ตอนที่ 23 : สิ่งที่มองเห็นในตาของเธอ
ณ ศูนย์วิจัยของหน่วยMAR
ฮารูเอะที่มองดูภาพวอลเปเปอร่ที่เธอนั้นได้ถ่ายรูปกับพวกมิซากะพร้อมรอยยิ้มก่อนที่ประตูห้องที่เธออยู่จะเปิดพร้อมเทเลสทีน่าจะเดินเข้ามา
" คุณฮารูเอะ มีเพื่อนมาหานะ " เทเลาทีน่าได้พาตัวฮารูเอะไปยังห้องพักรักษาตัวห้องนึ่งซึ่งระหว่างทางเธอก็ได้ถามกับเทเลสทีน่าไปด้วย
" เพื่อนที่ว่า ไม่ใช่พวกคุณอุยฮารุเหรอ? "
" นั้นสิน่า.....เอาไว้ไปเจอเองดีกว่าน่า " เทเลสทีน่าที่อุบอิบไม่ยอมบอกจนมาถึงห้องC-3พอเทเลสทีน่าเปิดประตูและเดินเข้าไปก็พบเตียงคนไข้ทั้ง10เตียง
ฮารูเอะที่เดินเข้าไปพร้อมมองหน้าคนที่อยู่บนเตียงไล่ไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่เตียงๆนึ่งซึ่งเธอพอเห็นก็ถึงกับตกใจพูดอะไรไม่ออกเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่เธอพยายามตามมามาโดยตลอด เอดะซากิ บันริที่นอนพร้อมสวมเครื่องหายใจเอาไว้อยู่
" บันริจัง ไม่จริงนะ บันริจังจริงๆงั้นเหรอ " ฮารูเอะได้รีบเข้าไปพร้อมจับมือของ อดะซากิ บันริเอาไว้พร้อมร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ " จริงสิต้องรีบติดต่อพวกคุณอุยฮารุแล้ว "
เทเลสทีน่าที่ยืนมองฮารูเอะที่กำลังีดใจอยู่นั้นก็ได้ฉีกยิ้มออกมาไม่ใช่รอยยิ้มที่คนปกติจะยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง
ณ สำนักงานจัสเม็นท์ สาชาที่177
" งั้นเด็กทั้ง10คนตอนนี้อยู่ในการดูแลของหน่วยMARแล้วสินะ " โคโนริได้ฟังเรื่องจากปากของฟิลิปที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมหันไปมองมิซากะและโชทาโร่ด้วย
" ค่ะ "
" เจอตัวแล้วเหรอเนี่ย " อุยฮารุที่ยังคงตกใจจนทำตัวไม่ถูกก่อนที่ซาเต็นจะจบหลังเธอเบาๆ
" ดีแล้วนี่อุยฮารุ "
" ค่ะ "
" ไม่คิดเลยว่า คิยาม่าจะเป็นผู้เกี่ยวข้องกับคดีในครั้งนี้ด้วย "
" ตั้งใจทำให้พวกเด็กๆตื่นขึ้นมา ทั้งในสภาพที่พลังจิตอาละหวาดโดยไม่สนใจเมืองแบบนั้น จะบ้าไปถึงไหนกันนะคะ "
คุโรโกะได้บ่นออกมาลอยๆ
" ถ้างั้นคุณเทเลสทีน่าจะหาวิธีปลุกให้พวกเอดะซากิสินะคะ " ซาเต็นได้พูดออกมาทำให้มิซากะที่สะดุ้งเล็กน้อย
" อะ.....อื้มก็คงงั้นแหละ " มิซากะที่ตอบแบบนี้กระตุกเล็กน้อยพร้อมแอบเล่ห์มองไปที่โชทาโร่ที่ได้แต่นั่งเงียบไปพูดอะไรก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาจิบเบาๆโดยที่สีหน้าทีี่ยังคงรู้สึกผิดไม่ต่างจากเธอแม้แต่น้อย
" เท่านี้ก็จบไปอีกคดีแล้วสินะคะ " คุโรโกะพูดออกมาด้วยสีหน้าโล่งใจก่อนจะหันไปเห็นสีหน้าของมิซากะก็ได้ถามออกมา " เป็นอะไรเหรอคะท่านพี่ "
"เปล่าหรอก "
" โกหกไม่เนียนเลยนะ มิซากะ มิโคโตะ " ฟิลิปที่ดูออกก็ได้พูดขึ้นมาลอยทำให้มิซากะสะดุ้งไปเล็กน้อย " คงกำลังกังวลเรื่อง คิยาม่า ฮารูมิอยู่ใช่มั้ยละ "
" เรื่องนั้น "
" นายเองก็เหมือนกับโชทาโร่ " ฟิลิปที่หันไปพูดกับโชทาโร่เช่นกันก่อนที่เจ้าตัวจะวางแก้วกาแฟลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา
" อ่า.....ฉันคิดว่าที่พวกเราทำมันถูกแล้วจริงๆรึเปล่า ที่พรากเหล่านักเรียนอันเป็นที่รักของเธอไปต่อหน้าต่อตาแบบนั้นป่านนี้คิยาม่าคงอาลัยตายยากแน่ เห้อ..... "
" งั้นเองเหรอคะถ้าเป็นคุโรโกะละก็คเครียดเหมือนกันกับท่านพี่กับคุณโชทาโร่แน่นอนคะ "
" อื้ม "
" แต่ทว่า.....กรุณาเลิกทำแบบนี้สะทีเถอะคะ แอบเข้าไปสถานที่ทีอันตรายแบบนั้นนะ "
" อ่า เลิกเกาะแกะซะทีสิยะ คุโรโกะ! "
ซาเต็นทีเห็นมิซากะกับคุโรโกะที่ร่าเริงขึ้นก่อนจะหันไปหาอุยฮารุที่ยังเหม่อลอยก่อนที่เธอจะเรียกสติ
" เน่ อุยฮารุ มั่วเอาแต่เหม่ออะไรอยู่ได้"
" อ่า....เปล่าค่ะ "
" เอาล่ะรีบไปหาคุณฮารูเอะได้แล้ว.....คุณฮารูเอะต้องดีใจแน่ "
" ค่ะ เอ่อ แต่ว่า "
" เอ้าเร็วเข้าๆๆ " ซาเต็นได้ดึงอุยฮารุลุกขึ้นและดันร่างของเธอไปที่ประตู
" ยะ....แย่าผลักแบบนี้สิคะ "
" เอ้าๆๆๆ เร็วเข้ากว่าเร็วกว่านี้หน่อยสิ "
หลังจากที่อุยฮารุได้โดนซาเต็นลากออกไปข้างนอกระหว่างทางที่กำลังเดินไปที่หอเพื่อจะเตรียมของและชุดให้ฮารูเอะก็บ่นกับตัวเองไปเรื่อยๆ
" ใบหน้าที่ดีใจของคุณฮารูเอะ งั้นเหรอ " อุยฮารุที่ลองจินตนาการตามดูก็ทำให้เธอนั้นอยากเห็นใบหน้าแบบนั้นของฮารุเอะจึงรีบกลับไปที่หอทันทีเพื่อเตรียมของ " อื้ม ขนม เกม การ์ตูน อะไรอีกนะ อ่าเสื้อผ้าสำหรับเปลียน "
อุยฮษรุเดินที่ตู้กำลังจะหยิบชุดของฮารูเอะจู่ๆยูกาตะของฮารูเอะก็ได้ตกลงมาทำให้เธอนั้นนึกถึงคำพูดของฮารูเอะขึ้นมา
( เอาแต่รอไม่ได้หรอก ต้องเป็นฝ่ายตามหาเองด้วย )
" คุณฮารูเอะ.....ดีจังเลยนะ " อุยฮารุที่ยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะนึกถึงคำพูดของคิยาม่าที่เคยบอกเอาไว้
( ถ้าเพื่อช่วยเด็กพวกนั้นแล้วละก็ ฉันจะทำทุกอย่าง ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับเมืองนี้ก็ตาม!? )
อุยฮารุที่คิดถึงคำพูดนั้นก็รู้สึกเศร้าและสงสารตัวของคิยาม่า
ทางด้านของคิยาม่าที่นั่งจ้องที่คาดผมของเอดะซากิ บันริ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอนั่นเก็บเอาไว้ก็ได้แต่นั่งจ้องมันอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ขยับไปไหนเลยแม้แต่น้อยก่อยท่จะได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา
" โทษทีนะค่ะ คุณหมอตอนนี้ฉันไม่ "
" อะ....เอ่อ คือว่า "
คิยาม่าที่พอได้ยินเสียงเป็นเด็กผู้หญิงก้ได้หันไปหาพบว่าคนที่มาหาเธอไม่ใช่หมอกบแต่เป็นอุยฮารุ
" เธอเองงั้นเหรอ "
ไม่นานทั้งสองคนก็ได้ยืนจ้องมองห้องที่นักเรียนของคิยาม่าเคยอยู่รวมถึงเอดะซากิ บันริเช่นกัน
" ฉันมีเพื่อนที่ชื่อว่า คุณฮารูเอะนะคะ ฉันพึ่งรู้จักกับเธอได้ไม่นานก็จริง แต่ว่าเธอเป็นเพื่อนกับเอดะซากิ บันริจังตอนเด็กๆนะ คุณฮารูเอะเป็นผู้ใช้พลังเทเลพาธี เวลาที่เกิดPoltergeistเธอจะได้ยินเสียงของคุณเอดะซากิ เพราะแบบนั้นก็ทำให้เธอตกเป็นผู้ต้องสงสัย ถึงอย่างนั้นเธอพยายมฟังเสียงของคุณเอดะซากิอย่างเต็มที่ แต่เมื่อตอนนี้ได้เจอกับุณเอดะซากิแล้ว "
" เพราะเอจตัวแล้วเหรอ...... " คิยาม่าที่พูดสั้นก่อนจะหันไปมองอุยฮาร
" ฉันคิดว่า....คุณฮารูเอะคงจะดีใจมากแน่ค่ะ "
" ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่ "
" ไม่รู้ค่ะ แต่ว่า "
" หึ.... " คิยาม่าได้หัวเราะกัตัวเองก่อนจะหันหลังพิงกับกระจกก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้น " อีกนิดเดียวแท้ๆวัคซีนก็จะเสร็จสมบรูณ์เหลือเพียงแค่ ข้อมูลของFirst sampleเท่านั้น ถ้าหากได้มันมาละก็จะสามารถระงับพลังจิตที่อาละหวาดได้และปลุกพวกเด็กๆตื่นขึ้นมาได้แล้วแท้ๆทั้งๆที่เป็นแบบนั้นแล้วแท้ๆ "
อุยฮารุที่ได้ยินแบบนั้นน้ำตาของเธอก็ได้ไหลออกมาให้กับคิยาม่าแต่เธอก็ปาดน้ำตาและกลั้นเอาไว้ก่อนจะเข้าไปหาคิยาม่า
" อาจารย์คิยาม่า เอาข้อมูลนั้นให้กับทางMARเถอะคะ จะต้องมีประโยชน์อย่างแน่นอนคะแล้วก็ขอพบกับุณเอดะซากิด้วย "
" เรื่องแบบนั้นนะมัน "
" ไปขอพบด้วยกันเถอะค่ะ " อุยฮารุที่พยายามดื้อดึงให้คิยาม่าไม่ให้ยอมแพ้จนเจ้าตัวที่เห็นบหน้าของอุยฮารุก็ถึงหัวเราะออกมา
" ให้ตายเถอะ สู้เธอไม่ได้จริงๆ "
หลังจากนั้นทั้งสองได้มุ่งหน้ามาที่ศูนย์วิจัยหน่วยMARพร้อมขอพบเทเลสทีน่าซึ่งเจ้าตัวก็ได้เข้ามาพบก่อนที่คิยาม่าจะมอบเอกสารทั้งหมดเกี่ยวกับวัคซีนและข้อมูลทั้งหมดให้
" แหม เลยอุตส่าห์เอาเอกสารการวิจัยมาให้เชียวเหรอเนี่ย "
" แล้วก็ เอ่อ คือว่าให้พวกเราเข้าพบคุณเอดะซากิได้รึเปล่าคะ? "
" น่าเสียดายแต่คงไม่ได้หรอก พวกเด็กถูกส่งตัวไปที่อื่นแล้วละ ไปโณงพยาบาลที่มีอุปกรณ์เพียบพร้อมกว่าที่นี่ "
" ที่ไหนงั้นเหรอคะ "
" ฉันคงจะบอกไม่ได้หรอก ปล่อยพวกเราดูแลเด็กพวกนั้นเองดีกว่า MARจะรับผิชอบรักษษพวกเขาเอง อ่อจริงคุณฮษรูเอะเองก็ไปด้วยนะ "
" เอ้ะ ทำไมเหรอคะ "
" ก็แม้....เธอได้เจอเพื่อนที่ตามหามาตั้งนานทั้งที คงอยากอยู่ด้วยกันละมั้ง "
" แต่ว่า "
" ถ้างั้นก็เลือกสิ " เทลสทีน่าได้หยิบกระบอกลูกอมขึ้นมาอีกครั้งเพื่อใช่ดวงในการตัดสิน
" เอ่ะ.....คือว่า "
" ถ้างั้นฉันเลือกให้แล้วกัน เอาเป็นสีเหลืองเหมือนเดิมแล้วกันยื่นมือมาสิ " เทเลสทีน่าได้เขย่าไปมาก่อนจะจะเปิดฝาออก " ถ้าหากว่าเป็นสีเหลืองฉันจะให้พวกเธอพบกับคุณฮารูเอะกับพวกเด็กแล้วกัน "
เทเลสทีน่าได้เทออกมาแต่กลับไม่ใช่สีเหลืองแต่เป็นสีน้ำตาลแทน
" อ่า.....แย่จังสีน้ำตาลละ "
" เลิกล้อเล่นแบบนี้สะทีเถอะคะ "
" อาระ นี่ฉันจริงจังนะ " เทเลสทีน่าที่ทำท่าทางเล่นใส่และตั้งใจทำเอกสารที่เหน็บอยู่ที่แขนหล่นต่อหน้าคิยาม่าและยังเหยียบแฟลชไดร์ที่มีงานวิจัยของคิยาม่าอยู่จนพังด้วย " อุ้ยโทษทีน่า "
" คุณเทเลสทีน่า "
" ยังไงซะข้อมูลพรรค์นี้ก็ไม่จำเป็นกับพวกเราอยู่แล้ว "
" ใกล้ถึงเวลาแล้วครับ ประธานคิฮาระ "
" งั้นเหรอเข้าใจแล้ว จะไปเดี๋ยวแหละ"
" คิฮาระ "
" อ่าวไม่รู้เหรอ....ชื่อกลางของฉันเองแหละ เทเลสทีน่า คิฮาระ ไลฟ์ไลน์นะ "
" นี่แก!! "คิยาม่าที่รู้ความจริงก็ฉุนขาดวิ่งเข้าจะชกใส่แต่ก็ถูกเทเลสทีน่าจิกหัวดึงออกและเอาเข่าแทงเข้าที่ท้องคิยาม่าเต็มก่อนจะผลักร่างจนเธอล้มลงไปนอนกับพื้น
" อาจารย์คิยาม่า ไม่เป็นไรนะคะ อาจารย์คิยาม่า! "
"พอดีว่าพวกเรากำลังยุ่ง ช่วยออกไปจะได้มั้ย " เทลสทีน่าได้เผยธาตุแท้ออกมาก่อนจะโยนเส้นผมที่ของคิยาม่าที่ติดมากับมือตอนกระชากทิ้งและเดินจากไปก่อนที่จะเดินจากไป
ณ สำนักงานจัสเม็นท์สาขาที่ 177
" นี่ชาคะ " ซาเต็นที่ได้เดินมาเสิร์ฟชากับโคโนริที่กำลังทำงานอยู่พร้อมฟังเพลงเจ้าตัวเลยถอดหูฟังออกมา
" เอ้....ดูอารมณืดีจังน่าคุณซาเต็น "
"ก็แม้คดีจบลงแล้วทั้งที่นิคะ พวกเราจะได้ไปเที่ยวกันเหมือนทุกทีอย่สงที่เคยใช่มั่ยละคะ "
" นั้นสินะหมู่นี่พวกเธอทำตัวแปลกกันไป จะได้กลับมาเป็นปกติสักที ใช่ไหมค่ะคุณชิราอิ"
" ดิฉันก็ทำตัวปกติอยู่แล้วนะคะ "
" ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีไม่น้อยเลยละ " ฟิลิปได้พูดลอยก่อนท่ซาเต็นจะเดินมาเสิร์ฟชาให้กับฟิลิปแล้วเดินเข้าไปเสิร์ฟให้กับโชทาโร่
" นี่ค่ะ "
" แต้งกิ้วนะ "
" จริงสิลองโทรหาอุยฮารุดูดีกว่าส่าคุณฮารูเอะจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไร " ซาเต็นได้วางถาดก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรไปหาอุยฮารุ
" หน้าร้อนที่แท้จริงกำลังจะเริ่มแล้วสินะ ต้องสนุกให้เต็มทีละ "
" นั้นสินะคะ "
" ฮัลโหลๆ อุยฮารุตอนนี้อยู่ไหนแล้ว? "
" ฮึก....ฮึก....คุณ....ซาเต็น "
" เป็นอะไรไปนะอุยฮารุ "
" ฮึก....อึก.....ฮึก "
" เดียวสิเอาแต่ร้องไห้แบบนี้ฉันก็ไม่เข้าใจนะสิ เน่ อุยฮารุ "
ณ สำนักงานแอนตี้สกิล
โยมิคาว่าที่วางหูโทรศัพท์อย่างแรงก่อนที่เท็สโซจะแบกกองเอกสารมาตั้งข้างโต๊ะของโยมิคาว่า
" เอา....ฮึบ ฮ่าห์ รวบรวมเอกสารทั้งหมดที่เกี่ยวกับPoltergeistเสร็จแล้วคะ "
" เอาไปทิ้งซะ "
" เอ้ะ? "
" เมื่อกี้MARพึ่งติดต่อมาว่าไม่ต้องสำรวจPoltergeistแล้วละ "
" เอ้!? แล้วกันอุตส่าห์พยายมแทบตาย ทำไมละคะ "
" ไม่รู้....พวกนั้นบอกว่าจบแล้วนะ "
" แบบนั้นไม่แปลกไปหน่อยเหรอคะ "
" อื้มมม "
กลับมาทางด้านอุยฮารุที่กลับมาหลังจกาที่โชทาโร่ออกไปรับตั้งแต่กลับมาเธอก็ร้องไห้ไม่หยุดพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับตัวจริงของเทเลสทีน่าทั้งหมด
" เทเลสทีน่า คิฮาระ พูดแบบนั้นงั้นเหรอคะ แล้วคิยาม่า ฮารูมิละ?"
" มะ....ไม่รู้ค่ะ "
" ใจเย็นก่อนนะ อุยฮารุ "
" งานนี้ชักไม่สวยแล้วละ " ฟิลิปที่ได้ออกมาจากโลกหนังสือด้ยวสีหน้าที่ตกใจจนเห็นได้ชัด
" หมายความว่าไงนะฟิลิป "
"เทเลสทีน่า คิฮาระ ไลฟ์ไลน์ มีความเกี่ยวข้องกับคิฮาระ เก็นเซย์โดยตรงคือหลานสาว "
" ว่าไงนะ? "
" ไม่ใช่แค่นั้นเทลเสทีน่า นั้นยังเป็นผู้ช่วยของวิจัยของคิฮาระ เก็นเซย์และที่น่าตกใจกว่าคือเธอคือผู้รับการทดลองผลึกประกอบพลังจิตคนแรก "
" ไม่จริงน่า "
" เรื่องแบบนั้นมัน "
" ระ....รอเดี่ยวก่อนนะคะ จะบอกว่าคิฮาระ เก็นเซย์ใช้หลานสาวตัวเองเป็นหนูทดลองงั้นเหรอคะ? แล้วหลานคนนั้นก็ช่วการทดลองมันยังไงกันแน่คะเนี่ย? "
" แถมยังใช้ฮารุเอะ เอริกับพวกเด็กๆChild Errorเพื่อที่จะสร้างเลเวล6ขึ้นมาอีกด้วย "
" ฮึก....อึก....ทะ....ทำยังไงดีละค่ะ เป็นเพราะฉัน!? เป็นเพราะฉันแท้!? "
" หยุดร้องเถอะนะ อุยฮารุ "
" ก็มัน....ก็มันทั้งคุณฮารูเอะ ฮึก!? ทั้งพวกคุณเอดะซากิ ฮึก ฉันควร....ฮึก....จะทำยังไงดี " อุยฮารุที่ร้องไหฟุ่มฟายไม่หยุดก่อนที่คุโรโกะจะเดินเข้าไปหาก่อนจะตบเข้าไปที่หน้าของอุยฮารุเพื่อเรียกสติ
" จะร้องไห้อีกนานแค่ไหนกันค่ะ..... "
" คุณชิราอิ.... "
" ยังมีเรื่องที่ต้องทำอยู่อีกไม่ใช่รึไงกันค่ะ.....เมื่อไรจะกลับมาเป็นอุยฮารุจัสเม็นท์คนเดิมสักที " คุโรโกะที่พูดเพื่อดึงสิตก่อนที่อุยฮารุจะกลั้นน้ำตาและไปที่คอมของเธอ
" ฮึก....สถานที่ทีพวกคุณฮารูเอะอาจจะถูกส่งตัวไป "
คุโรโกะที่กุ้มมือที่ตบหน้าอุยฮารุอย่างทรมาณซาเต็นกับโคโนริที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาเพื่อเป็นการปลอบใจ
" ว่าแต่มิซากะ มิโคโตะหายไปไหนแล้วละ " ฟิลิปที่เห็นว่มิซากะไม่อยู่คนอื่นๆก็มองหาก็ไม่เจอเหมือนกัน
" หรือว่า.....ยัยนั้นจะ " โชทาโรี่ที่พอจะเดาออกก่อนจะรีบคว้าหมวกกันน็อคและวิ่งออกไป
ณ ศูนย์วิจัย MAR รถพ่วง2คนที่กำลังขับออกจากศูนย์แต่ว่มิซากะก็ได้มายืนขว้างเอาไว้ทำให้คนขับรถนั้นจะเบรดหยุดมองหน้ามิซากะที่ยืนอยู่ประตูทางเข้า
" ขับต่อไปไม่ต้องสนใจ " เทเลสทีน่าที่ติดต่กับคนขับซึ่งก็ทำตามคำสั่งขับออกมิซากะที่ปล่อยให้จับไปโดยไม่แม้แต่จะห้ามรถเอาไว้และเดินตรงเข้าไปหาเทเลสทีน่าที่อยู่ในชุพาวเวอร์สูทรุ่นใหม่อยู่
" พวกเด็กๆอยู่รถบรรทุกเมื่อกี้ไม่ตามไปจะดีเหรอ "
" หลอดพวกเรางั้นสินะ "
" หึหึๆ โกรธงั้นเหรอ "
" วางแผนอะไรไว้กันแน่ หลานสาวคิฮาระ เก็นเซย์ และยังเป็นหนูทดลองผลึกประกอบพลังจิตคนแรก ทั้งๆที่ถูกปู่ตัวเองจับทดลองแท้ๆแล้วยังช่วยการทดลองอีกทำไมกัน"
" เห้....หึหึ.....ฮ่าห์!?~ หาข้อมูลมาดีเลยนิ แม่หนูฉลาด ไอ้โง่ที่ไหนเข้าจะบอกกันว่ากำลังคิดอะไรอยู่หรอกนะ! ยัยโง่ถ้าอยากรู้ขนาดนั้นละก็ใช่กำลังถามเอาเองสิ" เทเลสทีน่าที่พูดยั่วยุใส่และก็ได้ผลทำให้มิซากะนั่นโกรธจนเลือดตาแถบกระเด็นปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อมีเสียงสูงเข้ารบกวนจนทำให้กระแสไฟฟ้าหายไปพร้อทรุดลงกับพื้น
" อึก.....เสียงนี่้มัน...หรือว่าCapacity Down "
" เห้.....รู้จักด้วยงั้นเหรอ? "
" ทำไมเธอถึง.... "
" ก็คนทีสร้างเจ้านี้คือฉันเองยังไงละ! " เทเลสทีน่าได้เดินตรงเข้าไปหาก่อนจะชกเข้าใส่แต่ก่อนที่หมัดของเธอจะโดนตัวมิซากะนั่นแต่เจ้าตัวที่ยังคุมสติเอาไว้และดีดตัวหลบออกมาก่อนที่หมัดของเทเลสทีน่าจะโดนตัว
" สร้างงั้นเหรอ? "
" ใช่แล้ว....ฉันได้ปล่อยตัวทดลองให้กับพวกสกิลเอาท์เอาไปใช่ ทำให้ได้ข้อมูลมาเพียบเลยละ ก็เลยเพิ่มความสามารถไปเยอะพอตัว แต่ดูเหมือนจะเสียงดังไปหน่อยละมั้ง " เทเลสทีน่าที่พูดไปพร้อมเล่ห์มองเสาส่งสัญญาณด้านหลัง " พวกสกิลเอาท์นะ ถ้าใช้งานเป็นก็มีประโยชน์เหมือนกัน ฮ่าห์ๆๆ ฮ่าห์!~ "
" อย่ามาล้อเล่นน่า "
" ห๊า? "
" พวกสกิลเอาท์นะ..... ไม่ใช่หนูทดลองสะหน่อย!!! " มิซากะที่ได้ยินแบบนั้นก็โกรธเลือดหน้าก่อนจะมือทั้งสองทุบลงพื้นพร้อมปล่อยกระแสไฟฟ้าออกไปแต่มันก็เฉียดผ่านเทเลสทีน่าไป
" โห้ววว....โกรธงั้นเหรอ? " เทเลสทีน่าได้หยิบปืนระเบิดที่อยู่ข้างเอวออกมาก่อนจะยิงออกไปแต่กระสุนได้ยิงเฉียดร่างของมิซากะไปโดนรถบรรทุกของMARข้างหลังก่อนจะระเบิดจากด้านหลังด้วยแรงระเบิดทำให้มิซากะกระเด็นไปตามแรงของมัน " อะไรกันเนี่ย ปรับแต่งไม่ได้เรื่องเลย.....แต่ก็เอาเถอะแบบนี้ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน "
เทลสทีน่าได้กระหน้ำยิงเข้าใส่ไม่หยั่งจนมิซากะได้แต่วิ่งหลบกระสุนเท่านั้นก่อนจะหันไปพร้อมพยายามตั้งสมาธิรวมกระเเสไฟฟ้าไว้ที่มือทั้งสอง
" หน่อยแน่....แก!! " มิซากะได้ยิงกระแสไฟฟ้าออกไปแต่ก็ไม่ถึงเทเลสทีน่ากระแสไฟฟ้านั้นกระจายออกข้างไปสะก่อน
" อ้าวๆเป็นอะไรไปไม่เห็นโดนสะนิดเลน่า~ " เทเลสทีน่าที่พูดจากวนๆใส่ก่อนจะกระหน้ำยิงต่อทำให้มิซากะที่ไม่มีทางอื่นนอกจากวิ่งหนีเท่านั้น
" อ้ากกก! "
" เอ้าๆๆ วหนีเข้าไปๆๆ แม่หนูเลเวล5 "
มิซากะได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจและค่อยวิ่งหนีไปเรื่อยๆก่อนจะโดนแรงระเบิดจากกระสุนระเบิดจนซัดนร่างของเธอกระเด็นกระดอยไปมาแต่เทเลสทีน่าที่่ไม่ปล่อยให้มิซากะพักก็ยังคงกระหน้ำยิงต่อจนเกิดเสียงดังระเบิดสะเทือนไปทั่วศูนย์วิจัย
คองโกที่นั่งอ่านนิยายอยู่ในห้องอย่างสงบก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนจนเริ่มรู้สึกสงสัย
" เสียงดังะไรกันนักน่านะ "่ คองโกได้ลงจากเตียงก่อนจะเปิดม่านออกมมองดูข้างนอกก็เห็นสภาพที่เละเทะจนเธอเองยังตกใจ " อะไรกัน.....เกิดอะไรขึ้นนะเดียวนะ นั่นมัน " คองโกที่หันไปเห็นมิซากะที่สภาพสะบักสะบอมเกาะเสาตึกอยู่
" คุณมิซากะ? "
กลับมาทางด้านของมิซากะที่พยายามจะใช่พลังแต่ด้วยความล้าและCapacity Down ที่ยังคงทำงานอยู่ทำให้ไม่สามารถควบคุมพลังได้ก่อจะยกร่างมิซากะและบีบคออัดร่างของเธอกับเสาตึก
" อัก! "
" คนอย่างเธอเนี่ยช่างวิเศษอะไรอย่างนี้ เปี่ยมไปด้วยความยุติธรรม และความพยายามเพราะเธอและเพื่อนๆทำให้ฉันเจอตัวพวกเด็กๆได้เร็วแบบนี้ เพื่อเป็นการขอบคุณฉันจะบอกให้เป็นรางวัลแล้วกัน.....เป้าหมายของฉันก็คือการทำให้ผึกประกอบพลังจิตสมบรูณ์ยังไงละ และก็จะไม่ให้ใครมาขัดขว้าง " เทลเสทีน่าที่บอกเป้าหมายของเธอให้กับมิซากะที่กำลังดิ้นไปมาก่อนจะที่หมดอากาศให้ใจและสลบไปก่อนที่เทเลสทีน่าจะปบ่อยมือทำให้ร่างของมิซากะล้มลงกับพ้น
" พวกเราจะเป็นหยุดเอง "
" หื้ม "
TRIGGER MAXIMUM DRIVE
" ทริกเกอร์ ฟูลเบิร์ส!! " ดับเบิ้ลที่ได้ปรากฎตัวออกมาพร้อมยิงกระสุนของลูน่าเข้าใส่แต่กระสุนทั้งหมดที่ยิงเข้าใส่ร่างของเทเลสทีน่านั้นกับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
" เป็นไปไม่ได้กระสุนของลูน่าทำอะไรเธอไม่ได้เลยงั้นเหรอ "
" โห้วววว....ในที่สุดก็ปรากฎตัวออกมาจนได้นะคุณมาสไรเดอร์ "
" เทลสทีน่า คิฮาระ ไลฟ์ไลน์ ยอมจำนนสะอย่าว่าไม่เตือน " ดับเบิ้ลได้ยกทริกเกอร์แม็กนั่มใส่เทลทีน่าที่ดูท่าทางจะไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย
" คิดงั้นเหรอ.....ไอ้เจ้าเศษเดนเอ๋ย " เทเลสทีน่าได้พูดด่าท้อก่อนจะเปิดให้Capacity Down ทำงานอีกครั้งทำให้เกิดเสียงสูงได้ถูกปล่อยออกมา
" Capacity Down งั้นเหรอแต่ว่ามันใช้กับพวกเราไม่ได้หรอก " ดับเบิ้ลที่ยังคงก้าวเดินตรงเข้าไปแต่จู่ก็ชะงักไปพร้อมร่างทรุดลงไปกับพื้น " เห้.....ฟิลิปเป็นอะไรไปนะ? "
" อะ.....อึกหัวมัน....อะ....อัก โชทาโร่.....อ้ากกกก! " ฟิลิปที่จู่ได้ร้องออกมาอย่างทรมาณจทำให้ดับเบิ้ลคืนร่างทันทีก็ทำให้โชทาโร่ที่ไม่เป็นอะไรก็"ด้แต่งง
" นี่มันหมายความว่าไงกันเนี่ย? เน่ ฟิลิป!! "
" Capacity Down ที่ฉันปรับปรุงไม่ได้แค่ใช้จัดการกับผู้ใช้พลังจิตหรอกน่า.....รวมถึงใช่จัดการกับซีกขวาของดับเบิ้ลด้วยเหมือนกันเนอะ พ่อนักสืบฮาฟบอย "
" คุณนะ.....รู้เรื่องของพวกเราอยู่แล้วนะ.....และยังหลอกใช้พวกเราอีก "
" ฮ่าห์ๆ.....ขอบคุณสำหรับความร่วมมือแล้วกันไอ้พวกหน้าโง่....เอ๋ย " เทเลสทีน่าได้ควักปืนยิงระเบิดออกมาก่อนจะยิงเข้าใส่โชทาโร่ทันทีแต่เสี้ยววินั้นโชทาโร่ได้ถอดดับเบิ้ลไดรฟเวอร์ออกมาและสวมลอสไดรฟเวอร์แทน
JOKER
" แปลงร่าง! "
JOKER
โชทาโร่ได้แปลงร่างเป็นโจ๊กเกอร์ก่อนที่กระสุนระเบิดจะยิงถึงทำให้ร่างกระเด็นจากแรงระเบิดจนร่างอัดกับรถบรรทุกMARด้านหลังจนข้างหน้ายุบ
" อัก.....โอ้ย อย่ามาล้อเล่นหน่อยเลย.....ยัยผู้หญิง " โจ๊กเกอร์ได้ยันตัวลุกขึ้นมาก่อนที่กระสุนระเบิดลูกใหม่พุ้งเข้ามาอีกนัดจนระเบิดอัดเข้าหน้าอีกครั้งจนทำให้รถที่โจ๊กเกอร์อยู่ใกล้ก็เกิดระเบิดเสริมเข้าไปอีก
" อะไรกัน ไม่คิดว่ามาสไรเดอร์ที่เข้าล้ำลือ ว่าเป็นฮีโร่จะอ่อนปวกเปียกแบบนี้ "
" อย่าได้ใจเกินไปหน่อยเลย.....คุณประธาน " โจ๊กเกอร์ได้เดินสะบักสะบอมออกมาจากควันระเบิด " พอดีว่าฉันมันอึดทนตายยาก "
โจ๊กเกอร์ได้พูดจบก่อนจะวิ่งพุ้งออกไปเทลสทีน่าได้หันปืนและกระหน้ำยิงออกไปแต่คราวนี้โจ๊กเกอร์สามารถวิ่งหลบกระสุนระเบิดได้ทั้งหมดจนเข้าถึงตัวของเทเลสทีน่าได้สำเร็จ
" ได้ตัวละ! "
JOKER MAXIMUM DRIVE
" ไรเดอร์พันส์ " โจ๊กเกอร์ได้รวมพลังไว้ที่หมัดขวาแล้วชกออกไปแต่ก่อนที่หมัดจะถึงตัวเทเลสทีน่าก็ต้องชะงักเมื่อเทเลสทีน่าได้คว้าเอาร่างของมิซากะที่สลบไปแล้วขึ้นมาบังจนทำให้โจ๊กเกอร์นั้นชกหมัดเฉียดใบหน้าของมิซากะไปเล็กน้อย " มิซากะ? "
" เอ้าๆ พ่อฮีโร่ทำไมถึงหยุดการโจมตีซะละ "
" หน่อย.....ยัยสารเลวเอ๋ย " โจ๊กเกอร์ที่ได้แต่มองก่อนจะถูกเทเลสทีน่าเตะเข้าที่กลางอกจนกระเด็นกลิ้งลงไปกับพื้นก่อนที่เทเลสทีน่าจะเดินเข้ามาเหยียบกลางอกซ้ำ
" ฮ่าห์ๆ~ เอ้าๆๆๆลุกขึ้นมาสิ ลุกขึ้นมาคุณมาสไรเดอร์!! " เทเลสทีน่ากระหน้ำกระทืบร่างโจ๊กเกอร์ไปเรื่อยๆก่อนที่โจ๊กเกอร์จะใช่มือทั้งยันเท้าของเทเลสทีน่าเอาไว้ " ยังมีแรงเหลืออีกงั้นเหรอ แย่างกับหมาที่ดิ้นรนจนตัวตายเลย " เทเลสทีน่าได้เร่งกำลังของพาวเวอร์สูทของเธอสูงขึ้นและยันร่างของโจ๊กเกอร์จนแทบจะจมดิน
" อ่า.....จะแสดงให้ดูความน่ากลัวของหมาที่จนตรอกนะ ฮ้ากกกก! "โจ๊กเกอร์ได้ใช่แรงทั้งหมดสู้กำลังขับของพาวเวอร์สูทจนผลักร่างของเทเลสทีน่าจนแทบล้มพร้อมกับร่างของมิซากะได้หลุดจากมือโจ๊กเกอร์จึงรีบลุกวิ่งเข้าไปรับร่างเอาไว้ "ฮึบ.....ฉิวเฉียด "
" ไม่เบาเลยนิ.....ถ้างั้นละก็จะแสดงเจ้านี้ให้แกเห็นเป็นบุญตาแล้วกัน " เทเลสทีน่าได้ขึ้นก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาเป็นไกอาเมมมโมรี่สีเทาอักษรตัวRลักษณะแบบเดียวกับเมมโมรี่ของโจ๊กเกอร์ที่มีอยู่
"ไกอาเมมโมรี่นั้นมันอะไรกันนะ "
" จงลิ้มลองพลังของวิทยาศาสตร์สะเถอะ มาสไรเดอร์เอ๋ย " เทเลสทีน่ายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก่อนจะหยิบปืนกระบอกนึ่งที่คล้ายกับทริกเกอร์แม็กนั่มแต่เป็นสีเทาสลับดำและกดให้ไกอาเมมโมรี่ทำงานใส่ลงไปปืน
RAILGUN
RAILGUN MAXIMUM DRIVE
ปลายกระบอกปืนที่รวบรวมประจุพลังงานกระแสไฟฟ้าที่ปล่อยออกมาจากเมมโมรี่ที่ใส่เข้าไปชาร์จเป็นกระสุนเรลกันขึ้นมา
" พลังแบบนี้เหมือนกับเรลกันของมิซากะเลยไม่ใช่รึไงนะ "
ไม่นานเทเลสทีน่าได้เหนียวไกยิงกระสุนเรลกันออกไปโจ๊กเกอร์ที่หันไปมองด้านหลังว่ามีมิซากะอยู่ก็ได้แต่กัดฟันรับกระสุนเรลกันเข้าอย่างจังโจ๊กเกอร์ที่รับการโจมตีเข้าเต็มๆจนร่างนั้นปลิวกระเด็นไปไกลจากแรงของเรลกันจนร่างอัดกับตัวตึกของศูนย์วิจัยจนกำแพงเป็นรูขนาดใหญ่และข้างในก็มีร่างของโชทาโณ่ที่บาดเจ็บสาหัสนอนอยู่
เทเลสทีน่าได้เดินเข้าไปหาร่างของมิซากะที่ยังนอนสติอยู่ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วติดต่อไปที่คนของเธอ
" เห้ยพวกแกได้หนูทดลองดีๆมา รีบมาขนไปซะ "
หลังจากนั่นไม่นานก็ได้มีเจ้าหน้าที่ที่สวมพาวเวอร์สูทได้เข้ามาแบกร่างของมิซากะขึ้นมาและอีกคนที่แยบกร่างของโชทาโร่กำลังพาเข้าไปในศูนย์สิจัยก่อนจะมีร่างนึ่งได้เข้ามาขว้างเอาไว้ก่อน
" หยุดเดี๋ยวนี้ค่ะ รู้ว่าคนที่พวกคุณกำลังพาตัวไปนั่น " คองโกที่เป็นคนมายืนดักเจ้าหน้าที่MARเอาไว้ก่อนจะสะบัดเปิดพัดขึ้นมาเปนนิสัยพร้อมด้วยแววตาที่อาฆาตใส่ " คือเพื่อนของดิฉัน คองโก มิทสึโกะแลวยังกล้าที่จะประทุษร้ายอีกเหรอคะ? "
เวลาเดียวกันนั้นทางด้านของเทเลสทีน่าที่ได้เข้ามาอยู่ในห้องควบคุมนึ่งที่ที่เชื่อมต่อกับพาวเวอร์สูทของเธอ
" ทุกหน่วยรายงานสถานะ "
" เยลโล่ว มาร์เบิลปกติ "
" บราวน์ มาร์เบิลปกติ "
" ทุกหน่วยดำเนินการตามแผนต่อไป "
" บลู มาร์เบิล รายงาน! เป้าหมายได้หนีไปแล้วครับ "
" ว่าไงนะ! "
" ขอประทานโทษด้วยครับ จะรีบค้าหาโดยเร็วที่สุด จะหาตัวให้พบอย่าง.... "
" ช่างมัน พวกแกไปแขวนคอตายที่ไหนก็ไปซะ "
ณ โรงพยาบาลแห่งนึ่งในเขตเมืองแห่งการศึกษาที่ 7
" อะ.....อึก " โชทาโร่ที่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆและพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆแล้วทำให้เขารู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในโรงพยาบาลก่อนจะมองตามตัวที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลไม่ว่าจะเป็นแขนทั้งสองข้างที่ตัวแก้มซ้าย " นี่เรา....อึก "
โชทาโร่ที่พยายามลุกขึ้นก่อนที่อากิโกะและเทรุิอิจะเข้ามาในห้องพอดี
" อะ....โชทาโร่คุง เดียวก่อนสิอย่างพึ่งขยับตัวตอนนี้สิ "
" นี่ฉันทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ "
" ฟิลิปได้ติดต่อมาหาฉัน ฉันเลยไปที่เกิดเหตุก็พบว่านายถูกเด็กที่ชื่อว่าคองโก มิทสึโกะช่วยเอาไว้ "
" งั้นเหรอเพื่อนของมิซากะสินะ.....แล้วมิซากะละ "
" มิซากะจังละก็ปลอดภัยแล้วละ ฟิลิปคุงไปเยี่ยมอยู่นะ "
ด้านห้องของมิซากะที่เจ้าตัวก็ได้รู้สึกตัวแล้วเช่นกันทำให้พวกคุโรโกะได้รีบเข้าไปหาทันที
" ท่านพี่ "
" ไม่เป็นอะไรนะคะ คุณมิซากะ "
" ไม่บาดเจ็บตรงไหนนะคะ "
" นี่ฉัน..... "
" ช่างบูมบ่ามซะจริงที่บุกเข้าไปหา เทเลสทีน่า คิฮาระ ไลฟ์ไลน์เพียงคนเดียวแบบนั้น " ฟิลิปได้เดินเข้ามาในห้องทำใหมิซากะนั่นหันไปหา
" คุณฟิลิป " มิซากะที่พอได้ยินแบบนั้นก็จำได้ถึงสิ่งที่เทเลสทีน่าได้บอกกับเธอก็ได้พลีพล่ามลุกจากเตียงทันที " ยัยผู้หญิงคนนั้น "
" ท่านพี่คะ จะรีบร้อนยับตัวตอนนี้ไม่ได้นะคะ "
" หลีกทางไปซะคุโรโกะ นี่ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมานอนในที่แบบนี้ต้องรีบไปช่วยพวกคุณฮารูเอะ "
" ก็เข้าใจนะคะแต่ว่า "
" ไปแล้วเธอจะทำอะไรได้ มิซากะ มิโคโตะ เธอได้แอบบุกเข้าไปศูนย์วิจันยของMAR แต่แทนทีเธอจะหยุดรถบรรทุกที่มีพวกฮารูเอะ เอริ แต่กลับโกรธจนขึ้นหน้าทำให้เด็กๆพวกนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ มิหนำซ้ำเพราะความบ้าบิ่นของเธอต้องทำให้โชทาโร่บาดเจ็บสาหัสไปด้วย "
" นี่ฉัน.....นี่ฉัน " มิซากะที่พอได้ยินแบบนั้นก็ตกใจก่อนจะมองมือที่ตัวเอง " เป็นเพราะฉันงั้นเหรอ "
" ผิดแล้วละ.....อัก " โชทาโร่ที่ฝืนสังขารตัวเองเข้ามาในห้องโดยที่ตามตัวเต็มไปด้วยผ้าพันแผล
" โชทาโร่ "
" เดียวสิ โชทาโร่คุงอย่าพึ่งลุกเดินตอนนี้สิ " อากิโกะกับเทรูอิที่รีบตามมาก่อนที่เทรูอิจะเข้าไปพยุงร่างเอาไว้
" เป็นเพราะฉันงั้นเหรอที่ทำให้คุณโชทาโร่บาดเจ็บหนักขนาดนี้นะ " มิซากะที่มองสภาพของโชทาโร่ที่แทบจะยืนไม่อยู่ก่อนที่เธอจะเอามือมือกุ้มหน้าผากตัวเอง " นี่ฉันสร้างปัญหาให้ทุกคนอีกแล้วสินะ "
" ไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย.....ถ้าหากว่ามีเรื่องทุกข์ใจละก็ลองมองรอบๆห้องนี้สิ " โชทาโร่แนะนำก่อนที่มิซากะจะมองไปรอบๆห้องที่เต็มไปด้วยเหล่าเพื่อนของเธอ " เธอนะยังมีเพื่อนที่ค่อยช่วยเหลืออยู่ไม่ใช่เหรอ "
" เพื่อนงั้นเหรอ? "
" อย่างที่คุณโชทาโร่พูดนั้นแหละ เพื่อนต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอคะ? " ซาเต็นที่เห็นด้วยกับคำพูดของโชทาโร่ซึ่งทุกคนเองก็เหมือนกัน
" ชะ....ใช่แล้วคะพวกเราก็อยู่ด้วยนะคะ " อุยฮารุเองก็ได้พูดออกมาทำให้มิซากะหันไปมองก่อนจะหันไปมองคุโรโกะที่พยักหน้าให้กับเธอด้วยทำให้เธอนั้นรู้สึกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
" อื้อ.....ขอบคุณนะทุกคน "
" คำพูดสมกับเป็น ฮาฟบอยจริงๆ " อากิโกะได้หันไปแซวโชทาโร่เล่น
" ห๊าา! ฮาฟสะที่ไหน ฮาร์ดบบอยต่างหากละ "
" ให้ตายสิสภาพแบบนั้นยัจะฝืนตัวเองมาเพื่อพูดเท่ห์แบบนี้ สมแล้วที่เป็นฮิดาริ "
" เอาล่ะ งั้นต่อไปก็อุยฮารุ ขอโทษคุณชิราอิสะ "
" เอ้ะ.... "
"พูดสิว่า ขอโ?ษที่ทำตัวไม่ดีมาโดยตลอดนะ " ซาเต็นได้ชี้ไปที่อุยฮารุและบอกให้ขอโทษคุโรโกะ
" ดะ.....เดียวสิคุณซาเต็น "
" คุณชิราอิก็ด้วย ขอโทษที่ตบหน้า อุยฮารุด้วย "
" อะ....เอ้ะ "
คุโรโกะกับอุยฮารุได้หันไปมองกันและกันก่อนที่ทั้งสองฝ่ายจะมีท่าทางเกร็งก่อนที่จะเป็นฝ่ายอุยฮารุกล่าวขอโทษก่อน
" ขอโทษด้วยนะคะ คุณชิราอิ "
" ดิฉันเองก็ขอโทษด้วยคะ "
" ในที่สุดก็คืนดี