(Yoseob&B2uty) Can you hear me?

ลำดับตอนที่ #24 : แค่น้อยใจ

"วันนี้ไม่มีซ้อม  
เธอจะกลับกับโยซอบเหมือนเดิมใช่มั้ย?"

 

ชินฮเยถาม

 

"ไม่รู้เหมือนกันน่ะ"

 

ฉันตอบอย่างเนือยๆ

ก็หลังจากได้ยินประโยคนั้น
โยซอบก็เงียบไปเลย  
ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงๆแล้วด้วย
 

 

"แต่ฉันว่าวันนี้เธอคงไม่ได้กลับ

กับโยซอบหรอก"

 

"ทำไมล่ะ?"

 

"ก็...นู้น~ น่ะ"
 

 

ชินฮเยพยักหน้าไปทางข้างหลังฉัน  

และเมื่อหันหลังกลับไป
ก็พบว่าดูจุนกำลังเดินมาทางพวกเรา

 

"ดูจุน"

 

ฉันเรียกชื่อของเขา เมื่อเขามานั่งข้างๆ

 

"ไง  สบายดีมั้ย? บิวตี้" 

 

ไม่พูดเปล่า ดูจุนยกมือขึ้นมาลูบผมฉันเบาๆ

 

"เอ่อ ...ฉันกลับก่อนนะบิวตี้ ไปก่อนนะดูจุน"

 

ชินฮเยพูดแทรกขึ้นมา  
แหม่~ ไม่คิดจะอยู่เป็นเพื่อนกันบ้างรึไงนะ

ทิ้งฉันตลอดเลยอ่ะ -0-'

 

"วันนี้ฉันไปส่งเธอที่บ้านนะ  
โทษทีที่ก่อนหน้านี้ยุ่งๆ เลยไม่ได้ไปส่ง"

 

"ไม่เป็นไรหรอก"

 

"วันนี้เธอไม่มีซ้อมละครเหรอ?"

 

"ไม่มีหรอก  เรากลับกันเถอะ"
 

 

ฉันรีบพูด  จะได้กลับๆบ้าน
ชักจะปวดหัวกับเรื่องวันนี้เต็มทีแล้ว
 

 

"เอ่อ..บิวตี้ ฉันขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอหน่อยได้มั้ย?"
 

 

ดูจุนพูดขึ้นมา  ทำให้ฉันชะงักขาทันที
 

 

'อย่าเพิ่งกลัวสิ  ยัยนั่นยังไม่ได้ปฏิเสธซักหน่อย'
 

 

เมื่อได้ยินความคิดของดูจุนดังอย่างนั้น  

ฉันก็พูดขึ้นว่า
 

 

"เอาโทรศัพท์นายมาสิ  เดี๋ยวฉันพิมพ์ให้"

 

ได้ยินดังนั้นดูจุนก็ยิ้มกว้างพร้อมกับส่งโทร

ศัพท์ของเขามาให้ฉัน  

แต่ยังไม่ทันได้พิมพ์อะไร  
เสียงใครคนหนึ่งดังก็ขึ้นเพื่อเรียกดูจุน

 

"ดูจุน!"

 

"ดาร่า!  เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ?" 

 

ดูจุนเอ่ย  ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน  
ทำไมดูจุนถึงมีท่าทางตกใจตอนเห็นเธอด้วย

 

"ฉันก็มาตามนายน่ะสิ  ไปกันเถอะ"
 

 

ไม่พูดเปล่า  ผู้หญิงที่ดูจุนเรียกว่าดาร่ายังเกาะแขนดูจุนไว้

โดยที่ดูจุนก็ทำท่าทางอึดอัด  แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

ฉันมองดูพฤติกรรมของสองคนนั้น อย่างงงๆ

 

'คิดจะมาแย่งดูจุนจากฉันงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ'

 

เสียงของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆดูจุนดังขึ้น

 

'โถ่เว้ย!  จะโผล่มาทำไมตอนนี้วะ'

 

แล้วเสียงความคิดดูจุนก็ดังขึ้นอีก

 

 

โอ๊ยยยย~ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย -*-

 

"เอ่อ...งั้นฉันกลับก่อนนะ"

 

ฉันพูดขึ้นเพราะรู้สึกว่าอยากไปจากตรงนี้แล้ว

 

"ดะ...เดี๋ยวสิบิวตี้  ให้ฉันไปส่งนะ"
 

 

เมื่อดูจุนพูดจบเสียงความคิดของผู้หญิงที่

กำลังเกาะแขนของเขา ก็ดังขึ้น
พร้อมกับส่งสายตามาทางฉัน
 

 

'ไม่ได้นะ!'

 

"ไม่ดีกว่า...ฉันกลับเองได้"

 

พูดแค่นั้นฉันก็หันหลังเดินออกมาโดยที่ไม่

ลืมคืนโทรศัพท์ให้กับดูจุน 

 

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ? ไว้พรุ่งนี้ค่อยถามชินฮเยดีกว่า

ว่าแต่...ป้ายรถเมล์วันนี้ไม่มีคนเลยแฮะ

ถ้าฉันเจอโจทย์เก่าจะทำไงดีล่ะเนี่ย

ฮึ๊ยย~ อีตาโยซอบกล้าดียังไงถึงได้ทิ้งให้ฉัน

กลับบ้านคนเดียวนะ
 

 

เอ๊ะ!  ก่อนหน้านี้ฉันชอบที่จะอยู่ใกล้ๆดูจุน

ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงได้เดินออกมาจากดูจุนง่ายๆ  
แต่กลับโหวงเหวงใจเมื่อไม่มีโยซอบอยู่ข้างๆ

 

โอ้ยยย~ งั้นสิ่งที่ชินฮเยคิด  
ก็อาจจะเป็นจริงสินะ
นี่ฉันชอบโยซอบเข้าแล้วเหรอเนี่ย U__U
 

 

ฉันแตะไปในอากาศเพื่อระบาย

ความหงุดหงิดใจ

ก่อนจะก้าวขึ้นรถเมื่อรถเมล์จอดรับ
 

 

ฉันคุ้ยหาบัตรจ่ายเงินในกระเป๋านักเรียน

เพราะเมื่อเช้าดันไม่ได้เก็บไว้ที่เดิม
 

 

"เอ่อ.. แปบนึงนะคะ"

ฉันบอกกับคนขับรถ
 

 

"สองคนครับ"
 

ระหว่างนั้น จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมยื่น

บัตรมาทาบกับเครื่อง 

 

"โยซอบ" o___O

 

"เรียกทำไม  จะกลับมั้ย?บ้านน่ะ" -___-

 

"กะ...กลับสิ"

 

ฉันเดินไปนั่งตรงที่นั่งเดี่ยว  
ก็มันเหลือที่เดียวอ่ะนะ  
โยซอบก็เดินตามมาโหนตรงที่ฉันนั่ง

 

เขายังคงทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่สนใจฉัน

ตรงข้ามกับฉันที่กำลังอมยิ้มสุดพลัง 55555

 

แต่ช่วงจังหวะที่โยซอบกำลังจะใส่หูฟังเพื่อฟังเพลงนั้น  
รถก็เกิดเบรกทำให้เขาเสีย

การทรงตัว  ล้มลงมานั่งตักฉัน

 

"โอ๊ะ!"
 

 

ฉัน        --->> o____O

โยซอบ  --->> -//////-
 

 

เมื่อได้สติโยซอบก็รีบลุกขึ้นเหมือนไม่มีอะไร

เกิดขึ้น   สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคนบนรถ

โดยฉันเฉพาะฉันที่กลั้นขำแทบไม่ไหว  
จนต้องเอามือมาปิดปากไว้  
ไม่ให้โยซอบรู้สึกอายไปมากกว่านี้
 

 

ว่าแต่เวลาที่เขาอายนี่... ก็น่ารักดีนะ

 -//////-




:) Shalunla