Kamen rider W & To aru kagaku no Railgun

ตอนที่ 22 : Level 6

" บันริจังกับฉัน เคยอยู่สถานรับเลี้ยงChild Errorที่เดียวกันมาก่อน เพราะฉันเป็นคนขี้อายก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ว่าบันริจังนี่แหละที่มาสนิทด้วยเท่านั้น เธอพูดคุยกับฉันผ่านเทลาพาธีตลอด จนกระทั้งเธอได้ถูกส่งตัวไปสถานที่รับเลี้ยงอื่น ตั้งแต่ตอนนั้นมาฉันได้ยินเสียงบันริจัง บอกว่าช่วยด้วย ทรมาณเหลือเกิน " ฮารูเอะที่พูดพร้อมลูปล็อคเก็ตในมือไปด้วย " แต่เธออยู่ที่ไหน ถึงได้ทรมาณขนาดนั้น ฉันไม่รู้เลย ทั้งๆที่ฉันอยากจะช่วยเธอแท้ๆ แต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง " 

" ไม่ต้องห่วงหรอกคะ คุณฮารูเอะจะต้องได้เจอกับเพื่อนอย่างแน่นอน ไม่สิฉันจะตามให้เจอค่ะ " อุยฮารูที่จู่ๆได้พูดเสียงดังขึ้นมาทำให้ทุกต่างหันไปมอง " เพราะว่าฉันเองก็เป็นจัสเม็นท์เหมือนกันค่ะ " 

" คุณอุยฮารู "  

" ใช่แล้วละเห็นอย่างนี้อุยฮารุก็เป็นจัสเม็นท์ฝีมือดีคนนึ่งเลยนะ " 

" ไม่เห็นต้องพูดว่า เห็นอย่างงี้ก็ได้นิคะ "  

" อะ.....โทษทีมันเผลอนะ " 

" ฉันเองก็จะช่วยด้วย.....จะให้ฉันมองดูเด็กสาวร้องไห้แบบนี้คงทนดูไม่ได้หรอก " โชทาโร่ได้พูดขึ้นอีกคนทำให้ฮารูเอะหันไปหาพร้อมทั้งน้ำตา 

" คุณโชทาโร่ " 

" รับรองพวกเราจะต้องพาเพื่อนของเธอกลับมาให้ได้เลย....เพราะงั้นอย่าร้องไปเลยนะ ไว้ใจพวกเราได้เลย " 

" ขอบคุณนะ " 

หลังจากนั้นมิซากะ คุโรโกะและโชทาโร่ได้ออกมาคุยกับเทเลสทีน่านอกห้องเกี่ยวกับเรื่องคดีLevel Upper 

" คดีLevel Upperที่ว่า คือคดีนั้นนะเหรอ? " 

" ค่ะ ฉันได้เห็นความทรงจำของคิยาม่า ฮารูมิเข้า เด็กคนที่ชื่อว่าเอดะซากิที่พูดถึงนั้นก็เห็นในความทรงจำเหมือนกัน "  

" การทดลองเพื่อวิเคราะห์พลังจิตที่อาละหวาดงั้นเหรอ มีการทดลองแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยงั้นเหรอเนี่ย รู้สึกว่าผู้ืั้เป็นหัวหน้าในกรทดลองจะมีชื่อว่าคิฮาระ " 

"คิฮาระ.....หรือว่าจะเป็นคิฮาระ เก็นเซย์ " 

" เขาเป็นใครเหรอ " 

" เป็นนักวิทยาศาสตร์นะ แถมดังพอตัวเลยด้วย.....แต่เป็นในเชิงไม่ค่อยดีอะนะ เห็นถูกเรียกว่านักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง ถ้าหากเป็นเขาคนนั้นละก็มีสิทธิที่จะทำการทดลองมนุษย์จริงๆก็ได้ " 

" คิฮาระ เก็นเซย์งั้นเหรอ แล้วรู้เปล่าว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนนะ " 

" หายสาปสูญไปแล้ว หากการทดลองนั้นเป็นเรื่องจริงละก็ เด็กที่เหล่านั้นก็อาจจะเป็นสาเหตุของการเกิดPoltergeistก็ได้ " 

"หมายความว่าไงนะคะ " 

" หมายความว่าเด็กพวกนั้นคือผู้ใช้พลังจิตที่อาละหวาดยังไงละ " 

" เดียวก่อนสิถ้าจำไม่ผิดเด็กพวกนั้นยังคงหลับใหลอยู่ไม่ใช่เหรอเรื่องแบบนั้นจะเป็นไปได้ยังไง " 

" ถ้าเกิดสมมุติว่าพลังจิตเกิดอาละหวาดตอนที่ยังไม่ได้สติละ " 

" แบบนั้นมัน " 

" ที่คุณจะบอกก็คือเด็กพวกนั้นไม่ได้ตั้งใจจะแทรกแซงแต่ทำไปโดยที่ไม่รู้ตัวงั้นเหรอค่ะ?"  

"  ก็มีความเป็นไปได้ ว่าแต่พวกเด็กพวกนั้นเป็นไงบางเหรอ" 

" หลังจบคดีแอนตีสกิลได้ออกตามหาแล้วแต่ก็ไม่เจอตัวเลย " 

" งั้นเหรอ.....สิ่งสำคัญในตอนนี้คือตามหาเด็กเหล่านั้นให้พบสิน่าีนำโชควันนี้คือสีชมพูสินะ  " เทเลสท่น่าที่ได้หยิบกระบอกลูกอมขึ้นมาอีกครั้งและเขย่าไปมาเรื่อยๆก่อนจะเปิดฝาเทลงมือเม็ดที่ออกมาคือสีชมพู " ลางดีแน่นอน หึหึ " 

หลังจากนั้นโชทาโร่ได้แยกกับพวกมิซากะที่สถานีรถไฟในระหว่างทางกลับนั้นโชทาโร่ก็ได้ได้ผ่านเห็นสวนสาธารณะที่พึ่งเกิดPoltergeistไปจนทำให้เป็นเขตห่วงห้ามก่อนจะมุ่งหน้ากลับไปที่สำนักงานจัสเม็นท์ซึ่งฟิลิปก็พึ่งออกมาจากโลกหนังสือพอดี 

" ไงโชทาโร่กลับมาแล้วเหรอ " 

" อ่า.....เรื่องอะไรบางเหรอเพื่อนของฮารูเอะจังที่นะ " 

" เอดะซากิ บันริ คือ1ในนักเรียนที่คิยาม่า ฮารูมิ สอนไม่ผิดแน่นอนและก็มีความเป็นไปได้ว่าเด็กเหล่านั้นอาจจะเป็นต้นตอของการเกิด Poltergeist ถือว่าสมมุติฐานหลักได้เลยละ " ฟิลิปที่พูดไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นโชทาโร่ที่ดูเพลียๆจึงถามออกไป " เป็นไรไป.....ท่าทางดูเหนื่อยๆนะ " 

" ก็นะ.....ดูเหมือนว่าสายสัมพันธ์ของเด็กพวกนั้นเริ่มสั่นคลอนสะแล้ว " 

" ชิราอิ คุโรโกะกับ อุยฮารู คาซาริเหรอ ท่าทางดันเจอเรื่องยุ่งยากเข้าแล้วสินะ " 

" ทางเดียวของเราคือการหาตัวเด็กๆทั้ง10คนให้เจอโดยเร็วที่สุด " 

" รับทราบเริ่มการสืบค้นได้ "  

เวลาเดียวกันที่หอพักโทคิวะไดมิซากะที่นั่งแชาอยู่ในอ่างโดยที่ในหัวคิดแต่เรื่องของเอดะซากิ บันริและเด็กคนอื่นๆที่ยังคงหาตัวไม่เจอ 

" เด็กๆพวกนั้นต้องการความช่วยเหลือ.....เหรอ " มิซากะที่เหม่อลอยไปมาจนคุโรโกะเข้ามาข้างในห้องน้ำ 

" ท่านพี่ค่ะ แข่น้ำนานจังนะคะ " 

" ก็พอดีมีเรื่องอะไรให้คิดอะน่า "  

" ถ้าเช่นนั้น ก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ"  

" ทางเธอล่ะ.....ว่าไงไม่คืนดีกับคุณอุยฮารุเหรอ? " 

" ไม่แปลกหรอกคะที่อุยฮารุจะโกรธ แต่ทว่า " คุโรโกะที่พูดไปพร้อมถอดริบบิ้นออกออกพร้อมเสื้อผ้าของเธอพร้อมพูดไปด้วยก่อนจะนุ้งผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดประตูเข้าไปหามิซากะที่นอนแช่อ่างได้หันมาหา " ดิฉันไม่ได้ทำอะไรผิดในฐานะจัสเม็นท์  อุยฮารุคงคิดว่าถูกหักหลัง แต่ถึงกระนั้นฉันคิดว่าเธอจะต้องเข้าใจอย่างแน่นอน "  

พอคุโรโกะพูดจบก็ไ้ีด้มีขันลอยเข้ามาอัดหน้าเธอเต็มจนล้มหงายขาชี้ฟ้าทันทีโดยที่คนที่โยนก็คือมิซากะที่อยู่ในอ่าง 

" อย่มาทำตีเนียนพูดเรื่องดีแล้วเข้ามานะยะ!? " 

" อ่าาา....จังหวะกำลังเหมาะเลยแท้ๆ " 

" ไม่ต้องเลยยะ " 

วันต่อมา ณ สำนักงานจัสเม็นท์สาชาที่ 177 โดยที่อุยฮารุนั้นนั่งอยู่ที่หน้าจอคอมมาพักนึ่งแล้วเธอตั้งใจตามหาเพื่อนของฮารูเอะจนไม่ยอมพักแม้แต่สักนาทีเดียว 

" จากคำให้การของคิยาม่า ฮารูมิ เหยื่อผู้รับการทดลองทั้งหมดนั้นมี10คนและอยู่สภาวะไม่รู้สึกตัวก่อนจะถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลต่างๆในเมืองแห่งการศึกษา "  

" แต่ก็่ไม่เจอสินะ..... "  โคโนริที่นั่งฟังอยู่พร้อมดื่มกาแฟในมือก่อนที่โชทาโร่จะเอาเอกสารที่เทรุอิเคยให้เอามาให้ดู 

" รู้สึกว่าคิยาม่า ฮารูมินั่นได้รับการปล่อยตัวและเมื่อวันก่อนมีคนพบเห็นเธออยู่ที่เมืองฟูโตะและพาตัวคนไข้คนนึ่งนั่นออกไปจากโรงพยาบาล " 

" แล้วชื่อของคนไข้ที่เธอพาตัวไปละ " 

" เอดะซากิ บันริ เพื่อนฮารูเอะจัง " 

" งั้นแสดงว่านอกจากที่บางส่วนจะกระจัดกระจายไปทั่วโรงพยาบาลในเมืองแห่งการศึกษาแล้วยังออกไปนอกเมืองอีกงั้นเหรอ " 

" พักสักหน่อยมั้ยคะ " คุโรโกะที่เดินไปเพื่อจะให้กับอุยฮารุแต่ก็ไม่แม้จะหันมาหาเธอด้วยซ้ำ 

" ไม่เอาหรอกคะ " 

โคโนริที่นั่งมองปฏิกิริยาของทั้งสองก็ถึงกับถอนหายใจแม้แต่ซาเต็นกับมิซากะที่นั่งมองอยุ่ก็รู้สึกไม่ค่อยดีโชทาโร่ที่ดูสีหน้าของทั้งสองออกก็ได้เดินเข้าไปหาทั้งสอง 

" พวกเธอสองคนสนใจไปสูดอากาศด้วยกันหน่อมั้ย? " 

มิซากะและซาเต็นที่หันหน้ามองตากันก่อนจที่สุดท้ายก็ตามโชทาโร่ออกมาดื่มน้ำเย็นข้างนอกเพื่อเลี่ยนบรรยากาศ 

" รู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้ " 

" นั้นสินะรู้สึกวางตัวไม่ถูกเท่าไร พวกเราในตอนนี้นะ " 

" เพื่อที่จะทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมต้องรีบหาตัวบันริจังกับเพื่อนของเธอให้เร็วที่สุด เพื่อตัวฮารูเอะจัง เพื่อตัวของอุยฮารูจังและก็เพื่อตัวพวกเธอด้วยละน่า " โชทาโ่ร่ได้พูดพร้อมจิบกาแฟในมือ  

" นั้นสินะคะ " 

ด้านของอุยฮารุที่นั่งหาอยู่อย่างไม่หนุดก่อนที่จะมีเสียงฝีเท้านึ่งได้เดินเข้ามาพร้อมถือแก้วกาแฟอยู่ 

" ไม่ดื่มค่ะ " 

" จะจริงจังมันก็ดีอยู่หรอกระวังเธอจะเป็นอะไรไปพวกเราก็ลำบากแย่พอดีนะสิ " 

พออุยฮารุรู้ว่าไม่ใช่คุโรโกะก็รีบหันไปหาเจอกับฟิลิปที่ยืนอยู่พร้อมโคโนริที่ยืนถือแก้วกาแฟในมืออยู่ 

" หยุดเคร่งเครียดสักหน่อยดีมั้ย? " 

" ขอโทษคะ " อุยฮารุได้กล่าวขอโทษก่อนที่จะรับมาซึ่งโคโนริได้หันไปมองคุโรโกะที่หันมามองได้พยักหน้าและทำงานตรงหน้าของเธอต่อ 

" แม้แต่คุณอุยฮารุลงทุนขนาดนี้ยังจับเค้าไม่ได้เลยแบบนี้ แม้แต่ในโลกหนังสือของคุณฟิลิปเองก็ยังหาไม่เจอคงจะลึกล้ำกว่าที่คิด " 

" ยังหรอกคะ ยังมีข้อมูลที่จะตามรอยได้อยู่ค่ะ " 

" เอ้ะ ข้อมูลนั้นมัน " ฟิลิปที่หันไปเห็นข้อมูลนึ่งที่อยู่อีกจอของอุยฮารุก่อนจะลองอ่านบนความนั้นดู " ความเป็นไปได้การเกิดกลุ่มอาหารRSPKเป็นหมู่จากการสะท้อนสนามพลังAIMงั้นเหรองี้นี้เองนี่ละคีย์เวิร์ดสุดท้ายคือการสะท้อน " 

หลังจากที่พวกโชทาโร่กลับมากหันไปเห็นฟิลิปที่เขียนจดสมการต่างๆมากมายเต็มกระดานจนทั้งสามตกใจก่อนที่ฟิลิปจะหันไปหาโชทาโร่ 

" โชทาโร่ตอนนี้ฉันเข้าใจทุกอย่างของPoltergeistอย่างถ่อมแถ่แล้ว " 

" ดะ....เดียวก่อนนะหมายความว่าไง? " โชทาโร่ท่ต้องการคำอธิบายพอหันไปมองทางโคโนริกับคุโรโกะที่ส่ายหน้าไปมาบ่งบอกว่าพวกเธฮก็ไม่มีคำอธิบายอะไร 

" การสะท้อนไงละ " 

" การสะท้อนเหรอ? " ทุกคนในห้องตามพูดพร้อมเพรียงกันก่อนที่จะเดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คนึ่งที่างอยู่ยนโต๊ะเปิดบทความแบบเดียวกันกับที่อุยฮารุเปิดให้ดู 

" ในบทความนี้กล่าวเอาไว้ว่าสนามพลังAIMของผู้ใช้พลังจิตประเภทเดียวจะสะท้อนเข้าหากัน เมื่อมีผู้มีพลังจิตคนนึ่งได้รับอิทธิพลกับผู้ใช้พลังจิตที่อาละหวาดก็จะสะท้อนพลังไปยังผู้ใช้พลังจิตประเภทเดียวกันไปทอดๆ แต่ว่ายิ่งประเภทเดียวกันนั้นนี่แหละ ยิ่งเป็นตัวปัญหาใหญ่ " 

" ยังไงเหรอค่ะ? " 

" ถ้าให้เปรียบเทียบละก็ อย่างเช่นกรณีของมิซากะ มิโคโตะ ที่มีพลังในการควบคุมกระแสไฟฟ้าและ สนามแม่เหล็กอยู่ด้วยนั้น เพราะงั้นในกรณีนั้นคือ2ประเภท " 

" ถ้างั้น... " 

" Child Errorที่หายตัวไปทั้ง10คนก็เหมือนกัน ถ้าหากพลังของทั้ง10คนอาละหวาดพร้อมกันละก็จะขยายาสนามพลังออกเป็นวงกว้างทำให้ขอบเขตการอาละหวาดจะสูงถึง78%ของจำนวนนักเรียทั้งหมด " 

" 78% ถ้าเป็นแบบนั้น " 
 

" ถูกต้อง......จะเกิดPoltergeistขนาดใหญ่กว่าครั้งไหนๆอาจจะทำให้เมืองนี้ถูกทำลายได้ทั้งเมือง " 

" เดียวก่อนสิคุณฟิลิป บทวิทยานิพนธ์นี้เชื่อได้เหรอ? " 

" ถ้างั้นลองดูผู้เขียนดูสิ " ฟิลิปได้ยื่นโน๊ตบุ๊คให้โชทาโร่ก่อนที่เขาจะมองดูชื่อเจ้าวิทยานิพนธ์ก็ถึงกับตกใจ 

" คิฮาระ เก็นเซย์! " 

" อย่างที่เทเลสทีน่า ไลฟ์ไลน์ได้พูดเอาไว้ว่าเราไม่มีร่องรอยของคิฮาระ เก็นเซย์อยู่เลย ศูนย์วิจัยทั้งหมดก็ถูกปิดตัวลง ข้อมูลทั้งหมดก็หายไปเช่นเดียวกัน " ฟิลิปที่อธิบายอยู่พ้อมโชทาโร่ที่เลื่อนดูเนื้อหาบทความอยู่มิซากะก็ได้สะดุดตากับภาพศูนย์วิจัยแห่งนึ่งเข้า 

" นั่นมัน " 

 
" มีอะไรเหรอ? "  โชทาโร่ที่เห็นปฏิกิริยาแปลกๆของมิซากะจึงหันไปถาม 

" อ่า.....เปล่าค่ะไม่มีอะไร "   

กลางดึกภายในคืนนั่นที่หอพักโทคิวะไดมิซากะที่ตื่นขึ้นมาและหันไปมองคุโรโกะที่นอนดิ้นไปมาพร้อมละเมอแปลกๆ 

" อ๊าาาา!! ท่านพี่คะ รุนแรงเกินไปแล้ว อะห๊า~ " 

" ให้ตายสิอยากถามชะมัดเลยว่ากำลังฝันอะไรแปลกๆอยู่กันแน่......แต่ว่า " มิซากะที่เห็นการละเมอของคุโรโกะที่ดูอีโรติกจนขนลุกก่อนจะเอาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่วางลงบนเตียงแทนและเอาผ้าคลุมเอาทำให้เหมือนว่ากำลังนอนหลับอยู่ 

มิซากะได้แอบออกมาจากหอพักได้มุ่งหน้ามาที่ศูนย์วิจัยร้างนึ่งที่เห็นวิทยาพนธ์ของคิฮาระ เก็นเซย์ก่อนที่เธอจะเอาหน้ากากเกโคตะขึ้นมาสวม 

" เอาล่ะ......แปลงโฉมเรียบร้อย "  

ก่อนที่มิซากะจะบุกเข้าไปสแต็กโฟนและเอ็กสตรีมเมมโมรี่ได้บินวนล้อมตัวเธอเอาไว้แบบนั้นทำให้เธอนั้นตกใจ 

" เจ้าพวกนี้มัน? " 

" กะอยู่แล้ว.....ว่าเธอต้องมาที่นี่ " เสียงนึ่งได้ดังจากด้านหลังของมิซากะจนหันไปหาก็เจอกับโชทาโร่ที่ลงมาจากแมชชีนฮาร์ดบลอเดอร์ก่อนที่สแต็กโฟนจะบินมาที่มือ 

" คุณโชทาโร่ " 

"  ให้ตายสิชอบทำอะไรตามใจแบบนี้.....ลำบากกันพอดีนะสิ " 

" จะมาห้ามฉันเหรอคะ " 

" ไม่หรอก.....ฉันเองก็จะเข้าไปด้วยอีกอย่างที่นี้ปล่อยทิ้งร้างแล้วไม่ต้องใส่หน้ากากก็ได้ไปกันเถอะ " โชทาโร่พูดจบและเดินตรงเข้าไปในศูนย์วิจัยก่อนที่มิซากะจะตามหลังมา 

ทั้งสองได้เข้ามาถึงหน้าประตูศูนย์วิจัยด้านในมิซากะได้ใช้กระแสไฟฟ้าของเธอช็อตเพื่อปลดล็อคประตูจึงพวกเธอเข้าไปข้างในได้ 

พวกเขาได้เดินไล่สำรวจไปทั่วจนกระทั้งมาถึงห้องทดลองที่ทดลองเด็กทั้ง10ที่ตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น 

" ไม่มีอะไรเหลือเลยแหะ " 

" เสียแรงเปล่างั้นเหรอ "ระหว่างที่ทั้งสองถอดใจก็ได้มีแสงไฟฉายที่ส่องสว่างอยู่ด้านบนส่วนของห้องควบคุมทั้งสองจึงขึ้นไปข้างบนทันที 

" ที่นี่ไม่เหลืออะไรแล้วละคะ ค่ะจะรีบกลับไปเดียวนี้แหละคะ "  

" เจอกันจนได้นะ คิยาม่า ฮารูมิ " โชทาโร่ได้เดินประตูเข้าไปเรียกชื่อคนตรงหน้าก่อนที่จะหันมาช้าๆก็ทำให้เห็นหน้าจริงๆก็คือคิยาม่า ฮารูมิตัวจริงเสียงจริง 

" พวกเธอเองเหรอ " 

" อย่างที่คิด คิยาม่า ฮารูมิ เหตุการณ์ในครั้งนี้คือฝีมือของเธอสินะ " 

" ถ้าใช่แล้วจะทำไม " 

" ฉันก็จะไม่ยกโทษให้ยังไงละ!? "  มิซากะที่ระเบิดอารมณ์ออกมาพร้อมกับปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาจนทำให้ไฟฟ่าของศูนย์วิจัยกลับมาติดอีกครั้งพร้อมเสียงเตือนภัยดังขึ้น 

" เห้ย ล้อกันเล่นใช่มั้ยนะ? "  

" ช่วยไม่ได้ " 

หลังจากนั้นทั้งสามก็ได้หลบหนีออกมาโดยที่มิซากะขึ้นไปบนรถของคิยาม่าและโชทาโร่ได้ขี่แมชชีนฮาร์ดบลอเดอร์ตามหลังมา 

" ทำกันได้ลงคอเลยนะ เล่นช็อตระบบรักษาความปลอดภัยที่ร้างแล้วแบบนี่เนี่ย" 

" ช่วยไม่ได้ ฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ที่สำคัญเธอไปทำอะไรในที่แบบนั้นและได้รับการปล่อยตัวแบบนั้นหมายความว่าไง มีเป้าหมายอะไรกันแน่ " 

" ให้ตายสิเด็กสาวที่ขึ้นรถฉัน ที่ทำนหน้าตาหน้ากลัวถามคำถามกันทุกคนเลยนะ แต่ว่าเอาไว้ถามทีหลังแล้วกันจะได้ให้นักสืบรู้เรื่องด้วย " 

ไม่นานคิยาม่าก็ได้มาจอดที่โรงพยาบาลที่ตอนนี้ปิดแล้วโชทาโร่ที่ขับมาจอดก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกันที่ว่าทำไมคิยาม่าถึงพามาที่โรงพยาบาล 

" ทำไมต้องโรงพยาบาลด้วยละ " 

" ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน " 

" ตามมาทางนี้สิ " 

คิยาม่าได้พาทั้งสองลงลิฟท์ไปชั้นใต้ดินพอลิฟท์ลงมาสุดประตูได้เปิดออกทั้งสามได้เดินตรงออกมาจากลิฟท์ก่อนที่จะเห็นห้องกระจกตรงหน้าที่มีเตียงผู้ป่วยจำนวนนึ่งอยู่ 

" นั่นมัน " 

" พวกเธอสองคนคงจะเห็นในความทรงจำของฉันแล้วสินะ......เด็กพวกนี้ คือนักเรียนของฉันเอง " 

" ถ้างั้นอาจารย์คิยาม่าเธอคือตัวการที่ทำให้เกิดPoltergeistจริงๆสินะ " โชทาโร่ได้หันไปถามกับคิยาม่าที่ยังคงยืนเงียบไม่พูดอะไรก็ยิ่งทำให้มิซากะโกรธจนกำหมัด  

" อ่า....ใช่แล้วละ "  

มิซากะทีไ่ด้ยินคำตอบแบบนั้นเธอก็เดือดพล่านจนเกือบจะปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาแต่ก็ได้มีเสียงนึ่งห้ามเอาไว้ก่อนก็คือหมอหน้าคล้ายกบที่เคยเจอตอนคดีLevel Upper 

" หยุดก่อน มันมีความจำเป็นที่ยุ่งยากอยู่ แล้วก็ขอโทษทีน่าที่นี้เป็นโรงพยาบาลอย่างยิงกระแสไฟฟ้าด้วยละ " 

" หมอในตอนนั้นนิน่า!? " 

" ไม่เจอกันนานเลยนะ " 

" นี่มันหมายความว่าไงช่วยอธิบายทีจะได้มั้ย " โชทาโร่ได้ถามกับหมอกบตรงหน้าก่อนที่เอ็กสตรีมเมมโมรี่จะบินเข้ามาพร้อมกับร่างของฟิลิปได้ออกมาจากเมมโมรี่ทำให้ทุกคนตกใจยกเว้นโชทาโร่ 

" คุณฟิลิปออกมาจากเอ็กสตรีมเมมโมรี่งั้นเหรอ? " 

" ถ้าเรื่องนั้นละก็ผมจะอธิบายให้เองแล้วกัน คิฮาระ เก็นเซย์คือจุดเริ่มต้นเรื่องราวทุกอย่าง คิฮาระ เก็นเซย์นั้นมีความตั้งใจที่จะสร้างเลเวล6 ผู้ที่อยู่เหนือมนุษยชาติทั้งปวง" 

" เลเวล6เหรอ? " 

" การที่จะสร้างเลเวล6ได้สำเร็จนั่นจำเป็นจะต้องใช้ผลึกFirst Sampleหรือเรียกอีกอย่างคือผลึกประกอบพลังจิตที่สังเคราะห์ออกมาและChild Error ที่คิยาม่า ฮารูมิที่ดูแลไม่สิที่เธอคนั้นพยายามจะช่วยจากการทดลองของผลึกประกอบพลังจิต ยังไงละคุณเองก็้รู้อยู่แล้วสินะ " ฟิลิปที่อธิบายแบบย่อให้มิซากะและโชทาโร่ฟังก่อนจะหันไปถามกับหมอกบที่ยืนอยู่ 

" สืบค้นมาดีเลยนิน่า.....ใช่แล้วละหมอนั้นตั้งแต่เข้าไปมีส่วนรวมในเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ได้รู้กระบวนการทั้งหมด ทำให้หมอมั่นใจได้ทั้งหมดอย่างพ่อหนุ่มคนนั้นพูดนั่นแหละ " 

" อย่างที่ฉันเคยบอกในตอนนั้น การทดลองเพื่อวิเคราะห์รูปแบบการอาละหวาดของพลังพิเศษ ก็เป็นเพียงเปลือกนอกเทานั้น สิ่งที่พวกเธอเห็นนั้นคือการทดลองฉีดผลึกประกอบพลังจิตต่างหากละ " คิยาม่าพูโไปพร้อมกำหมัดเอาไว้แน่น 

" แต่ว่าเพื่อเลเวล 6 ที่ไม่รู้ว่าจะมีอยู่จริงหรือเปล่านั้นเด็กพวกนี้ไม่รู้เรื่องอยู่ในสภาพแบบนี้ก็เพราะไอ้การทดลองบ้าๆนั่น งั้นเหรอ!?"   มิซากะได้ตะโกนถามออกมามีเพียงแค่ความเงียบที่เธอได้รับเท่านั้น 

" ที่หมอทำได้ก็มีแค่พยายามช่วยชีวิตเด็กๆพวกนี้ตามจรรยาบรรณแพทย์เท่านั้น ถือว่าโชคดีที่สามารถรวบรวบเด็กเอาไว้ได้ไม่นาน เพราะว่าหมอเองก็มีเส้นสายอยู่บาง " 

" แล้วทำไมถึงคิยาม่าถึงได้รับการปล่อยตัวออกมาได้ละ " 

" เพราะได้คุณหมอช่วยเอาไว้และฉันที่เป็นคนขอร้อง และเพราะได้ใช้อุปกรณ์ที่นี่ ฉันจึงสามารถที่จะค้นพบวิธีที่จะช่วยให้เด็กๆฟื้น้ขึ้นมาได้แล้ว " 

" ช่วยได้งั้นเหรอ " 

" ยังหรอก.....ถ้าหากว่าเข้าใกล้การฟื้นตัวสนามพลังAIM จะเกิดความผิดปกติ ทำให้เกิดพลังจิตอาละหวาดและก่อเกิดกลุ่มาการRSPKขึ้น " 

" ทำไมละ? " 

" คิฮาระ เก็นเซย์ได้พัฒนาผลึกพลังจิตไปในระดับสูง ถ้าเป็นผลึกปกติไม่มีทางก่อให้เกิดPoltergeistได้ " 

" เพราะแบบนั้นทำให้พลังของพวกเด็กเกิดอาละหวาดในสภาพที่ยังไ่ได้สติงั้นเหรอ ถ้างั้นหากพวกเด็กๆตื่นขึ้นมาทั้งที่สภาพยังเป็นแบบนี้ละก็ " 

" ก็จะเกิดPoltergeistขนาดใหญ่ขึ้น " 

" ไม่มีวิธีอื่นเลยเหรอ? " มิซากะได้ถามกับคิยาม่าที่เหมือนจะมีคำตอบลองรับอยู่ 

" ฉันพัฒนาวัคซีนที่จะหยุดยั้งการอาละหวาดอยู่ " คิยาม่าได้บอกข่าวดีออกมาทำให้มิซากะและโชทาโร่ที่ได้ยินรู้สึกโล่งใจก่อนที่จะได้ยินข่าวร้ายตามมา​ " แต่ว่าสิ่งที่เป็นรากฐานของผลึกประกอบพลังจิตคือสารประกอบที่ชำระจากผู้รับการทดลองคนแรก First Sample ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องวิเคราะห์ข้อมูลสิ่งนั้น ไม่งั้นวัคซีนก็ไม่สำเร็จ " 

"  เพราะแบบนั้นเธอเลยไปอยู่ที่ศูนย์วิจัยนั่นสินะ " 

" ใช่ฉันไปตามหาข้อมูลสิ่งนั้นอยู่ ข้อมูลสำคัญแบบนั้นไม่มีทางทีคนพวกนั้นจะทำลายทิ้งหรอก มันจะต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะต้องทำยังไงฉันก็จะต้องหามันให้เจอให้ได้ " 

" ถ้าเกิดว่าหาไม่เจอขึ้นมาละ? " ฟิลิปได้ลองถามออกไป   

" ฉันก็จะปลุกเด็กให้ตื่นขึ้นมา " 

" ทั้งๆที่รู้ว่าจะทำให้เกิดPoltergeist ถ้าทำแบบนั้นเมืองนี้ก็จะ!? " 

" ถ้างั้นจะให้เด็กพวกนี้หลับอบู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน " 

" ถึงอย่างงั้นก็เถอะ! ถ้าทำแบบนั้น " 

" ถูกต้อง พวกเราคงจะให้ทำแบบนั้นไม่ได้ " เสียงเทเลสทีน่าที่ดังออกมาพร้อมลิฟท์เปิดออกพร้อมเจ้าหน้าที่ของหน่วยMARที่อยยู่พาาวเวอร์สูทอยู่ข้างหลัง 

" คุณเทเลสทีน่า "    

" โทษทีน่า ฉันตามทั้งสองคนมานะ " 

" เธอเป็นใครกัน " 

" หน่วยกู้ภัยสถานการณ์ล้ำสมัยค่ะ ทางเาคงต้องขอตัวพวกเด็กๆไปละนะคะ ทำตามที่บอกแต่โดยดี ดีกว่านะคะ " 

" นั้นคือคำสั่งเหรอ? " 

" ใช่แล้ว ในฐานะหน่วยกู้ภัยทางเราจำเป็นหยุดยั้งเหตุที่จะทำให้เกิดความเสียหายกับเมืองแห่งการศึกษาแห่งนี้ จริงๆฉันก็มีใบมอบอำนาจาแล้วแต่ก็อยากให้ตุณยอมจำนนด้วยความสมัครใจนะ "  เทเลสทีาพูดก่อนจะยื่นให้หมอกบตรวจสอบดู 

" ดูท่าจะเป็นของจริงนะ " 

" โปรดวางใจเถอะค่ะ ทางเราเขี่ยวขาญเรื่องการช่วยเหลือ เรายังมีอุปกรณ์เครื่องมือที่คุ้มครองและช่วยเหลือผู้มีพลังจิตเพียบพร้อมค่ะ " 

" แต่ว่า " 

" ข้อมูลที่คุณไม่สามารถตรวจสอบได้ ทางเราสามารถทำได้โดยถูกกฎหมายแม้แต่ First Sample ที่คุณพูดถึงด้วย และทางเรามีโอกาสสูงที่จะพบมัน " เทเลสทีน่าได้พดให้คิยาม่ายอมมอบตัวเด็กไปทำห้คิยาม่านั่นได้แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร " นำตัวไปสะ " 

เทลเสทีน่าได้ออกคำสั่งเจ้าหน้าที่ด้านหลังของเธฮเพื่อไปเอาตัวเด็กแต่ก่อนที่คิยาม่าจะพูดอะไรมิซากะได้เข้ามาขว้างคิยาม่าเอาไว้ 

" มิซากะ " 

"  นี่เธอคิดจะทำอะไร " 

"เธอบอกเองใช่มั้ย ว่าถ้าไม่เห็นด้วยก็ให้เข้ามาขัดขว้างนะ " 

" หลบไป คนที่จะช่วยพวกเด็กๆได้มีแต่ฉันเท่านั้น " 

" ไม่เห็นช่วยได้ตรงไหนเลยนิ! ทั้งใช้Level Upper หรือแม้แต่Poltergeist แต่ก็กลับช่วยมครไม่ได้สักคน " 

 
" อีกแค่นิดเดียวอีกแค่อึดใจเดียวแท้ๆ เพราะงั้น " 

" คุณเอดะซากิต้องการความช่วยเหลืออยู่ คุณฮารูเอะเพื่อนของพวกเรานะ ได้ยินเสียงเธอ " 

หลังคิยาม่าที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ช็อคก่อนที่เธอจะตัดใจทำให้เทเลสทีน่าได้พาตัวเด็กๆไปโดยทีเธอได้ทรุดลงตรงหน้าห้องที่เคยมีนักเรียนของเธออยู่โดยมีโชทาโร่และฟิลิปยืนมองดูเธออยู่ 

" แบบนี้คงดีแล้วสินะ " 

" ฉันเอง.....ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ว่าที่รู้ๆก็คือคิยาม่า ฮารูมิกำลังร้องไห้อยู่ "