ตอนที่ 4 : MYBROTHER : 03
Believe in me
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ นี่ก็วันศุกร์แล้ววันพรุ่งนี้ก็เป็นวันหยุดของคนทั่วๆไป…ยกเว้นฉัน ที่ต้องมาดูคนไข้ตั้งแต่เช้าเหมือนทุกๆวัน ไม่มีวันหยุดเพราะช่วงนี้คนไข้ย้ายมาโรงพยาบาลรัฐบาลกันเยอะปีสี่ถึงปีหกทุกคนเลยไม่ได้พักกันยกใหญ่ ก็มีผลัดเปลี่ยนกันไปแต่วันว่างของฉันมันหมดไปตั้งแต่อาทิตย์ที่ผ่านมาแล้ว
“เหนื่อยไหมครับคุณหมอ ^^” ท้องฟ้าโผล่ออกมาจากซอกตึกทำเอาฉันที่กำลังจะเดินออกไปรอรถเมล์สะดุ้งเฮือก
“ชอบทำให้คนตกใจหรือไง -_-”
“ฮ่าๆ…ชินได้แล้วครับ” เขาว่าพร้อมกับยื่นถุงข้าวมาให้ฉันเหมือนทุกวัน
ทั้งๆที่วันนี้ฉันอุตส่าห์เคลียงานเร็วกว่าปกติเพื่อที่จะไม่ได้เจอเขาแล้วนะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่แซ็กต้องอยู่เวรบ่อยๆเขาเลยไม่มีเวลาไปรับไปส่งฉันเหมือนทุกครั้ง มันก็เข้าทางท้องฟ้าสิ เล่นมาส่งเช้ารับเย็นแบบนี้ทุกวัน
“ไม่มีเรียนหรือไงนายน่ะ” ฉันถามเขาบ้าง
“มี…แต่โดดออกมาก่อน” เขาพูดเหมือนกับมันเป็นเรื่องตลก
“ใครบอกให้นายทำแบบนี้”
“ผมทำตัวผมเอง…อย่าคิดมากเลยน่า กลับกัน”
“ไม่”
“เอ๋?”
“ฉันไม่ชอบให้นายโดดเรียนมารับฉัน นายควรจะห่วงเรื่องเรียนก่อนที่จะห่วงเรื่องอื่นนะ”
“ก็เพราะนิวห่วงเรื่องเรียนเกินไปไง…นิวเลยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจว่าเขาจะเป็นยังไง ผมยอมเสียการเรียนดีกว่าไม่สนใจอะไรแบบนิว”
คำพูดของเขาทำให้ฉันยืนนิ่ง ฉันพูดไม่ออก ฉันเถียงไม่ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันผิดเพราะมันคือเรื่องจริง…ฉันไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากเรื่องเรียน จนติดเป็นนิสัยไปแล้ว
“แต่ยังไงฉันก็ไม่ชอบที่นายทำตัวแบบนี้”
“ผมขอโทษ” เขาพูดด้วยเสียงสำนึกผิด
“สัญญากับฉันก่อน…ว่านายจะไม่โดดเรียนมาอีก”
“ครับ…ผมสัญญา” เขาตอบอย่างว่าง่าย
“และถ้านายผิดสัญญา”
“…?”
“ฉันจะไม่คุยกับนายอีก!”
“โอเค ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำอีก แต่ขออะไรอย่างได้ไหม?”
“อือว่ามาสิ”
“อย่าขู่ผมแบบนี้ ผมทำใจไม่ได้หรอกนะที่วันนึงนิวจะไม่คุยกับผม”
“งั้นก็อย่าทำแบบนี้อีก”
“ครับผม ^^”
ท้องฟ้าใส่หมวกกันน็อคให้ฉันเหมือนทุกวัน เขาพาฉันกลับไปที่คอนโด เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมาจนเป็นกิจวรรคประจำวันของฉันว่าเวลานี้ท้องฟ้าจะมารับ เวลานี้เขาจะซื้อข้าวเที่ยงมาให้ จนบางทีมันก็เคยตัวและกลายเป็นนิสัยที่ไม่ดี
“ขอบคุณที่มาส่ง” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเลยพูดขอบคุณพร้อมกับคืนหมวกกันน็อคให้เขา
“ไม่เป็นไรครับ ก็เราอยู่ห้องข้างกันนี่นา”
“นั่นสิ”
“เห้! รอผมด้วย” ท้องฟ้าวิ่งตามหลังฉันมาด้วยท่าทางร่าเริงของเขาเหมือนทุกๆครั้ง
ผู้ชายคนนี้ดูจะเป็นคนที่มีความพยายามมากๆ…บางทีมันก็มากเกินไป -_-^
ฉันเดินออกมาจากลิฟท์พร้อมกับท้องฟ้าที่เดินตามฉันออกมา ผู้ชายร่างใหญ่สองคนยืนพิงประตูห้องของท้องฟ้าก่อนหน้าที่ฉันจะขึ้นมาทันทีที่เขาเห็นท้องฟ้าสองคนนั้นก็เดินเข้ามาใกล้พวกเราสองคน ท้องฟ้าผลักให้ฉันไปอยู่หลังเขา ฉันรู้สึกถึงความซวยที่กำลังจะเข้ามาเยือนในอีกไม่กี่นาที
“กลับกันเถอะครับคุณฟ้า” ผู้ชายร่างใหญ่หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น
“ไม่กลับ”
“พวกเราต้องพาคุณกลับไปให้ได้”
“จะยุ่งอะไรกับผมอีก?”
“ตอนนี้คุณหนูกำลัง…”
“นิวเข้าห้องไปก่อน ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ” เขาพูดแทรกสองคนนั้นขึ้นมาก่อน
“อะ…อื้อ”
ฉันทำตามที่เขาบอก ฉันเดินเข้ามาในห้องของตัวเอง ผู้ชายสองคนนั้นมองตามฉันจนฉันปิดประตูห้อง ฉันล็อกกรณ์ที่ประตูอย่างแน่นหนา เอาหูของตัวเองแนบกับประตูเพื่อฟังเหตุการณ์จากด้านนอก ฉันไม่ได้ยุ่งเรื่องของเขาหรอกนะ…ฉันแค่อยากรู้แค่นั้นเอง
“เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหมครับคุณฟ้าถึงไม่ยอมกลับไปกับพวกผม”
คำพูดนั้นทำเอาฉันเสียวสันหลังวาบ…มันเกี่ยวอะไรกับฉัน
“ไม่ใช่…ผมไม่อยากกลับไปเอง”
“แต่คุณลุงบอกว่ายังไงคุณฟ้าก็ต้องกลับไป”
“จะยุ่งวุ่นวายอะไรกับผมนักหนา”
“…”
“อยากให้กลับ ผมก็จะกลับ!”
“ครับ”
“…”
เสียงจากด้านนอกเงียบไป ฉันได้ยินเสียงคนเดินออกไปช้าๆ ฉันมองออกไปผ่านทางตาแมวก็ไม่พบใครอยู่ด้านนอกอีก ฉันตัดสินใจเปิดประตูออกไปเพื่อให้แน่ใจ…และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิด พวกเขาไปแล้วจริงๆ
แต่ว่าผู้ชายสองคนนั้นคือใคร…ทำไมเขาต้องมาพูดอะไรแปลกๆกับท้องฟ้าด้วย เท่าที่ฉันรู้ลุงของท้องฟ้าเป็นมาเฟียสินะ มันก็ไม่แปลกที่คนพวกนี้จะเป็นคนของลุงเขา…แต่เขาบอกเองนี่นาว่าเขาขอลุงออกมาอยู่คนเดียว แล้วคนพวกนี้จะตามท้องฟ้ากลับไปทำไม
ฉันสลัดความคิดเรื่องท้องฟ้าทิ้งไป ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซักหน่อย ทำไมฉันจะต้องคิดเรื่องของเขาให้มันรกสมองด้วยนะ เรื่องที่ฉันควรจะคิดตอนนี้คือรายงานที่จะส่งปลายเดือนนี้มากกว่า
กริ๊ง กริ๊ง
ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกริ่งหน้าห้อง นี่ก็ตีหนึ่งกว่าแล้วใครมากวนเวลานอนฉันอีกเนี่ย…พรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า ช่วงนี้ฉันก็แทบจะนอนไม่เพียงพออยู่แล้ว
“นาย!”
“ผมกลับมาแล้ว”
ปึก!
ร่างสูงทรุดลงไปกับพื้นทันทีที่เขาพูดจบ ใบหน้าของท้องฟ้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ที่คิ้วข้างซ้ายมีเหลือไหลออกมาไม่หยุด ฉันเข้าไปเขย่าร่างเขาเบาๆแต่เขากลับไม่รู้สึกตัวเลย ฉันตัดสินใจใช้แรงที่มีอยู่ลากเขาเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล กว่าจะลากเขาเข้ามาได้ก็เสียเวลาไปกว่าสิบนาที
ดวงตาของท้องฟ้าหลับสนิท ริมฝีปากช้ำเลือดของเขา ใบหน้าที่มีทั้งรอยเขียวร้อยช้ำทำให้ฉันถอนหายใจเบาๆ ใครทำให้เขาหมดสภาพขนาดนี้
กล่องปฐมพยาบาลที่ไม่เคยได้ใช้วางลงบนโต๊ะ ฉันดึงร่างเขาขึ้นมานอนบนโซฟาได้สำเร็จ ผ้าชุบน้ำอุ่นค่อยๆเช็ดรอยเลือดของเขาไปทีละนิด ฉันพยายามเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้ท้องฟ้าตื่น ฉันรู้ว่าเขาเจ็บมากๆและถ้าคนที่ทำแผลให้เขามือหนักมันก็คงจะแย่ลงกว่าเดิม
“นิว…” เหมือนเขาจะเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่เผยยิ้มบางๆ
“เจ็บขนาดนี้ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ” ฉันดุเขากลับไป
“ไม่เจ็บมากหรอกน่า”
“ไปทำอีท่าไหนนายถึงกลับมาสภาพนี้หา”
“รู้ด้วยหรอว่าผมออกไปไหนมา”
“ไม่รู้ได้ไง เมื่อกี้นายบอกฉันเองว่ากลับมาแล้ว” ฉันทวนความจำให้เขา
“อ่อ นั่นสินะ ฮ่าๆ…ผมไปเคลียกับลุงมาน่ะ”
“เคลีย?...สงสัยนายจะเคลียมากไปนะ”
“ฮ่าๆ ช่างเถอะน่า” เขาตอบกลับมาก่อนจะหลับตาให้ฉันทำแผลให้เขาแต่โดยดี
เกือบครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งทำแผลให้เขาปิดท้ายด้วยการกินยาแก้ปวดเพื่อบรรเทาความเจ็บของเขาได้บ้าง ท้องฟ้ายิ้มให้ฉันมากกว่าสิบรอบตอนที่ทำแผลให้เขา ทั้งๆที่ปกติคนสภาพแบบนี้แค่ลืมตายังยากเลย แต่ท้องฟ้ากลับทำเหมือนมันเป็นเรื่องสนุก
ไม่นานนักเขาก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ท้องฟ้าขอบคุณฉันหลายๆรอบ เขานั่งอยู่ในห้องฉันเดินไปมาสำรวจเหมือนเด็กอยากรู้ ฉันส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงไปนอนที่โซฟา ทันทีที่หัวของฉันมันถึงโซฟาสติของฉันก็ดับลงทันที…
“ตื่นได้แล้ว” เสียงนุ่มคล้ายเสียงประซิบพูดขึ้นข้างหูฉัน
“อื้อ~” ฉันลืมตาขึ้นมาช้าๆ
ภาพแรกที่ฉันเห็นคือใบหน้าของท้องฟ้าที่ยังคงยิ้มแย้มไม่ต่างจากทุกวัน ฉันเด้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วหันไปจ้องตาท้องฟ้าอย่างเอาเรื่อง
“นายมาทำอะไรที่นี่!”
“เมื่อคืนนิวยังทำแผลให้ผมอยู่เลยนะ”
“แล้วทำไมนายไม่กลับห้อง”
“ก็ผมเห็นนิวนอนบนโซฟาหมอนก็ไม่มี…ผมไม่อยากเสียมารยาทเข้าไปเอาหมอนที่ห้องนอนผมเลยอาสาเป็นหมอนให้นิวแทนไง ^-^”
“…!!!” ฉันไม่รู้จะหาคำด่าไหนด่าใส่เขาอีก
แบบนี้มันไม่ได้เรียกว่าความหวังดีเลยซักนิด เขาเรียกว่าฉวยโอกาสเว้ยยยยยย!!!
“นายนี่มัน…!” ฉันจะด่าเขาว่าอะไรดี
“ด่าผมไม่ได้นะ ผมหวังดีนะนิว -0-”
“เหอะ ให้มันได้แบบนี้สิ -_-!”
ฉันไล่เขากลับห้องส่วนตัวเองก็รีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเตรียมไปโรงพยาบาลเหมือนทุกวัน ดีนะที่ท้องฟ้าปลุกฉันไม่งั้นฉันคงหลับยาวไม่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแน่ๆ คิดแล้วยังง่วงอยู่เลย -0-
“วันนี้ผมเลิกเรียนทุ่มกว่า คงไม่ได้มารับนิวนะ” ท้องฟ้าบอกฉันหลังจากที่เราเดินลงมาจากคอนโด
“อือไม่เป็นไร…ฉันไม่เคยขอร้องให้นายมารับฉันเลยนะ” ฉันบอกเสียงเนือย
“บางอย่างไม่ต้องขอ…ผมก็เต็มใจทำให้ครับ ^0^”
“แล้วฉันต้องเต็มใจรับไหม?”
“ไม่ต้องขอฉันก็จะทำให้ ไม่ขอฉันก็จะไปให้~”
“งั้นไปเลยไป” ฉันพูดแกมประชด
“ไปไม่ได้ ในเมื่อหัวใจมันอยู่ที่เธอคนนี้~” เขาพูดพร้อมชี้นิ้วมาที่ฉัน
“เออนะ -_-” ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ
ท้องฟ้ามาส่งฉันถึงโรงพยาบาล เขาโบกมือบ๊ายบายฉันเหมือนเด็กๆก่อนจะขับรถออกไป ฉันเดินเข้ามาพลางหาวเป็นพักๆ เมื่อคืนฉันได้นอนจริงๆแค่กี่ชั่วโมงเอง ทำรายงานเสร็จก็ห้าทุ่มตื่นมาตีหนึ่งนอนอีกทีเกือบตีสองแล้วตื่นตอนเช้าหกโมง ทำไมเวลานอนของฉันมันน้อยแบบนี้เนี่ย อยากจะตะโกนให้โลกได้รู้ เก็บกดโว้ยยย -_-++
ปึก!
เพราะฉันเหม่อหรือเดินไม่ดูท่าไม่รู้ทำให้ฉันเดินเข้าไปชนกับแผ่นอกผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง
“ขอโทษค่ะ” ฉันกล่าวขอโทษคนที่ฉันเดินชนโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ซุ่มซ่ามจัง ฮ่าๆ” เสียงที่คุ้นหูเอ่ยขึ้น แขนแกร่งดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
“แซ็ก”
“คิดถึงผมไหม?” เสียงนุ่มถาม
“อื้อ…คิดถึงสิ” ฉันกอดตอบเขากลับไป
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เรากอดกันจนแซ็กเป็นคนคลายอ้อมกอดออก เขาเชยคางฉันขึ้นไปสบตากับเขา แซ็กยังคงดูดีไม่เปลี่ยนแปลง เขาจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ มันอบอุ่นกว่าทุกๆครั้งที่เขาเคยทำอาจเพราะช่วงนี้พวกเราไม่ได้เจอหน้ากัน ทำให้เจอกันครั้งนี้ความคิดถึงที่มีอยู่มันทะลักออกมาหมดทางการกระทำ
ใช่ฉันคิดถึงแซ็ก…ฉันคิดถึงเขามากๆ
“ทำไมมากับมัน” แซ็กถามเสียงเรียบ
“เล่าให้ฟังแล้วไง ห้องอยู่ติดกัน”
“ห้องอยู่ติดกันแล้วต้องมารับมาส่งกันทุกวันหรอนิว?”
“จะให้นิวอธิบายยังไงดีล่ะ?”
“เฮ้อออ~…ผมไม่ชอบจริงๆ”
“บอกให้เชื่อใจนิวไง”
“เชื่อครับ…ตั้งแต่วันนี้ผมจะเป็นคนไปรับไปส่งนิวเองนะ” แซ็กหยิกแก้มฉันอย่างหมั่นเขี้ยว
“ว่างแล้วหรอ?”
“กับแฟนเป็นพิเศษครับ ^^”
“ค่ะ ^^”
“ไปเร็วต้องเข้าเช้าไม่ใช่หรอเรา ไว้ตอนเย็นเจอกันครับ” แซ็กพูดก่อนจะเดินจากไป
แซ็กกับฉันเราอยู่กับคนละโรงพยาบาลเลยเป็นการยากหน่อยที่เวลางานเราจะไปกินข้าวด้วยกัน เราจะไปกินก็เฉพาะตอนเย็นหรือไม่ก็ช่วงเช้าๆเท่านั้น…จะว่าไปฉันคิดถึงแซ็กมากๆ ที่ผ่านมาอาทิตย์นึงฉันกับเขาเราโทรหากันไม่เคยเกินสองนาที เวลาของฉันกับเขามันไม่ตรงกันจริงๆ
“คุณยายทานยาหรือยังคะ” ฉันเดินเข้าไปถามอาการคุณยายที่รับผิดชอบอยู่
“จ้า ทานแล้วขอบคุณมากนะหลาน ^^”
“ดูแลตัวเองด้วยนะคะ เป็นห่วงที่สุดเลย” ฉันจัดผ้าห่มให้แกก่อนจะเดินไปเตียงข้างๆซึ่งเป็นคนไข้คนสุดท้ายของวันนี้ที่ฉันได้รับผิดชอบ
“คุณตา…กินยาหรือยังเอ่ย?”
คุณตาไม่ได้หันมาตอบ เขาพยักหน้าเบาๆให้ฉันรู้ว่าเขากินแล้ว ไม่นานนักอาจารย์ของฉันก็เข้ามาดูอาการคนไข้อาจารย์โบกมือเหมือนให้ฉันกลับไปได้ ฉันบอกลาคุณตาแล้วเดินออกมาแต่มือของคุณตาคว้ามือฉันไว้ก่อน
“คะ?”
“เด็กคนนั้น…เขาไม่มาด้วยหรอ” คุณตาพยายามพูดออกมาทั้งๆที่ตัวเองใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่
“เด็กคนไหนคะ?”
“ผมสีขาว”
“อ่อ…เขาไม่มาแล้วค่ะ คุณตามีอะไรหรือเปล่าคะ”
“บอกให้เขาแวะมาบ้าง…ตาคิดถึง”
“เห?”
“พ่อหนุ่มคนนั้น…เป็นคนดี”
“เขาเป็นญาติคุณตาหรอคะ? หรือว่าเขามายุ่งอะไรกับคุณตาหรือเปล่า”
คุณตาไม่ได้ตอบฉัน เขาส่ายหัวน้อยๆให้แทนคำตอบ อาจารย์หันมาไล่ฉันกลับไปอีกครั้ง ฉันบอกลาทุกคนก่อนจะลงลิฟท์ออกมาจากโรงพยาบาล เห็นแซ็กที่ยืนพิงรถรออยู่ก่อนหน้าแล้วทำให้ฉันยิ้มกว้าง
“ช้านะครับ” เขาพูดเสียงอ่อนโยน
“คนไข้เยอะน่ะ”
“ฮ่าๆเหนื่อยหน่อยนะเรา”
“แซ็กก็เหมือนกันแหละน่า”
“ครับผม เรากลับกันเถอะ”
“จ้ะ”
แซ็กเดินมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้ฉันเข้าไปนั่งหลังจากนั้นเขาก็เปิดประตูเข้ามานั่งแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉันและตัวเขาเอง รถของเขาเคลื่อนออกจากโรงพยาบาลช้าๆ หางตาของฉันเห็นมอเตอร์ไซค์ที่จอดหลบมุมอยู่ในซอกตึกของโรงพยาบาล คนที่นั่งอยู่บนรถจ้องมองมาที่ฉันนิ่ง ฉันเบี่ยงสายตากลับไปมองทางข้างหน้าเหมือนเดิมเพื่อไม่ให้เราสองคนสบตากัน
ไหนเขาบอกฉันว่าจะไม่มารับไง แล้วเขาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“แวะทานอะไรก่อนไหม?” แซ็กหันมาถามฉัน
“ไม่ล่ะ นิวเหนื่อย”
“โอเคครับ”
นี่ก็ทุ่มกว่าแล้ว แซ็กขอแวะขึ้นมาเอาของที่เขาเคยฝากฉันไว้เมื่อหลายวันก่อน ฉันเปิดประตูห้องให้แซ็กเข้าไปส่วนฉันก็มองไปที่ห้องของท้องฟ้า ตอนนี้ประตูห้องเขายังล็อกอยู่เลยทั้งๆที่ปกติเขาจะกลับมาก่อนหนึ่งทุ่มเสมอ แต่เมื่อคืนเป็นกรณีพิเศษของเขาละมั้ง ก็เล่นไปเคลียกับลุงจนสภาพแทบจะดูไม่ได้
“หาเจอไหมแซ็ก” ฉันเดินเข้าไปหาแซ็กที่กำลังวุ่นอยู่หน้าทีวี
“ไม่เจอเลย นิวเอาไปวางไว้ไหนครับ”
“อ้าว นิวก็เอาไว้ที่เดิมนะคะ” ฉันเดินเข้าไปช่วยเขาหา
ฉันจำได้ว่าฉันเป็นคนวางมันไว้ตรงนี้ แล้วมันหายไปได้ยังไง
พรึ่บ!
จู่ๆไฟในห้องก็ดับลง ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงร่างสูงของแซ็กที่สวมกอดฉันจากทางด้านหลัง จมูกของเขาคลอเคลียอยู่ที่แก้มข้างซ้ายของฉัน เขากดจูบซ้ำๆหลายรอบก่อนจะหันตัวฉันเข้าไปหาเขา ริมฝีปากของเขากดทับริมฝีปากของฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว สัมผัสที่เร่าร้อนรุนแรงทำให้ฉันพยายามจะผลักเขาออกแต่มันก็ไม่เป็นผล
ไม่ใช่ว่าเราสองคนไม่เคยจูบกัน…แต่แซ็กไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“อื้อ!...” ฉันผลักเขาออกไปให้ไกลจากตัวให้มากที่สุด ในห้องตอนนี้มีแต่ความมืดฉันไม่รู้ว่าตอนนี้แซ็กอยู่ไกลฉันมากแค่ไหน
แต่ตอนนี้ฉันกลัวเขามาก…ฉันกลัวแซ็กมาก
“แซ็กทำอะไรลงไป”
“แค่นี้ให้ไม่ได้หรอนิว?” แซ็กเดินเข้ามาประชิดตัวฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขายกมือทั้งสองข้างกั้นไม่ให้ฉันหลุดออกไปได้ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะประกบลงมาอีกครั้ง
เพี๊ยะ!
ฉันสะบัดมืออย่างแรงลงบนใบหน้าของแซ็ก เขาดูอึ้งไปซักพักก่อนที่มือของเขาจะเข้ามาบีบไหล่ฉันแน่น ฉันไม่ได้เห็นหน้าของเขาว่าตอนนี้เขากำลังทำหน้าอย่างไรแต่ที่รู้ๆ…เขาไม่ใช่แซ็กคนที่ฉันรู้จัก
“นายทำบ้าอะไร!!!” ฉันตะคอกเสียงดัง
“ทำอย่างที่แฟนควรจะทำไงนิว”
“แซ็ก…” ฉันเรียกชื่อเขาอย่างไม่เชื่อหู
“อืม…ผมแซ็ก”
“นาย!!”
“ทำไม? ทีนิวรู้จักไอ้เด็กนั่นไม่ถึงเดือนยังยอมให้มันไปรับไปส่งได้ แล้วผมที่คบกับนิวมาเป็นปีทำไมจะทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้”
เพี๊ยะ!
ฉันตบหน้าเขาอีกทีเพื่อหวังว่าเขาจะมีสติบ้าง…แซ็กไม่ใช่คนที่จะพูดจาอะไรแบบนี้กับฉัน เขาให้เกียรติฉันมาตลอดแต่ทำไมเขากลับมาพูดเรื่องบ้าๆแบบนี้กับฉัน!
“แซ็กนายบ้าไปแล้วใช่ไหม”
“ใช่ผมบ้า บ้าเพราะหึงนิวไง!”
“นิวบอกแล้วไงว่าให้แซ็กเชื่อใจนิวบ้าง”
“ผมก็เชื่อใจนี่ไง แต่ถ้านิวอยากให้ผมเลิกระแวงก็ยอมผมซะ”
“ไม่!!”
“นิวไม่ยอมผมก็จะทำ!”
“แซ็ก!!” ฉันร้องเสียงหลง
แซ็กเหวี่ยงฉันลงบนโซฟาอย่างแรง เขาขึ้นมาคร่อมฉันแล้วกดจูบบนใบหน้าฉันซ้ำๆหลายๆรอบ ฉันพยายามดิ้นเพื่อที่จะหลุดออกจากพันธนาการของเขา แต่มันกลับไม่ได้ผลเลย
กระดุมเม็ดแรกของฉันถูกปลดออกก่อนจะตามด้วยเม็ดที่สอง ฉันไม่มีแรงที่จะส่งเสียงอีกต่อไป พยายามขัดขืนแทบตายมันก็ไม่สำเร็จ ฉันรวบรวมแรงครั้งสุดท้ายตะโกนออกไปเต็มเสียง
“ท้องฟ้า!!!!”
แซ็กหยุดการกระทำของเขาไปเฉยๆ เราเงียบกันอยู่ครู่หนึ่งไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก ฉันพยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่ถูกมือหนาของแซ็กกดไว้ให้อยู่กับที่ เขาเลื่อนใบหน้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบที่หูฉันเบาๆว่า
“เวลาที่นิวกำลังจะมีอะไรกับใคร…นิวไม่ควรเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นนะ”
“…!!!”
“เพราะมันจะให้ผมรุนแรงมากกว่าเดิม”
“ปล่อยนะ!!...แซ็กปล่อยสิ!!!!”
เพล้ง!
ฉันหยิบแจกันที่วางอยู่แถวๆนั้นฟาดลงไปที่หัวของเขาอย่างแรง แซ็กถึงกับปล่อยฉันแล้วจับที่หัวของตัวเองแทน ฉันวิ่งไปเปิดไฟ ตอนแรกก็ยังพอมีแสงไฟสาดส่องเข้ามาบ้าง แซ็กมองฉันด้วยสายตาที่ยากจะสื่อความหมาย ฉันมองเขาอยู่พักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปเคาะประตูห้องท้องฟ้า แต่พอมองดูที่ช่องใต้ประตูก็ทำให้ฉันรู้
เขายังไม่กลับมาจริงๆด้วย
“นิวอย่าเล่นตัวให้มันมากได้ไหม!!” แซ็กเดินตามฉันออกมา ดวงตาของเขาฉายแววต้องการฉันอย่างชัดเจน
เลือดที่ไหลลงมาจากหัวของเขาด้วยฝีมือของฉันมันไม่ได้ทำให้เขาคิดจะหยุดการกระทำนั้นเลย ใจหนึ่งฉันก็สงสารเพราะฉันเดาว่าน่าจะมีเศษเข้าไปฝังอยู่ในหัวเขาแต่อีกใจหนึ่งฉันก็กลัวเขา…กลัวมาก
“ถ้าแซ็กทำเราเลิกกัน!”
“นิวทำไม่ได้หรอก นิวกับผมเราคบกันมานานแล้วนะ” แซ็กเริ่มเดินเข้ามาใกล้ฉันมากเรื่อยๆ
“นิวเกลียดแซ็ก!”
“แล้วไง? J”
“ฮือ…ไม่เอา อย่าเข้ามา ฮือๆ” น้ำตาแห่งความกลัวทะลักออกมาไม่หยุด
แซ็กมองฉันอย่างอึ้งๆ ปกติฉันไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่ายเขาก็รู้ แต่เพราะฉันกลัวเขามาจริงๆและฉันไม่ต้องการให้เขาเข้ามาจับตัวฉันอีก แซ็กไม่น่าไว้ใจสำหรับฉันอีกแล้ว!
“นิว…ผมขอโทษ” แซ็กที่สติเริ่มกลับมาเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าว
“อย่าเข้ามา!!...ออกไป ฮึก…ฮือๆ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ฉันบอกให้ออกไปไง!!!” ฉันตะโกนเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง
“นิวไม่ได้รักผมแล้วใช่ไหม…นิวรักมัน” แซ็กกดเสียงลงให้เบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ หากแต่ว่าฉันได้ยินมันทุกประโยค
“รักของเราสองคนมันเป็นยังไงหรอกแซ็ก…มันจำเป็นต้องมีเรื่องนั้นเข้ามาเกี่ยวด้วยหรอ?”
“ผมแค่ไม่อยากเสียนิวให้ใคร”
“บอกแล้วไงว่านิวรักแซ็ก…เชื่อใจกันบ้างสิ”
“…”
“เราพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะแซ็ก เอาของๆนายไปแล้วกลับไปซะ”
“ผม…”
“ฉันบอกให้กลับไปไง!”
“ผมไม่กลับจนกว่านิวจะบอกว่านิวรักผม”
“แซ็กนายกำลังทำตัวงี่เง่านายรู้ไหม”
“นิวบอกให้กลับทำไมยังหน้าด้านยืนอยู่ต่อล่ะ” เสียงเรียบเอ่ยขึ้น
ท้องฟ้าเดินออกมาจากลิฟท์ด้วยใบหน้าเรียบเฉย เขามองมาที่ฉันแว๊บเดียวก่อนจะหันไปสบตาแซ็กที่เริ่มโมโหอีกครั้งที่เห็นท้องฟ้าเข้ามาขัดจังหวะ ท้องฟ้าแสยะยิ้มร้าย เขาเดินเข้ามาประชิดตัวแซ็กด้วยความสูงของสองคนนี้สูสีกันทำให้เขาประจันหน้ากันพอดี
“นิวไม่เคยร้องไห้”
พลั่ก
หมัดหนักของท้องฟ้าเหวี่ยงเข้าที่แก้มขวาของแซ็กอย่างจัง ฉันยืนตัวสั่นกับสิ่งที่เกิดขึ้น…ท้องฟ้าเวลานี้เขาดูน่ากลัวจนฉันไม่กล้าที่จะสบตาเขา
“นิวไม่เคยสั่นเพราะกลัวใคร”
พลั่ก
หมัดที่สองต่อยเข้าไปที่แก้มข้างซ้ายของแซ็กอย่างจัง
“สุดท้าย…ผมไม่เคยทำร้ายนิวแบบมึง!”
พลั่ก!!
ท้องฟ้าเสยคางของแซ็กปิดท้าย เขาเงยหน้ามองฉันที่ยืนตัวสั่นมองภาพตรงหน้าแล้วยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน ร่างสูงก้าวข้ามร่างของแซ็กเข้ามาใกล้ฉันแล้วดึงเข้าไปกอดแน่น
“ขอโทษที่มาช้า”
“…”
“ขอโทษที่ทำให้กลัว”
“…”
“ขอโทษที่ผมมันเหลวไหล…ขอโทษผมขอโทษ” เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม
ท้องฟ้าเอาแต่พูดคำว่าขอโทษไปเรื่อยๆจนฉันรู้สึกได้ถึงเสียงของเขาที่เริ่มสั่น ฉันพยายามจะผลักร่างของเขาออกเพื่อดูว่าตอนนี้ใบหน้าของเขาเป็นยังไงแต่ท้องฟ้ากลับยิ่งกอดฉันแน่นยิ่งกว่าเดิม…เหมือนเขากลัวว่าฉันจะหายไป
“นี่นายอย่าบอกว่ากำลังร้อง…”
“เปล่า…ผมไม่ได้ร้องซะหน่อย ฮ่าๆ” เขาหัวเราะกลบเกลื่อนแล้วคลายอ้อมกอดออกช้าๆ
“โกหกไม่เนียนเลย -_-” ฉันมองขอบตาเขาที่มีคราบน้ำตาอยู่
“อย่ามองสิ…มันน่าอาย” เขาหันหน้าหนี
“โอเค…ขอบคุณนายมากนะ ^^”
“ครับ…แล้วนั่นล่ะ?” เขาชี้ไปที่แซ็กที่ตอนนี้สลบไปแล้ว
“เดี๋ยวเรียกยาม”
สิบนาทีผ่านไปยามก็ลากแซ็กที่ไม่รู้สึกตัวลงไปที่หน้าป้อม ฉันฝากให้เขาพาแซ็กขึ้นแท็กซี่กลับไปส่งบ้านเรียบร้อยแล้วหวังว่าเขาจะกลับบ้านโดยสวัสดิภาพนะ…ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นก็ตามเวรตามกรรมของเขาเถอะ
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ห่วง…เพราะห่วง เพราะแคร์ เพราะรักมาก มันเลยทำให้ฉันกลัวเขามากเช่นกัน
คงต้องหลบหน้าเขาไปอีกซักพัก…
“เอ่อ…นิว” ท้องฟ้าที่ยืนอยู่เป็นเพื่อนฉันเรียกฉันก่อนที่ฉันจะเข้าห้องไป
“หืม?”
“คืนนี้นอนด้วยได้ไหม”
“นี่!”
“เปล่า…ผมแค่ห่วง”
“เราก็อยู่ห้องใกล้กัน…ไม่มีอะไรแล้วน่า”
“แต่ว่า…”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“โอเคครับ” เขาพยักหน้าเข้าใจ มือหนาฉุดข้อมือฉันให้หันกลับไปหาเขา ดวงตาของเราสองคนประสานกันพอดี ฉันยืนจ้องจาเขานิ่ง
“ว่าไง?” ฉันเป็นคนหลบสายตาเขาก่อน
“ขอให้นิวเชื่อในตัวผม…ผมจะดูแลนิวเองนะ”
Talk :3
เป็นยังไงกันบ้าง นิยายเรื่องนี้แต่งจบแล้วกำลังรอผลพิจารณาที่แจ่มใสอยู่จ้า T^T มีแววว่าจะไม่ได้อีกแล้วล่ะสิ 5555555 ชอบไม่ชอบแนะนำกันได้นะ คอมเม้นแนะนำได้เลยพร้อมแก้ไขเสมอจ้า ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ท้องฟ้านี่รักจริง จริงๆเลยนะจ้ะ
ท้องฟ้าดูอบอุ่นมากจริงๆนะ :$
แซ็กเลวได้ซักที ไม่โกรธไม่เกลียดใครแล้ว
ฟ้าสู้ๆๆๆ