ตรวนรักสัญญาใจ

ลำดับตอนที่ #41 : บทที่7 แทงข้างหลัง 5

รีอัปเพื่อโปรโมทอีบุ๊ก

“เออ ขอบใจที่มาว่ะ” เพื่อนก็คือเพื่อน

เจตรินทร์หลีกทางให้พัทราวีก้าวเข้ามา เจ้าของงานสบตาหญิงสาวชั่วครู่ก่อนจะทำเมินมองไปทางอื่น แต่งตัวแบบนี้คิดจะมาอ่อยผู้ชายในงานหรืออย่างไร

“เอ่อ...แม่รบกวนเราสองคนหน่อยได้หรือเปล่า หนู...ชื่อฟางใช่ไหม” ยังไม่ทันที่จะได้ทักทายกัน รมย์ฤดีก็เดินเข้ามา ลดาวัลย์ยิ้มกว้างเมื่อในที่สุดก็มีโอกาสได้พบเจอมารดาของธนภัทรสักที แต่ประโยคหลังนี่สิเล่นเอาเธอหน้าชา

“สวัสดีค่ะคุณป้า หนูชื่อฟางค่ะ ปะ...เป็น” / “ช่วยป้ารับแขกตรงนั้นหน่อยได้ไหมจ๊ะ เจตต์ด้วยนะป้ารบกวนหน่อย”

“เอ่อ...” ลดาวัลย์อึกอัก เพราะไม่อยากปล่อยให้ธนภัทรอยู่กับพัทราวีสองคน นึกขัดใจมารดาของชายหนุ่มนักที่มาใช้อะไรแบบนี้ หรือที่จริงแล้วท่านตั้งใจกันแน่

“คุณป้าคะ เดี๋ยวผิง” พัทราวีจะขออาสาเอง เพราะถ้าให้เลือกอยู่กับธนภัทรสองคนกับไปช่วยรมย์ฤดีรับแขก เธอเลือกอย่างหลังดีกว่า

ถึงจะบอกกับตัวเองว่าจะทวงเขากลับคืน แต่ตอนนี้มันยังไม่พร้อม...ขอทำใจให้เข้มแข็งกว่านี้ก่อน เพราะรู้ตัวว่าจะโดนถากถางอย่างไรบ้าง ธนภัทรคงหาว่าเธอเป็นคนที่กลืนน้ำลายตัวเอง

“หนูผิงอยู่กับพี่เขาไปก่อนนะ เดี๋ยวป้ามาคุยด้วยจ้ะ” ลดาวัลย์ใช้เล็บจิกตัวเองแน่นเพื่อข่มกลั้นความเคียดแค้นเอาไว้ เธอไม่ใช่คนที่จะไม่รู้อะไร มารดาของชายหนุ่มตั้งใจดันเธอออกห่างจากธนภัทร แล้วยัดเยียดพัทราวีเข้าหาเขา

“ไปเร็วตาเจตต์ หนูฟาง...ป้ารบกวนหน่อยนะจ๊ะ”

“ได้ค่ะ คุณป้า” เอาเถอะ ก็แค่คนที่ให้กำเนิดธนภัทรเท่านั้น รมย์ฤดีไม่มีสิทธิ์มาบงการหรือบังคับชีวิตของชายหนุ่ม คนที่สามารถทำให้คือเธอคนเดียวเท่านั้น !

พัทราวีวางแก้วน้ำส้มบนถาดเมื่อบริกรเดินผ่านมาพอดี เธอสูดลมหายใจเข้าปอดเล็กน้อย ก่อนจะสาวเท้าเข้าหาธนภัทรที่ยืนจ้องหน้าเธออย่างเสียมารยาท

“จ้องหน้าผู้หญิงแบบนี้มันไม่ดีนะคะพี่พี” เธอเห็นเขากระตุกยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทสิ้นที เอาเถอะเธอพร้อมรับฟังถ้อยคำบาดหูบาดใจแล้ว จะพูดอะไรก็พูด...เธอน่าจะรับได้

“แต่งตัวมาแบบนี้...เพราะอยากให้ผู้ชายจ้องไม่ใช่หรือไง แล้วจะมาทำหวงทำไมกันจริงไหม” ดวงตาคมเข้มมองคนตัวเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ชุดลายลูกไม้สีขาวของพัทราวีไม่ได้สั้นจนน่าเกลียดก็จริง แต่มันค่อนข้างเห็นรูปร่างเธอได้อย่างชัดเจน พอโตแล้วอะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปด้วย

“ก็ใช่ค่ะ ผิงตั้งใจแต่งตัวมาแบบนี้” แต่คนที่อยากให้มองไม่ใช่ใครอื่น คนตรงหน้าที่กำลังพูดจาแขวะกันอยู่นี่แหละ ร่างบางรวบผมมารวมอยู่ข้างเดียวกัน จงใจอวดลำคอระหงขาวเนียนของตัวเอง เธอมั่นใจทุกอย่างในร่างกายเพราะดูแลตัวเองค่อนข้างดีแม้ว่าบางครั้งจะตามใจปากมากไปหน่อย แต่เวลาว่างๆ ก็จะหาออกกำลังกาย

“จะมาอ่อยใครอีกล่ะ ไอ้เจตต์งั้นหรือ ?” น้ำเสียงของเขาเย้ยหยันเหมือนเช่นเคย

หญิงสาวจ้องตากลับเป็นกระกายแล้วยกยิ้มอย่างยั่วยวน พัทราวีแทบจะหลุดขำเมื่อรับรู้ได้ว่าลมหายใจของธนภัทรสะดุดไปชั่วขณะ

“เปล่าค่ะ ผิงตั้งใจมาอ่อยพี่พีนี่แหละ” มือบางวางทาบแผงอกกว้าง ก่อนจะเลื่อนเข้าไปในสาบเสื้อลูบไล้ไปมา “เนื้อแน่นขึ้นนะคะ เข้ายิมเล่นเวทมาเหรอ หรือเอาแต่จับจอบขุดดินในไร่”

“เอามือออกไปเดี๋ยวนี้ !” เขาบอกเสียงเข้มแต่แผ่วเบา เพราะกลัวคนอื่นได้ยิน “พัทราวี !”

“ก็ได้ค่ะ” พัทราวีเหยียดยิ้มแล้วชักมือตัวเองออกมาพลางมองหาลดาวัลย์แต่ไม่เจอ ไม่รู้ว่ารมย์ฤดีพาไปถึงไหนแต่ก็ดีแล้ว เธอบอกกับตัวเองว่าต้องทำให้สำเร็จ ถึงไม่สามารถค้าหัวใจผู้ชายคนนี้ได้ อย่างน้อยทำให้เขาแตกหักกับลดาวัลย์ก็ยังดี

“รีบไปให้ไกลๆ เลย” เขาไล่เธออีกแล้ว คิดว่าเธอไม่เจ็บหรือไงกัน ถึงปากจะยิ้มอยู่แต่ใช่ว่าข้างในจะยิ้มตามไปด้วยหรอกนะ

“เอาแต่ไล่ผิงไม่เบื่อเหรอคะ ผิงเพิ่งกลับมาเองนะ”