(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #25 : สิ่งผิดปกติ

"โยซอบ  ฉันถามอะไรหน่อยสิ"

 

ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากลงรถและกำลัง

จะเดินกลับบ้าน

 

โยซอบเหลือบมองฉันเล็กน้อยก่อนจะตอบ

"อะไร?"

 

"ดูจุน...เอ่อ...มีแฟนแล้วเหรอ?"

 

"ทำไมล่ะ?"

 

"ก็วันนี้มีผู้หญิงคนนึงมาตามเขา"

 

นี่ฉันถามเพราะความอยากรู้จริงๆนะ

ไม่ได้รู้สึกหึงหวงแต่อย่างใด

 

"เธอหึงใช่มั้ย?  เธอรู้สึกแย่ใช่มั้ย? บิวตี้!"

 

โยซอบถึงกับหยุดเดินแล้วตวาดใส่ฉัน

 

"เป็นบ้าอะไรของนายน่ะ!  ฉันถามดีๆนะ"

 

"ใช่! ฉันมันบ้า  อยากรู้ใช่มั้ย? ได้~
ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟนดูจุนหรอก
นายนั่นไม่มีแฟน  พอใจยัง!"

 

พูดจบโยซอบก็ออกตัวเดินทิ้งให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว

 

"นี่!  นายมาส่งฉันไม่ใช่หรือไง~

ทำไมไม่รอฉันเล่า~"

 

ฉันตะโกนก่อนจะวิ่งตามเขาไป  
วันนี้เป็นอะไรนะ  
ทำตัวเหมือนผู้หญิงมีประจำเดือนเลยอ่ะ

.

.

.

- โยซอบพาร์ท -

 

"อ้าว โยซอบ  ร้านปิดแล้วนะ"

 

เสียงพ่อของบิวตี้ดังขึ้นเมื่อ

ผมก้าวเข้ามาในร้าน

 

"ผมมาส่งบิวตี้ครับ"

 

"เหรอ...แล้วไหนบิวตี้ล่ะ?"

 

"อยู่นี่ค่ะ แฮกๆ"

 

บิวตี้พูดพลางเกาะประตูไว้  
ก็ใครใช้ให้วิ่งตามผมมาล่ะ ชิ!

 

"มาๆบิวตี้  พ่อทำกับข้าวไว้เต็มเลย
โยซอบอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนสิ"

 

พ่อของบิวตี้ชวนผม

 

"ครับ"  เรื่องอะไรผมจะปฏิเสธละ  ยิ่งหิวๆอยู่

 

"บิวตี้ไปยกข้าวมาให้โยซอบเร็ว"

 

"ห๊ะ!  ค้าาาาา~ " บิวตี้เข้าไปในครัวอย่างจำใจ

 

"โยซอบ  นั่งลงก่อนสิ  ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย"

 

"ครับ"

 

"ฉันจะถามตรงๆนะ" 

พ่อของบิวตี้ทำหน้าจริงจัง  
และผมก็พยักหน้ากลับไป

 

"นาย...คิดยังไงกับลูกสาวฉัน?"

 

คำถามนั้นทำให้ผมอึ้งจนต้องนั่ง

กระพริบตาปริบๆ  ไม่ใช่ว่าผมลังเลกับความรู้สึกที่มีต่อบิวตี้  
แต่ตกใจความตรงไปตรงมาของผู้ใหญ่ที่นั่ง

ตรงหน้านี้ต่างหาก

 

"ผม..ผมชอบบิวตี้ครับ"

 

"ฮ่าๆๆๆๆ  เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ
นายไม่คิดจะบอกบิวตี้เหรอ?" 

 

ผมส่ายหัวเบาๆ
 

"ผมไม่อยากให้บิวตี้อึดอัดใจกับ

ความรู้สึกของผม"

แค่คิดว่าจะต้องโดนปฏิเสธผมก็

ปวดใจจะแย่แล้ว

 

"ทำไมล่ะ"

 

"บิวตี้เขาไม่ได้คิดแบบผม  เธอชอบดูจุน"
 

แม้ว่าผมจะทำดีแค่ไหน  
ผมก็เอาชนะใจบิวตี้ไม่ได้เลย

 

"งั้นเหรอ  เดี๋ยวฉันมานะ"

แล้วพ่อของบิวตี้ก็ลุกขึ้นแล้ว

เดินเข้าไปในห้องครัว

 

5 นาทีผ่านไป

 

โครกกกก~

เสียงท้องผมดังขึ้น  ผมลูบท้องตัวเองเบาๆ

ตกลงสองพ่อลูกนี่จะให้ผมกินข้าวมั้ยเนี่ย

 

ผมตัดสินใจเดินเข้าไปตามสองคนนั้นในครัว

 

"พ่อคะ  จะให้หนูบอกกี่ครั้งว่าหนู

ไม่เคยได้ยินเสียงความคิดของเขาเลย"

 

เสียงบิวตี้ดังขึ้นทำให้ผมหยุด  
และแอบฟังอย่างเงียบๆหน้าประตูห้องครัว

 

"แต่ปกติหนูก็ได้ยินเสียงความคิดของคนอื่นๆได้นี่"

 

บิวตี้ได้ยินเสียงความคิดของคนงั้นเหรอ?

ว้าว~ เหลือเชื่อเลยแฮะ

 

"แต่โยซอบ คือสิ่งไม่ปกติ  
เขาอาจจะไม่ได้คิดแบบที่เขาพูดออกมาก็ได้นี่คะพ่อ"

 

อะไรกัน...บิวตี้ไม่ยอมเชื่อความรู้สึกของผม

งั้นเหรอ?  และผมคือ...สิ่งผิดปกติ

 

ผมค่อยๆเดินออกมา  ด้วยความรู้สึกว่างเปล่า

ไม่รู้ว่าเจ็บครั้งนี้  มันจะอีกนานแค่ไหนกันนะ

ถึงจะหาย  เฮ้ออออ~




:) Shalunla