ตอนที่ 15 : สถานที่ที่เป็นตัวเอง
ความเดิมตอนที่แล้ว มาสไรเดอร์ ดับเบิ้ล
ฟิลิป : กลุ่มนักเลงที่ไล่ทำร้ายผู้มีพลังจิตทุกคนชื่อว่า บิ๊ก สไปเดอร์
โคโนริ : บิ๊ก สไปเดอร์ เป็นกลุ่มที่รู้จักกันดีในหมุ่ของสกิลเอาท์ แถมเมื่อก่อนนั้เป็นกลุ่มที่ยึดในศักดิ์สรี มีคุณธรรมอยู่ตั้งตัวเองเป็นศาลเตี้ยแต่ตอนนี้กลายเป็นแค่กลุ่มนอกรีตธรรมดาๆไปแล้ว
คุโรสึมะ : สำหรับพวกเรา พลังจิตก็คือท้องฟ้ากว้างใหญ่ที่อาจะเอื้อมถึงได้ ก็เหมือนกับการมองจากตรอกซอยแคบๆ ในเมืองนี้นั้นแหละ
เฮบิทานิ : หมอนั่นยังมีชีวิตอยู่ เป็นไปไม่ได้...แต่ว่า ถ้าหมอนั่นยังไม่ตายละก็
คุโรสึมะ : ไม่ได้เจอกันนานะ มิ
" ไม่ได้เจอกันนานนะ มิ "
" รุ่นพี่...ยังมีชีวิตอยู่จริงๆสินะคะ "
" ก็...อย่างที่เห็นนั้นแหละ "
มิซากะและคุโรโกะที่หันมองหน้ากันซึ่งต่างฝ่ายต่างสงสัยว่าทำไมโคโนริกับคุโรสึมะรู้จักกันได้อย่างไงแต่ทั้งสองก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
" ทำไมละ....ทำไมถึงไม่ติดต่อมาบ้างเลยละคะ ฉันนึกว่า... " โคโนริที่พูดกับคุโรสึมะด้วยใบหน้าที่กำเศร้าก่อนที่ตัวคุโรสึมะจะเห็นปลอกแขนตัสเม็นท์ที่แขนของเธอทำให้เธอรีบเอามือปิดปลอกแขนเอาไว้
" หึ....เอาเถอะสบายใจได้ อีกเดียวฉันก็หายไปแล้ว " คุโรสึมะได้พูโพร้อมเดินจากไปก่อนที่โคโนริจะหันตามไปพร้อมตะโกนเรียก
" รุ่นพี่! " โคโนริได้ตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคุโรสึมะจะหันกลับมามองเธอแม้แต่น้อย
หลายวันต่อมา ณ คาเฟ่ Joseph's
" เอ้ รุ่นพี่โคโนริกับคุโรสึมะรู้จักกันงั้นเหรอ? "
" อื้ม...ถึงแม้จะไม่ได้บอกมาตรงๆก็เถอะ " มิซากะที่เล่าเรื่องระหว่างโคโนริกับคุโณสึมะให้อุยฮารุกับซาเต็นฟังทั้งสองก็ช็อคกันไปตามๆกัน
" ตะ...แต่ว่าคุโรสึมะเขา "
" เป็นหัวหน้าของบิ๊กสไปเดอร์ไม่ใช่เหรอคะ "
" เรื่องนั้น...มันก็ใช่อยู่หรอก "
" แล้วทำไมรุ่นพี่โคโนริถึงไปรู้จักกับคุโรสึมะนั่นได้ฦ "
" คนที่เล่นงานเด็กผู้หญิงไม่เลือกหน้าแบบนั้นเนี่ยนะ? "
" เอ้...คือว่า....นั่นนะไม่ใช่ฝีมือของคุโรสึมะหรอกน่า...แบบว่า " มิซากะที่พยายามจะอธิบายแต่ก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงให้อุยฮารุกับซาเต็นให้เข้าใจก่อนจะหันไปมองคุโณโกะที่นั่งจิบชาโดยไม่ช่วยอธิบายอะไรแม้แต่น้อย " เดียวเถอะ คุโรโกะ ช่วยอธิบายบางสิ "
" ความรักช่างลึกลับสลับซับซ้อน " คุโรโกะได้พูดออกเป็นเล่ห์นัยทำเอามิซากะงงโดยที่เธฮไม่เข้าใจในสิ่งที่คุโรโกะพูดออกมา " ดิฉันขอไม่สอดปากในเรื่องนี้ค่ะ "
" อ้า!!! อยากรู้เป็นบ้า หงุดหงิดจริงๆ!!"
" ถ้าอยากรู้ขนาดนั้น....ก็ไปถามกับเจ้าตัวเลยไม่ดีกว่าเหรอ " ฟิลิปได้พูดขัดจังหวะทำให้ซาเต็นและคนอื่นๆต่างหันไปหาก็ตกใจที่ฟิลิปที่ไม่ค่อยได้ออกจากสำนักงานมาอยู่ที่คาเฟ่แบบนี้
" เอ้ะ...คุณฟิลิป หายากนะคะเนี่ยที่ออกมาจากสำนักงานแบบนี้ "
" ก็น่ะ.....อีกอย่างที่คราวนี้ผมออกมาก็เพื่ออยากจะรู้ความสัมพันธ์ระหว่าง โคโนริ มิและคุโรสึมะ วาตารุ "
" งั้น...ก็ไม่เห็นจะต้องออกมาเองเลยนิ....งานแบบนี้เหมาะกับคุณโชทาโร่มากกว่าไม่ใช่เหรอคะ "
" พอดีว่าตอนนี้โชทาโร่ไม่อยู่นะ...ผมเลยต้องออกมาตามสืบเองและกำลังจะไปที่ห้องของโคโนริ มิ "
" เอ้...ทำไมต้องไปที่บ้านของเธอด้วยละ? "
" จะว่าไปเห็นว่ารุ่นพี่โคโนริไม่โผล่มาที่สำนีักงานมาหลายวันแล้ว มือถือก็ติดต่อไม่ได้ ทั้งๆที่คดีล่าผู้มีพลังจิตยังไม่สะสางแท้ๆค่ะ "
" เรื่องนั้นเป็นปัญหามากกว่าเสียด้วยซ้ำค่ะ...กังวลไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ดิฉันเองก็เห็นด้วยว่าควรไปหาเจ้าตัวที่ห้องของรุ่นพี่โคโนริตรงๆ"
ณ สำนักงาน แอนตี้สกิล
โชทาโร่ที่ได้มาที่นี้หลังจากได้ฉุดคิดถึงเหตุการณ์เมื่อ2ปีก่อนได้จึงมาพบกับโยมิคาว่าเพื่อสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้นที่เขตการศึกษา ที่10
" นี่คือข้อมูลของเหตุการณ์ระเบิดขึ้นใน เขตการศึกษาที่10เมื่อ2ปีก่อนนะ "
" เหตุเกิดระเบิด? "
" เห็นว่าเกิดการทะเลาะวิวาทของกลุ่มบิ๊กสไปเดอร์กับสกิลเอาท์อีกกลุ่มนะ " โยมิคาว่าพูดเสร็จก็เปิดแฟ้มคดีเมื่อ2ปีก่อนให้โชทาโร่ได้ดู
" อย่างงี้นี้เอง "
เวลาเดียวกันทางด้านของพวกมิซากะและฟิลิปได้มาที่ห้องของโคโนริหลังจากกดกริ่งไปก็ได้มีเสียงฝีเท้าเดินมาที่ประตูของอีกฝั่ง
" ค่าา....มาหาใครคะ? " อาโอมิได้เปิดประตูออกมาทำเอามิซากะที่อยู่หน้าสุดตกใจทีนึกว่าจะเจอกับโคโนริ
" อะ...เอ่อคือว่า "
" ขอโทษด้วยนะครับที่นี่คือห้องของโคโนริ มิหรือเปล่าครับ " ฟิลิปที่ยังมีสติก็ได้ถามออกมา
" อ่อ....เป็นรุ่นน้องของมิเองเหรอ? โทษทีน่าแต่ว่าตอนนี้เธอออกไปข้างนอกนะคะ "
" เอ้ะ...งั้นเหรอคะ? "
" โธ้ววว ทั้งๆที่อยากจะถามเรื่องคุโรสึมะแท้ๆๆ " ซาเต็ยได้บ่นออกมาทำให้อาโอมิที่พอได้ยินชื่อของคุโณสึมะสีหน้าก็เปลี่ยนไปจากยิ้มก็ตกใจแทน
" ช่วยไม่ได้นิคะ "
" ทราบแล้วค่ะ....แล้วจะมาใหม่นะคะ... " มิซากะกล่าวเสร็จก็ก้มหัวลาก่อนที่พวกเธอและฟิลิปจะเดินออกไป
" อ่า...เดียวก่อนสิ " อาโอมิได้รีบออกมาจากห้องเรียกพวกมิซากะกับฟิลิปเอาไว้ก่อน
หลังจากนั้นก็ได้เชิญพวกเธอเข้ามาที่ห้องรับแขกพร้อมอาโอมิได้เทชาอู่หลงเสิร์ฟให้ทั้ง5คนพร้อมบ่นออกมา
" ให้ตายสิ...ไม่ไหวเลยนะเนี่ย ทำให้รุ่นน้องเป็ยห่วงซะได้ "
" เอิ่ม....ไม่หรอกคะ " มิซากะตอบก่อนจะยกชาอู่หลงตรงหน้าขึ้มนาดื่มพร้อมกับพวกคุโรโกะยกเว้นฟิลิป
" แล้ว...คุโรสึมะกลับมาแล้วสินะ " อาโอมิพูดจบทุกคนก็สำลักทันทียกเว้นคุโรโกะ " ไม่คิดเลยว่าจะรอดมาได้ "
" รู้จักกับคุโรสึมะเหรอคะ? "
" เอ่อ รุ่นพี่โคโนริกับคุโรสึมะเป็นอะไรกั"
มิซากะและซาเต็นได้ลุกขึ้นและยิงคำถามใส่อาโอมิจนเจ้าตัวนั้นตกใจก่อนจะพูดให้ทั้งสองคนใจเย็นลงก่อน
" อะ...รอเดียวก่อนนะ ก่อนอื่นเลยฉันอยากจะฟังเรื่องของพวกเธอก่อนได้มั้ย "
" งั้นผมจะเป็นคนเล่าเองครับ " ฟิลิปได้พูโอาสาขึ้นก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้อาโอมิฟัง
" งี้นี่เอง....อย่างที่คิดเลย "
" เอ่อ แล้วทำไมรุ่นพี่โคโนริถึงได้รู้จักกับคุโรสึมะได้เหรอคะ? " มิซากะที่ได้หันไปถามกับอาโอมิเกี่ยวกับโคโนริและคุโรสึมะทันที " หรือว่ารุ่นพี่เคยจับกุมคุโรสึมะมาก่อน? "
" อ่าไม่ใช่หรอกๆ มิ นะเคยเป็นสมาชิกของบิ๊กสไปเดอร์มาก่อนยังไงละ " พออาโอมิบอกก็ทำเอาทุกคนช็อคจนนิ่งไปก่อนที่ทุกคนจะตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกันยกเว้นคุโรโกะกับฟิลิป
" เอ้!!! "
" เป็นไปไม่ได้ เรื่องแบบนั้น ไม่มีทาง! "
" แต่ว่า รุ่นพี่เป็นจัสเม็นท์นะคะแล้วทำไมถึง "
" หึหึ...เห็นแบบนั้น เมื่อก่อนเธอหัวรั้นใช่เล่นนะ "
" หัวรั้นเนี่ยนะ? "
" หื้มม....แบบนี้นิเองถึงว่าพอเธอคนนั้นได้ยินชื่อของคุโรสึมะที่ไรมักจะทำแปลกๆทุกที " ฟิลิปที่พูดพร้อมจับปลายคางก่อนจะหันไปทางคุโรโกะที่ดูสงบสเงียมไม่ตกใจอะไร " ชิราอิ คุโรโกะ เธอเองก็รู้เรื่องอยู่แล้วสินะ "
" ฮ๊าาา!! " ทั้งสอได้ร้องตะโกนเสียงเดียวอีกครั้งแต่คราวนี้หันไปมองคุโรโกะแทน
" คุโรโกะเธอรู้อยู่แล้วเหรอ? "
" ดิฉันไม่อยากว่าถึงอดีตของคนอื่นหรอกนะคะ...แต่อย่างน้อย รุ่นพี่โคโนริก็เป็นถึงผู้ใช้พลังจิตเลเวล3 ถ้าจะออกนอกลู่นอกทาง ก็มีหนทางอื่นเยอะแยะแท้ๆ ทำไมถึงต้องไปเข้ากลุ่มผู้ที่ไม่มีพลังจิตอย่างสกิลเอาท์ด้วย"
" บางที่พวกเธอทุกคนในนี้อาจจะยังไม่เคยเจอก็ได้นะ " ฟิลิปได้พูดเปรยขึ้นมาทำให้ทุกคนหันไปมองก่อนที่มิซากะจะถามขึ้นมา
" อะไรงั้นเหรอ? "
" สิ่งที่เมืองแห่งการศึกษาแห่งนี้ได้สร้างขึ้น....กำเเพงของพลังจิต กำแพงที่ยังไงก็ไม่สามารถข้ามได้ จนรู้สึกหดหู่ ซึมเศร้า "
" ใช่แล้วละ...ถูกอย่างที่เธอพูด " อาโอมิที่เห็นด้วยกับคำพูดของฟิลิปที่พึ่งพูดออกมา " มิในตอนนั้นนะ...ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ไม่มีที่ของตัวเอง จนกระทั้งในตอนนั้น ที่เธอได้พบกับกลุ่มคนที่ส่องประกาย"
" ถึงจะเรียกว่าสกิลเอาท์ แต่ที่จริงแล้วพวกเขาก็เป็นแค่คนรู้ใจที่เบ่นสนุกไปวันๆ เท่านั้นเองในตอนแรกฉันเองก็กังวลเหมือนกันแหละ ว่าเธอถึงกับปิดบังตังเองว่าเป็นผู้ใช้พลังจิตเพื่อไปที่นั่น แต่ว่า บิ๊กสไปเดอร์คือที่ทีฉันเป็นตัวของตัวเองได้ มิบอกว่าอย่างนั้นละ "
" ที่ของตัวเองงั้นเหรอ.... " ซาเต็นที่เหมือนจะเข้าใจคำพูดนั้นก็ได้ยินออกมา
" การถูกทอดทิ้ง การค้รหาตัวเอง สิ่งที่ทุกคนต้องเจอเมื่ออยู่ที่เมืองแห่งการศึกษา ก็ไม่ต่างจากโรคหัดในตอนนั้นมิเองก็คงจะเผชิญกับมันอยู่ละมั้ง "
" แต่คนเราเป็นโรคหัดได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น " มิซากะได้พูดขึ้นมาทำให้ทุกคนต่างหันไปมองและได้เห็นสีหน้าของเธอที่ไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย
ขณะเดียวกันทางด้านของโคโนริที่มายังตึกที่คุโรสึมะเคยมาและได้มองดูพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิกและมองไปที่ราวเหล็กได้มีชื่อสลักที่ถูกขีด ลบออกไปทำให้นึกถึงอดีตตอนที่ยังอยู่กับคุโรสึมะ
ตัวเธอที่ได้วาดลูกศรชี้ไปทิศที่เห็นนอกเมืองของเจตการศึกษาที่10และมีชื่อของเธอและอีกด้านของคือขื่อของคุโรสึมะจนกระทั้งคุโรสึมะได้ขึ้นมาพอดี
" เอ่อ....คือว่านี่มัน "
" เธอ เลเวล2สินะ อย่ามัวอยู่ที่..."
" ให้ฉันอยู่เถอะค่ะ! ที่นี่เป็นที่เดียวที่ฉันอยู่ได้ค่ะ ขอร้องละคะ"
" ให้ตายสิพวกผู้ใช้พลังจิตเนี่ยน่ารำคาญชะมัด....แต่ก็เอาเถอะ เธอจะอยู่ที่ไปถึงปีหน้าหรือ2เลยเหรอ? แต่ก็คนที่จะตัดสินใจก็คือเธอนี่นะ "
" รุ่นพี่.... "
ทาด้านของพวกมิซากะที่ได้แยกกับฟิลิปที่หน้าห้องของโคโนริและอาโอมิในขณะที่กำลังเดินกลับอยู่นั้นมิซากะก็ได้หยุดเดินจนคุโรโกะได้ทัก
" ท่านพี่? "
" ไม่เข้าใจ....ยังไงก็ไม่เข้าใจฉันตกใจที่รุ่นพี่โคโนริเคยเป็นสกิลเอาท์ก็จริง แต่ถึงงั้นก็เถอะ ทำไมถึงหยุดงานของจัสเม็นท์ล่ะ? "
" ก็อย่างที่ดิฉันได้บอก เรื่องนั้นนะ "
" อดีตก็คืออดีตสิ แต่ตอนนี้รุ่นพี่โคโนริคือจัสเม็นท์ไม่ใช่รึไง เป็นรุ่นพี่ที่อ่อนโยนต่อพวกเรา ถึงจะเข้มงวดเป็นบางครั้งและพึ่งพาได้ ฉันชอบรุ่นพี่ตรงนั้นแท้ๆแต่ตอนนี้กลับ..."
" คงตัดไม่ขาดละมั้ง...เพราะมีตัวตนในอดีต ถึงได้มีตังเองในตอนนี้ ยิ่งอดีตเป็นอดีตที่สำคัญละก็...." ซาเต็นที่จู่ๆได้พูดขึ้นโดยที่เธอนั้นไม่รู้ตัวกว่าจะรู้สึกตัวก็ถูกทุกคนมามองเป็นตาเดียวหมดแล้ว " อะ...เอ้ เอิ่มคือไม่ใช่ว่าไม่เห็นด้วยกับคุณมิซากะหรอกนะคะ "
" ให้ตายสิ....ยังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ "
ด้านของสมาชิกบอ๊กสไปเดอร์ที่เหลือรอดได้มาที่ตึกร้างนึ่งที่ไว้สำหรับกบดานใหม่โดยที่ได้มีสมาชิกคนนึ่งพึ่งมาถึง
" อะไรกัน...มากันแค่เหรอ? "
" ช่วยไม่ได้นิน่า...พึ่วเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นนิ "
" นั้นสิ...นี่คุณคุโรสึมะน่ะ เป็นตัวปลอมรึเปล่า "
" ห๊าาา พูดอะไรของเอ็ง ไม่มีทางอยู่แล้ว คุณคุโณสึมะก็คือคุณคุโรสึมะ"
" แต่ว่านะเขากลัวตอนที่ถูกเรียกว่าเฮบิทานิไม่ใช่รึไง "
" แกก็เห็นเหรอ "
" ว่าแล้วเชียวกำลังกลัวจตัวสั่นริงๆด้วยสินะ "
" แกว่าใครกลัวตัวสั่ไม่ทราบหา!? " เฮบิทานิได้เอาปืนจอหังสมาชิกคนนั้นจนทำให้ทุกคนต่างหันไปมอง
" คะ..คุณคุโรสึมะ "
" ถ้ามีเวลามาสงสัยฉันละหนักละก็ เอาเวลาไปหาไอ้เจ้าตัวปลอมแล้วขยี้มันซะ!! ในเมืองแห่งการศึกษานี้นะไม่ต้องการคุโรสึมะถึงสองคน"
" คะ...ครับ " ทุกคนต่างวิ่งหนีออกจากรังลับไปจนเหลือเพียงแค่เฮบิทานิเพียงคนเดียวได้เดินตรงไปนั่งที่โซฟาพร้อมถอนหายใจออกมาก่อนที่มือถือของเข้าจะมีสายเข้าจนเขาตกใจก่อนจะรับสาย " ฮัลโหล...นี่ฉันเอง Capacity Downเหรอ? ก็ใช่อยู่ดีน่า พูดมากน่า ทางนี้เองก็มีเรื่องเหมือนกันนะเฟ้ย นี่มันไม่ใช่เวลามาล่าผู้ใช้พลังจิตหรอกนะ.....อะไรนะ "
วันรุ่งขึ้นที่สำนักงานจัสเม็นม์ สาขา 177
เป็นอีกวันที่โคโนริก็ไม่ได้เข้าสาขาโดยที่มิซากะที่มาที่สำนักกงานก็มองโต๊ะทำงานของโคโนริอยู่แบบนั้นซึ่งซาเต็นที่มาด้วยได้เดินเข้าไปกระซิบถามกับคุโรโกะที่อ่านเอกสารอยู่พร้อมกับฟิลิปที่อยู่ข้างๆ
" คุณมิซากะป็นอย่างนั้นตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอคะ? "
" อ่า...คะ " คุโรโกะที่ตอบแบบขัดๆ
" ว่าแต่คุณโชทาโร่ไม่เห็นตั้งแต่มายังไม่เห็นตัวเลย "
" อ่อ...ถ้าโชทาโร่ละก็ตื่นและออกไปแต่เช้าแล้วละ...คงจะไปตามสืบอะไรบางอย่าง "
" เหรอ "
" อะ...มีเมลมาจากแอนตี้สกิล " อุยฮารุที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอได้พูดขึ้นก่อนจะเปิดเมลของแอนตี้สกิลขึ้นมาดู " ศูนย์บัญชาการแอนตี้สกิล จะทำการกวาดล้างกลุ่มผู้ล่าผู้มีพลังจิตสกิลเอาท์โดยการบุกพร้อมกันยังเขตการศึกษาที่ 10 พื้นที่Gหรือ สเตรงจ์ ในเช้าวันรุ่งขึ้นเวลา10นาฬิกา "
ด้านของโคโนริที่อยู่ในห้องก็เห็นเมลของแอนตี้สกิลจึงลุกจากเตียงและกำลังจะออกจากห้องก่อนที่อาโอมิได้เดินเข้ามาหาโคโนริพร้อมในมือถือปลอกแขนจัสเม็นท์มาด้วย
" มิ...ลืมของนะ "
โคโนริได้หันไปมองแต่ก็ไม่ได้รับมาก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปที่ทีเธอมาก็คือที่ดาดฟ้าตึกเดิมซึ่งเธอได้มองวิวบนนี้อยู่พักนึ่งมิซากะก็ได้ปรากฏตัวออกมา
" ว่าแล้วจะต้องอยู่ที่นี่จริงด้วยสินะคะ "
" คุณมิซากะ.... "
" มาทำอะไรที่ในที่แบบนี้เหรอคะ.....หรือว่าจะมาแจ้งเรื่องการบุกให้คุโรสึมะรู้คะ? " มิซากะได้ถามออกไปแต่ก็ไม่ได้คำตอบจากโตโนริ " ที่นี่นะไม่ใช่ที่ทีของรุ่นพี่โคโนริควรอยู่นะคะ "
" นั้นสินะ...ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน แต่ว่าคนที่สอนเรื่องนี้ให้ฉันได้รู้ก็คือ คุโรสึมะ "
" เมื่อ2ปีก่อน...เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอคะ "
" เรื่องนั้นนะ "
" ถ้าอยากจะรู้ละก็.....ฉันจะเล่าให้ฟังเองแล้วกัน " โชทาโร่ได้พูดขึ้นทำให้มิซากะและโคโนริหันไปหา
" คุณโชทาโร่ "
" เมื่อ2ปีก่อนแอนตี้สกิลได้รับเหตุเกิดระเบิดขึ้นในเขตแห่งการศึกษาที่10....นั้นก็แค่ส่วนนึ่งแต่ว่าฉันที่ไล่ตระเวนสอบถามผู้คนแถวนี้ถึงจะใช้กำลังนิดหน่อยก็เถอะ....เฮเบทานิหรือคุโรสึมะปัจจุบันถูกแก๊งสกิลเอาท์อีกกลุ่มจับตัวไป แต่ว่ามันเป็นกับดักพอคุโรสึมะไปถึงก็เกิดระเบิดขึ้นจนเธอคิดว่าเขาได้ตายไปจนมาเจอกัน "
" ใช่แล้วละ....ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ฉันตัวฉันในตอนนี้ "
" แต่ว่า....ถึงอย่างนั้นก็เถอะ รุ่นพี่คือจัสเม็นท์นะคะ มันไม่ถูกนะคะที่ปล่อยให้ผู้กระทำผิดหนีไปแบบนั้นนะ!! "
" ใช่แล้วละ เธอทำผิดนะ "
ระหว่างที่พูดคุยกันอยู่นั้นคุโรสึมะได้ปรากฎตัวขึ้นมาโดยที่เขาได้เดินมายืนท้าวราวข้างๆโคโนริ
" รุ่นพี่... "
" 2ปีแล้วสิน่า...วิวตรงนี้ยังไม่เปลี่ยนไปเลยคิดว่าจะไม่ได้เห็นสะแล้ว " คุโรสึมะที่มองวิวไปพร้อมยิ้มออกมา " หลังจากตอนนั้นฉันได้ตื่นขึ้นมาก็อยู่ในโณงพยาบาลแล้วจากนั้นก็ถูกส่งไปยังศูนย์กักกันจนพึ่งออกมาเมื่อครึ่งปีก่อนนี้เอง "
" รุ่นพี่ค่ะ...คือฉัน "
" ฉันคิดว่าไม่เจอเธอคงจะดีกว่า "
" คิดจะไปคนเดียวอีกแล้วงั้นเหรอคะ....เหมือนกับตอนนั้น "
" ฉันเป็นคนสร้างบิ๊กสไปเดอร์ขึ้นมา...เพราะงั้นคนที่จะทำลายคือฉันไม่ใช่แอนต้สกิล "
" อย่าไปนะ!! " โคโนริที่ตะโกนออกมาสุดเสียงและจับแขนของคุโรสึมะเอาไว้ " คุณน่ะก็เป็นแบบนี้ทุกที เอาแต่เป็นห่วงคนอื่นแล้วก็ทำทุกอย่างโดยไม่ปรึกษาใคร เพราะคุณเป็นแบบนั้น...ฉันก็เลย "
" เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง เพราะอย่างงั้นถึงได้มาที่นี้ไม่ใช่เหรอ" คุโรสึมะได้หันไปพูดจนโคโนริได้เงยหน้าขึ้น " กลับไปได้แล้ว เห็นมั้ยว่าเธอทำให้แม่หนูคนนั้นเป็นห่วงและลำบากใจมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ไปก่อนนะ " คุโรสึมะที่พูดจบก่อนจะเดินจากไปก่อนจะทิ้งงคำพูดสุดท้ายเอาไว้
" รักษาที่ทีเธออยู่ตอนนี้เอาไว้ให้ได้ละ "
" ฉันเองก็จะไปกับคุณด้วยค่ะ....ฉันน่ะไม่อยากเสียใจเหมือนกันตอนนั้นอีกแล้ว "
" เลิกบ้าสักที่เถอะ มิ เมื่อก่อนกับตอนนี้นะมันไม่เหมือนกัน ฉันกับเธอในตอนนี้นะ "
" จะตอนนี้หรือเมื่อก่อน มันก็ไม่เกี่ยวหรอกคะ! ถึงที่ของฉันจะเปลี่ยนไป ความรู้สึกของฉันก็ยังเหมือนเดิมและก็จะไม่เปลี่ยนหรอกคะ!! "
หลังจากนั้นโคโนริได้กลับไปที่ห้องและโชทาโร่ที่กำลังพามิซากะกลับไปที่หอพักโดยที่ตอนนี้พวกเขากำลังจอดติดไฟแดงอยู่
" นี่...คุณโชทาโร่ "
" อะไรเหรอ "
" ถึงเวลาจะผ่านไปหรือจุดยืนจะเปลี่ยนไป ความรู็สึกก็จะไม่เปลี่ยนแปลงเนี่ย มันมีจริงไหม "
" บางทีการที่คนคนนึ่งคิดถึงใครสักคนละมั้ง.....และความรู้สึกที่เพิ่มพูนนั่นแหละทำให้คนเรานั้นส่องประกายในปัจจุบัน "
" เพิ่มพูนเหรอ.... "
" ก็เหมือนที่ฉันกับมิซากะมาเจอกันยังไงละ....ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็มีสิ่งที่เพิ่มพูนขึ้นอยู่เหมือนกัน "
" งี้นี่เอง...และสิ่งนั้นจากนี้ไปก็จะเพิ่มพูนขึ้นต่อไปเรื่อยๆสินะ " มิซากะได้พูดพร้อมยื่นมือออกไปบนท้องฟ้าก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาถึงแม้โ๙ทาโณ่จะมองไม่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ามิซากะกำลังยิ้มอยู่
" จะไปใช่มั้ย.... "
" อื้ม....คุณโชทาโร่เองก็ด้วยใช่มั้ยละ "
" อ่า "
เช้าวันรุ่งขึ้นก่อนภารกิจกวาดล้างของแอนตี้สกิล1ชม.โคโนริที่มองดูรูปที่เธฮถ่ายรูปหมู่คุโรสึมะและสมาชิกบิ๊กสไปเดดอร์ที่ตั้งเป็นวอลเปเปอร์
เธอได้เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและเปิดออกมองดูเสื้อหนังสีแดงที่แขวนอยู่ก่อนจะคว้าหยิบมาสวม
เหล่าแอนตี้สกิลได้ลงพื้นที่ในเขตการศึกษาที่10ค่อยเริ่มภารกิจกวาดล้างกลุ่มผู้ล่าพลังจิตทันทีซึ่งและในซอกตึกนึ่งโคโนริที่กำลังมุ่งหน้าไปแหล่งกบดานของบิ๊กสไปเดอร์แต่ว่ามิซากะกับคุโรโกะที่เทเลพอร์ตมาดักหน้าของโคโนริเอาไว้
" พวกเธอ.....ทำไมถึง " โคโนริที่แปลกใจก่อนที่โชทาโร่จะเดินมาจากข้างหลังและจับที่แขนของเธอโดยไม่ทันระวังตัว " ดะ...เดี๋ยวสิ ทำอะไรนะคุณโชทาโร่ "
" เรียบร้อย....แบบี้ค่อยครบหน่อย " โชทาโร่ที่พูดออกมาก่อนทีโคโนริจะมองไปที่แขนพบว่าถูกใส้ปลอกแขนจัสเม็นท์ไปแล้ว
" นี่มัน....ทำไมถึง " โคโนริที่สงสัยก่อนจะหันไปมองโคโนริที่ยิ้มเป็นนัยว่าขอโทษ
" รุ่นพี่โคโนริ ดูเท่ห์มากเลยคะ " มิซากะได้เอ๋ยชมทำเอาโคโนริได้ยินอย่างเหนื่อยใจ
ณ แหล่งกบดานของบิ๊กสไปเดอร์
สมาชิกคนนึ่งที่ยืนเฝ้ายามอยู่ข้างหน้าทางเข้าได้ฮ้าวออกมาก่อนจะลืมตาขึ้นก็รู้ตัวอีกที่คุโรสึมะก็มาอยู่ตรงหน้าแล้วก่อนจะโดนเตะจนร่างกระแทกกับประตูจนพังทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างแปลกใจแต่พอเห็นร่างคุโรสึมะเดินเข้ามาก็รู้ได้ทันที
" วุ่นวายแต่เช้าเลยนิ...ฉันมาปิดบัญชีแล้ว "
" เจ้าหมอนี่...ในตอนนั้นนิ "
" นี่แก " เฮบิทานิที่พอเห็นคุโรสึมะก็ได้ลุกขึ้นและมองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
" คงรู้กันดีแล้วสินะ....ว่าฉันแข็งแกร่งนะ " คุโรสึมะพูดจบก็พุ้งออกไปตัดการกับสมาชิกบิ๊กสไปเดอร์ไปทั้งหมด10กว่าคนลงไปนอนกับพื้นเพียงคนเดียว
" อา...แกแข็งแกร่งก็จริง แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ฝช้พลังจิตหรอก แกไม่มีทางเอาชนะอาวุธกับปืนพวกนี้ได้หรอก " สิ้นเสียงของเฮบิทานิเหล่าสมาชิกทุกคนก็ได้ควักปืนออกมาคนละกระบอกไปที่คุโรสึมะ
" หยุดอยู่แค่นั้นแหละ " เสียงนึ่งได้ดังขึ้นมาทำให้คุโรสึมะได้หันไปพบโคโนริที่ยืนอยู่
" มิ? " คุโรสึมะที่มองไปที่โคโนริก่อนจะสังเกตุเห็นที่แขนของเธอมีปลอกแขนของจัสเม็นท์ติดอยู่ก็ทำเขายิ้มออกมา " หึ....เท่ห์ไม่เบานิน่า " คุโรสึมะทีชมจนโคโนริหน้าแดงและยิ้มตอบคุโรสึมะ
" คะ...คุณโคโนริ "
" เฮบิทานิคุง...ดูท่าคุณจะกลายเป้นผู้ชายที่ตกต่ำลงมากเลยนะเอาจำนวนเข้าสู้ แถมยังใช้อาวุธอีก "
" นะ...หนวกหูน่า!? คนที่หักหลังแล้วไปเข้าจัสเม็นท์อย่างเธอ จะไปเข้าใจอะไร เก็บมันซะให้พวกมันได้เห็นพลังของพวกเรา"
ก่อนที่สมาชิกบิ๊กสไปเดอร์จะเหนียวไกก็ได้มีเข็มได้ปักเข้าปืนขัดลำกล้องปืนทุกกระบอกก่อนที่คุโรโกะจะเทเพอร์ตมาอยู่ตรงหน้าของพวกบิ๊กสไปเดอร์
" รอบต่อไปให้ดิฉีนเอาเข้าไปอยู่ในตัวมั้ยละค่ะ? " คุโรโกะที่พูดขู่พร้อมรอยยิ้มก่อนที่ดับเบิ้ลในร่างของลูน่าเมทัลพุ้งลงมาจากหลังคา
ก่อนจะใช้เมทัลชาฟท์ที่ยืดส่วนปลายกระบอกเป็นแส้โจมตีเข้าใส่พวกบิ๊กสไปเดอร์รวดเดียว7-8คน
" เอาล่ะ...ไอ้คุณคุโรสึมะเก๋เอ๋ยได้เวลากลายเป็นกระสอบทรายแล้วน่า "
" นะ...หน่อยแต่ว่าพวกเรายังมีไอ้นั่น "
" ไอ้นั่นที่ว่าเนี่ย " เสียงมิซากะได้ดังขึ้นมาพร้อมดีดเหรียญเกมขึ้นและยิงเป็นกระสุนเรลกันทะลุกำเเพงไปโดนรถสีม่วงที่ติดตั้งอุปกรณ์Capacity Downอยู่พังเละไม่เป็นซาก " คงไม่คิดว่าฉันจะโดนลูกไม้เดิมซ้ำ2หรอกนะ "
" นะ...หน่อย!!! ฆ่ามัน...ฆ่าพวกมันให้หมด!!! "
" ตะ..แต่ว่า นั่นนะคือเรลกันแห่งโทคิวะไดนะครับ "
เหล่าสมาชิกที่เหลือของบิ๊กสไปเดอร์ที่เริ่มเสียขวัญเฮบิทานิที่เห็นแบบนั้นก็ได้ควักปืนขึ้นมาและจ่อหัวลูกน้องคนนึ่ง
" ฆ่ามันสิฟะ...ถ้าพวกแกไม่ฆ่าละก็ฉันจะเป็นคนฆ๋าพวกแกเอง!! "
คุโรโกะและมิซากะที่กำลังเตรียมพร้อมที่จะได้อัดแต่ว่าโคโนริได้พูดห้ามทั้งสองเอาไว้ก่อน
" พวกเธอไม่ต้องลงมือหรอก...นานๆที่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของรุ่นพี่จัดการบางก็ได้นะ "
" เฮ้ย...ไปสิฟะ " เฮบาเทนิได้ถีบลูกน้องคนนึ่งออกไปเป็นจังหวะที่คุโรสึมะได้วิ่งพุ้งชนใส่ร่างของชายคนนั้นจนคว้ำก่อนที่คนอื่นๆจะหยิบท่อนไม้แท่งเหล็กรอบๆตัวขึ้ันมาเป็รอาวุธและวิ่งเข้าใส่แต่ก็โจมตีใส่คุโรสึมะไม่ถูกก็โดยซัดจนล่วงลงไปทีละคน
" เฮ้ๆๆ ถ้าไม่ใส่แรงเข้ามามากกว่านี้ ก็ไม่มันส์นะสิ!!" คุโรสึมะตะโกนท้าทายออกมาก่อนที่จะมีลูกกระจอกคนนึ่งที่อยู่หน้าสุดได้เอามือล่วงในกระเป๋าโคโนริจึงใช้พลังของตัวเองมองทะลุไปในเสื้อผ้าเห็นว่ามีปืนพกสั้นที่ซ่อนอยู่พร้อมสตั้นกัน
" หึ....ถ้าอยากได้ก็จะให้....อะ " ก่อนที่ลูกกระจอกจะควักปืนออกมาโคโนริได้วิ่งเข้าไปจับล็อคแขนชี้ขึ้นฟ้าทำให้ปืนหลุดจากมือแล้วใช้มือเธออีกมือรับปืนเอาไว้มาเย็บที่กระโปรง
" ขอริบเจ้านี่ไว้ก่อนนะ..แล้วก็สตั้นกันด้วย "
" ได้ไงกัน...อ้ากกก!!! " ลูกกระจอกที่ตกใจว่าทำไมโคโนริถึงรู้ว่าซ่อนอาวุธไว้ก่อนจะโดนช็อตด้วยสตั้นกันจนลงไปนอนชักอยู่ที่พื้น
" โห้ววว.....ฝีมือโหดไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย " ดับเบิ้ลที่ถึงกับปรบมือให้เมือ่เห็นฝีมือของโคโนริ
" นั้นคือพลังของเธองั้นเหรอ สุดยอดไปเลยนี่ " คุโรสึมะได้หันมาชมโคโนริจนเจ้าตัวหน้าแดงรอบที่2
" ใช่มั้ยละ "
" หึ...ถ้างั้นฉันเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน!! " คุโรสึมะที่เห็นแล้วมีไฟก็ออกอาละหวาดต่อทันทีพร้อมกับโคโนริที่โดยที่มีพวกดับเบิ้ลยืนมองดูอยู่
หลังกจากนั้นเหล่ามาชิกบิ๊กสไปเดอร์ล่วงลงไปนอนหมดสภาพจนหมดเหลือเพียงคนเดียว
" เอาล่ะ.....จะเอายังไงต่อ? " คุโณสึมะได้เอ๋ยถามกับเฮบิทานิที่ยืนตัวสั่นอยู่
SPIDER
" อะ...อึก ยะ...ยังหรอกน่าฉันยังมีเจ้านี้อยู่!!! " เฮบิทานิได้หยิบไกอาเมมโฒรี่ขึ้นมาก่อนจะเสียบเข้าที่มือแล้วกลายร่างเป็นสไปเดอร์โดพันท์ทันที " ตายซะเถอะ!! "
ก่อนที่โดพันท์จะโจมตีใส่ร่างของคุโรสึมะแต่เอ็กสตรีมเมมโมรี่ได้บินพุ้งเข้าโจมตีใส่จนร่างโดพันท์กระเด็นกระแทกอัดกับโซฟาจนหักครึ่งแล้วบินมาที่มือของดับเบิ้ล
" คราวนี้จะจัดการแกให้จบภายในครั้งเดียวเลย "
XTREME
" เอาล่ะ....จงนับความผิด....ของตัวเองไว้ซะ "
EXTREME MAXIMUM DRIVER
กระแสลมสีเขียวที่ได้ปล่อยออกมาจากเอ็กตรีมเมมโมรี่พุ้งลอยเวียนไปซัดร่างของสไปเดอร์โดพันท์ลอยไปกลางอากาศ
" อะ...อะไรกันไอ้เจ้าลมบ้าเนี่ย!!! "
" ดับเบิ้ลเอ็กสตรีม!! " กระแสลมที่ซัดร่างสไปเดอร์โดพันท์ได้กลับมารวมที่ร่างของดับเบิ้ลก่อนจะพุ้งเข้าไปไรเดอร์คิกซ์ใส่ร่างของสไปเดอร์โดพันท์จนร่างกระเด็นอัดลงพื้นจนร่างระเบิดก่อนร่างของเฮบิทานิที่นอนหมดสภาพพร้อมไกอาเมโมรี่ได้ออกมาจากแล้วระเบิด
" อะ....อัก "
" เฮบิทานิ "
" ยะ...อย่าคิดว่าแค่นี้จะชนะแล้ว ดูนี่ซะเถอะ!!! " เฮบิทานิได้ลุกขึ้นก่อนจะเปิดเสื้อออกพบว่าตัวเขานั้นเต็มไปด้วยไดนาไมต์ที่ติดกับร่างของเขา
" เฮ้ย....นั้นมัน "
" ไดนาไมต์ นี่หลุดมาจากยุคไหนกันเนี่ย "
" ลองเข้ามาใกล้กว่านี้อีกนิดสิ ถ้าเข้ามาใกล้กว่านี้ละก็ได้ระเบิดตายห่ากันหมดนี้แหละ " เฮบิทานิที่ขู่พน้อมยกไฟแช็กขึ้นมาขู่เพิ่มอีกคุโรโกะที่จะเข้าไปหยุดแต่ว่ามิซากะได้ห้ามเอาไว้ก่อน " ว่าไงละ เป็นอะไรไปกลัวละสิ "
" ฮ่าาา...น่ารำคาญชะมัด " คุโรสึมะได้บ่นออกมาก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออกทำให้เห็นแผ่นหลังของเข้าที่มีรอยสักเป็นรูปแมงมุมอยู่ที่ช่วงหลังข้างขวา
" ยะ....อย่าเข้ามาไม่งั้นฉันจะระเบิดนะเว้ย!! "
" เฮบิทานิ เมื่อก่อนสนุกดีนะ " คุโรสึมะที่พูดไปพร้อมค่อยๆเดินเข้าไปหาเฮบิทานิช้าๆยิ่งเข้ามาเฮบิทานิก็ยิ่งถอยหลังไปเรื่อยๆ
" ยะ..อย่าเข้ามา บอกว่าอย่าเข้ามายังไงเล่า!! "
" พวกเรามักจับกลุ่มทำเรื่องบ้าๆกัน....แล้วตอนนี้ละ? "
" ยะ...อย่า...เข้า...มา " เฮบิทานิที่พูดติดๆขัดๆก่อนจะถูกคุโรสึมะชกอัดเข้าไปที่ท้องเต็มจนไฟแช็กและไดนาไมต์ทั้งหมดรอบตัวตกลงเต็มพื้นพร้อมร่างทรุดลงนั่งกับพื้น
" แกเป็นอะไรไป...เฮบิทานิ "
" ชะ...ช่วยไม่ได้นิน่า มันช่วยไม่ได้นิน่า!! ที่ของพวกเรามีแค่ที่นี่เท่านั้น ฉันมีแต่ต้องเป็นคุโรสึมะเท่านั้นถึงจะรวมกลุ่มบิ๊กสไปเดอร์ได้ ถึงอย่างงั้น ถึงตอนนี้ฉันไม่ต้องการแกอีกแล้ว!!! " เฮบิทานิที่ระบายความในใจเวร็ก็ได้ควักเอามีดที่ว๋อนอยู่ออกมาแล้วพุ้งเข้าไปจะแทง
แต่ก็ถูกคุโรสึมะชกอัดเข้าไปที่เบ้าหน้าเต็มแรงจนร่างของเฮบิทานิล่วงลงไปนอนหมดสภาพแต่ว่าทางคุโรสึมะที่ใบหน้าเฉียดคมมีดจนได้แผลเล็กน้อย
" เฮบิทานิ....ที่ของแกนะ...คือที่ที่แกสามารถอยู่เป็นตัวของตัวเองได้ต่างหากละ "
หลังจากนั้นแอนตี้สกิลก็รวบสมาชิกบิ๊กสไปเดอร์ทุกคนขึ้นรถและพาไปศูนย์กักกันและบางส่วนที่ยังคงเคลียร์พื้นที่
" เห้อ...จบสักทีๆ " คุโรสึมะที่บ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่แล่ดูเหนื่อยก่อนจะหันไปหาโคโนริพร้อมยื่นมือยอมมอบตัว " เอ้า "
" อะ... "
" มิ "
" อึก... " โคโนริที่เกิดลังเลแต่พอมองหน้าคุโรสึมะที่ยกนิ้วให้ทำให้เธอนั้นปัดความลังเลในใจกบัมาเป็นปกติ " คุโรสึมะ วาตารุฉันขอจับกุมคุณในข้อหาใช้ความรุนแรงและสร้างความเสียหาย "
คุโรสึมะที่ได้เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะโดนใส่กุญแจมือก่อนยที่เขาจะมองดูเสื้อหนังสีแดงที่มีปลอกแขนจัสเม็นท์ติดอยู่
" เหมาะกับเธอดีน่า...แต่ว่า เสื้อหนังนั้นดูไม่รัดหน้าอกไปหน่อยเหรอ? "
" อึก....ก็แม้ฉันดื่มมันทุกวันนี่น่า " โคโนริที่โดนพูดถึงเรื่องหน้าอกก็หน้าแดงก่อนจะยิ้มออกมาก่อนจะพูดเป็นนัยแต่คุโรสึมะกับรู้ว่าหมายถึงอะไรก็ยิ้มออกมา
" ว่าแล้วนมยังไงก็ต้อง มูซาชิโนะเท่านั้น " ทั้งสองได้พูโพร้อมเพรียงกันก่อนที่สุดท้ายจะหัวเระาออกมา
" ว่าแล้วเชียว ถึงพูดเรื่องหน้าอก "
"ก็ไม่รู้สึกอายสักนิด.... "
" เน่โชทาโร่ นมเนี่ยทำให้หน้าอกของผู้หญิงใหญ่ขึ้นได้ด้วยเหรอ? " ฟิลิปที่สงสัยก็พูดออกมาดังจนทำให้มิซากะและคุโรโกะหันไปหาฟิลิแทันทีด้วยหน้าแดงแจ้
" หะ.....เห้ยเจ้าบ้าอย่ามาถามเรื่องอะไรแบบนี้กันฉันสิ!! "
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รู้สึกได้ว่าโชทาโร่กับมิซากะต้องเกิดมาคู่กันแน่เลย