(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #27 : ฉันแพ้นายแล้ว...โยซอบ

วันนี้เหล่าบรรดานักแสดงละครเวที
จะต้องนอนค้างกันที่โรงละคร เพื่อซ้อมหนัก

เตรียมพร้อมกับวันงานที่จะเกิดขึ้นอีก 2 วันข้างหน้านี้

 

"มีใครเห็นโยซอบบ้างมั้ย?"

รุ่นพี่กาอินพูดขึ้น

 

"ไม่เห็นค่ะ/ครับ"

 

"เอออ~ พร้อมใจกันตอบเชียวนะ
นี่เธอที่เป็นนางเอกสำรองน่ะ ออกไปตามให้พี่หน่อยซิ"

 

นั่นไง  ให้ฉันไปตามโยซอบอีกแล้ว

"ค่ะ"

 

เป็นเหมือนความเคยชินไปแล้ว
เมื่อไหร่ที่โยซอบหายไป  
ฉันก็ต้องคิดว่าเขาต้องไปห้องแต่งตัวที่พี่

บอมเคยใช้อยู่แล้ว  เหอะ! ผูกพันกันขนาดนั้น  
ยังกล้าดีมาบอกชอบฉันอีกนะ

 

และโยซอบก็อยู่ที่ห้องนี้จริงๆ

 

"โยซอบ  รุ่นพี่ให้มาตามไปซ้อมละครต่อน่ะ"

 

"ทำไมเธอไม่เชื่อพ่อของเธอ"

 

"เรื่องอะไรล่ะ?"

จู่ๆก็มาขึ้นประโยคแบบนี้  ฉันก็งงสิคะ

 

"เรื่องที่ฉัน...ชอบเธอ"

 

วินาทีที่ได้ยินประโยคนั้น  
ฉันรู้สึกว่าหัวใจมันพองโตจนแน่นอกจนจุก

 

"นาย...ชอบฉันตรงไหนเหรอ?"

 

โยซอบนิ่ง  ไม่ตอบ  เขาไม่รู้รึไงนะ
ว่าการที่เขาเงียบมันทำให้ฉันอยากจะร้องไห้

เพราะรู้...เขาอาจชอบฉันเพราะพี่บอม

 

"นายชอบเวลาที่ฉันยิ้มหรือหัวเราะใช่มั้ย?"

 

โยซอบมองหน้าฉัน ก่อนจะพยักหน้า

แต่นั่นทำให้น้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ไหลลงมาดื้อๆ

 

"บิวตี้...ร้องไห้ทำไม?"

 

ไม่พูดเปล่า เขาเดินก้าวเข้ามาและยืนมือจะมาเช็ด

น้ำตาให้ฉัน แต่ฉันปัดมือของเขาออก

และถอยออกมา

 

"บิวตี้..."

 

"นายรู้จักคนชื่อบอมมั้ย ปาร์คบอมน่ะ"

 

"ทะ..ทำไม?"

 

"นายไม่คิดจะเอะใจอะไรบ้างเหรอ
ว่าฉันมีบางส่วนที่คล้ายเธอ  
โดยเฉพาะเวลายิ้ม"

 

"...."
โยซอบยังคงมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ

 

"ฉัน...เป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่บอมไงล่ะ"

 

"!!!"

 

"ตกใจใช่มั้ย? เพราะนายชอบพี่บอมมากไงโยซอบ

เวลาที่นายเห็นฉันนายก็คิดว่าฉันคือพี่บอม

ที่จริง...นายคงไม่ได้ชอบฉันหรอก"
 

 

"มันไม่ใช่แบบนั้นแน่ๆ  
เธอไม่ได้เหมือนบอมไปหมดทุกอย่างนะบิวตี้"

 

"แต่ก็มีส่วนเหมือนใช่มั้ยล่ะ"

 

"เวลาที่ดูจุนมันบอกชอบเธอ เธอก็เชื่อมัน 

แล้วทำไมฉันบอก เธอถึงไม่เชื่อฉันบ้าง!"

 

"ก็เพราะว่าฉันได้คิดเสียงความคิด

ของดูจุนไงล่ะ"

 

"ในเมื่อเธอรู้ความคิดของดูจุนได้

แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้ความคิดของฉันได้บ้างล่ะ

ถ้าเธอรู้ เธอจะไม่พูดแบบนี้เลยบิวตี้!"
 

 

โยซอบพูดเสียงดัง  
ด้วยอารมณ์ที่กำลังเดือดขึ้นเรื่อยๆ

ส่วนฉัน  น้ำตาก็ไหลลงเรื่อยๆเหมือนกัน

ความอัดอั้นที่สะสมมากำลังปะทุทีละนิด

 

"ฉันอยากก็อยากรู้ความคิดของนาย

เหมือนกัน  ว่ามันมีฉันอยู่ในนั้นบ้างมั้ย!"

 

จบประโยคนั้นโยซอบก็ตรงเข้ามาหาฉัน

แล้วก็ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง  
นั่นก็คือ...ดึงฉันเข้าไปจูบ

 

"อื้อ!" 

 

ด้วยความตกใจ
ฉันทั้งดันเขาออกพร้อมๆกับทุบและตีไหล่ของโยซอบ  
แต่ก็ไม่อาจทำให้โยซอบ

ถอนจูบได้เลย จูบที่รุนแรง กลับกลายเป็นอ่อนหวาน

และนุ่มนวลในเวลาต่อมา  มันทำให้ฉันเคลิ้ม

ด้วยความที่ไม่เคยสัมผัสแบบนี้กับใครมาก่อน

เรี่ยวแรงขาดหายไปอย่างน่าตกใจ
จนต้องเกาะไหล่ที่เพิ่งทุบเมื่อกี้แทน

 

โยซอบถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง
พร้อมกับแววตาที่มองมาแล้วชวนให้หัวใจละลาย  
ถ้าหัวใจมีนจะเต้นแรงขนาดนี้  ฉันจะตายมั้ยนะ? >/////<

 

"ของวิเศษของเธอนี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ

ถ้ามีแล้วไม่มีประสิทธิภาพแบบนี้
อย่ามีมันเลยดีกว่าไอ่ความสามารถพิเศษแบบนี้น่ะ"
 

 

โยซอบยิ้ม พร้อมกับยื่นมือมาเพื่อเช็ด

น้ำตาที่เปอะเปื้อนแก้มทั้งสองข้าง

ฉันไม่ได้ขัดขืนใดๆ
เพราะไม่มีแรงแล้วจริงๆ -//////-
 

ฉันแพ้เขาแล้ว  ฉันแพ้โยซอบแล้ว

ต่อให้เขาจะชอบฉันเพราะอะไรก็ช่างมันเถอะ

ขอให้ตอนนี้  ฉันได้อยู่ข้างๆเขาก็พอ

ฉันคิดแบบนั้นก่อนจะพูดออกไปว่า...

 

"ของวิเศษนั้น ถ้าไม่ใช่หัวใจของนาย

ฉันก็ไม่อยากได้เหมือนกัน"

 

พูดจบ  โยซอบก็ประทับจูบให้ฉันอีกครั้ง  
ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งแรก
เพราะฉันไม่ได้ขัดขืนแล้วน่ะสิ  
จูบหวานขนาดนี้  

เรื่องอะไรจะปฏิเสธล่ะ ฮี่ฮี่



 ;):) Shalunla