ตอนที่ 24 : หอกที่น่ารังเกียจ
มาเรียที่ได้ร้องเพลงจบก็เกิดอาการหอบหมดเเรงพร้อมเกียร์ที่ตอนเเรกได้ส่องเเสงได้หายไปต่อหน้าเหล่าผู้คนทั่วโลกได้มองเธออยู่
" แฮ่ก....แฮ่ก....แฮ่ก "
ร่วมถึงทางห้องที่เซ็นโตะและดร.นาตาช่าค่อยดูการเปลี่ยนแปลงของดวงจันทร์เเต่กลับยังคงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลกไปเเม้แต่น้อย
" วงเเหวจองดวงจันทร์ยังคงเงียบสนิท "
"ไม่ได้ผลงั้นหรอ "
ร่างของมาเรียได้ล้มลงไปกับพื้นพร้อมเสียงของเธอที่ร้องโอดครวญออกมา
" เพลงของฉัน ไม่สามรถช่วยผู้คนเอาไว้ได้ เซเรน่า....ฉันนะ "
ท่ามกลางสายตาผู้คนนั้นต่างมองดูมาเรียที่นั่งร้องโอดครวญอย่างสิ้นหวัง
" เธอคนนั้นเหมือนกับพวกบิกกี้เลย " คูริโยะได้มองดูท่าทางของมาเรียแล้วดูออก
" อื้ม ความรู้สึกที่ต้องการจะช่วยเหลือผู่คน "
" ด้วยเสียงเพลง "
ณ ถ้ำเเห่งนึ่งภายในฟรอนเทียร์หลังจากการต่อสู้ของซึบาสะคริสจบลงดร.เวลได้หลบหนีเข้ามาทางถ้ำ
" พวกซิมโฟเกียร์ ไม่จำเป็นต่ออนาคตของผมหรอก อะ...อ้ากกก " ระหว่างทีเขากำลังลงก็ได้ไหลลื่นลงไปมานอนกับพื้นอย่างหมดรูป " ให้ตายสิถึงจะบอกให้สู้กันก็จริง เเต่เเบบนี้ก็เกินกว่าทีคิดไว้อีก น่าสงสารจังน่า เอ้ะ "
ดอกเตอร์ที่กำลังเดินเเล้วพูดอยู่กับตัวเองอยู่ได้มองไกลเห็นคริสได้ยืนอยู่พร้อมกับร่างซึบาสะที่นอนหมดสติ
" นะ....นี้เเก "
" ตามสัญญา ฉันจัดการซิมโฟเกียร์คนที่2 ให้แล้ว " สภพของคริสที่บาดเจ็บหนักรวมถึงเกียร์ที่มีรอยความเสียหายหลายจุดหันมามองดร.เวลทียังตกใจอยู่
" เอาล่ะ เอาคฑาโซโร่มอนมาให้ฉันซะ "
" คิดว่าฉันจะยอมมอบมันเพื่อให้ตัวเองเสียเปรียบงั้นหรอ อย่ามาตลกไปหน่อยเลน่า!!! " ดิกเตอร์ได้พูดพร้อมหยิบสวิตซ์ระเบิดออกมากดเเต่กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนทีเข้าพยายามกดให้ทำงาน
" เป็นอะไรไปละ? "
" ทำไมกัน ระเบิดถึงไม่ทำงาน "
" มันพังไปเเล้วไงล่ะ " คริสได้กระชากปลอกคอออกอย่างง่ายดายพร้อมกับพังไม่เหลือชิ้นเดียว " ก็คิดอยู่เเล้วว่าต้องผิดสัญญาเเน่ๆ "
คริสได้ค่อยเดินเข้าไปหาทำดร.เวลล้นจนล้มลงไปกับพื้นเเล้วเอาโซโลม่อนออกมาเเล้วเรียกนอยท์ออกมาล้อมเธอเอาไว้
" ยังคิดจะเรียกนอยท์ออกมาอีกงั้นหรอ " คริสได้พยายามจะใช่งานเกียร์จู่ร่างกายเกิดชะงักจนไม่สามารถใช่งานเกียร์ได้ก่อนจะหันไปเห็นข้างดอกเตอร์ได้มีควันสีเเดงออกมาจากระเบิดควันข้างๆ
" เเอนตี้ลิ้งเกอร์ หวังคงจะยังไม่ลืมหรอกน่ะครับ "
" ถ้างั้นละก็ เเหลกไปซะ อาเมอร์พาส!! " คริสได้ระเบิดเกียร์ของตัวเองโจมตีเป็นวงกว้างทำลายนอยท์ทำหมดไม่เรื่อยรอบๆตัวจนบริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยควันจนบังตาไปหมด
ดอกเตอร์ได้พยายามมองหาคริสอยู่แต่ควันจำนวนมากทำให้ไม่สามารถหาคริสเเต่ทัใมดนั้นเธอได้โผล่มาจากควันพุ้งเข้าปัดโซโลม่อนในมือตกไปอยู่กับพื้นในสภาพเปลือยเปล่า
" โซโลม่อน? " ก่อนทีเธอจะเข้าไปเอาทั้งสองได้ถูกล้อมไปด้วยนอยท์เอาไว้ดร.เวลได้นั่งเอามือกุ้มหัวเป็นคนขี้ขลาดไปทันตาเห็น
" ชิ…..ใครก็ได้ช่วยด้วย. รุ่นพี่!!! " เธอทีได้หมดหวังได้หลับตาลงพร้อมรอรับผลทีตามมาแต่จู่ได้มีดาบแสงจำนวนมาทิ้มแทงร่างของนอยท์คริสได้ลืมตาขึ้นได้มองเห็นซึบาสะที่อยู่ในร่างเกียร์เเบบเก่ายืนอยู่ต่อหน้า
" บะ...บ้าน่าลดค่าโพนิคเก็ทเพื่อหลีกเลี่ยงผลของเเอนตี้ลิ้งเกอร์งั้นหรอ เรื่องเเบบนี้เป็นไปไม่ได้!! "
" ได้อยู่เเล้ว เพราะว่าเป็นรุ่นพี่ยังไงละ "
ซึบาสะได้พุ้งออกตัวไปคาตานะในมือฟาดฟันร่างของนอยท์ขาดเป็นชิ้นๆก่อนทีนอยท์ทั้งหมดได้เข้ามากรูใส่
LET'S BREAK!
TWIN FINISH!
การโจมตีปริศนาได้พุ้งเข้ามาจากที่ไหนไม่รู้โจมตีใส่พวกนอยท์ที่อยู่รอบข้างซึบาสะทำให้ทุกคนได้หันไปมองพบครอสชาร์จบิดขี้เกียจอยู่ข้างๆกรีส
" อ้า~ ในที่สุดก็ออกมาจนได้ "
" เจ้าบ้าเพราะนายไม่ใช่รึไงทีพาหลงน่ะ "
" ห๊า~ ไงมาโทษฉันคนเดียวกันน่ะ "
ทั้งสองได้หันหน้ามาเถียงกันโดยไม่สนใจสถานการณ์ตรงหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" บันโจ ซาวาตาริ "
" ทำไมกันพวกนายน่าจะถูกสตาร์คพาตัวไปเป็นเเหล่งพลังงานเเล้วนิน่า!!! "
" โอ้ว...เรื่องนั้นนะ จะยังไงก็ช่างเถอะ ขออาละหวาดหน่อยดีกว่า!! " ครอสได้พูดจบได้เข้าต่อสู้กับนอยท์ทันที
" เห้ยๆ เหลือเหยื่อให้ด้วยสิ!!! " กรีสได้วิ่งตามเข้าไปอีกทีคริสได้ยืนมองความวุ่นวายตรงหน้าก่อนจะหลุดยิ้มออกมา
ทั้งสามได้รวมมือกันจัดการนอยท์เพียงไม่นานก็ไม่เหลือเเม้เเต่ตัวเดียวขณะนั้นเองดอกเตอร์ได้ใช่จังหวะชุลมุนแอบหนีไปทันทีซึบาสะทีหันไปเห็นพยายามจะตามไปเเต่นอยท์ได้ล้อมคริสเอาไว้อยู่จึงตัดใจเข้าช่วยเหลือคริสก่อนเพียงการโจมตีเดียว
คริสได้สร้างชุดขึ้นมาใหม่สำเร็จก่อนจะก้มมองดูเกียร์ในมือซึบาสะได้คืนร่างรวมถึงพวกครอสด้วยเช่นกัน
" อ่า~ แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย " คาซึมิได้ขยับแขนไปมาหลังจากที่ได้อาละหวาดอย่างหน้ำใจ
" เห้ยเดียวสิ นายเเย่งตัวสุดท้ายของฉันน่า "
" อะไรนายช้าเองนิน่า ช่วยไม่ได้ "
" ว่าไงน่ะ!!! "
" ให้ตายสิเจอกันก็ทะเลาะเลยหรอเนี่ยพวกผู้ชายเนี่ยน่า " คริสได้หันมองทั้งสองทะเลาะกันอีกครั้งจนคอตก
" เอาคืนมาได้เเล้ว คงหายห่วงได้เเล้วสิน่ะ " ซึบาสะได้เดินเข้ามาหาคริสก่อนจะยื่นโซโลม่อนให้กับคริสหน้าเธอที่เหมือนจะพยายามพูโอะไรเเต่สีหน้าเธอฟ้องหมดเเล้ว
" ขะ....ขอโทษที่ทำอะไรเพียงคนเดียวด้วยค่ะ "
" ช่างมันเถอะ พวกเราเอง ก็มีบางเรื่องที่ไม่สามารถทำเพียงคนเดียวได้เหมือนกัน อีกอย่างฉันก็ได้เห็นความกล้าของยูกิเนะอีกด้วย "
คริสได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการเขินอายจนหน้าแดงก่อนจะหันหน้าหนี
" ยะ....ยังไงก็ช่างเถอะ เเต่ว่าทำไมถึงเชื่อใจคำพูดของฉันละ "
" ก็ยูกิเนะ เรียกฉันว่าเป็นรุ่นพี่นิน่า ทำให้ฉันละเลยความตั้งใจของฉันไปเลยล่ะ "
" เพียงแค่นั้นงั้นหรอ? "
" ใช่เพียงแค่นั้นแหละ "
" จริงๆก็ไม่อยากขัดความสัมพันธ์รุ่นพี่กับรุ่นน้องหรอกน่า แต่ว่างานของพวกเรายังไม่เสร็จหรอกน่ะ " บันโจได้เดินมาพูดขัดจังหวะทำให้ทั้งสองหันไปหา
" ไปช่วยโลกกันเถอะ "
" เอาล่ะ ไปหาทาจิบานะกันเถอะ "
ทั้งสามได้เดินออกไปโดยที่คริสได้มองตามหลังซึบาสะไป
" ให้ตายสิ ไม่เห็นจะเข้าใจความรู้สึกของเธอเลยจริงๆ แต่ว่าเพราะแบบนั้นทำให้ฉันอยากจะอยู่ข้างๆ นั้นแหละคือที่ทีให้ฉันกลับไปไงล่ะ "
อีกด้านนึ่งทางดร.เวลได้หลบหนีมากำลังขึ้นลิฟท์ไปยังห้องสะพานที่มาเรียอยู่พร้อมความรู้สึกทีเจ็บใจอัดอันอยู่ในใจ
" บ้าเอ้ย! โดนชิงโซโลม่อนไปแล้วจนได้ ถ้างั้นมีแต่ต้องกำจัดมาเรียเท่านั้น "
ทางด้านคิริกะที่นั่งเขย่าร่างชิราเบะที่นอนแน่นิ่งพร้อมบาดแผลขนาดใหญ่ที่กลางหลัง
" ชิราเบะ ลืมตาตื่นขึ้นเถอะ ชิราเบะ "
ภายในจิตใจของชิราเบะที่กำลังจะดับสูญไปตัวเธอที่ได้ล่องลอยอยู่ท่ามกลางความมืดมิดเเละเสียงของคิริกะที่พยายามตะโกนเรียกเธออยู่
" คะ....คิริจัง " เธอได้ค่อยลืมตาขึ้นมาพร้อมพบร่างเงาดำที่อยู่ตรงหน้าเธอ " ไม่ใช่....คุณ...เป็นใครกัน "
" เรื่องนั้นนะไม่สำคัญหรอก " เงาสีดำค่อยเลือนหายไปปรากฎเป็นร่างหญิงสาวในชุดคล้ายเทวาดา
" จะไม่สำคัญได้ยังไง ก็เพื่อนของฉันกำลังร้องไห้อยู่นิน่า "
" นั้นสิน่า ถ้าฉันไม่ช่วยวิญญาณที่กำลังจะจมดิ่งหายไปละก็ เเต่ก็ช่วยไม่ได้ละน่าวิญญาณของฉัน คงจะไปต่อไม่ได้เเน่ ถ้าขาดร่างภาชนะละน่า "
" จะช่วยฉันงั้นหรอ? ทำไมล่ะ " ร่างของหญิงสาวตรงหน้าชิราเบะเริ่มค่อยกลายเป็นออร่าไปทีละนิด
" ฉันอยากจะคุยกับเด็กคนนั้นและผู้ชายคนนั้น มากกว่านี้ "
" หมายความว่าไง? "
" ก็เเม้....หลังจากที่ฉันเล่นเป็นบทตัวร้ายมาตลอดพันปี อายุปูนนี้เเล้วไม่มีทางจะเป็นวีรบุรุษได้หรอก หน้าที่นั้นก็คือพวกเธอที่ยังมีชีวิตต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง "
" ทาจิบานะ ฮิบิกิ คิริว เซ็นโตะ "
" ไม่ใช่เรื่องของวิญญาณที่จะพูดถึงอนาคตหรอก " ร่างของหญิงสาวได้หายไปเหลือเพียงแค่ออร่าไปโบยบินไปทั่วท้องฟ้า
" ขอร้องละ ชิราเบะ " คิริกะที่ได้นั่งโอดครวญร้องไห้อย่างสิ้นหวังเเต่ว่ามีบางอย่างทำให้เธอถึงกับชะงักนั้นก็คือมือชิราเบะได้เอื่อมมาจับเเขนของเธอ
" อย่าร้อง เลยนะคิริจัง "
" ชิราเบะ! โล่งอกไปที " คิริกะได้โผล่เข้ากอดพร้อมทั้งน้ำตา " เเต่ว่าทำไมล่ะ "
" บางที คงจะถูกวิญญาณฟีเน่ช่วยเอาไว้ละน่า "
" ฟีเน่งั้นหรอ? "
" เพราะทุกคนเองก็ค่อยช่วยเหลือฉันไว้เหมือนกัน เพราะงั้นฉันขอยืมพลังของคิริจังทีนะ.....ไปช่วยมาเรียด้วยกันเถอะ "
" อื้ม....พวกเราไปช่วยทุกคนกันเถอะน่ะ "
ทางด้านมาเรียที่กำลังนั่งเหนื่อยหอบอย่างหมดแรง
" มาเรีย ลองอีกครั้งหนึ่ง เพื่อให้วงแหวนดวงจันทร์ทำงานทีเถอะ "
" ไม่ไหวหรอกเพลงของฉันน่ะ ไม่สามารถช่วยเหลือโลกเอาไว้ได้หรอก "
" มาเรีย.....นี้เป็นโอกาสสุดท้ายทีจะหยุดยั้งดวงจันทร์นะ!! "
เวลานั้นเองดร.เวลได้ขึ้นมาถึงพอดีได้วิ่งเข้ามาหามาเรียพร้อมชกเข้าไปทีหน้าเธอจนล้มลงไปกับพื้น
" ฉันไม่สนใจเเล้ว มีอย่างเดียวคือทำให้ดวงจันทร์ตกลงมาสะ!! "
" มาเรีย!!! "
" ว่าเเล้วเชียวว่าเเกต้องอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ "
" เดียวก่อนดร.เวลฟังทีฉันพูดก่อน ถ้าใช่ฟรอนเทียร์เพิ่มโพนิคเก็ทให้กับดวงจันทร์เเล้วละก็ จะทำให้ดวงจันทร์ถูกคำสาปบาบิโลนอีกครั้งก็จะสามารถทำให้ดวงจันทร์กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้"
" ถ้าอยากขนาดนนั้นเเกก็ขึ้นไปจัดการเองเลยละกัน " ดร.เวลได้เอามือไปทาบกับเเท่นก่อนทีโดมที่ดร.นาตาช่าอยู่พุ้งขึ้นไปบนฟ้า
" Mom!! "
เวลานั้นเองครอสเเละกรีสได้ปรากฏตัวมาต่อหน้าดร.เวล
" นี้พวกเเกอีกแล้วงั้นหรอ แต่ว่าจากนี้ไปจะไม่มีวีรบุรุษคนไหนทีจะถูกจารึกในประวัติศาสตร์อีกแล้ว จะมีแค่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น!!! "
" หน่อยเเก เสียสติไปแล้วงั้นหรอ ไม่มีทางที่ทุกคนจะเชื่อฟังหรอก "
".เพราะงั้นฉันจะลดจำนวนผู้คนยังไงละเพื่อง่ายต่อการควบคุมและบ่งการ ด้วยความฉลาดของผมจะทำให้เป็นวีรบุรุษทีเหนือกว่าวีรบุรุษ ฮ่าห์ ฮ่าห์!!!"
" บังอาจะมาทำกับMom "
" อย่านะ ยัยบ้าคืนขอเจ้านี้ละก็ คนทั้งโลกกำลังดูเธออยู่นะ "
" ไม่สนอะไรแล้ว....เพื่อเเก้แค้นให้กับMomฉันจะฆ่าเจ้านั้น!!! "
มาเรียได้เปลี่ยนเกียร์ที่ข้อมือกลายเป็นหอกสีดำได้พุ้งผ่านครอสกับกรีสไปพร้อมกับโทสะขณะเดียวกับฮิบิกิทีพึ่งมาถึงได้เห็นปลายหอกกำลังจะพุ้งเข้าเสียบรางของดร.เวล
" อย่านะคุณมาเรีย!!! "
" หายไปซะ! "
SPARKING FINISH!!!!
" ฮ้ากกกกก!!!! "
บิลด์ในร่าสปาร์คกลิ้งได้ไรเดอร์คิกพุ้งทะลุลงมาจากเพดานปลายเท้าได้เหยียบปลายหอกได้เบี้ยงพุ้งเเทงพื้นแทน
" เซ็นโตะ "
" คุณเซ็นโตะ "
มาเรียได้สบัดหอกออกจากใต้เท้าของบิลด์ก่อนจะกระโดดทิ้งระยะห่างออกมาเล็กน้อย
" ถอยไปซะ คัตสึรากิ ทาคุมิ "
บิลด์ได้คืนร่างกลับเป็นเซ็นโตะได้หันมายืนขว้างเธอกับดร.เวล
" ฉันไม่ให้เธอฆ่าเจ้านี้หรอกนะ "
" ฉันเองก็ด้วย " ฮิบิกิได้เดินมายืนต่อหน้าเซ็นโตะ
" อย่างเข้ามายุ่งน่าไม่เข้าเรื่อง "
" ฉันทาจิบานะ ฮิบิกิ อายุ 16 ปี เพื่อมาคุยกับคุณมาเรียค่ะ "
" ฉันไม่มีอะไรต้องคุยกับเธออีกเเล้ว หมอนั้นเป็นคนฆ่าMom เจ้านั้นจะต้องชดใช่ด้วยชีวิต ถ้าไม่สามารถปกป้องโลกได้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเเล้ว "
มาเรียได้ง้างหอกในมือเเทงออกไปเเต่เซ็นโตะได้เอามือเปล่าหยุดปลายหอกเอาไว้ได้เเต่เเลกมากับบาดเเผลบนมือที่มีเลือดไหลหยดลงบนพื้น
" นี้นาย "
" เหตุผลนะไว้ค่อยมาหาทีหลังก็ได้ไม่ใช่รึไงกัน เนอะ ฮิบิกิ "
" ใช่เเล้วละค่ะ เพราะงั้นถ้าอยากมีชีวิตอยู่ห้ามยอมเเพ้เด็ดขาด!! " หลังจากฮิบิกิพูดจบได้หลับจาลงพร้อมร้องบทเพลงเปิดใช่งานกังกุงเนียร์ออกโดยทีเธอไม่ได้มีเกียร์อยู่
Balwisyall Nescell gungnir tron
" อะไรนะ....เธอคิดจะทำอะไรกันน่ะ "
" สมการเเห่งชัยชนะ.....ได้ถูกกำหนดไว้เเล้วไงล่ะ "
" ว่าไงนะ อ๊าา " จู่เกยร์ของมาเรียได้สลายหายไปกลายเป็นเเสงออร่าที่ส่องสว้างไปทั่วบริเวณโดยรอบพร้อมหอกหายไปเช่นกันต่อหน้าเหล่าผู้คนทั่วทุกมุมโลกได้มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง
เเสงนั้นได้สะท้อนออกไปยังข้างนอกทีพวกซึบาสะอยู่เองก็เห็นได้อย่างชัดเจน
" หึ ยัยบ้านั้นเอาจนได้สิน่า "
" สมแล้วละทีเป็นทาจิบานะ "
เซ็นโตะทียืนมองภาพตรงหน้าก่อนทีในกระเป๋าของเขาได้ส่องเเสงออกจนเข้าได้หยิบออกมานั้นก็คือบอทเทิลกังกุงเนียร์
" นี้มัน.....หรือว่า "
" ใช่เเล้วละ....นี้คือพลังทีสามารถร่วมผู้คนให้เป็นนึ่งได้ไงล่ะ " จู่ๆเสียงของหญิงสาวได้ดังภายในหัวของเซ็นโตะ
" เสียงนี้มัน....หรือว่า " เซ็นโตะที่คุ้นเคยกับเสียงนี้ได้เงยมองขึ้นไปได้เห็นหญิงสาวคนเดียวกับทีชิราเบะเจอนั้นก็คือฟีเน่ร่างของเธอได้หายไปอีกครั้ง " งี้นี้เองหรอ....ฮิบิกิเธอเนี่ยสุดยอดจริงๆ " เขาได้ยิ้มออกมาก่อนจะมองไปทีฮิบิกิยื่นประจันหน้ากับมาเรียทีมีเเสงออร่าล้อมรอบทั้งสองเอาไว้
" นี้มันอะไรกัน เป็นไปไม่ได้ การฟิวชั่นไม่น่าจะมีใครทำได้นิน่า นั้นคือเพลงของเธองั้นหรอเพลงทีมาจากใจของเธอมันคืออะไรกันแน่!!! "
" จงทะลวงออกไป กังกุงเนียร์!!! "
ฮิบิกิได้สวมใส่เกียร์อีกครั้งพร้อมตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
