ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .....7.....
[... บทที่ 7 ...]
..... โรงเรียน .....
“สวัสดีครับนามิ ^-^” เสียงชินจิทักนามิขณะที่เธอกำลังเดินเข้าห้องของประธานนักเรียน
“เอ่อ... สวัสดีค่ะรุ่นพี่ชินจิ” นามิก้มหัวทักทาย หัวใจของเธอเริ่มเต้นจังหวะแปลกๆ (ตามเคย)
“นามิจังมาทำอะไรที่นี่เหรอ”
“เอ่อ... อาจารย์ให้มาเอารายงานการประชุมเรื่องงานโรงเรียนค่ะ”
“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ สบายดีแล้วใช่ไหมฮะ”
“ค่ะ” นามิตอบขณะเดียวกันเรียวก็วิ่งมาตามเธอ
“อาจารย์ให้ฉันมาตาม มัวชักช้าอยู่ได้” เรียวหยุดยืนอยู่ข้างๆพร้อมๆกับคำบ่น
“รู้แล้วน่า” เธอทำสีหน้ารำคาญ ขณะที่เรียวเหลือบมองคนข้างๆ ก่อนจะก้มหัวทักทายเล็กน้อย แล้วมองหน้านามิเชิงถาม
“นายไม่รู้จักรุ่นพี่ชินจิเหรอ” คนที่ควรตอบคำถามกลายเป็นคนถาม
“รู้จักสิ”
“แล้วนายมามองหน้าฉันแบบนั้นทำไม” นามิถามเสียงขุ่น
“เปล๊า แค่สงสัยว่าเธอกับรุ่นพี่รู้จักกันด้วยเหรอ” คำถามนั้นทำเอานามิแยกเขี้ยวใส่เรียว (ฉันมองยัยนี่เป็นอะไรนะ เฮ้อ~: peat_peach)
“นายหมายความว่าฉันไม่ควรจะรู้จักรุ่นพี่เขา”
“ก็~ รุ่นพี่ทั้งเรียนดี กิจกรรมเด่น กีฬาก็โปร นิสัยดี สุภาพ มีมารยาท อัธยาศัยเป็นกันเอง ต่างกับเธอลิบลับเลย” เรียวเปรียบเทียบ ชินจิเลิกคิ้วด้วยสีหน้าแปลกๆ และถามเด็กหนุ่มออกมาอย่างสงสัยว่า
“พี่เป็นแบบนั้นเหรอครับ”
“คือว่าผมน่ะฟังมาจากคนนี้อีกที” คนที่สาธยายออกมาเอามือชี้ไปยังคนที่ยืนหน้าเป็นสีชมพู ชินจิยิ้มบางๆ
“ขอบคุณครับที่มองพี่ดีขนาดนั้น” คนชมมีสีหน้าที่ออกจะแดงๆ เมื่อคนถูกชมพูดขึ้น ก่อนจะเปรยขึ้นมาลอยๆว่า
“เอ๊ะ! พี่ไม่เคยได้ยินว่าเราสองคนสนิทกันนี่”
“บ้านอยู่ใกล้กันครับ” เรียวบอก ชินจิพยักหน้าเชิงรับรู้ แต่นามิแทรกขึ้นมา
“เอ่อ... ขอตัวเข้าไปเอาของก่อนนะคะ” คนที่ขวางทางอยู่เลยขยับตัวเปิดทางให้ เธอจึงรีบเดินเข้าไปในห้อง
“รุ่นพี่อิชิสึ รู้จักกับคนแบบนั้นได้ยังไงฮะ” เรียวคุยกับรุ่นพี่ต่อ
“หืม อะไรนะครับ” คนฟังชะงัก ทำหน้างงๆกับสรรพนามแทนนามิของเรียว เด็กหนุ่มเลยรีบอธิบายทันที
“คือผมหมายถึงนามิน่ะฮะ”
“บังเอิญครับ ^-^” ชินจิตอบสั้นๆแต่สุภาพ พร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่เห็นนามิเล่าให้ฟังเลยนี่” เรียวพึมพำ แต่ชินจิได้ยินเลยถามขึ้นมาว่า
“ท่าทางทั้งสองคนจะสนิทกันมากเลยนะฮะ”
“เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กด้วยฮะ ก็เลยสนิทกัน”
“เรียว... อาจารย์ยังอยู่ที่ห้องใช่ไหม” นามิที่ออกมาจากห้องพร้อมกับแฟ้มในมือถามเรียวเสียงใส เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ
“อืม (-_-) (_ _)”
“ขอบใจ ไปก่อนนะคะรุ่นพี่” นามิพูด ประโยคหลังเธอหันไปกล่าวลาและส่งยิ้มให้คนที่แอบปลื้มนิดนึงอย่างเขินๆ แล้วเดินไป
“รุ่นพี่อิชิสึก็สนิทกับนามิมากสิครับ” เรียวถามหลังจากที่นามิคล้อยหลังไป
“เขาก็เหมือนน้องสาวพี่นั่นแหละ นางุระหึงเหรอ” ชินจิถามเชิงหยอก เรียวนิ่งนิดนึงก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“หึงเหรอครับ ผมกำลังกลัวว่าจะไม่มีคนกล้ามาจีบนามิอยู่มากกว่าอีก รุ่นพี่อิชิสึคิดจะจีบเด็กผู้หญิงคนนี้เหรอครับ” เรียวแกล้งถามกลับ
“เปล่าหรอก แล้วพี่คิดว่าถ้านามิเด็กเธอก็เป็นเด็กเหมือนกันนะครับ” คนอายุมากกว่าบอก คนอายุน้อยกว่าเผลอสวนกลับอย่างลืมตัว
“ผมแก่กว่านามิแล้วกันฮะ”
“ตามใจๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก ว่าแต่นามิมีแฟนยังล่ะ” คนอายุมากกว่าตัดบท แล้วยิงคำถามต่อด้วยท่าทางสนใจ
“ไม่มีหรอกครับแฟนน่ะ ไหนว่ารุ่นพี่ไม่สนใจไงฮะ” เรียวตอบคำถาม แล้วแกล้งเย้าคนอายุมากกว่า เพราะด้วยท่าทางเป็นกันเอง ทำให้เขากล้าที่จะพูดคุยอย่างสบายใจ ไม่ปิดบัง
“บังเอิญว่ามีใครบางคนกำลังคิดจะจีบน้องสาวของพี่ต่างหากล่ะครับ ก็เลยถามกันๆไว้ก่อน ถ้ามีแฟนแล้วจะได้เป็นก้างยังไงล่ะ” ชินจิหัวเราะเบาๆ
“จริงด้วยสิ แล้วนามิชอบใครบ้างล่ะ” คนที่คิดจะเป็นก้างอธิบายแล้วถามต่อด้วยท่าทางสบายๆ แต่ทำเอาคนตอบรู้สึกอึดอัดขึ้นทันที
“ว่าไงล่ะ” คนถามถามซ้ำเมื่อเห็นคนตอบยังเงียบ
‘แล้วจะให้ตอบยังไงดีเนี่ย ยัยบ๊องเอ๊ย ชอบใครไม่ชอบดันมาชอบรุ่นพี่อิชิสึ แล้วยังจะไปสนิทกันอีก ปวดหัว!’ เรียวบ่นในใจ ก่อนที่คำตอบหนึ่งจะแวบเข้ามาในหัวตามประสาคน (กะล่อน) เก่ง เรียวจึง (แกล้ง) ทำท่าเหมือนนึกได้
“คนที่ชอบก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนะฮะ”
“...”
“คนที่นามิชอบน่ะ มีฮะ อยู่โรงเรียนนี้ ผมรู้แค่ว่าเขาเป็นคนนิสัยดี จริงใจ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันฮะว่าชอบนามิตอบหรือเปล่า แล้วที่สำคัญก็คือผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร”
“งั้นไม่เป็นไรหรอกครับ” ชินจิทำหน้าเหมือนเสียดาย แม้ว่าใบหน้าของเขาก็ยังฉาบด้วยรอยยิ้ม
“ว่าแต่ใครคิดสั้นจีบนามิล่ะครับ” เรียวได้ทีรีบเปลี่ยนเรื่อง
“คิดสั้น?” ชินจิทวนคำอย่างงงๆ
“นามิเป็นตัวแสบเลยล่ะฮะ ชอบแกล้งคนอื่น บางทีก็ปากจัด บางทีก็เอาแต่ใจ ถ้าไม่ได้ดั่งใจก็อาละวาดซะบ้านแทบพัง แถมยังออกห้าวๆอีก” เด็กหนุ่มได้ทีเลยระบายออกมา (ส่วนหนึ่ง)
“^O^ คงไม่ขนาดนั้นมั้ง” ชินจิพูดยิ้มๆ ด้วยท่าทางที่เหมือนกับไม่ค่อยแปลกใจในข้อมูลที่ได้รับ
“น้อยไปมากกว่าฮะ” คนกล่าวหาพูดกลั้วหัวเราะ
“งั้นเหรอ แล้วตกลงถ้ามีคนมาจีบจะไม่หึงใช่ไหม” ชินจิถามราวกับจะย้ำ
“เอ่อ... ฮะ” เรียวมีท่าทางลังเล แต่สุดท้ายก็ตอบอย่างหนักแน่น (มั้ง)
“อย่าหึงก็แล้วกัน พี่ไปก่อนนะครับ” ชินจิทิ้งท้ายก่อนจะเดินไป
“-_-?!” เรียวได้แต่มองตามอย่างงๆ กับการไปอย่างปุบปับ
‘รุ่นพี่อิชิสึนิสัยดีแฮะ เหมือนกับที่ได้ยินมาจากหลายๆคนเลย แต่...โดยเฉพาะจากยัยนั่น’ เรียวคิดในใจ ทว่าประโยคสุดท้าย (ที่เขาไม่อยากรับรู้) โผล่ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
- - +++ - -
.....บ้านนามิ.....
“ไม่คิดจะอธิบายเลยใช่ไหม” เรียวถามเมื่อเห็นนามิเอาแต่นั่งกินข้าวเงียบๆอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเลยสักนิด
“หืม อธิบายอะไร” นามิกลืนข้าวคำสุดท้ายลงไป แล้วถามพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“อย่ามาทำเป็นไก๋เลย เธอไปสนิทกับรุ่นพี่อิชิสึตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้อะไรเลยล่ะ” เรียวถามเสียงเข้ม
“อืม แล้วนายมีการบ้านต้องไปทำไม่ใช่เหรอ” คนตอบโมเม
“ฉันทำเสร็จแล้ว” คนถามหรี่ตาลงเชิงข่มขู่
“แล้วนายยังไม่ได้รีดชุดนักเรียนเลยไม่ใช่รึไง” คนตอบเปลี่ยนเรื่อง
“เดี๋ยวเอาไปให้ร้านเขาทำก็ได้ บอกมาซะดีๆ” เมื่อรู้ว่าคนตอบต้องโยกโย้ไปเรื่อยๆแน่ คนถามเลยใช้เสียงบีบบังคับ ทำเอาคนตอบบ่นออกมาเบาๆ
“นายทำเสียงยิ่งกว่าพ่อฉันอีกนะเนี่ย”
“เสียงฉันไม่แก่ขนาดนั้น”
“ก็นาย...”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ คนรู้ทันดักคอ ทำเอาคนที่คิดเปลี่ยนเรื่องมีสีหน้าจ๋อยๆ
“ก็~ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละ คิดอะไรมากมาย” นามิบ่ายเบี่ยง
“นามิ” เรียวเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
“ไม่มีอะไรมากกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องหรอกนะ” เธอบอกด้วยท่าทางจำยอม
“แต่ดูจะสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษนะ” เรียวพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“พี่ชินจิเขาอยากได้น้องสาว ฉันก็เลยเอ่อ...”
“เป็นน้องสาวของเขาซะง่ายๆแบบนั้น” เรียวถามเสียงสูง หน้าบึ้งตึง นามินิ่วหน้าและถามอย่างไม่เข้าใจ
“แล้วนายทำหน้าแบบนั้นทำไม”
“หา ปะ...เปล่านี่” เรียวสะดุ้ง ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนสีหน้าอย่างรู้ตัว
“รุ่นพี่เขามีน้องสาวแท้ๆอยู่คนนึง แต่อยู่ซะไกลก็เลยคงอยากจะมีน้องสาวที่อยู่ใกล้ๆไว้ดูแลและเป็นห่วงบ้าง... มั้ง” คนเป็นน้องสาวอธิบายด้วยน้ำเสียง (เหมือนจะ) มั่นใจ
“เธอนี่ช่างก่อเรื่องจริงๆเลย” เรียวบ่น คนก่อเรื่องเลยถามอย่างไม่เข้าใจ
“อะไรอีกล่ะ”
“เธอทำอะไรไว้ไม่รู้รึไง” เด็กหนุ่มถาม นามิส่ายหน้า
“เพราะเธอ ฉันถึงต้องตอบคำถามที่ว่าเธอชอบใครอยู่น่ะสิ” เรียวตอบ คนก่อเรื่องที่กำลังดื่มอยู่เลยสำลักน้ำ
“แค่กๆๆ อะไรนะ รุ่นพี่ถามเธอแบบนั้นเหรอ” นามิถามอย่างตกใจ
“อืม”
“แล้วนายตอบว่าอะไรล่ะ” นามิลุ้น
“เธอคิดว่าฉันจะตอบว่าอะไรล่ะ”
“เรียว!”
“โธ่~ ก็ต้องตอบว่าไม่รู้น่ะสิ ถามมาได้”
“เฮ้อ~ ขอบใจมากนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่ให้ฉันลอกการบ้านก็พอแล้ว แต่ถ้าให้ดีก็ทำการบ้านให้ด้วย” เรียวพูดเรื่อยๆเหมือนไม่ใส่ใจ
“ได้ทีเชียวนะ” นามิพึมพำ
“แล้วจะทำหรือไม่ทำ”
“เออๆ ทำอยู่แล้ว ฉันขึ้นไปเอาสมุดการบ้านก่อนนะ... พอนายกินเสร็จแล้วเก็บจานให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันค่อยล้าง” คนให้ลอกการบ้านบอก ประโยคสุดท้ายยังออกน้ำเสียงเจ้าเล่ห์นิดๆอย่างมีแผนการอยู่ในใจ
“เธอเอาสมุดการบ้านนานขนาดนั้นเลยรึไง” เรียวถาม คนที่มีแผนเลยรีบแก้ตัว
“เปล๊า แค่คิดว่ากินเสร็จก็อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยเลยดีกว่า”
“ตามใจ” คนขอรางวัลเป็นการลอกการบ้านพึมพำตอบด้วยน้ำเสียงรู้ทัน แต่ก็ยอมๆไปเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
“คิกๆ ขอบใจนะ” เจ้าตัวหัวเราะคิกคักพูดเสียงหวานแล้วหายตัวขึ้นไปข้างบน ทำเอาเรียวสงสัยว่าเธอต้องลืมที่เขาสามารถเอาเรื่อง ‘คนที่แอบชอบ’ ไปแฉจนทำให้เธอกับรุ่นพี่อิชิสึให้เข้าหน้ากันไม่ติดก็ได้ แต่จะว่าไป...อาจมีแค่ยัยตัวแสบฝ่ายเดียวนั่นแหละที่คงไม่กล้าเผชิญหน้ากับรุ่นพี่เขา หรือไม่ก็คิดว่าเขาไม่กล้าที่จะทำ...
“เฮ้อ~” คนคิดอะไรเพลินๆเผลอถอนหายใจ ขณะที่เก็บและล้างจานอย่างคนที่ไม่ชอบ (เกลียด) การทำอะไรค้างๆคาๆ ความรก และความสกปรก
“ฉันรู้อยู่แล้วว่านายจะต้องทำ” คนขี้เกียจ (และขี้โกง) โผล่มาทางด้านหลังของเขาแล้วด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“งั้นเหรอ” เสียงของคนที่ตอบมาเหมือนกัดฟันพูด เด็กสาวอมยิ้ม
“ไหนๆนายอุตส่าห์ช่วยทำงานบ้าน ฉันจะคุยเป็นเพื่อนนายจนกว่านายจะล้างจานพวกนี้เสร็จดีกว่านะ” คนที่จะอยู่เป็นเพื่อนคนที่ทำงานพูดด้วยน้ำเสียงที่ (เสแสร้ง) สำนึกผิด
“เฮ้อ~ สุดท้ายก็ลงรอยเดิม” คนที่ต้องล้างจานแบบนี้เกือบทุกวัน... และ (เกือบ) ทุกมื้อ บ่นออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“รู้กันอยู่นี่ว่าฉันแพ้น้ำยาล้างจาน”
“แพ้ความขี้เกียจล่ะสิไม่ว่า”
“ฉันไม่ได้ขี้เกียจเลยนะ”
“แค่ไม่ชอบทำ แต่ชอบใช้ให้คนอื่นทำแทน”
“ใครว่าล่ะ นายทำเองต่างหาก”
“ตกลงว่าความผิดของฉันที่ยอมทำตามแผนของเธอ” เรียวถาม นามิพยักหน้า เขาเลยบ่น
“ช่วยไม่ได้แฮะ ท่าทางฉันประสาทไปจริงๆเลยยอมทำตาม”
“นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ” นามิแกล้งทำเป็นไม่สนใจ
“แต่เธอเป็นเพื่อนที่ห่วยแตกชะมัดเลย” เรียวเผลอหลุดปาก นามิค้อนตาคว่ำก่อนจะหันรีหันขวางไปเจอตะหลิว สงครามเล็กๆจึงเกิดขึ้น เมื่อนามิถือตะหลิวไล่ตีคนหลุดปาก...
~~ -- +++ -- ~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น