- -ขอล้นหัวใจยัยตัวแสบ- -

ลำดับตอนที่ #6 : .....6.....

     [... บทที่ 6 ...]

        “นี่เธอ!!!” เสียงทุ้มๆชวนขนลุกเพราะมันฟังดูน่ากลัวมากกว่าอบอุ่นของใครบางคนดังขึ้น พร้อมๆกับมือของเธอที่ถูกดึงด้วยมือของเจ้าของเสียงและโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง... เขาก็พาเธอวิ่ง
        “อะไรกัน ปล่อยนะ!” นามิโวยวาย แต่เขากลับไม่สนใจ พาเธอวิ่งต่อ
        “กรี๊ดดด~ ฉันบอกให้ปล่อยไง” นามิยังโวยวายไม่เลิก
        “ถ้ายังไม่อยากตายตอนนี้ก็หุบ - ปาก” ชายหนุ่มเน้นสองคำสุดท้าย
        “OxO” นามิเงียบ และวิ่งตามเรื่อยๆโดยดีด้วยความกลัว
        “จ๊ะเอ๋~” หลังจากเลี้ยวเข้าซอยๆหนึ่ง พวกนั้นก็มาดักหน้าเธอ 
        “นี่นาย...” นามิกระซิบเรียกชายลึกลับเบาๆ
        “หืม” เขาหันมามองหน้าเธอ แต่เพราะความมืดทำให้เห็นหน้าเธอไม่ชัด
        “ทำไงดี” นามิกระซิบถามเบาๆ น้ำเสียงของเธอบ่งบอกถึงความหวาดกลัว
        “เอาไงได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้เธอใจไม่ดี
        “หมายถึง...” เธอลากเสียงถาม และคำตอบคือการพยักหน้า
        “แต่ฉันไม่ --”
        “ลูกหมาตัวไหนอยากตายก่อนก็เข้ามาเลย” ไม่ทันที่เด็กสาวจะพูดจบประโยค ชายแปลกหน้าก็ตัดบทด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและระดับเสียงปกติ แต่มันกลับดังก้องอย่างประหลาด
        “จัดการ” คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าออกคำสั่ง นามิหลับตาปี๋ 
        ผลัวะ !!
        พลั่ก !!
        ตุบ !!
        “โอ๊ย”
        “อ๊าก” 
        เสียงร้องดังมาเป็นระยะๆ แต่ตัวเธอไม่เป็นอะไร นามิจึงค่อยๆลืมตัวขึ้น แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าชายลึกลับกำลังต่อสู้อย่างคล่องแคล่ว
        “ถ้าไม่ช่วยก็หลบไป” เขาร้องเตือน เด็กสาวเลยรีบหลบ
        “ว้าย!” นามิร้องเมื่อหลบแล้วแต่ก็ยังมีพวกที่รอดมาดักจับมือเธอ
        “จะไปไหน” คนที่จับมือเธอพูดเสียงเรียบ น่ากลัวชะมัด T^T
        “ปะ... ปล่อยนะ ไม่งั้นนายโดนดีแน่” นามิร้องขู่ทั้งๆที่รู้ตัวว่าสู้ไม่ได้
        “ฮึๆ นึกว่าอย่างฉันจะกลัวรึไง อ๊ากกก!!!” หมอนั่นยิ้มเยาะ แต่ก็ต้องเปลี่ยนมาร้องแหกปากเสียงดังเมื่อถูกนามิกัดเข้าไปที่แขนเต็มแรง (แหวะ! น่าขยะแขยงชะมัดเลยอ่ะT^T คนแต่งทำไมต้องแกล้งกันด้วยล่ะ: นามิ)
        “ฤทธิ์มากนักนะ” เสียงถูกเค้นออกมาจากลำคอด้วยความโกรธ ฝ่ามือลูบบริเวณที่ถูกกัดไปมา จากนั้นก็เริ่มย่างสามขุมเข้ามาแล้วคว้าแขนนามิหมับ ด้วยความตกใจและหวาดกลัว ทำให้หัวเข่าของนามิงอและกระแทกไปที่จุดยุทธศาสตร์ของอีกฝ่ายเต็มแรง ทำให้ผู้ไม่ประสงค์ดีทรุดตัวลงไปนั่งกุมของหวงอยู่บนพื้น นามิได้ทีจึงหันซ้ายหันขวาหาอาวุธ แต่เมื่อไม่มีจึงใช้กระเป๋านักเรียนฟาดหัวเต็มแรงหลายๆที ทำเอาอีกฝ่ายสลบ
        “ไหนว่าไม่ไง” เสียงเรียบๆของคนที่พาเธอมาเจอเรื่องแบบนี้ดังขึ้นข้างๆเธอ 
        “เขาเรียกว่าการป้องกันตัวย่ะ -_-++” นามิตอบ และหันไปพบว่ายังเหลืออีกสองสามคน
        “นายไปจัดการต่อดิ” นามิกระซิบ คนต้นเหตุหมุนตัวไปทางนั้นด้วยท่าทางเรื่อยๆ และเริ่มจัดการต่อ
        “ไงจ๊ะ” ใครบางคนเอามือมาปิดปากเธอและกระซิบที่ข้างหู นามิขนลุกซู่ กระเป๋าตกลงไปที่พื้น เธอพยายามรวบรวมสตินึกถึงสิ่งที่เรียวบอกมาตอนที่เล่น (สอน) ต่อสู้กัน
        ‘สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ สติ จากนั้นรวบรวมกำลังที่มีอยู่ ใช้แรงให้มันเต็มที่ ขืนเหยาะแหยะแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่รอดหรอก แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บจำไว้ เพราะสุดท้ายคนที่เจ็บคือตัวเรา’
        “โอ๊ย!!!” เสียงคนที่ปิดปากอยู่ร้อง เมื่อนามิใช้ข้อศอกแทงที่ท้อง ใช้มือของเธอจับมือของอีกฝ่ายไว้ แล้วดัดนิ้วของฝ่ายตรงข้ามอย่างสุดแรงเกิดจนใช้มือข้างนั้นปิดปากเธอไม่ไหว เธอก็เหยียบเท้า (กระทืบ) เต็มแรง ตามด้วยเข่าที่ท้อง สุดท้ายคือหมัดลุ่นๆที่โดนบริเวณครึ่งปากครึ่งจมูกอย่างตรงเป้าและหนักหน่วง ทำให้คนที่โดนทรุดลงไปกองกันพื้น  
        “อืม... ฝีมือใช้ได้นี่ สติดีเยี่ยม เธอนี่สุดยอดแฮะ” คนต้นเหตุบอก
        “ระวัง” นามิร้องเตือน เมื่อมีอีกคนย่องมาทางด้านหลังมือข้างหนึ่งถือมีดพับไว้ คนต้นเหตุเอี้ยวตัวหลบแต่ไม่พ้น มีดจึงเฉี่ยวโดนบริเวณเอวจนเสื้อขาดเป็นทางและมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย นามิยกเท้าขึ้นเตะสวน เขาได้ทีเลยชกซ้ำไปหมัดเดียวน็อก 
        “ขอบใจ” เขาพูดด้วยเสียงเย็นๆ
        “คนอื่นล่ะ” นามิถามเสียงสั่น
        “เรียบร้อย ไปเหอะ” เขาว่า แล้วจับมือเธอเดินต่อ
        “ไปไหนยะ” นามิถาม ขืนตัวเอาไว้
        “อ้าว... ก็บ้านฉันไง” 
        “อะ... อะไร ฉะ... ฉันไม่รู้จักนาย ทำไมต้องไปบ้านนาย หรือนายคิดจะทำอะไรฉัน -_-++” นามิแหวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจระคนหวาดระแวง
        “อืม... ฉันรู้ แต่เธอจะให้ฉันทำยังไง เพราะฉันช่วยเธอหรอกนะ ไม่งั้นแผลนี่ก็ไม่มีหรอก” เขาเอามือชี้ไปที่แผล
        “จะไปรู้เหรอ” นามิยังยืนนิ่ง แม้ขาจะยังสั่นๆ
        “ยังไงก็ไปๆเหอะน่า อยู่แถวนี้ถ้าพวกนั้นฟื้นแล้วเรียกพวกเพิ่ม คนที่แย่คือเรานี่แหละ”
        “แต่...” นามิจะแย้ง เขาปรายตามามองอย่างจะถามว่า ‘มีปัญหาอะไรอีก’ 
        “คือว่า....”
        “อะไร” เขายอมฟัง
        “ไปบ้านฉันดีกว่า” นามิพูดเสียงเบา แต่น้ำเสียงบอกว่าตัดสินใจแล้ว
                                                 - - +++ - -
        “เธอชื่ออะไร” ชายแปลกหน้าถามขณะที่นามิไขประตูบ้าน
        “บอกชื่อนายก่อนสิ” นามิต่อรอง
        “บอกๆมาเถอะน่า” เขาพูดด้วยเสียงรำคาญ
        “นายก็บอกๆมาก่อนสิ” นามิย้อน เพราะไม่ชอบการถูกออกคำสั่ง
        “ยูกิ” เขานิ่งนิดนึงเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนจะตอบห้วนๆ
        “นามิ” เธอตอบห้วนๆบ้าง
        “นามสกุลล่ะ” ยูกิถาม
        “แล้วนามสกุลนายล่ะ” ยัยจอมกวนย้อน
        “บอกไม่ได้” ยูกิบอกเสียงเรียบ
        “งั้นก็เจ๊ากัน” เธอยักไหล่อย่างไม่แคร์
        “ชิ” ยูกิสบถ ขณะก้าวเข้าไปในบ้าน นามิได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
        “นั่งรอก่อน เดี๋ยวฉันจะไปหยิบกล่องยากับน้ำมาให้” 
        “อยู่บ้านคนเดียว?” ยูกิเอ่ยเชิงคำถาม เมื่อนามิกลับมาพร้อมกล่องยา และแก้วน้ำ
        “อย่าคิดทำอะไรก็แล้วกัน แค่ร้องดังๆทีเดียวก็ตื่นกันทั้งซอยแล้ว” นามิขู่เสียงเรียบ
        “พ่อกับแม่เธอล่ะ” ยูกิถามเรื่อยๆ 
        “พ่อกับแม่ไปทำงานที่อื่น ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่” นามิตอบขณะที่เปิดกล่องยา
        “แล้วเธอไม่กลัวรึไง” คนช่างถามถามอีก
        “กลัว แต่อยู่ได้” นามิตอบตามจริง และดึงตัวคนก่อเรื่องเข้ามา ก่อนจะเริ่มทำแผล
        “...” เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา นามิจึงยิงคำถามกลับไปบ้าง
        “นายอยู่บ้านคนเดียวเหรอ” 
        “อืม”
        “แล้วนายอยู่ปีไหน”
        “ม.ปลาย ปี 3”
        “แก่กว่างั้นเหรอ...แล้วโรงเรียน?”
        “บอกไม่ได้”
        “บ้านนายอยู่ไหน”
        “จะไปนอนเล่นที่บ้านฉันรึไง บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าเป็นผู้หญิงไม่ได้นอนเฉยๆแน่ โอ๊ย!” เสียงยูกิร้องออกมา เมื่อนามิเผลอมือหนักด้วยความไม่พอใจ
        “แค่ถามไปเรื่อยๆ แล้วก็อยู่เฉยๆ” นามิแก้ตัว ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเป็นดุยูกิที่อยู่ไม่นิ่ง
        “นายลากฉันมาเกี่ยวข้องทำไม” นามิถาม เมื่อทำแผลเสร็จแล้ว
        “โทษที ตอนแรกนึกว่าแฟนของเคนตะมันเลยดึงมาด้วย พอรู้ว่าไม่ใช่จะปล่อยมือก็ไม่ได้เพราะขืนปล่อยคงมีข่าวหน้าหนังสือพิมพ์แน่” 
        “อ๋อเหรอ งั้นกลับไปได้แล้ว” เจ้าของบ้านไล่แขก
        “ทำไม? หรือเพราะกลัวว่าจะอดใจไม่ไหว ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ใช่พวกที่จะยุ่งกับผู้หญิงทุกคน” ยูกิพูดท่าทางและน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คนฟังกลับเลือดขึ้นหน้า 
        “อยากตายใช่ไหม -_-+” 
        “ผู้ชายมักพูดจริงทำจริง ส่วนผู้หญิง...” คนเป็นผู้ชายทิ้งท้ายยั่วอารมณ์
        “เป็นผู้หญิงแล้วมันทำไม หา!!!” คนเป็นผู้หญิงถามด้วยน้ำเสียงโมโห
        “ไม่รู้ล่ะสิ ว่าผู้หญิงชอบขู่ มากกว่าทำ” อีกฝ่ายตอบกลับมา
        “นี่!!! นาย” นามิแทบตะโกน 
        “อย่าตะโกนสิ” เมื่อเห็นว่านามิทำท่าจะกินเลือดกินเนื้อ ยูกิก็รีบห้ามและคิดจะพูดความจริง
        “โอเคๆ เอาความจริงก็ได้” 
        “ออก - ไป - จาก - บ้าน - ฉัน”
        “นี่เธอตอบแทนคนที่มีพระคุณกับเธอแบบนี้เนี่ยนะ?”
        “นายเป็นคนต้นเหตุ ฉันว่าทำแบบนี้สมควรแล้วแหละ”
        “ฉันช่วยเธอกำจัดพวกนั้นนะ”
        “นายเป็นคนทำให้ฉันต้องเจอเรื่องแบบนั้นต่างหาก”
        “ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตสิ”
        “งั้นก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ของนายแล้วกัน ที่โดนฉันไล่ออกจากบ้าน แต่นั่นแหละ... อย่างนายคงโดนมาบ่อยๆอยู่แล้ว”
        “อะไรนะ” 
        “อยู่บ้านคนอื่นหัดทำตัวให้มีมารยาท เคารพเจ้าของบ้านบ้างสิ!!”
        “กล้าดียังไงมาสั่งสอนฉัน ทั้งๆที่ฉันแก่กว่า”
        “ถ้าแก่กว่าแต่ไม่ได้เรื่องก็สมควรแล้ว”
        “เธอเด็กกว่าต้องเชื่อฟังฉันต่างหาก”
        “นายว่าใครเด็ก”
        “เธอสิ หุ่นเป็นไม้กระดานขนาดนี้เด็กอยู่แล้ว”
        “นาย!!! ไอคนลามก >///<”
        “แล้วอีกอย่าง เรื่องอะไรฉันต้องไปเคารพและมีมารยาทกับคนอย่างเธอ”
        “คนอย่างฉันมันยังไง” นามิตบโต๊ะดังปังด้วยความโมโห แต่อีกฝ่ายกับนิ่ง
        “อ๋อ... ตัวเล็ก ปากร้าย มือหนัก กวนประสาท อายุน้อยกว่า และที่สำคัญคือเป็นผู้หญิง แถมยังเป็นผู้หญิงที่ไม่มีความน่ารักอีก” 
        “มันจะมากไปแล้วนะ” เสียงถูกเค้นออกจากลำคอ แล้วตามด้วยหมัดของคนที่เป็นผู้หญิงพุ่งตรงไปโดนบริเวณซีกแก้มด้านขวาของคนที่เป็นผู้ชายเข้าอย่างจัง ทำเอาคนเป็นผู้ชายหน้าหัน
        “เธอกล้าดียังไงมาต่อยฉัน ยัยตัวแสบ” คนโดนต่อยถามด้วยน้ำเสียงโมโหและพยายามผลักเธอออก แต่คนโดนผลักกลับเสียหลักล้มลงไป 
        “นายผลักฉัน นายมันคนรังแกผู้หญิง”
        “เธอชกฉันก่อน”
        “นายมาพูดวิจารณ์ฉันก่อนนี่”
        “ฉันแค่พูดความจริง”
        หมับ!
 ทันทีที่คนตัวใหญ่พูดจบ ก็มีหมัดพุ่งมาแต่เจ้าตัวคว้ามือคนที่ประสงค์ร้ายไว้ทัน  
        “ความผิดของนายนะ นายตัววุ่น”
        “ใครว่าฉันวุ่น”
        “ก็ถ้าไม่มีนาย ฉันคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้หรอ”
        “เธอดันมาอยู่ตรงนั้นเองนี่”
        “อยู่ตรงนั้นแล้วผิดกฎหมายรึยังไง”
        “พวกชอบขู่”
        “พวกชอบก่อเรื่อง”
        “ออกไป ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจ”
        “กล้าเรียกก็เรียกมาสิ”
        “นาย!!!”
        “แล้วเธอจะเสียใจที่ไล่ฉัน” ยูกิพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไป
                                               - - +++ - -
               ..... วันรุ่งขึ้น .....
        “มีอะไร” เรียวถามนามิอย่างสงสัย เมื่อเห็นนามิหันไปมองด้านหลังเป็นรอบที่ห้า
        “ปะ... เปล่า” ถึงปากจะปฏิเสธแต่ก็ยังรู้สึกแปลกๆเหมือนถูกตาม
        “แน่ใจนะ” 
        “อืม (- -) (_ _) (- -)” เด็กสาวพยักหน้าแล้วเดินต่อ
      
                                                                   ~~ -- +++ -- ~~