ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #31 : บทที่6 ไขว้เขว 1

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

บทที่6

         แล้วดูตอนนี้สิ คนที่เคยสัญญากลับเป็นคนเดียวกับคนที่เอ่ยปากไล่เธอออกจากชีวิต ถามเขายังมาทำให้ความรู้สึกของเธอไขว้เขว ทั้งที่ตั้งใจว่าจะหลีกหนีแต่ธนภัทรดันกระชากเธอกลับไปด้วยสายตาแปลกๆ ของเขา หลายครั้งที่เหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา

         หรือบางทีเธออาจจะคิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป ยังคิดว่าเธอมีความสำคัญกับเขาอยู่ มันน่าตลกนะหากเป็นเมื่อตอนเธอเด็กๆ อาจจะใช่ ตอนนี้คงไม่ใช่หรอกในเมื่อคนข้างกายเขาคือลดาวัลย์ ดูรอยยิ้มนั่นสิรวมถึงสายตาที่แสนอบอุ่นที่เขาใช้มองผู้หญิงสองหน้าคนนั้น ช่างต่างกับตอนที่ใช้มองเธอเหลือเกิน

         “น้องผิงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ลดาวัลย์แตะแขนพัทราวีเมื่อหญิงสาวเอาแต่ยืนเหม่อ เธอลองเรียกหลายรอบแล้วก็ยังไม่ได้ยิน

         “คะ พี่มล” คนถูกเรียกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมาสนใจภัทรวดีที่ก้มๆ เงยๆ อยู่หน้ากระทะ

         “พี่วานไปหยิบหน้ากากอนามัยในเต็นท์ให้หน่อยได้ไหมคะ เหมือนจะแพ้ฝุ่นพี่กลัวจามออกมาแล้วโดนอาหาร” เพราะเศษดินก็เยอะไหนจะลมที่พัดมาอีก มันทำให้เธอคัดจมูกจนกลัวว่าจะจามออกมา ต้องทำอาหารให้เหล่าคุณชายเขาทานอีก

         “ได้ค่ะ” พัทราวีปลีกตัวเดินออกมาเพื่อจะไปที่เต็นท์ แต่เธอคงไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินตามมาด้วย พอรูดซิปแล้วมุดเข้าไปในเต็นท์ตัวเธอกลับโดนผลักจนหน้าแทบคะมำ กำลังจะหันกลับไปด่าว่าแต่คนที่ตามเข้ามามันทำให้เธอพูดไม่ออก

         “เธอไปพูดอะไรกับฟาง ต้องการอะไรกันแน่พัทราวี !” พูดออกไปแบบนั้นถ้าไม่ต้องการให้คนรักกันเขาผิดใจกัน แล้วจะให้คิดเป็นอื่นได้อย่างไร “คิดจะตีท้ายครัวเพื่อนหรือไง”

         “ก็หมายความอย่างที่พี่พีคิดนั่นแหละค่ะ” รักกันมากนักเหรอ จะทำให้เลิกกันคอยดู เกลียดเธอมากใช่ไหมไม่อยากให้วิ่งไล่ตามเหมือนเมื่อก่อนใช่ไหม ธนภัทรเกลียดอะไรเธอจะยิ่งทำ !

         ในเมื่อเธอพยายามหนีแล้วแต่เขาเองที่เป็นคนฉุดดึงเธอกลับไป

         “นี่เธอ ! หึ...นิสัยคนเรามันคงเปลี่ยนแปลงกันไม่ได้จริงๆ สินะ” เมื่อคืนคิดว่าน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วเสียอีก ไอ้ที่รับคำเอาไว้คงแค่สัญญาปากเปล่า “ชอบนักผู้ชายเนี่ย”

         “แน่นอนสิคะ ผิงเป็นผู้หญิงแท้ๆ นะ ไม่ชอบผู้ชายแล้วจะให้ชอบอะไร” เธอเชิดหน้าตอบอย่างท้าทาย ในเมื่อเงียบแล้วธนภัทรก็จ้องจะเล่นงานเธอ ดังนั้นเธอควรกลับมาเข้มแข้งแล้วรุกใส่เขา แม้จะเจ็บปวดหัวใจแต่มันก็ดีกวาทนอยู่เฉยๆ ให้เขาคุกคาม

บางที...หากเธอทำตัวปกติเหมือนอย่างที่ใจสั่ง ธนภัทรอาจจะเป็นฝ่ายล่าถอยไปเองก็ได้ และนั่นคือเป้าหมายของเธอ อย่างอยู่แบบไม่ต้องยุ่งกันมากกว่า คิดว่าเธอชอบนักหนากับการที่ต้องมานั่งทำตัวเข้มแข็งเหมือนไม่เจ็บปวดอะไร ลำพังแค่คำพูดของลดาวัลย์ก็ทำให้หัวในของผู้คนนี้บีบเข้าหากันจนแทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว

ที่ทำเป็นเก่งโต้ตอบกลับไปหนักๆ ก็เพื่อสร้างเกราะป้องกันเฉยๆ

“ฉันเตือนเธอแล้วนะพัทราวี อย่ามาทำตัวเหมือนเมื่อก่อนอีก ฟางเขาเป็นคนดีไม่เหมือนกับ...ผู้หญิงอย่างเธอ” ผู้หญิงร้ายกาจที่ตามราวีคนอื่นที่เข้าใกล้เขาอย่างไม่น่าให้อภัย

“ผู้หญิงอย่างผิงทำไมเหรอคะ” เป็นคนที่ทำอะไรก็ไม่ดีในสายตาเขาไปหมดใช่ไหม แค่หายใจก็คงผิดสินะ ขนาดอยู่เฉยๆ ยังโดนเขาว่าเลย

“ไม่ต้องให้สาธยายก็พอจะคิดเองได้มั้ง...พัทราวี” เขาแค่นหัวเราะแล้วปรายตามองเธอ เป็นสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกหน้าชาไปทั้งแถบ “กลับมาไม่ทันไรก็อ่อยเพื่อนฉันแล้ว” ยังไม่นับรวมเขาที่เธอลั่นปากออกมาเมื่อครู่

“พี่พี !”

“ไปหากินไกลๆ กว่านี้ไม่ได้หรือไง”

“ก็คนใกล้ตัวมันเคี้ยวง่ายนี่คะ ระวังเถอะ...ระวังจะตกเป็นเหยื่อของผิง กลับมาครั้งนี้ผิงจะกลับมาทวงของผิงคืน คงรู้นะคะว่าหมายถึงอะไร” ถ้าเขามองว่าเธอร้าย เธอก็จะร้ายให้ถึงที่สุด ไหนๆ ก็โดนเกลียดไปแล้วนี่ คงไม่ต้องแคร์อะไรอีกแล้ว “จับมือยัยฟางเอาไว้แน่นๆ ล่ะ อย่าปล่อยให้มันออกมาทำตัวโรคจิตใส่ผิง จะบอกเอาไว้ว่าผิงไม่ออมมือนะ ไม่ชอบทำตัวเป็นนางเอก”

“ฉันไม่เคยมองเธอเป็นนางเอกอยู่แล้วพัทราวี”

“จะมองยังไงก็ช่างพี่พีเถอะค่ะ แต่ตอนนี้ช่วยถอยออกไปก่อน ผิงจะเอาของไปให้พี่มล” ตามเธอเข้าเต็นท์มาเพื่อเรื่องแค่นี้น่ะเหรอ พัทราวีเหยียดยิ้มเล็กน้อย...มารยาหญิงมีมากแค่ไหนคงต้องขุดออกมาใช้ให้หมด

ถ้ารุกแล้วเขาไม่หนี...เห็นทีคงต้องเปิดศึกกับลดาวัลย์แบบจริงๆ จังๆ