต่เสนปนัดเธอแปดโมงนี่ กว่ารถไฟจะออกก็อีกตั้งชั่วโมง เธออาจจะมาทันก็ได้” แฮร์รี่ปลอบเธอ
“ไม่หรอกแฮร์รี่ เธอคิดหรือว่าเสนปจะยอมปล่อยให้ฉันออกไปตอนเก้าโมงพอดีน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ส่วนเพื่อนรักของเธอทั้งสองก็จนด้วยเหตุผล แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีทางที่เสนปจะปล่อยให้เธอไปได้ง่าย ๆ หรอก
เช้าวันต่อมาเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องทำงานของเสนปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เมื่อเธอเข้าไปในคุกใต้ดินเธอก็พบเสนปนั่งรอเธออยู่พร้อม ๆ กับซากตัวซาลาแมนเดอร์ และทากกินเนื้อเป็น ๆ จำนวนมาก
“สิ่งที่ฉันต้องการเลือดซาลาแมนเดอร์กับเมือกของทากกินเนื้อ เธอคงเข้าใจฉันนะมิสเกรนเจอร์” เสนปเอ่ยเสียงนุ่ม “ฉันจะอยู่ในห้องทำงาน ถ้าทำเสร็จแล้วก็มาเรียกฉัน” เขากล่าวพร้อม ๆ กับสะบัดผ้าคลุมจากไป ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ให้รับภาระหนักอึ้งนั้นตามลำพัง
เฮอร์ไมโอนี่ลงมือบรรจุเลือดซาลาเมนเดอร์ลงในคนโทใบที่สิบสองเสร็จหลังจากนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงห้าสิบนาที เธอรีบรุดไปที่ห้องทำงานของเสนปอย่างรวดเร็วเพราะเธอยังมีความหวังว่าจะได้ไปฮอกมี้ดส์กับเพื่อน ๆ อยู่ หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เคาะประตูด้วยได้ไม่นาน เสนปก็มาปรากฎกายอยู่ตรงหน้าเธอ
“มีอะไรรึมิสเกรนเจอร์” เขาถามเสียงเย็นเยียบ
“งานที่อาจารย์สั่งหนูทำเสร็จแล้วค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรวดเร็ว พร้อม ๆ กับดูนาฬิกาไปด้วย
“เสร็จแล้วรึ ไหนล่ะ” เสนปพูดพลางเคลื่อนกายไปยังโต๊ะตัวหนึ่งที่เฮอร์ไมโอนี่วางเลือดซาลาเมนเดอร์กับเมือกของทากกินเนื้อที่เธอบรรจุใส่คนโทไว้เรียบร้อย เสนปนั้นค่อย ๆ หยิบคนโทมาดูทีละอันอย่างพินิดพิเคราะ เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาแปดโมงห้าสิบสี่พร้อม ๆ กับที่เสนปเงยหน้ามาพูดกับเธอ
“เธอแน่ใจนะว่าเมือกของทากกินเนื้อนี่จะไม่มีสิ่งเจือปนอยู่” เสนปพูดพร้อมกับหยิบคนโทที่บรรจุเมือกเหนียว ๆ ของทากกินเนื้อเข้ามาดูใกล้ ๆ
“ค่ะ แน่ใจค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบก้มลงมองนาฬิกาอีกครั้ง มันบอกเวลาแปดโมงห้าสิบห้านาที
“ได้อย่างไร” เสนปถาม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นเพิ่งเงยหน้ามามองเขา “อะไรนะคะ” เธอพูด
“ฉันถามว่าเธอแน่ใจได้อย่างไรว่าเมือกของทากกินเนื้อจะไม่มีสิ่งเจือปนอยู่” เสนปถามซ้ำ
“เพราะว่าหนูล้างมันด้วยน้ำทับทิมก่อนค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรวดเร็ว ตอนนี้แปดโมงห้าสิบหกแล้ว
“งั้นรึ” เสนปพูดพลางหยิบคนโทที่เต็มไปด้วยเมือกเขียว ๆ นั้นมาดูเป็นครั้งสุดท้ายก่อที่จะวางมันลง และหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ “แล้วเธอไม่ทำอะไรกับซากพวกนั้นเลยรึมิสเกรนเจอร์” เสนปถามพลางชี้ไปที่ซากตัวซาลาเมนเดอร์ที่กองสุมกันอยู่บนพื้นและทากกินเนื้อที่อยู่ในถังขนาดใหญ่ และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กำลังจะชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา
“ไม่ต้อง” เสนปพูดพลางโบกไม้กายสิทธ์ของเขาทีนึงและพึมพำว่า ‘ เรปาโร ’ ซากตัวซาลาเมนเดอร์เหล่านั้นก็หายไปในพริบตา “ปล่อยทากพวกนั้นไว้อย่างนั้น” เสนปพูด “ส่วนเธอไปได้แล้วมิสเกรนเจอร์ การกักบริเวณของเธอถือว่าจบสิ้นแล้ว” เขาพูดจบเมื่อนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงห้าสิบเก้านาที และทันทีที่เสนปพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งออกมาจากคุกใต้ดินอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งมาหยุดที่สถานีรถไฟเมื่อรถจักรไอน้ำสีแดงเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาพอดี!
เด็กสาวชะลอฝีเท้าลงมองรถไฟอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เธอก้มลงมองนาฬิกาที่บอกเธอว่าตอนนี้เก้าโมงสองนาทีแล้ว “โธ่เอ๊ย!” เฮอร์ไมโอนี่บ่นพร้อม ๆ กับมองรถไฟที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไปอย่างเจ็บใจเป็นที่สุด ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้อีกนาทีเดียวเธอคงได้ขึ้นไปอยู่บนรถแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่หันไปหาต้นเสียงทันที และเธอก็พบร่าง ๆ หนึ่งนั่งอยู่ที่ชานชาลาอย่างสบาย ๆ ไรอันนั่นเอง
“ไรอัน เธอไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์เหรอ” เฮอร็ไมโอนี่ถามอย่างแปลกใจที่ไรอันนั่งอยู่ที่ชานชาลาแห่งนี้แทนที่จะไปนั่งอยู่บนรถไฟ
“ผมก็รอคุณไง คุณบอกว่าจะไปฮอกมี้ดส์กับผมแล้วคุณก็มาสาย” ไรอันแซวเธอ
“ขอโทษทีไรอัน นี่ฉันทำให้เธอตกรถเหรอ คือฉัน….” เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะอธิบายเรื่องทั้งหมดอย่างยากลำบาก เพราะตอนนี้เธอกำลังหอบด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งมา
“ผมรู้ครับว่าคุณต้องไปทำงานกับศาสตราจารย์เสนป แฮร์รี่กับรอนบอกผม” ไรอันชิงพูดเสียก่อน
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แต่ แล้วเธอจะมานั่งรอฉันทำไมล่ะ เพราะเธอก็รู้ว่าฉันอาจจะมาไม่ทัน”
“ก็เพราะคุณบอกว่าจะไปกับผมไงครับผมถึงรอ แล้วดูซิว่าผมได้อะไรมา” ไรอันพูดอย่างยิ้มแย้มพลางอวดสิ่งที่อยู่ในมือให้เฮอร์ไมโอนี่ดู มันคือแผนที่ตัวกวนนั่นเอง
“นี่มันแผนที่ตัวกวนนี่” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน
“ใช่ครับ แฮร์รี่กับรอนฝากผมมาให้คุณ พวกเขาบอกว่าให้ผมกับคุณตามไปทีหลัง” ไรอันบอกเธอ
“แล้วเราจะไปกันยังไงล่ะ” เฮฮร์ไมโอนี่พูด เธอยอมอยู่ที่โรงเรียนดีกว่าที่จะไปฮอกมี้ดส์ด้วยทางลับที่อยู่ตรงต้นวิลโวล์จอมหวด
“ทางนี้ไงครับ” ไรอันพูดพร้อม ๆ กับชี้ไปที่แผนที่ตรงรูปปั้นแม่มดตาเดียว “แฮร์รี่บอกผมว่ามันมีทางลับไปฮอกมี้ดส์”
หลังจากใช้เวลาซักพักใหญ่ ๆ เดินทางอยู่ในอุโมงค์ใต้ดินที่มืดและชื้นทั้งสองที่มาถึงห้องใต้ดินของร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ซึ่งโชคดีที่เวลานี้มีนักเรียนจากฮอกวอตส์มาซื้อของเยอะเป็นพิเศษบริเวณหลังร้านจึงไม่มีใครอยู่เลย เฮอร์ไมโอนี่และไรอันออกมาจากห้องไต้ดินได้สำเร็จและทั้งสองก็ค่อย ๆ เดินไปปะปนกับเด็กจำนวนมาในร้านและเดินออกไปสู่ฮอกมี้ดส์
“ที่นี่หรือครับฮอกมี้ดส์” ไรอันพึมพัมพลางมองสองข้างทางที่มีร้านค้าเรียงรายกันอยู่เต็ม แต่ละร้านนั้นแน่นขนัดไปด้วยเด็กจำนวนมากที่มาหาซื้อของ
“พวกแฮร์รี่ได้บอกหรือเปล่าว่าจะให้เราไปพบที่ไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามตัวตอนที่เธออยู่ในห้องใต้ดิน
“ครับ พวกเขาบอกว่าจะรออยู่ร้านไม้กวาดสามอัน แต่ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน” ไรอันพูด
“ฉันคิดว่าฉันรู้นะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา
เฮอร์ไมโอนี่และไรอันเดินเบียดเสียดผู้คนเข้ามาที่ร้านไม้กวาดสามอันอย่างยากลำบากเพราะวันนี้ในร้านนั้นคนเยอะกว่าทุกวันที่พวกเขาเคยมา อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้มีนักเรียนจากเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงมาด้วย รวมทั้งนักเรียนฮอกวอตส์ปีหนึ่งกับปีสองที่ปกติไม่ได้รับอนุญาติให้มาทำฮอกมี้ดส์ทำให้คนเยอะเป็นพิเศษ เฮอร์ไมโอนี่เห็นแฮร์รี่และรอนกวักมือเรียกเธอจากโต๊ะ ๆ หนึ่ง
“คนเยอะจัง” เฮอร์ไมโอนี่บ่นเมื่อมาถึงโต๊ะแล้ว
“เราคิดว่าเธอจะมาช้ากว่านี้ซะอีก เฮอร์ไมโอนี่” รอนพูด เขากับแฮร์รี่กำลังนั่งจิบบัตเตอร์เบียร์กันอยู่ข้าง ๆ มีถุงของร้านซองโก้ที่บรรจุด้วยของเล่นถุงใหญ่
“พวกเธอจะดื่มอะไรกันดี” แฮร์รี่ถามพวกเขาทั้งสอง
“ฉันเอาบัตเตอร์เบียร์เหมือนเดิม” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “เธอล่ะไรอัน”
“เอ่อ ผมเอาเหมือนคุณก็ได้” ไรอันพูด
“งั้นบัตเตอร์เบียร์สองนะ” แฮร์รี่ทวนออเดอร์พร้อม ๆ กับที่รอนหันมาพูดกับเขา “นายช่วยสั่งวิสกี้ไฟให้ฉันด้วยสิแฮร์รี่” เขาบอก
“รอน เธอดื่มมันไม่ได้นะ” เฮอร์ไมโอนี่ดุเขา
“ทำไมฉันจะดื่มไม่ได้ล่ะ” รอนแย้ง
“ก็เพราะว่าเธอน่ะ..” เฮอร์ไมโอนี่จัดแจงจะพูดต่อ
“เป็นพรีเฟ็ค” รอนต่อให้
“ใช่ เธอเป็นพรีเฟ็ค เพราะฉะนั้น….” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ฉันไม่ควรดื่มเหล้า” รอนตบท้ายพลางทำหน้าเหยเก “โถ่ เฮอร์ไมโอนี่มันก็แค่เหล้านะ แล้วฉันก็อายุ 15 แล้วด้วย” รอนเถียงเธอ
“ก็เพราะเธออายุแค่ 15 น่ะสิรอน” เฮอร์ไมโอนี่ตั้งท่าจะเถียงกลับ แต่แฮร์รี่รู้ดีว่าเขาควรจะห้ามทัพไว้ก่อนที่ทั้งสองจะเถียงกันยืดยาวไปกว่านี้
“เสนปให้เธอทำอะไรบ้างเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ชิงพูดก่อนรอน ( หลังจากสั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว ซึ่งรอนก็อดกินวิสกี้ไฟไปโดยปริยาย )
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับแฮร์รี่แต่ยังไม่ลืมส่งสายตาขุ่นเขียวมาทางรอนที่มีความหมายว่า ‘ นายไม่ควรดื่มเหล้า เข้าใจไหม! ’ และเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าพวกเขาทั้งหมดฟัง
“เสนปให้เธอทำงานอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ แล้วเธอจัดการกับซากตัวซาลาเมนเดอร์ยังไง” รอนพูดพลางทำหน้าสยอง “ฉันก็ให้คาถาที่ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือเรื่อง ‘ การเตรียมการปรุงยาขั้นพื้นฐาน ’ น่ะสิรอน มันช่วยได้มากจริง ๆ นะ ไม่งั้นฉันคงต้องลงไปนั่งรีดเลือดจากตัวซาลาเมนเดอร์เองแหง ๆ ” และนี่ก็คือคำตอบของเฮอร์ไมโอนี่
“แล้วพวกเธอจะไปไหนกันต่อรึเปล่า” เธอถามเพื่อนทั้งสอง
“ไปสิ” รอนพูด “เรายังไม่ได้ไปร้านฮันนี่ดุ๊กซ์กันเลยเนอะแฮร์รี่ เพราะตอนทีเรามาถึงเราก็ตรงไปที่ร้านซองโก้ก่อนเลย”
“เพื่อไปซื้อของเล่นไร้สาระพวกนั้นใช่มั้ยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บ่นพลางดหลือบตาไปมองถุงร้านซองโก้ถุงเบ้อเริ่มที่อยู่ข้าง ๆ รอน
“แล้วเธอล่ะ ได้ไปที่ร้านไหนมารึยัง” แฮร์รี่ถามเธอ ( เพราะเขากลัวว่าเฮอร์ไมโอนี่กับรอนจะเปิดฉากทะเลาะกันอีกหากเขาไม่ชิงพูดเสียก่อน )
“เอ่อ ไม่รู้สิ แล้วเธอล่ะไรอันอยากไหนรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามจิบบัตเตอร์เบียร์อึกสุดท้าย
“เอ่อ ผมยังไม่รู้เลยว่าที่นี่มีอะไรบ้าง ยังไงคุณช่วยพาผมไปเที่ยวหน่อยได้ไหมครับ” ไรอันพูด
“ได้สิ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำ “แล้วพวกเธอจะไปกันรึยังล่ะ”
“พวกเรายังไม่ไปหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ฉันนัดเจอเฟร็ดกับจอร์จไว้น่ะ” รอนพูดอย่างรวดเร็วพลางส่งซิกให้แฮร์รี่ “นัดเฟร็ดกับจอร์จไว้เหรอ” เธอเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย
“ใช่” แฮร์รี่อุบอิบ “เรื่อง….”
“เรื่องงานเต้นรำน่ะ” รอนต่อให้ “พวกเราต้องไปซื้อชุดด้วยกัน”
“อ๋อ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“พวกเราก็อยากไปกับเธอนะ แต่ว่าเราไม่ว่างจริง ๆ ยังไงเธอพาไรอันไปเที่ยวก็ได้นี่” รอนตบท้ายพร้อมยิ้มกว้าง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็พูดว่า “ก็ได้ งั้นเจอกันนะ”
และเมื่อร่างของทั้งสองหายลับไปจากร้าน “นายจงใจให้เฮอร์ไมโอนี่ไปทำไม” แฮร์รี่ถามรอน
“โถ่ แฮร์รี่ ถ้าเกิดเธออยู่ฉันจะดื่มวิสกี้ไฟได้ยังไงล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากร้านไม้กวาดสามอันกับไรอันพร้อม ๆ กับที่เธอพบว่าเด็กฮอกวอตส์ทุก ๆ คนที่เห็นเธอเดินกับไรอันต่างจ้องมองพวกเธออย่างอยากรู้อยากเห็นก่อนจะหันไปซุบซิบกับเพื่อน และเมื่อเธอพาไรอันเข้าไปในร้านใดก็ตามเธอมักจะได้ยินเสียงซุบซิบออกมาอย่างโจ่งแจ้ง
“นั่นเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์นี่”
“ฉันกะแล้วว่าเธอต้องมาฮอกมี้ดส์กับครัม”
“ฉันพนันได้เลยว่าเธอต้องไปงานเลี้ยงกับเขาด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่นั้นได้ยินบทสนทนานี้อย่างชัดเจนเมื่อเธอกลับมาซื้อขนมที่ร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเดินออกจากร้านทันที
“เฮอร์ไมโอนี่” ไรอันตามเธออกมานอกร้านอย่างรวดเร็วก่อน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ไรอันถามเธอ
“ฉันไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่พูดมองหน้าเขา “ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ไรอัน”
“เพราะผมใช่ไหมที่ทำให้คุณลำบากใจ ผมไม่หน้าขอมาเที่ยวกับคุณเลย” ไรอันพูด
“เปล่า ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกไรอัน ช่างมันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินไปเรื่อย ๆ
“เอ่อ แล้วเธอจะไปงานเต้นรำกับใครเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ผมยังไม่รู้เลยครับ แล้วคุณล่ะ” ไรอันพูด
“ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปกับผมได้ไหมครับ”
มาอัพแล้วจ้า ตอนที่แล้วมีคนบ่นว่าสั้นไปนิดตอนนี้เลยแต่งให้ยาวขึ้นกว่าเดิม ส่วนแฟน ๆ พี่ทอมทั้งหลายได้โปรดอย่าแค้นเคียงพิกซี่เลยน้าที่มัลฟอยไม่ได้ออกโรง เพราะว่าตอนนี้มันยาวมากแล้วจะแต่งต่อก็ยังไงอยู่เลยเอาไปลงตอนหน้าแทนนะจ๊ะ นับรองว่าตอนหน้าจาเห็นมัลฟอยตั้งแต่บรรทัดแรกที่อ่านเลยจ้า
เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอในตอนนี้เธอเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดก็ว่าได้ เพราะดูเหมือนปัญหาและเรื่องราวชวนปวดหัวต่าง ๆ นั้นจะประเดประดังมาที่เธอคนเดียวราวกับว่ามันไม่ต้องการไปหาคนอื่น ๆ เลย ทั้งเรื่องที่เธอต้องไปกักบริเวณกับเสนป เรื่องของมัลฟอย แล้วไหนจะเรื่องข่าวลือกับงานเลี้ยงเต้นรำบ้า ๆ นั่น ( เฮอร์ไมโอนี่เริ่มคิดเหมือนรอนก็ตอนที่เธอรู้ว่ามีคนมากมายพนันกันว่าเธอต้องไปงานเต้นรำกับไรอัน )
วันนี้เป็นวันที่สามที่เฮอร์ไมโอนี่ต้องไปกักบริเวณกับเสนป และมันก็ทำให้เธอเข้าใจว่ารอนนั้นรู้สึกอย่างไรเมื่อโดนกักบริเวณกับเขา แต่ความจริงแล้วมันก็ไม่ได้เลวร้ายซักเท่าไหร่หรอกนะ เพราะว่าเสนปนั้นไม่ค่อยได้มาหาเรื่องเฮอร์ไมโอนี่เท่าไหร่นัก ส่วนมากเขาก็จะทิ้งงานไว้ให้เฮอร์ไมโอนี่ทำและหายหน้าไปในห้องทำงานของเขาเป็นชั่วโมง ๆ ก่อนที่จะกลับมาตรวจดูความเรียบร้อยของงานและปล่อยเธอกลับหอนอน แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่งานที่เสนปให้เธอทำนี่สิ ไม่ได้พ้นไปจากการแคะสมองหนูหรือควักลูกตากบเลย แต่โชคดีที่เฮอร์ไมโอนี่นั้นพอรู้คาถาง่าย ๆ ที่จะจัดการกับเรื่องนี้แทนที่จะต้องลงมือแคะสมองเอง!
และอีกเรื่องหนึ่งที่สร้างความกลุ้มใจให้กับเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างมากก็คือเรื่องงานเลี้ยงเต้นรำนั่น ( เฮอร์ไมโอนี่คิดว่าเธอเข้าใจความรู้สึกของรอนอีกเรื่องแล้ว ) นี่เป็นครั้งแรกที่เธอกังวลเรื่องคู่เต้นของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอกลัวว่าจะหาคู่ไปงานไม่ได้หรอก ( อย่างน้อยที่สุดก็บากหน้าไปขอคู่กะรอนก็ได้ ) แต่ที่เธอรู้สึกลำบากใจก็คือเรื่องข่าวลือนั่น กับถูกการจับตามองอย่างใกล้ชิดจากคนรอบข้างมันทำให้เธอรู้สึกอึกอัดเกินจะทน ลองจินตนาการไปว่าถ้าเกิดเธอต้องไปงานคู่ไรอันจริง ๆ คนอื่น ๆ จะเอาเรื่องของเธอไปพูดกันอย่างไรบ้าง ความจริงเธอก็รู้ดีว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธออยากจะไปงานด้วย แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ห้ามตัวเองไม่ให้คิดในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพระว่าตอนนี้เธอเองยังสับสนกับความรู้สึกที่มีต่อเขาอยู่เลย และอีกอย่างก็คือคนอื่น ๆ ที่เห็นเธอเดินเคียงคู่ไปกับมัลฟอยในวันงานน่ะจะทำหน้ายังไงนะ นั้นเป็นเรื่องที่เฮอร์ไมโอนี่นึกไม่ออกจริง ๆ เพราะฉะนั้นสิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้คือลืมเรื่องนี้ซะ
นั่นสิ เธอจะไปคิดได้อย่างไรในเมื่อมัลฟอยยังไม่ได้มาชวนเธอไปงานเลย
ในเย็นวันนั้นขณะที่ แฮร์รี่ รอนและ เฮอร์ไมโอนี่กำลังจะรับประทานอาหารอยู่ที่ห้องโถงใหญ่นั้นก็มีเสียงเคาะแก้วไวน์ดังขึ้นเสียก่อน ส่วนรอนนั้นรู้ทันรีบคว้าแซนวิชเข้าปากไว้ก่อนพร้อมกับเคี้ยวเสียงอู้อี้ ๆ
“เอาล่ะฟังทางนี้นะ ฉันมีเรื่องแจ้งที่จะให้ทราบ” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนตามแบบฉบับของเธอ “ในวันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะมาถึงนี้เราจะมีการไปฮอกมี้ดส์กัน” เธอพูดเสียงเรียบ “ซึ่งคราวนี้อาจารย์ใหญ่ได้อนุญาติให้นักเรียนปีหนึ่งและปีสองไปด้วย” สิ้นเสียงของเธอก็มีเสียงพึมพำด้วยความดีใจ และตื่นเต้นมาจากนักเรียนปีหนึ่งและปีสองของทุกบ้าน “เพราะอาจารย์ใหญ่เห็นว่าพวกเธอต้องเตรียมตัวสำหรับงานเต้นรำที่จะมาถึงในสัปดาห์หน้า” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดและเสียงพูดคุยในห้องโถงก็เงียบลงเล็กน้อย
“เอาล่ะ เชิญพวกเธอทานได้” เมื่อเธอพูดจบทั้งห้องโถงก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกับเสียงช้อนส้อมกระทบกันอีกครั้ง
“เธอจะไปฮอกมี้ดส์กับพวกเราหรือเปล่าเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถาม ส่วนรอนคงกินอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่
“ฉันก็ต้องไปกับพวกเธอสิแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ แปลกใจที่แฮร์รี่ถามเธออย่างนั้น ส่วนแฮร์รี่นั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“เอ่อ ผมจะไปกับคุณด้วยได้ไหมครับ” ไรอันถามอย่างเกรง ๆ
“ได้สิไรอัน จริงสิ เธอยังไม่เคยไปฮอกมี้ดส์เลยนี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ครับ แต่ถ้าผมทำให้คุณลำบากใจ เอ่อ เรื่อง…” ไรอันพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
“เธอกลัวว่าจะมีคนเอาไปพูดกันใช่ไหม ถ้าฉันกับเธอไปฮอกมี้ดส์ด้วยกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างรู้ทัน ส่วนไรอันก็พยักหน้ารับ “ครับ ผมกลัวว่าคุณจะลำบากใจ”
“ช่างมันเถอะไรอัน ใครจะเอาไปถูกยังไงก็ช่างเขาเถอะ ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันบริสุทธ์ใจซะอย่าง” เฮอร์ไมโอนี่พูด ป่วยการที่จะไปห้ามคนเหล่านั้น สิ่งที่เธอพอจะทำได้ก็คือไม่สนใจมันเสียก็หมดเรื่อง
แต่เฮอร์ไมโอนี่จะรู้ไหมนะว่าไรอันนั้นไม่ได้คิดอย่างเธอเลย
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าและน่าอึดอัด ท่ามกลางการรอคอยของนักเรียนหลาย ๆ คนโดยเฉพาะนักเรียนปีหนึ่งและปีสอง กับนักเรียนจากเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะได้ไปฮอกมี้ดส์ และเมื่อวันนั้นมาถึงทุกคนอย่างตื่นเต้นดีใจกับการที่จะได้ไปเที่ยวครั้งนี้ ทุกคนยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่ สาเหตุนั้นก็มาจากคืนก่อนวันเดินทางไปฮอกมี้ดส์ในตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ไปกักบริเวณกับเสนป
“พรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่ห้องทำงานตอนแปดโมงเช้าด้วยนะมิสเกรนเจอร์” เสนปเอ่ยเสียงเรียบนุ่ม
“แต่ว่า วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการกักบริเวณนี่คะ” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง แต่เมื่อเธอเห็นสีหน้าของเสนปเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้ว่าเธอสมควรจะเงียบดีกว่า
“ใช่ มิสเกรนเจอร์ แม้วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของการกักบริเวณก็จริงแต่ว่างานของฉันที่จะให้เธอทำยังไม่เสร็จสิ้น” เสนปพูดน้ำเสียงเย็นเยียบ มองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาสีดำของเขา “เพระาฉะนั้นเธอจึงต้องมาทำงานต่อในวันพรุ่งนี้” เสนปพูด
“แต่ เป็นวันอื่นไม่ได้หรือคะ หนูหมายถึงทำไมอาจารย์ไม่ให้หนูมาตอนหัวค่ำ” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง เพราะว่าเวลาที่เสนปให้เธอมาทำงานนั้นมันเป็นเวลาที่เธอต้องไปขึ้นรถไฟเพื่อไปฮอกมี้ดส์น่ะสิ
“ไม่ได้ มิสเกรนเจอร์ และถ้าเธออยากรู้นะ มันเป็นเพราะฉันไม่ว่างในเวลานั้น และฉันก็ไม่โง่พอที่จะปล่อยให้เธออยู่ในห้องทำงานของฉันตอนที่ฉันไม่อยู่ เพราะไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างที่แล้วมาอีก” เสนปอธิบายอย่างรวดเร็ว เขามองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยท่าทีเยือกเย็น
“แต่อาจารย์ก็รู้ว่าหนูต้องไปฮอกมี้ดส์” เฮอร์ไมโอนี่เถียงออกมาในที่สุด เธอทนไม่ได้ที่จะมาโดนกลั่นแกล้งโดยไร้ซึ่งความยุติธรรมแบบนี้
“เธอคิดว่าคะแนนบ้านของเธอสำคัญน้อยกว่าการไปเที่ยวฮอกมี้ดส์เชียวหรือเกรนเจอร์” เสนปพูด ดวงตาราวโรจน์ด้วยความพอใจที่ได้กลั่นแกล้งเธอ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่จนปัญญาที่จะไปเถียงเขา
“แต่…”
“ไม่มีคำว่าแต่มิสเกรนเจอร์ ถ้าเธอไม่อยากให้คะแนนบ้านของเธอเหลือศูนย์ล่ะก็มาหาฉันพรุ่งนี้แปดโมงเช้า” เสนปพูดเสียงเฉียบขาด ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ทำได้แค่จ้องมองเขา เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปที่อุ้งมืออย่างเคียดแค้น
“อย่างนี้มันจงใจแกล้งกันนี่!” รอนระเบิดออกมาเมื่อเฮอร์ไมโอนี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไป เฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ถามอย่างปลอบโยน
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างอับจน
“ไปฟ้องมักกอนนากัลเลยสิ” รอนร้อง “ให้มันรู้กันไปเลย”
“ไม่ได้หรอกรอน ถ้าฉันทำอย่างนั้นเสนปก็จะหาเรื่องหักคะแนนบ้านเราอีก” เฮอร์ไมโอนี่ท้วง ส่วนรอนนั้นพึมพำอะไรบางอย่างออกมา ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่พอจะจับใจความได้ว่า ‘ ใครสนล่ะ ’
“แต่เสนปนัดเธอแปดโมงนี่ กว่ารถไฟจะออกก็อีกตั้งชั่วโมง เธออาจจะมาทันก็ได้” แฮร์รี่ปลอบเธอ
“ไม่หรอกแฮร์รี่ เธอคิดหรือว่าเสนปจะยอมปล่อยให้ฉันออกไปตอนเก้าโมงพอดีน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด ส่วนเพื่อนรักของเธอทั้งสองก็จนด้วยเหตุผล แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีทางที่เสนปจะปล่อยให้เธอไปได้ง่าย ๆ หรอก
เช้าวันต่อมาเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องทำงานของเสนปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เมื่อเธอเข้าไปในคุกใต้ดินเธอก็พบเสนปนั่งรอเธออยู่พร้อม ๆ กับซากตัวซาลาแมนเดอร์ และทากกินเนื้อเป็น ๆ จำนวนมาก
“สิ่งที่ฉันต้องการเลือดซาลาแมนเดอร์กับเมือกของทากกินเนื้อ เธอคงเข้าใจฉันนะมิสเกรนเจอร์” เสนปเอ่ยเสียงนุ่ม “ฉันจะอยู่ในห้องทำงาน ถ้าทำเสร็จแล้วก็มาเรียกฉัน” เขากล่าวพร้อม ๆ กับสะบัดผ้าคลุมจากไป ทิ้งเฮอร์ไมโอนี่ให้รับภาระหนักอึ้งนั้นตามลำพัง
เฮอร์ไมโอนี่ลงมือบรรจุเลือดซาลาเมนเดอร์ลงในคนโทใบที่สิบสองเสร็จหลังจากนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงห้าสิบนาที เธอรีบรุดไปที่ห้องทำงานของเสนปอย่างรวดเร็วเพราะเธอยังมีความหวังว่าจะได้ไปฮอกมี้ดส์กับเพื่อน ๆ อยู่ หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่เคาะประตูด้วยได้ไม่นาน เสนปก็มาปรากฎกายอยู่ตรงหน้าเธอ
“มีอะไรรึมิสเกรนเจอร์” เขาถามเสียงเย็นเยียบ
“งานที่อาจารย์สั่งหนูทำเสร็จแล้วค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรวดเร็ว พร้อม ๆ กับดูนาฬิกาไปด้วย
“เสร็จแล้วรึ ไหนล่ะ” เสนปพูดพลางเคลื่อนกายไปยังโต๊ะตัวหนึ่งที่เฮอร์ไมโอนี่วางเลือดซาลาเมนเดอร์กับเมือกของทากกินเนื้อที่เธอบรรจุใส่คนโทไว้เรียบร้อย เสนปนั้นค่อย ๆ หยิบคนโทมาดูทีละอันอย่างพินิดพิเคราะ เฮอร์ไมโอนี่เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาแปดโมงห้าสิบสี่พร้อม ๆ กับที่เสนปเงยหน้ามาพูดกับเธอ
“เธอแน่ใจนะว่าเมือกของทากกินเนื้อนี่จะไม่มีสิ่งเจือปนอยู่” เสนปพูดพร้อมกับหยิบคนโทที่บรรจุเมือกเหนียว ๆ ของทากกินเนื้อเข้ามาดูใกล้ ๆ
“ค่ะ แน่ใจค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบก้มลงมองนาฬิกาอีกครั้ง มันบอกเวลาแปดโมงห้าสิบห้านาที
“ได้อย่างไร” เสนปถาม ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นเพิ่งเงยหน้ามามองเขา “อะไรนะคะ” เธอพูด
“ฉันถามว่าเธอแน่ใจได้อย่างไรว่าเมือกของทากกินเนื้อจะไม่มีสิ่งเจือปนอยู่” เสนปถามซ้ำ
“เพราะว่าหนูล้างมันด้วยน้ำทับทิมก่อนค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างรวดเร็ว ตอนนี้แปดโมงห้าสิบหกแล้ว
“งั้นรึ” เสนปพูดพลางหยิบคนโทที่เต็มไปด้วยเมือกเขียว ๆ นั้นมาดูเป็นครั้งสุดท้ายก่อที่จะวางมันลง และหันมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ “แล้วเธอไม่ทำอะไรกับซากพวกนั้นเลยรึมิสเกรนเจอร์” เสนปถามพลางชี้ไปที่ซากตัวซาลาเมนเดอร์ที่กองสุมกันอยู่บนพื้นและทากกินเนื้อที่อยู่ในถังขนาดใหญ่ และเมื่อเฮอร์ไมโอนี่กำลังจะชักไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา
“ไม่ต้อง” เสนปพูดพลางโบกไม้กายสิทธ์ของเขาทีนึงและพึมพำว่า ‘ เรปาโร ’ ซากตัวซาลาเมนเดอร์เหล่านั้นก็หายไปในพริบตา “ปล่อยทากพวกนั้นไว้อย่างนั้น” เสนปพูด “ส่วนเธอไปได้แล้วมิสเกรนเจอร์ การกักบริเวณของเธอถือว่าจบสิ้นแล้ว” เขาพูดจบเมื่อนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงห้าสิบเก้านาที และทันทีที่เสนปพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งออกมาจากคุกใต้ดินอย่างรวดเร็ว
เฮอร์ไมโอนี่วิ่งมาหยุดที่สถานีรถไฟเมื่อรถจักรไอน้ำสีแดงเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาพอดี!
เด็กสาวชะลอฝีเท้าลงมองรถไฟอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เธอก้มลงมองนาฬิกาที่บอกเธอว่าตอนนี้เก้าโมงสองนาทีแล้ว “โธ่เอ๊ย!” เฮอร์ไมโอนี่บ่นพร้อม ๆ กับมองรถไฟที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไปอย่างเจ็บใจเป็นที่สุด ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้อีกนาทีเดียวเธอคงได้ขึ้นไปอยู่บนรถแล้ว
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียง ๆ หนึ่งดังขึ้น เฮอร์ไมโอนี่หันไปหาต้นเสียงทันที และเธอก็พบร่าง ๆ หนึ่งนั่งอยู่ที่ชานชาลาอย่างสบาย ๆ ไรอันนั่นเอง
“ไรอัน เธอไม่ได้ไปฮอกมี้ดส์เหรอ” เฮอร็ไมโอนี่ถามอย่างแปลกใจที่ไรอันนั่งอยู่ที่ชานชาลาแห่งนี้แทนที่จะไปนั่งอยู่บนรถไฟ
“ผมก็รอคุณไง คุณบอกว่าจะไปฮอกมี้ดส์กับผมแล้วคุณก็มาสาย” ไรอันแซวเธอ
“ขอโทษทีไรอัน นี่ฉันทำให้เธอตกรถเหรอ คือฉัน….” เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะอธิบายเรื่องทั้งหมดอย่างยากลำบาก เพราะตอนนี้เธอกำลังหอบด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งมา
“ผมรู้ครับว่าคุณต้องไปทำงานกับศาสตราจารย์เสนป แฮร์รี่กับรอนบอกผม” ไรอันชิงพูดเสียก่อน
“เหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พูด “แต่ แล้วเธอจะมานั่งรอฉันทำไมล่ะ เพราะเธอก็รู้ว่าฉันอาจจะมาไม่ทัน”
“ก็เพราะคุณบอกว่าจะไปกับผมไงครับผมถึงรอ แล้วดูซิว่าผมได้อะไรมา” ไรอันพูดอย่างยิ้มแย้มพลางอวดสิ่งที่อยู่ในมือให้เฮอร์ไมโอนี่ดู มันคือแผนที่ตัวกวนนั่นเอง
“นี่มันแผนที่ตัวกวนนี่” เฮอร์ไมโอนี่อุทาน
“ใช่ครับ แฮร์รี่กับรอนฝากผมมาให้คุณ พวกเขาบอกว่าให้ผมกับคุณตามไปทีหลัง” ไรอันบอกเธอ
“แล้วเราจะไปกันยังไงล่ะ” เฮฮร์ไมโอนี่พูด เธอยอมอยู่ที่โรงเรียนดีกว่าที่จะไปฮอกมี้ดส์ด้วยทางลับที่อยู่ตรงต้นวิลโวล์จอมหวด
“ทางนี้ไงครับ” ไรอันพูดพร้อม ๆ กับชี้ไปที่แผนที่ตรงรูปปั้นแม่มดตาเดียว “แฮร์รี่บอกผมว่ามันมีทางลับไปฮอกมี้ดส์”
หลังจากใช้เวลาซักพักใหญ่ ๆ เดินทางอยู่ในอุโมงค์ใต้ดินที่มืดและชื้นทั้งสองที่มาถึงห้องใต้ดินของร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ซึ่งโชคดีที่เวลานี้มีนักเรียนจากฮอกวอตส์มาซื้อของเยอะเป็นพิเศษบริเวณหลังร้านจึงไม่มีใครอยู่เลย เฮอร์ไมโอนี่และไรอันออกมาจากห้องไต้ดินได้สำเร็จและทั้งสองก็ค่อย ๆ เดินไปปะปนกับเด็กจำนวนมาในร้านและเดินออกไปสู่ฮอกมี้ดส์
“ที่นี่หรือครับฮอกมี้ดส์” ไรอันพึมพัมพลางมองสองข้างทางที่มีร้านค้าเรียงรายกันอยู่เต็ม แต่ละร้านนั้นแน่นขนัดไปด้วยเด็กจำนวนมากที่มาหาซื้อของ
“พวกแฮร์รี่ได้บอกหรือเปล่าว่าจะให้เราไปพบที่ไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามตัวตอนที่เธออยู่ในห้องใต้ดิน
“ครับ พวกเขาบอกว่าจะรออยู่ร้านไม้กวาดสามอัน แต่ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน” ไรอันพูด
“ฉันคิดว่าฉันรู้นะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา
เฮอร์ไมโอนี่และไรอันเดินเบียดเสียดผู้คนเข้ามาที่ร้านไม้กวาดสามอันอย่างยากลำบากเพราะวันนี้ในร้านนั้นคนเยอะกว่าทุกวันที่พวกเขาเคยมา อาจจะเป็นเพราะว่าวันนี้มีนักเรียนจากเดิร์มแสตรงค์และโบซ์บาตงมาด้วย รวมทั้งนักเรียนฮอกวอตส์ปีหนึ่งกับปีสองที่ปกติไม่ได้รับอนุญาติให้มาทำฮอกมี้ดส์ทำให้คนเยอะเป็นพิเศษ เฮอร์ไมโอนี่เห็นแฮร์รี่และรอนกวักมือเรียกเธอจากโต๊ะ ๆ หนึ่ง
“คนเยอะจัง” เฮอร์ไมโอนี่บ่นเมื่อมาถึงโต๊ะแล้ว
“เราคิดว่าเธอจะมาช้ากว่านี้ซะอีก เฮอร์ไมโอนี่” รอนพูด เขากับแฮร์รี่กำลังนั่งจิบบัตเตอร์เบียร์กันอยู่ข้าง ๆ มีถุงของร้านซองโก้ที่บรรจุด้วยของเล่นถุงใหญ่
“พวกเธอจะดื่มอะไรกันดี” แฮร์รี่ถามพวกเขาทั้งสอง
“ฉันเอาบัตเตอร์เบียร์เหมือนเดิม” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “เธอล่ะไรอัน”
“เอ่อ ผมเอาเหมือนคุณก็ได้” ไรอันพูด
“งั้นบัตเตอร์เบียร์สองนะ” แฮร์รี่ทวนออเดอร์พร้อม ๆ กับที่รอนหันมาพูดกับเขา “นายช่วยสั่งวิสกี้ไฟให้ฉันด้วยสิแฮร์รี่” เขาบอก
“รอน เธอดื่มมันไม่ได้นะ” เฮอร์ไมโอนี่ดุเขา
“ทำไมฉันจะดื่มไม่ได้ล่ะ” รอนแย้ง
“ก็เพราะว่าเธอน่ะ..” เฮอร์ไมโอนี่จัดแจงจะพูดต่อ
“เป็นพรีเฟ็ค” รอนต่อให้
“ใช่ เธอเป็นพรีเฟ็ค เพราะฉะนั้น….” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ฉันไม่ควรดื่มเหล้า” รอนตบท้ายพลางทำหน้าเหยเก “โถ่ เฮอร์ไมโอนี่มันก็แค่เหล้านะ แล้วฉันก็อายุ 15 แล้วด้วย” รอนเถียงเธอ
“ก็เพราะเธออายุแค่ 15 น่ะสิรอน” เฮอร์ไมโอนี่ตั้งท่าจะเถียงกลับ แต่แฮร์รี่รู้ดีว่าเขาควรจะห้ามทัพไว้ก่อนที่ทั้งสองจะเถียงกันยืดยาวไปกว่านี้
“เสนปให้เธอทำอะไรบ้างเฮอร์ไมโอนี่” แฮร์รี่ชิงพูดก่อนรอน ( หลังจากสั่งเครื่องดื่มเสร็จแล้ว ซึ่งรอนก็อดกินวิสกี้ไฟไปโดยปริยาย )
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูดกับแฮร์รี่แต่ยังไม่ลืมส่งสายตาขุ่นเขียวมาทางรอนที่มีความหมายว่า ‘ นายไม่ควรดื่มเหล้า เข้าใจไหม! ’ และเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าพวกเขาทั้งหมดฟัง
“เสนปให้เธอทำงานอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ แล้วเธอจัดการกับซากตัวซาลาเมนเดอร์ยังไง” รอนพูดพลางทำหน้าสยอง “ฉันก็ให้คาถาที่ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือเรื่อง ‘ การเตรียมการปรุงยาขั้นพื้นฐาน ’ น่ะสิรอน มันช่วยได้มากจริง ๆ นะ ไม่งั้นฉันคงต้องลงไปนั่งรีดเลือดจากตัวซาลาเมนเดอร์เองแหง ๆ ” และนี่ก็คือคำตอบของเฮอร์ไมโอนี่
“แล้วพวกเธอจะไปไหนกันต่อรึเปล่า” เธอถามเพื่อนทั้งสอง
“ไปสิ” รอนพูด “เรายังไม่ได้ไปร้านฮันนี่ดุ๊กซ์กันเลยเนอะแฮร์รี่ เพราะตอนทีเรามาถึงเราก็ตรงไปที่ร้านซองโก้ก่อนเลย”
“เพื่อไปซื้อของเล่นไร้สาระพวกนั้นใช่มั้ยล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่บ่นพลางดหลือบตาไปมองถุงร้านซองโก้ถุงเบ้อเริ่มที่อยู่ข้าง ๆ รอน
“แล้วเธอล่ะ ได้ไปที่ร้านไหนมารึยัง” แฮร์รี่ถามเธอ ( เพราะเขากลัวว่าเฮอร์ไมโอนี่กับรอนจะเปิดฉากทะเลาะกันอีกหากเขาไม่ชิงพูดเสียก่อน )
“เอ่อ ไม่รู้สิ แล้วเธอล่ะไรอันอยากไหนรึเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามจิบบัตเตอร์เบียร์อึกสุดท้าย
“เอ่อ ผมยังไม่รู้เลยว่าที่นี่มีอะไรบ้าง ยังไงคุณช่วยพาผมไปเที่ยวหน่อยได้ไหมครับ” ไรอันพูด
“ได้สิ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำ “แล้วพวกเธอจะไปกันรึยังล่ะ”
“พวกเรายังไม่ไปหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ฉันนัดเจอเฟร็ดกับจอร์จไว้น่ะ” รอนพูดอย่างรวดเร็วพลางส่งซิกให้แฮร์รี่ “นัดเฟร็ดกับจอร์จไว้เหรอ” เธอเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย
“ใช่” แฮร์รี่อุบอิบ “เรื่อง….”
“เรื่องงานเต้นรำน่ะ” รอนต่อให้ “พวกเราต้องไปซื้อชุดด้วยกัน”
“อ๋อ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“พวกเราก็อยากไปกับเธอนะ แต่ว่าเราไม่ว่างจริง ๆ ยังไงเธอพาไรอันไปเที่ยวก็ได้นี่” รอนตบท้ายพร้อมยิ้มกว้าง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้นก็พูดว่า “ก็ได้ งั้นเจอกันนะ”
และเมื่อร่างของทั้งสองหายลับไปจากร้าน “นายจงใจให้เฮอร์ไมโอนี่ไปทำไม” แฮร์รี่ถามรอน
“โถ่ แฮร์รี่ ถ้าเกิดเธออยู่ฉันจะดื่มวิสกี้ไฟได้ยังไงล่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากร้านไม้กวาดสามอันกับไรอันพร้อม ๆ กับที่เธอพบว่าเด็กฮอกวอตส์ทุก ๆ คนที่เห็นเธอเดินกับไรอันต่างจ้องมองพวกเธออย่างอยากรู้อยากเห็นก่อนจะหันไปซุบซิบกับเพื่อน และเมื่อเธอพาไรอันเข้าไปในร้านใดก็ตามเธอมักจะได้ยินเสียงซุบซิบออกมาอย่างโจ่งแจ้ง
“นั่นเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์นี่”
“ฉันกะแล้วว่าเธอต้องมาฮอกมี้ดส์กับครัม”
“ฉันพนันได้เลยว่าเธอต้องไปงานเลี้ยงกับเขาด้วย”
เฮอร์ไมโอนี่นั้นได้ยินบทสนทนานี้อย่างชัดเจนเมื่อเธอกลับมาซื้อขนมที่ร้านฮันนี่ดุ๊กซ์ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเดินออกจากร้านทันที
“เฮอร์ไมโอนี่” ไรอันตามเธออกมานอกร้านอย่างรวดเร็วก่อน
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ไรอันถามเธอ
“ฉันไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่พูดมองหน้าเขา “ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ ไรอัน”
“เพราะผมใช่ไหมที่ทำให้คุณลำบากใจ ผมไม่หน้าขอมาเที่ยวกับคุณเลย” ไรอันพูด
“เปล่า ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกไรอัน ช่างมันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินไปเรื่อย ๆ
“เอ่อ แล้วเธอจะไปงานเต้นรำกับใครเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเขา
“ผมยังไม่รู้เลยครับ แล้วคุณล่ะ” ไรอันพูด
“ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเขา
“ถ้าอย่างนั้นคุณไปกับผมได้ไหมครับ”
มาอัพแล้วจ้า ตอนที่แล้วมีคนบ่นว่าสั้นไปนิดตอนนี้เลยแต่งให้ยาวขึ้นกว่าเดิม ส่วนแฟน ๆ พี่ทอมทั้งหลายได้โปรดอย่าแค้นเคียงพิกซี่เลยน้าที่มัลฟอยไม่ได้ออกโรง เพราะว่าตอนนี้มันยาวมากแล้วจะแต่งต่อก็ยังไงอยู่เลยเอาไปลงตอนหน้าแทนนะจ๊ะ นับรองว่าตอนหน้าจาเห็นมัลฟอยตั้งแต่บรรทัดแรกที่อ่านเลยจ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น