ตอนที่ 5 : MYBROTHER : 04
Please come back
ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์ที่ฉันไม่ได้เจอกับแซ็กเลย เป็นเพราะฉันเองที่หลบหน้าเขาด้วย เวลาไปที่โรงพยาบาลท้องฟ้าก็จะไปส่งฉันแล้วก็ไปรับตลอด แต่วันนี้เขามีเรียนช่วงเจ็ดโมงเช้าฉันเลยไม่ได้บอกให้เขารอเพราะฉันจะแวะไปส่งงานอาจารย์ที่มหาลัยตอนเก้าโมง วันนี้ฉันได้เข้าเวรบ่ายเลยผ่อนคลายลงไปได้บ้าง
นี่ก็ใกล้จะสิ้นเดือนมิถุนาแล้วอีกไม่กี่วันก็เริ่มเดือนใหม่ กว่าฉันจะทำรายงานเสร็จได้ก็เล่นจับไข้ไปหลายวัน รายงานที่ทำมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยซักนิด ฉันต้องสรุปเนื้อหาของโรคยอดฮิตในแต่ละปีให้ได้ภายในยี่สิบหน้าโดยต้องมีที่มาความสำคัญและต่างๆครบภายในเล่มเดียว ซึ่งเนื้อหาจริงๆของมันมีมากกว่ายี่สิบหน้า ทำเอาฉันต้องพยายามลบแล้วลบอีก
แท็กซี่จอดลงหน้ามหาลัยฉันที่ไม่ได้เข้ามาอีกเลยหลังจากวันนั้นที่ท้องฟ้าไม่ยอมให้ฉันกลับ ฉันยื่นเงินให้แท็กซี่ก่อนจะเดินเข้ามาในมหาลัยที่มีนักศึกษาอยู่กันเป็นจุดๆ
มหาลัยยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแต่อาจมีใบไม้เยอะกว่าเมื่อต้นเดือนที่ฉันมาครั้งสุดท้าย ฉันเดินผ่านสวนสาธารณะของโรงเรียนไปที่ตึกคณะของตัวเอง รุ่นน้องที่เห็นฉันต่างทักทายเหมือนปกติ แต่มันไม่ได้ปกติเหมือนที่ฉันคิดในเมื่อพวกเราก็รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันและแซ็ก
ถ้าถามว่าฉันรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงก็คงจะต้องเป็นน้องเป้ที่เป็นคนโทรมาเคลียเรื่องให้ฉันกับแซ็กแต่เพราะฉันยังไม่พร้อมที่จะยกโทษและเจอหน้าเขาฉันเลยปฏิเสธกลับไป ตอนนี้รุ่นน้องส่วนมากเลยคิดว่าฉันกับแซ็กเราเลิกกันแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกร้อนเนื้อร้อนใจกับคำพูดเหล่านั้นในเมื่อสิ่งที่เขาคิดอาจจะเป็นเรื่องจริง…ในอีกไม่ช้านี้
“คิดว่าเก่งหรือไง!” เสียงคล้ายคนทะเลาะกันดังออกมาจากซอกตึกทางด้านหลัง
“คงงั้น” เสียงของคนตอบทำเอาฉันหัวใจเต้นถี่
เสียงของท้องฟ้า…
“เป็นแค่รุ่นน้องคิดจะปีนเกลียวหรือไง!”
“ทำไม!...กฎข้อไหนห้ามให้รุ่นน้องชอบรุ่นพี่”
“ไม่มีกฎแต่ก็ควรจะรู้ว่ามันไม่ควร!”
“ควรไม่ควรก็ช่าง…มันเรื่องของผม!”
“มึง!!!”
“ทำอะไรกันน่ะ” เสียงของครูในห้องพักครูดังขึ้น
ฉันรีบเดินเลี่ยงออกไปอีกทางเพื่อไม่ให้ท้องฟ้ารู้ว่าฉันได้ยินในสิ่งที่เขาพูดกับรุ่นน้องปีสี่ที่ดูเหมือนจะเป็นเด็กในการดูแลของแซ็ก…ไม่งั้นพวกเขาคงไม่หาเรื่องปีหนึ่งหรอก
ส่วนมากคณะของฉันจะต่างคนต่างอยู่ ไม่มีปัญหากันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
“ขอบคุณมากนะคะ” ฉันโค้งให้ครูมากกว่าสิบครั้งหลังจากที่รู้ว่าครูให้คะแนนฉันเต็มร้อยเนื่องจากส่งงานเป็นคนแรก
แต่มันเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฉันส่งงานใกล้จะครบกำหนดพอดี…แต่ช่างเถอะยังไงฉันก็ส่งงานไปเรียบร้อยแล้ว
“แซ็ก…” ฉันที่กำลังจะเดินออกไปชะงักอยู่กับที่ทันทีที่เจอหน้าเขา
“นิว…”
ฉันตัดสินใจเดินหนีเขาออกมา ขาของตัวเองก้าวเร็วจนแทบจะพันกันอยู่แล้ว ฉันไม่เลือกที่จะวิ่งเพราะฉันรู้ตัวเองดีกว่าเดินกับวิ่งมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากเลย…ก็ฉันขาสั้น -_-
“นิวฟังผมก่อนได้ไหม!” แซ็กวิ่งตามฉันมาฉุดมือฉันให้หันเข้าไปประจันหน้ากับเขา
ใบหน้าของเขามีเหงื่อไหลลงมาเรื่อยๆ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างเหนื่อยอ่อน ฉันมองท่าทางนั้นของเขานิ่งๆ…บางทีคงจะถึงเวลาที่ฉันควรจะฟังเขาแล้วละมั้ง
“ว่ามาสิ” ฉันพูดเสียงเรียบ
“วันนั้น…ผมขอโทษจริงๆ”
“อือ”
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมนะนิว”
“…”
“ผมขอโทษจริงๆ”
“…”
“นิวจะไม่หายโกรธผมจริงๆหรอ…” ดวงตาของแซ็กดูสั่นคลอ ฉันหลบสายตาคู่นั้นก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบๆ
“เรากลับไปนับหนึ่งกันใหม่เถอะแซ็ก”
“มะ…หมายความว่าไง!”
“ถ้าแซ็กรักนิวจริง…แซ็กก็ต้องทำให้นิวรักแซ็กอีกครั้งให้ได้”
“…”
“ไม่ใช่ไม่รัก…แต่เพราะนิวกลัวว่าแซ็กจะกลับไปเป็นเหมือนวันนั้น นิวกลัว”
“ผมไม่ทำแล้ว…ไม่ทำแล้วจริงๆนะนิว” เขาถลาเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของฉันไว้แน่น
“มันก็เป็นแค่ลมปาก”
“…”
“ถ้าแซ็กรักนิวจริง…แซ็กก็ต้องทำได้สิ”
“แล้วไอ้เด็กปีหนึ่งนั่นล่ะ!”
“แปลกนะ…ทั้งๆที่เขารู้ตัวว่านิวไม่ได้ชอบเขาแม้แต่น้อย แต่เขาก็ไม่ยอมละเลิกความพยายาม…ผิดกับแซ็กที่ทำให้ความไว้ใจของนิวหายไปหมด”
“ผมต้องแข่งกับมันงั้นหรอ!”
“เปล่าหรอก…แซ็กต้องแข่งกับตัวเอง” ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วตัดสินใจเดินออกมาทันที
ฉันตัดสินใจไม่ผิดหรอกที่ทำแบบนี้…บางทีฉันก็ควรให้มันเริ่มที่จุดเริ่มต้นจุดเดียวกัน บางทีมันจะแฟร์ทั้งสองฝ่าย…
เหมือนฉันสวยเลือกได้เลยแฮะ =_=
ฉันกลับบ้านด้วยสภาพเหมือนศพเดินได้…วันนี้ฉันได้เข้าประชุมด่วนตอนกลางวันกว่าจะเสร็จจากการดูคนไข้แถมยังต้องไปดูคนไข้ที่อาการหนักขึ้นมาอีกกว่าฉันจะได้กลับบ้านก็ปาไปเกือบสี่ทุ่มดีหน่อยที่ท้องฟ้าเขาไม่ได้บ่น
ฉันพึ่งมารู้ที่หลังว่าช่วงที่ท้องฟ้ารอฉันเขาจะเอาเวลามานั่งอยู่กับคนไข้แล้วคนไข้หนึ่งในนั้นก็คือคุณตาที่ถามฉันเมื่อวันก่อน พวกเขาสองคนสนิทกันมากเลยไม่แปลกที่ตาถามหาท้องฟ้า บางทีฉันก็นึกอิจฉาเขานะ…เขามีเวลาที่จะอยู่คุยเล่นกับคนไข้ไม่เหมือนฉันที่ได้เข้าไปคุยเตียงนึงเฉลี่ยไม่กี่นาที
ทั้งๆที่ฉันอยากสนิทกับคนไข้จะตาย แต่มันก็ทำไม่ได้ เคยได้ยินญาติของคนไข้คนหนึ่งพูดกับคนไข้ว่า หมอก็เอาแต่ว่าทำงาน พอหมดวันก็กลับพอสิ้นเดือนก็ได้เงินเดือน ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้น…
แม่โทรมาแล้ว แม่โทรมาแล้ว แม่โทรมาแล้วช่วยรับหน่อยเถ้อออ~
เสียงริงโทนที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้น ฉันกดรับสายทันที นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันกับแม่ไม่ได้ติดต่อหากันเลย
“สวัสดีค่ะ”
(สบายดีไหมลูก) เสียงของแม่ยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ
“สบายดีค่ะ…แม่ล่ะคะ”
(สบายดีจ้ะ..แม่คิดถึงลูกนะ)
“หนูคิดถึงแม่เหมือนกันค่ะ พ่อด้วยนะ แล้ว…” ฉันถามคำถามที่อยากถามแม่ไปทุกคำถาม
เราคุยกันไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ซึ่งมันนานมากสำหรับการคุยโทรศัพท์ครั้งนี้ระหว่างฉันกับแม่ ฉันอยากจะไปเที่ยวหาพวกท่านสองคน คิดถึงพ่อคิดถึงแม่…คิดถึงน้องชายตัวเองด้วย
(ว่าแต่แซ็กเขาสบายดีไหมลูก) คำถามที่แม่ถามฉันทำเอาฉันชะงักไปทันที
“ก็ดีค่ะ…”
(ออ…แม่นอนไม่หลับน่ะนิว นี่ก็ตีสี่จะตีห้าแล้ว)
“นิวกำลังจะนอนแล้วแม่โทรมาพอดีฃ”
(รบกวนหนูหรือเปล่า?)
“ไม่ค่ะ…คิดถึงแม่ ถ้าหนูว่างหนูจะไปหานะ”
(ไม่ต้องหรอกลูก…หนูเรียนหนักไม่ใช่หรอจ้ะ)
“ค่ะ” ฉันตอบสั้นๆ
ทุกๆคนในครอบครัวรู้ว่าฉันเรียนหนักมากๆน้องชายที่ตอนแรกจะตามรอยฉันเลยเลือกที่จะไปเรียนด้านอื่นเพื่อมีเวลากับส่วนอื่นๆด้วย ความจริงการเรียนหมอมันไม่ได้หนักหนาอะไรมากนักหรอก แต่เพราะฉันตั้งใจและทุ่มเทกับมันมากเกินไปเลยทำให้คนรอบข้างมองว่าฉันเรียนหนัก
“แม่คะ..”
(จ๋าลูก)
“แม่เคยเห็นพ่อร้องไห้ไหม” จู่ๆฉันก็ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวฉันเลยขึ้นมา
แม่เงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังใช้ความคิด ฉันก็เงียบรอที่จะฟังคำตอบของแม่เหมือนกัน…เขาว่ากันว่าผู้ชายร้องไห้ยาก ฉันไม่เคยเห็นแซ็กร้องไห้ แต่กับอีกคนหนึ่งทำไมเขาถึงร้องไห้ให้ฉันเห็น
(นิว…ผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นนอกจากคนที่เขารักหรอกลูก)
“แม่หมายความว่ายังไงคะ”
(แม่ไม่รู้ว่านิวหมายความว่ายังไง…แต่พ่อร้องไห้ครั้งแรกก็คือตอนที่หนูเกิด)
“…”
(พ่อบอกว่าถ้าไม่นับตอนเด็กๆ…พ่อก็ร้องไห้ให้แม่เห็นคนแรก)
“ถ้าผู้ชายร้องไห้ให้เราดูแสดงว่าเขาต้องรักเราทุกคนเลยหรอคะ?”
(ไม่ใช่แบบนั้นหรอกลูก…มันอยู่ที่เหตุการณ์จ้ะ)
“ค่ะ..แม่นิวง่วงแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะคะ”
(จ้า มีอะไรก็โทรหาแม่ได้นะลูก)
“ค่ะ ฝากความคิดถึง ถึงพ่อด้วยนะคะ”
(จ้า ฝันดีนะลูก)
“ฝันดีค่ะแม่” ฉันวางโทรศัพท์ลงบนเตียง
คืนนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว ฉันเดินออกมานั่งรับลมนอกระเบียงพลางคิดอะไรไปเพลินๆ จู่ๆเสียงคุ้นหูของคนๆหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมาทำให้ฉันหันไปสนใจกับเสียงๆนั้นแทน
“บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับนิว!” เสียงของแซ็กดังขึ้น
“จนปัญญาขนาดที่มาขู่ผมถึงห้องเลยหรอ?”
“ไม่หรอก…มาเตือนเพราะหวังดี อยากโดนมากกว่าเดิมหรือไง!”
“หึ…บอกให้เลิกยุ่งผมทำไม่ได้หรอกครับ อีกอย่างนิวเป็นคนไม่ใช่สิ่งของที่จะมีใครมาแสดงความเป็นเจ้าของ ควรจะให้เกียรตินิวบ้างนะ”
“กูให้เกียรตินิวทุกครั้ง…แต่มึงทำให้นิวเปลี่ยนไป!”
“ทำไมพูดไม่สุภาพเลยล่ะครับ…ไม่ดีนะ”
“มึง!!!”
ปัง!
เสียงประตูระเบียงดังขึ้นอย่างแรง ร่างของท้องฟ้าชนเข้ากับประตูอย่างจัง แซ็กบีบคอเขาแน่นแต่ท้องฟ้ากลับไม่ได้สู้กลับหรือปัดป้องออกไป
“ที่พี่กำลังทำอยู่ตอนนี้…มันเรียกว่าหมาลอบกัดรู้ตัวไหม?”
“อย่าปากดีไปหน่อยเลย!”
“แล้วคิดว่าที่พี่ทำอยู่ตอนนี้…นิวจะไม่เห็นงั้นหรอ?” ท้องฟ้าพูดจบเขาก็หันมามองฉันที่ยืนแอบมุมฟังอยู่ที่ริมระเบียง
“นิว…” แซ็กเรียกชื่อฉันช้าๆ
ฉันตัดสินใจเดินออกไปประจันหน้ากับเขาทั้งสองคน ตอนนี้แซ็กปล่อยมือออกจากคอของท้องฟ้าแล้ว ที่คอของเขามีรอยนิ้วมือแดงเต็มคอ พวกเขาสองคนเดินออกมายืนอยู่นอกระเบียงเหมือนกับฉันตอนนี้ ฉันกับเขาห่างกันแค่สองเมตรกว่าๆเท่านั้นเอง
ทั้งๆที่ฉันคิดว่ามันไกล…แต่ทำไมฉันถึงได้ยินทุกอย่างที่เขาพูด
“เล่นบ้าอะไรกันอยู่!” ฉันตะคอกใส่เขาทั้งสองคน
คนที่ตกใจดูจะเป็นแซ็กมากกว่าท้องฟ้าที่ยืนฟังนิ่งๆ เขาทั้งสองคนไม่ได้มองหน้าฉัน แซ็กก้มหน้าอย่างสำนึกผิดส่วนท้องฟ้าก็มองออกไปเรื่อยเปื่อย ฉันหันไปมองทางแซ็กเป็นคนแรกแล้วเอ่ยปากถาม
“แซ็ก…นายกำลังทำอะไรอยู่!”
“ผม…”
“คิดว่าฉันเป็นอะไร…คิดว่าจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรอ!”
“ไม่ใช่นะนิว…เพราะผมรักนิวมาก”
“รักมาก…เลยมาขู่ท้องฟ้าแบบนี้ใช่ไหม?”
“ผม…”
“เราเลิกกันจริงๆเถอะแซ็ก…แซ็กคนเก่าของฉันไม่เคยเป็นแบบนี้” ฉันละสายตาจากแซ็กหันไปจ้องท้องฟ้าแทน ตอนนี้เขาก็มองหน้าฉันอยู่เหมือนกัน
“แต่นิว…” แซ็กเหมือนจะพูดต่อแต่ฉันพูดขัดขึ้นมาก่อน
“ท้องฟ้า…นายคิดว่าฉันเป็นของเล่นของนายหรือไง?...นายทำตัวเป็นพระเอกเพื่อให้ฉันสนใจงั้นสิ ทั้งๆที่รู้ว่าฉันได้ยินแต่นายก็ยังจะสร้างภาพต่อไป…นายต้องการอะไรกันแน่!”
“ต้องการอะไรงั้นหรอ?”
“…”
“ต้องการนิวคืนมาไง!!!”
“ต้องการฉัน?...นายคิดว่าที่นายกำลังทำมันถูกแล้วหรอ”
“ถูกไม่ถูกผมไม่รู้…ผมทำได้ทุกอย่าง”
“ถ้าฉันขออะไรนายก็ยอมหมดงั้นสินะ?”
“คงงั้น” เขายักไหล่
“งั้นฉันจะขอ”
“...?”
“เลิกยุ่งกับชีวิตฉันซะทีเถอะ”
คอมเม้นหนักๆ T______T
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารท้องฟ้า T^T
โฮกกกกกกกกกกกกก