ตอนที่ 23 : ความจริงของAlfheim
พวกคิริโตะที่พอมาถึงอารูนยามค้ำคืนเเสงไฟที่ส่องสว่างสร้างความสวยงามให้กับเมืองไปทั่วคิริโตะทีมองดูเมืองก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นต้นไม้โลกอย่างชัดเจน
" นะนี่หรอ....ต้นไม้โลกนะ " คิริโตะที่มองดูอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง
" ไม่ผิดเเน่....ที่นี้คืออารูนยังไงละ "
" ไหนที่สุดก็มาถึงสักทีน่า.....ทั้งสองคน " เอมุได้หันไปพูดกับทั้งสองคน
" หนูไม่คิดเลยว่าเมืองมันจะใหญ่ขนาดนี้เลยนะค่ะ " ยุยได้บินออกมาจากเสื้อของคิิรโตะเพื่อมาชื่นชมเมืองยามค่ำคืนที่สวยงาม
" ฉันเองก็เหมือนกัน " ลีฟาเองก็พึ่งจะมาที่นี้เป็นครั้งเเรกไม่ต่างจากพวกเอมุเลย " แสงเเเหมือนกลุ่มระอองเลย "
จู่ๆได้ที่เมืองได้มีเสียงระฆังดังบั่นไปทั่วเมืองทำเอาทั้ง4ตกใจเป็นอย่างมาก
" เรียนเพลย์เยอร์ทั้งหลาโปรดทราบเซิร์ฟเวอร์จะททำการปิดตัวลงในวันนี้22มกราคมตั้งเเต่4:00จนถึง7:00เพื่อปรับปรุงตามตารางค่ะขอให้เพลย์เยอร์ทุกท่านล็อกเอาท์ล่วงหน้า10นาทีด้วยค่ะ " เสียงประกาศที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่องไปเรื่อยๆ
" ฮ้าววว....เราก็ลุยมาตลอดทั้งเช้าเลยสินะ...ไปล็อคเอาท์ที่โรงเเรมกันเถอะ "
" นั้นสิน่า...ไปหาโรงเเรมกันเถอะ "
" ถึงจะพูดแบบนั้นเเต่ขอเอา...แบบถูกๆน่ายุยจัง "
" ให้ตายสิก็เพราะพวกนายเลยเเจกเงินทั้งหมดให้พวกซากุยะนิน่า....อย่างน้อยน่าจะเก็บเอาไว้สำหรับค่าโรงเเรมบางนะ "
" ฮะๆๆ " คิริโตะที่ได้ยินเเบบนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา
" อย่างที่คุณMพูดฝากด้วยน่ายุยจัง "
" ข้างล่างนี้มีที่ทีถูกที่สุดอยู่ค่ะ "
" ถะ...ถูกที่สุดหรอ "
ณ ต้นไม้โลก
อาสึนะกับฟิเลียที่หนีออกมจากรงได้สำเร็จเเล้วกำลังวิ่งไปตามทางเดินลงไปเรื่อยๆ
" อาสึนะดูนั้นสิ " ฟิเลียที่เห็นเป็นโพรงที่สามารถเข้าสักอย่างอยู่ข้างหน้าพร้อมชี้ให้อาสึนะดู
ทั้งสองจึงวิ่งเข้าไปดูพบประตูอยู่พร้อมเเท่นสำหรับวางมือลงอาสึนะได้ลองเอามือเเตะดูประตูจึงเปิดออกทำเอาทั้งคู่ตกใจกลัวมาจะมีคนอยู่จึงซ่อนทันทีเเต่พอทั้งสองยื่นหน้าออกมากับไม่มีใครเเละเป็นทางเดินที่เงียบจนขนลุก
" ดูเหมือนว่าจะไม่มีคนนะ "
" ไปกันเถอะ....ต้องมีทางทีจะทำให้พวกเราออกไปจากโลกนี้ได้เเน่ "
ทั้งสองได้เดินตามทางเดินจนพบกับบางอย่างที่มันติดอยู่ก็คือเเผนที่ของที่นี้
" อย่าบอกนะว่าเป็นเเผนที่ของที่นี้นะ "
" ในนี้ต้องมีสักทีที่ทำให้พวกเราต้องล็ฮกเอาท์ได้เเน่ " อาสึนะที่พยายามมองหาไปทั่วเเผนที่เเต่ก็ต้องไปสะดุดที่ห้องๆนึ่ง " การทดลองหรอ? "
ทั้งสองที่ตัดสินใจไปที่ห้องนั้เเต่พอไปถึงก็เต็มไปด้วยเเท่นอะไรไม่รู้มากมาย
อาสึนะที่เดินมองดูรอบๆห้องก่อนจะมองไปที่ภาพโฮโลเเกรมที่ฉายอยู่เหนือเเทนก็คือสมอง
" นี้มันอะไรกันนะ "
( ด้วยการขยายส่วนควบคุมของสมองมันก๋จะสามารถควบคุมได้ทั้งความคิดความทรงจำ )
คำพูดของโอเบรอนที่เคยพูดกับอาสึนะได้ดังขึ้นมาในหัวเเต่สีหน้าของอาสึนะได้เปลี่ยนจนใบหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด
" โหดร้ายที่สุด.....มากมายขนาดนี้เลยงั้นหรอ....ไมม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยให้ได้เลย "
ทางด้านฟิเลียที่มองดูไปเรื่อยๆก่อนจะเดินไปเห็นห้องนึงที่เก็บอะไรบางอย่างเอาไว้จึงเข้าไปบนเเท่นที่มีบางอย่างลอยไปมาอยู่นั้นเเต่พอมองดูชัดพบว่ามันคือไฮเปอร์มูเทคิกาชัท
" ไฮเปอร์มูเทคิ....ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้กัน " ฟิเลียที่ยังสงสัยเเต่ก็เข้าไปข้างในพร้อมมีโฮโลเเกรมคียืบอร์ดขึ้นมา " เอาล่ะ...ได้เวลาเเสดงฝีมือของโปรเเกรมเมอร์ให้ดูเเล้ว " ฟิเลียที่ลงมือเริ่มพยายามลองเเฮ็คดู
ทางด้านนอกนนั้นได้มีสิ่งมีชีวิตสองตัวทีเมหือนเป็นหอยทากสีชมพูกำลังเข้ามาในห้องตรงที่อาสึนะอยู่
" เอาล่ะเป็นยังไงบางน่า "
" โอ้ะ...ไอเจ้านี้ฝันว่าเป็นสปิก้าจังอีกเเล้ว...ฟิลด์ของB-13กับB-14 ออกสเกลไปเเล้วเหมือนกับเบอร์16น่าตื่นเต้นจัง"
" ไม่แปลกไปหน่อยหรอเกิดเเค่สามครั้งเอง "
" ไม่หรอก มันขึ้นอยู่กับวงจรอารมณ์ชักจูง..ถ้าเป็นเเบบนี้ก็เลยจุดเริ่มต้นมาเเล้วละ "
อาสึนะที่หลบเเอบฟังเจ้าหอยทากสองตัวพูดคุยกันเธอคิดว่าพวกนั้นคงเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ใช่ร่างนั้นเป็นอวตาร์
" หลังจากนี้คงต้องเอาใส่ใจลิสต์พวกที่จะสังเกตุการณ์สินะ "
อาสึนะได้เเอบหลบไปยังจุดอื่นเพื่อไม่ให้สองตัวนั้นเห็นเเละเเล้วก็หันไปเห็นคิวที่ลอยอยู่ที่เหมือนกับฐานข้อมูลของSAOเธอจึงย่องเข้าไปช้าๆ
" ซิสเต็มคอนโซน...ถ้าเป็นเจ้านั้นละก็" อาสึนะได้วิ่งไปที่คอนโซนเเล้วเห็นคีย์การ์ดอันนึ่งที่เสียบอยู่จึงรูดลงปรากฎเมนูการทำงานต่างของระบบขึ้นก่อนจะเลื่อนนิ้วเจอTransportจึงกดเข้าไปเเล้วพบคำสั่งล็อกเอาท์
" ทำอะไรของเธออยู่นะ " จู่ได้มีเสียงนึ่งดังมาจากข้างหลังปรากฎเป็นเจ้าหอยทากสองตัวได้ใช่หนวดของมันรัดร่างของอาสึนะเเล้วยกลอยขึ้นกลางอากาศ
" เธอเป็นใครกันนะ....มาทำอะไรที่นี้ "
ฟิเลียที่กำลังเดินออกพร้อมไฮเปอร์มูเทคิเเต่ก็ต้องหลบกลับเมื่อเห็นอาสึนะถูกจับไปเเล้วซึ่งอาสึนะก็เห็นว่าฟิเลียยังปลอดภัยเลยขยับไปมาบ่งบอกให้หนีถึงตอนเเรกฟิเลียจะส่ายหน้าปฏิเสธเเต่พอมองเห็นเเววตาที่เเน่วเเน่ฟิเลียจึงไม่สามารถปฏิเสธได้จึงค่อยย่องเเล้วออกจาห้องไป
" เอาฉันลงนะ...ฉันเป็นเพื่อนของคุณสึโก....เขาให้ฉันมาตรวจดูระบบเดียวฉันก็ไปเเล้วละ "
" ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลยนะ...นายรูเรื่องนี้รึเปล่า "
" ไม่เลย...เขาคงไม่ให้คนนอกเข้ามาในนี้หรอก "
" หืมมม...เธอนะเป็นผู้หญิงของสึโกจังขังไว้บนต้นไม้โลกนิ "
" อาๆ...เคยได่ยินมาเหมือนกัน...เรื่องนั้นนะไม่ยุติธรรมเลยนะบอสของเราเนี่ยได้สนุกกับคนน่ารักเเบบบนี้เนี่ย "ระหว่างที่มันคุยกันอยู่นั้นอาสึนะที่พยายามเอาปลายเท้าพยายามเเตะปุ่มเเต่ก็ถูกหนวดดึงตัวยกลอยขึ้นสูงกว่าเดิม " เดียวเถอะๆอยู่นิ่งๆหน่อยสิ "
" หยุดนะ...ปลอ่ยฉันนะ เจ้าสัตว์ประหลาด "
" ใจร้ายจังน่า...เรากำลังอยู่ท่ามกลางการทดลองทำเเผนที่ทีลึกซึ่งอยู่ "
" พวกเเกเป็นนักวิทยาศาสตร์ไม่ใช่หรอไม่ละอายใจบางหรอ...ที่ต้องมาร่วมการทดลองผิดกฎหมายจรรยาบรรณเเบบนี้นะ "
" อืมมม...ฉันคิดว่ามันก็มีจรรยาบรรณพอตัวน่า.....เสียบเครื่องตรวจสอบไฟฟ้าไปในสมองสัตว์อีกนะก็เเค่ทำให้พวกนี้ฝันก็เท่านั้นเอง "
" ใช่ๆ...บางทีเราก็เเสดงฝันที่ยอดเยี่ยมให้เห็นด้วยล่ะ...อยากมีบ้างจริงๆ "
" บ้ากันไปใหญ่เเล้ว "
" บอสทรปอยู่ใช่มั้ย?...ช่วยกลับไปอีกด้านเเล้วไปถามให้ทีว่าอยากให้ทำยังไง "
" เห้อ....ช่วยไม่ได้ อย่าทำอะไรสนุกๆตอนที่ฉันไม่อยู่ก็เเล้วกัน "
ทางด้านฟิเลียที่กำลังวิ่งตามทางเดินก่อนจะหยุดเเล้วปล่อยให้เจ้าตัวหอยทากนั้นผ่านไปก่อนจะวิ่งต่อเเล้วมองดูเเผนที่เพื่อหาทางออกจากที่ตรงนี้
" อาสึนะ....ไม่ว่ายังไงฉันจะต้องกลับมาช่วยเธอเเน่ " ฟิเลียที่วิ่งไปตามทางพร้อมมองไฮเปอร์มูเทคิในมือ " ที่ไฮเปอร์มูเทคิอยู่ที่นี้...เเสดงว่าเขาคนนั้นจะต้องอยู่ที่นี้เเน่ "
กลับมาทางอาสึนะที่ถูกพาตัวกลับมาที่กรงพร้อมล็อกเปลี่ยนรหัสใหม่
" ฉันไม่ยอมเเพ้หรอกคิริโตะคุง.... " ที่มือของอาสึนะได้มีคีย์การืดที่เอามาจากคอนโซนเมื่อกี้ในมือ " ไม่มีวันเด็ดขาด "
ณ โลกเเห่งความจริงซึ่งอยู่ในช่วงฤดูหนาวบ้านทรงญี่ปุ่นหลังนึ่งที่สลักชื่อว่าคิริกายะ
คิริกายะที่ตื่นนอนเดินออกมาล้างหน้าเเต่เช้าก่อนจะมีเด็กสาวคนนึ่งเดินออกมาสวมเเจ็ตเก็ตสีเเดงกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินผมสั่นถึงติ่งหูออกมาในสภาพพึ่งตื่น
" อรุณสวัสดิ์สึกุ "
" อารุณสวัสดิ์ค่ะพี่....ฮ้าวววว " เด็กสาวได้ขานตอยก่อนจะเดินเข้าไปหาท่าทียังคงงังเงียอยู่
" อะไรกันยังง่วงอยู่อีกหรอ...เมื่อคืนนอนกี่โมงงั้นหรอ? "
" อืมม....ประมาณสี่ทุ่มละมั่ง "
" เด็กไม่ควรจะอยู่ดึกขนาดนั้นหรอกน่า....แล้วทำอะไรอยู่หรอ? "
" เอิ่มมม....เล่นอินเตอร์เน็ต "
" หืมม....เอาให้มันพอดีๆละกัน " คิริกายะได้ก้มลงไปพร้อมบิดเปิดน้ำใส่ขันก่อนจะเอามือลงไปจุ่มเเล้วนึกอะไรได้จึงยิ้มมุม " เน่...สึกุหันหลังไปหน่อยสิ "
" เอ้.. "
" เอาน่าทำเถอะน่า "
" แบบนี้งั้นหรอ? " สึกุที่ยอมหันหลังตามทีบอกก่อนที่คิริกายะจะกวักเอาน้ำเเล้วดึงหลังเสื้อเปิดก่อนจะเทน้ำในมือลงไปจนทำเอาสึกุรู้สึกสะดุ้งเล็กน้อยก่อนทีจะ " อ้ายย!!!! "
เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีสึกุที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยเเล้วสองพี่น้องกำลังเตรียมอาหารโดยที่สึกุยังงอนที่คิริกายะเเกล้งเล่นเเบบนั้น
" พี่ต้องไปซื้อชาเขียวราสเบอร์รี่ครีมพายมาเป็นการขอโทษเลยด้วย....ต้องซื้อมาด้วยเข้าใจนะ " สึกุที่พูดไปพร้อมเตรียมสลัดไปด้วย
" คร้าบบ "
" งั้นเป็นอันตกลงนะ....ไปซื้อวันนี้เลยมั้ย "
" อืมม...พอดีว่าตอนกลางวันมีธุระนิดหน่อยนะ...เเถมเช้านี้ว่าจะไปโรงพยาบาลหน่อยนะ "
" งะ...งั้นหรอ " สึกุที่ได้ยินเเบบนั้นเสียงก็อ่อนลง " นี้พี่ค่ะ...ฉันขอไปด้วยจะได้มั้ย "
" เอ้ะ....อ่อได้สิ...อาสึนะจะต้องดีใจเเน่ "
ณ โรงพยาบาลมหาลัยเซย์โตะ ห้องคนไข้ของทาเคะมิยะ โคโตเนะ
เอมุที่ยืนมองดูร่างฟิเลียที่นอนสวมเนิร์ฟเกียร์อยู่ก่อนจะเอามือไปกุ้มมือของเธอเอาไว้
" ฟิเลีย.... " ระหว่างที่บรรยากาศที่กำลังเงียบสงัดอยู่นั้นด้านนอกห้องป็อปี้ที่อยู่ในร่างมนุษย์กับฮิโระทีเเอบมองอยู่ท่าทางเอมุที่ไม่เหมือนปกติเลย
" เด็กคนนั้นหรอที่อยู่กับเอมุตลอดเวลานะ "
" อ่า...ถ้าจำไม่ผิดชื่อในเกมชื่อว่าฟิเลีย " คิริยะที่เดิยมาพร้อมเเฟ้มข้อมูลที่เข้าเเอบไปเอามาเป็นข้อมูลเกี่ยวกับSAO " เห็นว่าหลังจากที่บริษัทArgusล้มละลายเซิร์ฟเวอร์ทั้งหมดของSAOก็ตกไปอยู่ในการครอบครองของของบริษัทREC "
" จะบอกว่าบริษัทผลิตอุปกรณ์รายใหม่อาจจะอยู่เบื้องหลังของ300ชีวิตที่ยังไม่ได้สติงั้นหรอ "
" ก็...มีเเต่ต้องลองไปดูเท่านั้นเเละ...เดียวจะลองขอให้ประธานเก็นมุคอบเปอร์เรชั่นติดต่อขอพบดู "
" คิริยะฝากด้วยนะ "
" ได้เลย " คิริยะได้เดินออกไปพร้อมหยิบเเว่นของตัวเองมาสวมพร้อมเเจ็ตเก็ตหลังสีน้ำตาลตัวเก่ง
ฮิโระกับป็อปปี้ได้เข้ามาในห้องของหน่วยCRพร้อมป็อปปี้ได้ชงกาเเฟเอามาเสิร์ฟให้
" เจ้าหมอฝึกหัด...ดูถ้าว่าจะลำบากใจน่าดู...คิดดีเเล้วละที่ให้หมอนั้นพักงานนะ "
" เเต่ว่านะฮิโระพวกเราควรจะทำยังไงดีละ...ฉันไม่อยากให้เอมุต้องเศร้าเเบบนี้เลย "
" เรื่องในคราวนี้พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้หรอก.....อีกอย่างคิดหรอว่าเจ้าหมอฝึกหัดนั้นนะจะอยู่เฉยๆกัน "
" เอ้...หมายความว่าไงนะ "
" ถ้าเป็นหมอนั้นละก็....ต้องทำอะไรสักอย่างเเน่ "
ณ โรงพยาบาลโทโกะโรซาว่า เขต ไซตามะ
เอมุที่เข้ามาอยู่ในห้องคนไข้ที่อาสึนะอยู่พร้อมมองดูร่างของเธอที่ไม่ต่างจากฟิเลีย
" ขอโทษจริงๆนะ...อาสึนะที่ผมนะไม่สามารถช่วยเธอได้ในตอนนั้นนะ "
จู่ๆประตูได้เปิดออกเอมุจึงหันไปหาผมคิริกายะกับสึกุที่เดินเข้ามาในห้อง
" อะ....คุณเอมุ...สวัสดีครับ " คิริกายะที่เห็นเอมุก็ทักทายทันที
" ไงคิริกายะคุง...ก็มาเยี่ยมอาสึนะด้วยหรอ? "
" คุณเอมุก็ด้วยหรอครับ "
" พี่รู้จักหรอ? " สึกุที่ยังไม่รู้จักเอมุจึงกระตุกเสื้อคิริกายะถาม
" อืม....คนๆนี้คือ ชื่อโฮโจ เอมุ เป็นหมอที่โรงพยาบาลมหาลัยเซย์โตะ...และเป็นคนผู้ที่ติดอยู่ในSAOด้วยเหมือนกัน " คิริกายะที่เเนะนำเอมุให้รู้จักก่อนจะหันไปเเนะนำตัวสึกุให้เช่นกัน " คิริกายะ สึกุ ค่ะเป็นน้องสาวของผมเองครับ "
" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "
" ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ "
เวลาผ่านไปพักใหญ่สายตาของคิริกายะที่ไม่ละสายตาจากอาสึนะเลยเเม้เเต่น้อยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเเค่ไหนก็ยังจ้องมองอยู่เเบบนั้นสึกุที่เอาเเจกันไปเปลี่ยนน้ำเอมุที่สังเกตุเห็นใบหน้าที่ดูเศร้าใจเเละรู้สึกอึดอัดอย่างมาก
" สึกุจัง "
" ค่ะ " สึกุที่กำลังเปลี่ยนน้ำอยู่นั้นได้หันไปหาเอมุที่เดินมาตน
" เธอหรือว่าจะ.....ชอบคิริกายะคุงสินะ "
สึกุที่ได้ยินคำพูดของเอมุก็ตกใจเล็กน้อยที่เดาถูกเเต่ก็ไม่ได้ตกใจอะไรเเถมที่พูดกันนั้นคิริกายะไม่ได้ยินอะไร
" ใช่ค่ะ...หนูชอบพี่เขาค่ะ...เเต่ว่าพี่เขานะมีเจ้าของอยู่เเล้วเพราะงั้น "
" เอาเถอะ...ถึงผมจะเป็นหมอก็คงจะช่วยอะไรมากไม่ได้เยอะ......เเต่ว่าผมนะเป็นห่วงสภาพจิตใจของเธอมากกว่า "
" ขอบคุณที่คุณเอมุเป็นห่วงหนูนะค่ะ...แต่ว่าหนูไม่เป็นไรหรอก....สิ่งที่หนูต้องการคือเป็นน้องสาวที่ดีของพี่เเค่นั้นเเหละ " สึกุที่ยิ้มออกมาเเต่ว่ารอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มของปลอมที่เอาไว้ปลอบใจตัวเธอเท่านั้น
เเละเวลาก็ผ่านไปจนต่างฝ่ายต่างเเยกย้ายกันกลับสึกุที่กลับมาที่ห้องก่อนจะมองไปทีหัวเตียงมีอามิวสเฟียร์วางอยู่เธอที่เอาเสื้อโค้ชไปเเขวนพร้อมถอดถุงมือเเล้วนอนลงบนเตียงพร้อมสวมอามิวสเฟียร์
" Link Start " สิ้นเสียงเธอก็เข้าสู่โลกเเห่งVRเข้าไปในเกมAlfheim Online เเละลืมตาขึ้นมาในร่างอวตาร์ของลีฟาด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย
" ลีฟา เป็นอะไรรึเปล่า " คิริโตะที่มาถึงไม่นานได้เห็นสีฟน้าของเธอที่ตอนนี้กำลังมีน้ำตาไหลออกมา
" เอ่อ...คือว่าคิริโตะคุง....คือว่าฉันอกหักมานะ " ลีฟาที่รีบเอามือเช็ดคราบน้ำตาทันทีเมื่อพูดออกไป " ขอโทษทีนะ...มันเสียมารยาทจริงๆที่เอาปัญหาของโลกจริงมาพูดเเบบนี้นะ "
" ไม่ว่่าจะที่โลกจริงหรือโลกเสมือน เวลาเจ็บปวดมันก็ต้องร้องไห้ออกมาอยู่เเล้ว " คิริโตะได้เดินไปนั่งที่เตียงของลีฟาพร้อมลูบหัวเธอเพื่อมปลอบ " มันไม่ได้มีกฎที่ห้ามเเสดงความรู้สึกเเค่เพราะเป็นเกมสักหน่อย "
" คิริโตะคุง.... " ลีฟาที่สบไลห่พร้อมโห้ร้องออกมาด้วยความรู้สีกทีอัดอันมานานจนกระทังเวลาผ่านไปไม่นานลีฟาก็ดีขึ้น "ไม่เป็นไรเเล้วละ...เป็นคนดีตริงนะ..คิริโตะคุงเนี่ย "
" ให้ตายสิ...ไม่ว่าใครก็พูดเเบบนี้กันหมดเลย...จะล็อกเอาท์ออกไปก่อนมั้ยที่เหลือฉันน่าจะพอทำอะไรได้บางละ "
" ไม่ละ....ไม่เป็นไรมาไกลกันขนาดนี้เเล้ว...อยากไปให้ถึงที่สุดนะ "
" เห้.....ระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ " เอมุที่ยืนกอดอกยิ้มอยู่พร้อมกับยุยที่ยืนอยู่บนไหล่
" อะ...เอ่อ....คือว่า " ลีฟาที่ตอนนี้หน้าเเดงเเจ้จนพูดอะไรไม่ออก
" เอาเถอะ....จะทำเป็นไม่เห็นอะไรเเล้วกันเนอะ....ยุยจัง " เอมุที่เเอบหัวเราะก่อนจะมองหน้ากับยุยเเล้วเดินออกจากห้องไปก่อน
ด้านนอกที่เต็มไปด้วยเพลย์เยอร์จำนวนมากที่มาเที่ยวเล่นเพื่อชื่นชมต้นไม้โลก
" สมเเล้วที่เป็นศูนย์กลางของAlfheim " คิริโตะที่มองไปไหนก็พบเพลย์เยอร์เต็มไปหมด
" ที่นี้ทุกเผ่าจากทั่วทวีปจะมารวมตัวกันทั้งหมดเลยค่ะ " ยุยที่อธิบายขึ้นมาระหว่างที่เดินกันลีฟาก็ได้ไปเห็นคู่รักคู่นึ่งนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกก่อนจะเเอบมองคิริโตะเล็กน้อย
ระหว่างทีทั้งสามกำลังเดินขึ้นบันไดจู่ๆก็มีอะไรบรรดาลให้พวกเขาเงยหน้าขึ้นไปชื่นชมความอลังการของต้นไม้โลกที่อยู่ใกล้มาก
" นั้นนะหรอ...ต้นไม้โลก " คิริโตะที่ยังคงรู้สึกประหลาดใจเเละอึ่งกับความอลังการของมัน
" รู้สึก....ถึงความยิ่งใหญ่ของมันจริงๆ " เอมุเองก็ไม่ต่างจากคิริโตะมากนัก
" พอมองใกล้ๆเเบบนี้เเละ....รู้สึกสุดยอดไปเลย " ลีฟาเองก็พึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งเเรก็ไม่ต่างกัน
" ด้านบนนั้นจะมีเมืองจริงๆงั้นหรอ......เเถมมีราชาภูติโอเบรอนกับเผ่าAlf "
" ปีนขึ้นไปไม่ได้งั้นหรอ? " คิริโตะได้หันไปถามลีฟา
" ขอบเขตเเถวลำต้นของมันนอกลิมิต....มันเลยทำให้ปีนไม่ได้ละน่าแถมยังมีลิมิตการบินอีก...ปีกคงจะไม่ไหวก่อนจะไปถึง "
" นี้นายคงไม่คิดว่าจะทำอะไรบ้าสินะ " เอมุที่หันไปพูดใส่คิริโตะ
" เเค่ลองเสนอเท่านั้นเอง "
ทั้งสามที่เดินไปตามทางจนมาถึงประตูที่เป็นทางเข้าไปเขตกลางของอารูนระหว่างที่กำลังเดินผ่านเข้าไปยุยก็ได้มุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อของคิริโตะ
" มาม๋า "
" เอ้ะ...ยุย..เป็นอะไรงั้นหรอ? " คิริโตะที่สังเกตุท่าทางผิดปกติของยุยจึงหยุดเดินทันที
" มาม๊า...อยู่ที่นี้ค่ะ "
" เอ้ะ...จริงหรอ? "
" ว่าไงนะ " เอมุที่ได้ยินก็หันไปหายกเว้นลีฟาที่ัยงไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้
" IDเพลย์เยอร์นี้เป็นของมาม๊าค่ะ....พิกัดก็อยู่เหนือหัวเราค่ะ "
"เอมุ...ฉันเองก็รู้สึกได้เหมือนกัน " เสียงพาราด็อกที่ดังมาจากในหัวได้พูดขึ้น
คิริโตะที่ได้ยินเเบบนั้นก็กางปีกออกก่อนบินพุ้งขึ้นไปบนฟ้าเพียงลำพัง
" เดียวก่อนสิคิริโตะ " เอมุที่พยายามตะโกนเรียกเเต่กลับไปสนใจเเล้วบินไปเพียงคนเดียว
" คิริโตะคุง....คิริโตะคุง!!! "
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตอนนี้ไม่ได้มีอะไร แต่การวางบทก็ยังถือว่าดีอยู๋ครับ แต่ก็ยังมีคำผิดอยู่อีกตามเคย 7/10