[เปิดจอง] Bad Bro. คลั่งรัก [Yaoi : Incest]

ตอนที่ 16 : Chapter 14 :: บอกรัก (100%)

Chapter 14

บอกรัก

            “.....” พี่เมฆที่กำลังนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียง ชะงักมองมาแต่ไม่ได้เอ่ยปากถามถึงท่าทีแปลกๆ ของผม กระทั่งผมงับประตูห้องปิดอย่างเบามือ แล้วเดินไปหาอีกฝ่ายที่ปลายเตียง “มีอะไรรึเปล่า”

            ภาพตรงหน้าทำให้รู้สึกเขินอยู่บ้าง ปกติผมไม่ค่อยได้มองพี่เมฆจากมุมสูงเพราะตัวเตี้ยกว่ามาก โดยเฉพาะในตอนที่อีกฝ่ายเปลือยท่อนบน สวมแค่กางเกงนอนขายาวตัวเดียว และกำลังใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กขยี้ซับหยดน้ำจากเส้นผมสีดำสนิท

...สายตาของผมไล่มองกล้ามเนื้อหน้าท้อง แผงอก และท่อนแขนแข็งแรงนั่นอย่างเผลอตัว

“คือวา...” จู่ๆ สมองดันเออร์เรอร์ชั่วขณะ นึกหาเหตุผลดีๆ ไม่ออกเลยขอไปดื้อๆ “คืนนี้วาขอนอนด้วยนะ”

“ได้สิ” พี่เมฆไม่มีท่าทีสงสัยและไม่คิดถามหาเหตุผลว่าทำไมผมถึงอยากนอนกับเขา อีกฝ่ายเพียงยิ้มบางแล้วผุดลุกขึ้นยืนโดยที่มือขวายังจับผ้าขนหนูขยี้เช็ดเส้นผมไปด้วย สายตาของผมจึงอยู่ระดับเดียวกับแผงอกกำยำพอดี ซึ่งมันใกล้พอที่จะทำให้หัวใจเต้นแรง “ป่วยรึเปล่า หน้าแดงๆ” มือที่ว่างอีกข้างจับคางผมบังคับให้เงยขึ้น ใช้สายตาคมกริบมองสำรวจพลางเลื่อนฝ่ามือไปทาบบนหน้าผาก

“.....” ในระยะใกล้ชิดขนาดนี้ ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางจากลมหายใจอีกฝ่าย พี่เมฆคงจะดื่มไวน์ที่พ่อเตรียมไว้ให้และผมหวังว่าเขาจะดื่มมันเข้าไปมากพอ

“ตัวไม่ร้อนนะ ปวดหัวครั่นเนื้อครั่นตัวรึเปล่า”

“.....” ผมส่ายหน้าหลบตา อีกฝ่ายไม่ว่าอะไรต่อ ลูบหัวผมเบาๆ แล้วเดินเอาผ้าขนหนูไปโยนไว้ในตะกร้าสานก่อนจะกลับมาทิ้งตัวนอนบนเตียง

“มานอนสิ ดึกแล้ว”

โดนพี่เมฆเร่ง ผมจึงต้องข่มความอาย ปีนขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ คนตัวสูง ปกติเวลานอนที่กระท่อมด้วยกัน พี่เมฆมักสวมเสื้อ แต่วันนี้กลับเปลือยท่อนบน คงเพราะอุณหภูมิในห้องนี้กำลังดี ไม่ได้หนาว ท้าลมท้าฝนเหมือนในกระท่อมกลางป่า ซึ่งจริงๆ แล้วผมไม่ควรจะอายกับเรื่องเล็กน้อย ในเมื่อสิ่งที่ผมจะทำต่อจากนี้น่าอายกว่ากันเยอะ

“ฝันดีครับ” ผมบอก พี่เมฆแค่ยิ้มรับแล้วกดปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง ทั้งห้องจึงเข้าสู่ความมืด แต่เพราะประตูระเบียงที่เป็นกระจกทั้งบานไม่ได้ถูกปิดผ้าม่านไว้ จึงมีแสงจันทร์และแสงจากโคมไฟที่รั้วลอดผ่านเข้ามา ให้พอเห็นสิ่งรอบตัวได้เลือนราง

ผมพลิกตัวนอนตะแคงข้างหันหน้าเข้าหาพี่เมฆ อีกฝ่ายอยู่ในท่านอนหงายดวงตาปิดสนิท ผมจึงหลับตาลงบ้าง...นอนนิ่งๆ อยู่พักใหญ่ให้ดูเหมือนตัวเองหลับไปแล้ว จะได้มีข้ออ้างว่าที่ทำไปทั้งหมดก็แค่ละเมอ

หัวใจของผมเต้นแรงกับสิ่งที่คิดจะทำต่อไป ตอนวางแผนมันดูง่ายมากแต่พอจะลงมือจริงผมกลับนึกกลัว ต้องตั้งสติรวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะข่มใจยื่นมือไปวางลงบนหน้าท้องเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายแล้วขยับตัวเข้าเบียดชิดร่างกำยำ ซุกหน้าเข้าหาแผงอกตึงแน่น ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนฝ่ามือข้างนั้นต่ำลง…

เกือบทุกครั้งที่ผมนอนกับพี่เมฆ มักจะได้รอยจ้ำแดงตามซอกคอกและแผงอกติดตัวกลับมา แต่ผมไม่เคยเอะใจหรือลองสักเกตดีๆ ว่ามันเกิดจากอะไร จนกระทั่งเช้าวันนี้ที่ถูกพ่อทักเพราะรอยนั่นกระจายอยู่ทั่วตัวและเด่นชัดกว่าทุกที

ถ้าพี่เมฆเป็นคนทำรอยบนตัวผม การถูกผมสัมผัสร่างกายในเวลาที่เราอยู่บนเตียงด้วยกัน อีกฝ่ายจะต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง แล้วหลังจากนั้นผมจะได้ถามเขาตรงๆ ว่ารู้สึกอะไรกับผมรึเปล่า แต่ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ผมก็แค่ตีเนียนแสร้งทำเป็นละเมอ เราจะได้ไม่ต้องมีเหตุให้มองหน้ากันไม่ติด

...ฝ่ามือของผมหยุดลงบริเวณท้องน้อยเหนือขอบกางเกง ผมรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อหน้าท้องของอีกฝ่ายเกร็งเขม็งขึ้นและลมหายใจลึกยาวสม่ำเสมอกลับถี่กระชั้น

ผมขยับตัวเข้าไปเบียดชิดกว่าเดิม พร้อมกับเลื่อนฝ่ามือขึ้นมาบริเวณแผงอก ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากกว่านั้นก็ถูกท่อนแขนแข็งแรงโอบแผ่นหลัง ดึงลำตัวท่อนบนของผมขึ้นไปกอดเกยอยู่บนร่างกายตัวเอง

ผมขยับตัวเล็กน้อยให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น ส่งเสียงอืออาเหมือนกำลังละเมอแล้วนอนนิ่งแสร้งทำเป็นหลับเพื่อรอดูว่าพี่เมฆจะทำอะไรต่อ และเขาก็ไม่ทำให้ผมผิดหวัง…

ฝ่ามือหนาหนักลูบไล้ไปตามแผ่นหลังของผมผ่านเนื้อผ้า ก่อนจะสอดเข้ามาใต้เสื้อยืด สัมผัสผิวกายโดยตรง ไออุ่นและสัมผัสหยาบกร้านจากฝ่ามือที่กำลังลูบไล้ทั่วแผ่นหลังอย่างเชื่องช้า สร้างความรู้สึกวาบหวิวจนผมเริ่มหายใจติดขัด

ในขณะที่สติกำลังเตลิดเปิดเปิงก็ถูกเจ้าของร่างกำยำพลิกตัวขึ้นคร่อมทับ กลายเป็นผมตกไปอยู่ใต้ร่างกายอีกฝ่ายแทน ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอ ลิ้มรสผิวกายของผมด้วยริมฝีปาก...ทุกการกระทำนิ่มนวลราวกับคนด้านบนกลัวว่าจะปลุกผมตื่น

ใช่สิ...เขาคิดว่าผมกำลังละเมอและคงทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่เพราะผมเป็นคนหลับลึกมากจึงไม่เคยรู้เลย...

ความคิดในหัวปลิดปลิวอีกครั้งเมื่อฝ่ามือหนาหยาบลูบไปทั่วหน้าท้อง ไล้ขึ้นมายังแผ่นอกแล้วใช้ปลายนิ้วลูบผ่านจุดอ่อนไหวอย่างแผ่วเบา

“อือ…” ผมหลุดเสียงครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงนั้นคงกระตุ้นความกระหายของคนด้านบน อีกฝ่ายจึงสูดลมหายใจแรงพร้อมกับถกชายเสื้อของผมขึ้น เลื่อนใบหน้าลงต่ำ ใช้ริมฝีปากขบเม้มแผงอก ก่อนจะครอบครองตุ่มไตข้างหนึ่งไว้ในโพรงปากอุ่นร้อน ดูดเลียราวกับเด็กทารกที่กำลังหิวโหย ขณะเดียวกันก็บดคลึงยอดอกอีกข้างด้วยปลายนิ้ว ทำให้ผมแทบบิดเร่าด้วยความซ่านเสียว เผลอแอ่นอกขึ้นรับสัมผัสร้อนรุ่ม

ทุกอย่างเริ่มเลยเถิดและผมควรจะหยุดมัน แต่การหักห้ามใจตัวเองมันยากเกินไป เขาเป็นคนที่ผมแอบชอบนะ...หรืออาจถึงขั้นหลงรักแล้วด้วยซ้ำ ยิ่งแทบไม่เคยมีประสบการณ์พวกนี้มาก่อน เลยยิ่งรู้สึกตื่นเต้นและอยากลอง

ผมยกแขนขึ้นโอบแผ่นหลังกำยำไว้ จิกเล็บลงบนผิวเปล่าเปลือยเพื่อระบายความอึดอัด ส่งเสียงครางอืออาอย่างเผลอไผลปนเปไปกับเสียงดูดกลืนผิวกายที่ดังสะท้อนไปทั่วห้อง

“พี่เมฆ...ฮ...อือ…”

คนด้านบนชะงักเล็กน้อย แต่แค่ชั่ววินาทีเท่านั้น ทั้งริมฝีปากและฝ่ามืออุ่นร้อนก็เริ่มปัดป่ายไปทั่วร่างกายผมอีกครั้งด้วยสัมผัสเชื่องช้าแผ่วเบาลง แต่กลับทำให้ร่างกายของผมร้อนผ่าวกว่าเดิม

มาถึงตอนนี้ ผมไม่สนแล้วว่าพี่เมฆจะคิดจริงจังกับผมรึเปล่า ขอแค่เขามีใจชอบผมบ้าง...ผมก็พร้อมจะให้ทุกอย่างที่เขาต้องการ

“พี่เมฆ...อ...อือ…” ผมพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเพราะสัมผัสที่ได้รับ “พี่ชอบวาบ้างรึเปล่า…”

คำถามนั่นหยุดการกระทำทุกอย่าง อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออกจากหน้าอกของผม เกิดเสียงดูดดึงน่าอายดังชัดขึ้นเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าคมสันจะเลื่อนขึ้นมาในระดับเดียวกัน แววตาคมกริบกำลังจ้องมองผมผ่านความมืด มันทำให้แก้มของผมร้อนผ่าว…

ไม่รู้ว่ามันเป็นความรู้สึกชอบ รัก หรือแค่หลงใหลชั่ววูบที่อาจทำให้ผมเสียใจทีหลัง แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราหยุดนิ่งเพียงแค่นี้...ไม่อยากเป็นแค่น้องชายที่เขาเอ็นดู

ผมอยากถูกครอบครอง

ผมยกฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นประคองใบหน้าคมคายที่อยู่ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนจากอีกฝ่าย จ้องตอบนัยน์ตาดำสนิทพลางกระซิบเสียงแผ่วบอกคนด้านบนอย่างลุ่มหลง

“วารักพี่เมฆ”

“.....”

“ให้วาเป็นของพี่ได้ไหม”

พี่เมฆที่ยังนอนคร่อมอยู่บนตัวผมเบี่ยงหน้าหลบสายตา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตซ์ไฟ แสงสีส้มจากโคมไฟติดผนังสว่างวาบ อะไรที่ไม่ได้สังเกตเห็นในทีแรกจึงกระจ่างชัด

“รู้สึกตัวตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่” คนด้านบนผละออกจากตัวผมไปนั่งพิงหัวเตียง ยกมือเสยผมก่อนจะถอนหายใจแรงอีกครั้ง สีหน้าด้านข้างดูเคร่งเครียด

“วายังไม่หลับ” ผมขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ไม่มีจิตใจจะจัดแต่งเสื้อผ้าให้เข้าที่ ในอกบีบเค้นจนหายใจแทบไม่ออกกับการกระทำที่ดูห่างเหินของอีกฝ่าย แค่นี้ก็ชัดเจนพอแล้วว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย...

หรือที่ทำไปทั้งหมดนั่น แค่อยากระบาย?

“แล้วทำไมถึงปล่อยให้พี่ทำแบบนั้นกับเรา” ใบหน้าคมคายหันกลับมา สีหน้าแววตาที่ใช้มองผมมันทำให้ผมอึดอัดจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมดเพราะน้ำตาที่เอ่อขึ้นมา

“.....” ผมไม่ชอบแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น แทบไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น แต่พี่เมฆเป็นข้อยกเว้น...เขามีผลต่ออารมณ์ของผมมากเกินไปจนไม่สามารถควบคุมตัวเอง

“พี่รักวานะ”

“.....”

            “แต่พี่ไม่เคยรู้สึกกับวาเกินน้องชาย”

            ทีแรกผมรู้สึกราวกับถูกฝ่ามืออีกฝ่ายกอบกุมหัวใจเอาไว้ แต่ต่อจากนั้นเขาก็บีบแรงจนมันแตกสลาย...คำพูดของเขาทำให้ผมจุกจนไม่มีแรงจะขยับตัว ได้แต่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำแน่นอยู่บนหน้าตัก แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ

            “แล้วพี่เมฆมาทำแบบนั้นกับวาทำไม” ผมถามทั้งน้ำตา “ทำทำไม”

            “พี่แค่เผลอไป”

            “เผลอ?” ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ “พี่น้องเขาไม่ทำแบบนี้กันหรอก! เขาไม่จูบ ไม่กอดวาเหมือนที่พี่เมฆทำหรอก!” ยิ่งพูดเสียงผมยิ่งดังจนแทบจะกลายเป็นตะโกน

“คนเราไม่จำเป็นต้องเกิดอารมณ์แบบนั้นเฉพาะกับคนรัก”

            “.....”

            “พี่อธิบายอะไรไปตอนนี้วาก็คงไม่เข้าใจ...วายังเด็ก ยังแยกแยะไม่ออกระหว่างความรู้สึกกับเซ็กซ์”

            “อืม...วาคงแยกแยะไม่ได้ แล้ววาก็คงทำใจให้เข้าใจไม่ได้ด้วย”

            “.....”

            “ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับวา ก็อย่ามาแตะต้องตัววาอีก”

[Special Part: Make]

วาเป็นคนหลับลึก ผมนึกว่าน้องหลับไปแล้วถึงกล้าสัมผัสตัวอีกฝ่ายเสียร้อนแรงขนาดนั้น

อันที่จริง...ครั้งแรกที่ผมทำเลยเถิดกับวา มันเกิดขึ้นเพราะละเมอ พอรู้สึกตัวถึงรู้ว่าคนที่กอดอยู่คือเด็กผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงสักคนที่ผมลากมานอนด้วยเวลาเบื่อ แต่ต่อจากนั้นเวลาได้นอนใกล้ชิดกัน การห้ามตัวเองไม่ให้สัมผัสตัววา แทบเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้

อย่างที่เคยบอก วายุน่ะ...อันตรายไปทั้งตัว

ผมไม่ใช่คนที่ควบคุมตัวเองได้ดีนัก ถึงจะรักและหวงแหนน้องในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง แต่ความต้องการทางร่างกายเป็นอีกเรื่อง...มันเริ่มจากแค่กอดจูบเล็กๆ น้อยๆ จนเมื่อคืนก่อนที่น้องเมาไม่ได้สติ ส่วนผมเองก็ขาดสติยับยั้งชั่งใจ เผลอทำลงไปมากกว่าทุกที รสสัมผัสที่ยังคั่งค้างทำให้ผมยิ่งต้องการน้องมากขึ้น พอถูกเรือนร่างผอมบางนุ่มนิ่มเบียดชิดเข้าหาเลยเผลอตัวทำเลยเถิดถึงขั้นนั้น

ผมตั้งใจแล้วว่าจะหยุดทุกอย่าง ตั้งใจจะหาผู้หญิงสักคนมาปรนเปรอตัวเองแต่ดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน

“วารักพี่เมฆ” คำว่ารักของน้องยังดังก้องในหัว มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นวาบในอก...ดีใจที่ถูกรัก แต่ก็กังวลที่ความรักของน้องไม่ใช่ในแบบที่ผมต้องการ

“วา...” ผมเรียก ยื่นมือไปคว้าแขนน้องไว้เมื่อเห็นน้องจะลุกหนีจากเตียง แต่อีกฝ่ายกลับพยายามสะบัดออกแรงๆ โดยไม่กลัวว่าตัวเองจะเจ็บ แขนเล็กแค่นั้นจะสู้แรงผมได้ยังไง สะบัดแรงแค่ไหนก็ไม่มีทางหลุดจากมือผมอยู่ดี

“อย่ามาแตะตัววา” น้องบอกทั้งน้ำตา ไหล่ผอมบางสั่นเทิ้มดูน่าสงสาร แต่น่าแปลกที่ผมกลับรู้สึกว่าน้องชายของผมตอนนี้ดูน่าหลงใหลกว่าทุกที ภาพตรงหน้ากระตุ้นสัญชาตญาณบางอย่างในตัวผม มันทำให้ผมอยากปกป้องดูแล ทะนุถนอม ขณะเดียวกันกลับอยากกลั่นแกล้งให้ทรมาน

“.....” ผมดึงร่างเล็กๆ นั่นมากอดไว้ทั้งตัว แต่น้องกลับดิ้นสุดแรง ทั้งต่อยทั้งทุบลงบนอกกับไหล่ของผม ผมเลยส่งเสียงดุ “อย่าดื้อสิ”

“ไม่! ปล่อยวา อย่ามายุ่งกับวา”

“วาหยุด...พี่เจ็บ”

คนตัวเล็กในอ้อมกอดชะงัก สีหน้าตอนแรกดูสับสนก่อนจะเปลี่ยนเป็นกังวล ดวงตากลมโตที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตากวาดมองสำรวจทั่วลาดไหล่กับแผงอกของผม คงหาดูว่าตัวเองได้ฝากรอยช้ำเอาไว้บ้างรึเปล่า

หลอกง่ายจริงๆ แต่ก็...น่ารักดี

“งั้นก็ปล่อยวาสิ” น้องพูดเสียงค่อยลง น้ำตายังไหลลงมาไม่หยุด ตัวผอมบางสั่นเล็กน้อยจากการพยายามกลั้นสะอื้น แต่บางครั้งยังหลุดเสียงร้องออกมาให้ได้ยิน มันเพราะเสียจนผมต้องโน้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะได้ฟังชัดขึ้น

“ไม่” กระซิบตอบน้องที่ข้างหู ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดสวิตซ์ไฟแล้วเอนตัวลงนอนโดยที่ยังกอดวาไว้ทั้งตัว ให้น้องหนุนแขนตัวเองต่างหมอนพลางลูบแผ่นหลังผอมบางอย่างปลอบโยน ปล่อยให้อีกฝ่ายร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับแผงอกเปล่าเปลือยของผมจนผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ำตา

“พี่เมฆ...ใจร้าย” เสียงพูดอู้อี้เหมือนละเมอที่ดังมาจากอกทำให้ผมหลุดยิ้มกังวลออกมาท่ามกลางความมืด อดกระซิบตอบคนในอ้อมแขนไม่ได้

“ใช่ พี่ใจร้าย...”

ไม่ว่าน้องจะต้องเสียใจหรือเสียน้ำตาอีกมากแค่ไหน ผมก็จะไม่มีวันยอมปล่อยน้องไปเด็ดขาด

ผมกดจูบลงบนขมับเปียกชื้นอย่างแผ่วเบา แล้วพยายามข่มตานอน...

[End Make’s Part]

Pie2Na

น้อวววว ออเซาะกันเข้าไป๊

เหมือนจะดราม่าแต่ทำไมมันหวานในความรู้สึก

ปล.เหม็นคนมีคู่ให้ซบ ทางนี้โสดจนเฉาแล้ว 5 5 5 5

ขอกำลังใจจากคนโสดด้วยกันหน่อยเซ่ เม้นให้เขาด้วยนะ ฮ่าๆ

ขอบคุณครับ